Ocean 100 - οι υπερεθνικές που εκμεταλλεύονται το παγκόσμιο ωκεανό

Πηγή: Άρθρο του Τ.Σαραντή απο την Εφημερίδα των Συντακτών 

Μόλις 100 διεθνικές εταιρείες σε ολόκληρο τον κόσμο αποκομίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών από την εκμετάλλευση των θαλασσών. Η έρευνα για τον εντοπισμό των 100 χρυσοφόρων εταιρειών πραγματοποιήθηκε από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Ντιουκ και στο Κέντρο Ανθεκτικότητας της Στοκχόλμης στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Ανάλογη έρευνα δεν έχει πραγματοποιηθεί στο παρελθόν.

Οι ερευνητές μελέτησαν οκτώ βασικούς βιομηχανικούς κλάδους που δραστηριοποιούνται στις θάλασσες του πλανήτη: την υπεράκτια εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου, τον ναυτιλιακό εξοπλισμό και κατασκευές, την παραγωγή και επεξεργασία θαλασσινών, τη ναυτιλία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων, τον ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο, την κρουαζιέρα, τις λιμενικές δραστηριότητες και τα υπεράκτια αιολικά.

Οι 100 διεθνικές εταιρείες (εταιρείες που περνούν τα σύνορα της χώρας της έδρας τους για να δραστηριοποιηθούν σε άλλες χώρες) έλαβαν περίπου το 60% των εσόδων ή 1,1 τρισ. δολάρια από το συνολικό 1,9 τρισ. δολάρια που αποκόμισαν όλες μαζί οι εταιρείες το 2018, το πιο πρόσφατο έτος που αναλύθηκε.

Η υπεράκτια εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου κυριάρχησε στη λίστα «Ocean 100» με συνολικά έσοδα 830 δισ. δολάρια από τους πετρελαϊκούς γίγαντες, μεταξύ των οποίων η SaudiAramco και η Petrobras της Βραζιλίας.

Συνολικά, ο πιο κερδισμένος βιομηχανικός κλάδος από τους υπόλοιπους επτά ήταν η ναυτιλία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων (30%), ακολουθούμενη από τον ναυπηγοεπισκευαστικό κλάδο (23%), τον ναυτιλιακό εξοπλισμό και κατασκευές (16%), την παραγωγή θαλασσινών (13%), τις κρουαζιέρες και τις λιμενικές δραστηριότητες (8% ο καθένας) και τα υπεράκτια αιολικά (2%). Κατά μέσο όρο, οι 10 μεγαλύτερες εταιρείες σε κάθε κλάδο έλαβαν το 45% των συνολικών εσόδων που του αντιστοιχούσε. Οι υψηλότερες συγκεντρώσεις εσόδων εντοπίστηκαν στον τουρισμό κρουαζιέρας (93%), στη ναυτιλία μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων (85%) και στις λιμενικές δραστηριότητες (82%).

Οπως αναφέρουν οι συγγραφείς της μελέτης, αυτή η συγκέντρωση παρουσιάζει κινδύνους και ευκαιρίες. Κι αυτό διότι, αν και οι ωκεανοί διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη δέσμευση αερίων του θερμοκηπίου του πλανήτη, απορροφώντας περίπου το 25% όλων των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα για την προστασία τους. «Υπάρχουν τόσο πολλές συζητήσεις για την ανάγκη για βιώσιμους ωκεανούς... αλλά πολύ σπάνια γίνεται συζήτηση για το ποιος είναι αυτός που πρέπει να κάνει τη δουλειά», επισημαίνουν.

Στη λίστα «Ocean 100» οι εταιρείες με το υψηλότερο μερίδιο των συνολικών εσόδων εντοπίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες (12%), ακολουθούμενες από εταιρείες με έδρα στη Σαουδική Αραβία και την Κίνα (8% στην καθεμία), τη Νορβηγία (7%), τη Γαλλία (6%), το Ηνωμένο Βασίλειο (5%) και τη Νότια Κορέα, τη Βραζιλία, το Ιράν, τις Κάτω Χώρες και το Μεξικό (4% στην καθεμία). Οι 60 από τις εταιρείες είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο (αν και πολλές είναι πλειοψηφικά κρατικές) και αυτές οι εταιρείες αποκόμισαν το 63% των εσόδων στη λίστα «Ocean 100» (με 21 από τις υπόλοιπες 40 να είναι κρατικές επιχειρήσεις και οι άλλες 19 ιδιωτικές εταιρείες).

Ολόκληρο το άρθρο εδώ   &  Το πρωτότυπο άρθρο εδώ (αγγλικά)

Τι φορούσα όταν με βίαζες (της Ε.Ακρίτα απο το news247)

" Όταν με βίασες ήμουν ένα κορίτσι με σορτσάκι. Όταν με βίασες ήμουν ένα αγόρι στις τουαλέτες του σχολείου. Όταν με βίασες ήμουν μια μεσόκοπη χωρίς ένσημα. Όταν με βίασες ήμουν η κόρη σου. Όταν με βίασες ήμουν η μάνα σου. Όταν με βίασες ήμουν φαντάρος, ήμουν πόρνη, δούλευα στον δρόμο, δούλευα στα χωράφια σου, στις Μαγουλάδες σου, στις φραουλάδες σου, στο σούπερ μάρκετ σου, στην ταβέρνα σου.

Δούλευα. Και δε μίλησα. 

Le Bain Turc - 1862

Φοβήθηκα όχι εσένα, όχι τον ιδρώτα και τα βρωμόλογα σου. Φοβήθηκα να γυρίσω σπίτι χωρίς μεροκάματο, φοβήθηκα γιατί τα έξοδα τρέχουν, οι λογαριασμοί τρέχουν, η ζωή τρέχει ερήμην μου κι ερήμην των παιδιών μου. Φοβήθηκα. Και σώπασα.

Όταν με βίασες φορούσα σορτσάκι, φορούσα μπούργκα, δεν φορούσα τίποτα, φορούσα φούστα μακριά στον αστράγαλο, φορούσα γοβάκι κοκκινο σαν το αίμα, φορούσα γαρύφαλο στ’ αυτί, φορούσα ανέμους και θύελλες στα ξέπλεκα μαλλιά μου. Όταν με βίασες πρώτη φορά ήσουν ο αγαπημένος μου, ο άντρας μου, ο νταβατζής μου, το αφεντικό μου, ο πατέρας μου, ο γείτονας, ο ξένος για μένανε κι εχθρός. Με βρήκες στο δρόμο και με στρίμωξες, με πέτυχες μια νύχτα και με τσάκισες, μ’ έβλεπες στη δουλειά και με ξεφτίλισες, ζούσαμε στο ίδιο σπίτι και με έριχνες στο πάτωμα. Γιατί μπορούσες. Απλά"

Διαβάστε το άρθρο απο το news247.gr εδώ

Ο Τζ.Στίγκλιτς για τις προτεραιότητες νέας Οικονομικής Πολιτικής στις ΗΠΑ

Το άρθρο αναδημοσιεύεται απο τη Ναυτεμπορική (https://www.naftemporiki.gr/story/1669443)

Τζόζεφ Ε. Στίγκλιτς, Νόμπελ Οικονομικών, πρώην αντιπρόεδρος και επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, καθηγητής Columbia και επικεφαλής οικονομολόγος στο Ινστιτούτο Roosevelt.

Η απόφαση του νεοεκλεγέντος προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν να διορίσει την Τζάνετ Γέλεν ως επόμενη υπουργό Οικονομικών είναι καλά νέα για την Αμερική και τον κόσμο. Οι ΗΠΑ επέζησαν τέσσερα χρόνια υπό έναν ψευδολόγο πρόεδρο που δεν έχει κατανόηση, πόσο μάλλον σεβασμό, του κράτους δικαίου και των αρχών που διέπουν τη δημοκρατία και την οικονομία της αγοράς ή ακόμη και τη βασική ανθρώπινη ευπρέπεια.

O Τζόζεφ Στίγκλιτς

Ο Ντόναλντ Τραμπ όχι μόνο πέρασε τις εβδομάδες μετά τις προεδρικές εκλογές διασπείροντας ψέματα για ανύπαρκτη απάτη στην ψηφοφορία, - έπεισε επίσης τη μεγάλη πλειονότητα του κόμματός του να ενστερνιστεί αυτά τα ψέματα, αποκαλύπτοντας έτσι την αδυναμία της αμερικανικής δημοκρατίας.

Η επούλωση της ζημιάς δεν θα είναι εύκολη, ειδικά με την πανδημία του κορονοϊού που επιδεινώνει τα προβλήματα της Αμερικής. Ευτυχώς, κανείς δεν είναι πιο ικανός -στη διάνοια, στην εμπειρία, στις αξίες και στις διαπροσωπικές δεξιότητες- για να αντιμετωπίσει τις σημερινές οικονομικές προκλήσεις από τη Γέλεν, την οποία γνώρισα για πρώτη φορά όταν ήταν μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο Yale τη δεκαετία του 1960.

Προτεραιότητα η ανάκαμψη από την πανδημία

Πρώτη στην ημερήσια διάταξη θα είναι η ανάκαμψη από την πανδημία. Με πολλά εμβόλια, ο άμεσος στόχος είναι η οικοδόμηση μιας γέφυρας από εδώ προς την οικονομία μετά την κρίση. Είναι πολύ αργά για μια ανάκαμψη σχήματος V. Πολλές επιχειρήσεις έχουν χρεοκοπήσει και πολλές άλλες θα το πράξουν τις επόμενες εβδομάδες και μήνες. Ο ισολογισμός των νοικοκυριών και των εταιρειών ξεψαχνίζεται. Η πανδημία έχει τραβήξει έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων στα κατώτερα στρώματα του εισοδήματος και της κατανομής του πλούτου. Εκείνοι που επωφελήθηκαν από τις πολιτικές για την αποτροπή των εξώσεων και των κατασχέσεων δημιουργούν περισσότερα χρέη και σύντομα μπορεί να αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο να κληθούν για διακανονισμούς.

