Αγωνιζόμενοι για την ισότητα (Χοσέ "Πέπε" Μουχίκα)

"Ανήκω σε μια γενιά που ήθελε να αλλάξει το κόσμο, συντρίφθηκα, ηττήθηκα, κονιορτοποιήθηκα, αλλά ακόμα ονειρεύομαι ότι αξίζει να παλέυεις για να μπορέσουν οι άνθρωποι να ζήσουν λίγο καλύτερα και με μεγαλύτερη αίσθηση ισότητας"

«Η γενιά μου έκανε ένα αφελές λάθος.

Πιστεύαμε ότι η κοινωνική αλλαγή ήταν μόνο θέμα αμφισβήτησης των τρόπων παραγωγής και διανομής στην κοινωνία. Δεν κατανοήσαμε τον τεράστιο ρόλο του πολιτισμού. Ο καπιταλισμός είναι μια κουλτούρα, και πρέπει να απαντήσουμε στον καπιταλισμό και να αντισταθούμε σε αυτόν με μια διαφορετική κουλτούρα. Ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε αυτό: βρισκόμαστε σε έναν αγώνα μεταξύ μιας κουλτούρας αλληλεγγύης και μιας κουλτούρας εγωισμού.

Δεν σκέφτομαι την κουλτούρα που πωλείται, όπως η επαγγελματική μουσική ή ο χορός.

Όλα αυτά είναι φυσικά σημαντικά, αλλά όταν μιλάω για κουλτούρα αναφέρομαι στις ανθρώπινες σχέσεις, στο σύνολο των ιδεών που διέπουν τις σχέσεις μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Πρόκειται για ένα σύνολο ανομολόγητων αξιών που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο εκατομμύρια ανώνυμοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σχετίζονται μεταξύ τους.

Ο καταναλωτισμός είναι μέρος αυτής της κουλτούρας. Είναι μια ηθική που χρειάζεται ο καπιταλισμός στον αγώνα του για άπειρη συσσώρευση. Το χειρότερο πρόβλημα για τον καπιταλισμό θα ήταν να σταματήσουμε να αγοράζουμε ή να αγοράζουμε πολύ λίγο.

Και αυτό έχει δημιουργήσει την καταναλωτική κουλτούρα που μας περιβάλλει.

Όμως ένα καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα δεν είναι μόνο σχέσεις ιδιοκτησίας- είναι επίσης ένα σύνολο ανομολόγητων αξιών που είναι κοινές στην κοινωνία. Αυτές οι αξίες είναι ισχυρότερες από κάθε στρατό και είναι η κύρια δύναμη που διατηρεί τον καπιταλισμό σήμερα. Η γενιά μου πίστευε ότι θα άλλαζε τον κόσμο προσπαθώντας να κρατικοποιήσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη διανομή, αλλά δεν καταλάβαμε ότι στο επίκεντρο αυτής της μάχης πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας διαφορετικής κουλτούρας.

Δεν μπορείς να χτίσεις ένα σοσιαλιστικό κτίριο με οικοδόμους που είναι καπιταλιστές. Γιατί;

Γιατί θα κλέψουν τον οπλισμό, θα κλέψουν το τσιμέντο, γιατί κοιτάζουν μόνο να λύσουν τα δικά τους προβλήματα, γιατί έτσι διαμορφωνόμαστε.

Η γενιά μου, ορθολογίστρια με προγραμματική θεώρηση της ιστορίας, δεν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι συχνά αποφασίζουν με το ένστικτό τους και στη συνέχεια η συνείδησή τους κατασκευάζει επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τις αποφάσεις τους. Επιλέγουμε με την καρδιά μας, και εδώ ο πολιτισμός γίνεται ζωτικό ζήτημα, διότι μετριάζει τον ανορθολογισμό μας.

Για παράδειγμα, τι συνέβη στους αριστερούς ηγέτες μας;

Οι αριστεροί ηγέτες υποφέρουν από την ίδια κουλτούρα και είναι βυθισμένοι σε αυτήν. Γι αυτό ο τρόπος ζωής τους δεν είναι ένα μήνυμα που να συνάδει με τον αγώνα τους. Είπαν ότι ήμουν φτωχός πρόεδρος, αλλά δεν κατάλαβαν τίποτα!

Δεν είμαι φτωχός. Φτωχός είναι αυτός που έχει μεγάλη ανάγκη. Ο στόχος μου είναι να γίνω στωικός.

Και είναι γεγονός ότι αν ο κόσμος δεν έχει μάθει να ζει με μια κάποια νηφαλιότητα, να μην σπαταλά ασταμάτητα, αν δεν το μάθει αυτό σύντομα, ο κόσμος μας δεν θα επιβιώσει.

Η δίψα για χρήμα μας υποκινεί να αγοράζουμε συνεχώς νέα πράγματα, αλλά η διατήρηση της ζωής του πλανήτη σημαίνει ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα απαραίτητα και να μην σπαταλάμε τους πόρους μας. Τώρα, όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο αγώνας είναι ένα πολιτιστικό έπος.

Εμείς, η Αριστερά, πρέπει να οικοδομήσουμε μια γραμμή σκέψης διαφορετική από αυτή που έχουμε. Αυτό σημαίνει να απαλλαγούμε από τη σύνδεσή μας με τον καπιταλισμό. Ξεμείναμε από δημιουργικότητα και ιδέες. Θέλαμε να κάνουμε τα ίδια με τον καπιταλισμό, αλλά με περισσότερη ισότητα. Και στο τέλος, όλα αυτά έχουν να κάνουν με το τι θεωρούμε ότι είναι η καλή ζωή, οι αξίες που μπορούμε να εκτιμήσουμε στη ζωή, τα πράγματα που μπορούμε να επιδιώξουμε. Σημαίνει να έχουμε μια αίσθηση των ορίων. Ουκ εν τω πολλώ το ευ, όπως έλεγαν οι Έλληνες.

Η Αριστερά πρέπει να είναι πιστή σε ένα άλλο σύνολο αξιών, και γι’ αυτό επιμένω στο πρόβλημα της κουλτούρας, στο πρόβλημα της αφοσίωσης και της αποτίμησης ορισμένων τομέων της ζωής που ο καπιταλισμός δεν εκτιμά.

Υπάρχει πολλή θλίψη στις κοινωνίες μας, παρόλο που είναι γεμάτες πλούτο. Είμαστε υπερτροφικές κοινωνίες, που πνίγονται από την ποσότητα των σκουπιδιών που δημιουργούν. Μολύνουμε τα πάντα, αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και μετά ζούμε σε απόγνωση πληρώνοντας λογαριασμούς.

Πρέπει να προτείνουμε έναν άλλο τρόπο ζωής! Για μένα, η Αριστερά πρέπει να είναι πιο επαναστατική από ποτέ. Αλλά αυτό σημαίνει να ζεις όπως σκέφτεσαι. Διαφορετικά καταλήγουμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε.

Ο αγώνας είναι για μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία, για να μάθουμε να είμαστε αφεντικά του εαυτού μας και να καθοδηγούμε τα κοινά μας σχέδια. Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να συζητηθούν από μια νέα αριστερά.

Πιστεύω στη μόνιμη ύπαρξη της Αριστεράς, αλλά δεν θα είναι η Αριστερά όπως ήταν.

Αυτό που ήταν έχει φύγει, έχει περάσει! Η Αριστερά θα πρέπει να είναι διαφορετική γιατί ο χρόνος αλλάζει. Το μόνο μόνιμο πράγμα είναι η αλλαγή. Δεν πρόκειται να προτείνω εμπόδια στη δημιουργία νέων επαναστατικών προγραμμάτων.

Αντιθέτως!

Αλλά δεν έχω κάποια μαγική συνταγή.

