1928: Πολυδιαβασμενα και καλοπουλημένα λογοτεχνικά έργα

Ν. Γκύζης Νύμφη και Έρως 1890

312.         Ο εραστής της λαίδη Τσάτερλι (Ντ. Χ. Λώρενς – 1928) Η ερωτική ιστορία μιας αριστοκράτισσας και ενός θηροφύλακα. Το 1917, η Κόνστανς είκοσι δύο ετών, κόρη ενός κάποτε διάσημου καλλιτέχνη της Βασιλικής Ακαδημίας,  παντρεύεται τον Βαρονέτο Κλίφορντ Τσάτερλι. Η ευτυχία τους όμως διαρκεί μόλις έξι μήνες, αφού ο σύζυγός έμεινε ημιπαράλυτος, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Για την Κονστάνς, ο έγγαμος βίος περιορίστηκε σε κοινά γεύματα, ώρες συζήτησης, φωναχτά διάβασμα και μοναξιά στο κρεβάτι. Μετά τρία χρόνια το ζευγάρι επιστρέφει στο κτήμα της οικογένειας Τσάτερλι. Παρά την αναπηρία του συζύγου της, η Κόνι τον αγαπάει και είναι έτοιμη να τον φροντίσει και να του παραμείνει πιστή, αλλά εκείνος, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή χωρίς σεξ μπορεί να είναι δύσκολη για μια νεαρή γυναίκα, της επιτρέπει να έχει έναν εραστή αν βρεθεί ένας κατάλληλος υποψήφιος. Ο Σερ Κλίφορντ μάλιστα συμφωνεί να δώσει στο παιδί το όνομά του σε περίπτωση που η σύζυγός του μείνει έγκυος. Κατά τη διάρκεια μιας από τις βόλτες τους, η Κόνι γνωρίζει στον νέο τους θηροφύλακα, Όλιβερ, με τον οποίο μετά από τυχαίες συναντήσεις προκύπτει αμοιβαίο σεξουαλικό ενδιαφέρον. Τελικά, η Κονστάνς γίνεται ερωμένη του και  κάνοντας σεξουαλική «γυμναστική» στην αρχή επιδίδεται σε ολοένα και πιο εξελιγμένα πειράματα μαζί του. Ωστόσο, μετά από μεγάλες διακοπές, η Κονστάνς συνειδητοποιεί ότι νιώθει αληθινή αγάπη για τον Όλιβερ. Παρά τη συγκατάθεση του συζύγου της, για τη γέννηση ενός παιδιού που θα φέρει το επώνυμο του βαρονέτου και θα γίνει ο κληρονόμος του, αποφασίζει να συνδέσει τη ζωή της με τον άντρα που αγαπά και να δώσει στο παιδί το όνομα του πραγματικού του πατέρα. Μια διερεύνηση του σεξουαλικού πάθους ως ζωτικού και αληθινού στοιχείου της ζωής και μια διεισδυτική αποτύπωση της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας. Υπάρχουν τολμηρές, αισθητικά υπέροχες  περιγραφές, αλλά το σημαντικότερο είναι η αναζήτηση της προσωπικής πληρότητας. Η περιγραφή των ερωτικών σκηνών προκάλεσε σκάνδαλο και η κυκλοφορία του απαγορεύτηκε για χρόνια. Το έργο είναι μια πρωτοποριακή έκφραση διαμαρτυρίας για την καταπίεση του ερωτικού ενστίκτου και τη φθορά που προκαλούν στους ανθρώπους τα κοινωνικά στερεότυπα και οι καθεστηκυίες αντιλήψεις. «Είναι κατά βάθος τραγική η εποχή μας, έτσι κι εμείς αρνούμαστε να τη δούμε τραγικά. Ο κατακλυσμός πέρασε, στη μέση τώρα εμείς και γύρω μας χαλάσματα. Αρχίζουμε να στήνουμε μικρά καινούργια σπιτικά, να τρέφουμε μικρές νέες ελπίδες. Μάλλον δύσκολη δουλειά, ομαλός δρόμος για το μέλλον δεν υπάρχει πια. Τα εμπόδια, όμως, είτε τα παρακάμπτουμε είτε σκαρφαλώνουμε και τα ξεπερνάμε. Πρέπει να ζήσουμε, όσοι κι αν είναι οι ουρανοί που τσακίστηκαν».

