1928: Πολυδιαβασμενα και καλοπουλημένα λογοτεχνικά έργα

Ν. Γκύζης Νύμφη και Έρως 1890

312.         Ο εραστής της λαίδη Τσάτερλι (Ντ. Χ. Λώρενς – 1928) Η ερωτική ιστορία μιας αριστοκράτισσας και ενός θηροφύλακα. Το 1917, η Κόνστανς είκοσι δύο ετών, κόρη ενός κάποτε διάσημου καλλιτέχνη της Βασιλικής Ακαδημίας,  παντρεύεται τον Βαρονέτο Κλίφορντ Τσάτερλι. Η ευτυχία τους όμως διαρκεί μόλις έξι μήνες, αφού ο σύζυγός έμεινε ημιπαράλυτος, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Για την Κονστάνς, ο έγγαμος βίος περιορίστηκε σε κοινά γεύματα, ώρες συζήτησης, φωναχτά διάβασμα και μοναξιά στο κρεβάτι. Μετά τρία χρόνια το ζευγάρι επιστρέφει στο κτήμα της οικογένειας Τσάτερλι. Παρά την αναπηρία του συζύγου της, η Κόνι τον αγαπάει και είναι έτοιμη να τον φροντίσει και να του παραμείνει πιστή, αλλά εκείνος, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή χωρίς σεξ μπορεί να είναι δύσκολη για μια νεαρή γυναίκα, της επιτρέπει να έχει έναν εραστή αν βρεθεί ένας κατάλληλος υποψήφιος. Ο Σερ Κλίφορντ μάλιστα συμφωνεί να δώσει στο παιδί το όνομά του σε περίπτωση που η σύζυγός του μείνει έγκυος. Κατά τη διάρκεια μιας από τις βόλτες τους, η Κόνι γνωρίζει στον νέο τους θηροφύλακα, Όλιβερ, με τον οποίο μετά από τυχαίες συναντήσεις προκύπτει αμοιβαίο σεξουαλικό ενδιαφέρον. Τελικά, η Κονστάνς γίνεται ερωμένη του και  κάνοντας σεξουαλική «γυμναστική» στην αρχή επιδίδεται σε ολοένα και πιο εξελιγμένα πειράματα μαζί του. Ωστόσο, μετά από μεγάλες διακοπές, η Κονστάνς συνειδητοποιεί ότι νιώθει αληθινή αγάπη για τον Όλιβερ. Παρά τη συγκατάθεση του συζύγου της, για τη γέννηση ενός παιδιού που θα φέρει το επώνυμο του βαρονέτου και θα γίνει ο κληρονόμος του, αποφασίζει να συνδέσει τη ζωή της με τον άντρα που αγαπά και να δώσει στο παιδί το όνομα του πραγματικού του πατέρα. Μια διερεύνηση του σεξουαλικού πάθους ως ζωτικού και αληθινού στοιχείου της ζωής και μια διεισδυτική αποτύπωση της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας. Υπάρχουν τολμηρές, αισθητικά υπέροχες  περιγραφές, αλλά το σημαντικότερο είναι η αναζήτηση της προσωπικής πληρότητας. Η περιγραφή των ερωτικών σκηνών προκάλεσε σκάνδαλο και η κυκλοφορία του απαγορεύτηκε για χρόνια. Το έργο είναι μια πρωτοποριακή έκφραση διαμαρτυρίας για την καταπίεση του ερωτικού ενστίκτου και τη φθορά που προκαλούν στους ανθρώπους τα κοινωνικά στερεότυπα και οι καθεστηκυίες αντιλήψεις. «Είναι κατά βάθος τραγική η εποχή μας, έτσι κι εμείς αρνούμαστε να τη δούμε τραγικά. Ο κατακλυσμός πέρασε, στη μέση τώρα εμείς και γύρω μας χαλάσματα. Αρχίζουμε να στήνουμε μικρά καινούργια σπιτικά, να τρέφουμε μικρές νέες ελπίδες. Μάλλον δύσκολη δουλειά, ομαλός δρόμος για το μέλλον δεν υπάρχει πια. Τα εμπόδια, όμως, είτε τα παρακάμπτουμε είτε σκαρφαλώνουμε και τα ξεπερνάμε. Πρέπει να ζήσουμε, όσοι κι αν είναι οι ουρανοί που τσακίστηκαν».

313.         Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα – 1928) Η ηρωίδα της ποιητικής συλλογής με δεκαοκτώ θέματα, είναι η θλιμμένη Ανδαλουσία. Υπάρχουν τρία κύρια μοτίβα στα ρομαντικά έργα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: η μοίρα, ο θάνατος και ο έρωτας. Στρεφόμενος στις λαογραφικές παραδόσεις, αντικατοπτρίζει τους ακραίους πόλους της ζωής. Ο ποιητής περιγράφει τον κόσμο φιλοσοφικά, καταδεικνύοντας τη σύγκρουση του κακού και του καλού, της ζωής και του θανάτου. Ο Λόρκα δημιούργησε το δικό του σχέδιο για το εξώφυλλο: τα γράμματα του τίτλου είναι προσεκτικά γραμμένα με κόκκινο χρώμα. Πάνω από αυτά υπάρχει μια γλάστρα — η ανδαλουσιανή «μπουκάρο» — από την οποία εκτείνονται προς τα πάνω τρία λεπτά στελέχη με τρία ηλιοτρόπια. Έχουν τη μορφή τριών μαύρων ήλιων, που δημιουργούν μια ξεχωριστή εικόνα ξηρασίας και φτώχειας. Τα περιγράμματα ενός χάρτη της Ισπανίας, ο οποίος είναι καλυμμένος με κόκκινες κουκκίδες, σαν να ήταν σταγόνες αίματος, επικαλύπτονται πάνω στην εικόνα του δοχείου. Έτσι είδε την εικόνα της πολύπαθης Ανδαλουσίας, και όχι μόνο αυτής, αλλά ολόκληρης της Ισπανίας.             

314.         Το κάλεσμα του Κθούλου (Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ – 1928) Φανταστικό διήγημα τρόμου, το πρώτο με ένα τόνο επιστημονικής φαντασίας, που καθιέρωσε τον συγγραφέα ως κορυφαίο συγγραφέα του υπερφυσικού. Η έμπνευση του μεγαλύτερου μέρος του έργου του Λάβκραφτ προήλθε από τους εφιάλτες του. Ίσως αυτή η άμεση ενόραση από το υποσυνείδητό του και οι αντίστοιχοι συμβολισμοί, να είναι τα στοιχεία στα οποία οφείλεται η συνεχιζόμενη απήχηση και επιτυχία του Η ιστορία εξετάζει την ανακάλυψη μιας αρχαίας θεότητας, του Cthulhu, που ξυπνά μετά από αιώνες, προκαλώντας τον τρόμο σε όποιον την ανακαλύπτει. Σταδιακά ανάπτυξε την δικιά του μυθολογία, ένα πάνθεον, από εξωγήινες, εξωδιαστατικές θεότητες και φρικιαστικά όντα που έχουν στόχο να κάνουν την ανθρωπότητα θήραμά τους και η ύπαρξη των οποίων δήθεν υπονοείται σε αρχαίους μύθους και θρύλους Η μυθολογία του Lovecraft έχει επηρεάσει έντονα τη λογοτεχνία τρόμου και την ποπ κουλτούρα.                                             

She lights up my days. By Dan Tocher.

315.         Ορλάντο (Βιρτζίνια Γουλφ – 1928) Εμπνευσμένο από την ταραχώδη οικογενειακή ιστορία της ποιήτριας και μυθιστοριογράφου Vita Sackville-West, ερωμένης και στενής φίλης της Woolf. Είναι ένα φανταστικό χρονικό της αγγλικής λογοτεχνίας και ιστορίας σε σατιρική μορφή. Περιγράφει τις περιπέτειες ενός ποιητή που αλλάζει φύλο από άνδρα σε γυναίκα και ζει για αιώνες, συναντώντας τις βασικές προσωπικότητες της αγγλικής ιστορίας της λογοτεχνίας. Ο διδακτικός λόγος του φλύαρου βιογράφου-αφηγητή συνδυάζεται με την ουδέτερη φωνή του συγγραφέα, ο οποίος, με τη σειρά του, κατά καιρούς διαλύεται στους εσωτερικούς μονολόγους και τους λυρικούς στοχασμούς του Ορλάντο. Η επίδραση της πολυφωνίας ενισχύεται από την εκτεταμένη χρήση επιστολογραφικής και απομνημονευματολογικής λογοτεχνίας του 17ου αιώνα (π.χ. το τρίτο κεφάλαιο, «Κωνσταντινούπολη», περιέχει «αποσπάσματα» ημερολογίου και επιστολής με περιγραφή της  τελετής απονομής στον Ορλάντο του Τάγματος του Λουτρού), καθώς και ρεπορτάζ εφημερίδων, ιστορικά χρονικά, βαρυσήμαντα νομικά έγγραφα, εμπορικά μητρώα κ.λπ. Σημαντικό δομικό υλικό για τη «βιογραφία» είναι οι πολυάριθμες νύξεις και τα αποσπάσματα, χάρη στα οποία η υφή καθενός από τα έξι κεφάλαια του μυθιστορήματος αντανακλά τα χαρακτηριστικά μιας συγκεκριμένης περιόδου της αγγλικής λογοτεχνίας. Η  αλλαγή φύλου είναι μια αλληγορία για τον «θηλυκό» χαρακτήρα της βικτωριανής λογοτεχνίας, σε αντίθεση με την αυστηρή αρρενωπότητα της λογοτεχνίας των προηγούμενων αιώνων. Θεωρείται κλασικό έργο φεμινισμού, γυναικείας γραφής και μελετών για το φύλο και τους τρανς.