Οι τρέχουσες προοπτικές θα ήταν πολύ καλύτερες αν είχαμε έναν πρόεδρο και ένα Κογκρέσο που να είχαν αναγνωρίσει τον Μάιο ότι ο κορονοϊός δεν θα εξαφανιζόταν από μόνος του. Τα ισχυρά προγράμματα αρχικής στήριξης που έπρεπε να επεκταθούν δεν είχαν ως αποτέλεσμα την αποτροπή της οικονομικής ζημίας, η οποία θα είναι δύσκολο να αντιστραφεί τώρα.

Εστίαση και τουρισμός η κορυφή του παγόβουνου

Η καταστροφή των κλάδων εστίασης και τουρισμού έχει τραβήξει μεγάλη προσοχή, αλλά αυτό μπορεί να είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, ειδικά πολλά κολέγια και πανεπιστήμια, έχουν πληγεί σοβαρά. Και οι πολιτειακές και τοπικές κυβερνήσεις που περιορίζονται από τους νόμους ισορροπημένου προϋπολογισμού, αντιμετωπίζουν τώρα κατακόρυφη μείωση των εσόδων. Χωρίς ομοσπονδιακή βοήθεια, θα πρέπει να γίνουν μεγάλες περικοπές στην απασχόληση και στα δημόσια προγράμματα, τα οποία θα αποδυναμώσουν την ευρύτερη οικονομία.

Οι ΗΠΑ χρειάζονται απεγνωσμένα μεγάλα προγράμματα διάσωσης, που στοχεύουν ειδικά στα πιο ευάλωτα νοικοκυριά και κλάδους. Το χρέος που προέκυψε από την αύξηση των δαπανών δεν θα πρέπει να θεωρηθεί εμπόδιο. Με σχεδόν μηδενικά επιτόκια, που πιθανότατα θα παραμείνουν εκεί για τα επόμενα χρόνια, το κόστος εξυπηρέτησης του νέου χρέους είναι εξαιρετικά χαμηλό.

Επιπλέον, πολλά από τα απαραίτητα προγράμματα ανάκαμψης μπορούν να σχεδιαστούν για να εξυπηρετήσουν πολλαπλούς στόχους, θέτοντας την οικονομία σε μια πιο βιώσιμη, ανθεκτική και βασισμένη στη γνώση βάση. Πολλά θα εξαρτηθούν από το Κογκρέσο, εντούτοις το οικονομικό ζήτημα για παροχή περισσότερης στήριξης είναι ξεκάθαρο και η Γέλεν είναι καλά εφοδιασμένη για να το χειριστεί.

Πολλά θα εξαρτηθούν επίσης από την παγκόσμια ανάκαμψη. Εδώ η νέα κυβέρνηση θα έχει περισσότερο χώρο για ελιγμούς. Υπάρχει ήδη ισχυρή παγκόσμια στήριξη για μια τεράστια έκδοση 500 δισ. δολαρίων Ειδικών Τραβηχτικών Δικαιωμάτων, το υπερεθνικό νόμισμα που εποπτεύεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το οποίο θα συμβάλει πολύ στην υποστήριξη πολλών οικονομιών που παραπαίουν. Ο Τραμπ και ο πρωθυπουργός της Ινδίας Ναρέντα Μόντι μπλόκαραν αυτήν την επιλογή. Τώρα πρέπει να βρεθεί στην κορυφή της ατζέντας.

Το παγκόσμιο χρέος και τυχόν αναδιάρθρωση

Επιπλέον, με πολλές χώρες να μην είναι σε θέση να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους για το χρέος, μια γρήγορη και βαθιά αναδιάρθρωση θα βοηθούσε πάρα πολύ. Για να προχωρήσει αυτή η διαδικασία, η κυβέρνηση Μπάιντεν θα πρέπει να δηλώσει σαφώς ότι είναι προς το εθνικό συμφέρον της Αμερικής, να διατηρήσει τη βασική αρχή της δημοσιονομικής ασυλίας, όπως υποστηρίχθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των κρατών μελών των Ηνωμένων Εθνών το 2015. Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι απαραίτητη για την παγκόσμια ανάρρωση και είναι το ανθρωπιστικό βήμα που πρέπει να κάνουμε. Αν υπήρξε ποτέ μια στιγμή που πρέπει να ισχύσει η αρχή της ανωτέρας βίας, είναι τώρα.

Η αποκατάσταση της πολυμερισμού θα βοηθούσε επίσης. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αμέτρητες συγκρούσεις μεταξύ των ΗΠΑ και όλων των άλλων έχουν προκαλέσει αβεβαιότητα για την παγκόσμια οικονομία. Είναι αυτονόητο ότι η αβεβαιότητα είναι κακή και για τις επιχειρήσεις και για τις επενδύσεις. Η επιστροφή στην ομαλότητα εκ μέρους των ΗΠΑ -η επανένταξη στη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα και στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, για παράδειγμα, και η δέσμευση ξανά με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (επιτρέποντας τον διορισμό δικαστών στο Δευτεροβάθμιο Σώμα του)- θα βοηθούσε πολύ προς την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.

Αναμόρφωση της πολιτικής ατζέντας

Όμως η επιστροφή στην ομαλότητα δεν πρέπει να σημαίνει επιστροφή στον νεοφιλελευθερισμό. Όσον αφορά το εμπόριο και πολλές άλλες πτυχές του οικονομικού πλαισίου του 21ου αιώνα, οι πολιτικές ατζέντες πρέπει να επανεξεταστούν και να αναμορφωθούν. Δεν είναι σαφές πόσο θα ακολουθήσει ο Μπάιντεν αυτόν τον δρόμο. Ωστόσο μπορούμε τουλάχιστον να είμαστε σίγουροι ότι η νέα κυβέρνηση δεν θα αγκαλιάσει τη λογική του μηδενισμού που υπογραμμίζει την προσέγγιση του Τραμπ στα πάντα.

Η διασφάλιση της παγκόσμιας σταθερότητας θα απαιτήσει βαθιά συνεργασία για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, των πανδημιών και πολλών άλλων απειλών. Η πρόκληση θα είναι να βρούμε τρόπους για να το κάνουμε, παραμένοντας πλήρως και δυναμικά αφοσιωμένοι στις αξίες μας. Ενώ ο Τραμπ υπονόμευε σοβαρά τη διεθνή πολιτική και την οικονομική τάξη, οι ρωγμές τους ήταν πολύ προφανείς πριν κάνει την εμφάνισή του.

Σε τελική ανάλυση, η οικονομική κρίση του 2008 δυσφήμησε τον νεοφιλελευθερισμό, με την πίστη του στην απεριόριστη απελευθέρωση, ενώ και η επακόλουθη κρίση του ευρώ έδειξε ότι η λιτότητα υπό τέτοιες συνθήκες δεν λειτουργεί. Είναι σαφές ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει οδηγήσει σε χαμηλότερη ανάπτυξη, υψηλότερη ανισότητα και σε όλες τις κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Επί του παρόντος, η πανδημία έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του νεοφιλελευθερισμού, αποκαλύπτοντας μια οικονομία που στερείται εντελώς ανθεκτικότητας και ένα κράτος που δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί αποτελεσματικά σε μια κρίση.

Η Γέλεν μπορεί να βοηθήσει παρέχοντας την ηγεσία που είναι απαραίτητη για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου μετά την πανδημία. Για να πετύχει τη δόμηση ενός καλύτερου κόσμου, θα πρέπει η ιδεολογία που εξυπηρετεί τους λίγους εις βάρος των πολλών να αντικατασταθεί από κάποια που θα βασίζεται σε δημοκρατικές αξίες που προωθούν την κοινή ευημερία

Copyright: Project Syndicate, 2020 - www.project-syndicate.org

Το σπίτι του Τσίπρα... (το λογοκριμένο χρονογράφημα της Ε.Ακρίτα)

 Σήμερα στα ‘Νέα’ λογοκρίθηκε από την διεύθυνση της εφημερίδας και, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, δεν δημοσιεύεται στην στήλη της του Σαββάτου.

…Και το σπίτι του κρεμασμένου.

Που δεν μιλάνε για σκοινί. Κι όταν μιλάνε, κρίνονται. Όχι μόνο για τα δικά τους σπίτια – τα τριάντα δύο, λέω έτσι έναν αριθμό στην τύχη. Αλήθεια, αυτά όλα πόσο αγοράστηκαν, πόσα δάνεια πήρανε, πόσα επιστρέψανε στις τράπεζες και πόσα χρωστούν ακόμα;

Τί έγινε με τα στρέμματα στην Τήνο – λέω τυχαία ένα νησί.

Τί έγινε με το σπίτι του Βολταίρου – λέω τυχαία έναν συγγραφέα.

Και γιατί το κάνουν αυτό ειδικά τώρα; Γιατί επιλέγουν αυτή τη χρονική συγκυρία;

Διότι τα έχουν κάνει μαντάρα, αγάπη μου. Το ένα λάθος μετά το άλλο, η μία γκάφα πάνω στην άλλη, φάσκουν και αντιφάσκουν και μάς παν από το κακό στο χειρότερο.

