Η κρίση ως ευκαιρία ανατροπής του καθεστώτος (*)

(*) Της G700
Το καθεστώς δεν αποτελείται μόνο από τους κλέφτες πολιτικούς όπως πολύ βολικά το υπόλοιπο καθεστώς επιθυμεί να γίνει πιστευτό.
Οι ομάδες συμφερόντων που θίγονται από τις αναγκαστικές αλλαγές που η έφερε η χρεοκοπία είναι περισσότερες και πιο πολύπλοκες συνιστώντας ένα νομικά κατοχυρωμένο δίκτυο που εγκλωβίζει οποιαδήποτε απόπειρα αλλαγής.
Οι επαγγελματικές συντεχνίες (γεννήματα του μετεμφυλιακού αυταρχισμού),
οι κρατικοδίαιτες επιχειρηματικές ελίτ της υπερτιμολόγησης (γεννήματα της καραμανλικής σοσιαλμανίας),
οι συνδικαλιστικές συντεχνίες του κατεβασμένου διακόπτη και του χειρόφρενου (γεννήματα του πρώτου ΠαΣοΚ),
τα ΜΜΕ της κρατικής διαφήμισης και των δημοσίων έργων (γεννήματα της «βιαστικής» ιδιωτικοποίησης της τηλεόρασης),
ακόμα και οι αγρότες του καφενείου και των επιδοτήσεων (χαϊδεμένοι τόσο του ανδρεϊκού ΠαΣοΚ, όσο και της Β’ καραμανλικής ΝΔ)
είναι στυλοβάτες ενός ιδιότυπου καθεστώτος που απαιτεί ένα κράτος – νονό που προστατεύει συμφέροντα έναντι δικαιωμάτων, που παρέχει χρήμα σε ισχυρούς αντί να το αναδιανέμει κοινωνικά, που παρέχει υπερκοστολογημένες και κακές υπηρεσίες αντί να εγγυάται την ελεύθερη πρόσβαση σ’ αυτές. Το καθεστώς των μεγάλων και των μικρών συμφερόντων που ονομάστηκαν κεκτημένα δικαιώματα δεν δέχεται να θυσιάσει τίποτε από την ευμάρειά του προς όφελος της επιβίωσης των πιο αδύνατων!

Περισσότερα στο: http://g700.blogspot.com/

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ (*)