Μου φαίνεται ότι η δημιουργικότητα πρέπει να ενθαρρυνθεί, γιατί βρισκόμαστε σε έναν κόσμο με μια παλιά αριστερά που ζει υπερβολικά από τη νοσταλγία, μια αριστερά που δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει γιατί απέτυχε και δυσκολεύεται πολύ να φανταστεί νέους δρόμους προς τα εμπρός. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια εποχή πολλών προσπαθειών, πολλών πειραματισμών και δημιουργικότητας. Και γι’ αυτό υπάρχουν κάποιες παράμετροι που μπορούμε να ακολουθήσουμε, γιατί, όπως είπα, η γενιά μου δεν έδωσε αρκετή έμφαση στον πολιτισμό.

Αναφέρομαι στην κουλτούρα που ενυπάρχει στις κοινές και συνηθισμένες σχέσεις που έχουν οι άνθρωποι, η οποία, υπό τον καπιταλισμό, χρησιμοποιεί πλέον τα γεγονότα της καθημερινής ζωής μόνο για να εξασφαλίσει περαιτέρω συσσώρευση.

Η κουλτούρα στην οποία είμαστε ενσωματωμένοι, στην οποία περιβαλλόμαστε, είναι λειτουργική μόνο για τον πολλαπλασιασμό του ατομικού κέρδους. Και αυτή η κουλτούρα είναι πολύ ισχυρότερη από τους στρατούς και τη στρατιωτική ισχύ και όλα τα άλλα, επειδή αυτή η κουλτούρα καθορίζει τις μόνιμες σχέσεις εκατομμυρίων απλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο.

Και αυτό είναι πολύ ισχυρότερο από την ατομική βόμβα!

Έτσι, το να αλλάξουμε ένα σύστημα χωρίς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της αλλαγής της κουλτούρας είναι άχρηστο. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα νέο σύστημα και, παράλληλα, μια νέα κουλτούρα, μια νέα ηθική, γιατί, διαφορετικά, θα συμβεί ξανά αυτό που είδαμε με τη Σοβιετική Ένωση, όπου ένα επαναστατικό κίνημα έκανε μια τέλεια στροφή 360 μοιρών για να βρεθεί στο ίδιο σημείο – αλλά πολύ χειρότερα! Πρέπει να μάθουμε από αυτή την ήττα, σωστά;».

Πηγή: https://www.doctv.gr/

«Η γενιά μου έκανε ένα αφελές λάθος. Πιστεύαμε ότι η κοινωνική αλλαγή ήταν μόνο θέμα αμφισβήτησης των τρόπων παραγωγής και διανομής στην κοινωνία. Δεν κατανοήσαμε τον τεράστιο ρόλο του πολιτισμού. Ο καπιταλισμός είναι μια κουλτούρα, και πρέπει να απαντήσουμε στον καπιταλισμό και να αντισταθούμε σε αυτόν με μια διαφορετική κουλτούρα. Ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε αυτό: βρισκόμαστε σε έναν αγώνα μεταξύ μιας κουλτούρας αλληλεγγύης και μιας κουλτούρας εγωισμού. Δεν σκέφτομαι την κουλτούρα που πωλείται, όπως η επαγγελματική μουσική ή ο χορός. Όλα αυτά είναι φυσικά σημαντικά, αλλά όταν μιλάω για κουλτούρα αναφέρομαι στις ανθρώπινες σχέσεις, στο σύνολο των ιδεών που διέπουν τις σχέσεις μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Πρόκειται για ένα σύνολο ανομολόγητων αξιών που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο εκατομμύρια ανώνυμοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σχετίζονται μεταξύ τους [Πηγή: www.doctv.gr]

