Κυκλοφόρησε το νέο μυθιστόρημα "Λειψώ" της Κ. Γιαμά

Και όμως ζουν ανάμεσά μας. Το προσωπείο τούς προστατεύει από το να εκτεθούν, αλλά αποκαλύπτει την ευάλωτη, ανθρώπινη φύση τους. Η ευτυχία τους έχει χαθεί από καιρό, πασχίζουν, τρώνε τις σάρκες τους για να την επαναφέρουν αλλά η ευάλωτη φύση τους συνεχώς τους διαψεύδει. Άνθρωποι της επαρχίας, που βλέπουν τον ορίζοντα της θάλασσας σαν διέξοδο, οχυρώνονται πίσω από τον κακό τους εαυτό, οπλίζονται ταυτόχρονα για να τον αντιμετωπίσουν. Τον φοβούνται αλλά και τον επικαλούνται, τον «φωνάζουν» αλλά και τον αναγκάζουν να σωπάσει. Αυτοί που ζουν δίπλα τους ακούνε, υποψιάζονται, σχολιάζουν ψιθυριστά αλλά δεν παρεμβαίνουν στο όνομα των ευαίσθητων, προσωπικών τους δεδομένων. Μόνο μια υποψία χαράς χωράει να μπει απ’ τη χαραμάδα των σπιτιών τους. Η υποψία ότι ο έρωτας είναι ο μόνος καλός τους εαυτός.

Κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Bookstars (https://www.bookstars.gr/User/Home.aspx)

Μπορείτε να το παραγγείλετε ηλεκτρονικά ή σε βιβλιοπωλεία. 

Στη Χαλκίδα μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία "Σβούρα" & "Πορθμός"

Ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:

"Η δεκαόροφη πολυκατοικία έμοιαζε, από μακριά μέσα στη νύχτα και κάτω από τα δυνατά φώτα της κεντρικής οδού, σαν ένα άχαρο κτίσμα ογκώδες, χαρακτηριστικό δείγμα της νέας χιλετίας, χωρίς πράσινο στα μπαλκόνια, πολιορκημένη από τον όγκο του τσιμέντου σε βαθμό κακουργήματος. Ακόμη και τα μπαλκόνια της δεν άφηναν περιθώρια οπτικής επαφής με τον ορίζοντα. Μόνο από τον δέκατο όροφο μπορούσε κανείς, αν καθόταν στο μπαλκόνι, να αγναντέψει τις χαμηλές ταράτσες των διπλανών σπιτιών, διάσπαρτες από δεκάδες ηλιακούς θερμοσίφωνες και κεντρικές κεραίες τηλεοράσεων. Πλησίαζε δέκα το βράδυ και η κινητικότητα στο εσωτερικό της άρχιζε να λιγοστεύει. Οι τηλεοράσεις στη διαπασών, καθώς γηραλέες, πικρόχολες υπάρξεις είχαν πρόβλημα ακοής και δυνάμωναν τον ήχο συνεχώς, ενώ κάπου κάπου ακούγονταν κλάματα μωρών των νεαρών ζευγαριών που έμεναν εκεί. Κάποια στιγμή, έπεσε το ρεύμα και ακούστηκαν φωνές μέσα από το ασανσέρ. Ο διαχειριστής έτρεξε έντρομος να ειδοποιήσει την πυροσβεστική και επικράτησε μια σχετική αναστάτωση. Μέσα στη χανταβάρα, κανείς δεν πρόσεξε τον άνδρα που γλίστρησε έξω από το διαμέρισμα του εβδόμου ορόφου, κατέβηκε προσεκτικά τις σκάλες ανάμεσα στους άλλους ορόφους και έφτασε ανενόχλητος στο ισόγειο. Μια γάτα που είχε μπει κατά λάθος στην είσοδο και είχε κλειστεί μέσα νιαούρισε μακρόσυρτα, αλλά η αλήθεια ήταν ότι κάτι είχαν δει τα σαγηνευτικά μάτια της, κάτι την έκανε να τρομάξει. Κάτι που οι άλλοι δεν το έβλεπαν μέσα στο σκοτάδι.

-Είναι κανείς στη σκάλα; Παρακαλώ να παραμείνει στη θέση του μέχρι να αποκατασταθεί η βλάβη, ακούστηκε από ψηλά η φωνή του διαχειριστή.
Έστησε αυτί για να αφουγκραστεί. Κανένας θόρυβος, ανάσα, ψίθυρος. Μόνο η κομμένη ανάσα του άντρα που άρχισε να γυρίζει το κλειδί στην κλειδαριά της πόρτας που οδηγούσε στο υπόγειο. Ακούστηκε το τρίξιμο της ξύλινης πόρτας, μετά κόπηκε απότομα και στη συνέχεια το κλειδί άρχισε να γυρίζει από τη μέσα μεριά αυτή τη φορά.
«Δεν μπορεί να με γελούν τ΄ αυτιά μου. Κάποιος μπήκε στο υπόγειο που οδηγεί στις αποθήκες των διαμερισμάτων. Αυτός ο κάποιος όμως δεν έχει καμιά δουλειά τέτοια ώρα και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι θα κινδυνέψει να κουτρουβαλιαστεί».
Αυτή η σκέψη πέρασε σαν αστραπή από το μυαλό του διαχειριστή που ξαναφώναξε από ψηλά σκύβοντας στα κάγκελα της σκάλας.
-Είναι κανείς εκεί;
Η αγωνία του χτυπούσε κόκκινο καθώς το μόνο που άκουγε ήταν τα χτυπήματα αυτών που είχαν εγκλωβιστεί στο θάλαμο τού ασανσέρ και τους φώναξε « Έρχεται η διάσωση. Σε πέντε λεπτά θα είστε έξω. Παρακαλώ, όχι πανικός».
Eπικράτησε για λίγο σιωπή. Κάποια στιγμή ακούστηκε θόρυβος προειδοποιητικής κόρνας πυροσβεστικού οχήματος και αμέσως μετά αναγκάστηκε να κατέβει για ν΄ανοίξει την κεντρική είσοδο".