(*) Τού Κώστα Καναβούρη, Αυγή 14/12/2008
Κοιμήσου πουλάκι μου και μη νοιάζεσαι. Τώρα εσύ δεν κάνει να νοιάζεσαι. Τώρα εσύ δεν κάνει να πεθαίνεις περισσότερο, αλλά αυτό δεν είναι δουλειά δική σου. Εσύ ξεκουράσου για πάντα κι άσε εμάς να το παλέψουμε όπως ξέρουμε (;) Κι όπως μπορούμε.
Άσε τους συνομήλικούς σου, αυτά τα δικά σου πατριωτάκια να πούνε τον λόγο τους, να πούνε την πράξη τους, να πούνε για μια ακόμη φορά στους κάθε λογής κλειδοκράτορες το "άρατε πύλας". Κοιμήσου εσύ πουλάκι μου και μη νοιάζεσαι για μάς που φωνάζουμε μαζί με τα παιδιά, τα παιδιά μας, "άρατε πύλας". Άσε εμάς να φωνάζουμε και να χτυπάμε τις πόρτες του Άδη και τις πόρτες της απελπισίας. Ή που θα μας ακούσουν, ή που θα τις σπάσουμε γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Η κάθοδος στον Άδη δεν γίνεται να είναι ο μοναδικός δρόμος των παιδιών μας και δεν γίνεται να τον πήρες κατάμονος. Κοιμήσου εσύ. Έχεις πολλή νύχτα μπροστά σου κι έχουμε κι εμείς πολλές μαύρες μέρες ώσπου να φωτίσουμε τον χαμό σου. Έχουμε δουλειά, που λες. Πρέπει να πάρουμε πολύ χώμα από την κλίνη σου ώσπου το χώμα που σε σκεπάζει να γίνει στ' αλήθεια ελαφρύ. Έχουμε με πολλούς νεκροθάφτες να παλέψουμε για να μη ρίχνουν κι άλλο χώμα επάνω στη θανή σου. Αλλά εσύ μη νοιάζεσαι. Εσύ πουλάκι μου κοιμήσου. Σε μας ανήκει η ντροπή που δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε τόσους και τόσους φονιάδες που έφτιαξαν τον φονιά που σε σκότωσε. Σε μας ανήκει η ντροπή που δεν ήμασταν εκεί σε τόσους και τόσους φόνους κάθε λογής και δεν προλάβαμε να κατανοήσουμε το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου σου. Δική μας είναι η ντροπή να μην ακολουθήσουμε τα ίχνη των φονιάδων, να μην συγκρουσθούμε με τους φονιάδες, να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους φονιάδες ότι έχουν άδικο. Εσύ βάδιζες στον θάνατο πουλάκι μου κι εμείς ανεμίζαμε άλλοτε σημαίες θριάμβων και άλλοτε την υγρή έπαρση μιας ήττας μακρινής. Τίποτα, τίποτα δεν είχαμε καταλάβει κι ίσως (ίσως όχι ίσως, αλλά βεβαίως) ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Και ντρεπόμαστε πολύ που δεν μπορούμε να καταλάβουμε κι όσοι καταλαβαίνουμε κλαίμε που δεν μπορούμε να σκεπαστούμε με κανενός είδους "δοξασμένη περηφάνια" για τον θάνατό σου. Κλαίμε από ντροπή κυρίως όχι από οργή. Κλαίμε και ντρεπόμαστε που σπαταλήσαμε τόνους οργής χωρίς να προκύψει ούτε ένα γραμμάριο από καθαρό μετάλλευμα συνθήκης που θα εμπόδιζε τον θάνατό σου. Όμως εσύ κοιμήσου.

Κι ας είναι κτέρισμα στην κλίνη σου η ντροπή μας. Μη νοιάζεσαι. Εσύ κουράστηκες για πάντα. Εμείς να δούμε τώρα. Εμείς να μετρήσουμε το μπόι μας μέσα στο αχανές της απουσίας σου. Εμείς να δοκιμάσουμε τη μνήμη μας πάνω στο πρόσωπο του κάθε παιδιού που είναι η άλλη όψη του προσώπου του δολοφόνου του. Γιατί ναι,το μάθαμε κι αυτό: Για το κάθε παιδί που ονειρεύεται υπάρχει κι ένας δολοφόνος. Ψέματα, δεν ήταν δολοφόνος αυτός που σε σκότωσε. Ήταν κοινός φονιάς. Εμείς λοιπόν πρέπει να μάθουμε τα πρόσωπα όλων των φονιάδων που σκοτώνουν παιδιά από την άλλη όψη του προσώπου των παιδιών. Κι εμείς πρέπει να πολεμήσουμε με τους φονιάδες συνειδήσεων, τους φονιάδες ψυχών, τους φονιάδες της κάθε εξέγερσης, τους φονιάδες της παιδικής διανόησης, τους φονιάδες που κρατούνε πιστόλι, τους φονιάδες που κρατούνε μικρόφωνο, τους φονιάδες που κρατούνε βιβλίο, τους φονιάδες που κρατούνε τη σιωπή από τον σβέρκο, τους φονιάδες που οδηγούν στο εκτελεστικό απόσπασμα των δρόμων τα καλύτερα παιδιά μας, παιδάκι μου που τώρα κοιμάσαι. Κοιμήσου.
Μη νοιάζεσαι. Και μη φοβάσαι πια που οι φονιάδες κυκλοφορούνε ελεύθεροι και που τα τροχοφόρα τους είναι πιο βαριά και από τα τανκς της χούντας. Ξέρεις τι θα πει χούντα πουλάκι μου; Πού να ξέρεις... Κι εμείς που ξέρουμε τι καταφέραμε; Να έρθει ο φονιάς, συνεπέστατα ακριβής στο δικό του ραντεβού με την ιστορία και να σου πάρει το κεφάλι. Γι' αυτό σου λέω, πως ο φονιάς είναι η άλλη όψη του προσώπου σου. Εμείς φτιάξαμε εσένα, εμείς αφήσαμε να γίνει κι ο φονιάς. Αν μια φορά δεν δικαιολογείται άγνοια των νόμων, χίλιες φορές δεν δικαιολογείται άγνοια των νόμων κίνησης της Ιστορίας.
Τους αγνοήσαμε και πλήρωσες εσύ τα επίχειρα. Κι εμείς την χλεύη των φονιάδων που μας κατηγορούνε κι από πάνω επειδή θέλουμε να είμαστε μαζί σου. Καλά να πάθουμε.
Αλλά εσύ κοιμήσου πουλάκι μου. Κοιμήσου μέσα σ' όλους τους χειμώνες και μέσα σ' όλα τα καλοκαίρια που δεν πρόλαβες να ζήσεις. Κοιμήσου στο πλάι όλων των κοριτσιών που δεν πρόλαβες να ερωτευτείς και που ούτε κι εκείνα πρόλαβαν να σε ονειρευτούν. Κοιμήσου όμως "εν βυθώ". Επειδή "εν βυθώ γαρ η αλήθεια". Κοιμήσου πουλάκι μου, σκεπασμένο με όλες τις αλήθειες που πήρες μαζί σου για πάντα, κοιμήσου σκεπασμένο με όλες τις θάλασσες όλων των βυθών, όπου εμείς πρέπει να καταδυθούμε για να βρούμε αυτό το λυγρό μαργαριτάρι της αλήθειας. Μη νοιάζεσαι για τους αριθμούς αυτής της μειονότητας που λέγεται ζωή. Εσύ κοιμήσου. Δεν κάνει να κουράζεσαι άλλο. Άφησε εμάς να κουραστούμε. Τουλάχιστον για να ξεπλύνουμε την ντροπή.
Γειά σου τώρα. Δεν σε αποχαιρετώ.
Σε χαιρετώ.

