Προτάσεις ανάγνωσης (22-31)

 Σημ: Όταν υπάρχει πρόβλημα στην εμφάνιση των κειμένων επιλέξτε πρόγραμμα περιήγησης Google Chrome

“Τι όμορφο που είναι ένα βιβλίο, που επινοήθηκε για να πιάνεται στο χέρι, ακόμη και στο κρεβάτι, ακόμη και μέσα σε μία βάρκα, ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχουν ηλεκτρικές πρίζες, ακόμη κι αν έχει αποφορτιστεί κάθε μπαταρία και αντέχει τα σημάδια και τα τσαλακώματα, μπορεί να αφεθεί να πέσει καταγής ή να παρατηθεί ανοιγμένο στο στήθος ή στα γόνατα όταν μας παίρνει ο ύπνος, μπαίνει στην τσέπη, φθείρεται, καταγράφει την ένταση, την επιμονή ή τον ρυθμό των αναγνώσεών μας, μας υπενθυμίζει (αν φαίνεται πολύ καινούργιο ή άκοπο) ότι δεν το διαβάσαμε ακόμη…” (Ουμπέρτο Έκο)

22. Συμπόσιο (Πλάτων - Μετά το 385 π.Ε.) Θεωρείται ένας από τους καλύτερους διαλόγους και ένα από τα ωραιότερα δημιουργήματα της αρχαίας λογοτεχνίας. Χωρίζεται σε τρία αυτοτελή μέρη: εισαγωγή και οι πέντε λόγοι Περί έρωτος, ο λόγος του Σωκράτη και στο τρίτο η είσοδος και ο λόγος του Αλκιβιάδη. Έρωτας: είναι πάντα φτωχός και κάθε άλλο παρά απαλός και τρυφερός, όπως νομίζουν οι πολλοί, αλλά σκληρός και ακατάστατος και ανυπόδητος και άστεγος, πάντα με τη φτώχεια σύντροφος. Είναι επίβουλος στους όμορφους και στους καλούς, όντας ανδρείος και φιλοκίνδυνος και σφριγηλός, δεινός κυνηγός, πάντα πλέκοντας κάποια σχέδια κι επιθυμητής της φρόνησης και είναι άξιος και να εύρει φιλοσοφώντας σ΄όλη του τη ζωή, δυνατός γοητευτής και φαρμακευτής και σοφιστής. Και ούτε σαν αθάνατος είναι από τη φύση του ούτε σαν θνητός, αλλά μέσα στην ίδια ημέρα πότε ανθίζει και ζη, όταν εύρει αφθονία, πότε πάλιν πεθαίνει και πάλιν ξαναγεννιέται, γιατί το έχει από τη φύση του. Και ό,τι κερδίζει πάντα το χάνει έτσι που μήτε άπορος είναι ποτέ ο Έρως μήτε πλούσιος. Και πάλιν είναι ανάμεσα στη σοφία και στην αμάθεια.                                                                                                   

23. Πολιτεία (Πλάτων - 380-374 π.Ε.)  Έχει ασκήσει μεγάλη επιρροή τόσο στη φιλοσοφία, όσο και στην πολιτική θεωρία. Ασχολειται με το όραμα και τον χαρακτήρα μιας πολιτικής κοινωνίας, δηλαδή το πολίτευμά της. Χωρίζεται σε 10 βιβλία. Ο διαχωρισμός δεν προέρχεται από τον Πλάτωνα αλλά από τους μεταγενέστερους μελετητές. Ο Μπέρτραντ Ράσελ χωρίζει σε τρία τμήματα την Πολιτεία του Πλάτωνα: Βιβλία 1-5: περιγραφή της Ιδεώδους Πολιτείας, ξεκινώντας από την προσπάθεια ορισμού της δικαιοσύνης - Βιβλία 6-7: οι φιλόσοφοι κρίνονται ως οι ιδανικοί άρχοντες της Πολιτείας, ορισμός του φιλοσόφου - Βιβλία 8-10: μορφές διακυβέρνησης, πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Η ιδεώδης πολιτεία χαρακτηρίζεται από τέσσερις αρετές: σοφία, ανδρεία, σωφροσύνη και δικαιοσύνη. Ο κάθε ένας στην κοινωνία κάνει αυτό που χρειάζεται, ανάλογα με τον ρόλο του μέσα σε αυτήν, χωρίς να εμποδίζει τη λειτουργία των άλλων και να ξεφεύγει από τα πλαίσια που έχουν οριστεί για τον ίδιο, χωρίς δηλαδή να είναι πολυπράγμων.                                                                                                 