«Η γενιά μου έκανε ένα αφελές λάθος. Πιστεύαμε ότι η κοινωνική αλλαγή ήταν μόνο θέμα αμφισβήτησης των τρόπων παραγωγής και διανομής στην κοινωνία. Δεν κατανοήσαμε τον τεράστιο ρόλο του πολιτισμού. Ο καπιταλισμός είναι μια κουλτούρα, και πρέπει να απαντήσουμε στον καπιταλισμό και να αντισταθούμε σε αυτόν με μια διαφορετική κουλτούρα. Ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε αυτό: βρισκόμαστε σε έναν αγώνα μεταξύ μιας κουλτούρας αλληλεγγύης και μιας κουλτούρας εγωισμού. Δεν σκέφτομαι την κουλτούρα που πωλείται, όπως η επαγγελματική μουσική ή ο χορός. Όλα αυτά είναι φυσικά σημαντικά, αλλά όταν μιλάω για κουλτούρα αναφέρομαι στις ανθρώπινες σχέσεις, στο σύνολο των ιδεών που διέπουν τις σχέσεις μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Πρόκειται για ένα σύνολο ανομολόγητων αξιών που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο εκατομμύρια ανώνυμοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σχετίζονται μεταξύ τους. Διαβάστε επίσης: Αν νομίζετε ότι ο Jose Mujica είναι σπουδαίος; Γνωρίστε την Lucia  Ο καταναλωτισμός είναι μέρος αυτής της κουλτούρας. Είναι μια ηθική που χρειάζεται ο καπιταλισμός στον αγώνα του για άπειρη συσσώρευση. Το χειρότερο πρόβλημα για τον καπιταλισμό θα ήταν να σταματήσουμε να αγοράζουμε ή να αγοράζουμε πολύ λίγο. Και αυτό έχει δημιουργήσει την καταναλωτική κουλτούρα που μας περιβάλλει. Όμως ένα καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα δεν είναι μόνο σχέσεις ιδιοκτησίας- είναι επίσης ένα σύνολο ανομολόγητων αξιών που είναι κοινές στην κοινωνία. Αυτές οι αξίες είναι ισχυρότερες από κάθε στρατό και είναι η κύρια δύναμη που διατηρεί τον καπιταλισμό σήμερα. Η γενιά μου πίστευε ότι θα άλλαζε τον κόσμο προσπαθώντας να κρατικοποιήσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη διανομή, αλλά δεν καταλάβαμε ότι στο επίκεντρο αυτής της μάχης πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας διαφορετικής κουλτούρας. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα σοσιαλιστικό κτίριο με οικοδόμους που είναι καπιταλιστές. Γιατί; Γιατί θα κλέψουν τον οπλισμό, θα κλέψουν το τσιμέντο, γιατί κοιτάζουν μόνο να λύσουν τα δικά τους προβλήματα, γιατί έτσι διαμορφωνόμαστε. Η γενιά μου, ορθολογίστρια με προγραμματική θεώρηση της ιστορίας, δεν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι συχνά αποφασίζουν με το ένστικτό τους και στη συνέχεια η συνείδησή τους κατασκευάζει επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τις αποφάσεις τους. Επιλέγουμε με την καρδιά μας, και εδώ ο πολιτισμός γίνεται ζωτικό ζήτημα, διότι μετριάζει τον ανορθολογισμό μας. Για παράδειγμα, τι συνέβη στους αριστερούς ηγέτες μας; Οι αριστεροί ηγέτες υποφέρουν από την ίδια κουλτούρα και είναι βυθισμένοι σε αυτήν. Γι αυτό ο τρόπος ζωής τους δεν είναι ένα μήνυμα που να συνάδει με τον αγώνα τους. Διαβάστε επίσης: Μουχίκα: Οι πλούσιοι να βγουν από την πολιτική Είπαν ότι ήμουν φτωχός πρόεδρος, αλλά δεν κατάλαβαν τίποτα! Δεν είμαι φτωχός. Φτωχός είναι αυτός που έχει μεγάλη ανάγκη. Ο στόχος μου είναι να γίνω στωικός. Και είναι γεγονός ότι αν ο κόσμος δεν μάθει να ζει με μια κάποια νηφαλιότητα, να μην σπαταλά ασταμάτητα, αν δεν το μάθει αυτό σύντομα, ο κόσμος μας δεν θα επιβιώσει. Η δίψα για χρήμα μας υποκινεί να αγοράζουμε συνεχώς νέα πράγματα, αλλά η διατήρηση της ζωής του πλανήτη σημαίνει ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα απαραίτητα και να μην σπαταλάμε τους πόρους μας. Τώρα, όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο αγώνας είναι ένα πολιτιστικό έπος. Εμείς, η Αριστερά, πρέπει να οικοδομήσουμε μια γραμμή σκέψης διαφορετική από αυτή που έχουμε. Αυτό σημαίνει να απαλλαγούμε από τη σύνδεσή μας με τον καπιταλισμό. Ξεμείναμε από δημιουργικότητα και ιδέες. Θέλαμε να κάνουμε τα ίδια με τον καπιταλισμό, αλλά με περισσότερη ισότητα. Και στο τέλος, όλα αυτά έχουν να κάνουν με το τι θεωρούμε ότι είναι η καλή ζωή, οι αξίες που μπορούμε να εκτιμήσουμε στη ζωή, τα πράγματα που μπορούμε να επιδιώξουμε. Σημαίνει να έχουμε μια αίσθηση των ορίων. Ουκ εν τω πολλώ το ευ, όπως έλεγαν οι Έλληνες. Η Αριστερά πρέπει να είναι πιστή σε ένα άλλο σύνολο αξιών, και γι’ αυτό επιμένω στο πρόβλημα της κουλτούρας, στο πρόβλημα της αφοσίωσης και της αποτίμησης ορισμένων τομέων της ζωής που ο καπιταλισμός δεν εκτιμά. Υπάρχει πολλή θλίψη στις κοινωνίες μας, παρόλο που είναι γεμάτες πλούτο. Είμαστε υπερτροφικές κοινωνίες, που πνίγονται από την ποσότητα των σκουπιδιών που δημιουργούν. Μολύνουμε τα πάντα, αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και μετά ζούμε σε απόγνωση πληρώνοντας λογαριασμούς. Πρέπει να προτείνουμε έναν άλλο τρόπο ζωής! Για μένα, η Αριστερά πρέπει να είναι πιο επαναστατική από ποτέ. Αλλά αυτό σημαίνει να ζεις όπως σκέφτεσαι. Διαφορετικά καταλήγουμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε. Ο αγώνας είναι για μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία, για να μάθουμε να είμαστε αφεντικά του εαυτού μας και να καθοδηγούμε τα κοινά μας σχέδια. Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να συζητηθούν από μια νέα αριστερά. Πιστεύω στη μόνιμη ύπαρξη της Αριστεράς, αλλά δεν θα είναι η Αριστερά όπως ήταν. Αυτό που ήταν έχει φύγει, έχει περάσει! Η Αριστερά θα πρέπει να είναι διαφορετική γιατί ο χρόνος αλλάζει. Το μόνο μόνιμο πράγμα είναι η αλλαγή. Δεν πρόκειται να προτείνω εμπόδια στη δημιουργία νέων επαναστατικών προγραμμάτων. Αντιθέτως! Αλλά δεν έχω κάποια μαγική συνταγή. Μου φαίνεται ότι η δημιουργικότητα πρέπει να ενθαρρυνθεί, γιατί βρισκόμαστε σε έναν κόσμο με μια παλιά αριστερά που ζει υπερβολικά από τη νοσταλγία, μια αριστερά που δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει γιατί απέτυχε και δυσκολεύεται πολύ να φανταστεί νέους δρόμους προς τα εμπρός. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια εποχή πολλών προσπαθειών, πολλών πειραματισμών και δημιουργικότητας. Και γι’ αυτό υπάρχουν κάποιες παράμετροι που μπορούμε να ακολουθήσουμε, γιατί, όπως είπα, η γενιά μου δεν έδωσε αρκετή έμφαση στον πολιτισμό. Αναφέρομαι στην κουλτούρα που ενυπάρχει στις κοινές και συνηθισμένες σχέσεις που έχουν οι άνθρωποι, η οποία, υπό τον καπιταλισμό, χρησιμοποιεί πλέον τα γεγονότα της καθημερινής ζωής μόνο για να εξασφαλίσει περαιτέρω συσσώρευση. Η κουλτούρα στην οποία είμαστε ενσωματωμένοι, στην οποία περιβαλλόμαστε, είναι λειτουργική μόνο για τον πολλαπλασιασμό του ατομικού κέρδους. Και αυτή η κουλτούρα είναι πολύ ισχυρότερη από τους στρατούς και τη στρατιωτική ισχύ και όλα τα άλλα, επειδή αυτή η κουλτούρα καθορίζει τις μόνιμες σχέσεις εκατομμυρίων απλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και αυτό είναι πολύ ισχυρότερο από την ατομική βόμβα! Έτσι, το να αλλάξουμε ένα σύστημα χωρίς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της αλλαγής της κουλτούρας είναι άχρηστο. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα νέο σύστημα και, παράλληλα, μια νέα κουλτούρα, μια νέα ηθική, γιατί, διαφορετικά, θα συμβεί ξανά αυτό που είδαμε με τη Σοβιετική Ένωση, όπου ένα επαναστατικό κίνημα έκανε μια τέλεια στροφή 360 μοιρών για να βρεθεί στο ίδιο σημείο – αλλά πολύ χειρότερα! Πρέπει να μάθουμε από αυτή την ήττα, σωστά;».   Προσαρμοσμένο από το Surviving the 21st Century των Noam Chomsky και José Mujica, σε επιμέλεια του Saúl Alvídrez, που θα κυκλοφορήσει από τον Verso τον Σεπτέμβριο του 2025. Δημοσιεύθηκε στο Jacobin [Πηγή: www.doctv.gr]

