¨Ξεκίνα το ταξίδι¨ - Επτά επτάστιχα για την επανάσταση (Του Δημήτρη Βασιλείου)

 

"Εργάτες της χώρας μου ... Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία." (Σαλβαδόρ Αλιέντε)

Σαν σήμερα, 11 Σεπτέμβρη του 1973, στη Χιλή, έγινε το αιματηρό πραξικόπημα του Πινοσέτ (με την καθοδήγηση και πλήρη υποστήριξη των Αμερικανών). Ο Αλιέντε σκοτώθηκε (αυτοκτόνησε) και έτσι "έλαβε τέλος το πείραμα" του Λαϊκού Μετώπου, πυροδοτώντας "ατελείωτες" συζητήσεις για την επανάσταση. Αναπολώντας και φέρνοντας στη μνήμη σας και εκείνα τα γεγονότα, διαβάστε τα

Επτά επτάστιχα ποιήματά μου για την Επανάσταση, τα οποία αφιερώνω σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές της Χιλής. (Δ.Βασιλειου)

ΕΙΡΩΝΕΙΑ

«Γεια σου ρε επαναστάτη!»

Πόσες φορές, κατάμουτρα,

την ειρωνεία τούτη δέχτηκα.

Δεν ήταν τόσο από εχθρούς,

μα πιότερο από φίλους,

στους ίδιους δρόμους που βαδίσαμε.

 

Οι “ορθολογιστές” φίλοι μου, δεν νιώθουν

ούτε έρωτα, μα ούτε κι’ επανάσταση.

 

ΑΒΡΟΡΑ

Καθόταν αναπαυτικά στον καναπέ του

κι’ έλεγε θεωρίες κι’ εξυπνάδες,

περιμένοντας μιαν Αβρόρα να βροντήξει.

Κι’ έξω εκεί, ο κόσμος που πεινούσε

έναν ξεσηκωμό, μιαν επανάσταση ζητούσε.

 

Με τους ανθρώπους γίνε ένα,

στις φλέβες των καημών τους βάλε αίμα.

 

ΜΝΗΜΗ

Μνήμη,

κλειδί της ιστορίας,

της επανάστασης δροσοπηγή.

Οι αμνήμονες, της λήθης εραστές,

δεν έχουν παρελθόν και ούτε μέλλον θα ’χουν.

 

Ποτίστε μνήμη τη ζωή σας

μια επανάσταση ν’ ανθίσει.

 

ΜΗΝ ΛΥΠΗΘΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΟΠΟΥΣ ΣΟΥ

Μπολιάστε τη ζωή σας,

την κάθε μέρα της ζωής σας,

με ποίηση και έρωτα,

μια επανάσταση να ξεκινήσει

και το «εμείς», το «εγώ» μας να νικήσει.

 

Μην λυπηθείς τους κόπους σου,

η λευτεριά δεν θα ’ρθει μοναχή της.

 

ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΙ

Πάνω στους τύμβους της μνήμης

εγκυμονείται το μέλλον.

Οι εργάτες της επανάστασης

ετοιμάζουν την έκρηξη της γέννησης.

Οι φρουροί της συνείδησης

 

γνέθουν αποφασιστικά

τις θηλιές των τυμβωρύχων.

 

ΑΝΑΓΚΗ ΖΩΗΣ

Ο πόνος της φτώχειας σκοτώνει

και οι νεκροί μας, ακόμη πεινάνε.

Οι μάνες δεν έχουν με τι να θηλάξουν,

τα παιδιά μας πριν έρθουν, πεθαίνουν.

Τη Γη μας ο πλούτος δουλώνει.

 

Ανάγκη ζωής η επανάσταση.

Ίσως έτσι, σωθεί ο Άνθρωπος!

 

ΟΤΑΝ …

Όταν η ματιά σου θα κοιτά όλες τις γωνιές της γης,

όταν η καρδιά σου θα νοτίζει απ’ τον πόνο των ανθρώπων,

όταν η αγκαλιά σου θα χωράει όλα τα παιδιά του κόσμου,

όταν η ψυχή σου θα δονείται από έρωτα συμπαντικό,

όταν το μυαλό σου θα ’ναι έτοιμο να κάνει επανάσταση,

 

τότε σίγουρος, σαφής και αποφασισμένος,

ξεκίνα το ταξίδι, στο δίκιο και στη λευτεριά ταμένος.