Και μάς παν ποδηλατώντας. Ανέμελα.

Ποδηλατούν στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη με εκατό νεκρούς την ημέρα. Νεκρούς με ονοματεπώνυμο, νεκρούς με οικογένεια και παιδιά και κολλητούς και φίλους κι εχθρούς.

Νεκρούς με στέκια αγαπημένα και τραγούδια πανάκριβα και μνήμες παιδικές, και χούγια περίεργα, κι αναποδιές και νεύρα και φιλιά κι αγκαλιές. Νεκρούς γιατί δεν έχουμε ΜΕΘ, νεκρούς γιατί ανοίξανε τα σύνορα, νεκρούς γιατί στοιβάζονται στα λεωφορεία, νεκρούς γιατί οι κυβέρνηση πρώτη δίνει το κάκιστο παράδειγμα όταν κόβει βόλτες χωρίς μάσκα και χωρίς προφυλάξεις σε φιέστες και σε Πάρνηθες.

Λογικό λοιπόν να θέλουν να στρέψουν τα φώτα στο σπίτι του Τσίπρα. Να εστιάσουν στο ασήμαντο και στο παραπολιτικό. Αυτά γλυκούλα μου, ο Μακιαβέλι τα έκανε πριν καν μπουσουλήσει κι αυτοί νομίζουν πως εφηύραν την πυρίτιδα.

Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψάρα μου, όπως κάνω είκοσι χρόνια κάθε Σάββατο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα. Όταν το σπίτι που έχει δήθεν αγοραστεί 1.300.000 ευρώ, αποδεικνύεται με έγγραφα και συμβόλαια ότι νοικιάζεται 500 ευρώ, ε συγγνώμη κιόλας.

Κι εγώ σού λέω δεν νοικιάζεται 500 ευρώ. Κι εγώ σού λέω λέει ψέματα ο Τσίπρας. Μπορείς να το αποδείξεις; Διότι όταν αφήνεις τέτοιες αιχμές, θα πρέπει να ξέρεις πως ο κατήγορος κι όχι ο ‘κατηγορούμενος’ φέρει το βάρος της απόδειξης του πραγματικού περιστατικού. Αν εγώ κουκλίτσα μου σε πω πχ κλέφτρα, πρέπει εγώ να το αποδείξω. Με χαρτιά και ντοκουμέντα. Εσύ δεν χρειάζεται να κουνηθείς απ’ την καρέκλα.

Αν λοιπόν δεν μπορούμε γραπτώς να αποδείξουμε ότι το νοίκιασε για τα διπλάσια και τα τριπλάσια - τότε το μίσθωμα είναι 500 ευρώ. Όσο γράφει το συμβόλαιο. Ούτε 449 ούτε 501. Πεντακόσια. Τέλος.

Δεν ξέρω ποιοι γείτονες ρωτήθηκαν και μίλησαν για διχίλιαρα ενοίκια. Γιατί κι εγώ γείτονας είμαι. Παραδίπλα έχω σπίτι - από τη γιαγιά μου για τους κακόβολους. Την περιοχή την ξέρω σαν την παλάμη του χεριού μου και τις τιμές και τις αξίες και τα πάντα. Κι εγώ όταν ζορίστηκα οικονομικά, προσπάθησα και να πουλήσω και να νοικιάσω. Ειλικρινά πιστεύει άνθρωπος ότι θα μπορούσαμε να εισπράττουμε νοίκι 1.500; Σοβαρά; Μέσα στην κρίση; Σε μια περιοχή όπου πωλούνται εκατοντάδες ακίνητα, και νοικιάζονται ελάχιστα;

Δηλαδή τι λέμε ακριβώς; Ότι θα μπορούσα εγώ και η κάθε εγώ, να βγάλω έξι χιλιάρικα τη σεζόν και θα μού ξίνιζαν; Τεμενάδες θα κάναμε. Αυτά τα τρελά ποσά ίσχυαν μόνο το 1999 με τη φούσκα του χρηματιστηρίου. Τότε που οι νεόπλουτοι εκδοροσφαγείς μάς παρακάλαγαν να αγοράσουν τα σπίτια μας όσο όσο.

Γι’ αυτό σού λέω. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάν για το σπίτι το νοικιασμένο.

:Και όπως είπε ο ποινικολόγος Θανάσης Καμπαγιάννης

«Όταν πεθαίνουν 100 άτομα τη μέρα και το μόνο πράγμα που απασχολεί ολόκληρη κυβέρνηση είναι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρόεδρος αστικού κόμματος και πρώην πρωθυπουργός μπορεί να νοικιάζει εξοχικό με 500 ευρώ το μήνα, καταλαβαίνεις ότι τη πρωτοχρονιά, εν μέσω πανδημίας και τις ελλείψεις του συστήματος υγείας, πιθανότερο είναι να συναντήσεις τον άγιο Πέτρο παρά τον άγιο Βασίλη».

Διαβάστε επίσης εδώ την αντίδραση της Ε.Ακρίτα

Σπάνιες Γαίες: στρατηγικά ορυκτά για το σήμερα και αύριο του πλανήτη

BGS - Σπάνιες Γαίες στην Ευρώπη

...Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι σπάνιες γαίες, αλλά και άλλα μέταλλα, θα πρωταγωνιστήσουν στο τεράστιο έργο της πράσινης ανάπτυξης, που θα βάλει τα θεμέλια για την απαλλαγή του πλανήτη από ρυπογόνες πρώτες ύλες (κάρβουνο, πετρέλαιο, κτλ.) και θα οδηγήσει στην περιβαλλοντική ουδετερότητα. Ωστόσο, οι παγκόσμιοι οργανισμοί και θεσμοί, και οι εθνικοί και περιφερειακοί φορείς, που είναι αρμόδιοι για τη χάραξη πολιτικής, οφείλουν αφενός να αναλάβουν την ευθύνη για την εποπτεία πάνω στην αλυσίδα παραγωγής και εφοδιασμού της βιομηχανίας (ώστε επιτέλους να απαλλαγούμε από τους περιβαλλοντικούς κινδύνους και τις καταστροφές) και αφετέρου να προστατεύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, κυρίως σε χώρες όπως η Κίνα, το Κογκό, η Μέση Ανατολή, η Ινδία, κτλ...

Από την άλλη πλευρά, οι πολιτικοί και διοικητικοί ηγέτες πρέπει επιτέλους να λύσουν την εξίσωση «Ναι στην Πράσινη Οικονομία και Όχι στα Μεταλλεία στην Πίσω Αυλή μας». Πρέπει όλοι να αντιληφθούμε ότι τα μεταλλεία είναι εκεί που τα δημιούργησε η φύση. Δεν μπορούν να «ξενιτευτούν»! Όπως τονίστηκε και προηγούμενα, εδώ είναι που θα χρειαστούν: μια ξεκάθαρη νομοθετική και πολιτική παρέμβαση, η εταιρική ευθύνη, η διαβούλευση με τις τοπικές κοινότητες (ώστε να επιτυγχάνεται η κοινωνική συναίνεση) και ο ουσιαστικός/ανεξάρτητος έλεγχος των μεταλλευτικών έργων. Η τεχνολογική εξέλιξη έχει απογειωθεί σε τέτοιο βαθμό που οι βέλτιστες πρακτικές για εξουδετέρωση όλων των αρνητικών επιπλώσεων της μεταλλευτικής βιομηχανίας είναι εφικτές και εφαρμόσιμες. Εκτός και εάν ο στόχος είναι αποκλειστικά η επιδίωξη του οικονομικού κέρδους...

Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, σύμφωνα με το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών) και τις γνώσεις μου ως κοιτασματολόγου, τα σημαντικότερα αποθέματα ΣΓ, βρίσκονται κατά μήκος των ακτών της ΒΑ Ελλάδας, ανάμεσα στη χερσόνησο της Χαλκιδικής και της Καβάλας (No 69 της Εικ. 5), όπως και στην κεντρική Ελλάδα, στη Φωκίδα, (στην Εύβοια επίσης) και στην περιοχή της Λοκρίδας (No 70-72 της Εικ. 5).

Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται είναι μια πιο συστηματική έρευνα (π.χ. για τη δυνατότητα παραγωγής ΣΓ από βωξίτες και τα απόβλητα της επεξεργασίας του, δηλ. τη λεγόμενη «κόκκινη λάσπη») και η αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της στα πλαίσια μιας βιώσιμης ανάπτυξης. Και τούτο γιατί, κατά πάσα πιθανότητα, και παρά την τεράστια αξία των γεωλογικών αποθεμάτων τους (υπολογίζονται σε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ), δεν αναμένεται η αδειοδότηση των παραθαλάσσιων συγκεντρώσεων ΣΓ στη βόρεια Ελλάδα (εάν ποτέ αυτή ζητηθεί, μετά από τις απαραίτητες συμπληρωματικές έρευνες και οικονομοτεχνικές μελέτες) για τουριστικούς λόγους...

... το ίδιο φαινόμενο (NIMBY) εμφανίζεται σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως βέβαια και στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Κάποτε μάλιστα ακούγονται φωνές ενάντια σε εγκαταστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με ραδιενέργεια, επικίνδυνα απόβλητα, κτλ., όπως είναι αυτές της αιολικής ενέργειας για αισθητικούς λόγους. Εδώ απλά θα δανειστώ τα λόγια του συγγραφέα και ομότιμου καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Θ. Π. Τάσιου: «Κάμποσοι συμπολίτες μας, ενώ θαυμάζουν την κοντόχοντρη σιλουέτα ενός ανεμόμυλου, απεχθάνονται (λέει) τον υψηλόφρονα συμβολισμό μιας ανεμογεννήτριας – κι άντε να βρεις εσύ ερμηνείαν αυτής της απίστευτης “ευαισθησίας” που μας έλαχε».

Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr/

Ολόκληρο το άρθρο εδώ

Για το Σκάνδιο διαβάστε εδώ

Βαγγέλης Αποστόλου: Το περιβάλλον βάλλεται ακόμη μια φορά (*)

(*) Άρθρο του Β.Αποστόλου, βουλευτή Εύβοιας, πρώην υπουργού στην Εφημερίδα των Συντακτών

Η τωρινή παρέμβαση της κυβέρνησης στην περιβαλλοντική νομοθεσία έρχεται ως οδοστρωτήρας, αφού προσεγγίζει τη διαδικασία της περιβαλλοντικής αδειοδότησης και ιδιαίτερα τη χωροθέτηση των σταθμών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τη διαχείριση των προστατευόμενων περιοχών, τους δασικούς χάρτες και τις λεγόμενες οικιστικές πυκνώσεις, τη λειτουργία του Κτηματολογίου και τη διαχείριση των αποβλήτων, ενώ παράλληλα ενσωματώνει στο ελληνικό δίκαιο οδηγίες της Ε.Ε. σχετικές με ενεργειακά θέματα.

Ολα αυτά γίνονται με την ίδια τεκμηρίωση που είχαν όλες οι περιβαλλοντοκτόνες νομοθετικές παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον της χώρας μέχρι σήμερα, παρά τις σαφείς διατάξεις του Συντάγματος του 1975, που με τα άρθρα 24 και 117 θεσμοθετούσε την υποχρέωση της Πολιτείας στην υπεράσπιση του περιβάλλοντος από επιθέσεις αλλαγής χρήσης και κυριότητας.

Το αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις εφαρμογής της συγκεκριμένης νομοθεσίας ήταν όχι μόνο η μείωση των προστατευόμενων εκτάσεων του δασικού οικοσυστήματος, αλλά και η επιβράβευση της αυθαιρεσίας, της καταπάτησης και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας.

Ολα αυτά, παρότι ο εκτελεστικός νόμος 998/1979 του Συντάγματος για την προστασία των δασών και των δασικών εν γένει εκτάσεων της χώρας καθιστούσε υποχρεωτική τη σύνταξη Δασολογίου για την επόμενη δεκαετία. Η σύνταξη αυτή προϋπέθετε την κατάρτιση των δασικών χαρτών, μια διαδικασία που καθυστέρησε 40 χρόνια και ξεκίνησε μόνον όταν ήρθε στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η πορεία καταγραφής των δασικού χαρακτήρα εκτάσεων στο 50% των εκτάσεων της χώρας και ιδιαίτερα στις περιοχές όπου έχει γίνει μερική κύρωση των δασικών χαρτών, ανέδειξαν πολλά προβλήματα, όπως αυτά των δασωμένων αγρών, των χορτολιβαδικών εκτάσεων, της αυθαίρετης δόμησης και της παράνομης εκχέρσωσης για αγροτική χρήση.

Αυτά όμως που κυριάρχησαν ήταν πρώτον το δικαίωμα του Δημοσίου να προβάλλει το τεκμήριο κυριότητας που έχει στις άγριες γαίες, δηλαδή στο σύνολο της χερσαίας επιφάνειας της χώρας, πλην των οικιστικών και των γεωργικώς καλλιεργούμενων εκτάσεων και δεύτερον η δυνατότητα των Δήμων να ορίζουν ως οικιστικές πυκνώσεις, που θα εξεταστούν στο μέλλον (!!!) δασικές εκτάσεις που περιέχουν αυθαίρετα κτίσματα.

Το τεκμήριο κυριότητας υπάρχει, όχι γιατί θέλησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά την απελευθέρωση να δημεύσουν αυτές τις γαίες, αλλά ως απόρροια διαδοχής του οθωμανικού κράτους από το ελληνικό Δημόσιο. Από την άλλη, δεν είναι εύκολο να χωνέψουν οι αγρότες ότι τα ελαιοπερίβολα, για παράδειγμα, που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους και τα καλλιεργούσαν όλες οι επόμενες γενιές δεν τους ανήκουν. Μπορούν να υπάρξουν λύσεις, αρκεί να αντιμετωπιστεί η αποχή των τοπικών κοινωνιών από τη διαδικασία κατάρτισης των δασικών χαρτών.

Για να γίνει αντιληπτή η έννοια «οικιστική πύκνωση», περιγράφω μία από τις δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις που έχουν προταθεί από τους δημάρχους που ανταποκρίθηκαν (αφορούν 250.000 στρ. και ξεπερνούν τα 500.000 αυθαίρετα). Στην επικράτεια ενός δήμου, όπου υπάρχει ένα αυθαίρετο κτίσμα σε δασική έκταση, ακόμη και σε απόσταση 500 μέτρων από οικισμό, μπορεί να δημιουργηθεί τέτοιο σχήμα οικιστικών πυκνώσεων (ο όρος «οικιστικά χταπόδια» αποδίδει κυριολεκτικά την εικόνα), ώστε να μη μείνει κανένα υπό την απειλή της κύρωσης του δασικού χάρτη. Στην πραγματικότητα, όμως, το μόνο που πετυχαίνει είναι να δημιουργεί την πεποίθηση ότι και η επόμενη γενιά αυθαιρέτων θα νομιμοποιηθεί, συμβάλλοντας, με τον τρόπο αυτό, στη διαιώνιση του φαινομένου, το οποίο υποτίθεται ότι επιχειρούσε να σταματήσει.

Για τις οικιστικές πυκνώσεις το ΣτΕ απέδειξε, ακόμη μια φορά, με την απόφαση για την αντισυνταγματικότητά τους, ότι αποτελεί βασικό υπερασπιστή του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας μας. Για μένα προσωπικά, αποτελεί και μια δικαίωση των αταλάντευτων απόψεών μου για τέτοιου είδους ρυθμίσεις. Το ζήτημα δεν είναι αν οι περιοχές που δηλώθηκαν ως οικιστικές καλύπτουν τα κριτήρια της σχετικής ρύθμισης, αλλά αν έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι με την υποβολή τους. Για παράδειγμα ήλεγξε κανείς αν οι εκτάσεις αυτές είχαν κηρυχθεί κάποτε αναδασωτέες;

Το χειρότερο όλων είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν βλέπει την απαράδεκτη εικόνα των οικιστικών χταποδιών, αλλά και εισάγει στη δασική νομοθεσία αντισυνταγματικούς όρους, όπως είναι οι οικιστικές πυκνώσεις, που ενδέχεται να βρουν εφαρμογή σε άλλου είδους παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον της χώρας μας.

Οφείλει η κυβέρνηση να σεβαστεί την απόφαση του ΣτΕ, όχι μόνο σταματώντας τη συγκεκριμένη διαδικασία στους υπό κατάρτιση δασικούς χάρτες, αλλά και επαναφέροντας με συμπληρωματική πράξη τις δασικές εκτάσεις που είχαν εξαιρεθεί για οικιστικούς σκοπούς, στα δασικού χαρακτήρα εδάφη. Μόνον τότε μπορεί να υπάρξει προσέγγιση στο πρόβλημα, που ασφαλώς δεν θα είναι οριζόντια, αλλά εξατομικευμένη.

Η προσπάθειά της να εξωραΐσει τις οικιστικές πυκνώσεις θα έχει την ίδια τύχη, αφού η οικιστική χρήση των δασικών εκτάσεων έρχεται σε σύγκρουση με τα άρθρα 24 και 117 του Συντάγματος.

Η «ατμοσφαιρική ρύπανση» ή το γενετικό προφίλ ευθύνονται για την γρήγορη διάδοση του Covid-19;

Νεώτερες μετρήσεις τείνουν να αποδείξουν ότι ο ενας άρρωστος μολύνει άλλους 4-5 αντί των αρχικών εκτιμήσεων για 2,5. Γιατί γίνεται αυτό? Τι ευθύνεται για την γρήγορη διάδοσή του εκτός απο την πυκνότητα και την κινητικότητα του πληθυσμού?  Ακολουθούν ενδιαφέρουσες απόψεις που εξετάζουν το θέμα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης αλλά και το γενετικό προφίλ του πληθυσμού. 
Πηγή: https://www.efsyn.gr

Από το άρθρο της κ. Π. Νικολοπούλου Σταμάτη (Καθηγήτριας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, άμισθης Επιστημονικής Σύμβούλου της Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής)

¨ Ζούμε σε πόλεις πυκνοκατοικημένες και η λέξη «ρύπανση» βρίσκεται στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε περί τίνος πρόκειται και αυτό είναι φυσικό γιατί ο αέρας που αναπνέουμε αν και φορτωμένος με «αιωρούμενα σωματίδια» είναι αόρατος. Σε δημοσίευση από το 2017 στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Nature ο καθηγητής Zhang Qian του πανεπιστημίου Tsinghua του Πεκίνου μαζί με μια ομάδα λοιμοξιολόγων και γιατρών εξειδικευμένων στην περιβαλλοντική έκθεση, επεσήμανε ότι σύμφωνα με έγκυρα στατιστικά στοιχεία περισσότεροι από 3.000.000 θανάτους ετησίως οφείλονται στην ατμοσφαιρική ρύπανση και μάλιστα σε αιωρούμενα σωματίδια της τάξεως των PM 2,5.