«Η γενιά μου έκανε ένα αφελές λάθος. Πιστεύαμε ότι η κοινωνική αλλαγή ήταν μόνο θέμα αμφισβήτησης των τρόπων παραγωγής και διανομής στην κοινωνία. Δεν κατανοήσαμε τον τεράστιο ρόλο του πολιτισμού. Ο καπιταλισμός είναι μια κουλτούρα, και πρέπει να απαντήσουμε στον καπιταλισμό και να αντισταθούμε σε αυτόν με μια διαφορετική κουλτούρα. Ένας άλλος τρόπος για να το θέσουμε αυτό: βρισκόμαστε σε έναν αγώνα μεταξύ μιας κουλτούρας αλληλεγγύης και μιας κουλτούρας εγωισμού. Δεν σκέφτομαι την κουλτούρα που πωλείται, όπως η επαγγελματική μουσική ή ο χορός. Όλα αυτά είναι φυσικά σημαντικά, αλλά όταν μιλάω για κουλτούρα αναφέρομαι στις ανθρώπινες σχέσεις, στο σύνολο των ιδεών που διέπουν τις σχέσεις μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Πρόκειται για ένα σύνολο ανομολόγητων αξιών που καθορίζουν τον τρόπο με τον οποίο εκατομμύρια ανώνυμοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σχετίζονται μεταξύ τους. Διαβάστε επίσης: Αν νομίζετε ότι ο Jose Mujica είναι σπουδαίος; Γνωρίστε την Lucia  Ο καταναλωτισμός είναι μέρος αυτής της κουλτούρας. Είναι μια ηθική που χρειάζεται ο καπιταλισμός στον αγώνα του για άπειρη συσσώρευση. Το χειρότερο πρόβλημα για τον καπιταλισμό θα ήταν να σταματήσουμε να αγοράζουμε ή να αγοράζουμε πολύ λίγο. Και αυτό έχει δημιουργήσει την καταναλωτική κουλτούρα που μας περιβάλλει. Όμως ένα καπιταλιστικό κοινωνικό σύστημα δεν είναι μόνο σχέσεις ιδιοκτησίας- είναι επίσης ένα σύνολο ανομολόγητων αξιών που είναι κοινές στην κοινωνία. Αυτές οι αξίες είναι ισχυρότερες από κάθε στρατό και είναι η κύρια δύναμη που διατηρεί τον καπιταλισμό σήμερα. Η γενιά μου πίστευε ότι θα άλλαζε τον κόσμο προσπαθώντας να κρατικοποιήσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τη διανομή, αλλά δεν καταλάβαμε ότι στο επίκεντρο αυτής της μάχης πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας διαφορετικής κουλτούρας. Δεν μπορείς να χτίσεις ένα σοσιαλιστικό κτίριο με οικοδόμους που είναι καπιταλιστές. Γιατί; Γιατί θα κλέψουν τον οπλισμό, θα κλέψουν το τσιμέντο, γιατί κοιτάζουν μόνο να λύσουν τα δικά τους προβλήματα, γιατί έτσι διαμορφωνόμαστε. Η γενιά μου, ορθολογίστρια με προγραμματική θεώρηση της ιστορίας, δεν κατάλαβε ότι οι άνθρωποι συχνά αποφασίζουν με το ένστικτό τους και στη συνέχεια η συνείδησή τους κατασκευάζει επιχειρήματα για να δικαιολογήσει τις αποφάσεις τους. Επιλέγουμε με την καρδιά μας, και εδώ ο πολιτισμός γίνεται ζωτικό ζήτημα, διότι μετριάζει τον ανορθολογισμό μας. Για παράδειγμα, τι συνέβη στους αριστερούς ηγέτες μας; Οι αριστεροί ηγέτες υποφέρουν από την ίδια κουλτούρα και είναι βυθισμένοι σε αυτήν. Γι αυτό ο τρόπος ζωής τους δεν είναι ένα μήνυμα που να συνάδει με τον αγώνα τους. Διαβάστε επίσης: Μουχίκα: Οι πλούσιοι να βγουν από την πολιτική Είπαν ότι ήμουν φτωχός πρόεδρος, αλλά δεν κατάλαβαν τίποτα! Δεν είμαι φτωχός. Φτωχός είναι αυτός που έχει μεγάλη ανάγκη. Ο στόχος μου είναι να γίνω στωικός. Και είναι γεγονός ότι αν ο κόσμος δεν μάθει να ζει με μια κάποια νηφαλιότητα, να μην σπαταλά ασταμάτητα, αν δεν το μάθει αυτό σύντομα, ο κόσμος μας δεν θα επιβιώσει. Η δίψα για χρήμα μας υποκινεί να αγοράζουμε συνεχώς νέα πράγματα, αλλά η διατήρηση της ζωής του πλανήτη σημαίνει ότι πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα απαραίτητα και να μην σπαταλάμε τους πόρους μας. Τώρα, όπως καταλαβαίνετε, αυτός ο αγώνας είναι ένα πολιτιστικό έπος. Εμείς, η Αριστερά, πρέπει να οικοδομήσουμε μια γραμμή σκέψης διαφορετική από αυτή που έχουμε. Αυτό σημαίνει να απαλλαγούμε από τη σύνδεσή μας με τον καπιταλισμό. Ξεμείναμε από δημιουργικότητα και ιδέες. Θέλαμε να κάνουμε τα ίδια με τον καπιταλισμό, αλλά με περισσότερη ισότητα. Και στο τέλος, όλα αυτά έχουν να κάνουν με το τι θεωρούμε ότι είναι η καλή ζωή, οι αξίες που μπορούμε να εκτιμήσουμε στη ζωή, τα πράγματα που μπορούμε να επιδιώξουμε. Σημαίνει να έχουμε μια αίσθηση των ορίων. Ουκ εν τω πολλώ το ευ, όπως έλεγαν οι Έλληνες. Η Αριστερά πρέπει να είναι πιστή σε ένα άλλο σύνολο αξιών, και γι’ αυτό επιμένω στο πρόβλημα της κουλτούρας, στο πρόβλημα της αφοσίωσης και της αποτίμησης ορισμένων τομέων της ζωής που ο καπιταλισμός δεν εκτιμά. Υπάρχει πολλή θλίψη στις κοινωνίες μας, παρόλο που είναι γεμάτες πλούτο. Είμαστε υπερτροφικές κοινωνίες, που πνίγονται από την ποσότητα των σκουπιδιών που δημιουργούν. Μολύνουμε τα πάντα, αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε και μετά ζούμε σε απόγνωση πληρώνοντας λογαριασμούς. Πρέπει να προτείνουμε έναν άλλο τρόπο ζωής! Για μένα, η Αριστερά πρέπει να είναι πιο επαναστατική από ποτέ. Αλλά αυτό σημαίνει να ζεις όπως σκέφτεσαι. Διαφορετικά καταλήγουμε να σκεφτόμαστε όπως ζούμε. Ο αγώνας είναι για μια αυτοδιαχειριζόμενη κοινωνία, για να μάθουμε να είμαστε αφεντικά του εαυτού μας και να καθοδηγούμε τα κοινά μας σχέδια. Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να συζητηθούν από μια νέα αριστερά. Πιστεύω στη μόνιμη ύπαρξη της Αριστεράς, αλλά δεν θα είναι η Αριστερά όπως ήταν. Αυτό που ήταν έχει φύγει, έχει περάσει! Η Αριστερά θα πρέπει να είναι διαφορετική γιατί ο χρόνος αλλάζει. Το μόνο μόνιμο πράγμα είναι η αλλαγή. Δεν πρόκειται να προτείνω εμπόδια στη δημιουργία νέων επαναστατικών προγραμμάτων. Αντιθέτως! Αλλά δεν έχω κάποια μαγική συνταγή. Μου φαίνεται ότι η δημιουργικότητα πρέπει να ενθαρρυνθεί, γιατί βρισκόμαστε σε έναν κόσμο με μια παλιά αριστερά που ζει υπερβολικά από τη νοσταλγία, μια αριστερά που δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει γιατί απέτυχε και δυσκολεύεται πολύ να φανταστεί νέους δρόμους προς τα εμπρός. Πιστεύω ότι αυτή είναι μια εποχή πολλών προσπαθειών, πολλών πειραματισμών και δημιουργικότητας. Και γι’ αυτό υπάρχουν κάποιες παράμετροι που μπορούμε να ακολουθήσουμε, γιατί, όπως είπα, η γενιά μου δεν έδωσε αρκετή έμφαση στον πολιτισμό. Αναφέρομαι στην κουλτούρα που ενυπάρχει στις κοινές και συνηθισμένες σχέσεις που έχουν οι άνθρωποι, η οποία, υπό τον καπιταλισμό, χρησιμοποιεί πλέον τα γεγονότα της καθημερινής ζωής μόνο για να εξασφαλίσει περαιτέρω συσσώρευση. Η κουλτούρα στην οποία είμαστε ενσωματωμένοι, στην οποία περιβαλλόμαστε, είναι λειτουργική μόνο για τον πολλαπλασιασμό του ατομικού κέρδους. Και αυτή η κουλτούρα είναι πολύ ισχυρότερη από τους στρατούς και τη στρατιωτική ισχύ και όλα τα άλλα, επειδή αυτή η κουλτούρα καθορίζει τις μόνιμες σχέσεις εκατομμυρίων απλών ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και αυτό είναι πολύ ισχυρότερο από την ατομική βόμβα! Έτσι, το να αλλάξουμε ένα σύστημα χωρίς να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της αλλαγής της κουλτούρας είναι άχρηστο. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα νέο σύστημα και, παράλληλα, μια νέα κουλτούρα, μια νέα ηθική, γιατί, διαφορετικά, θα συμβεί ξανά αυτό που είδαμε με τη Σοβιετική Ένωση, όπου ένα επαναστατικό κίνημα έκανε μια τέλεια στροφή 360 μοιρών για να βρεθεί στο ίδιο σημείο – αλλά πολύ χειρότερα! Πρέπει να μάθουμε από αυτή την ήττα, σωστά;».   Προσαρμοσμένο από το Surviving the 21st Century των Noam Chomsky και José Mujica, σε επιμέλεια του Saúl Alvídrez, που θα κυκλοφορήσει από τον Verso τον Σεπτέμβριο του 2025. Δημοσιεύθηκε στο Jacobin [Πηγή: www.doctv.gr]

Στον απόηχο της εκλογής Τράμπ: Η εντατικοποίηση της εργασίας πριν από ενα αιώνα.