Φρυκτωρίες (Επτά επτάστιχα του Δημήτρη Βασιλείου)

ΓΕΝΝΗΤΟΥΡΙΑ

Κάθε μέρα,

κάθε ώρα και στιγμή

στα μάτια σου μπροστά

γεννιέται η Ιστορία.

Στα γεννητούρια πάρε μέρος,

αλλιώς θα σε παραμυθιάζουν,

αυτοί, που τη ζωή σου θέλουν να χαράζουν.

ΚΑΡΔΙΕΣ

Τις καρδιές σας αφήστε

να συγχρονιστούν

με τους πόνους, τους καημούς

και τις ελπίδες του σήμερα.

Αφήστε τις καρδιές σας λεύτερες,

τις αγάπες τού χθες να μνημονεύουν,

του αύριο τους έρωτες να ανιχνεύουν.

ΜΥΑΛΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ότι δεν ονειρευτείς

πράξη ποτέ, τ’ ακούς,

ποτέ, δεν πρόκειται να γίνει.

Βάλε στην καρδιά φωτιά,

μυαλό στα όνειρά σου,

υπόσταση να πάρουν υλική

για να σωθεί ο άνθρωπος κι’ η γη.

ΚΑΨΤΕ ΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ

Τα ονόματά σας γράψτε τα ανάποδα,

στης γλώσσας σας το κάτω μέρος

και κάψτε τις ταυτότητες,

να μην σας βρουν οι πρόθυμοι

και υποτακτικοί της κάθε εξουσίας,

ώσπου να ‘ρθεί η μέρα εκείνη,

που οι ταυτότητες, χωρίς αξία θα ‘χουν μείνει.

ΣΚΑΙΕΣ ΠΥΛΕΣ

Μπροστά στις Πύλες τις Σκαιές

στάθηκε για λίγο, ενεός, και αναστέναξε.

Όχι από θλίψη για το έσχατό του βήμα,

μα για τα βήματα, εκείνα τα χαμένα,

που άφησε σε μας κληρονομιά.

Τέτοια κληρονομιά να μην αφήσεις,

τις Πύλες τις Σκαιές σαν δρασκελίσεις.

ΣΦΗΝΕΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Τιμήστε τις μνήμες,

που ακόμη δίπλα σας βαδίζουν,

σφήνες στη συνείδηση

των νικητών και των υποταγμένων,

δύναμη, καμάρι της ψυχής, αυτών,

που ακόμη πολεμούν, ταγμένοι,

στης Λευτεριάς το δρόμο, ενωμένοι.

ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Μη σε γελούν κι’ εξαπατούν.

Τίποτα δεν είναι ορισμένο,

δεν υπάρχει πεπρωμένο.

Όπως και να ’ρθες στη ζωή,

με τρόπους και σε τόπους χωριστούς,

βρέχει, χιονίζει, μπουμπουνίζει,

το είναι τη συνείδηση ορίζει.

Τι θέλεις απ' την ποίηση; (Δ.Βασιλείου)

By E.Matiuscenko

Τι θέλεις απ' την ποίηση,

στα σωθικά της αν δεν μπεις

τους δρόμους της φωτιάς να ψάξεις;

Τι θέλεις απ' την ποίηση,

μεσ' στην καρδιά της αν δεν μπεις

και νέο έρωτα ν' αδράξεις;

Τι θέλεις απ' την ποίηση,

μεσ' στο μυαλό της αν δεν μπεις

μιαν επανάσταση να πράξεις;

15.08.2025

Κρατάμε το τραγούδι (Δ.Βασιλείου)

By Agnieszka Agata

Σαν έβγαινε το πρώτο χνούδι

κι’ έρχονταν η ώρα των φιλιών,

τα χείλη λέγανε τραγούδι

που ‘φτανε στο ύψος των πουλιών

Χάιδευε η καρδιά τον πόνο

κι’ επιζητούσε μ’ αγωνία

τ’ όνειρο, π’ όριζε τον τόνο

για μια ζωή μ’ ελευθερία

Η άκρη τ’ όνειρου εφάνη

παρθένα που ’χε κοκκινίσει,

τη λάμψη άρχισε να χάνει

κι’ έφτασε γρήγορα η δύση

Είμαστε πια χωρίς καν χνούδι

κι’ έρχεται η ώρα των θανών,

κρατάμε όμως το τραγούδι

μέχρι την έφοδο των Ουρανών.