316.         Νάντια (Αντρέ Μπρετόν – 1928) Αυτοβιογραφική αφήγηση που αναφέρεται στη σύντομη ερωτική σχέση του συγγραφέα με τη νεαρή Νάντια, που τον μάγεψε. Σκόπιμα παραλείπει την ψυχολογική ανάλυση και την περιγραφική πεζογραφία και αντ' αυτών προσθέτει εικονογραφήσεις που δείχνουν μέρη, άτομα που συναντήθηκαν ή αναφέρθηκαν, πίνακες ή σχέδια από σουρεαλιστές, σχέδια της Νάντιας. Όλα αυτά γίνονται ένα είδος παράλληλης ιστορίας που επικοινωνεί με το κείμενο του βιβλίου και μερικές φορές οι εικόνες τονίζουν ορισμένες φράσεις του κειμένου και αποσκοπούν στο να αντικαταστήσουν την περιγραφή. Τελειώνει με έναν ορισμό της ομορφιάς που έγινε διάσημος: «Η ομορφιά θα είναι σπασμωδική ή δεν θα είναι» που ενέπνευσε το κονσέρτο για φλάουτο του Πιερ Μπουλέζ            

Σαμψών και Δαλιδά . Γ.Δούκα 1873

317.         Το βιβλίο της ανησυχίας (Φερνάντο Πεσσόα- 1928) Είναι μια μοναδική συλλογή από αφοριστικά ρητά που αποτελούν την αυτοβιογραφία του Μπερνάρντο Σοάρες, βοηθού λογιστή στην πόλη της Λισαβόνας, μιας από τις εναλλακτικές προσωπικότητες του συγγραφέα. Αυτή η «αυτοβιογραφία χωρίς γεγονότα» είναι η πεζογραφία ενός ποιητή ή η ποίηση σε πεζό λόγο, οι βαθιά λυρικές σκέψεις ενός φιλοσόφου, η λεκτική ζωγραφική ενός καλλιτέχνη που βλέπει μέσα από μια επιφάνεια που του είναι διαφανής την ίδια την ουσία των πραγμάτων. Το βιβλίο έχει ως στόχο να υπνωτίσει τον αναγνώστη και να τον οδηγήσει στην ίδια την καρδιά αυτής της ίδιας της «ανησυχίας», αυτής της ίδιας της δίψας-λαχτάρας που γεμίζει όλα τα έργα του Πεσσόα. «Αλίμονο σε σένα όμως αν είναι το φορτίο της ζωής, η ίδια η ζωή που σε σκλαβώνει. Αλίμονο σε σένα, που έχεις γεννηθεί ελεύθερος, αυτάρκης και ικανός να αποχωριστείς τους ανθρώπους, αν η φτώχεια σου σου επιβάλλει να ζεις μαζί τους. Αυτή μάλιστα, αυτή είναι η δική σου τραγωδία που κουβαλάς παντού μαζί σου». Δημοσιεύτηκε μετά θάνατον, είναι ένα αποσπασματικό έργο ζωής, και έμεινε χωρίς επεξεργασία από τον συγγραφέα.

318.         Είκοσι κανόνες για το γράψιμο αστυνομικών ιστοριών (S.S. Van Dine - 1928) Αρχικά ο Willard H. Wright με το ψευδώνυμο S.S. Van Dine τους δημοσίευσε το Σεπτέμβρη 1928 στο American Magazine και αργότερα συμπεριλήφθηκαν στο Philo Vance investigates omnibus (1936). «Η ιστορία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος είναι ένα είδος πνευματικού παιχνιδιού. Είναι κάτι περισσότερο, ένα διαγωνιστικό γεγονός. Και για τη συγγραφή αστυνομικών ιστοριών υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι νόμοι — άγραφοι, ίσως, αλλά παρ' όλα αυτά δεσμευτικοί. Τους τηρεί κάθε αξιόλογος επινοητής λογοτεχνικών μυστηρίων που σέβεται τον εαυτό του. Εδώ, λοιπόν, υπάρχει ένα είδος Κανόνα, βασισμένου εν μέρει στην πρακτική όλων των μεγάλων συγγραφέων αστυνομικών ιστοριών και εν μέρει στις προτροπές της εσωτερικής συνείδησης του έντιμου συγγραφέα».                  

319.         Ο ήρεμος Ντον (Μιχαήλ Σόλοχοφ, 1928-1940) Αναφέρεται στους Κοζάκους της περιοχής γύρω από το ποταμό Ντον της Νότιας Ρωσίας στον Α’ΠΠ και τον Εμφύλιο που ακολούθησε. έχει μεγάλη πλοκή και χαρακτηρίζεται ως ένα από τα καλύτερα αντιπολεμικά έργα του ΧΧ αιώνα. Όντας κομμουνιστής που τάχθηκε στο πλευρό των κόκκινων κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ο Σόλοχοφ αφιερώνει σημαντική θέση στο μυθιστόρημά του στους Λευκούς Κοζάκους, και ο πρωταγωνιστής του Γκριγκόρι δεν «έρχεται ποτέ στους κόκκινους», ούτε στο τέλος της ιστορίας. Αυτό προκάλεσε κριτική από κομμουνιστές επικριτές. Ωστόσο, αυτό το μυθιστόρημα διαβάστηκε προσωπικά από τον Στάλιν και εγκρίθηκε από αυτόν για δημοσίευση. Πραγματεύεται θέματα πίστης, βίας, ταυτότητας και ιδεολογικής σύγκρουσης. Μέσα από τους χαρακτήρες, ο συγγραφέας εξερευνά το ανθρώπινο κόστος της επανάστασης και του πολέμου, την τραγική απογοήτευση του λαού των Κοζάκων και τη σύνδεσή τους με τη γη και την παράδοση. Το μυθιστόρημα πραγματεύεται επίσης τις συναισθηματικές και ηθικές συνέπειες της ιστορικής αλλαγής και την ένταση μεταξύ παράδοσης και νεωτερικότητας. Η γραφή του Σόλοχοφ συνδυάζει τον ρεαλισμό με τη βαθιά ψυχολογική διορατικότητα και προσφέρει μια λεπτομερή απεικόνιση της ζωής στις κοινότητες των Κοζάκων. Η ικανότητά του να μεταφέρει τόσο τη δυναμική της ιστορίας όσο και τους προσωπικούς αγώνες των χαρακτήρων του βοήθησαν να γίνει το μυθιστόρημα ακρογωνιαίος λίθος της ρωσικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα.

1927: Πολυδιαβασμενα και καλοπουλημένα λογοτεχνικά έργα

By unknown

"Η τέχνη και η αγάπη έχουν μια δύναμη που κινητοποιεί και προστατεύει τους ανθρώπους από την απόγνωση. Ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες οι άνθρωποι συνεχίζουν να τραγουδούν, να γράφουν, να κάνουν τέχνη, να μαζεύονται και να ονειρεύονται λύσεις για τα προβλήματά τους. Αυτές είναι βαθιά ανθρώπινες αντιδράσεις. Μια κουλτούρα που δίνει αξία στον υπερατομισμό δεν πρόκειται να επιβιώσει, θα παραδοθεί σε μηχανές ή σε ανθρώπους που συμπεριφέρονται σαν μηχανές". (Cara Hoffmanγ)

305 Τερέζ Ντεκερού (Φρανσουά Μωριάκ – 1927) Εμπνευσμένο από πραγματική ιστορία. Η σύζυγος κατηγορήθηκε ότι προσπάθησε να δηλητηριάσει τον σύζυγό της, έναν έμπορο κρασιών από το Μπορντώ. Ο Μωριάκ παρακολούθησε τη δίκη στο Κακουργιοδικείο της Ζιρόντ, κατά την οποία η κατηγορούμενη καταδικάστηκε μόνο για πλαστογραφία (ψευδείς συνταγές για αγορά δηλητηρίων από φαρμακοποιούς). Ο σύζυγός της κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης για να σώσει τα προσχήματα. Έτσι, παρά το πιθανό κίνητρο της κατηγορούμενης να λάβει μεγάλη αποζημίωση βάσει της ασφάλειας ζωής που είχε συνάψει ο σύζυγός της και να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον εραστή της και την αρκετά προφανή ποινική της ενοχή, η κατηγορία της απόπειρας δηλητηρίασης απορρίφθηκε και η σύζυγος καταδικάστηκε σε χρηματική ποινή και 15 μήνες φυλάκιση, ποινή που δεν εκτέλεσε πλήρως. Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από κάποιες ασυνήθιστες δομικές τεχνικές, συμπεριλαμβανομένου ενός μακρού εσωτερικού μονολόγου που συχνά αλλάζει οπτική γωνία, αποκαλύπτοντας τις σκέψεις αρκετών χαρακτήρων. Η συντριπτική πλειοψηφία των χαρακτήρων στο βιβλίο θεωρούνται αρκετά δυσάρεστα άτομα. Ο πατέρας της Τερέζ αποκαλύπτεται ως ένας σκληρός σεξιστής που ενδιαφέρεται περισσότερο για την προστασία της πολιτικής του καριέρας παρά για τη φροντίδα της κόρης του, ενώ ο σύζυγος της απεικονίζεται ως ένας συναισθηματικά μη διαθέσιμος άντρας, που έχει εμμονή αποκλειστικά με το κυνήγι και την εξυπηρέτηση των αναγκών της οικογένειας. Όπως σε μεγάλο μέρος του έργου του Μωριάκ, η σωματική ατέλεια υποδηλώνει ηθική ένδεια και οι περισσότεροι χαρακτήρες έχουν κάποιο είδος ελαττώματος. Η ίδια η Τερέζ είναι περήφανη για την πονηριά της, καθώς έχοντας έναν κοινό ανεκπλήρωτο έρωτα με την πρώην παιδική της φίλη και κουνιάδα της Άννα, σε κάποιο σημείο καταστρέφει μια ερωτική επιστολή της Άννας στον νεαρό του κοινού τους πάθους. Οι επικριτές έχουν υποστηρίξει ότι αυτό θα μπορούσε να είναι σχετικό με τους αγώνες του συντηρητικού Μωριάκ κατά της σεξουαλικότητας.