Η επιστολή προς τον Χένρι Φορντ της σύζυγου ενός αμερικάνου εργάτη πριν απο 100 ακριβώς χρόνια (το κείμενο από την "Ναυτεμπορική")

"Συγχωρήστε τον τρόπο με τον οποίο σας απευθύνομαι, αλλά σας παρακαλώ, για χάρη της ανθρωπιάς, να ερευνήσετε την κατάσταση και συγχωρήστε αν φαίνομαι αγενής. Κύριε Φορντ, είμαι η σύζυγος ενός από τους τελικούς συναρμολογητές στην επιχείρησή σας και ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου θέλουμε να θεωρηθούμε υποκινητές, γι’ αυτό και δεν θέλουμε να πούμε τίποτα που θα μπορούσε να επιδεινώσει την κατάσταση. Όμως, κύριε Φορντ, δεν γνωρίζετε τις συνθήκες που επικρατούν στο εργοστάσιό σας. Είμαι σίγουρη πως αν τις γνωρίζατε, δεν θα τις επιτρέπατε.

Γνωρίζετε ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να «αντιταχθεί στη φύση»; Πρέπει να πάει στην τουαλέτα, αλλά δεν του επιτρέπεται να πάει κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Πρέπει να το κάνει πριν φτάσει στη δουλειά ή μετά το τέλος της βάρδιας. Το σύστημα αλυσίδας που εφαρμόζετε είναι για σκλάβους! Για όνομα του Θεού, κύριε Φορντ – δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένας άνθρωπος διαθέσιμος να τον αντικαταστήσει προσωρινά όταν η φύση καλεί; Το μόνο που χρειάζεται είναι μια προσωπική σας έρευνα για λίγες ώρες και είμαι σίγουρη πως δεν θα το επιτρέπατε.

Επιπλέον, όταν κάποιος εργάζεται συνεχώς, αδιάκοπα, και δεν αισθάνεται καλά – όπως ο σύζυγός μου, που έχει γρίπη και αντί να είναι στο σπίτι, όπου θα έπρεπε να βρίσκεται, εργάζεται, πώς είναι δυνατόν να ανέχεστε έναν επιστάτη να τον βρίζει και να τον εξαναγκάζει να κάνει πιο γρήγορα; Το όνομα του Θεού θα έπρεπε να χρησιμοποιείται με σεβασμό και όχι για να καταριούνται αυτούς τους φτωχούς άνδρες. Αυτά τα 5 δολάρια την ημέρα είναι μια ευλογία – μεγαλύτερη από ό,τι μπορείτε να φανταστείτε – αλλά τα κερδίζουν με πολύ κόπο. Πόσο πιο τυχερός είστε εσείς που ο Θεός σας έδωσε όσα έχετε αντί να σας βάλει στη θέση αυτών των ανθρώπων. Παρακαλώ ερευνήστε το και σας ευχαριστώ, κύριε Φορντ.

Υ.Γ. Μπορείτε, παρακαλώ, να ερευνήσετε και το εξής: Ο σύζυγός μου προμηθεύεται ειδικά εργαλεία, αλλά η αξία τους αφαιρείται από τον μισθό του. Επιπλέον, του κλέβουν συνεχώς εργαλεία και φόρμες εργασίας, καθώς δεν υπάρχουν ερμάρια. Αναγκάζονται να αφήνουν τα παλτά και τις φόρμες τους όπου να ‘ναι, και το φαγητό του έχει κλαπεί επανειλημμένα εξαιτίας αυτού. Σας παρακαλώ".

Εδώ ολόκληρο το άρθρο της Ν. Στασινού από την "Ναυτεμπορική""

Για τις επιπτώσεις στη χώρα μας των εχθροπραξιών στη Μέση Ανατολή.

Μεσόγειος Credit Sabine Rethore

Στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας τα κόμματα δεν μας έχουν συνηθίσει δεκάδες χρόνια τώρα να αφήνουν πίσω τους μικροκομματικούς υπολογισμούς και να συνεννοούνται για τα μεγάλα θέματα του σήμερα και του αύριο της χώρας (ασφάλεια, ενέργεια, δημογραφικό, υγεία, παιδεία κ.α). Οι εχθροπραξίες στη Λωρίδα της Γάζας και στον Λίβανο που φαίνεται οτι θα συνεχιστούν για σημαντικό χρονικό διάστημα έχουν πολλές επιπτώσεις για την Ελλάδα:

Θέματα ασφάλειας

• Μεταναστευτική πίεση: Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ήδη αυξημένες μεταναστευτικές ροές και η σύγκρουση θα μπορούσε να επιδεινώσει αυτό το ζήτημα. Η ελληνική κυβέρνηση έχει προειδοποιήσει ότι η κλιμάκωση της βίας στη Μέση Ανατολή μπορεί να οδηγήσει σε αύξηση των μεταναστών χωρίς έγγραφα - βλ. https://www.voanews.com/a/greece-warns-israel-hamas-war-will-add-migration-pressure/7305212 .html.

• Περιφερειακή σταθερότητα: Η σύγκρουση ενισχύει την περιφερειακή αστάθεια, η οποία θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στην ασφάλεια για την Ελλάδα, ειδικά εάν οι εντάσεις επεκταθούν σε γειτονικές χώρες - βλ. https://english.elpais.com/international/2024-01-07/danger-of-gaza-war -spillover-peaks-in-middle-east-after-three-months-of-fighting.html.

Οικονομικός αντίκτυπος

• Τουρισμός: Ο τουριστικός τομέας της Ελλάδας θα μπορούσε να επηρεαστεί από την περιφερειακή αστάθεια. Οι πιθανοί ταξιδιώτες ενδέχεται να αποφύγουν την περιοχή λόγω ανησυχιών για την ασφάλεια, επηρεάζοντας την οικονομία της - βλ. https://greekreporter.com/2024/10/02/relations-greece-israel-palestine/.

• Τομέας ενέργειας: Η Ελλάδα έχει ενεργειακούς δεσμούς με το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένων συνεργασιών σε έργα φυσικού αερίου. Η σύγκρουση θα μπορούσε να διαταράξει αυτά τα έργα και να επηρεάσει τον ενεργειακό εφοδιασμό - βλ. https://greekreporter.com/2024/10/02/relations-greece-israel-palestine/.

Διπλωματικές Σχέσεις

• Πράξη εξισορρόπησης: Η Ελλάδα διατηρεί μια λεπτή ισορροπία στις σχέσεις της με το Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Η σύγκρουση θέτει την Ελλάδα σε μια προκλητική διπλωματική θέση, να κρατήσει καλές σχέσεις και με τους δυο εμπλεκόμενους - δεν είναι ακατόρθωτο, το έχει πετύχει η Τουρκία στις σχέσεις της με Ρωσία και Ουκρανία -  τόσο στο διπλωματικό τομέα όσο και στο δημόσιο αίσθημα -  βλ. https://greekreporter.com/2024/10/02/relations-greece-israel-palestine/.