24. Νόμοι (Πλάτων - Πριν το 347 π.Ε.) Ο τελευταίος και εκτενέστερος διάλογος που γράφτηκε προς το τέλος της ζωής του,  μετά το τρίτο ταξίδι του στη Σικελία. Είναι ο μοναδικός διάλογος όπου δεν συμμετέχει ο Σωκράτης. Αποτελείται από δώδεκα βιβλία με τρεις συνδιαλεγόμενους άνδρες. Εξελίσσεται στην Κρήτη, όπου οι τρεις περιπατητικοί συζητητές κατευθύνονται από την Κνωσσό στο σπήλαιο και το ναό του Δία, κάνοντας την πορεία του βασιλιά και νομοθέτη της Κρήτης Μίνωα, όταν συνάντησε τον πατέρα του Δία, σύμβουλο στο νομοθετικό του έργο. Με αυτό το έργο ο Πλάτωνας θέλησε να γεφυρώσει κάπως το χάσμα, που χωρίζει την ιδεατή πολιτεία του από την πραγματική ελληνική πολιτεία. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα και από αυτό προσδιορίζεται το περιεχόμενό του. Σημαντική είναι η αναφορά στην εντελώς απομυθοποιημένη ερμηνεία της Θεολογίας, αλλά και στην αιτιολόγηση των κανόνων θέσπισης του θετού δικαίου. Όπου δεν μπορεί να επιβληθεί (να κυβερνά) ο νους ως μόνος άρχων των πάντων, που δεν επιτρέπεται να είναι κανενός δούλος ή υπήκοος, μόνο ένα υποκατάστατο υπάρχει, η θέσπιση του νόμου. Οι περισσότεροι σχολιαστές της πλατωνικής Πολιτείας αποτρέπουν την ανάγνωση του έργου ως "εγχειρίδιο καλής διακυβέρνησης"

25. Ανάβασις (Ξενοφών - 370 π.Ε.) Αυτοβιογραφικό και ιστορικό διήγημα. Περιγράφει τη συμμετοχή σώματος 13.000 Ελλήνων μισθοφόρων ανάμεσα στους οποίους 700 Σπαρτιάτες, από τη στιγμή που εντάχθηκαν στον στρατό του Κύρου και συμμετείχαν στην εκστρατεία εκείνου κατά του αδελφού του Αρταξέρξη και ειδικότερα στη μάχη στα Κούναξα το 401 π.Ε. Μετά τον θάνατο του Κύρου, ο Αρταξέρξης εκτέλεσε τους Έλληνες στρατηγούς. Το υπόλοιπο Ελληνικό στράτευμα βρέθηκε ακέφαλο εν μέσω εκατοντάδων χιλιάδων εχθρών. Εξέλεξε νέους στρατηγούς, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός Ξενοφών, και μαχόμενο ακολούθησε μία περιπετειώδη επιστροφή από τη Μικρά Ασία και τις Ποντιακές Άλπεις προς τη Μαύρη Θάλασσα, η λεγόμενη «κάθοδος των μυρίων».                                                                                                  

26. The Panchatantra (Vishnu Sharma - Πριν το 300 π.Ε.) Ινδική συλλογή αλληλένδετων ζωικών μύθων σε σανσκριτικό στίχο και πεζογραφία, που χρονολογείται στο 300, αλλά οι μύθοι είναι πιθανότατα πολύ πιο αρχαίοι. Είναι πιθανότατα ένα ινδουιστικό κείμενο που βασίζεται σε προφορικές παραδόσεις με «μύθους ζώων που είναι τόσο παλιοί όσο μπορούμε να φανταστούμε». Είναι «σίγουρα το πιο συχνά μεταφρασμένο λογοτεχνικό προϊόν της Ινδίας» και αυτές οι ιστορίες είναι από τις πιο γνωστές στον κόσμο. Υπάρχει μια έκδοση του Panchatantra σχεδόν σε όλες τις κύριες γλώσσες της Ινδίας, και επιπλέον 200 εκδόσεις του κειμένου σε περισσότερες από 50 γλώσσες σε όλο τον κόσμο. Μια εκδοχή έφτασε στην Ευρώπη τον 11ο αιώνα. "...πριν από το 1600 υπήρχε στα Ελληνικά, Λατινικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Γερμανικά, Αγγλικά, Παλαιοσλαβονικά, Τσεχικά και ίσως σε άλλες σλαβονικές γλώσσες. Το εύρος του έχει επεκταθεί από την Ιάβα έως την Ισλανδία." (Edgerton -1924)                       

27. Το μυθιστόρημα του Νίνου και της Σεμίραμις  (άγνωστου τέλος 2ου - Αρχές 1ου αι. π.Ε.) Θεωρείται ο πρόδρομος του σύγχρονου μυθιστορήματος και έχει σωθεί αποσπασματικά. Δύο πάπυροι με αποσπάσματα του έργου βρέθηκαν στην Αίγυπτο στα τέλη του 19ου αιώνα και δημοσιεύτηκαν το 1893. Αργότερα, βρέθηκε ένα άλλο απόσπασμα, που δημοσιεύτηκε το 1945. Οι πάπυροι φυλάσσονται στο Βερολίνο, τη Γενεύη και το Κάϊρο. Οι ήρωες - ερωτευμένα ξαδέρφια, αποφασίζουν να απευθυνθούν   ο καθένας στη μητέρα του άλλου, ζητώντας να επισπευσθεί ο γάμος τους. Ο Νίνος διαμαρτύρεται για την αδικία των εθίμων που απαγορεύουν σε κορίτσια κάτω των 15 ετών να παντρεύονται (η Σεμίραμις είναι 13 ετών), εκφράζει τους φόβους του για τις ιδιοτροπίες της μοίρας, που μπορεί να βλάψουν τα συμφέροντα του βασιλείου που απαιτούν τεκνοποίηση. Γι' αυτό ο Νίνος ζητά να επιταχυνθεί ο γάμος. Η Σεμίραμις ξεκαθαρίζει στη θεία της ότι θέλει να της πει κάτι, αλλά δεν μπορεί να αρθρώσει ούτε μια λέξη...                                                                                                

