Franca Rame: Μια υπέροχη γυναίκα!

"Για κάποιους ήταν "λέαινα", για άλλους ήταν "μάγισσα", για τους περισσότερους "η γυναίκα του Ντάριο Φο" και για τους πέντε φασίστες που την βίασαν, βασάνισαν, έκοψαν το σώμα της με ξυράφι
κι ύστερα το πετάξανε στο πάρκο, ήτανε μια πουτ@να που έπρεπε επιτέλους να σωπάσει...

Γιατί αλήθεια αυτή η "όμορφη" δεν επαναπαύτηκε στην ομορφιά της ?Γιατί αυτή η "θεατρίνα" δεν καθότανε στ' αυγά της ? Γιατί 2 μήνες μετά τον τιμωρητικό της βιασμό, συνέχισε να βγάζει πύρινους αντιφασιστικούς λόγους ? Γιατί δεν διεκδίκησε ποτέ την "πατρότητα" των κειμένων που χάρισαν στον άντρα της το Νόμπελ, ενώ ο ίδιος παραδέχθηκε στην κηδεία της, ότι τα περισσότερα τα έγραψε εκείνη κι ότι το μόνο που τον σταματούσε από το να το ομολογήσει ήταν η ματαιοδοξία του ?

 
Η Φράνκα στα υπέροχα χρόνια των εργατικών αγώνων στην Ιταλία, είχε το θράσος να τα βάλει μέσα από τα έργα και τις πράξεις της με την εκκλησία, το κράτος, τους φασίστες και τη χούντα των βιομηχάνων του Ιταλικού βορρά.
Η Φράνκα που δυο μήνες μετά το βιασμό και τον βασανισμό της από τους παρακρατικούς φασίστες που ενεργούσαν για λογαριασμό υψηλόβαθμων στελεχών της αστυνομίας του Μιλάνου, ανέβηκε στη σκηνή για να παίξει στην παράσταση “φτάνει πια με τους φασίστες”.
Η Φράνκα που ομολόγησε τον βιασμό της πάνω στη σκηνή με ένα μονόλογο στη Lucca το 1975.
Η Φράνκα που είδε κάποιους από τους φασίστες βιαστές της να ομολογούν κοντά δεκαπέντε χρόνια αργότερα. Να ομολογούν ότι λειτουργούσαν με εντολές της αστυνομίας περιγράφοντας το κλίμα τη βραδιά που ο βιασμός της Rame έγινε γνωστός στο αστυνομικό τμήμα ως εορταστικό. Ο διοικητής μάλιστα είχε πει “καιρός ήταν”. Αλλά είχαν περάσει χρονιά, είπε η δικαιοσύνη και τα αδικήματα είχαν παραγραφεί.

Η Φράνκα που την αφόρησε το βατικανό, της απαγόρεψαν την είσοδο στις ΗΠΑ το '84 ως “ανεπιθύμητη” και έζησε μόνιμα στο στόχαστρο όλων των καθαρμάτων των θεσμών. Δεν θα την δείτε σε εξώφυλλα περιοδικών, ούτε σε αναφορές στα μίντια. Δεν θα μπορούσε να χωρέσει στην ημέρα της γυναίκας. Η Φράνκα Ράμε δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά.

Δεν θα βρεις και πολλά στις μηχανές αναζήτησης. Γιατί η ζωή της θα ήταν το μέτρο κάθε άξιας να αναφερθεί αντίστασης. Δεν θα μπορούσαν ουτε να την κάνουν μόδα. Και γι' αυτό η Franca Rame νίκησε.
Και για αυτό στον τάφο της πιο όμορφης γυναίκας στον κόσμο είναι χαραγμένες δυο λέξεις:
Bella Ciao".

Πηγή: Ανάρτηση Ioannis Skarlatos στο Facebook

Διαβάστε εδώ από την ελληνική Βικιπαίδια

Η οργάνωση και συγκάληψη του βιασμού (απο την Ιταλική Βικιπαίδια)

Στις 9 Μαρτίου 1973, η Φράνκα Ράμε αναγκάστηκε να μπει σε ένα βαν από πέντε άνδρες της ακροδεξιάς, οι οποίοι στη συνέχεια τη βίασαν και τη βασάνισαν εναλλάξ. Η ιστορία παρουσιαστηκε μετά από κάποιο χρονικό διάστημα στο έργο Lo rape το 1981, μέρος της παράστασης Tutta casa, letto e chiesa.Η ποινική διαδικασία ολοκληρώθηκε μόλις τον Φεβρουάριο του 1998 (25 χρόνια αργότερα), με αποτέλεσμα την παραγραφή του εγκλήματος. Ο ακροδεξιός Μπιάτζιο Πιταρέσι από τ Μιλάνο, επιβεβαιώνοντας όσα είχαν ειπωθεί το 1988 από τον νεοφασίστα και κοινό εγκληματία Άντζελο Ίτσο, δήλωσε το 1998 ότι ο βιασμός «εμπνεύστηκε» από ορισμένους αξιωματικούς της Μεραρχίας Παστρένγκο των Καραμπινιέρων και ανέφερε ορισμένα ονόματα των βιαστών: Άντζελο Άντζελι, «κάποιος Μίλερ» και «κάποιος Πατρίσιο», νεοφασίστες που εμπλέκονταν σε εμπόριο όπλων, οι οποίοι έδρασαν ως προβοκάτορες σε αριστερούς κύκλους και ως πληροφοριοδότες των μυστικών υπηρεσιών και της αστυνομίας. 