313.         Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα – 1928) Η ηρωίδα της ποιητικής συλλογής με δεκαοκτώ θέματα, είναι η θλιμμένη Ανδαλουσία. Υπάρχουν τρία κύρια μοτίβα στα ρομαντικά έργα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: η μοίρα, ο θάνατος και ο έρωτας. Στρεφόμενος στις λαογραφικές παραδόσεις, αντικατοπτρίζει τους ακραίους πόλους της ζωής. Ο ποιητής περιγράφει τον κόσμο φιλοσοφικά, καταδεικνύοντας τη σύγκρουση του κακού και του καλού, της ζωής και του θανάτου. Ο Λόρκα δημιούργησε το δικό του σχέδιο για το εξώφυλλο: τα γράμματα του τίτλου είναι προσεκτικά γραμμένα με κόκκινο χρώμα. Πάνω από αυτά υπάρχει μια γλάστρα — η ανδαλουσιανή «μπουκάρο» — από την οποία εκτείνονται προς τα πάνω τρία λεπτά στελέχη με τρία ηλιοτρόπια. Έχουν τη μορφή τριών μαύρων ήλιων, που δημιουργούν μια ξεχωριστή εικόνα ξηρασίας και φτώχειας. Τα περιγράμματα ενός χάρτη της Ισπανίας, ο οποίος είναι καλυμμένος με κόκκινες κουκκίδες, σαν να ήταν σταγόνες αίματος, επικαλύπτονται πάνω στην εικόνα του δοχείου. Έτσι είδε την εικόνα της πολύπαθης Ανδαλουσίας, και όχι μόνο αυτής, αλλά ολόκληρης της Ισπανίας.             

314.         Το κάλεσμα του Κθούλου (Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ – 1928) Φανταστικό διήγημα τρόμου, το πρώτο με ένα τόνο επιστημονικής φαντασίας, που καθιέρωσε τον συγγραφέα ως κορυφαίο συγγραφέα του υπερφυσικού. Η έμπνευση του μεγαλύτερου μέρος του έργου του Λάβκραφτ προήλθε από τους εφιάλτες του. Ίσως αυτή η άμεση ενόραση από το υποσυνείδητό του και οι αντίστοιχοι συμβολισμοί, να είναι τα στοιχεία στα οποία οφείλεται η συνεχιζόμενη απήχηση και επιτυχία του Η ιστορία εξετάζει την ανακάλυψη μιας αρχαίας θεότητας, του Cthulhu, που ξυπνά μετά από αιώνες, προκαλώντας τον τρόμο σε όποιον την ανακαλύπτει. Σταδιακά ανάπτυξε την δικιά του μυθολογία, ένα πάνθεον, από εξωγήινες, εξωδιαστατικές θεότητες και φρικιαστικά όντα που έχουν στόχο να κάνουν την ανθρωπότητα θήραμά τους και η ύπαρξη των οποίων δήθεν υπονοείται σε αρχαίους μύθους και θρύλους Η μυθολογία του Lovecraft έχει επηρεάσει έντονα τη λογοτεχνία τρόμου και την ποπ κουλτούρα.                                             

She lights up my days. By Dan Tocher.