306 Ασκητική (Νίκος Καζαντζάκης – 1927) «Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος. Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι’ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία. Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν: α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία· β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο. Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου. Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια. Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ’ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ’ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη..» - Το έργο είναι ένας ύμνος στην ελευθερία και τον αθεϊσμό, στην αποδέσμευση του ανθρώπου από οτιδήποτε τον σκλαβώνει..

307 Ο λύκος της στέπας (Έρμαν Έσσε – 1927) Το μυθιστόρημα, στη δομή του, είναι ένα είδος «βιβλίου μέσα σε ένα βιβλίο». Η ιστορία ξεκινά με έναν πρόλογο από έναν εκδότη που αποφάσισε να δημοσιεύσει σημειώσεις που του άφησε ο πρωταγωνιστής με τίτλο «Οι σημειώσεις του Χάρι Χάλερ (Μόνο για τρελούς)». Ο Χάρι Χάλερ βρίσκεται σε μια σοβαρή εσωτερική κρίση. Ενώ περιπλανιέται στην πόλη, συναντά έναν άντρα που του δίνει ένα μικρό βιβλίο, «Μια Πραγματεία για τον Λύκο της Στέπας», που αφηγείται την ιστορία του «Χάρι, με το παρατσούκλι Στέπενγουλφ», ο οποίος, όπως και ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, χωρίζει την προσωπικότητά του σε δύο μέρη: έναν άνθρωπο υψηλής πνευματικής ηθικής και ένα λύκο. Ταυτόχρονα, το βιβλίο υποδεικνύει ότι η προσωπικότητα του «Χάρι» είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο σύνθετη και πολύπλευρη, και αποκαλύπτονται οι αυτοκτονικές του τάσεις. Την επόμενη μέρα, περιπλανώμενος ξανά στην πόλη πριν επιστρέψει σπίτι, όπου αποφασίζει να αυτοκτονήσει, ο Χάρι πηγαίνει σε ένα εστιατόριο. Εκεί συναντά μια κοπέλα που του υπόσχεται να τον συναντήσει, κάτι που αναβάλλει την απόφασή του να αυτοκτονήσει. Στην επόμενη συνάντηση, αποδεικνύεται ότι το όνομά της είναι Ερμίνα, και του ζητά να τη σκοτώσει όταν του το πει η ίδια. Όμως αυτή τον μαθαίνει να ζει με τον συνηθισμένο αστικό τρόπο, να χορεύει, να πίνει, του βρίσκει μια ερωμένη (Μαρία). Σε όλο το μυθιστόρημα, δεν είναι πάντα σαφές πού χαράσσεται η γραμμή μεταξύ των εσωτερικών εμπειριών του ήρωα και του εξωτερικού κόσμου. Στο τέλος μια νέα πραγματικότητα ανοίγεται στον Χάρι, αλλά για να παραμείνει σε αυτήν, πρέπει να θυσιάσει το μυαλό του, κάτι που αποφασίζει τελικά να κάνει. Συχνά η εσωτερική ουσία του Haller Steppenwolf συνδέεται με αυτό που ο Jung ονόμασε σκιά, ενώ η Hermine συνδέεται με την anima. «Αχ, είναι δύσκολο να βρεις αυτό το θεϊκό μονοπάτι μέσα σ’ αυτή τη ζωή που κάνουμε, σε τούτη δω την αποβλακωμένη και ανούσια εποχή με την πνευματική της στειρότητα, την αρχιτεκτονική της, τις επιχειρήσεις της, την πολιτική της, τους ανθρώπους της! Πως θα μπορούσα να μην καταντήσω ένας μοναχικός λύκος, ένας άξεστος ερημίτης, αφού δεν συμμερίζομαι τους στόχους της και τις αξίες της και δεν καταλαβαίνω καμιά από τις απολαύσεις της; Δεν μπορώ να μείνω για πολλή ώρα, ούτε στο θέατρο ούτε στον κινηματογράφο. Σπάνια διαβάζω εφημερίδα κι ακόμα πιο σπάνια κάποιο μοντέρνο βιβλίο. Δεν μπορώ να καταλάβω ποια ευχαρίστηση και ποια χαρά βρίσκουν οι άνθρωποι με το να συνωστίζονται στα ξενοδοχεία και στους σιδηροδρόμους, στα κέντρα με την αποπνιχτική ατμόσφαιρα και την απαίσια μουσική, στα μπαρ και στα βαριετέ, στις διεθνείς εκθέσεις και στον ιππόδρομο… Από την άλλη μεριά, όσα μου συμβαίνουν στις σπάνιες ώρες της χαράς μου, όσα για μένα είναι ζωή, ευδαιμονία, έκσταση και πνευματική ανάταση, οι άνθρωποι, γενικά, τα αναζητούν μόνο στην φαντασία. Στην πραγματική ζωή τα βρίσκουν παράλογα και απίθανα. Κι έτσι, αν οι άνθρωποι έχουν δίκιο, αν αυτή η μουσική των νυχτερινών κέντρων είναι απόλαυση, αν αυτή η μαζική διασκέδαση δίνει χαρά κι αν αυτό το αμερικανοποιημένο πλήθος που ευχαριστιέται με το τίποτα έχει δίκιο, τότε εγώ έχω άδικο, είμαι τρελός. Είμαι στ’ αλήθεια ο Λύκος της Στέπας, όπως συχνά αποκαλώ τον εαυτό μου, αυτό το ξεστρατισμένο αγρίμι, που δε βρίσκει ούτε σπιτικό, ούτε χαρά, ούτε ελπίδα σ’ ένα κόσμο παράξενο και ακατανόητο».                              

308 Στο φάρο (Βιρτζίνια Γουλφ – 1927) Είναι το πιο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της συγγραφέας. Ανακαλεί συναισθήματα της παιδικής ηλικίας, προσπαθεί να κατανοήσει άλυτα προβλήματα των γονιών της και αναδεικνύει τις σχέσεις των ενηλίκων. Η πλοκή στο έργο είναι δευτερεύουσα σε σχέση με τη φιλοσοφική του ενδοσκόπηση. Αναφερόμενο ως βασικό παράδειγμα της λογοτεχνικής τεχνικής της πολλαπλής εστίασης, το μυθιστόρημα περιλαμβάνει ελάχιστους διαλόγους και σχεδόν καθόλου δράση. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι γραμμένο ως σκέψεις και παρατηρήσεις.  Ανάμεσα στις πολλές αλληγορίες και θέματα του βιβλίου είναι αυτά της απώλειας, της υποκειμενικότητας, της φύσης της τέχνης και των προβλημάτων της αντίληψης, της πολυπλοκότητας της εμπειρίας και των ανθρώπινων σχέσεων. 