"Λειψώ" το νέο κοινωνικό μυθιστόρημα της Κατερίνας Γιαμά

Κυκλοφορεί σύντομα απο τις εκδόσεις Bookstars, το 10ο βιβλίο της Κ.Γιαμά, ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με συναρπαστική πλοκή, αλλεπάλληλες ανατροπές, πολλά ερωτήματα, διαπιστώσεις και συμπεράσματα για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Στη Θεράπολη, μια πόλη με ιαματικές πηγές, ο Ανδρέας Κούτσουρης ζει με τη γυναίκα και την κόρη του μια τραυματική καθημερινότητα χωρίς τέλος. Το κοινωνικό περιβάλλον της Θεράπολης, είναι αντίστοιχο της σύγχρονης εικόνας των πόλεων όπου η αντίληψη για το διαφορετικό, το μη αποδεκτό, περιθωριοποιείται, απομονώνεται και σνομπάρεται. Τα πρόσωπα που περιπλέκονται συνθέτουν μια κοινωνία, όπου ο Ανδρέας Κούτσουρης και η οικογένειά του περνάει απαρατήρητος, σχεδόν αόρατος. Η Θεράπολη και οι ήρωές της, το τραυματικό παρελθόν και το επισφαλές παρόν τους, λειτουργεί σαν ίαμα, αλλά και σαν συσσωρευμένη "λάβα" που ζητάει να εκραγεί για να λυτρωθούν. Να σωθούν ή να διαλυθούν.

Η γυναίκα του Ανδρέα, η Δώρα, είναι η «πληγή». Είναι το αδιέξοδο. Το πρόβλημα που παραμένει άλυτο λόγω της σιωπηλής στάσης του ίδιου και της κόρης του καθώς και της αντιμετώπισής του. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας στην οδό Δευκαλίωνος 3, «συμπράττουν» με την ανοχή τους.

Στην άλλη πλευρά της πόλης, δύο ξενοδόχοι, πρώην κατάδικοι για χρέη προς το Δημόσιο, διοργανώνουν επιμορφωτικά σεμινάρια για να εξελίξουν την επιχείρησή τους. Η Λίνα, μια εμφανίσιμη γυναίκα που συμμετέχει στην επιμόρφωση, αναστατώνει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους και δημιουργεί ερωτική ίντριγκα ανάμεσά τους. Τα γεγονότα που ακολουθούν, δείχνουν μια φαινομενική ηρεμία που αποκάτω της υποβόσκουν έντονα συναισθήματα ζήλιας, ανταγωνισμού, διεκδίκησης και σκληρής αντιπαράθεσης με το παρελθόν τους.

Στη Λίνα, υπάρχει ένα τραυματικό παρελθόν με έναν πατέρα, θύμα του πάθους του με το ποτό και μιας μητέρας από την οποία έχει αποστασιοποιηθεί. Η ζωή της, δονείται από αμφισβήτηση, αν μετά την ξαφνική αναχώρησή της από τη Θεράπολη, θα επιστρέψει πάλι. Θίγονται θέματα όπως οι έντονες σχέσεις μητέρας – κόρης, η μοναξιά και οι αδιέξοδοι τρόποι αντιμετώπισής της, η προσπάθεια επιβίωσης σε μια κοινωνία, όπως η σημερινή, που μαστίζεται από διαρκή αγώνα, η αγωνία της επιβεβαίωσης.

Η εμφάνιση του αστυνόμου Ρένεση που ερευνά εκ νέου μια υπόθεση δυο εραστών, είναι ένα παράλληλο γεγονός, συναφές με τη γενικότερη κοινωνική κρίση στις σχέσεις των κατοίκων της Θεράπολης, και μια αναφορά στις ακραίες συμπεριφορές και στα αποτελέσματά τους.

Η Άλκηστη, κόρη του Ανδρέα Κούτσουρη, βιώνοντας τα αδιέξοδα του σπιτιού της, εξελίσσεται σε μια προσωπικότητα που αναζητά την ταυτότητά της, αλλά και «αντιγράφει» τα πρότυπα των γονιών της. Η τελευταία παράγραφος του βιβλίου αποκαλύπτει το προφίλ της.

Ο έρωτας, στο «Λειψώ», είναι ένα ασπρόμαυρο γαϊτανάκι που κινείται γύρω από τα στιγμιαία αλλά και τα χρόνια πάθη, αποδεικνύεται λύση αλλά και αδιέξοδο συνάμα, οδηγεί τους ήρωες που τον βιώνουν άλλοτε στην απόλαυση και άλλοτε στην άρνησή της. Έννοια διφορούμενη, πλάθει ανθρώπους με χαμηλή αυτοεκτίμηση αλλά και αλαζονεία κάποτε.

Ο τίτλος «Λειψώ» είναι εμπνευσμένος από την αρχαία ονομασία της Αιδηψού και το μυθιστόρημα περιέχει ελάχιστα ιστορικά / πραγματικά στοιχεία.

Ουσιαστικά, θίγει την ανάγκη των μικρών κοινωνιών να επιβιώσουν ανάμεσα στις διαρκείς, οικονομικές, κρίσεις έχοντας να αντιμετωπίσουν όμως την δική τους κρίση που είναι κυρίως κρίση αξιών, αμφισβήτηση και κακοποίηση αισθημάτων. Ο ρατσισμός στη μορφή της μη αποδοχής του διαφορετικού, γεννάει στη συνέχεια βίαια κίνητρα και συμπεριφορές. Η «Λειψώ», ως πόλη και ως τόπος ίασης, έχει μέσα της και θύτες και θύματα.

"Focus Anima" - Από τη παρουσίαση του βιβλίου της Κατερίνας Γιαμά στη Λιβαδειά

 

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ "Focus Anima" ΤΩΝ Κ.ΓΙΑΜΑ - Ζ.ΝΤΑΣΙΟΥ ΣΤΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑ

 

"Στίχοι για το δρόμο" - Κατερίνα Γιαμά

Να είσαι αρεστός

και να τα λες τα λόγια τα μεγάλα 

κ' όταν αυτά πικραίνουν 

να σέρνεσαι σα φίδι σε λόγια άλλα 

Να είσαι αρκετός 

γιατί η επάρκειά σου αυτή αρέσει 

να περιαυτολογείς 

κ' όταν η αυτοπεποίθησή σου πέσει 

Να είσαι φιλικός 

με όλους και με όλα ανεξαιρέτως 

τέλειος και μοναδικός 

και ν' αγαπάς ανυπερθέτως 

Να είσαι επιμελής 

ούτε γραμμή να μη ξεφεύγει 

μα πρόσεξε πολύ καλά 

μια λεπτομέρεια σου διαφεύγει: 

Το νάσαι όλα αυτά 

είναι ένα ξόδι μη υπολογισμένο 

απουσιάζει η ψυχή 

και το μυαλό σε αδράνεια, φυλακισμένο.