28. Περί της φύσεως των πραγμάτων «De rerum natura»  (Τίτος Λουκρήτιος Κάρος 57 π.Ε.) Ο στόχος του έργου ήταν να απαλλάξει το νου των ανθρώπων από την προκατάληψη και το φόβο του θανάτου. Για να το πετύχει αυτό αναπτύσσει διεξοδικά τις θέσεις του Επίκουρου, τον οποίον και αποθεώνει. Η διάσωση όλων των κειμένων του ποιήματος είναι αξιοσημείωτο γεγονός, δεδομένης της εχθρότητας της χριστιανικής Εκκλησίας, η οποία και ήταν το μόνο μέσο μετάδοσης για λατινικά κείμενα σχετικά με τον Λουκρήτιο και τον Επίκουρο. Παρά ταύτα, τα διασωθέντα κείμενα είναι συνήθως παραποιημένα και έχουν γίνει επίπονες προσπάθειες για την αποκατάστασή τους.                                  

29. Ελεγείες Ι-IV (Σεξτος Προπέρτιος  - Από το 30 π.Ε. και μετά).  Αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο ρεαλισμό και το ρομαντισμό. Το ύφος του σημαδεύεται από φαινομενικά απότομες μεταπτώσεις και είναι πολύ υπαινικτικό.  Στην Ελεγεία της Κορνηλίας (IV.xi) αυτή συμβουλεύει τον άνδρα της πώς να είναι ένας καλός πατέρας μετά το θάνατό της: «Και αν ποτέ θρηνείς, μην τα αφήνεις να δουν, παρά όταν έρχονται σιμά σου, παραπλάνησε τα φιλιά τους με στεγνά μάγουλα! Να είσαι ήσυχος σε άυπνες νύχτες που πέρασες σκεπτόμενος ότι σου λείπω και με συχνά όνειρα να σου φαίνεται πως βλέπεις το πρόσωπό μου. Και όταν μιλάς μόνος σου στο πορτραίτο μου, κάνε κάθε σου λόγο πιστεύοντας πως θ' απαντήσω» - Για τη φλογερή Κυνθία επίσης, ο ποιητής δεν φοβάται το θάνατο, αλλά ότι θα χάσει την Κυνθία («καμιά αγάπη δεν είναι ποτέ αρκετά μακρόχρονη» - I.xix ). Περιγράφει πως τον εμπνέει να γράψει: «Ας πούμε ότι βγαίνει αστράφτοντας με μετάξια από την Κω, το Κώον της φόρεμα μιλά για ένα τόμο (τον εμπνέει να γράψει ο ίδιος)... ή πάλι αν σφαλίσει τα βλέφαρα σε επιθυμητό ύπνο, έχω χίλιες νέες ιδέες για ποιήματα. Αν πάλι παλεύει μαζί μου γυμνή, ε, τότε σωρεύουμε μακροσκελείς Ιλιάδες. Απ' ό,τι μπορεί να κάνει ή να πει, ένα έπος γεννιέται, μεγάλο, από το τίποτα» (II.i).                                                                                                   

30. Αινειάς (Βιργίλιος, 29–19 π.Ε.) Δημιούργησε έναν ιδρυτικό μύθο - εθνικό έπος για την κοσμοκράτειρα Ρώμη. Έχει χαρακτήρα ανεξάρτητο από τον Όμηρο και παρά την μίμηση είναι συνάμα νέο και προσωπικό δημιούργημα. Τα πρώτα 6 βιβλία αφηγούνται τις περιπλανήσεις του Αινεία από την Τροία μέχρι την άφιξή του στην Ιταλία, ενώ τα άλλα 6 τον πόλεμο μεταξύ των αφιχθέντων Τρώων και των ντόπιων. Στο έπος αναφέρονται  η Διδώ (που από τη Τύρο πήγε στη Κύπρο και από εκεί στις ακτές της Αφρικής όπου ίδρυσε τη Καρχηδόνα) το Δάλι της Κύπρου, ο Παλαμήδης (Για τον Παλαμήδη δείτε εδώ) και οι Δρύοπες της Εύβοιας. Υποδειγματικά για την αισθητική τους αρτιότητα παραμένουν τα σημεία εκείνα στα οποία αναπτύσσονται ορισμένα ειδυλλιακά μοτίβα και εξυμνούνται τα αισθήματα εκείνα που επιλύουν ο θάνατος και η αδυσώπητη μοίρα. Από τα ωραιότερα χωρία θεωρούνται εκείνα όπου περιγράφεται ο τάφος του Πολυδώρου που στάζει αίμα και εκείνο όπου τα πλοία των Τρώων μεταμορφώνονται σε θαλάσσιες Νύμφες.                                                                                                       