Dario Fo και Franca Rame

Ο Στρατηγός των Καραμπινιέρων Νικολό Μπότσο, σχετικά με αυτό το περιστατικό, δήλωσε ότι «ένα έγκλημα αυτού του είδους δεν προέρχεται από τοπικό επίπεδο», υποδηλώνοντας έτσι ότι πίσω από το συμβάν υπήρχε «μια πολύ μεγαλύτερη εξουσία» από αυτή του τότε διοικητή του Παστρένγκο, Τζιοβανμπατίστα Παλούμπο (μέλος της στοάς P2). Ο Μπότσο επιβεβαίωσε επίσης ότι η είδηση του βιασμού έγινε δεκτή με «επιδείξεις χαράς».Κατά τη διάρκεια της έρευνας για τη σφαγή της Μπολόνια, βρέθηκε ένα σημείωμα του πρώην επικεφαλής των Υπηρεσιών Πληροφοριών Τζιαναδέλιο Μαλέτι, το οποίο περιέγραφε έναν βίαιο καβγά μεταξύ δύο στρατηγών:του Τζιοβανμπατίστα Παλούμπο και του Βίτο Μιτσέλι (επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας, από τις 18 Οκτωβρίου 1970 έως τις 30 Ιουλίου 1974 και εμπλεκόμενου στην προσπάθεια πραξικοπήματος, τότε αναπληρωτής του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος και εξαρτώμενος από τον Υπουργό Άμυνας Μάριο Τανάσι). Ο ίδιος ο Παλούμπο, όπως έγραφε το σημείωμα του Μαλέτι, είχε επιπλήξει τον Μιτσέλι κατά τη διάρκεια της διαμάχης για την «ενέργειά» του εναντίον της Φράνκα Ράμε. Η χρονολόγηση αυτού του επιχειρήματος είναι ωστόσο αβέβαιη: σύμφωνα με τον εισαγγελέα Μανκούσο, το σημείωμα θα το τοποθετούσε «στους πρώτους μήνες του 1970», δηλαδή πριν από τον βιασμό, και θα μιλούσε για «μια παράνομη ενέργεια κατά της θεατρικής ομάδας των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε». Η ημερομηνία προηγείται επίσης της ανάληψης των καθηκόντων του Μικέλι ως επικεφαλής της SID.

Η Ιταλική Βικιπαίδια για τη Φράνκα Ράμε

Και το επίσημο website της Φράνκα Ράμε

Μια ζωή ξαφνικά (2010, 325 σελίδες) Όταν ανοίγει η αυλαία, εμφανίζονται δύο μεγάλες οθόνες στις οποίες προβάλλονται μια αφίσα και ένα σκηνικό από την Κομέντια ντελ' Άρτε. Η Φράνκα μπαίνει στο προσκήνιο. Έτσι ξεκινά η ιστορία της ζωής της Φράνκα Ράμε: μια ζωή γεμάτη εμπειρίες που ο σύζυγός της Ντάριο, ο γιος της Γιάκοπο και οι φίλοι της την είχαν επανειλημμένα παροτρύνει να μοιραστεί, χωρίς να καταφέρνουν να ξεπεράσουν την αντίστασή της. Ώσπου μια μέρα ο Ντάριο, ανοίγοντας ένα συρτάρι της ντουλάπας, ανακαλύπτει τυχαία έναν μεγάλο φάκελο με πραγματικό θησαυρό. Γεμάτος περιέργεια, ρίχνεται κρυφά στην ανάγνωση: ιστορίες που αφηγούνται τη Φράνκα ως παιδί, την εξαιρετική οικογένειά της από ηθοποιούς του θεάτρου «ιταλικού τύπου», των οποίων οι ρίζες χρονολογούνται πέντε αιώνες πριν, το λεωφορείο που ονομαζόταν Μπαλόρντα με το οποίο ταξίδευαν από πλατεία σε πλατεία, τη συνάντησή της με τον Ντάριο, τη ζωή τους και το κοινό τους θεατρικό έργο, τη δημόσια επιτυχία της και την βασανισμένη ιστορία της RAI, την κοινωνική και πολιτική της δέσμευση, με παραστάσεις που καταγγέλλουν τη διαφθορά και τη Μαφία, από το πραξικόπημα στη Χιλή μέχρι τον θάνατο του Πινέλι - τις μάχες και τη λογοκρισία, τον βιασμό που υπέστη, μέχρι και τη δέσμευσή της ως γερουσιαστής. «Τώρα προσπάθησε να μου πεις ότι δεν μπορείς να γράψεις τις ιστορίες σου! Τι είναι αυτές;!» της λέει ο Ντάριο, χτυπώντας τα λάφυρα στο τραπέζι. Διαφωνούν, διαφωνούν άγρια, και μετά η Φράνκα ξεσπάει: «Εντάξει, είμαι μέσα! Θα δεσμευτώ να το κάνω θεατρικό έργο... ακόμα και βιβλίο αν θέλεις! Αλλά περιμένω να μου βοηθήσεις.» Ο Ντάριο γελάει και πιάνει δουλειά σαν αστραπή.