Η ανάγκη είν΄ η αφορμή (Δ.Βασιλείου)

Hieronymus_Bosch_-_The_Garden_of_Earthly_Delights

 Πόσες εχάρισ’ ηδονές,

πόσες ανέστησε ψυχές,

μα βρέθηκε στον Άδη.

Πόσες ακτίνες έστειλε

το φως, λευκό ανέτειλε,

μα επνίγη στο σκοτάδι.

Όνειρα πυροδότησε,

ότι και να του κόστισε,

για των ανθρώπων τη ζωή.

Έκανε πολλές θυσίες,

ξεπέρασε τις προδοσίες.

Του ’μεινε μόνο η πνοή.

Έτσι, άρχισε και πάλι,

ερώτων νέων, κάλλη

να πλέκει με ορμή,

στου νέου κόσμου την αυλή.

Για θαύμα δεν παρακαλεί,

η ανάγκη είν’ η αφορμή.

27. 07. 2025 Αθήνα

ΑΙΕΝ ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ (Του Δ.Βασιλείου)

100 χρόνια πέρασαν απ’ την γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη και τέσσερα από τότε, που εκείνο το τραίνο τον πήρε πέρα απ’ τη ζωή, στις φωτεινές λεωφόρους της ιστορίας, του μύθου και του θρύλου. 
Μίκης Θεοδωράκης!
Συμπαντικός χορδιστής και μελωδιστής. Μύστης της αρμονίας της ψυχής και του φωτός, της καρδιάς και της φωτιάς. 
Συμπαντικό θαύμα μιας αρμονίας αγαστής, επαναστάτης κι εραστής.
Άτλαντας της συμπαντικής αρμονίας.
Συνομιλητής και συνδημιουργός της ιστορίας.

Ενοποιό και ταυτοτικό στοιχείο των ανθρώπων ολόκληρης της γης. Ο Μίκης, που μας τραγούδησε για το όνειρο που ’γινε καπνός, αλλά και τις καμπάνες που θα σημάνουν την ανάσταση.
Ο Μίκης, που μας τραγούδησε για το φεγγάρι που μας έκανε μάγια και για τη ζωή μας που να ’ταν σαββατόβραδο.
Ο Μίκης, που μας τραγούδησε για τα αίματα της αγάπης και των ερώτων τα θαύματα.
Ο Μίκης, που μας τραγούδησε για το Χάρο που χόρεψαν και ήπιαν μαζί και που στο τέλος έγιναν φιλαράκια.
Ο Μίκης, που πολέμησε τον Δεκέμβρη, αλλά έγραψε το τραγούδι για τον νεκρό αδελφό.
Αυτός ήταν και είναι ο Μίκης Θεοδωράκης!
Ο Μίκης της Δραπετσώνας και της Βουλής.
Ο Μίκης του καημού και του «χάθηκα».
Ο Μίκης της «Ρωμιοσύνης» και του «Επιτάφιου», του «Canto General» και του «Romancero Gitano», του «Άξιον Εστί» και του «Διόνυσου».

Αυτός ήταν και είναι ο Μίκης Θεοδωράκης που πάνω του «κακιά σκουριά δεν πιάνει».
Μετά την αναχώρηση του τραίνου, που τον πήρε πέρα απ’ τη ζωή, όλοι εκείνοι που τον έριχναν σε φυλακές και εξορίες, όλοι εκείνοι που απαγόρευαν τα τραγούδια του, όλοι εκείνοι που σομποτάριζαν τις συναυλίες του και έκοβαν τα καλώδια των μικροφώνων του, όλοι εκείνοι που τον κατηγορούσαν σαν 
συμβιβασμένο και οπορτουνιστή, όλοι εκείνοι που ασύστολα κι’ αναίσχυντα τον συκοφαντούσαν, όλοι αυτοί που του γύριζαν τη πλάτη, όλοι αυτοί έρχονται σήμερα να τον «υμνήσουν», να τον «τιμήσουν», να τον «τσιμπολογήσουν», να τον «κάνουν κομμάτια άγιου ξύλου», να τον «κάνουν δρόμους και πλατείες», να τον «καρπωθούν» εν τέλει, μπας και γευτούν λίγη αναγνωρισιμότητα, λίγη δόξα, λίγες τιμές, λίγες ψήφους, λίγα λεφτά (και πολλά αν είναι δεν τους πειράζει), λίγο ότι να ’ναι, αρκεί κάτι να ’ναι που να δώσει μια διάτουσσα λάμψη στην αισχρή ασημαντότητά τους.