ΜΙΑ ΜΩΒ ΣΚΙΑ...(*)

(*) Αρθρο του Μάνου Χατζιδάκι για επεισόδια του Μάη του 1986.(Περιοδικό «Το Τέταρτο»)

«...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

Η ΑΠΟΨΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ...(*)

(*) Ανακοίνωση των μαθητών της Λίμνης

Τεράστιες ευθύνες αποδίδονται στην ηγεσία της αστυνομίας ,στην
πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης, σε
ολόκληρη την κυβέρνηση.
Η εν ψυχρώ δολοφονία του δεκαεξάχρονου αποτελεί κορύφωση της
έκδηλης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της υποδαύλισης της
δημοκρατίας.
Οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά.
Η κυβέρνηση πρέπει να λάβει τα μέτρα της.
Οι αρμόδιοι Υπουργοί πρέπει να παραιτηθούν.
Έχουμε την υποχρέωση να δείξουμε την αγανάκτηση και την οργή μας
για αυτό το συμβάν.
Καλούμε όλον τον κόσμο σε συστράτευση..
ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ..ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην τυφλή βία. Όμως, από την άλλη μεριά, πρέπει να καταλάβομε ποιοι και με ποιες πολιτικές οδηγούν τη νεολαία σ΄ αυτά τα συναισθήματα οργής ή ακόμη και εκδίκησης.
Όμως τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα απαιτούν κοινωνική και πολιτική αντιμετώπιση.
Η διέξοδος για μας είναι να υπάρξει από την πολιτεία έμπρακτη συγνώμη. Κι αυτό σημαίνει τώρα αμέσως μια σειρά μέτρα που πρέπει να προωθηθούν από την κυβέρνηση. Σημαίνει έμπρακτη συγγνώμη στην οικογένεια και τους συμμαθητές του αδικοχαμένου Αλέξανδρου. Σημαίνει θέσεις εργασίας για τους νέους κι όχι με το σταγονόμετρο του ΑΣΕΠ. Καλή παιδεία, με αρκετά κονδύλια και ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Δημόσιοι χώροι, όπου οι νέοι θα μπορούν να βρίσκονται, να διασκεδάζουν, να ερωτεύονται. Δημοκρατική τομή στην αστυνομία. Δεν χρειαζόμαστε ένοπλους στις γειτονιές οι οποίοι θα μπορούν να σηκώνουν το όπλο και να αφαιρούν τη ζωή των νέων παιδιών. Και, τέλος, η εξέγερση αυτή της νεολαίας δείχνει ότι ο τόπος δεν μπορεί να μείνει εκεί που βρίσκεται, με τη σημερινή κυβέρνηση και με το σημερινό σύστημα. Χρειάζεται μία συντεταγμένη, ριζοσπαστική διέξοδος για τη χώρα.