Ένα δώρο για τις γιορτές που έρχονται: "Focus Anima" της Κατερίνας Γιαμά (με φωτογραφίες της Ζησούλας Ντάσιου)

 " Η φαντασία είναι ένα είδος οικονομικού μετανάστη. Έχει ταχθεί να "μετακομίζει" όταν δεν διαθέτει τα μέσα για να επιβιώσει".

"Την αποκαλούσαν αλαφροϊσκιωτη, μυστήριο τρένο, ξινή, ιδιόρρυθμη και δύσκολη στο να συνάψει φιλικές σχέσεις. Με τους άνδρες όμως η Στεφανία έβρισκε έναν κώδικα επικοινωνίας που όσοι δεν τον καταλάβαιναν, δεν προχωρούσαν σε περαιτέρω προσέγγιση.΄Αρεσε πολύ στους ιδιόρρυθμους όπως εκείνη, στους κουλτουριάρηδες και στους τύπους που ασχολούνταν με τη μουσική, τη φωτογραφία, και με οτιδήποτε παρέπεμπε σε δημιουργική προσωπικότητα πέρα από σφιχτά πλαίσια και δυσκολονόητες ορολογίες. 

Είχε τον τύπο της γυναίκας  που η έμφυτη μελαγχολία και σοβαρότητα στο βλέμμα, η ανεπιτήδευτη νωθρότητα στις κινήσεις και οι λιγοστές κουβέντες που έβγαιναν απ΄τα χείλη της, τραβούσαν σαν μαγνήτης. Οι γυναίκες την επέλεγαν για το χάρισμά της ν΄ακούει χωρίς να κρίνει και οι άνδρες για τη γοητεία της μοναχικής της παρουσίας. Η Στεφανία δεν πολυκυκλοφορούσε, όταν όμως το έκανε έκρυβε στην τσάντα της τη φωτογραφική μηχανή. Κάθε βόλτα, τέσσερις ή πέντε φωτογραφίες. ΄Ενα υλικό πολύτιμο για το σκοπό της.

Γύριζε στο σπίτι και ταξινομούσε σε ηλεκτρονικούς φακέλους τις φωτογραφίες. Αποκάτω έμπαιναν τίτλοι και ημερομηνίες. Το σπίτι της μεταμορφωνόταν σε στούντιο επεξεργασίας υλικού και έμπνευσης.΄Ηταν σα να μην υπήρχε κόσμος από εκεί και πέρα, σα να μη χτυπούσαν τηλέφωνα. Τα μάτια της εστίαζαν πάνω στην οθόνη και ακίνητη έψαχνε να βρει τίτλους, λέξεις πάνω στο θέμα της φωτογραφίας, που να «κουμπώνουν» μεταξύ τους και ταυτόχρονα να θέτουν ερωτηματικά σε όσους την έβλεπαν και προσπαθούσαν να την ερμηνεύσουν.

Αυτή και ο φανταστικός της κόσμος παράλληλος προς τον πραγματικό που περνούσε έξω από το σπίτι της. Πορείες ομόρροπες αλλά και αντίρροπες. Τίποτε δεν προεξοφλούσε το πού θα κατέληγαν. Ο έρωτας για τη φωτογραφία δεν μπορούσε να περιμένει, ερχόταν και έφευγε σαν κλέφτης. Νύχτα την επισκεπτόταν στο κρεβάτι της και μέρα στην επαφή της με ανθρώπους που είχαν κοινές αναφορές και κυρίως δεν είχαν κάψει τον εγκέφαλό τους με ατελέσφορες, συναισθηματικές μεταπτώσεις" ....

Φωτο: Ζησούλα Ντάσιου

Είναι η αρχή της μιας απο τις τριάντα ιστορίες για το δρόμο που ακολουθούν τα χνάρια τριάντα φράσεων. Τόσο μικρές αλλά ταυτόχρονα περιεκτικές, γλυκόπικρες χωρίς περιθώρια ωραιοποίησης. Το τέλος τους, κοφτό,  «επενδύει» στη φαντασία του αναγνώστη περισσότερο παρά στη φλυαρία του συγγραφέα. Στοχεύουν στο κυρίως θέμα που είναι οι σχέσεις, οι πληγές της ψυχής και οι ελπίδες μετά την επούλωσή τους, τα κατάλοιπα του εγκλεισμού, οι μικροχαρές χωρίς την ετικέτα της επιφανειακής ευτυχίας, τα συναισθηματικά αδιέξοδα, ο θάνατος ως αξεπέραστη απώλεια, ο έρωτας ως προοπτική ή και ως εξάρτηση, το μεγαλείο της ευαισθησίας. 

Ιστορίες για ν΄αγναντεύετε από τα παράθυρα της ελπίδας σας που ενδεχομένως κάποιες φορές να είναι και φεγγίτες.

Το βιβλιο πωλειται στα βιβλιοπωλεια "Πορθμος" και "Σβουρα" στη Χαλκιδα και στο ηλεκτρονικο βιβλιοπωλειο των εκδοσεων www.bookstars.gr

Κυκλοφόρησε το "Focus Anima" της Κατερίνας Γιαμά με φωτογραφίες της Ζησούλας Ντάσιου

Δυο γυναίκες - η Κατερίνα Γιαμά και η Ζησούλα Ντάσιου - συναντιούνται σε μικρούς περιπάτους, δίνουν τα χέρια, κρατούν το πολύτιμο δώρο της ζωής στις παλάμες τους, αφηγούνται η καθεμιά με τον τρόπο της μικρές ιστορίες - η πρώτη με το γραπτό λόγο και η δεύτερη με τη φωτογραφία - και ύστερα αποχαιρετιούνται με ένα κλασικό "γεια, θα τα ξαναπούμε!" Κι όπως απομακρύνονται, αφήνουν το αχνό στίγμα τους στο σημείο όπου συναντήθηκαν.