Αλλά και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος  έχει ήδη επισημάνει στην ετήσια έκθεση για την ποιότητα του αέρα (EEA, Quality of Air in Europe, 2019), ότι η αυξημένη θνησιμότητα στην Ευρώπη σχετίζεται με τρεις περιβαλλοντικές παραμέτρους του αναπνεόμενου αέρα: PM2,5, NO2 και Ο3. Σε τελευταία εκτίμηση του για την Ιταλία (2016 στοιχεία) αναφέρει συνολικά 76.200 θανάτους λόγω αυτών των παραμέτρων, η πλειονότητα (περίπου 77%) αφορούσε τα σωματίδια (PM2.5). Υπάρχει όμως και προ-δημοσίευση από την πληγείσα Ιταλία, από το πανεπιστήμιο της Μπολόνια ο καθηγητής Leonardo Setti στο περιοδικό  The Economist 29/3/2020 διατυπώνει την υπόθεση ότι ο Covid-19 μπορεί να βοηθείται στην νοσογόνο εξάπλωση του από την ατμοσφαιρική ρύπανση.

Υπάρχουν επιστημονικές ενδείξεις ότι τα αιωρούμενα σωματίδια PM 2,5 μπορούν να επιφέρουν τοξικές επιδράσεις στα σωματικά μας κύτταρα και είναι δυνατόν να προκαλέσουν καρκινογένεση ή και μεγάλη ανάπτυξη συνδετικού ιστού στο καρδιοαναπνευστικό σύστημα.Παρόλα αυτά δεν είναι απόλυτα αποκρυπτογραφημένη η τοξικότητα των σωματιδίων αυτών που είναι όμως γνωστό ότι στην επιφάνεια του προσκολλώνται άλλα μόρια όπως μικρόβια, ιοί, βαρέα μέταλλα, βακτήρια, μύκητες, DNA,  αρχέγονοι προκαρυωτικοί οργανισμοί και ακάρεα.

Αν και δεν είναι δυνατόν να διατυπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα εντούτοις υπάρχουν σοβαρές μελέτες που αξιολογούν συγκεκριμένα ευρήματα που επιτρέπουν την επιστημονική διαπίστωση ότι η χρόνια ατμοσφαιρική ρύπανση, με την μορφή συγκέντρωσης λεπτόκοκκης σκόνης και άλλων ρύπων,  ενεργεί ως ενισχυτικός παράγοντας σε περιπτώσεις επιδημιών. Και είναι απολύτως εύλογο ότι αυτό συμβαίνει γιατί ίσως τα αιωρούμενα σωματίδια συμπεριφέρονται τόσο ως ένα πιθανό όχημα που ενισχύει την μεταφορά και εξάπλωση του ιού αλλά και ως ένα χρόνιο παράγοντα ερεθισμού του αναπνευστικού συστήματος που φθείρει το ανοσοποιητικό σύστημα θα μπορούσε να κάνει τον πληθυσμό πιο ευάλωτο στις επιπτώσεις της επιδημίας.

Είναι γεγονός ότι η προέλευση τους είναι η βιομηχανία και οι ρύποι των μέσων μεταφοράς (οχήματα, αεροπλάνα),τα τζάκια, οι πυρκαγιές, ακόμα όμως και τα ηφαίστεια και η σκόνη που μεταφέρεται από την Αφρική. Όλα αυτά επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα με αιωρούμενα σωματίδια. Επειδή είναι μικροσκοπικά και ελαφρά τείνουν να παραμένουν στην ατμόσφαιρα περισσότερο από τα μεγαλύτερα σωματίδια και έτσι να αυξάνεται η πιθανότητα εισπνοής τους. Mελέτες ιδίως στην Κίνα (Env. Sci. Technology 2014 Feb 4; 48(3): 1499-1507 έχουν αποδείξει ότι τα αιωρούμενα σωματίδια είναι φορείς παθογόνων στοιχείων και είναι επικίνδυνα για την υγεία ιδίως ηλικιωμένων και ατόμων με προβλήματα του ανοσοποιητικού.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό γνώρισμα των μικροσκοπικών σωματιδίων είναι ότι δεν μένουν μόνο στον πνεύμονα όταν εισπνέονται αλλά περνούν και στην κυκλοφορία του αίματος και όπως προκύπτει από κλινικές παρατηρήσεις προκαλούν δυσκολίες στην αναπνοή, ερεθισμό ματιών, μύτης, λαιμού, βήχα, φτέρνισμα, διαταραχές της λειτουργίας του πνεύμονα (Lancet Commission on Pollution and Health 2015).

Είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να αναλογιστούμε και να εφαρμόσουμε την Αρχή της Προφύλαξης, ο ιατρικός κόσμος μπορεί και δικαιούται  να δώσει  στην πολιτεία και στους νομοθέτες ένα σαφές και καθαρό μήνυμα: Αυστηρότερες περιβαλλοντικές πολιτικές για την μείωση όλων των σημαντικών πηγών πρωτογενών ή δευτερογενών σωματιδίων για τη βελτίωση της ποιότητας του αέρα είναι επιτακτικές, δεδομένου ότι μαζί και με άλλους ρύπους σιγά σιγά φθείρουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που βιώνουμε δεν αφήνει αμφιβολίες ούτε δικαιολογίες για αναβολές της μείωσης όλων των σημαντικών πηγών πρωτογενών ή δευτερογενών σωματιδίων αλλά και την ευαισθητοποίηση των πολιτών ώστε να συνδράμουν στην υλοποίηση τους ώστε άμεσα να εφαρμόσουν:

• την ελαχιστοποίηση της  κυκλοφορίας κάθε οχήματος
• την απαγόρευση ανάματος τζακιών  

Ακόμα είναι επιτακτικός ο επανασχεδιασμός της βιώσιμης μετακίνησης για να καταφέρουμε αυτό που μας έδειξε ο ιός: Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την εποχή των ορυκτών καυσίμων να περιορίσουμε τους ρύπους αλλά ταυτόχρονα να μειώσουμε το αποτύπωμα του άνθρακα και έτσι να αντιμετωπίσουμε μια άλλη σημαντική απειλή που φαίνεται ότι προς στιγμή την ξεχάσαμε: την Κλιματική Αλλαγή.

Η πανδημία του COVID-19 είναι ίσως ένα παράθυρο στο μέλλον από όπου φαίνεται ο δρόμος για την απομάκρυνση μας από την ιδέα να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Ίσως είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε άρρηκτα συνδεμένοι με τον αέρα που αναπνέουμε. Είναι η στιγμή μεγάλων αποφάσεων, αναγκαίων για να επιζήσουμε¨

Από συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ του Ε. Δερμιτζάκη (πρόεδρου του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας Τεχνολογίας και Καινοτομίας, καθηγητή Γενετικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης) 

¨Το γενετικό προφίλ του ασθενούς σε συνδυασμό με το γονιδιωματικό προφίλ του κορονοϊού, ευθύνονται  σε ένα μεγάλο ποσοστό για τις τεράστιες διαφορές που παρατηρούνται στα κλινικά συμπτώματα από άνθρωπο σε άνθρωπο, εκτιμά ο  και Διευθυντής στο Κέντρο Γονιδιωματικής «Health 2030» Εμμανουήλ  Δερμιτζάκης...

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες διαφορετικότητας μεταξύ των ασθενών, όπως για παράδειγμα το αρχικό ιικό φορτίο που καθορίζει το χρόνο που έχει το ανοσοποιητικό μας σύστημα να αντιδράσει, μέχρι να εξελιχθούν πλήρως τα συμπτώματα...

Όσον αφορά τον τρόπο μετάδοσης, για τον οποίο συνεχώς προκύπτουν νέα δεδομένα, ο καθηγητής γενετικής αναφέρει, ότι ο τρόπος που μεταφέρεται ο ιός στον αέρα είναι κάτι υπό διερεύνηση και οι μελέτες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι πρώιμες, για να οδηγήσουν σε τελικές αποφάσεις και οδηγίες προς το κοινό. Όπως επίσης και για το θέμα της ανοσίας, εξηγεί ότι είναι  πολύ νωρίς να μιλήσουν οι επιστήμονες για αυτό: «Θα είναι ένα σημαντικό μέρος των ερευνών τους επόμενους μήνες, γιατί τα επίπεδα ανοσίας σε ατομικό επίπεδο, αλλά και στον πληθυσμό θα καθορίσουν τη στρατηγική αντιμετώπισης του ιού μέχρι να βρεθεί κάποιο φάρμακο, ή εμβόλιο.

Διαβάστε και αυτό: Ευθύνεται το γενετικό προφίλ για τη διάδοσή του?

Διαβάστε και εδώ γιατι δεν είναι προϊόν ανθρώπινης παρέμβασης

Μια ματιά στην οικονομία και τις αγορές μετά τον κορονοϊό

Η δεκαετία του 1920 δεν έμοιαζε ιδιαίτερα "ειδυλλιακή", μέχρι την εποχή που μπορούσε κανείς να την παρατηρήσει από την οπτική της υφεσιακής δεκαετίας του 1930.

Ομοίως, μετά από τη σοβαρή παγκόσμια ύφεση που πιστεύω ότι έχει εκκινήσει η κρίση του κορονοϊού, η δεκαετία του 2010 θα μοιάζει με "χρυσή εποχή" αργής αλλά σταθερής οικονομικής ανάπτυξης, με την αύξηση της απασχόλησης και την υποχώρηση του πληθωρισμού και των επιτοκίων.

Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε όταν τα πράγματα επιστρέψουν στην "κανονικότητα";

1. Η στροφή από το ελεύθερο διεθνές εμπόριο και την παγκοσμιοποίηση προς τον προστατευτισμό, η οποία άρχισε όταν η Κίνα εισήλθε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001 θα επιταχυνθεί.
Η μείωση της μεταποιητικής δραστηριότητας και των συναφών με αυτήν θέσεων εργασίας στη Δύση, η οποία ήταν απόρροια της παγκοσμιοποίησης, καθώς και η ευπάθεια των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού, θα προωθήσει την στροφή προς την εθνική αυτάρκεια, με τις ελλείψεις ωστόσο που αναπόφευκτα θα τη συνοδεύουν.
Οι ελπίδες ορισμένων πολιτικών ότι ο προστατευτισμός προωθεί την αύξηση των θέσεων εργασίας και των εισοδημάτων εντός της χώρας τους θα κατακερματιστούν καθώς, όπως και στη δεκαετία του '30, τα εμπόδια στο διεθνές εμπόριο γενικά περιορίζουν την οικονομική ανάπτυξη και οδηγούν σε αποπληθωρισμό.

2. Η διακοπή λειτουργίας εταιρικών δραστηριοτήτων και δομών εκπαίδευσης λόγω του ιού αποκαλύπτει το άσκοπο μεγάλου μέρους των επαγγελματικών ταξιδιών, αλλά και του περίσσιου χρόνου που δαπανάται στις σχολικές αίθουσες ανά τον πλανήτη.
Οι αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο δεν θα εξαφανιστούν, αλλά θα μειωθούν, προς όφελος του hardware, αλλά και του λογισμικού ψηφιακών επικοινωνιών και εις βάρος των αεροπορικών εταιρειών και των ξενοδοχειακών μονάδων.
Η εργασία στο σπίτι θα γίνει ακόμα πιο διαδεδομένη και αποδεκτή.

3. Η συγκράτηση των καταναλωτών σε σχέση με τις ατομικές δαπάνες τους θα διατηρηθεί και πέραν της κρίσης του κορονοϊού, όπως συνέβη και μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2008.
Η λογική του "χρησιμοποιώ κάτι μέχρι τα όριά του πριν το πετάξω" ή του "μπορώ να κάνω ή θα αναγκαστώ να κάνω και χωρίς αυτό το προϊόν ή αγαθό" μπορεί να επικρατήσει για χρόνια, σε βάρος των καταναλωτικών δαπανών και των λιανικών πωλήσεων διεθνώς.

4. Η δημοσιονομική ώθηση θα μεγεθυνθεί, καθώς η νομισματική πολιτική αποδεικνύεται από μόνη της ανίσχυρη.
Πέραν της αναπόφευκτης αύξησης των επιδομάτων ανεργίας που θα προκληθεί από την ύφεση, καθώς και της αύξησης των κρατικών "συμπληρωμάτων" στο εισόδημα των πολιτών, είναι πιθανό να υπάρξουν σημαντικές κρατικές δαπάνες στον τομέα των υποδομών. Και οι Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ συμφωνούν ότι αυτό είναι απαραίτητο, ενώ η κατάρρευση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ (T-Bonds) ενόψει των αυξανόμενων ομοσπονδιακών ελλειμμάτων έχει μετριάσει τους φόβους στην Ουάσιγκτον για τον τεράστιο δανεισμό που συνεπάγεται η χρηματοδότηση τέτοιων ελλειμμάτων.

5. Σε περίπτωση που ο εθνικός εμπορικός προστατευτισμός δεν λάβει θηριώδη χαρακτηριστικά, η παγκόσμια προσφορά θα συνεχίσει να υπερβαίνει την παγκόσμια ζήτηση.
Η επακόλουθη στροφή στην αποταμίευση θα συμπιέσει περαιτέρω πληθωρισμό και επιτόκια.
Τα χαμηλά ποσοστά πληθωρισμού, ενδεχομένως ακόμη και η τάση αποπληθωρισμού, θα αμβλύνουν τον ζήλο για δαπάνες, περιορίζοντας περαιτέρω την όποια οικονομική ανάκαμψη.

6. Η ύφεση είναι πολύ πιθανό να εξανεμίσει τις ελπίδες επανεκλογής του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ (και του Μπ.Τζόνσον θα λέγαμε εμείς) και να δώσει στους Δημοκρατικούς τον έλεγχο του Λευκού Οίκου και του Κογκρέσου. Μετά από μια τέτοια πολιτική αλλαγή, είναι πιθανότατη η λήψη μέτρων για κάποιου είδους ομοσπονδιακό πρόγραμμα καθολικής υγειονομικής περίθαλψης στις ΗΠΑ, με κρατική χρηματοδότηση. Επίσης, θα υιοθετηθούν μέτρα φορολογικής μεταρρύθμισης για αναδιανομή εισοδήματος από τους πλούσιους προς τους φτωχούς.

7. Η "βουτιά" στις διεθνείς τιμές του αργού πετρελαίου πιθανόν να εξαναγκάσει τους Σαουδάραβες και τους Ρώσους να συνεργαστούν προκειμένου προσπαθήσουν να πετάξουν εκτός αγοράς τους παραγωγούς σχιστολιθικού πετρελαίου στις ΗΠΑ.
Οι τιμές του πετρελαίου θα ανακάμψουν στη συνέχεια στα 40 με 60 δολάρια το βαρέλι, ωστόσο οι ανθεκτικοί Αμερικανοί παραγωγοί θα επιβιώσουν και θα συνεχίσουν να τους ανταγωνίζονται, λίγα βήματα πίσω τους.

8. Η ύφεση θα ωθήσει πολλά ομόλογα μη επενδυτικής πιστοληπτικής βαθμίδας (junk), ειδικά ορισμένα του κλάδου της ενέργειας, σε χρεοκοπία.
Το διαρκώς αναπτυσσόμενο σύμπαν των "έκπτωτων αγγέλων" ή εκείνων των εκδοτών ομολόγων τα οποία θα έχουν χάσει την επενδυτική βαθμίδα, μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση των τιμών των ομολόγων επιπέδου junk και να προκαλέσει μια μαζική προσφυγή προς τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα.
Οι όροι δανεισμού θα καταστούν αυστηρότεροι, όπως συνέβη με τα στεγαστικά δάνεια μετά την κατάρρευση των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου (subprime mortgages).

9. Τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ, τα οποία είναι τα απόλυτα περιουσιακά στοιχεία - "επενδυτικά "καταφύγια", θα συνεχίσουν να είναι ελκυστικά ακόμη και με μηδενικές ή και αρνητικές πραγματικές αποδόσεις, μέσα σε ένα γενικότερο αποπληθωριστικό κλίμα.
Αντίθετα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και την Τράπεζα της Ιαπωνίας (BoJ), ωστόσο, η Federal Reserve των ΗΠΑ θα αποφύγει πιθανότατα να υιοθετήσει μία πολιτική αρνητικού βραχυπρόθεσμου επιτοκίου.

10. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα, καθώς η μετάβασή τους σε πιο ριψοκίνδυνα επενδυτικά προϊόντα τα τελευταία χρόνια, σε αναζήτηση υψηλότερων αποδόσεων, αποδεικνύεται επιλογή με απογοητευτικά αποτελέσματα.
Οι επιλογές τους προκειμένου να επιτύχουν φιλόδοξους στόχους επιστροφών - δηλαδή η μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών, η αύξηση των εισφορών των εργαζομένων ή η αύξηση της χρηματοδότησης από χορηγούς - είναι όλες μη ελκυστικές.

11. Όταν οι επενδυτές αποκτήσουν τελικά μια κάποια αίσθηση του βάθους και της διάρκειας της ύφεσης, οι μετοχές θα ανακάμψουν, ωστόσο πιθανόν σε επίπεδα από 20% έως 30% χαμηλότερα από τα σημερινά.
Όπως και μετά την bear market του 2007-2009, οι μεμονωμένοι ιδιώτες επενδυτές θα αργήσουν να επιστρέψουν.
Μακροπρόθεσμα, οι μετοχές ενδέχεται να κινούνται με ρυθμούς ανάκαμψης χαμηλότερους εκείνων της πραγματικής οικονομίας, καθώς οι υψηλοί δείκτες αναλογίας τιμών προς κέρδη των τελευταίων τριών δεκαετιών θα επανέρχονται σε λογικότερα επίπεδα ή και θα υποχωρούν.

12. Ως συνήθως, θα χρειαστούν αποδιοπομπαίοι τράγοι για να αναλάβουν την ευθύνη για την κρίση του κορονοϊού και την ύφεση που ο τελευταίος εκκίνησε, μαζί με την κατάρρευση των χρηματιστηρίων.
Οι υποψήφιοι στις ΗΠΑ περιλαμβάνουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ιδιαίτερα τους αξιωματούχους του τομέα υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και τις αυτοματοποιημένες ψηφιακές συναλλαγές στη Wall Street. Ως συνήθως, μπορούμε να περιμένουμε περισσότερη κρατική - κυβερνητική ρύθμιση σε αυτούς τους τομείς ως απάντηση.Πηγή: Bloomberg. A.G.Shilling
Όλο το άρθρο εδώ

Οι θεωρητικές αρχές του Νίτσε (*)

Μια όμορφη μετάφραση και μια υπερπλήρης φιλολογική στοιχείωση – τι άλλο χρειάζεται για να αξιοποιηθούν οι σκέψεις του Νίτσε για τη φιλολογία; Αυτό που κατά τον Νίτσε ορίζει τη φιλολογία: μια αργή ανάγνωση. Γιατί αν ο Νίτσε, επιλέγοντας την οδό της σωκρατικής ειρωνείας, αποδίδει σε κάποιο «διεστραμμένο γούστο» του την απόφασή του να μη γράφει τίποτα «που να μη φέρνει σε απόγνωση όποιον είναι “βιαστικός”», ο ορισμός της φιλολογίας ως της τέχνης της αργής ανάγνωσης δείχνει ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα – ιδίως σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου διαβάζει κανείς βουλιμικά για να συγκεντρώσει πληροφορίες, ή αλλιώς γιατί; Για να δει μήπως αν ένα κείμενο εκφράζει τις απόψεις που προτιμά και ο ίδιος ή όχι; Η αργή ανάγνωση διέπεται από την αντίθετη αρχή: ότι η σκέψη δεν κινείται μεταξύ πληροφορίας και αυτονόητου, ότι το νόημα έχει πάντοτε πτυχώσεις και σκοτεινές ζώνες.