309 Η γέφυρα του Σαν Λουϊ Ρέϋ (Θόρντον Ουάιλντερ – 1927) Εξιστορεί πως το 1714, «η καλύτερη γέφυρα σε όλο το Περού» καταρρέει και πέντε άνθρωποι βυθίζονται στα νερά του ποταμού και στο θάνατο. Ο αδελφός Τζούνιπερ, ένας Φραγκισκανός ιεραπόστολος, αποφασίζει να εντοπίσει τις ατομικές τους ιστορίες για να αποδείξει ότι ακόμη και αυτές που φαίνονται τυχαίες κακοτυχίες συνάδουν με το σχέδιο του Θεού. Το ότι οι ανακαλύψεις του αποδεικνύονται πιο περίπλοκες δεν  αποτελεί έκπληξη. Αυτό που μπορεί να εκπλήξει είναι οι «δολοφονίες» της πειρακτικής, ειρωνικής και όμορφα γραμμένης ιστορίας του Wilder, σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο στην αμερικανική μυθοπλασία. Ο συγγραφέας είπε ότι το βιβλίο θέτει το ερώτημα: «Υπάρχει κατεύθυνση και νόημα στις ζωές πέρα ​​από τη θέληση του ατόμου;» Περιγράφοντας τις πηγές του μυθιστορήματός του, εξήγησε ότι «η πλοκή εμπνεύστηκε στην εξωτερική της δράση από ένα μονόπρακτο (Le Carrosse du Saint-Sacrement) του Prosper Mérimée, το οποίο διαδραματίζεται στη Λατινική Αμερική και ένας από τους χαρακτήρες του οποίου είναι μια εταίρα. Ωστόσο, η κεντρική ιδέα του έργου, η δικαιολόγηση μιας σειράς ανθρώπινων ζωών που προκύπτει ως αποτέλεσμα της ξαφνικής κατάρρευσης μιας γέφυρας, πηγάζει από φιλικές διαφωνίες με τον πατέρα μου, έναν αυστηρό Καλβινιστή. Οι αυστηροί Πουριτανοί φαντάζονται τον Θεό πολύ εύκολα ως έναν ασήμαντο δάσκαλο που ζυγίζει λεπτομερώς την ενοχή με την αξία, και παραβλέπουν την «Θεία χάρη», η οποία είναι πιο ολοκληρωμένη και ισχυρή. Η αγάπη του Θεού πρέπει να υπερβαίνει τη δίκαιη τιμωρία. Αλλά στο μυθιστόρημά μου έχω αφήσει αυτό το ερώτημα αναπάντητο. Όπως είπα νωρίτερα, μπορούμε μόνο να θέσουμε το ερώτημα σωστά και καθαρά, και να έχουμε πίστη ότι κάποιος θα το θέσει με τον σωστό τρόπο». Όταν ρωτήθηκε αν οι χαρακτήρες του ήταν ιστορικοί ή φανταστικοί, ο Wilder απάντησε: «Τα περισσότερα γεγονότα επινοήθηκαν από εμένα, συμπεριλαμβανομένης της πτώσης της γέφυρας». Η ίδια η γέφυρα βασίζεται στη μεγάλη κρεμαστή γέφυρα των Ίνκας πάνω από τον ποταμό Απουρίμακ, η οποία ανεγέρθηκε γύρω στο 1350, εξακολουθούσε να χρησιμοποιείται το 1864 και ήταν ερειπωμένη αλλά εξακολουθούσε να κρέμεται το 1890.                                                             

310 Ο θάνατος έρχεται για τον Αρχιεπίσκοπο (Γουϊλα Κάθερ - 1927) Στο Νέο Μεξικό μετά την προσάρτηση του από τις ΗΠΑ το 1831, ο Latour με έναν παλιό φίλο, τον πατέρα Vaillant, ξεκινάει για τη Σάντα Φε να διορθώσει τα «κακώς κείμενα» σε μια επισκοπή. Θα βρει την εκκλησία εκεί κατακερματισμένη και διεφθαρμένη, με ιερείς να επιδίδονται σε γάμους συμφέροντος και να χρεώνουν υπέρογκα τέλη για τα εκκλησιαστικά τους καθήκοντα. Ο Λατούρ ξεκινά μια προσπάθεια για τη μεταρρύθμιση και την αναζωογόνηση της επισκοπής. Το ύφος και η δομή αυτού του βιβλίου είναι περίεργα, χωρίς έμφαση, σε κανένα γεγονός δεν δίνεται μεγάλη δραματική βαρύτητα. Αν αυτό ακούγεται πληκτικό, δεν είναι. Η γαλήνια γλώσσα με την απλότητά της, δίνει στην ιστορία ένα βάρος που ένα απλό δράμα δεν θα μπορούσε ποτέ να δώσει. Ο Τζέιμς Πολ Όλντ το χρησιμοποιεί ως λογοτεχνικό παράδειγμα της ιδέας ότι η θρησκευτική πίστη είναι σε θέση να αναπτύξει και να διατηρήσει ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς σε αναδυόμενες δημοκρατικές πολιτικές τάξεις. Υποστηρίζει, ότι παρόλο που τα πρώτα μυθιστορήματα της Κάθερ, συνήθως παρουσιάζουν θρησκευτικούς χαρακτήρες ως στενόμυαλους, η προσωπική της θρησκευτική αναδιάταξη της επέτρεψε να αλλάξει την οπτική της και να αναπτύξει πιο θετικούς θρησκευτικούς χαρακτήρες, στην προκειμένη περίπτωση καθολικούς. Και ενώ ορισμένοι από τους σύγχρονους κριτικούς της την βρήκαν ασύμβατη με τις εμπειρίες των απλών ανθρώπων, μεταγενέστεροι κριτικοί, την επαίνεσαν για την «αναζήτηση μιας βάσης τάξης και πολιτισμικής σταθερότητας πέρα ​​από τα όρια της σύγχρονης κοσμικής κουλτούρας». Επιπλέον, οι μελετητές σημειώνουν ότι ο χαρακτήρας του Latour δεν τοποθετείται αυστηρά στο δίπολο άνδρα-γυναίκας, αλλά, όπως υποστηρίζει η Jennifer A. Smith, «ταλαντεύεται μεταξύ των κανόνων της θηλυκότητας και της αρρενωπότητας». Αναπτύσσοντας μια θεωρία ότι η Cather είχε αμφισβητήσει το δικό της φύλο τη δεκαετία του 1920, ο Patrick W. Shaw υποστηρίζει ότι οι «θεμελιώδεις διττές ερμηνείες» και οι «περίτεχνες συστάδες εικόνων» σε όλο το μυθιστόρημα υποστηρίζουν μια ερμηνεία της σεξουαλικής διαφορετικότητας και ασάφειας.

311 Σύγχυση αισθημάτων (Στέφαν Τσβάιχ – 1927) Πραγματεύεται το πάθος της μελέτης, αλλά και τη δύναμη μιας φιλίας μεταξύ των γενεών. Επίσης, την αγάπη ενός ηλικιωμένου άνδρα για έναν νεαρό άνδρα, το μαρτύριο αυτής της σεξουαλικής παραδοχής, τη συναισθηματική σύγχυση που προκαλεί, καθώς και την καταστολή και απόκρυψη της ομοφυλοφιλίας. «Τι πειρασμός να βλέπεις συνεχώς γύρω σου το άνθος της νεότητας - τους εφήβους του αόρατου γυμνασίου στον κόσμο των πρωσικών παραγράφων» (Αναφορά στο άρθρο 175 του γερμανικού ποινικού κώδικα, που ίσχυε από το 1871 έως το 1994, το οποίο τιμωρούσε τις σεξουαλικές πράξεις μεταξύ ανδρών.) Σταδιακά, εμφανίζεται μια διανοητική προσέγγιση μεταξύ του νεαρού ήρωα  και της συζύγου του δασκάλου του, που τους οδηγεί στο να έρθουν ακόμη πιο κοντά. Τους ενώνει ένα κοινό συναίσθημα - η δυσαρέσκεια απέναντι στον ηλικιωμένο προφέσορα. Ο νεαρός αναζητά την εγγύτητα της συζύγου του καθηγητή, ειδικά από τη στιγμή που οι σύζυγοι είναι ψυχροί μεταξύ τους, και περνά μια νύχτα αγάπης μαζί της. Αργότερα θυμάται με ντροπή τη συζήτησή τους γι' αυτόν: «Γιατί δεν της απαγόρευσα να μου πει ότι για χρόνια απέφευγε τη σωματική οικειότητα μαζί της και να κάνει κάποιες αόριστες νύξεις; Γιατί δεν τη διέκοψα με μια δυνατή λέξη, όταν μου αποκάλυπτε το πιο προσωπικό του μυστικό;»            

1926: Πολυδιαβασμενα και καλοπουλημένα λογοτεχνικά έργα

Β.Σπεράντζας 1976

«Θα σε επικρίνουν για αυτό που είσαι, για αυτό που δεν είσαι και για αυτό που νομίζουν ότι είσαι. Θα σε κρίνουν για ό,τι κάνεις, για ό,τι δεν κάνεις και για ό,τι αποτυγχάνεις να κάνεις. Θα μιλάνε για σένα για όσα λες και για όσα σιωπάς. Θα σε δείχνουν για τις επιτυχίες και για τα λάθη, για τις αποφάσεις και για τις αμφιβολίες σου. Όσο και να προσπαθείς να τους ευχαριστήσεις, πάντα θα υπάρχουν άλλες γνώμες. Οπότε, ζήσε για τον εαυτό σου, γιατί στο τέλος, το μόνο πράγμα που έχει σημασία είναι να είσαι αληθινός στο δικό σου μονοπάτι». (Χάρισον Φορντ).