Εκάς οι βέβηλοι και κάθε λογής έμποροι και διαχειριστές της μνήμης και της ιστορίας μας.

Αυτός ήταν και είναι ο Μίκης Θεοδωράκης, ο δικός μας Μίκης, ο Μίκης του κάθε δικού μας ανθρώπου σ’ όλα τα μήκη και πλάτη αυτής της γης, παιδί του Ουρανού, αδελφός του Προμηθέα, συνάδελφος του Ομήρου. Αυτός ο Μίκης Θεοδωράκης της γης και τα ουρανού, της οικουμένης και του σύμπαντος, του έρωτα και της επανάστασης θα είναι πάντα μαζί μας για να βρούμε τη ψυχή μας και θα βοηθάει να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο, να φωτίζει το Δίκιο και τη Λευτεριά. 

Στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη, αφιερώνω τα ποιήματά μου , “ΔΙΑΘΗΚΕΣ”, “ΛΙΒΑΝΙΣΤΗΡΙΑ” και “ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944”.

ΔΙΑΘΗΚΕΣ

Τις διαθήκες

των προγόνων της Επανάστασης,

αυτών που προσπαθήσανε

τον κόσμο να αλλάξουν,

προς την Ελευθερία και το Δίκιο

τον δρόμο να χαράξουν,

πέτρινες εντολές και θείους λόγους

εμείς δεν θα τις κάνουμε,

μα οδηγούς ψυχής

και του μυαλού μας προβοκάτορες.

28.08.2023 , Πρέβεζα

ΛΙΒΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

Και τώρα, τούτοι εδώ χτίζουν βαριά μνημεία,

μεγαλοπρεπή, δεν λέω, αλλά βαριά, πολύ βαριά,

στων επαναστατών τους τάφους πάνω,

μήπως εκείνοι σηκωθούν και τα λιβανιστήρια τους πάρουν απ’ τα χέρια

και μη τους μαστιγώσουν, σαν ανταπόδοση κι’ αντίποινο 

για την αγιοποίησή τους.

Γιατί αυτοί το ξέρανε πως η Επανάσταση

είναι πράξη και δοκιμασία

καθημερινή και αδιάκοπη!

30.11.2021 , Αθήνα

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944

Πάνω στον τάφο μου, είπε, να γράψετε με κεφαλαία:

«ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ».

Μίκης Θεοδωράκης

Πολέμησε,

33 ημέρες πολεμούσε,

για την τιμή και την αξιοπρέπεια

αυτών που χάθηκαν

κι’ αυτών που θα ’ρθουν.

Πολέμησε,

33 ημέρες πολεμούσε,

για λευτεριά και για ζωή,

για τη ψυχή και τ’ όνειρο

αυτής της γης

και τούτων των ανθρώπων.

Και τον τιμώρησαν σαν άλλο Προμηθέα!

Στης Ικαριάς τα βράχια τον καρφώσαν,

γιατί δεν είχαν Καύκασο,

και το συκώτι του έτρωγαν,

αντί για τον αητό, οι καλοπατριώτες.

Ότι κι αν έγινε μετά,

το σύμπαν κι αν τον φίλησε

κι αρμονικά στον κόσμο κι αν σεργιάνισε,

δεν σβήνει εκείνη η φωτιά

π’ άναψε τον Δεκέμβρη,

μεσ’ στα μυαλά μας αναμμένη

για πάντα παραμένει.

01.12.2023 , Αθήνα

Επτά Χαϊκού για τη ποίηση και τους ποιητές (Δ.Βασιλείου)

I

Ποίηση είναι

τ’ άχρονου χάους το φως,

που χρόνο γεννά.

II

Όταν τ’ αστέρια

σβήσουνε, η Ποίηση

θα φωτοδοτεί.

III

Λευκών ονείρων

μύστης και προσκυνητής.

Αιέν Ποιητής!

IV

Με λευκό χαρτί

πλανιέται ο Ποιητής,

σε κόσμους νέους.

V

Στην ερημία

ασφόδελων λειμώνων,

σπονδές ποίησης.

VI

Μες’ στο σκοτάδι,

ως άλλος Προμηθέας,

φως ο Ποιητής!