Το αργό διάβασμα, που προσέχει «μπρος και πίσω», είναι η αρχή μόνο αυτού που έχουν ονομάσει «ερμηνευτικό κύκλο». Η ουσία του είναι η παλινδρομική κίνηση ανάμεσα στο μέρος και το όλον. Καταλαβαίνει κανείς τις φράσεις όταν καταλαβαίνει τις λέξεις, έπειτα όμως καταλαβαίνει τις λέξεις επειδή καταλαβαίνει τις φράσεις. Και διαπιστώνει ότι η λέξη μέσα στη φράση έχει ένα άλλο νόημα από αυτό που της έδινε στην αρχή. Και έπειτα η φράση η ίδια ηχεί διαφορετικά. Φαύλος κύκλος; Θα ήταν, αν ήταν στατικός, αλλά δεν είναι. Η κίνησή του είναι σπειροειδής∙ η ερμηνεία σηκώνει ένα στρόβιλο πάνω από τα πράγματα. Το όλο και το μέρος μετατοπίζονται συνέχεια. Γιατί μετά βλέπει κανείς ότι το όλον δεν είναι ούτε η φράση, που η ίδια παίρνει το νόημά της από το σύνολο ενός έργου ή μιας σκέψης, και το έργο ή η σκέψη είναι πάλι μέρη σε σχέση με κάτι ευρύτερο που μπορεί να είναι μια ιστορική εποχή, ένας πολιτισμός, ή κάτι άλλο του οποίου μπορεί να μην έχουμε ακόμα ούτε τη σκέψη ούτε το όνομα, γιατί εντέλει υπάρχει ένα όλο που περιλαμβάνει αυτά όλα μαζί με αυτόν που τα σκέφτεται, χωρίς αυτά να είναι απλώς ένα «αντικείμενο» αφού τον περιέχουν, και χωρίς αυτός να είναι απλώς ένα προϊόν τους, αφού, και σε όποιο βαθμό, μπορεί να τα βλέπει απ’ έξω.

Η φιλολογία, λέει ο Νίτσε, ζητάει από τους θιασώτες της «να στέκονται σε μια απόσταση, να αφήνουν χρόνο στον εαυτό τους, να μένουν σιωπηλοί, να γίνονται αργοί». Δεν πρόκειται απλώς για κανόνες μελέτης. Η διεύρυνση του ερμηνευτικού κύκλου σημαίνει ότι ο Νίτσε ζητάει μιαν ανθρωπότητα που να μη συμπίπτει απλώς με τον εαυτό της αλλά να έχει απόσταση από αυτόν και να τον σκέφτεται, μια ανθρωπότητα που να ζει ιστορικά.

Αυτόν τον δρόμο ακολούθησε ο ίδιος και η φιλολογία του έγινε φιλοσοφία, όπως το λέει αντιστρέφοντας ένα λόγο του Σενέκα: philosophia facta est, qua philologia erat. To τελικό νόημα του ερμηνευτικού κύκλου, αν τον καταλάβει κανείς ουσιαστικά, όχι μεθοδολογικά, είναι ό,τι επισημαίνει αλλού ο Νίτσε λέγοντας ότι, όπως γύρω από μια φωτεινή πηγή το φως διαδίδεται ομοιόμορφα, έτσι ομοιόμορφα φωτίζονται γύρω μας το παρελθόν και το μέλλον. Αυτό δεν αφορά μόνο την κλασική φιλολογία. Σημαίνει, όμως, ότι αυτή θα παραμένει επίκαιρη όσο ο κόσμος μας θα περιλαμβάνει ακόμα ως συνιστώσα του το ελληνικό και ρωμαϊκό παρελθόν του.

Ο πρώτος ανθρωπισμός, της Αναγέννησης, συνδέθηκε με το ελληνορωμαϊκό παγανιστικό παρελθόν για να φτιάξει ένα μέλλον διαφορετικό από αυτό που θα προέκυπτε από τον χριστιανικό Μεσαίωνα, ο δεύτερος ανθρωπισμός, της κλασικής εποχής του γερμανικού πολιτισμού, συνδέθηκε με το ελληνικό παρελθόν για να σκεφτεί ένα μέλλον που δεν θα στηριζόταν στην ιεραρχική τάξη που προέκυπτε από τη ρωμαϊκή (και ρωμαιοκαθολική στο μεταξύ) αντίληψη των θεσμών, αλλά σε μια αρμονία των ατόμων σαν αυτήν που διείπε την αρχαία πόλιν, στηριγμένη στην (προτεσταντική πια) αρχή της ελευθερίας. Γιατί ο τρίτος ανθρωπισμός που οραματίστηκε ο Γιαίγκερ δεν καρποφόρησε; (Σημείωση δικιά μας: Ο Werner Jaeger, (1888-1961), κλασσικός φιλόλογος και φιλόσοφος υποστηρίζει και τεκμηριώνει μια μπολιασμένη με τον ανθρωπισμό των ποιητών και φιλοσόφων φιλολογία. Ταυτόχρονα τηρεί αποστάσεις από την νιτσεϊκή επιστήμη. Η απλή αρχαιογνωσία πρέπει να αντικατασταθεί από σύλληψη του κλασικού ως καλλιτεχνικού αλλά και ηθικού προτύπου. Διακρίνοντας τον φιλόλογο από τον ιστορικό, ο πρώτος εξηγεί τις συνθήκες όπου παρήχθησαν τα έργα της κλασικής γραμματείας, ενώ ο δεύτερος κατανοεί τις ιστορικές συνάφειες αυτών) (βλ. Ευάγγελος Ρούσσος, «Γιαίγκερ Βέρνερ», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Εκδοτική Αθηνών, τομ. 2 (1984), σελ.386)

Και η νεοελληνική φιλολογία; Εζησε και πέθανε με την ιδέα της αποκατάστασης κάποιας ελληνικής ενότητας. Η κατάληξη δείχνει ότι δεν έπιασε ρίζα στο παρελθόν όσο θα χρειαζόταν για να θρέψει ένα δυνατό μέλλον. Δεν είναι όμως η ανεδαφικότητα της νεκρανάστασης της αρχαίας γλώσσας που ευθύνεται –άλλωστε στον δέκατο ένατο αιώνα μια άλλη αρχαία γλώσσα κατάφερε να νεκραναστηθεί: η εβραϊκή– αλλά ότι η πίστη της ήταν χωλή και αδύναμη.

Και σήμερα; Οταν το απώτατο παρελθόν που βλέπουμε δείχνει συνέχεια ανόργανου και οργανικού στοιχείου, το μέλλον δείχνει συνέχεια ανάμεσα στην ανθρώπινη και την τεχνητή νοημοσύνη. Αλλά τότε όλα είναι κωδικοποίηση και αποκωδικοποίηση πληροφοριών. Ποια θέση μπορεί ακόμα να έχει η ερμηνεία; Αν η βιοτεχνολογία εξαλείψει ποτέ την τραγικότητα του ανθρώπου, και η διαχείριση πληθυσμών αντικαταστήσει οριστικά την πολιτική, τότε και τα τελευταία κατάλοιπα της ελληνικής κληρονομιάς θα έχουν εγκαταλειφθεί. Αν όμως, όπως πίστευε ο Σωκράτης, ο ανεξέταστος βίος είναι αδύνατος, ου βιωτός, για τον άνθρωπο, αν, όπως το είπαν αργότερα τα Ευαγγέλια, ο άνθρωπος ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται, τότε μια μελλοντική φιλολογία, δηλαδή μια μελλοντική ανθρωπότητα, θα χρειαστεί να ξαναφωτίσει το ελληνικό παρελθόν βρίσκοντας μέσα του νοήματα που ίσως ακόμα δεν βλέπουμε.
(*) Απο το www.efsyn.gr του Χρήστου Μαρσέλλου

Εκτεθειμένη η Ν.Ε Ευβοίας του ΣΥΡΙΖΑ για την εμμονή της με τον ΟΛΝΕ (*)