• Ανθρωπιστικός Ρόλος: Η Ελλάδα έχει συμμετάσχει σε ανθρωπιστικές προσπάθειες, παρέχοντας βοήθεια και υποστήριξη στις πληγείσες περιοχές. Αυτός ο ρόλος είναι πιθανό να επεκταθεί καθώς η σύγκρουση συνεχίζεται - βλ. https://greekreporter.com/2024/10/02/relations-greece-israel-palestine/.

Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας θα έπρεπε να αφήσουν τις μικροκομματικές σκοπιμότητες στη πάντα, να συνεννοηθούν, να παρακολουθουν στενά την κατάσταση και να προετοιμάστούν για να αντιμετωπίσουν ενιαία τυχόν πιθανές επιπτώσεις και ακόμη μεγαλύτερους κινδύνους.

Οι συνεχιζόμενες σύγχρονες διεθνείς και μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις στο πλανήτη

Δυστυχώς οι ένοπλες συγκρούσεις στο πλανήτη μας, αντι να μειωθούν αυξάνονται χρόνο με το χρόνο. Κάποιες συνεχίζονται με διαστήματα ειρήνης για χρόνια. Κάποιες άλλες προκύπτουν σε περιοχές και κράτη. Διακρίνονται σε μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις (εντός του ίδιου κράτους), σε διακρατικές και σε διεθνείς.

Η διαδικτυακή πύλη Rule of Law in Armed Conflicts (RULAC) που ξεκίνησε το 2007, χαρακτηρίζει και αξιολογεί συστηματικά καταστάσεις ένοπλης βίας, χρησιμοποιώντας τον ορισμό της ένοπλης σύγκρουσης σύμφωνα με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Η RULAC προσδιορίζει επίσης τα μέρη σε αυτές τις συγκρούσεις και το εφαρμοστέο διεθνές δίκαιο. Αυτή τη στιγμή παρακολουθεί περισσότερες από 110 ένοπλες συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται τουλάχιστον 55 κράτη και περισσότεροι από 70 ένοπλοι μη κρατικοί φορείς. Είναι μια πρωτοβουλία της Ακαδημίας Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γενεύης. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ

45 μέτωπα ένοπλης σύγκρουσης συναντά κανείς στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Αίγυπτος, Ιράκ, Ισραήλ, Παλαιστίνη, Λιβύη, Μαρόκο, Συρία, Τουρκία, Υεμένη και Δυτική Σαχάρα έχουν εμπόλεμες ζώνες. Η Ακαδημία συμπεριλαμβάνει σε αυτές και την παράνομη τουρκική κατοχή στο βόρειο τμήμα της Κύπρου...

35 μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις υπάρχουν στην Αφρική και ειδικότερα σε Μπουρκίνα Φάσο, Καμερούν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Αιθιοπία, Μάλι, Μοζαμβίκη, Νιγηρία, Σενεγάλη, Σομαλία, Νότιο Σουδάν και Σουδάν.

Αντίστοιχα άλλες 19 στην Ασία όπου συμμετέχουν πολλές ένοπλες ομάδες στις χώρες Αφγανιστάν, Ινδία, Μιανμάρ, Πακιστάν και Φιλιππίνες έχουν στο εσωτερικό τους εμπόλεμες ζώνες. Υπάρχουν επίσης άλλες δύο συνεχιζόμενες διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις, μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν και μεταξύ Ινδίας και Κίνας.

Ακόμη και στην Ευρώπη υπάρχουν εστίες. Η Ρωσία πρωταγωνιστεί στη σύγκρουση με την Ουκρανία, αλλά και στην Υπερδνειστερία (σύγκρουση με Μολδαβία), καθώς και τη Νότια Οσετία και την Αμπχαζία (σύρραξη με Γεωργία), ενώ Αρμενία και Αρζεμπαϊτζάν εξακολουθούν να συγκρούονται στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Έξι μη διεθνείς ένοπλες συγκρούσεις λαμβάνουν χώρα στην Λατινική Αμερική.

Αξιοσημείωτη είναι η ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή της Ωκεανίας (Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, Παπούα- Νέα Γουϊνέα, Ινδονησία, Μαλαισία)

Διαδραστικός χάρτης εδώ

Διαβάστε σχετικό άρθρο της "Ναυτεμπορικής" εδώ

Περιφρόνηση: η νέα πρόκληση της επόχης μας (Του Timothy Shriver, Πρόεδρου των Special Olympics)

... όλοι αξίζουν να αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια και όταν αυτό συμβαίνει, όλοι επωφελούνται.

Σήμερα, το μήνυμα αυτό είναι σημαντικό όχι μόνο για τα άτομα με διανοητικές αναπηρίες αλλά και για όλους εμάς τους υπόλοιπους. Υπάρχει ένα νέο ζήτημα στην πολιτική μας πραγματικότητα, το οποίο όμως δεν έχει προσελκύσει ακόμη την επιτακτική προσοχή που απαιτεί. Συζητάμε δημόσια σχετικά με τη μετανάστευση και την αναπαραγωγή. Διαφωνούμε μεταξύ μας όσον αφορά την εκπαίδευση και την επιβολή του νόμου, και προτάσσουμε ισχυρές απόψεις γύρω από τον πόλεμο και την ειρήνη. Αγωνιζόμαστε για το μέλλον του πλανήτη μας και για τις πηγές ενέργειας.

Όλα αυτά είναι πράγματι εξαιρετικά κρίσιμα ζητήματα, αλλά αυτό που κρύβεται σε κοινή θέα είναι το μοναδικό ζήτημα που μας εμποδίζει από το να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε από αυτά: η συνήθειά μας να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον με περιφρόνηση και να στερούμε ο ένας από τον άλλον την αξιοπρέπεια. Στο πλαίσιο κάθε κοινότητας, κάθε κράτους και κάθε θρησκείας, αυτό που μας διασπά και μας καταστρέφει δεν είναι ούτε οι πολιτικές μας απόψεις, οι θρησκευτικές μας αξίες ή οι διαφορές μας, αλλά ο φανατισμένος θυμός και ο εθιστικός ιός της περιφρόνησης. Το πρόβλημα δεν είναι ότι διαφωνούμε, αλλά το πώς διαφωνούμε. Και, όταν διαφωνούμε με θυμό και περιφρόνηση, καθιστούμε αδύνατη την επίλυση των ίδιων των προβλημάτων που ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να επιλύσουμε.

Η περιφρόνηση μοιάζει να είναι απανταχού παρούσα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών πιστεύει ότι η πολιτική είναι «τοξική και διχασμένη». Περισσότεροι από 30% από εμάς έχουν τερματίσει μία σχέση με κάποιον στενό φίλο ή φίλη ή κάποιο μέλος της οικογένειάς μας εξαιτίας πολιτικών ή πολιτιστικών ζητημάτων. Σχεδόν οι μισοί από εμάς «αυτολογοκρίνουμε» τα λόγια που είμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε μεταξύ φίλων και κοινωνικών ομάδων, εξαιτίας του φόβου που έχουμε ότι θα δεχθούμε επιθέσεις μίσους. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι αλγόριθμοι των εταιριών τεχνολογίας έχουν γίνει «βασικοί παράγοντες που σκοτώνουν την αβροφροσύνη μας και παρεμποδίζουν την πολιτική, τις κυβερνήσεις και τον κοινωνικό μας ιστό, κυρίως σπέρνοντας την απομόνωση, την οργή και την εθιστική συμπεριφορά». (Swisher 2023). Η περιφρόνηση συμβάλλει στη βία, στον διχασμό και στην παράλυση. Και είναι παντού.