297. Ο Ήλιος ανατέλλει ξανά (Έρνεστ Χέμινγουεϊ – 1926) Ο Τζέικ είναι ένας εργαζόμενος δημοσιογράφος, σταλμένος στο Παρίσι, με σκληρό χαρακτήρα και τραγική ζωή. Μετά τον φρικτό τραυματισμό του στον πόλεμο, έχει κολλήσει στην Ευρώπη και περνάει το χρόνο του μεθυσμένος σε διάφορα μπαρ, κοροϊδεύοντας με τους σκληροτράχηλους φίλους του και λατρεύοντας την δύο φορές διαζευγμένη, όμορφη, αριστοκρατική Αγγλίδα Μπρετ, που αντιπροσωπεύει την απελευθερωμένη Γυναίκα της εποχής. Με αυτό το χαρακτήρα, ο Χέμινγουεϊ δημιούργησε μια από τις πιο συναρπαστικές γυναίκες στην αμερικανική λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Σεξουαλικά ακόλαστη, περίπλοκη, φευγαλέα και αινιγματική, λάτρης της νυχτερινής ζωής και των καφέ. Είναι ευάλωτη, επιεικής, ανεξάρτητη - ιδιότητες που ο Χέμινγουεϊ αντιπαραβάλλει με τις άλλες γυναίκες στο βιβλίο, οι οποίες είναι είτε πόρνες είτε αυταρχικές γκρινιάρες. Αυτό το καταδικασμένο ζευγάρι, συν ένα ζωντανό καστ ρομαντικά απερίσκεπτων Αμερικανών, κατευθύνονται στην Παμπλόνα για την ετήσια γιορτή. Εκεί  Στην η Μπρετ προκαλεί χάος: οι άντρες πίνουν πολύ και τσακώνονται για χάρη της,  αποπλανά τον νεαρό ταυρομάχο Ρομέρο και γίνεται «θεά» του  φεστιβάλ. Τα μέλη της παρέας συνδέονται, προδίδουν ο ένας τον άλλον και προσπαθούν να ξεχάσουν τις τραγικές αναμνήσεις του πολέμου και των σχέσεων τους. Το μυθιστόρημα έκανε δημοφιλή την ιδέα της «Χαμένης Γενιάς» — αλλά αυτή φαίνεται να εμφανίζεται περιοδικά, ξανά και ξανά.

Corvin castle, Romania

298. Ο Πύργος (Φραντς Κάφκα – 1926) Η απομόνωση του Κ. και η αμηχανία του, η έντονη επιθυμία του να έχει την αποδοχή απατηλών και ανώνυμων δυνάμεων, συνοψίζουν την άποψη του Κάφκα για την θεολογία, τη γραφειοκρατία, την αποξένωση και το άγχος που κάποια από αυτά κυριαρχούν στην εποχή μας. Οι κριτικοί συχνά μιλούν για το Κάστρο και τη Δίκη σε συνάρτηση, τονίζοντας τον αγώνα του πρωταγωνιστή ενάντια σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα και τονίζοντας τον αγώνα του να στέκεται μπροστά στην πόρτα του νόμου ανίκανος να μπει, όπως στην παραβολή του ιερέα στη Δίκη. Παρά τα μοτίβα που είναι κοινά με άλλα έργα του Κάφκα, το Κάστρο είναι αρκετά διαφορετικό από τη Δίκη. Ενώ ο Κ., ο πρωταγωνιστής του Κάστρου, αντιμετωπίζει παρόμοια αβεβαιότητα και δυσκολία στην κατανόηση της πραγματικότητας που ξαφνικά τον περιβάλλει, ο Γιόζεφ Κ., ο πρωταγωνιστής της Δίκης, φαίνεται πιο έμπειρος και συναισθηματικά πιο δυνατός. Αλλά ενώ το περιβάλλον του Γιόζεφ Κ. παραμένει οικείο ακόμα και όταν τον βρίσκουν παράξενα γεγονότα, ο Κ. βρίσκεται σε έναν νέο κόσμο του οποίου οι νόμοι και οι κανόνες του είναι άγνωστοι.

299. Των Αλγηδόνων πρωτεύουσα (Πωλ Ελυάρ - 1926) Η συλλογή περιέχει 123 ποιήματα χωρισμένα σε τέσσερις ενότητες. Αποτελεί την σημαντικότερη συμβολή του ποιητή στην έναρξη του υπερρεαλιστικού κινήματος, λίγο μετά την δημοσίευση του πρώτου υπερρεαλιστικού μανιφέστου.  «Ο Ελυάρ επέμενε στον αποκλεισμό του αισθητηριακού κόσμου από τα σουρεαλιστικά έργα, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε ένας από τους πιο συναισθηματικούς ποιητές» (Μιχαήλ Γιασνόφ). Επισκέφτηκε το Γράμμο κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και έγραψε ποιήματα υπέρ των ανταρτών.                                                                                                                                               

300. Ο φόνος του Ρότζερ Άκροϋντ (Αγκάθα Κρίστι – 1926) Το 2013 η Βρετανική Ένωση Αστυνομικών Συγγραφέων το ψήφισε ως το καλύτερο του είδους του. Είναι ένα από τα πιο γνωστά, αν και αμφιλεγόμενα έργα της Άγκαθα Κρίστι: το πρωτότυπο - για την εποχή που γράφτηκε - αφηγηματικό τέχνασμα, που χρησιμοποιείται στο έργο είχε σημαντικό αντίκτυπο στη μετέπειτα αστυνομική λογοτεχνία. Πιστεύεται ευρέως ότι  παραβιάζει το πρώτο σημείο του ειρωνικού άρθρου «Οι 10 Εντολές του Αστυνομικού Μυθιστορήματος» (1929)  του Ρόναλντ Νοξ,. Αυτός ο κανόνας ορίζει: «Ο εγκληματίας πρέπει να είναι κάποιος που αναφέρεται στην αρχή του μυθιστορήματος, αλλά δεν πρέπει να είναι κάποιος του οποίου τη ροή σκέψης έχει επιτραπεί στον αναγνώστη να ακολουθήσει». Μεταξύ των συγγραφέων της Χρυσής Εποχής της αστυνομικής λογοτεχνίας, η Κρίστι ήταν αυτή που έσπασε τους κανόνες με το μεγαλύτερο πάθος, χωρίς να προσπαθεί ιδιαίτερα να διασφαλίσει ότι ο αναγνώστης είχε ίσες ευκαιρίες με τον ντετέκτιβ στη διαδικασία αποκάλυψης του εγκληματία. Επιπλέον, ο έβδομος κανόνας του Νοξ όριζε: «Ένας ντετέκτιβ δεν πρέπει ο ίδιος να είναι εγκληματίας». Ο κανόνας κατά της «εξαπάτησης» του αναγνώστη, διατυπώθηκε αρκετά χρόνια μετά, από τον W. H. Wright (ψευδώνυμο S. S. Van Dine). Στους Είκοσι Κανόνες για τη Συγγραφή Αστυνομικών Ιστοριών έγραψε: «Ούτε ο ίδιος ο ντετέκτιβ ούτε κανένας από τους επίσημους ερευνητές δεν πρέπει να αποδειχθεί δολοφόνος».

301 "Don Segundo Sombra" (Ρικάρντο Γιράλδες – 1926) Απεικονίζει τη ζωή των γκαούτσο στις αργεντίνικες πάμπες, αλλά είναι αγαπητό και στη Βραζιλία για τα θέματα της ελευθερίας, της φύσης και του τραχύ τρόπου ζωής των πεδιάδων της νότιας Αμερικής. Παρουσιάζεται ένας δυναμικός λογοτεχνικός χαρακτήρας, ένα ιδανικό και σχεδόν μυθικό πορτρέτο του γκάουτσο, με την λυσσαλέα αντίληψή του για την ελευθερία, με τον αναρχικό ατομικισμό του σε όλα τα ταξίδια του και τα συνεχή επεισόδια σε ένα ανοιχτό τοπίο. Μέσα από την ιστορία του νεαρού πρωταγωνιστή του, το μυθιστόρημα εξερευνά θέματα θάρρους, τιμής και βαθιάς σύνδεσης μεταξύ των ατόμων και της γης. Είναι μια όμορφη και ποιητική αφήγηση που έχει εμπνεύσει τους λατινοαμερικάνους αναγνώστες που ταυτίζονται με τα αγροτικά και φυσικά θέματα της ιστορίας, ιδιαίτερα στο πλαίσιο των δικών τους τοπίων.                                                                                                                          

Nikos Hatzikyriakos-Ghikas

302 Μοραβαζίν (Μπλεζ Σαντράρ - 1926) Ο αφηγητής, γιατρός παρουσιάζεται ως γνωστός του συγγραφέα, ο οποίος εμφανίζεται και ο ίδιος στο μυθιστόρημα. Περιγράφει τη συνάντησή και τις περιπέτειές του με τον Μοραβαζίν, έναν διαταραγμένο δολοφόνο που κρατείται σε άσυλο. Ο Μοραβαζίν είναι ο τελευταίος, έκφυλος κληρονόμος μιας αριστοκρατικής οικογένειας της Ανατολικής Ευρώπης. Γοητευμένος από αυτόν τον άνθρωπο, ο γιατρός τον βοηθά να δραπετεύσει και στη συνέχεια αφηγείται το πικαρέσκο ​​ταξίδι του σε όλο τον κόσμο, συναντώντας από Ρώσους τρομοκράτες μέχρι Αμερικανούς ιθαγενείς και αφήνοντας πίσω του μια σειρά από εγκλήματα. Στο τέλος, επιστρέφουν στην Ευρώπη ακριβώς εγκαίρως για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν «όλος ο κόσμος έκανε ένα Μοραβαζίν». Το ύφος του μυθιστορήματος, το οποίο είναι πολύ ελεγχόμενο, έρχεται σε αντίθεση με την εκπληκτική φαντασίωση της πλοκής του χωρίς αυτό να βλάπτει τη λογοτεχνική του ποιότητα. Αυτό το χάσμα μεταξύ μορφής και περιεχομένου το κάνει πολύ ιδιαίτερο μυθιστόρημα. Στον επίλογο του μυθιστορήματος, ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι εμπνεύστηκε για τον αντιήρωά του από κάποιο Meunier, ένα πρώην κρατούμενο που εξέτισε είκοσι χρόνια φυλάκιση για τον βιασμό δύο κοριτσιών. Υπάρχει επίσης μια εκδοχή ότι ο χαρακτήρας του Μοραβαζίν αντιγράφτηκε από τον Ελβετό καλλιτέχνη Άντολφ Βέλφλι, ο οποίος υπέφερε από σχιζοφρένεια. Η απόλυτη ανηθικότητα και η σκληρότητα του Μοραβαζίν μας επιτρέπουν επίσης να κάνουμε παραλληλισμούς με τα «Τραγούδια του Μαλντορόρ» του Lautréamont.