31. Από την ίδρυση της πόλης «Ab Urbe Condita» (Τίτος Λίβιος - λίγα χρόνια π.Ε. έως λίγα χρόνια αργότερα) Από τα 142 βιβλία σώζονται τα πρώτα 10 και από το 21ο μέχρι το 45^ο. Ο Τίτος Λίβιος επιθυμούσε να γράψει την ιστορία της Ρώμης από τις μυθικές αρχές της για τις οποίες δεν ασκεί καμία κριτική, μέχρι τις μέρες του. Όσο προχωράει, η διήγηση του γίνεται όλο και πιο λεπτομερής καθώς το υλικό του γίνεται πλουσιότερο και πιο αξιόπιστο. Με δύο μέσα καταφέρνει να κρατήσει ζωντανούς τους ήρωες του: Με την σκιαγράφηση των χαρακτήρων τους και με τις αγορεύσεις τους. Ο αναγνώστης κατατοπίζεται χωρίς να προβάλλεται το πρόσωπο του αφηγητή. Το ύφος του χαρακτηρίστηκε “lactea ubertas” (ρέων σαν το γάλα). Αυτό σήμαινε ότι ήταν πλούσιο, λείο και αδιατάραχτο και ποικίλει από περίτεχνες, λεκτικές και φραστικές κατασκευές μέχρι την στεγνή απλότητα, ανάλογα με τα γεγονότα που έχει να αφηγηθεί.

Πηγές πληροφόρησης & φωτό για τα παραπάνω και όσες δημοσιεύσεις ακολουθήσουν είναι τα ίδια τα λογοτεχνικά έργα αλλά και η Wikipedia 

Κάθε βιβλίο είναι ένα τρένο (Προτάσεις ανάγνωσης 12 - 21)

Αγαπητές αναγνώστριες και αναγνώστες ευχαριστώ για την ανταπόκρισή σας. θεωρώ της συμμετοχή σας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - όποιον εσείς διαλέξατε ως πιο πρόσφορο - ώς μια δημιουργική και ευχάριστη συνάντησή μας σε ενα ωραίο και πολυσύχναστο σταθμό. Ας ταξιδέψουμε μαζί στις διαδρομές που μας αρέσουν. Η σημερινή ενότητα - λόγω της χρονικής περιόδου στην οποία αναφέρεται - έχει μόνο έργα Ελλήνων δημιουργών. Μπορείτε να συμπληρώσετε το κατάλογο αν θεωρείται ότι πρέπει να ενταχθεί και κάποιο άλλο, γράφοντας τη γνώμη σας στα σχόλια ή και να μου στείλετε μήνυμα. Μπορείτε επίσης να προτείνετε και κάποιο έργο δημιουργού εκτός των ορίων της Ελλάδας των κλασσικών χρόνων. Πάντως αυτά που είναι παρακάτω αναφερονται στη χρονική περίοδο 480-397 π.Ε. 

Σημ: Όταν υπάρχει πρόβλημα στην εμφάνιση των κειμένων επιλέξτε πρόγραμμα περιήγησης Google Chrome

12. Προμηθεύς Δεσμώτης (Αισχύλος - Μεταξύ 479-424 π.E) - Θεωρείται το μεσαίο μέρος τριλογίας, που συναποτελείτε από τα έργα Προμηθεύς λυόμενος και Προμηθεύς πυρφόρος. Ένα πρόβλημα που χρήζει όχι απλώς φιλολογικής, αλλά ιδεολογικής και θεατρολογικής προσέγγισης αποτελεί η εικόνα ενός ανελέητου Δία, που αντιτίθεται στον δίκαιο Δία της Ορέστειας. Οι κριτικοί, γενικά, συμφωνούν ότι το μυστήριο επιλύεται στα άλλα έργα της τριλογίας. Διαφέρουν, ωστόσο, οι απόψεις τους ως προς τη φύση της λύσεως: ορισμένοι υποθέτουν ότι η όλη σύνθεση στόχευε, όπως συνέβη με τις Ευμενίδες, στην παρουσίαση ενός σταδιακού θριάμβου των νέων αρχών πάνω στα αρχαία ήθη και της νίκης των Ολύμπιων επί των γήινων θεοτήτων. Ο Αισχύλος αποκαλύπτει τη βαθιά θρησκευτική ιδιοσυγκρασία του, δίχως να αποφεύγει –εσκεμμένα ίσως, εξαιτίας των δημοκρατικών του πεποιθήσεων–  νύξεις σκεπτικισμού και αμφισβήτησης σε ό,τι αφορά την κοσμική εξουσία του Δία. Ο πυρήνας του έργου είναι το θέμα ενός ασταμάτητου αγώνα κατά της δύναμης της εξουσίας,