VII

Τώρα σιωπώ.

Φωνές καλώ, του φωτός

κι’ έναν Ποιητή.

"Σειρά τεσσάρων χαϊκού" (Δ.Βασιλείου)

Stefan Pelmuş. τροχός της ζωής. 2011

Μια "Σειρά τεσσάρων χαϊκού" για τέσσερις επί τέσσερα αγαπημένους φίλους!!!

I

Μόνος, στη νύχτα,

μια χαραμάδα ψάχνω.

Αργεί η μέρα.

ΙΙ

Κάθε πρωινό,

μια μουντή ανηφοριά,

με περιμένει.

ΙΙΙ

Αιώνες τώρα,

σ’ ένα ξέφωτο να βγω,

παλεύω μόνος.

ΙV

Θα έρθει το φως

και του σκότους το τέλος,

με πάλη κοινή.

09 – 10. 07. 2025, Αθήνα

Των φίλων μου πληγές (Δημήτρη Βασιλείου)

When we were young by Don Rigoberto

Πόσες φορές ματώθηκα

απ’ τις πληγές των φίλων,

μεσ’ στα σκοτάδια χάθηκα

δικών και αλλοφύλων.

Προδοσίες, μα και ήττες

σβήναν τα όνειρά μας,

πάνω στις χαρές οι θύτες

καίγαν τα σύνορά μας.

Μαζεύουμε τις μνήμες μας

πλέκουμε νέο μίτο,

παλεύουμε στις δίνες μας

μέχρι τα νέα ζήτω.

Φίλοι μου μη δειλιάζετε!

Ακτίνα την ακτίνα

καινούργιο φως μας έρχεται,

με όνειρα και κρίνα.

Και οι πληγές θα κλείσουνε

και τούτα ’δω τα βρύα

δέντρα ψηλά θα γίνουνε

ως την Ελευθερία!

07.07.2025

Λευκό πανί (Δ.Βασιλείου)

Φωτο Σπύρου Ράπτη

   
Ήτανε πια απόγευμα.

   Από το πέλαο φάνηκε

λευκό πανί να πλησιάζει.

  Κι εγώ,

για να το συναντήσω,

στο μώλο κατηφόρισα.

 

Χαρά,

         ελπίδα,

                    έρωτας

                                                                    

 στη θέα

             του λευκού,

                        του όμορφου,

                                   τ’ αμόλυντου.

 

Στην αγκαλιά το σήκωσα

στον ουρανό σπονδή.

 

Την ανηφόρα πήρα

την έπαρσή του να γιορτάσω.

 

                                                      Όμως … με πρόλαβε η νύχτα.

 

 

31.03.2020

Δύση (Δ.Βασιλείου)

Salvador Dalì

Το άκουσμα της λύπης

σε βρίσκει πάντα τη στιγμή,

που η γωνία μηδενίζεται

και κείνο το μαβί

προοίμιο της νύχτας έρχεται.

Τη δύση των ματιών σου πως να την αντέξω!

Και τότε χρέος

αφήνεις στο μέλλον,

υπόλοιπο ονείρων.

Η τρυφερή τους σκιά

χαράζει τους αιθέρες.

Τη δύση των ματιών σου πως να την αντέξω!

Θα σου φανεί παράξενο,

μα έτσι είναι,

την καλύτερη στιγμή

απόψε μου τη χάρισες,

την ώρα που δεν ήξερα,

Τη δύση των ματιών σου πως να την αντέξω!

22.01.1997 

Διάψευση (Απόστολου Δασκαλόπουλου)

Και τώρα, όλα τελείωσαν;

Το μέλλον θα'ναι αιχμάλωτο της απόγνωσης και της απελπισίας,

όχι συνοδοιπόροςτης ελπίδας και της προσδοκίας;

Θα ζωγραφίσουμε τη ζωή μας με τα χρώματα της φωτιάς, της καταστροφής;

ή με τα χρώματα του πάθους για ζωή;

Η μυρωδιά της μούχλας και της σαπίλας

θα συνεχίσει ν'αρωματίζει τη θλιβερή καθημερινότητα μας;

ή νέες φυτείες ανθέων, θ' ανθίσουν το νέο όραμα μιας άλλης δύναμης;

Της σκέψης οι φυλακές δε δημιουργήθηκαν.

Στα όνειρα ακόμη, δε τέθηκαν απαγορεύσεις.