303 Ιστορίες του κ. Κόϋνερ (Μπέρτολντ Μπρεχτ - 1926 κ.ε.) Άρχισαν να γράφονται το 1935 και τέλειωσαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, λίγο πριν από το θάνατο του. Είναι μικρά αλλά λαμπρά δείγματα πεζού λόγου, όπου αποτυπώνουν πυκνά η κοινωνική κριτική και η ηθική του διδαχή. Το όνομά του (Keuner) πλησιάζει υπαινικτικά τη λέξη Keiner (κανένας), και διεκδικεί τη διάσταση του ομηρικού "ούτις", ενώ όπου συντομογραφείται ως κύριος Κ., γίνεται αντίποδας του ομώνυμου ήρωα της καφκικής Δίκης. «Κανένας, ούτε γνωστοί οικονομολόγοι, ούτε επιχειρηματίες (...) μπόρεσαν να μού εξηγήσουν ικανοποιητικά τη λειτουργία ἑνός χρηματιστηρίου ἐμπορευμάτων. Μοῦ δημιουργήθηκε ἡ ἐντύπωση ότι αὐτά πού συνέβαιναν ἐκεῖ μέσα ήταν τελείως ἀνεξήγητα, πού σημαίνει ότι ήταν ασύλληπτα άπο τη λογική, πού σημαίνει πάλι ότι ήταν κοινώς παράλογα. Ὁ τρόπος πού γινόταν ἡ κατανομή του σιταριού στον κόσμο ήταν ακατανόητος» (Μπ.Μπ – 1927).

Μαρία-Γιαννακάκη-Χωρίς-τίτλο

304 Κάτω από τον ήλιο του Σατανά (Ζωρζ Μπερνανός – 1926) Παρουσιάζει την κοινωνική ατμόσφαιρα της επαρχίας του γαλλικού βορρά μετά τον Α' ΠΠ: η θρησκοληψία, οι νύχτες, το κρύο, ο άνεμος, η βροχή, η λάσπη, η Βόρεια Θάλασσα και η ομίχλη κάνουν την ανάγνωση καθηλωτική. Το μυθιστόρημα έχει τρεις βασικές πηγές έμπνευσης: Τη ζωή του Εφημέριου της Αρς, Γάλλου ιερέα που τιμάται ως άγιος, και ενσαρκώνεται στο έργο με τον χαρακτήρα του εφημέριου Ντονισάν. Τους συγγραφείς Λεόν Μπλουά και Ζυλ Μπαρμπέ ντ’ Ωρεβιγύ, από τους οποίους ο συγγραφέας παίρνει από τον πρώτο την ιδέα για τη σάτιρα ενός κόσμου που στερείται Θεού και από τον δεύτερο την ιδέα της ένωσης της πραγματικότητας με το  υπερφυσικό και την ψυχολογική ανάλυση των κινήτρων. Το μεταπολεμικό κοινωνικό κλίμα της Γαλλίας μετά τον Α' ΠΠ, το οποίο ο Μπερνανός κατήγγειλε με δριμύτητα. Το μυθιστόρημα παρουσιάζει την ατμόσφαιρα της επαρχίας του γαλλικού βορρά: οι νύχτες, το κρύο, ο άνεμος, η βροχή, η λάσπη, η Βόρεια Θάλασσα και η ομίχλη κάνουν την ανάγνωση καθηλωτική.

1924 - 1925: Ευανάγνωστα & ευπώληπτα

Ιδιωτική συλλογή. Αθήνα

Η ζούγκλα της ανθρώπινης κοινωνίας είναι αδύνατον να μην καθρεφτίζεται – σε άλλους πιο λίγο και σε άλλους πιο πολύ - και να έχει σημαντικό ρόλο στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου και πολύ περισσότερο των συγγραφέων, που έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στην παγκόσμια λογοτεχνία.                                                 

 285            Το μαγικό βουνό (Τόμας Μαν – 1924) Ο μηχανικός Χανς πηγαίνει επίσκεψη για τρεις εβδομάδες στον ξάδερφό του, που νοσηλεύεται σε σανατόριο στο Νταβός. Εκεί βρίσκεται περιτριγυρισμένο από αρκετούς λαμπρούς χαρακτήρες που ενσαρκώνουν διάφορες πτυχές της σύγχρονης κοινωνικής συνείδησης, όπως: τον φιλελευθερισμό, ένα συγγραφέα και ελευθεροτέκτονα που υποστηρίζει την πρόοδο και τον διαφωτισμό, τον συντηρητισμό, ένα μυστικιστή Ιησουίτη που υπερασπίζεται την αξία των «παραδόσεων», τον ηδονισμό, ένα Βυρωνικό μεγιστάνα του καφέ που  έχει μια σχέση με μια Ρωσίδα που ενσαρκώνει την ερωτική επιθυμία των ασθενών.  και τον επιστημονικό υλισμό, που η ζωή γι' αυτόν δεν είναι «τίποτα περισσότερο από την καύση οξυγόνου της κυτταρικής πρωτεΐνης». Ο Χανς έλκεται από κάθε έναν από τους κύριους χαρακτήρες με τη σειρά, και οι διακοπές του επεκτείνονται σε επτά χρόνια. Μόνο μια ξαφνική βροντή μας υπενθυμίζει ότι τα σύννεφα του παγκόσμιου πολέμου μαζεύονται πάνω από την Ευρώπη (της οποίας το σανατόριο χρησιμεύει ως μια μικρογραφία). Παρά την αδιάκοπη εγγύτητα του θανάτου, η μετρημένη ζωή συνεχίζεται κανονικά στην παγωμένη ατμόσφαιρα της «μπελ επόκ»: οι ασθενείς μαλώνουν μεταξύ τους μέχρι να βραχνιάσουν για αφηρημένες έννοιες, γυναίκες και άνδρες βρίσκουν χρόνο για φλερτ, ακόμη και για πνευματιστικές συνεδρίες.  Έργο που άσκησε μεγάλη επίδραση στη λογοτεχνία του 20ου αιώνα. Στο δοκίμιό της με τίτλο «Η ασθένεια ως μεταφορά», η Σούζαν Σόνταγκ ερμηνεύει την περιγραφή της φυματίωσης στο βιβλίο ως μεταφορά για μια παρακμιακή συνείδηση ​​που επιδιώκει να αποφύγει την ευθύνη για τις δικές της πράξεις με κάθε δυνατό μέσο. Ο ίδιος ο συγγραφέας περιέγραψε το βιβλίο ως εξής: «Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα για τον χρόνο, και με διπλή έννοια: με ιστορική έννοια, επειδή προσπαθεί να αναδημιουργήσει τον εσωτερικό κόσμο της μεταπολεμικής εποχής στην Ευρώπη, αλλά και επειδή ο ίδιος ο χρόνος είναι το θέμα αυτού του μυθιστορήματος. Άλλωστε, ο χρόνος δεν είναι μόνο η εμπειρία του ήρωα του μυθιστορήματος, εδώ μιλάμε για τον χρόνο από μέσα, για τον ίδιο τον χρόνο. Το ίδιο το βιβλίο είναι αυτό για το οποίο μιλάει: άλλωστε, όταν περιγράφει ατελείωτα την ερμητική γοητεία του νεαρού ήρωα του μυθιστορήματος, την ίδια τη μαγική στιγμή, που «παγώνει» («nunc stans»). Ένα από τα πρώτα έργα τέχνης που έθεσε επιτακτικά ζητήματα ψυχανάλυσης. Όπως ο Φρόιντ, έτσι και ο Τόμας Μαν προσπάθησε να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους η διανόηση των αρχών του εικοστού αιώνα γοητευόταν τόσο πολύ από την ασθένεια, την αποσύνθεση και τον θάνατο. Το μυθιστόρημα γράφτηκε περίπου την εποχή που ο Φρόιντ ανακάλυψε την ακαταμάχητη «ορμή θανάτου» στον άνθρωπο. Περιέχει επίσης ένα σύνολο ιδεών από την αναλυτική ψυχολογία του Γιουνγκ. Η καθημερινή ζωή των κατοίκων του σανατόριου περιγράφεται όχι χωρίς ειρωνεία, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την τραγωδία του μυθιστορήματος Θάνατος στη Βενετία, το οποίο είναι αφιερωμένο στο ίδιο θέμα της παθητικότητας της παρακμής, «τη νίκη των δυνάμεων του χάους επί των δυνάμεων της τάξης» Μια από τις πρώτες ανιχνεύσεις της ιδρυματοποίησης.