Με μάσκες ή χωρίς, με εντατικές ή με απλές αντιβιώσεις, με ηρεμία ή με θυμούς, με έρωτα ή με το υποκατάστατό του σαν συντροφιά, αναζητήσαμε την έξοδο στον δρόμο, στην παραλία, δίπλα στο ποτάμι, μέσα στην καρδιά της πόλης, στο πάρκο, στο μονοπάτι του βουνού που οδηγούσε στην κορυφή για να αναπνεύσουμε. Να συναντήσουμε ο ένας τον άλλον, να γίνουμε πολλοί, συνεκτικός κρίκος μιας πολύχρωμης αλυσίδας από στιγμές, επιθυμίες, χαρμολύπες, αποχωρισμούς, τραυματικούς έρωτες. 

Μπορείτε να το παραγγείλετε ηλεκτρονικά στις εκδόσεις www.bookstars.gr και στη Χαλκίδα να το βρείτε στο βιβλιοπωλείο Σβούρα (Λεωφ. Χαϊνά 54)

"Βάρκα από πηλό" της Κατερίνας Γιαμά

 
Πάνω στη φλόγα παγωτό

και πάνω στο παγωτό ηφαίστειο.

Οι κορυφές των παγόβουνων παγιδεύτηκαν στο φιλί

πλανεύτηκαν στην ηδονή του,

έλιωσαν στον έρωτα που το γέννησε

και κύλησαν στη σάρκα του επάνω

σχηματίζοντας μια φυσική λίμνη από δάκρυα χαράς.

Σε προσκαλώ.

Η πρόσκλησή μου ατομική

επώνυμη, και αυστηρά προσωπική.

"Θάρθεις;" σε ρώτησα

αβέβαια και ηττημένα.

Σου είπα νάρθεις πιο μετά

κολυμπώντας σε υγρό μετάξι

- ανατριχίλα -

εντελώς βέβαιη για τα λόγια μου.

Κ' εσύ πήρες μια βάρκα από πηλό

και την έριξες μες το μετάξι ανάποδα

μέχρι που ο πηλός μετασχηματίστηκε σε αγκαλιά που με πήρε

και σαν όνειρο κοντά στο ξημέρωμα, με αγάπησε

σαν να μην ήμουν σάρκα

αλλά μνήμη που σε κυνηγάει.

Αβέβαιοι και ηττημένοι οι δυο,

ξεδιψάσαμε με αλμύρα και λουστήκαμε με βροχή

σ' ένα τοπίο που άνθιζε η άνοιξη

και ξάνθιζε το στάχυ του καλοκαιριού.

ώριμο να θεριστεί από ανώριμα χέρια.

Οι εποχές μας άλλαξαν,

το κλίμα πρόδωσε την υγεία μας

κ' ο βρυχηθμός της θάλασσας παλλόταν σε σαράντα βαθμούς Κελσίου.

Ο φλοίσβος της απάλυνε μες το χειμώνα

κ' οι γλάροι πέταξαν ψηλά στο λόφο

- τι υπέροχη ανισορροπία!-

 ανίσχυροι σαν εμάς.

Το λάγνο ταξίδι τους

σε λάθος χάρτη και προορισμό.

Οι κορυφές των παγόβουνων δεν τους ταιριάζουν

όπως δεν ταίριαξε σε μας το όνειρο.

Στη μέση του χειμώνα

θα ταξιδεύει πάντα ένα καλοκαίρι,

κ' όταν η βάρκα από πηλό θα γέρνει

μέσα στο καλοκαίρι θα ξεκινά άγρια νεροποντή.

Θα εκλιπαρούμε τότε,
την εμπειρία

της απόλυτης καταστροφής.

"Πυξίδα " της Κατερίνας Γιαμά

 Στάθηκα στο κέντρο

Γύρω οι σκιές του παρελθόντος'

Εγώ στο κέντρο

Το μέλλον σαν κινούμενη άμμος κρυβόταν και περίμενε

Παραμόνευε!

Πίσω από μάσκα το πρόσωπό του

Διχασμένο, σαν απρόβλεπτος χαρακτήρας

μια μάζευε και μια απλωνόταν .

Πηλός από όνειρα,

άλλα θαμμένα και άλλα έτοιμα να τραπούν σε φυγή 

Εγώ στο κέντρο.

Όχι, δεν ήμουν το κέντρο του κόσμου

Μόνο η αρχή του τέλους του

Πιάστηκα στο δίχτυ

Σαν ψάρι σπαρταρώ μες το νερό

Φεγγάρια, αστέρια ανάποδα στην ανάσα μου

Αν το νερό είναι θολό

φλερτάρω με την απώλειά μου

Αν ο βυθός είναι σκοτεινός

φτάνει να κρατηθώ απ' το σκοτάδι του

Μου μένει μόνο αυτό:

Να σπάσει αυτό το δίχτυ

κ' εγώ - το ψάρι - να γλιστρήσω

δίπλα στο ατίθασο δελφίνι. 

Έζησα σαν Ίκαρος

που έκαιγε τα φτερά του ο ήλιος

Μα αν δεν είναι πέταγμα η ζωή μας

Αν δεν ακροβατεί πάνω στη μαγεία του απίθανου

Τότε τι άλλο της μένει

παρά να πεθαίνει κάθε μέρα

χωρίς τη συγκίνηση του ρίγους;

Αυτό το ρίγος

που ο έρωτας σκορπάει αλόγιστα, χωρίς να το λυπάται.

Που διαμελίζει το κορμί

σε θραύσματα ουράνιου τόξου

Στο κέντρο βρίσκομαι ακόμη

Εδώ που ο ήλιος δεν καίει τα φτερά μου

Μόνο η βροχή ξεπλένει την έρημό τους

Έχω το δίχτυ της φυλακής μου σκισμένο

κ' εγώ έχω φύγει

Η πυξίδα μου δείχνει ανοιχτό ορίζοντα

Οι δείκτες της οριακά κατευθύνουν

Μόλις που προλαβαίνουν..

" Ανταρσία " της Κατερίνας Γιαμά

 Απόψε βρέχει αστέρια

αλλά κατέβασες στους δρόμους το φεγγάρι.

Πλάκωσαν οι αστυνόμοι του σκότους,

έριξαν δακρυγόνα να διαλυθεί το ασήμι.