13. Πέρσαι (Aισχύλος - 472 π.E) - Θεωρείται η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία. Επίσης είναι η πρώτη τραγωδία που αντλεί τη θεματολογία της από ιστορικά γεγονότα (και μάλιστα μόνο κατά επτά χρόνια προγενέστερα). Πραγματεύεται την οδύνη των Περσών όταν πληροφορούνται για τη συντριπτική ήττα τους στη Σαλαμίνα. Ως παλιός μαραθωνομάχος ο Αισχύλος αποκαλύπτει μια διαρκή αγωνία για την Ελλάδα και την κληρονομιά της. Καθορίζεται η έννοια της αμαρτίας, της ύβρης, της ενοχής, της βίας που συνεπάγεται ο κύκλος του αίματος, του θεϊκού «δίκαιου δόλου», που οδηγεί τον υβριστή και τον ένοχο στην καταστροφή και στην εκπλήρωση του τραγικού πεπρωμένου του. Εκφράζει κυρίως ένα διαχρονικό προβληματισμό που αφορά την ετερότητα και προειδοποιεί για τον κίνδυνο που επιφέρει η υποτίμηση του «άλλου», η έπαρση, η φιλοδοξία και η αλαζονεία της εξουσίας.                                         

14. Ορέστεια (Αισχύλος -  458 π. Ε) - Αποτελείται από τις τραγωδίες Αγαμέμνων, Χοηφόροι και Ευμενίδες και συνοδευόταν από το σατυρικό δράμα Πρωτέας, ενώ είναι η μόνη αρχαία εξ ολοκλήρου σωζόμενη τριλογία. Οι τραγωδίες διηγούνται μία ιστορία σε τρία διαφορετικά μέρη. Τα γεγονότα στο Άργος μετά την επιστροφή του Αγαμέμνονα σε αυτό, τη δολοφονία του από την Κλυταιμνήστρα με τη βοήθεια του Αιγίσθου, τον φόνο αυτών από τον Ορέστη με τη βοήθεια της Ηλέκτρας και την τελική αθώωση του Ορέστη, μετά τη δίκη του. Για τον ανθρωπολόγο J. J.Bachofen (Das Mutterrecht, 1861), η Ορέστεια δείχνει τη μετάβαση από τον πολυγαμία στη μονογαμία. και από τη μητριαρχική καταγωγή στη πατριαρχική. Η Simone de Beauvoir έγραψε στο The Second Sex , ότι το δικαστήριο είδε τον Ορέστη ως γιο του Αγαμέμνονα πριν γίνει γιος της Κλυταιμνήστρας. Στο The Origin of the Family, Private Property and the State, ο Friedrich Engels επαινεί τη «σωστή ερμηνεία» του Bachofen και εξετάζει τους οικονομικούς παράγοντες - τη δημιουργία ιδιωτικής ιδιοκτησίας - και τη «φυσική σεξουαλική συμπεριφορά» ανδρών και γυναικών.                                                                                   

15. Αντιγόνη (Σοφοκλής - 441 π. Ε) -  Η προσπάθεια της Αντιγόνης να θάψει τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη, παρά την αντίθετη εντολή του Κρέοντα, βασιλιά της Θήβας, θέτοντας την τιμή των θεών και την αγάπη για τον αδερφό της υπεράνω των νόμων του Κρέοντα. Η ωραιότερη του δραματουργού, τόσο από πλευράς δομής και διαλόγων, όσο και από σπάνια δραματική τέχνη και ανθρώπινη συγκίνηση. Κρίνεται ως το τελειότερο από τα σωζόμενα δράματα και ως κανών της παλαιότερης τραγωδίας (ο Διοσκουρίδης: εξαίρει ως ίσης αξίας και την Ηλέκτρα)                                                                                

16. Μήδεια (Ευριπίδης - 431 π. Ε) - Μέρος τετραλογίας (τραγωδίες Φιλοκτήτης, Δίκτυς και σατυρικό δράμα Θερισταί, που δεν έχουν διασωθεί ακέραιες). Σε μια εποχή που η κριτική των παραδοσιακών αξιών είναι παρούσα σε κάθε θεσμό, πολιτικό και κοινωνικό, ο Ευριπίδης αμφισβητεί παραδοσιακές πολιτισμικές αξίες που σχετίζονται με το βιολογικό γένος, την ελληνικότητα και κοινωνικούς θεσμούς του παρελθόντος. Ανοίγει ένα νέο παράθυρο στην τέχνη και αποδίδει μια καθαρότερη άποψη των συγκινήσεων που κατακλύζουν την ανθρώπινη ψυχή, τόσο στην αγνή μορφή τους όσο και στις άγριες παρεκκλίσεις τους: Δικαιώνει μέσω του χορού την οργή της βάρβαρης φαρμακίδας, αντιβαίνοντας ουσιαστικά τις ηροδότειες επιταγές για το ομόαιμον. Καταγράφει επί σκηνής τις αντιμαχόμενες δυνάμεις και τις εσωτερικές συγκρούσεις σε βαθμό πρωτόγνωρο για ελληνική τραγωδία. Επεξεργάζεται έναν από τους μαγικότερους ως προς τη φύση του μύθους, ακολουθώντας ουσιαστικά την πλοκή του μύθου όπως διασώθηκε για εμάς αργότερα στα Αργοναυτικά - απομυθοποιεί τον Ιάσωνα, υποδεικνύοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες και την τυραννική φύση του - μια λογική κατάληξη του ήρωα που συμβιβάζεται με τα θέσμια μιας οργανωμένης κοινωνίας.                                                                