315.         Ορλάντο (Βιρτζίνια Γουλφ – 1928) Εμπνευσμένο από την ταραχώδη οικογενειακή ιστορία της ποιήτριας και μυθιστοριογράφου Vita Sackville-West, ερωμένης και στενής φίλης της Woolf. Είναι ένα φανταστικό χρονικό της αγγλικής λογοτεχνίας και ιστορίας σε σατιρική μορφή. Περιγράφει τις περιπέτειες ενός ποιητή που αλλάζει φύλο από άνδρα σε γυναίκα και ζει για αιώνες, συναντώντας τις βασικές προσωπικότητες της αγγλικής ιστορίας της λογοτεχνίας. Ο διδακτικός λόγος του φλύαρου βιογράφου-αφηγητή συνδυάζεται με την ουδέτερη φωνή του συγγραφέα, ο οποίος, με τη σειρά του, κατά καιρούς διαλύεται στους εσωτερικούς μονολόγους και τους λυρικούς στοχασμούς του Ορλάντο. Η επίδραση της πολυφωνίας ενισχύεται από την εκτεταμένη χρήση επιστολογραφικής και απομνημονευματολογικής λογοτεχνίας του 17ου αιώνα (π.χ. το τρίτο κεφάλαιο, «Κωνσταντινούπολη», περιέχει «αποσπάσματα» ημερολογίου και επιστολής με περιγραφή της  τελετής απονομής στον Ορλάντο του Τάγματος του Λουτρού), καθώς και ρεπορτάζ εφημερίδων, ιστορικά χρονικά, βαρυσήμαντα νομικά έγγραφα, εμπορικά μητρώα κ.λπ. Σημαντικό δομικό υλικό για τη «βιογραφία» είναι οι πολυάριθμες νύξεις και τα αποσπάσματα, χάρη στα οποία η υφή καθενός από τα έξι κεφάλαια του μυθιστορήματος αντανακλά τα χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης περιόδου της αγγλικής λογοτεχνίας. Η  αλλαγή φύλου είναι μια αλληγορία για τον «θηλυκό» χαρακτήρα της βικτωριανής λογοτεχνίας, σε αντίθεση με την αυστηρή αρρενωπότητα της λογοτεχνίας των προηγούμενων αιώνων. Θεωρείται κλασικό έργο φεμινισμού, γυναικείας γραφής και μελετών για το φύλο και τους τρανς.

316.         Νάντια (Αντρέ Μπρετόν – 1928) Αυτοβιογραφική αφήγηση που αναφέρεται στη σύντομη ερωτική σχέση του συγγραφέα με τη νεαρή Νάντια, που τον μάγεψε. Σκόπιμα παραλείπει την ψυχολογική ανάλυση και την περιγραφική πεζογραφία και αντ' αυτών προσθέτει εικονογραφήσεις που δείχνουν μέρη, άτομα που συναντήθηκαν ή αναφέρθηκαν, πίνακες ή σχέδια από σουρεαλιστές, σχέδια της Νάντιας. Όλα αυτά γίνονται ένα είδος παράλληλης ιστορίας που επικοινωνεί με το κείμενο του βιβλίου και μερικές φορές οι εικόνες τονίζουν ορισμένες φράσεις του κειμένου και αποσκοπούν στο να αντικαταστήσουν την περιγραφή. Τελειώνει με έναν ορισμό της ομορφιάς που έγινε διάσημος: «Η ομορφιά θα είναι σπασμωδική ή δεν θα είναι» που ενέπνευσε το κονσέρτο για φλάουτο του Πιερ Μπουλέζ            

Σαμψών και Δαλιδά . Γ.Δούκα 1873

317.         Το βιβλίο της ανησυχίας (Φερνάντο Πεσσόα- 1928) Είναι μια μοναδική συλλογή από αφοριστικά ρητά που αποτελούν την αυτοβιογραφία του Μπερνάρντο Σοάρες, βοηθού λογιστή στην πόλη της Λισαβόνας, μιας από τις εναλλακτικές προσωπικότητες του συγγραφέα. Αυτή η «αυτοβιογραφία χωρίς γεγονότα» είναι η πεζογραφία ενός ποιητή ή η ποίηση σε πεζό λόγο, οι βαθιά λυρικές σκέψεις ενός φιλοσόφου, η λεκτική ζωγραφική ενός καλλιτέχνη που βλέπει μέσα από μια επιφάνεια που του είναι διαφανής την ίδια την ουσία των πραγμάτων. Το βιβλίο έχει ως στόχο να υπνωτίσει τον αναγνώστη και να τον οδηγήσει στην ίδια την καρδιά αυτής της ίδιας της «ανησυχίας», αυτής της ίδιας της δίψας-λαχτάρας που γεμίζει όλα τα έργα του Πεσσόα. «Αλίμονο σε σένα όμως αν είναι το φορτίο της ζωής, η ίδια η ζωή που σε σκλαβώνει. Αλίμονο σε σένα, που έχεις γεννηθεί ελεύθερος, αυτάρκης και ικανός να αποχωριστείς τους ανθρώπους, αν η φτώχεια σου σου επιβάλλει να ζεις μαζί τους. Αυτή μάλιστα, αυτή είναι η δική σου τραγωδία που κουβαλάς παντού μαζί σου». Δημοσιεύτηκε μετά θάνατον, είναι ένα αποσπασματικό έργο ζωής, και έμεινε χωρίς επεξεργασία από τον συγγραφέα.