Έσπευσαν οι ειδήμονες να χειριστούν το θέμα,

μπούκαρε η εξουσία του ρομάντζου

μετά φανών και λαμπάδων.

Ήρθαν τα πάνω κάτω στο σύμπαν.

Αναστατώθηκαν οι αισθήσεις,

ματαιώθηκαν τα ..προγραμματισμένα ραντεβού τους,

σήκωσαν "κόκκινη"επανάσταση.

Με λάβαρα υποταγής παρουσιάστηκαν

ενώ περίμενες να υπερισχύσει η λογική.

Περίμενες..

αλλά δεν υπολόγισες σωστά.

Ποντάρισες  σε λάθος "άλογο"

που ο αναβάτης του δεν κρατούσε τα γκέμια.

Συνωμοσία των πάντων!

Ο Κάσσιος κ' ο Βρούτος σε πλήρη διάταξη.

Κ' εσύ στη μέση

κρατούσες το φεγγάρι ανάποδα σαν βάρκα

αγωνιούσες να περάσει τον Εύριπο,

να μη την παρασύρουν τα ρεύματα

και την κουρσέψει ο κοινωνικός περίγυρος.

Φώναζες από ανάγκη να εκφραστείς,

ικέτευες κατά βάθος να παρασυρθείς

σ' ένα ταξίδι στο πουθενά.

Όταν σε είδα πια,

η δίνη σε ρουφούσε,

σε κατάπινε πλαταγίζοντας τα χείλη της

με απληστία,

κτητικά, αδηφάγα.

Στα χέρια σου που παραδίνονταν,

ξιφομαχούσαν τ' αστέρια με το φεγγάρι

κ' η βάρκα σ' εγκατέλειπε αργά

ακολουθώντας το ρεύμα..

" Έρωτες Θεοί" ενα οδοιπορικό στους ερωτιδείς της τέχνης

 Ο διαβολάκος του "Μπιντέ απο μετάξι" (2016) αφου περιπλανήθηκε και σκαντάλισε αρκετούς στην Αθήνα της κρίσης, απόκτησε καλλιτεχνικές ανησυχίες αλλά και ερωτική διάθεση, άλλαξε όνομα, έγινε ταραξίας και ξεκινά ενα ταξίδι σε μερικά απο τα πιο ονομαστά Μουσεία.

Σε αυτή τη περιπλάνησή του γνωρίζει τον έρωτα με περιπετειώδη τρόπο. Θα συναντήσει κάπου την αγάπη και τη λύτρωση?

Απάντηση θα βρούμε στις σελίδες του νέου βιβλίου της Kατερίνας Γιαμά που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Bookstars.

Μια σουρεαλιστική μυθοπλασία που παρουσιάζει με πρωτότυπο τρόπο τις αιώνιες επιθυμίες και όνειρα της ανθρώπινης ύπαρξης  και τα συνδυάζει με τα αρχέγονα ένστικτα της ελεύθερης βούλησης και έκφρασης στη τέχνη.

Δράση και περιπέτεια με φόντο γνωστά Μουσεία στο Παρίσι, το Λονδίνο, τη Λισσαβώνα, τη Ταγγέρη, την Αθήνα, το Βερολίνο και αλλού

Μια μικρή παρουσίαση ακολουθεί παρακάτω:

Το βιβλίο 'Ερωτες θεοί" μπορείτε να το βρείτε ηλεκτρονικά στο www.bookstars.gr σε άλλα ηλεκτρονικά καταστήματα και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία

 

 

Δημιουργική παρουσίαση απο Ευβοείς καλλιτέχνες του βιβλίου της Κ.Γιαμά "Φεγγάρι Μπλε"

"Οι λέξεις επιτέλους βγαίνουν απ' το χαρτί..Οι σελίδες αποκτούν φωνή και ένα βιβλίο φλερτάρει με τη σκηνοθεσία. Το τελευταίο βιβλίο της Κατερίνας Γιαμά "Φεγγάρι μπλε" σε επιμέλεια εξωφύλλου από το patitiri.design σε ένα δημιουργικό ραντεβού σκηνοθεσίας - μουσικής - ερμηνείας.

Η εξαίρετη σκηνοθεσία ανήκει στον Σταμάτη Μανή, το εμπνευσμένο μουσικό θέμα στον πιανίστα Σπύρο Χαϊκάλη και οι εκφραστικές ερμηνείες στους ηθοποιούς Βάσια Σκούρα και Παναγιώτη Τζαφέρη. Ο χώρος ανήκει στην μεγάλη καρδιά της Θεοδοσίας Μπόνου που διέθεσε το χώρο της για το γύρισμα" .

Το βιβλίο μπορείτε να το προμηθευτείτε από το https://www.bookstars.gr και άλλα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία και τα βιβλιοπωλεία της πόλης σας

Δείτε τη παρουσίαση απο το facebook

Κ.Γιαμά: Κάθε μυθιστόρημα είναι ένα τρένο... (Συνέντευξη στη Νικόλ Βότση - Sterea News)

Κάθε μυθιστόρημα είναι ένα τρένο όπου οι επιβάτες διατηρούν την ανωνυμία τους αλλά επιβάλλουν τη φυσική τους παρουσία

Είναι μια φράση που προσωπικά με καθορίζει όταν αρχίζω να συνθέτω το παζλ των ηρώων του μυθιστορήματος. Οι «επιβάτες» είναι οι ήρωες που ακολουθούν την διαδρομή της έμπνευσης. Είναι οι περισσότεροι φανταστικοί – αυτό επιτάσσει ο μύθος – με φανταστικά ονόματα αλλά με γήινα αισθήματα, που μπορεί να τα έχει καθένας από μας. Ο ήρωας «Νέστορας» στο τελευταίο βιβλίο επιβάλλεται λόγω του ρόλου που παίζει στο βιβλίο, είναι αναγκαίος για να προχωρήσει η ιστορία και μας μοιάζει.΄Ισως και τραγικά. ΄Ισως να είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός που αυτοκωδικοποιείται. Ποιος ξέρει; To «τρένο» της συγγραφής κρύβει στα.. κουπέ του ανώνυμους ήρωες που καθορίζουν με την φυσική τους παρουσία το τέλος του βιβλίου.