Στο μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας μας, το να αντιμετωπίζεις τους άλλους με περιφρόνηση ήταν κάτι που θεωρούνταν αδυναμία, αλλά στις μέρες μας έχει καταλήξει να είναι ζήτημα υπερηφάνειας. Καυχιόμαστε για το πώς γελοιοποιούμε την άλλη πλευρά. Γινόμαστε δημοφιλείς όταν μπορούμε να ταπεινώνουμε και να εξευτελίζουμε όσους σκέφτονται διαφορετικά από εμάς. Μας εξυμνούν όταν μπορούμε να εντοπίσουμε προσωπικές ατέλειες ή αδυναμίες στους άλλους και να τις εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας. Η περιφρόνηση μας κάνει διάσημους και δημοφιλείς, ακόμη και πλούσιους....

Ο φιλόσοφος René Girard παρατήρησε την εμφάνιση αυτού του φαινομένου πριν από σχεδόν έναν αιώνα, όταν ανακάλυψε αυτό που ονόμασε τον «μηχανισμό του αποδιοπομπαίου τράγου». Ο Girard εντόπισε ένα μοτίβο που παρατηρείται σταθερά στις ανθρώπινες κοινωνίες: οι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε κοινότητες προκειμένου να υποστηρίξουν τις βασικές τους ανάγκες, αλλά δημιουργούνται εντάσεις εξαιτίας της τάσης που έχουν να μιμούνται και να ζηλεύουν τους άλλους. Αυτή η τάση κλιμακώνεται εύκολα σε δαιμονοποίηση και βία, και έτσι δημιουργούνται αποδιοπομπαίοι τράγοι: συσπειρωνόμαστε, δηλαδή, προκειμένου να κατηγορήσουμε τον «άλλο» και πιστεύουμε ότι με τη συντριβή του άλλου μπορεί να αποκατασταθεί η ειρήνη. Όταν οι κοινωνίες δεν διαθέτουν τα τελετουργικά ή τις αξίες που απαιτούνται για τη μείωση των εντάσεων και του θυμού που οδηγούν στην αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων, τότε αυξάνονται τα επικίνδυνα επίπεδα ενοχοποίησης και κατασυκοφάντησης. Αυτή είναι και η σημερινή μας κατάσταση. Κατηγορούμε και διασύρουμε τους άλλους, σε τέτοιο βαθμό και σε τέτοια κλίμακα που τελικά απειλούμαστε όλοι....

Υπάρχουν απλοί τρόποι να εξασκηθούμε στο να διαφωνούμε με αξιοπρέπεια. Όταν διαφωνούμε, για παράδειγμα, είναι πάντα πολύτιμο να εντοπίζουμε την εσωτερική μας ηρεμία και να αυτορρυθμιζόμαστε. Είναι πολύτιμο να λειτουργούμε με περιέργεια και όχι με αντιδραστικότητα – να ακούμε προκειμένου να καταλάβουμε, και όχι προκειμένου να επιτεθούμε...

Πιστεύουμε βαθιά ότι η αλλαγή είναι εφικτή, επειδή πιστεύουμε ότι όλοι μας λαχταράμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο γεμάτο συμπόνια, αγάπη και δικαιοσύνη. Κατά βάθος, πιστεύουμε ότι είμαστε φτιαγμένοι για να μοιραζόμαστε τη ζωή μας, τα χαρίσματά μας και την καλοσύνη μας με τους άλλους. Είμαστε φτιαγμένοι για να λάμπουμε. Το ίδιο και όλοι οι άλλοι.

Διαβάστε όλο το άρθρο στις "Απόψεις του SNF Dialogues" εδώ

Σουδάν: ακόμη μια εστία ανθρωπιστικής κρίσης

Παρά τη φρίκη της Γάζας και της Ουκρανίας, αυτό που απειλεί να γίνει η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση στον κόσμο βρίσκεται αλλού. Η δεινή κατάσταση του Σουδάν απουσιάζει σχεδόν εντελώς από τις ειδήσεις που σερβίρουν τα  κυρίαρχα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης – γεγονός που δεν αφορά μόνο το Σουδάν. Η χώρα αυτή βρίσκεται σε μια πολύ ασταθή περιοχή της Αφρικής με σημαντικό πληθυσμό και συνορεύει επίσης με κάθε άλλο παρά σταθερές πολιτικά, κοινωνικά και στρατιωτικά χώρες.

Περίπου 15.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους από τότε που ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στο κράτος αυτό της Βόρειας Αφρικής πριν από ένα χρόνο, και άλλα 18 εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν «οξεία πείνα», σύμφωνα με το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών. 

Σχεδόν 11 εκατομμύρια έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους και μεγάλα τμήματα της πρωτεύουσας, Χαρτούμ, είναι ερειπωμένα. 

Σχεδόν 2 εκατομμύρια πρόσφυγες έχουν περάσει σε γειτονικές χώρες σύμφωνα με την αρμόδια υπηρεσία του ΟΗΕ.  Η χώρα και οι γείτονές της βιώνουν μια από τις μεγαλύτερες και πιο απαιτητικές ανθρωπιστικές κρίσεις και κρίσεις εκτοπισμού στον κόσμο. Οι έντονες ελλείψεις βασικών πόρων όπως τρόφιμα, νερό και καύσιμα, μαζί με ένα σοβαρά υποβαθμισμένο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, είναι μερικές μόνο από τις τρομερές συνέπειες της σύγκρουσης, επιβεβαιώνει η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού.

Διάφορα κράτη της Μέσης Ανατολής εμπλέκονται βαθιά στην εμφύλια διαμάχη με πρωτεργάτες – παρά τις εκατέρωθεν διαψεύσεις - τα  Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ιράν.

Το περίπλοκο συνονθύλευμα συμφερόντων και θρησκευτικής πίστης στη χώρα και έξω από αυτή, κάνει τα πράγματα ακόμη πιο περίπλοκα με καλά εξοπλισμένες ομάδες πολιτοφυλάκων διαφόρων αποχρώσεων  να πολεμούν η μια την άλλη και όλοι μαζί όλους. 

Αυτή η κατάσταση έχει εγείρει φόβους ότι, ακόμη και αν επιτευχθεί μια κατάπαυση του πυρός – για την οποία έχουν γίνει επανειλημμένες αποτυχημένες προσπάθειες - ο εφιάλτης για τους Σουδανούς πολίτες θα συνεχιστεί.

Η ακροδεξιά απειλή για τις κοινωνικές κατακτήσεις και ελευθερίες στην Ευρώπαϊκή Ένωση

Στις αρχές Οκτώβρη του 2023 στις χώρες της ΕΕ με βαθύ μπλέ τα ακροδεξιά κόμματα ήταν μεταξύ των 3 πρώτων κομμάτων σε δημοτικότητα σε κάθε μια από αυτές. (Το αχνό μπλε για τς υπόλοιπες χώρες της ΕΕ όπου δεν ήταν στα 3 πρώτα).  Με ανοιχτό κίτρινο είναι οι χώρες στις οποίες θα γίνονταν εκλογές.

Στις 15 Οκτωβρίου 2023, οι ψηφοφόροι στη Πολωνία εξέλεξαν νέα Βουλή και Γερουσία. Μετά από οκτώ χρόνια διακυβέρνησης από το κατά τίτλο κόμμα Νόμος και Δικαιοσύνη (PiS), (που κέρδισε 194 έδρες — πολύ λίγες για πλειοψηφία) σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση απο συνασπισμό κομμάτων με τη συμμετοχή και της αριστεράς (248 έδρες).