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ ! ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΠΟΛΙΤΗ, ΤΟΝ ΑΘΩΟ ΝΕΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ?

Μόνο η κοινή δράση και αντίσταση των πολιτών για μια άλλη κοινωνία.
Η δολοφονία του 16χρονου χθες στα Εξάρχεια δείχνει με τον πλέον βάναυσο τρόπο το εγκληματικό πρόσωπο της ελληνικής αστυνομίας και της σημερινής κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είναι αυτή που όπλισε τα χέρια του δολοφόνου αστυνομικού και φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη της δολοφονίας. Γιατί συντηρεί και προωθεί μέσα στην Ελληνική Αστυνομία και ειδικά στα νέα παιδιά που μπαίνουν στις τάξεις της, αντιδημοκρατικές και αυταρχικές νοοτροπίες και πρακτικές, ελλιπή εκπαίδευση, ανεπαρκή ψυχολογική προετοιμασία για τη περιπολία στο δρόμο. Όταν επί χρόνια η ελληνική αστυνομία αφήνεται ασύδοτη και ανεξέλεγκτη να συλλαμβάνει και να βασανίζει φοιτητές, εργαζόμενους και μετανάστες, όταν σε κάθε διαδήλωση βρισκόμαστε αντιμέτωπες / οι με την πιο ωμή βία και τον κρατικό αυταρχισμό, όταν περιστατικά τύπου "ζαρντινιέρας" μένουν ατιμώρητα, η σημερινή δολοφονία μπορεί να ιδωθεί μόνο ως προμελετημένο έγκλημα, με ενόχους το ελληνικό κράτος και τις κυβερνήσεις δικομματικού αυταρχισμού που διαδέχθηκαν το αστυνομικό κράτος της δικτατορίας. Φτάνει πια!Αν κάποιοι νομίζουν ότι θα φοβόμαστε πλέον να περπατάμε στο δρόμο, μήπως φάμε καμιά σφαίρα είναι γελασμένοι. Η απάντησή μας στον αυταρχισμό και την καταστολή θα έλθει μέσα από τους μαζικούς αγώνες της νεολαίας και των εργαζομένων, μέσα από τη συλλογική μας αντίσταση στον κρατικό αυταρχισμό, για την προάσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών όλων μας.Όλοι σήμερα στη πορεία αντίστασης στον τρόμο και τον κρατικό αυταρχισμό, Κυριακή 7/12 στις 13.00 στο Μουσείο.
Το χρονικό (πληροφόρηση από το indymedia)
Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη οι 2 ειδικοί φρουροί περιπολούσαν σε κεντρικό δρόμο των Εξαρχείων, όταν δέχτηκαν λεκτικούς διαπληκτισμούς από τον κόσμο. Αμέσως ο ενας από τους δύο έβγαλε το όπλο του και πυροβόλησε 3 φορές, μια τουλάχιστον όχι στον αέρα. Αυτή η σφαίρα σκότωσε ένα νεαρό 16 χρονών, ο οποίος μεταφέρθηκε νεκρός στον Ευαγγελισμό.
Αμέσως μετά το κέντρο της Αθήνας κατακλύστηκε από αστυνομικούς και κλούβες, ενώ ο αρκετός κόσμος συγκεντρώθηκε στον Ευαγγελισμό όπου απώθησε την είσοδο των αστυνομικών μέσα στο νοσοκομείο. Λίγο αργότερα τα ΜΑΤ έκαναν επίθεση στην Τσαμαδού με αποτέλεσμα μία σύλληψη, ενώ αρκετοί πολίτες από όλη την Αθήνα κατευθύνθηκαν για συνέλευση στο Πολυτεχνείο. Συνελεύσεις και συγκεντρώσεις έγιναν τις ίδιες ώρες και σε άλλες πόλεις (Ηράκλειο Κρήτης, Θεσσαλονίκη)
Αργότερα το βράδυ συγκρούσεις γίνονται έξω από το Πολυτεχνείο καθώς και αυθόρμητη πορεία στην Αθήνα που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ ενώ έχουν καταληφθεί επίσης η ΑΣΟΕΕ και την Νομική. Ταυτόχρονα γενικεύονται οι συγκρούσεις στην Ερμού και έγινε επίθεση στο ΑΤ Ακροπόλεως. Τις πρώτες πρωινές ώρες οι συγκρούσεις εξαπλώθηκαν και στο Πάντειο.
Πορείες - συγκρούσεις - διαμαρτυρίες, έγιναν επίσης σε όλη σχεδόν τη χώρα: Ηράκλειο, Μυτιλήνη, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Κομοτηνή, Ξάνθη, Σέρρες, Χανιά, Σπάρτη, Αλεξανδρούπολη, Βόλο
Η ξεφτίλα των τηλεοπτικών εκπομπών 'ενημέρωσης'
Σήμερα το πρωί σε κάποιες ‘ενημερωτικές’ εκπομπές σοβαροφανείς δημοσιογράφοι και ‘γλάστρες’ των πάνελ συζητούσαν αν θα μπορέσουν οι «καταναλωτές» να ψωνίσουν απρόσκοπτα στο κέντρο της Αθήνας !

Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ

Απώλειες αρκετών εκατομμυρίων θέσεων εργασίας σε όλο τον πλανήτη, πάνω από 100.000 στην Ελλάδα, είναι οι δυσοίωνες προβλέψεις διεθνών οργανισμών για τις επιπτώσεις της παγκόσμιας ύφεσης το χρόνο που έρχεται.
Στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, οι απολύσεις πλήττουν κατά προτεραιότητα τους νέους που εργάζονται χωρίς σημαντική εξειδίκευση. Αυτή η πλουπληθής ομάδα εργαζομένων συνήθως δεν έχει συμβάσεις αορίστου χρόνου και δουλεύει με μορφές ελαστικής απασχόλησης, συχνά μάλιστα ως ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι. Δηλαδή απολύονται χωρίς αποζημίωση, μόλις λήξει η σύμβασή τους. Κι αν τύχει και είναι διορισμένοι, έχουν λίγα χρόνια εργασίας και απολύονται με μικρή αποζημίωση.
Οι νέοι εργαζόμενοι, στη μεγάλη τους πλειονότητα με επισφαλή εργασία, πολλοί ανασφάλιστοι ή με το μπλοκάκι, ασφαλιζόμενοι με τη μέθοδο της αυτασφάλισης, βρίσκονται μακριά από το επίσημο συνδικαλιστικό δίκτυο, που, τουλάχιστον στη χώρα μας, η δύναμή του στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στο μόνιμο προσωπικό του Δημοσίου.
Προϋπόθεση για να αναπτυχθούν αποτελεσματικές αντιστάσεις (και όχι κινητοποιήσεις - ρουτίνα) είναι τα συνδικάτα να εργαστούν σε βάθος ώστε να κατορθώσουν να εκπροσωπήσουν κατά προτεραιότητα και με αμείωτη αποφασιστικότητα τους χιλιάδες νέους, οι οποίοι βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ εργασίας και ανεργίας, όταν δεν βουλιάζουν στην παρατεταμένη ανεργία.
Η συνδικαλιστική εκπροσώπηση των νέων είναι αναγκαία για την αναζωογόνηση της δημοκρατίας, για να αποκτήσει κοινωνικό περιεχόμενο η πολιτική, να ζωντανέψουν οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί και να δημιουργηθεί από τα κάτω, με όρους κινήματος, πίεση ώστε η οικονομική κρίση να δημιουργήσει τους όρους για ένα νέο πολιτικό σχέδιο αειφόρου ανάπτυξης της κοινωνίας μας.