Στις δύσκολες αυτές ημέρες που διανύουμε, τα βιβλία είναι περισσότερο φίλοι και σύμμαχοί μας, από κάθε άλλη φορά;

Είναι ακριβώς αυτό αλλά ο ρόλος του συνεχώς εξελίσσεται, μεταπλάθεται και συντηρείται με νέα «κύτταρα» μέσω των αναγνωστών. ΄Αν δεν υπάρχουν αναγνώστες, ο ρόλος υποβαθμίζεται. Οι παντός είδους κρίσεις στην σύγχρονη κοινωνία ενέχουν ανατροπές που το βιβλίο καλείται να καταγράψει, ακόμη και μέσα από μια απλή, ερωτική ιστορία. Στην Ελλάδα έχουμε μεγάλη παραγωγή βιβλίων, δυσανάλογη με το αναγνωστικό κοινό που έχει γίνει εκλεκτικό αλλά και λιγότερο αριθμητικά σε σχέση με το ξένο αναγνωστικό κοινό. Οι οθόνες των κινητών αντικατέστησαν τη μυρωδιά του μελανιού και του χαρτιού του τυπογραφείου και τα μυθιστορήματα διαβάζονται πλέον on line. Να! η νέα μορφή της λογοτεχνίας που είναι αλήθεια ότι δεν την αγαπούν και δεν την ενστερνίζονται όλοι όσοι διαβάζουν. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει και μας επηρεάζει.

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ

Ο αντισυστημικός Σταμάτης Κραουνάκης, άφησε το στίγμα του στη σκηνή του 4ου bio – Mechanical festival

“Let’s go party”: Ο Σταμάτης Κραουνάκης, εμφανώς αντισυστημικός, άφησε το στίγμα του καταμεσής στη σκηνή του 4^ου bio – Mechanical festival

Κείμενο – φωτογραφίες Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας

Με όπλο την μαγική δύναμη της μουσικής και το αδιαμφισβήτητο τάλαντο της επικοινωνίας τους με το κοινό, ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Σπείρα με φίλους μουσικούς δεν άφησαν το παραμικρό περιθώριο χρόνου σε όσους είχαν την τύχη να τους ακούσουν, το Σάββατο το βράδυ στον Πολιτιστικό χώρο της Αυλιδείας Αρτέμιδας. Στο πλαίσιο των εκδηλώσεών του το 4^ο bio – Mechanical festival άφησε, ως προτελευταία γεύση, το μουσικό αυτό σχήμα με επικεφαλής τον ανατρεπτικό Έλληνα μουσικό που έδωσε ηχηρό μήνυμα αισιοδοξίας στους ακροατές, αποδεικνύοντας ότι οι παντός είδους κρίσεις αντιμετωπίζονται δραστικά με την πολιτιστική δραστηριότητα, το πηγαίο χιούμορ, το μπρίο, την καλοστημένη σάτιρα και την έκφραση του σώματος. Στο «σχήμα» που αναστάτωσε τις κερκίδες κερδίζοντας πόντο πόντο το κέφι και την έντονη συμμετοχή του κοινού, συμμετείχαν οι Βαϊος Πράπας(φωνή – κιθάρα – μπουζούκι), Σάκης Καραθανάσης(φωνή – κιθαρόνι – καχόνε), Γιώργος Στιβανάκης(φωνή – μαράκες, ντέφι), Κώστας Μπουγιώτης(φωνή – καχόνε), Χρήστος Γεροντίδης(φωνή – καχόνε), Γιώργος Ταμιωλάκης(τσέλλο), Δημήτρης Ανδρεάδης(πλήκτρα).

Το πρόγραμμα διέθετε τα πάντα. Μια πλούσια και ευρηματική γκάμα χαρακτηριστική για τις ευρηματικές εναλλαγές της, αφενός «ανέβαζε» τους τόνους προκαλώντας ένταση και σασπένς, αφετέρου τους «κατέβαζε», δημιουργώντας ημισκότεινα σκηνικά στυλ καμπαρέ- town και φωνές που «σφυροκοπούσαν» απροκάλυπτα το συναίσθημα. Λαϊκά της περασμένης δεκαετίας, παραδοσιακά, ρετρό, ξένες μπαλάντες με αποκαλυπτικές ερμηνείες, κοινωνική σάτιρα που τσάκιζε κόκκαλα ή που άγγιζε επιδερμικά αλλά επιδέξια την ευαισθησία των ακροατών, τραγούδια που έχουν αφήσει εποχή από τις πρώτες του και κατ’ εξακολούθηση συνεργασίες με την Λίνα Νικολακοπούλου και γνωστούς ‘Ελληνες τραγουδιστές, μουσικά όργανα σε συστοιχία αλλά και..χωρίς αυτήν, ανάμικτα αλλά και σύμμικτα. «Αυτή η νύχτα» που την τραγούδησε και το κοινό, «Τα πιο ωραία λαϊκά» , «Μια πόλη μαγική», «Η κουπαστή» με το «Φίλα με» και «Όταν έχω εσένα» μετέτρεψαν την μουσική του παράσταση σε μια επαναλαμβανόμενη, αλλά συνήθιστη «οπερέτα» όπου όλοι και όλα κινούνταν αδιάκοπα με διαφορετικούς ρυθμούς εναρμονισμένους μεταξύ τους. Το ερωτικό στοιχείο διαπερνούσε τη θεματική του κάνοντάς το να φαντάζει άλλοτε σαν επίγεια αναγκαιότητα και άλλοτε σαν μεταφυσική αναζήτηση. 

Πριν το θεαματικό τέλος – αν και στην περίπτωση Κραουνάκη το τέλος είναι μια δεύτερη παράσταση – ερμήνευσε ένα τραγούδι βασισμένο σε σύγχρονο άρθρο της Έλενας Ακρίτα που όπως είπε, χωρίς να «μασάει» τα λόγια του, τον συγκλόνισε για την αλήθεια του. Μέσα στο σκοτάδι – που εναλασσόταν με εντυπωσιακούς φωτισμούς των προβολέων - ενός πρώην ανενεργού λατομείου, ο Κραουνάκης (Σταμάτης για τους περισσότερους λόγω της αμεσότητάς του) υποκλίθηκε με την ταπεινότητα του καλλιτέχνη που γνωρίζει πολύ καλά πώς να κερδίζει την συμπάθεια του κοινού και να την μετουσιώνει σε πολύωρη, μουσική πανδαισία με εσάνς καυστικού χιούμορ.