17. Οιδίπους Τύραννος (Σοφοκλής - 428 π. Ε.) - Πολλοί κριτικοί, συμπεριλαμβανομένου και του Αριστοτέλους, την θεωρούν ως κορυφαία τραγωδία που έχει γραφεί ποτέ. Ο ήρωας ανακαλύπτει ποιος πραγματικά είναι. Όχι μόνο  ο φονιάς του προηγούμενου βασιλιά της Θήβας, αλλά και δολοφόνος του πατέρα του και σύζυγος της μητέρας του. Ύστερα από την αποκάλυψη της τραγικής αλήθειας, η Ιοκάστη απαγχονίζεται και ο Οιδίπους αυτοτυφλώνεται, εκλιπαρώντας για εξορία και ανησυχώντας για την τύχη των παιδιών του. Μπορούσε και να μην βγει αληθινός ο χρησμός (αν δεν γινόταν το ένα ή το άλλο, όμως μια σειρά τραγικών γεγονότων οδήγησαν σε αυτή τη κατάληξη). Και βέβαια σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα ήταν ίσως η κορυφαία τραγωδία.                                                                                

18. Όρνιθες (Αριστοφάνης - 414 π. Ε) - Τους έγραψε απογοητευμένος από την τροπή του Πελοποννησιακού Πολέμου. Βρίσκει την ευκαιρία να διακωμωδήσει τους συκοφάντες και τους κόλακες του δήμου, καθώς και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα. Για άλλη μια φορά όμως ο Πεισθέταιρος φουσκώνει τα μυαλά των πουλιών και τα πείθει να ιδρύσουν τη Νεφελοκοκκυγία (κατοικία τους στα σύννεφα),  με στόχο να αναδειχτούν ρυθμιστές της θεϊκής εξουσίας λειτουργώντας ως ενδιάμεσοι των θεών με τους ανθρώπους. Καταφθάνουν διάφοροι εκμεταλλευτές και καλοθελητές που προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη από την ίδρυση. Φτάνει αντιπροσωπεία των θεών για να διαπραγματευτεί την ελεύθερη διακίνηση της τσίκνας. Συμβιβασμός & γάμος                                                                        

19. Ελένη (Ευριπίδης - 412 π. Ε) - Ο Ευριπίδης χειρίστηκε με μεγάλη ελευθερία και δημιουργικότητα τους μύθους. Ο Μενέλαος μετά από την άλωση της Τροίας κατέπλευσε στην Αίγυπτο όπου συνάντησε την Ελένη και έμαθε ότι η «εν Τροία» Ελένη ήταν φάσμα ψευδές. Η πραγματική ήταν κρυμμένη στην Αίγυπτο καθ' όλη τη διάρκεια του πολέμου και ο πόλεμος είχε βασιστεί σε ένα ψέμα. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου Θεοκλύμενος θέλει να παντρευτεί την Ελένη, αλλά εκείνη με τον Μενέλαο καταφέρνουν και διαφεύγουν κρυφά. Η έξοδος στο έργο αυτό μοιάζει πολύ με εκείνη στην Ιφιγένεια εν Ταύροις. Το έργο χαρακτηρίζεται ως αντιπολεμικό δράμα.                                                                                                 

Λυσιστράτη. Π.Πικάσο. 1934

20. Λυσιστράτη (Αριστοφάνης - 411 π. Ε) - Ένα από τα χαρακτηριστικότερα αντιπολεμικά έργα.- Οι απώλειες και το μίσος των αντιπάλων δεν άφηναν περιθώρια ούτε νέο πόλεμο, αλλά ούτε και για ειρήνη. Όλοι ήταν ηττημένοι και ταυτόχρονα αμετανόητοι. Η υπόθεση έχει να κάνει με τη σεξουαλική απεργία που κηρύσσουν οι γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης, προσπαθώντας έτσι να πείσουν τους άντρες τους να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο. Η Λυσιστράτη είναι μία από τις πρώτες και ίσως η πιο γνωστή σεξοκωμωδία που γράφτηκε ποτέ.                                                                         