Λοιπόν, τα όπλα παραπόδας, ή επ' ώμου;

Γράμμα σε ένα γραφειοκράτη (του Δ.Βασιλείου)

"Διαβάζω την είδηση, σχεδόν σ' όλα τα μέσα ενημέρωσης:  η Ακαδημία των Αθηνών με απόφασή της, την 19.06.2025, εξέλεξε ως επίτιμο μέλος της τον Ποιητή Τίτο Πατρίκιο, τον οποίο είχε απορρίψει ως τακτικό μέλος  το 2022!!!

Στο σύντομο βιογραφικό του Ποιητή που δημοσίευσε η Ακαδημία, τον "αποψιλώνει" πλήρως από την ίδια του την ζωή! Κατανοώ απόλυτα την κίνηση των γραφειοκρατών της ακαδημαϊκής τηβέννου, αλλά δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αποδοχή της απόφασης της Ακαδημίας των Αθηνών!!

Σε όλους αυτούς τους γραφειοκράτες  αφιερώνω το ακόλουθο ποίημά μου".

Γράμμα σε ενα γραφειοκράτη

Στους διαγωνισμούς σας δεν μετέχω,

υπόληψη καμία δεν σας έχω.

Δεν θέλω τα βραβεία σας,

ούτε και την ευλογία σας.

Δεν γράφω για τα μπράβο σας

και προσπερνώ τον κάβο σας.

Γράφω για κείνους τους ανθρώπους

σ’ όλη τη γη, σ’ όλους τους τόπους,

τη φτώχεια που με πάθος πολεμούν,

το δίκιο και τη λευτεριά ποθούν,

για όλου του κόσμου τους εργάτες,

ντόπιους, πρόσφυγες και μετανάστες.

Κι’ όταν τα λόγια μου, μαζί και άλλων,

σπίθα θα γίνει της φωτιάς, μεγάλων

επαναστάσεων, τη ζήση που θ’ αλλάξουν,

το όνομά μου στις ψυχές τους θα χαράξουν

τα νέα τα παιδιά που θα ’ρθουν.

28.04.2025

Νέοι δρόμοι (του Δ.Βασιλείου, αφιερωμένο στη μνήμη του Μανώλη Αναγνωστάκη)

Ν.Χατζηκυριάκου Γκίκα. Λαβύρινθου δρόμοι. 1964

Φέτος, 10 Μάρτη, έκλεισαν 100 χρόνια απ' τη γέννηση του Μανώλη Αναγνωστάκη και στις 23 Ιούνη θα κλείσουν  20 χρόνια από τον θάνατό του.                                                

Στον Μανώλη Αναγνωστάκη

 

Δρόμοι παλιοί,

που περπατήσαμε,

ματώσαμε,

δοξάσαμε ζωές.

 

Δρόμοι παλιοί,

που πάνω τους κεντήσαμε,

υμνήσαμε

και όνειρα προδώσαμε.

 

Δρόμοι παλιοί,

μεσ’ στο σκοτάδι σβήσατε

και δεν μας βγάλατε στο φως.

 

Δρόμοι παλιοί,

μέσ’ στις ψυχές μας

αστέρια εσείς και όνειρα σεπτά,

μα στο μυαλό και στην καρδιά

σημάδια θα ’στε κι αφορμή

για νέους δρόμους,

που μεσ’ στο φως θα μας βαφτίσουνε

και τη ζωή θα κάνουνε Λαμπρή.

 

 Νέοι δρόμοι,

ποιοι να ’ναι;

που να ’ναι;

από πού να ξεκινάνε;

 

Νέοι δρόμοι,

θα σας βρούμε!

 

Κοιτάμε τα χέρια μας

κοιτάμε τα μάτια μας

στύβουμε το μυαλό μας

σφίγγουμε τις καρδιές μας

στον πόνο τη ζωή ορκίζουμε

και μεσ’ στο φως

τα όνειρά μας λούζουμε.

 

Νέοι δρόμοι,

θα σας βρούμε!

 

 04. 05. 2021, Αθήνα

Νέα αρχή (του Δ.Βασιλείου)

Μπαλέτο-ΕΛΣ-Η-χρυσή-εποχή-φωτό-Βασίλης-Κεχαγιάς

Κάθε που νυχτώνει

και λέω ταμείο πως θα κάνω,

μια νέα αρχή,

σαν έμβρυο, γαντζώνεται στο νου

κι’ ως το ξημέρωμα γεννιέται.