Το Θέατρο Χαλκίδας συναντά τον μύθο ενδίδοντας στην γοητεία των Ομηρικών επών

 

 

Το Θέατρο Χαλκίδας «Αναχωρεί από την Ωγυγία» για ένα τριήμερο  και συναντά τον μύθο  ενδίδοντας στην γοητεία των Ομηρικών επών

Κείμενο – φωτο: Κατερίνα Γιαμά – Θέατρο Χαλκίδας

Το ταξίδι του Οδυσσέα εν μέσω θεϊκών και θνητών δυσκολιών, φιλοσοφικών διλημμάτων και νοσταλγίας για την πατρίδα του με ζωντανέ αφηγήσεις και έντεχνα ευρήματα, παρουσιάστηκε, σε πείσμα ποικίλων ανασταλτατικών παραγόντων(συμπεριλαμβανομένου και του κορονοϊού) την Πέμπτη το βράδυ στη σκηνή του Πολιτιστικού χώρου της Αυλιδείας Αρτέμιδας σε παραγωγή του Θεάτρου Χαλκίδας. Το «τρίτο κουδούνι» αντήχησε μέσα στην απλόχωρη αγκαλιά του παλιού νταμαριού και η  πέμπτη ραψωδία της Ομηρικής Οδύσσειας σε σκηνοθεσία και δραματουργία της Μαρίας Βαρδάκα πήρε τη θέση της επάξια ενώπιον των θεατών που έσπευσαν να απολαύσουν την πρεμιέρα της παράστασης ενώ αναμένονται δύο ακόμη παραστάσεις απόψε Παρασκευή 31 Ιουλίου και την Κυριακή 2 Αυγούστου. 

Η ενδυματολογική επιμέλεια ανήκει στην Βάσω Λευκούδη, η μουσική επένδυση στην Μαίρη Χουλιέρη,  η χορογραφία στην Δήμητρα Αγραφιώτη και η μουσική διδασκαλία των τραγουδιών στον Νικηφόρο Κουρμπέτη. Την επιμέλεια του προγράμματος έχει η ΄Εστερ Σώτια Λουκά, την δημιουργία της αφίσας ο Πέτρος Χριστούλιας ενώ στον σκηνοθετικό βοηθητικό ρόλο είναι ο Θεόφιλος – Ιάσονας Τσουκαλάς. Τους ρόλους ερμήνευσαν μέλη της θεατρικής ομάδας  Θεάτρου Χαλκίδας που κάτω από την έμπειρη «μπαγκέτα» της Μαρίας Βαρδάκα απέδωσαν  βάσει του περιορισμένου χρόνου που διέθεταν, με καλλιτεχνική αξιοπιστία και αξιοσημείωτη ερμηνευτική συνέπεια. 

Στους ρόλους οι : Νίκος Αθανασιάδης, Λιζ Αθανασιάδη – Γκάρντερ, Ελένη Αλεξανδρή, Ματούλα Αναστασίου, Ευρώπη Ευαγγελοπούλου, Σουζάνα Αθανασιάδου, Μαρία Καράκωστα, Εύη Κονοβέση, Βασιλική Κοτσανταμάνη, Γιώργος Λεβάκης, Ζωή Λιβανίου, ΄Εστερ Σώτια Λουκά, Κώστας Ντεγιάννης,΄Αννα Οταπασίδου, Γιάννης Παρχαρίδης, Κωνσταντίνα Πολυδώρου, Βάσια Σκούρα, Παναγιώτης Τζαφέρης,΄Ελενα Φωτιά,΄Αννα  και Εύα Χειμώνα.Διανθισμένη κατά διαστήματα με ζωντανή μουσική από τους Δημήτρη Κικίδη - Μιχαέλα Ρώτα και χορογραφία της Δήμητρας Αγραφιώτη που αποδόθηκε από τους Αναστασία – Βαρβάρα Μπαρότα και Χριστόφορο Παντούλα, η πέμπτη ραψωδία ταξίδεψε το κοινό κόντρα στι ς «θύελλες» της σύγχρονης  πραγματικότητας δίνοντάς του την έντονη αίσθηση ότι ο μύθος αντιστέκεται στη φθορά των δυσκολιών και του χρόνου. Το κείμενο  και οι μουσικές σύγχρονα, οι ποιητικές αναφορές  εναλλάχτηκαν  με διαδοχικές παύσεις, μελωδικές «αναπνοές» και  ερωτικές επικλίσεις. Από τον Ελύτη και τον Καζαντζάκη μέχρι τον μεταπολεμικό Ασλάνογλου και την νεορομαντική Μαρία Πολυδούρη, την «Αθανασία» του Χατζηδάκη και τραγούδια των Δήμα, «Ρόδο του Ανέμου», Βασιλείου και Ζαχοπούλου, η Ωγυγία όπου η Καλυψώ γνώρισε και «αιχμαλώτισε» τον Οδυσσέα σύμφωνα με τον μύθο, πέρασε μέσω της  μαγικής θεατρικής τέχνης στη σκηνή χωρίς..συνοπτικές διαδικασίες.΄Οπως εξηγεί στο σημείωμά της για το έργο η Μαρία Βαρδάκα  που χαιρέτισε με όλους τους συντελεστές το ακροατήριο, «ενδώσαμε στην κρυφή σκηνική γοητεία των Ομηρικών επών». Τίποτε λιγότερο, αντίθετα πολύ περισσότερο.     