(*) Απο το www.evialead

Η Νομαρχιακή Επιτροπή Ευβοίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον απόλυτα εκτεθειμένη πολιτικά, καθώς η ανεξήγητη εμμονή της με τον ΟΛΝΕ και τον πρόεδρό του Ανδρέα Παπανδρέου (ο οποίος αποτέλεσε επιλογή της δικής τους Κυβέρνησης), δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα τα οποία χρήζουν απάντησης.
Στην πρόσφατη ανακοίνωση γινόταν λόγος για μία παραχώρηση προβλήτας στην οποία προχώρησε ο Οργανισμός και, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ν.Ε, δεν συνάδει με την λιμενική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Ωστόσο, μετά τη δημοσίευση του σχετικού εγγράφου από τον ΟΛΝΕ φαίνεται ξακάθαρα ότι η πολιτική των παραχωρήσεων ξεκίνησε επί ΣΥΡΙΖΑ με τη σύμφωνη γνώμη του τότε Γενικού Γραμματέα Λιμενικής Πολιτικής Χρήστου Λαμπρίδη (που επίσης είναι πολιτικά εκτεθειμένος μετά την άνακοίνωσή του) ο οποίος είχε μάλιστα (σύμφωνα με το έγγραφο) δώσει εντολή να κινηθεί η διαδικασία της παραχώρησης ως κατεπείγουσα.
Ωστόσο, αυτού του είδους οι κινήσεις θα πρέπει να ενταχθούν στο συνολικό πλαίσιο των γεγονότων τα οποία συμβαίνουν ή έχουν συμβεί στο άμεσο παρελθόν. Για παράδειγμα, μάθαμε πρόσφατα (από τις ανακοινώσεις για τον ΟΛΝΕ) ότι η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει τμήμα λιμενικής πολιτικής.
Γιατί αυτό το τμήμα δεν εξέδωσε καμία ανακοίνωση όταν, επί δύο χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε στη θέση του τον πρώην πρόεδρο του ΟΛΝΕ κο Τσέργα, που ήταν επιλογή της προηγούμενης Κυβέρνησης;
Γιατί δεν του ζήτησαν να παραιτηθεί, όπως εμμέσως ζητούν τώρα από τον άνθρωπο της δικής τους επιλογής, τόσο εκείνοι όσο και κάποια τοπικά ΜΜΕ τα οποία επιχειρούν να δημιουργήσουν τέτοιου είδους κλίμα;
Γιατί δεν εξέδωσε τότε καμία ανακοίνωση η Νομαρχιακή Επιτροπή;
Υλοποιούσε τότε ο κος Τσέργας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και τον διατήρησαν στην θέση του χωρίς καμία διαμαρτυρία;
Γιατί επίσης η Νομαρχιακή Επιτροπή δεν έχει ασχοληθεί καθόλου με την ποινική υπόθεση η οποία αφορά ζητήματα που προέκυψαν επί θητείας της προηγούμενης Διοίκησης στον ΟΛΝΕ; Δεν είναι σοβαρό το θέμα; Δεν το γνωρίζουν;
Είναι προφανές πως όλα αυτά τα ερωτήματα έρχονται αυθόρμητα στο μυαλό όλων εκείνων που έχουν κάποια γνώση της υπόθεσης στον ΟΛΝΕ. Και γίνονται συνειρμοί οι οποίοι οδηγούν σε συμπεράσματα, τα οποία σίγουρα κάνουν ζημιά συνολικά στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κεντρική πολιτική απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι, όσα στελέχη της προηγούμενης Κυβέρνησης διατηρούν θέσεις σε Οργανισμούς, να παραμείνουν στη θέση τους εφόσον δεν αντικαταστάθηκαν. Στην Εύβοια ποιος είναι ο λόγος αυτής της πρεμούρας για αντικαταστάσεις και παραιτήσεις; Τι είναι εκείνο που τους βιάζει; Ποιο το άγχος και ποιες οι αγωνίες που βασανίζουν τα πολιτικά στελέχη του κόμματος;

Γιατί μιλούν για «βρώμικη δουλειά» τη στιγμή που και δική τους επιλογή ήταν οι παραχωρήσεις; Δηλαδή, με την ίδια λογική και επί ΣΥΡΙΖΑ «βρώμικη δουλειά» γινόταν και συνεχίζει να γίνεται;

Η πραγματική μετανάστευση στη διάρκεια της κρίσης (*)

(*) Του Μ.Δρεττάκη απο την efsyn

Στις 31.12.2019 η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ) έδωσε στη δημοσιότητα βασικά στοιχεία για τις δημογραφικές εξελίξεις στη χώρα μας το 2018. Από τα στοιχεία αυτά φαίνεται ότι ο πληθυσμός μας την 1.1.2019 ανερχόταν σε 10.724.599, ενώ την 1.1.2011 είχε φτάσει τα 11.123.392, το ιστορικά υψηλότερο επίπεδό του. Η μείωσή του την οκταετία 2011-2018 ανήλθε στα 398.793 άτομα. Στη διάρκεια της ίδιας οκταετίας οι θάνατοι ήταν κατά 186.508 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Αν αφαιρέσουμε τον αριθμό αυτό από τη συνολική αύξηση του πληθυσμού, η διαφορά είναι 212.285. Αυτή είναι η πραγματική μετανάστευση την περίοδο αυτή.

Σε ένα άρθρο του στο φύλλο της «Καθημερινής» της 15.12.2019 ο αναπληρωτής καθηγητής στο City University της Αγγλίας Γιώργος Γεωργανάς, με βάση στοιχεία από τον ιστότοπο SEESOX Diaspora, αναφέρει ότι οι Ελληνες στη Βρετανία, από 35.000 το 2011, σήμερα υπολογίζεται ότι είναι 75.000, διαφορά 40.000. Συνολικά γράφει: «Επί κρίσης χάσαμε, ίσως, 250.000». Σε έναν ανάλογο αριθμό (233.000) είχα υπολογίσει και εγώ τη μετανάστευση σε άρθρο μου στο φύλλο της «Εφημερίδας των Συντακτών» της 9.10.2018.

Εκτός από τα στοιχεία για τον πληθυσμό που προαναφέρθηκαν, η ΕΛΣΤΑΤ έδωσε στοιχεία και για τους εισερχόμενους και εξερχόμενους μετανάστες από το 1991 μέχρι το 2018. Την οκταετία 2011-2018 οι εισερχόμενοι μετανάστες ανήλθαν σε 648.298 και οι εξερχόμενοι σε 862.758, δηλαδή η καθαρή εκροή πληθυσμού (μετανάστευση) την οκταετία αυτή ανήλθε σε 214.460, όση, περίπου, με αυτήν που προαναφέρθηκε. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ταυτίζονται με εκείνα τα οποία περιλαμβάνονται στη βάση δεδομένων της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε., της Eurostat.

Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω πολλοί συνεχίζουν να γράφουν και να μιλούν για μετανάστευση 500.000, και μάλιστα νέων Ελλήνων, από τη χώρα μας στη διάρκεια της κρίσης.

Προκειμένου να επιβεβαιώσουμε την πραγματική έκταση της μετανάστευσης αναζητήσαμε στοιχεία για τους Ελληνες υπηκόους σε κράτη-μέλη της Ε.Ε., στα οποία μετανάστευσε ο κύριος όγκος εκείνων που έφυγαν από τη χώρα. Σχετικά πλήρη στοιχεία στη βάση δεδομένων της Eurostat υπάρχουν για ορισμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε. καθώς και την Ελβετία και τη Νορβηγία μόνο από την 1.1.2012 και μέχρι την 1.1.2018. Δυστυχώς για τη Βρετανία δεν υπάρχουν στοιχεία για την 1.1.2012. Για τον λόγο αυτό για την 1.1.2012 χρησιμοποιούμε τον αριθμό που αναφέρει στο άρθρο του ο Γιώργος Γεωργανάς για τη χώρα αυτή.

Στην 1η στήλη του πίνακα δίνεται ο αριθμός των Ελλήνων υπηκόων σε ορισμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε., την Ελβετία και τη Νορβηγία την 1.1.2012, στη 2η στήλη την 1.1.2018 και στην 3η η διαφορά τους.

Aπό την 3η στήλη του πίνακα φαίνεται ότι η μετανάστευση Ελλήνων σε ορισμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε., την Ελβετία και τη Νορβηγία την 6ετία 2012-2017 ανήλθε στις 131.024. Αν στον αριθμό αυτό προσθέσουμε και την καθαρή μετανάστευση το 2011, η συνολική μετανάστευση Ελλήνων στις χώρες αυτές την επταετία 2011-2017 ήταν γύρω στις 150.000. Οι υπόλοιποι 62.285 από το σύνολο των 212.285 ήταν είτε Ελληνες που πήγαν σε άλλες χώρες είτε αλλοδαποί που επέστρεψαν στις πατρίδες τους ή σε άλλα κράτη της Ε.Ε., δεδομένου ότι τα στοιχεία για εισερχόμενους και εξερχόμενους μετανάστες της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat περιλαμβάνουν κατοίκους της χώρας, Ελληνες και αλλοδαπούς.

Από τα επίσημα στοιχεία που παραθέσαμε είναι σαφές ότι ο ισχυρισμός πως από την Ελλάδα έφυγαν 500.000 και μάλιστα νέοι είναι παντελώς ανυπόστατος. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι αυτοί που μετανάστευσαν και δεν επέστρεψαν είναι μικρή απώλεια πληθυσμού για τη χώρα μας.

Αντίθετα η απώλεια αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δεν επέστρεψαν είναι προσοντούχοι νέοι και ορισμένοι με παιδιά. Μια απώλεια –σε συνδυασμό με το γεγονός ότι από το 1998 μέχρι σήμερα οι θάνατοι των Ελλήνων είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις από Ελληνίδες– που επιδεινώνει το ήδη οξύτατο δημογραφικό μας πρόβλημα. Ενα πρόβλημα για το οποίο καμιά κυβέρνηση δεν εφάρμοσε μια συγκροτημένη μακροπρόθεσμη πολιτική για την αντιμετώπισή του.