286            Όταν είμασταν πολύ νέοι (Α.Α. Μιλν – 1924) Περιέχει 45 ποιήματα στα οποία μόνο περιστασιακά χρησιμοποιείται το παιδικό λεξιλόγιο. Αρκετά από αυτά τα ποιήματα μελοποιήθηκαν από τον Χάρολντ Φρέιζερ-Σίμσον και δημοσιεύθηκαν σε διάφορα βιβλία τραγουδιών. Το βιβλίο ξεκινά με μια εισαγωγή με τίτλο «Πριν ξεκινήσουμε», η η οποία, εν μέρει, λέει στους αναγνώστες να φανταστούν μόνοι τους ποιος είναι ο αφηγητής. Στο τριακοστό όγδοο ποίημα του βιβλίου, με τίτλο «Αρκουδάκι», το οποίο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Punch τον Φεβρουάριο του 1924, ο διάσημος χαρακτήρας Γουίνι το Αρκουδάκι, που αρχικά αποκαλούνταν «Κύριος Έντουαρντ Αρκουδάκι», έκανε την πρώτη του εμφάνιση. Σε μία από τις εικονογραφήσεις για το "Teddy Bear", ο Γουίνι απεικονίζεται να φοράει ένα μπλουζάκι το οποίο αργότερα βάφτηκε κόκκινο όταν η εικόνα αναπαρήχθη στο εξώφυλλο του άλμπουμ του Γουίνι το Αρκουδάκι, "17 Songs from the Pooh Song Book" (1952). Αυτή η εικόνα έγινε το πρότυπο στο οποίο βασίστηκαν οι διάφορες διασκευές της Disney. Η έγχρωμη έκδοση (χρωματισμένη από τον Mark Burgess) δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1989.  

 287           Το πέρασμα στην Ινδία (E.M. Φόρστερ – 1924)  Ο συγγραφέας έχοντας επίγνωση των ακατανόητων πράξεων της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υποψιασμένος για όλες τις λανθασμένες προσεγγίσεις και ψευδείς εκτιμήσεις που κάνουμε ως αυτονόητες, εξέτασε κριτικά την βρετανική αυτοκρατορία και είδε τα αδύναμα θεμέλιά της. Η Adela είναι μια επισκέπτης στο Raj που ανυπομονεί να γνωρίσει «την πραγματική Ινδία». Σε μια επίσκεψη στα σπήλαια Malabar, της συμβαίνει ή δεν της συμβαίνει μια κάποιου είδους επίθεση, ίσως από τον Ινδό μουσουλμάνο, που έχει κανονίσει το ταξίδι. Έχει φανταστεί πράγματα; Δεν είναι αυτό που φαίνεται; Στο άλλο σπουδαίο μυθιστόρημά του, το Howard's End, ο Φόρστερ μας ζήτησε να «σχετισθούμε μόνο». Αυτό που δείχνει εδώ, σε μια ιστορία έντονες και θλιβερές λεπτές αποχρώσεις —και κωμικές λεπτομέρειες, επίσης— είναι πόσο σχεδόν αδύνατο είναι να γίνει αυτό.

 288          Η δίκη (Φραντς Κάφκα – 1925) Αφηγείται την ιστορία του Γιόζεφ Κ., ενός αθώου, που συνελήφθη και διώχθηκε από μια απομακρυσμένη, απρόσιτη αρχή, χωρίς η φύση του εγκλήματός του να αποκαλύπτεται ούτε σε αυτόν ούτε στον αναγνώστη. Επηρεασμένος έντονα από το Έγκλημα και Τιμωρία και τους Αδελφούς Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι, ο Κάφκα έφτασε στο σημείο να αποκαλεί τον Ντοστογιέφσκι συγγενή εξ αίματος. Όπως και τα δύο άλλα μυθιστορήματα του, το Κάστρο και η Αμερική, και αυτό δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αν και περιλαμβάνει ένα κεφάλαιο που φαίνεται να φέρνει την ιστορία σε ένα σκόπιμα απότομο τέλος. Ο Γιόζεφ Κ. δεν βρίσκει βοήθεια ούτε από τον δικηγόρο, που είναι όργανο της εξουσίας, αλλά ούτε όμως από τον φίλο του ζωγράφο και από έναν ιερέα, που θα μπορούσαν να επηρεάσουν ευνοϊκά τους δικαστές και οδηγείται σε ένα άδικο θάνατο.

 

Γ.Βακιρτζής. Μεγάλος Γκάτσμπυ 1953

289           Ο υπέροχος Γκάτσμπυ (Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ – 1925 Ποιος είναι όμως; Από πού κατάγεται, πού έφτιαξε τη περιουσία του και γιατί - αναρωτιέται ο νηφάλιος γείτονάς του (και αφηγητής) - στέκεται στην αποβάθρα του τη νύχτα και απλώνει τα χέρια του σε ένα πράσινο φως που λάμπει στον κόλπο από την υπέροχη έπαυλη του; Το έργο αποκαλύπτει την άδεια, τραγική καρδιά του «αυτοδημιούργητου ανθρώπου της αμερικάνικης κοινωνίας». Δεν είναι μόνο ελκυστικό και σπαρακτικό, είναι ένα από τα πιο ουσιαστικά αμερικανικά μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ. Ο συγγραφέας στο έργο προσεγγίζει τα θέματα του κατεστημένου, της κοινωνικής τάξης, του κληρονομικού πλούτου σε αντιπαραβολή με τον «αυτοδημιούργητο» πλούτο, τη ράτσα, τη  περιβαλλοντική συνείδηση, όπως και την κυνική στάση του απέναντι στο αμερικανικό όνειρο.

 290           Ημερολόγιο 1877-1910 (Ζιλ Ρενάρ – 1925) Το 1887 οι αδελφοί Goncourt εξέδωσαν το ημερολόγιό τους και ο συγγραφέας επηρεασμένος την ίδια χρονιά άρχισε να γράφει το δικό του. Αλλά ο Ρενάρ αποκαλύπτει πολύ περισσότερα για τον εαυτό του, σε σύγκριση με τους Γκονκούρ, που εστιάζουν περισσότερο στον κόσμο γύρω τους. Η λογοτεχνική κοινωνία εκείνη την εποχή (μάλλον και μέχρι σήμερα σε κάποιες χώρες), αποτελούταν από διαφορετικές φατρίες. Ο συγγραφέας σχετίζεται με πολλές, γεγονός που καθιστά το ημερολόγιο ένα πολύτιμο ιστορικό έργο. Ωστόσο, η εξέλιξη στο «μικρόκοσμο» των λογοτεχνών απαιτεί διπλωματία, ακόμη και συμβιβασμούς για τους οποίους ο συγγραφέας δεν ήταν καλά προετοιμασμένος..

Edvard Munch, Cupid, 1907

291           Μια Αμερικανική τραγωδία (Θίοντορ Ντράιζερ – 1925)  Ο Κλάιντ είναι ένας νεαρός άνδρας με φιλοδοξίες. Είναι ερωτευμένος με ένα πλούσιο κορίτσι, αλλά έχει αφήσει έγκυο μια φτωχή, τη Ρομπέρτα, που δουλεύει μαζί του στο εργοστάσιο του θείου του. Μια μέρα την παίρνει να κάνουν κανό σε μια λίμνη με σκοπό να τη σκοτώσει. Από εκεί επισφραγίζεται η μοίρα του. Αλλά μέχρι τότε ο Ντράιζερ έχει ξεκαθαρίσει ότι η μοίρα του Κλάιντ είχε επισφραγιστεί πολύ πριν, από μια βάναυση και κυνική κοινωνία. Ο Ντράιζερ ενώ είναι ο πιο αδύναμος από τους μεγάλους Αμερικανούς μυθιστοριογράφους, ακολουθεί την προσέγγιση ενός τεχνίτη σωλήνων στο γράψιμο, ενώνοντας προτάσεις εργασίας τη μία με την άλλη και χτίζοντας στο τέλος ένα ισχυρό δίκτυο που ρέει μέσα του κάτι πολύ ζωντανό.                                                                                                                            

292           Η καρδιά του σκύλου (Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ – 1925)    Έργο που προσφέρει μια έντονη κριτική για τις κοινωνικές, πολιτικές και επιστημονικές αλλαγές της σοβιετικής εποχής. Με τη μεταμόρφωση ενός σκύλου σε άνθρωπο και την αποτυχία του εγχειρήματος, ο Μπουλγκάκοφ προσφέρει μια αλληγορία για τις αποτυχίες και τις αντιφάσεις της σοβιετικής κοινωνίας, αναδεικνύοντας την αδυναμία να "αναδημιουργηθεί" η ανθρώπινη φύση και να επιτευχθεί η ιδανική κοινωνία. Δείχνει την υπερβολή και τις αντιφάσεις της σοβιετικής κοινωνίας με έναν τρόπο που θυμίζει το ευρωπαϊκό σατιρικό θέατρο και τη ρωσική λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Οι χαρακτήρες του έργου είναι υπερβολικά γελοίοι και τραγικοί ταυτόχρονα, και η ιστορία προβάλλει την αβεβαιότητα και τη δυσκολία προσαρμογής των ανθρώπων στην νέα κοινωνία.                                                             