 

" Φεγγάρι Μπλε" - το νέο βιβλίο της Κ.Γιαμά

Από τις εκδόσεις Bookstars (www.bookstars.gr) κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο 

 "Φεγγάρι Μπλε¨της Κατερίνας Γιαμά

Ηλεκτρονική παραγγελία στο: https://www.bookstars.gr/User/BookDetails.aspx?Id=5buTeBJYhjbVcMtvDXlIAw%3d%3d&CId=HgAViWA5%2bUg%3d

Κατερίνα Γιαμά - Ανήσυχη πένα : Αστροβροχή

Οδός Θρεψιάδη.
Μύρο και βροχή και αλμύρα.
Προχωράς και ανοίγει πόρτες στην αρχαία σου καταγωγή.
Προχωράς και αναπνέεις σαν εξασκημένο λαγωνικό, ανυπάκουο στο αφεντικό του , τη μυρωδιά που αφήνει η καταιγίδα στο πέρασμά της.
Διασχίζεις το μονοπάτι και συνθηκολογείς χωρίς διαμαρτυρία με το ανορθόδοξο τοπίο τσιμέντου - δέντρων.
Κάθε που φτάνεις σε ξέφωτο, κλείνεις την ομπρέλα για να ορμήσει στη σάρκα και το μυαλό σου η ευεργετική βροχή, να ξεπλύνει ο,τι άφησε η μετεκλογική έρημος.
Ανοίγεις έπειτα την ομπρέλα και πέφτουν τα άστρα σαν ευχές πάνω της.
Τα τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα και απέναντι το θηρίο των Τσιμέντων που έπαψε να βρυχάται εδώ και πολλά χρόνια.
Βρυχώνται τώρα οι άνθρωποί του που στέκουν απέξω με το αιώνιο πανό ενός αγώνα που έχει λάβει τέλος.
Τώρα, καταμεσής στη θάλασσα αυτή της Ομηρικής μνήμης ελλιμενίζεται το όμορφο "Μέδων Πλειόνη" και νομίζεις ότι ακούς να αντηχούν στ' αυτιά σου οι μελωδίες του Μουσικού Σχολείου "Νίκος Σκαλκώτας".
Στέκεις και βάζεις το χέρι αντήλιο στο φεγγάρι.
Στης νύχτας την παράδοση είσαι κ' εσύ μια ηρωίδα της Πηνελοπιάδας που καλεί από το βάθρο της τους μνηστήρες της μοναξιάς της.
Συμπάσχεις και συντρέχεις στον πόνο της.
Γιατί η Πηνελοπιάδα δεν είναι μια απλή παράσταση που μπορείς να γελάσεις με τα καμώματα των επίδοξων μνηστήρων ή να κλάψεις με την εξομολόγησή της από τον Άδη για να ολοκληρώσεις το καθήκον σου σαν θεατής.
Περισσότερα στο: Κατερίνα Γιαμά - Ανήσυχη πένα : Αστροβροχή: .

Ανήσυχη πένα: Κατερίνα Γιαμά

Τα βιβλία της μπορείτε να τα παραγγείλετε ηλεκτρονικά:
https://www.bookstars.gr/User/SearchResult.aspx?key=%ce%93%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%20%ce%9a%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%b1

https://www.public.gr/

" Μαύρη ταρταρούγα " - το νέο βιβλίο της Κατερίνας Γιαμά

Κατερίνα Γιαμά - Ανήσυχη πένα : Ψάχνοντας την αλήθεια μου..:

" Οι μεταξύ μας σχέσεις ήταν και θα είναι το πιο μάχιμο κομμάτι της ζωής μας.
Οι σχέσεις όμως μεταξύ θηλυκού - αρσενικού εξακολουθούν να είναι αινιγματικές, παραπαίουν ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, ανάμεσα στο πρόβλημα και τη λύση του.
Το πρόβλημα παραμένει όταν τα μυαλά είναι κλειστά, όταν η κοινωνία που ζούμε γυρίζει συνειδητά ή ασυνείδητα το βλέμμα πίσω.
Η λύση του ακόμη αναζητείται.

Η βασίλισσα της σκακιέρας στέκει συνεχώς παραπονεμένη και αδικαίωτη.
Οι εξουσιαστικές σχέσεις σπινιάρουν συνεχώς.

Δεν πρόκειται για σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά για μια πραγματικότητα που κρύβεται έντεχνα μέσα στα σπλάχνα της καθημερινότητας.
Τα στόματα κλείνουν από συνήθεια πια.
Τα βλέμματα αποφεύγουν να κοιτάζουν τον ορίζοντα.
Οι καρδιές χάνουν το ερωτικό τους σχήμα.
Η αίσθηση της κυριαρχίας επεκτείνεται σε όλο το φυσικό βασίλειο με ανάλογες συνέπειες.

Το δάσος με τις πεταλούδες γίνεται ένας τόπος έρευνας αλλά και σκοτεινών μυστικών όπως σκοτεινός είναι και ο έρωτας..."

Ηλεκτρονικές παραγγελίες εδώ

Δελφικό

          Άγρια η κραυγή σου στη σιωπή.

        Αετού φωλιά η αναπνοή σου, αντέχει.

Μάγισσας καιόμενης στη πυρά ο αναστεναγμός σου,

ο θυμός και η έκρηξή του.

Μνήμη που πληγώνει η σκέψη σου.

Δωρικού ρυθμού η ύπαρξή σου.

Εξώφυλλο τριμμένης εφημερίδας η ελπίδα σου.

Θάλασσας που αποκαλύπτει τους βυθούς της η μαρτυρία σου.

Στάση ανακωχής η παρουσία σου.

Εσύ! Πιστός ακόλουθος της αλήθειας που ξέρουν οι λίγοι,

οι διαλεκτικοί!

Όσοι απέμειναν να χρεώνουν τις επιλογές τους στο όνειρο.

Αυτοί, οι Δον Κιχώτες που εγκατέλειψαν το άλογό τους

αναζητώντας νέους τρόπους έκφρασης.

 

Άγρια η κραυγή σου ανάμεσα στις κραυγές

όσων δεν πείστηκαν να ενδώσουν στην οργή,

στο χαμαιρπισμό, στην ανεξήγητη υποταγή.

Στα αισθήματα που σκοτώνουν.

Ο,τι σκοτώνει, δε γεννάει ελπίδα.

Παράγει θάνατο κ’ όχι ζωή.

Μιλάει για πόλεμο κ’ όχι για ειρήνη.

«Κραδαίνει» λέξεις, όχι πράξεις.

Και τα οράματα δεν φτιάχνονται με λέξεις που διχάζουν!

Σκάβουν βαθιά πηγάδια στη μνήμη.

Ποτίζουν με αλμυρό νερό τα αγκάθια της.

Τα μετουσιώνουν σε ανοιξιάτικους βλαστούς.

Κ’ όταν με το καλό ανθίσουν

τα προσφέρουν σε ένδειξη συμφιλίωσης.

Αυτοί, οι οργισμένοι ρομαντικοί.

Οι λιγοστοί, οι ερωτικοί, οι ατίθασοι..

Κατερίνα Γιαμά 23-04-2017