21. Απολογία Σωκράτους (Πλάτων - 397 π. Ε.) - Μοναδικό μη διαλογικό έργο του Πλάτωνα, αλλά και το μόνο έργο στο οποίο αναφέρει ότι ήταν παρών στο γεγονός. Έπειτα από την κατηγορία των Άνυτου, Μέλητα και Λύκωνος εναντίον του Σωκράτη, ο φιλόσοφος εκφώνησε τρεις λόγους, προσπαθώντας τόσο να απολογηθεί όσο και να αναιρέσει τις κατηγορίες· το τρίτο μέρος του λόγου του έχει άμεση σχέση με τη ψηφοφορία του δικαστηρίου και την απόφασή του. Το πλατωνικό έργο αποτελεί μία ελεύθερη απόδοση του δικανικού λόγου που εκφώνησε ο Σωκράτης το 399 π. Ε. στο δικαστήριο της Ηλιαίας, αντιμετωπίζοντας την κατηγορία ότι δεν πίστευε στους θεούς, αλλά εισήγαγε καινά δαιμόνια και διέφθειρε με τις διδασκαλίες του τους νέους. Ο Σωκράτης ενώ δεν αμφισβητεί την αρμοδιότητα του δικαστηρίου, αμφισβητεί τη de facto ικανότητα των δικαστών να τον κρίνουν. Αναφέρει το περίφημο δαιμόνιο του, μία εσωτερική φωνή που πάντα τον απέτρεπε από το να πράξει κάτι, αλλά ποτέ δεν τον προέτρεπε.  Οι κατήγοροι προσπάθησαν να συνδέσουν τον Σωκράτη τόσο με την αμφισβήτηση τω παραδοσιακών αξιών που επέφερε η διδασκαλία των σοφιστών, όσο και με τους φυσικούς φιλοσόφους σαν τον Αναξαγόρα, που θεωρούνταν άθεοι από την πλειοψηφία. Τη σύνθετη και ουσιαστικά αδιατύπωτη κατηγορία σχέσεων με πολιτικά πρόσωπα (παρά την επίγνωση του πολιτικού χαρακτήρα των κατηγοριών), ο Σωκράτης την αντιμετωπίζει με λιγότερη επιτυχία από τις δύο προηγούμενες και είναι ουσιαστικά αυτή που οδηγεί στην καταδίκη του.

Πηγές πληροφόρησης & φωτό για τα παραπάνω και όσες δημοσιεύσεις ακολουθήσουν είναι τα ίδια τα λογοτεχνικά έργα αλλά και η Wikipedia 

Ο Σωκράτης για τη Γη από ψηλά (Πλάτωνος Φαίδων 110b-110d)

Μουσείο Βατικανού (Mark Cartwright CC BY-NC-SA)

 "Λέγεται λοιπόν, σύντροφε, είπεν ο Σωκράτης, πρώτον  μεν ότι η γη, όταν την παρατηρήση κανείς   απ' επάνω, έχει την όψιν των σφαιρών εκείνων, αι   οποίαι κατασκευάζονται από δώδεκα τεμάχια   δέρματος, είναι δηλ. σφαίρα πολύχρωμος και τα   μέρη  της διακρίνονται από τα χρώματα, τα οποία   έχουν και των οποίων απομιμήσεις είναι όσα χρώματα   μεταχειρίζονται εδώ κάτω οι ζωγράφοι. 

 Εκεί επάνω λοιπόν η γη έχει τοιαύτα χρώματα και   μάλιστα πολύ λαμπρότερα και καθαρώτερα από αυτά   εδώ· αλλού μεν είναι καταπόρφυρος και θαυμαστόν το   κάλλος της, αλλού δε χρυσοειδής και αλλού πάλιν   κατάλευκη, λευκοτέρα από τον γύψον ή την χιόνα· και   τα άλλα χρώματα, από τα οποία σύγκειται, είναι   ομοίως  περισσότερα και ωραιότερα από όσα ημείς   έχομεν ιδεί. Ακόμη και αυταί αι κοιλότητες της γης, καθώς είναι τελείως πεπληρωμέναι με ύδωρ και αέρα, λαμποκοπούν μέσα εις την ποικιλίαν των άλλων χρωμάτων και παίρνουν έν είδος χρώματος, εις τρόπον ώστε η γη παρουσιάζει την όψιν μιας συνεχούς πολυχρωμίας με ενιαίον τόνον". Μτφρ. Ε. Παπανούτσος. [1939]  Πλάτων. Φαίδων.

Περισσότερα εδώ

Ο Σωκράτης ήταν Αθηναίος φιλόσοφος, που θεωρείται ο ιδρυτής της Δυτικής φιλοσοφίας και συγκαταλέγεται στους πρώτους ηθικούς φιλοσόφους. Δεν συνέγραψε κάποιο φιλοσοφικό έργο όσο ζούσε· η διδασκαλία του επιβίωσε μέσω των καταγραφών που έκαναν μαθητές του όπως ο Πλάτων και ο Ξενοφών, μετά τον θάνατό του. (Βικιπαίδεια).