Ποιητής, κάποια στιγμή, γεννήθηκα

και θα πεθάνω Ποιητής.

17. 06. 2025

Στιγμές (Δημήτρη Βασιλείου)

Ivan Aivazovsky, ιδιωτική συλλογή

Στιγμές του χρόνου, του παντοτινού κι’ αέναου,

οι ζωές μας,

περσίδες φωτεινές, που λάμπουν και σβήνουν.

Αυτήν τη στιγμή

είναι που ζούμε

που αγαπάμε

που δημιουργούμε

που πεθαίνουμε.

Κι’ αυτή η στιγμή του καθενός

ιστορία γίνεται,

στο συναπάντημά της με τις στιγμές των άλλων.

12/9/2019

Ξέπλυμα (του Απόστολου Δασκαλόπουλου)

Σαν πέφτει το σκοτάδι της νύχτας

Κι οι άνθρωποι γυρνούν στα σπίτια τους

Ελευθερώνουν τις σκέψεις τους,

από τη φυλακή του μυαλού τους,

βέβαιοι πως δεν υπάρχει φόβος

να τις αντιληφθούν

περίεργα μάτια ανθρώπων.

Βουτούν στα όνειρά τους

αναζητώντας τη ζωή που έχασαν.

Ξεσκίζουν τα ρούχα τους

ματώνουν τις σάρκες τους

νομίζοντας πως έτσι

ξεπλένουν τις αμαρτίες τους.

Άταφος νεκρός (του Δ.Βασιλείου)

Διαβάζοντας τις ειδήσεις από τα μέτωπα του πολέμου της Ουκρανίας, όπως και από τις διαπραγματεύσεις ή «διαπραγματεύσεις» μεταξύ Ουκρανίας – Ρωσίας, εκπλήσσει, «παραξενεύει», θλίβει, θυμώνει, εξοργίζει η άρνηση της ουκρανικής πλευράς να αποδεχθεί την πρόταση της ρωσικής 
για την παράδοση χιλιάδων νεκρών Ουκρανών του πολέμου, οι οποίοι παραμένουν άταφοι, ώστε να ταφούν έτσι, όπως τους αρμόζει. Ο προαιώνιος σεβασμός προς τους νεκρούς μετατρέπεται σε απύθμενη ύβρη και προσβολή τους.

Ο σεβασμός και η τιμή προς τους νεκρούς, «χάνει στο ζύγι» από την «εξοικονόμηση», για το εξουσία και τις ανάγκες του πολέμου, των αποζημιώσεων, που πρέπει να δοθούν στις οικογένειες των νεκρών...

 

ΑΤΑΦΟΣ ΝΕΚΡΟΣ

 Ο Πολυνείκης παραμένει άταφος

κι’ ο Κρέοντας κυρίαρχος του κόσμου.

Η Αντιγόνη ακόμη να φανεί

κι’ οι Πολυνείκες όλο και πληθαίνουν,

στην σκοτεινή του Άδη αναμονή.

Μια Αντιγόνη, μόνη, δεν αρκεί

τον Πλούτο και τον Άρη να δαμάσει.

 

05.06.2025  

Ταξιδέψτε (Απόστολου Δασκαλόπουλου)

Ταξιδέψτε

Με τραίνα, πλοία, αεροπλάνα

Στη φαντασία και στα όνειρά σας...

Ταξιδέψτε

Στην άκρη του κόσμου

Στα Ψηλοτερα ύψη του

Στα βαθύτερα βάθη του

Στα μακρινά του αστέρια

Στους μακρινούς ουρανούς

Στο απέναντι πεζοδρόμιο

Στο διπλανό διαμέρισμα

Ταξιδέψτε

Μικρά ή μεγάλα ταξίδια,

Ταξιδέψτε

Δίχως σταματημό γιατί η ζωή

δεν έχει γυρισμό 

Τριών χαϊκού ακολουθία (Δ.Βασιλείου)

 

1

Βάρκα ο πόνος

χωρίς πανί και ξάρτι.

Που θα με βγάλει;

 

2

Φάρο δεν βλέπω.

Της ψυχής μου η φλόγα

τώρα μ’ οδηγεί.

 

3

Μένω στη βάρκα!

Ότι πονώ κι’ αγαπώ

ζωή προσμένει.

 

 

25.09.2018, Ασχαμπάντ