Η έρημη χώρα (Τ. Σ. Έλιοτ - 1922)

El_jardín_de_las_Delicias_de_El_Bosco

Θεωρείται ευρέως ως ένα από τα σημαντικότερα αγγλόφωνα ποιήματα του 20ού αιώνα και εμβληματικό έργο της μοντερνιστικής ποίησης. 

Το ποίημα χωρίζεται σε πέντε ενότητες. Το πρώτο, «Η Ταφή των Νεκρών», εισάγει τα ποικίλα θέματα της απογοήτευσης και της απελπισίας. Το 2ο «Μια παρτίδα σκάκι», χρησιμοποιεί εναλλασσόμενες αφηγήσεις στις οποίες οι βινιέτες αρκετών χαρακτήρων δείχνουν το θεμελιώδες κενό της ζωής τους. Το τρίτο, «Το Κήρυγμα της Φωτιάς» προσφέρει έναν φιλοσοφικό στοχασμό σε σχέση με την αυτοάρνηση και τη σεξουαλική δυσαρέσκεια. Το προτελευταίο «Θάνατος από το Νερό» είναι μια σύντομη περιγραφή ενός πνιγμένου εμπόρου. και το 5ο «Τι είπε η βροντή» είναι η κορύφωση των θεμάτων του ποιήματος που έχουν εκτεθεί προηγουμένως, τα οποία εξερευνώνται μέσα από την περιγραφή ενός ταξιδιού στην έρημο.

Είναι η αλληγορική περιγραφή μιας παρακμάζουσας κοινωνίας. Με αναφορές σε μια τεράστια σειρά πηγών, εκφράζει τον τρόμο, τη ματαιότητα και την αποξένωση της ζωής μετά τον Α’ΠΠ και μέσα από εικόνες και σύμβολα - είναι αξιοσημείωτο για τη φαινομενικά ασύνδετη δομή του, ενδεικτική του μοντερνισμού - αποτυπώνει την αγωνία και απελπισία του ποιητή για τον πολιτισμό που διαλύεται. Ο Έλιοτ εμπνέεται και αναφέρεται σε πολυάριθμα λογοτεχνικά έργα από διάφορες πηγές, μεταξύ άλλων, σε κείμενα της Βίβλου, σε έργα του Σοφοκλή, του Πετρώνιου, του Βιργιλίου, στις Μεταμορφώσεις του Οβίδιου, έργα του Δάντη, του Τζέφρυ Τσώσερ, των συγγραφέων Έντμουντ Σπένσερ, Τόμας Κυντ, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Τόμας Μίντλτον και Τζον Ουέμπστερ, του Τζον Μίλτον, του Άλφρεντ Τέννυσον, στην όπερα του Ρίχαρντ Βάγκνερ, στη μουσική τζαζ, στη γαλλική ποίηση (Νερβάλ, Βερλαίν, Μπωντλαίρ), σε σύγχρονούς του συγγραφείς (Χάξλεϋ, Έσσε, Φρανκ Τσάπμαν, Φράνσις Χέρμπερτ Μπράντλεϋ), σε ανθρωπολογικές και πολιτιστικές μελέτες (Το χρυσό κλαδί του Τζέημς Τζορτζ Φρέιζερ. Από το τελετουργικό στη μυθιστορία της Τζέσσι Ουέστον, σε διάφορα θέματα του αρθουριανού κύκλου, τις βουδιστικές γραφές και τα ινδουιστικά ιερά κείμενα Ουπανισάδες, που συνδύασε με αναφορές στη σύγχρονη βρετανική κοινωνία και δημιούργησε ένα τεράστιου εύρους ψηφιδωτό πολιτισμών και λογοτεχνιών. Στο ποίημα συμπεριλήφθηκαν επίσης πτυχές αρχαίων μύθων, με τον ίδιο τον Έλιοτ να παρέχει στο έργο του μεγάλο αριθμό επεξηγηματικών υποσημειώσεων, που διευκολύνουν τον αναγνώστη για να κατανοήσει τις διακειμενικές αναφορές. Επίσης κάνει αναφορές και σε πρόσωπα που γνώριζε, όπως την κόμισσα Μαρία Λουίζα φον Μόενιχ και την Έμιλυ Χέηλ την οποία είχε ερωτευθεί πριν μερικά χρόνια, καθώς και τη σύζυγό του, Βίβιεν Χέι-Γουντ, περιγράφοντας σκηνές από το γάμο τους, με τις συζητήσεις να έχουν παρθεί από εκείνη ενός ζεύγους που άκουσε κάποτε να συζητούν σε ντόπια παμπ.

«Από τις σπουδαιότερες σελίδες που γράφτηκαν ποτέ στην αγγλική γλώσσα», σύμφωνα με τον Έζρα Πάουντ.

Περισσότερα στην αγγλική Βικιπαιδία