Μαθητής του ήταν ο Πλάτων (424/423-348/347 π.Χ.), Το κατά πόσον οι διάλογοι του Πλάτωνα αντιπροσωπεύουν με ακρίβεια τις διδασκαλίες του Σωκράτη εξακολουθεί να συζητείται, αλλά είναι απίθανο να υπάρξει οριστική απάντηση. Μαθητής του Πλάτωνα ήταν ο Αριστοτέλης από τα Στάγειρα (384-322 π.Χ.), ο οποίος στη συνέχεια θα διδάξει τον Μέγα Αλέξανδρο (356-323 π.Χ.) και θα ιδρύσει τη δική του σχολή. Με αυτή την εξέλιξη, η ελληνική φιλοσοφία, διαδόθηκε σε όλο τον γνωστό κόσμο.

Είχε πεί κάτι που συχνά το ξεχνάνε πολλοί σήμερα: "Δεν είμαι Αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου"

Και οι δύο (Πλάτωνας και Ξενοφώντας) παρουσιάζουν το Σωκράτη ως άνθρωπο που δεν νοιαζόταν καθόλου για τις ταξικές διακρίσεις ή την "ορθή συμπεριφορά" και που μιλούσε το ίδιο εύκολα με τις γυναίκες, τους υπηρέτες και τους δούλους όσο και με εκείνους των ανώτερων τάξεων.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Αξιόλογα ρητά κλασσικών για τη τρέχουσα επικαιρότητα

" Όλα τα πράγματα πρέπει να κρίνονται με βάση τον άνθρωπο " (Πλάτων - Κρατύλος 385 e 6)

" Το χειρότερο από τα περασμένα μπορεί να γίνει ωφέλιμο στο μέλλον "
(Δημοσθένης - Κατά Φιλίππου Γ,5)

" Δεν υπάρχει τίποτα που να μην το περιμένεις, όλα ανατρέπονται " (Σοφοκλής - Αίας 648-649)

" Να θυμάσαι όσα έγιναν στο παρελθόν, να δουλεύεις για όσα γίνονται στο παρόν και να λαμβάνεις τις προφυλάξεις σου για το μέλλον " (Ισοκράτης - Στοβαίου Ανθολόγιο Α, 45)

" Κάνει λάθη ακόμη και ο σοφότερος των σοφών "
(Αισχύλος - Στοβαίου Ανθολόγιο Γ, 10)

" Να κάνεις μεγάλα έργα χωρίς να υπόσχεσαι ότι θα τα κάνεις "
(Πυθαγόρας - Στοβαίου Ανθολόγιο Α, 24)

" Να χαίρεσαι όταν σε ελέγχουν και όχι όταν σε κολακεύουν "
(Πυθαγόρας - Στοβαίου Ανθολόγιο ΙΔ, 18)

" Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για τα ίδια πράγματα " (Αισώπου Μύθοι)

" Κανένας δεν γεννήθηκε καλύτερος από τον άλλο " (Σοφοκλής - Στοβαίου Ανθολόγιο Πς, 12)

" Η μέση κατάσταση για τα πάντα είναι το καλύτερο " (Αριστοτέλης  - Πολιτικά 1295b)

Ο Πλάτωνας για την συνεργασία

¨ Χωρίς τις μικρές πέτρες δεν κτίζονται καλά ούτε οι μεγάλες ¨
(Νόμοι 902e)

Ο Πλάτων για το μέτρο του λόγου

" Το μέτρο του λόγου δεν το καθορίζει αυτός που μιλάει, αλλά αυτός που ακούει"
(Στοβαίου Ανθολόγιο ΛΣΤ ', 22)

Ο Πλάτων για το μέτρο του λόγου και ο Μένανδρος για τη σωστή απόφαση και την απρονοησία

" Του λόγου μέτρον εστίν ούχ ο λέγων, αλλ' ο ακούων " (Στοβαίου Ανθολόγιον ΛΣΤ ΄, 22)

Μέτρο του λόγου δεν είναι ο ομιλών αλλά αυτός που ακούει

" Βουλής ορθής ουδέν ασφαλέστερον " (Μένανδρος, Γνώμαι μονόστιχοι)

Δεν υπάρχει κάτι πιο ασφαλές από τη σωστή απόφαση

" Προπέτεια πολλοίς εστίν αιτία κακών " (Μένανδρος, Γνώμαι μονόστιχοι)

Η απρονοησία για πολλούς είναι αιτία συμφορών

Για τη συμβολή όλων στο έργο (Πλάτων)

"Γιατί όπως λένε και οι ειδικοί, χωρίς τις μικρές πέτρες δεν τοποθετούνται καλά ούτε οι μεγάλες" (Νόμοι 902e)

Η αρχή το ήμισυ του παντός (Πλάτων Νόμοι VI 753e)

Το έχουμε ζήσει όλοι μας, όσοι μπορούμε να σκεφτούμε κάτι κατά την έναρξη κάθε προσπάθειάς μας