318.         Είκοσι κανόνες για το γράψιμο αστυνομικών ιστοριών (S.S. Van Dine - 1928) Αρχικά ο Willard H. Wright με το ψευδώνυμο S.S. Van Dine τους δημοσίευσε το Σεπτέμβρη 1928 στο American Magazine και αργότερα συμπεριλήφθηκαν στο Philo Vance investigates omnibus (1936). «Η ιστορία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος είναι ένα είδος πνευματικού παιχνιδιού. Είναι κάτι περισσότερο, ένα διαγωνιστικό γεγονός. Και για τη συγγραφή αστυνομικών ιστοριών υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι νόμοι — άγραφοι, ίσως, αλλά παρ' όλα αυτά δεσμευτικοί. Τους τηρεί κάθε αξιόλογος επινοητής λογοτεχνικών μυστηρίων που σέβεται τον εαυτό του. Εδώ, λοιπόν, υπάρχει ένα είδος Κανόνα, βασισμένου εν μέρει στην πρακτική όλων των μεγάλων συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών και εν μέρει στις προτροπές της εσωτερικής συνείδησης του έντιμου συγγραφέα».                  

319.         Ο ήρεμος Ντον (Μιχαήλ Σόλοχοφ, 1928-1940) Αναφέρεται στους Κοζάκους της περιοχής γύρω από το ποταμό Ντον της Νότιας Ρωσίας στον Α’ΠΠ και τον Εμφύλιο που ακολούθησε. έχει μεγάλη πλοκή και χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά έργα του ΧΧ αιώνα. Όντας κομμουνιστής που τάχθηκε στο πλευρό των κόκκινων κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ο Σόλοχοφ αφιερώνει σημαντική θέση στο μυθιστόρημά του στους Λευκούς Κοζάκους, και ο πρωταγωνιστής του Γκριγκόρι δεν «έρχεται ποτέ στους κόκκινους», ούτε στο τέλος της ιστορίας. Αυτό προκάλεσε κριτική από κομμουνιστές επικριτές. Ωστόσο, αυτό το μυθιστόρημα διαβάστηκε προσωπικά από τον Στάλιν και εγκρίθηκε από αυτόν για δημοσίευση. Πραγματεύεται θέματα πίστης, βίας, ταυτότητας και ιδεολογικής σύγκρουσης. Μέσα από τους χαρακτήρες, ο συγγραφέας εξερευνά το ανθρώπινο κόστος της επανάστασης και του πολέμου, την τραγική απογοήτευση του λαού των Κοζάκων και τη σύνδεσή τους με τη γη και την παράδοση. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται επίσης τις συναισθηματικές και ηθικές συνέπειες της ιστορικής αλλαγής και την ένταση μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας. Η γραφή του Σόλοχοφ συνδυάζει τον ρεαλισμό με τη βαθιά ψυχολογική διορατικότητα και προσφέρει μια λεπτομερή απεικόνιση της ζωής στις κοινότητες των Κοζάκων. Η ικανότητά του να μεταφέρει τόσο τη δυναμική της ιστορίας όσο και τους προσωπικούς αγώνες των χαρακτήρων του βοήθησαν να γίνει το μυθιστόρημα ακρογωνιαίος λίθος της ρωσικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.