293           Το πέρασμα για το Μανχάταν  (Τζον Ντος Πάσος – 1925) Το βιβλίο επιτίθεται στον καταναλωτισμό και την κοινωνική αδιαφορία της σύγχρονης αστικής ζωής, απεικονίζοντας ένα Μανχάταν που είναι ανελέητο αλλά γεμάτο ενέργεια και ανησυχία. Περιέχει ήδη πειραματικές τεχνικές που ο συγγραφέας θα χρησιμοποιούσε αργότερα στην τριλογία USA και σε άλλα μεταγενέστερα έργα. Οι τεχνικές του Ντος Πάσος στο Μανχάταν εμπνεύστηκαν από τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις, την Έρημη Χώρα του Τ. Σ. Έλιοτ και τα κινηματογραφικά πειράματα του Σοβιετικού σκηνοθέτη Σεργκέι Αϊζενστάιν. Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έχει πει  ότι μόνος μεταξύ των Αμερικανών συγγραφέων, ο Ντος Πάσος «μπόρεσε να δείξει στους Ευρωπαίους την Αμερική που βρίσκουν πραγματικά όταν έρχονται εδώ»                                                                                                                                                  

Από ιδιωτική συλλογή, Αθήνα

294           Άννα Σνέγκινα (Σεργκέι Εσένιν – 1925)   Το ποίημα είναι ένα αφηγηματικό έργο, που συνδυάζει λυρισμό και πεζογραφία και αφηγείται την ιστορία της αγάπης του ποιητή για μια γυναίκα που ονομάζεται Άννα, διερευνώντας παράλληλα θέματα μοίρας, αγάπης και προσωπικής αναταραχής. Η αφήγηση είναι βαθιά συνυφασμένη με τη ζωή του ίδιου του Εσένιν και τα συναισθήματά του απόγνωσης και απώλειας. Αντανακλά την αφοσίωση του ποιητή στη ρωσική φύση, λαογραφία και την αγροτική εμπειρία. Αγγίζει επίσης τους εσωτερικούς αγώνες του ποιητή, τον ρομαντισμό του και την απογοήτευσή του από τη νεωτερικότητα. Η βαθιά σύνδεση του Εσένιν με τη ρωσική ταυτότητα και πνευματικότητα, λάμπει μέσα από τους στίχους, αποτυπώνοντας μια αίσθηση νοσταλγίας και λαχτάρας. 

Pablo Picasso. Woman in a Green Hat

295           Η κυρία Νταλογουέη (Βιρτζίνια Γουλφ – 1925)   Σχολιάζεται ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από την αποικιοκρατία, την κοινωνική ζωή και τον υποκριτικό τρόπο ζωής της ανώτερης τάξης, τις ψυχικές διαταραχές και τον τρόπο που τις αντιμετώπιζαν εκείνη την εποχή, μέχρι τον φεμινισμό, την ομοφυλοφιλία και την πολιτική. Θεωρείται συνήθως απάντηση στον Οδυσσέα του Τζέημς Τζόυς. Και τα δύο μυθιστορήματα χρησιμοποιούν τις τεχνικές του μοντερνισμού για να ακολουθήσουν τις σκέψεις των χαρακτήρων κατά τη διάρκεια μιας μέρας σε μια πολυσύχναστη πόλη. Το μυθιστόρημα για πρώτη φορά σχολιάστηκε από τους New York Times, οι οποίοι θεώρησαν την περίπλοκη αλλά διαυγή αφήγηση των εμπειριών της ηρωϊδας, ως εμβληματική του μεταπολεμικού πνεύματος της εποχής, της ταξικής άποψης και της αντιληπτής δύναμης του πολιτισμού. Η Κλαρίσα, σε αντίθεση με παρόμοιους χαρακτήρες σε προηγούμενα μυθιστορήματα, θεωρούνταν μια πολύ λεπτή, προσεκτικά αναπτυγμένη προσωπικότητα, μια «διαχρονική» φιγούρα.                   

 296           Οι κιβδηλοποιοί (Αντρέ Ζιντ – 1925) Το κύριο θέμα είναι το δίπολο «πρωτότυπο-αντίγραφο» και αυτό που τα διαφοροποιεί, κυρίως στην απεικόνιση των συναισθημάτων των χαρακτήρων και των σχέσεων τους. Οι ήρωες είναι άνθρωποι με αδυναμίες που υποκύπτουν στα πάθη τους, σε κάλπικες σχέσεις, κίβδηλα αισθήματα και συμπεριφορές. Διακρίνονται θέματα που απασχολούσαν τη γαλλική κοινωνία του Μεσοπολέμου, μεταξύ άλλων η σύγκρουση των γενεών, η εξέγερση εναντίον της οικογένειας, ο οικογενειακός θεσμός, ο γάμος, η θρησκεία, η ομοφυλοφιλία, η σχέση καλού και κακού, η σχέση της λογοτεχνίας με τη ζωή. 

Μερικά γεγονότα (από τη wikipedia) του 1924:

Ο Ράμσεϋ ΜακΝτόναλντ γίνεται ο πρώτος πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου που προέρχεται από το Εργατικό Κόμμα - Η Αγία Πετρούπολη στη Ρωσία μετονομάζεται σε Λένινγκραντ και το Ηνωμένο Βασίλειο αναγνωρίζει την Ε.Σ.Σ.Δ. -Το Αστεροσκοπείο του Γκρήνουιτς αρχίζει να εκπέμπει από το ραδιόφωνο του BBC τα ωριαία σήματα χρόνου - βρουαρίου - Η Computing-Tabulating-Recording Company αλλάζει το όνομά της σε International Business Machines Corporation (IBM) - Σύμφωνα με τη συνθήκη της Ρώμης, το Φιούμε προσαρτάται στην Ιταλία - Ο Αδόλφος Χίτλερ καταδικάζεται σε πέντε χρόνια φυλάκιση για τη συμμετοχή του στο "Πραξικόπημα της μπιραρίας", αλλά θα εκτίσει μόνο εννέα μήνες στη φυλακή - Πραγματοποιείται στην Ελλάδα δημοψήφισμα, με το οποίο επικυρώνεται η απόφαση της Δ' Συντακτικής Συνέλευσης - Ο Αμερικανός πρόεδρος Κάλβιν Κούλιτζ υπογράφει νόμο με τον οποίο χορηγείται υπηκοότητα σε όλους τους ιθαγενείς Αμερικανούς που γεννήθηκαν εντός των εδαφικών ορίων των Ηνωμένων Πολιτειών - Φασίστες απαγάγουν και σκοτώνουν στη Ρώμη τον Ιταλό σοσιαλιστή ηγέτη Τζάκομο Ματτεόττι - Ταραχές και συγκρούσεις ξεσπούν στην Καβάλα, μεταξύ καπνεργατών από τη μία πλευρά και Χωροφυλακής από την άλλη. Σκοτώνονται μία εργάτρια κι ένας αξιωματικός της χωροφυλακής - Δημοσιεύεται για πρώτη φορά στην New York Times η ανακάλυψη του Έντγουιν Χαμπλ ότι το νεφέλωμα της Ανδρομέδας είναι στην πραγματικότητα ένας γαλαξίας πολύ μακριά από τον δικό μας - Η γείτονας Αλβανία γίνεται δημοκρατία.

Και του 1925:

Ο Μπενίτο Μουσολίνι ανακοινώνει ότι αναλαμβάνει δικτατορικές εξουσίες στην Ιταλία - Η κυβέρνηση της Τουρκίας απελαύνει τον Πατριάρχη Κωνσταντίνο ΣΤ' από την Κωνσταντινούπολη - Ιδρύεται ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς - Μεγάλος Σεισμός χτυπά τη Γιουνάν στην Κίνα - Ο Σίφωνας των τριών πολιτειών χτυπά Μιζούρι, Ιλινόι και Ιντιάνα, σκοτώνοντας 695 ανθρώπους - Απαγορεύεται με νόμο στο Τενεσί η διδασκαλία της ανθρώπινης εξέλιξης -  Ιδρύεται στη Γερμανία η Σουτσστάφφελ (SS) - Ο Πάουλ φον Χίντενμπουργκ νικά τον Βίλχελμ Μαρξ στον δεύτερο γύρο των γερμανικών προεδρικών εκλογών και γίνεται ο πρώτος άμεσα εκλεγμένος αρχηγός κράτους της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης - Στο Τενεσί, ο Τζον Σκόουπς παραπέμπεται σε δίκη επειδή δίδασκε τη θεωρία της εξέλιξης του Κάρολου Δαρβίνου - Ο Θεόδωρος Πάγκαλος αναλαμβάνει την πρωθυπουργία μετά από πραξικόπημα. Στην κυβέρνηση που σχηματίζει, ο ίδιος κρατά και το υπουργείο Στρατιωτικών - Ελληνοβουλγαρικό μεθοριακό επεισόδιο κατόπιν προέλασης τμημάτων ελληνικού στρατού εντός του βουλγαρικού εδάφους - Η Τουρκία υιοθετεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο - Η αστρονόμος Σεσίλια Πέιν-Γκαπόσκιν ανακαλύπτει ότι το σύμπαν αποτελείται κατά κύριο λόγο από υδρογόνο και ότι το τελευταίο αποτελεί και το βασικό δομικό στοιχείο των άστρων.