Στις 22 Νοεμβρίου 2023 η Ολλανδία εξέλεξε τα 150 μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων της . Το ακροδεξιό Κόμμα για την Ελευθερία, ήρθε πρώτο με 37 έδρες, αλλά χωρίς να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας. Η συμμαχία Εργατικών-Πράσινων του Φρανς Τίμερμανς καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση με 25 έδρες. Το ολοκαίνουργιο Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο του Peter Omtzigt μπήκε στο κοινοβούλιο με 20 έδρες.

Επόμενες εκλογές: 

Φιλανδία: 11 Φεβρουαρίου

Λευκορωσία: 25 Φεβρουαρίου

Πορτογαλία: 10 Μαρτίου

Ρωσία: 17 Μαρτίου

Ευρωεκλογές: 6-9 Ιουνίου

Η διανομή γάλατος και τα παιδικά συσίτια στη Χαλκίδα στη κατοχή

Πηγή: ΓΑΚ Νομού Εύβοιας

Ο χειμώνας της 1941-1942, υπήρξε ο χειρότερος για τη χώρα. Εκτός από τα άλλα δεινά του πολέμου και της κατοχής υπήρχε και ο συμμαχικός αποκλεισμός εφοδιασμού της Ελλάδας από τη θάλασσα για να πληγούν οι Γερμανοί. Οι τελευταίοι όμως έλυναν τα προβλήματά τους αλλιώς, με επιτάξεις, κατασχέσεις παραγωγής και εφοδιασμό από ξηράς. Ο ελληνικός λαός όμως πλήρωσε αυτό το μέτρο αποκλεισμού με χιλιάδες θύματα από τα πιο ανυπεράσπιστα και φτωχά κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα. Όσοι είχαν κάποια περιουσία στα χωριά μπόρεσαν να βρουν λύσεις. (Ο παπούς μου Μανώλης Μπαλογιάννης, λιμενεργάτης έμεινε στη Χαλκίδα όπου δούλευε αλλά έστειλε τη γιαγιά Μαρία Γκιζελή  με τα τρία παιδιά (Βασιλική, Κωνσταντίνο και Δημήτηρη) στο Αυλωνάρι όπου και έζησαν στα χρόνια της πείνας).

Μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα στους εμπόλεμους επήλθε συμφωνία και η χώρα άρχισε να εφοδιάζεται τακτικά από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό από το φθινόπωρο του 1942. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός (ΔΕΣ) εγκατέστησε δικό του διοικητικό μηχανισμό στην Ελλάδα για να παραλαμβάνει και να διανέμει υπό την εποπτεία του τη βοήθεια που ερχόταν.

Στη Χαλκίδα συγκροτήθηκε επιτροπή του ΔΕΣ με πρόεδρό της το Μητροπολίτη Γρηγόριο, το δήμαρχο Κώστα Ρεντίφη, τους γιατρούς Αγησίλαο Λεμπέση και Γιάννη Παπαστρατή και το μηχανικό Νότη Καπνίση. Με πρόταση του Γιώργου Γιαννάκη, σύμβουλου της επιτροπής, συγκροτήθηκε «Ειδική Επιτροπή για το Παιδί» με εφόρους την Άννα Καπνίση και το Σωτήρη Παπαστρατή από τις αρχές του 1943.

Η «Ειδική Επιτροπή για το Παιδί» οργάνωσε το βρεφικό σταθμό Χαλκίδας για τη σωτηρία των βρεφών τη δύσκολή εκείνη περίοδο. Καθήκον της ήταν η διανομή του γάλατος του ΔΕΣ, που όμως ερχόταν σε βαρέλια σκόνη και έπρεπε να δίνεται κάθε μέρα παρασκευασμένο από την Επιτροπή. Οι μητέρες ήθελαν να το παραλαμβάνουν σε σκόνη και να το παρασκευάζουν οι ίδιες, όμως ο ΔΕΣ δεν το επέτρεπε και για αυτό έπρεπε να οργανωθεί η διανομή του. Τα «καζάνια» του γάλατος στήθηκαν στο σημερινό χώρο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.

Ο ΔΕΣ προέβλεπε τη χορήγηση γάλατος σε παιδιά έως ενός έτους αλλά ήταν φανερό ότι και τα μεγαλύτερα το είχαν ανάγκη. Η τοπική επιτροπή αποφάσισε να παρουσιάζει στον ΔΕΣ και τις ληξιαρχικές πράξεις γέννησης των πεθαμένων στο μεταξύ παιδιών και να παίρνει τις μερίδες τους που τις χορηγούσε στη συνέχεια στα μεγαλύτερα παιδιά.

Μετά την πρώτη αυτή νίκη, τα μέλη της τοπικής επιτροπής του ΔΕΣ και της Επιτροπής για το Παιδί αποφάσισαν να οργανώσουν συσσίτια για τα μεγαλύτερα παιδιά. Το ονόμασαν «το πιάτο του εξαντλημένου παιδιού» και αποφάσισαν να μην είναι μια καταθλιπτική διανομή συσσιτίου αλλά ένα είδος εστιατορίου με τραπέζια. Εξασφαλίστηκε για αίθουσα το Εργατικό Κέντρο, τότε πάνω απ’ την Κεντρική Αγορά. Καθαρίστηκε, ασπρίστηκε, τοποθετήθηκαν τραπέζια και καρέκλες. Στην αρχή επιλέχτηκαν τριάντα παιδιά, τα πιο εξαντλημένα και ξεκίνησε το «εστιατόριο» στις αρχές Απριλίου 1943.

Η επιτροπή έπαιρνε βασικά είδη απ’ τον ΔΕΣ (μακαρόνια, όσπρια) αλλά και από τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας. Την Πρωτομαγιά του 1943 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του πρώτου παιδικού εστιατορίου με εκατό πενήντα πλέον παιδιά. Τα γεύματα ήταν πλήρη και ειδικά για τα μέτρα της εποχής, αφού προσφερόταν τακτικά και κρέας και ψάρι και φρούτα. Επίσης εξοικονομώντας αλεύρι από τα ατομικά δελτία διανομής του ΔΕΣ, πράγμα «παράνομο», δινόταν σε κάθε παιδί και ένα φραντζολάκι με το φαΐ του.

Η επιτυχία της προσπάθειας οδήγησε τους εμπνευστές της στην επέκταση της. Βρέθηκε μεγαλύτερη αίθουσα, ο κινηματογράφος «Παλλάς», στην περιοχή Παζάρι. Στις 18.7.1943 έγιναν τα εγκαίνια του δεύτερου εστιατορίου με χίλια τριακόσια πενήντα παιδιά! 

Με άρθρα  στον τοπικό Τύπο, τα μέλη της Επιτροπής παρουσίαζαν το έργο της και ζητούσαν τη στήριξή της επικρίνοντας ταυτόχρονα την απουσία ενδιαφέροντος από μερίδα των εύπορων της πόλης. Η καμπάνια αυτή είχε αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εισφορές  και να κερδηθεί και αυτή η μάχη προς όφελος των παιδιών της Χαλκίδας.

Πηγή: Σωτήρης Παπαστρατής. Μέρες του 1943-1944 στην Εύβοια. Χατζηνικολής, 1995.

Διαβάστε και αυτό απο τα Αρχεία Νομού Εύβοιας

Tο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το σκάνδαλο λογισμικού κατασκοπείας

«Με 425 ψήφους υπέρ, 108 κατά και 23 αποχές, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε ψήφισμα σχετικά με την έλλειψη νομοθετικής συνέχειας στις προτάσεις του, τις οποίες συνέταξαν οι ευρωβουλευτές μετά την ολοκλήρωση του έργου της εξεταστικής επιτροπής σχετικά με τη χρήση του Pegasus και άλλων λογισμικών κατασκοπείας.

Παρά το γεγονός ότι το ΕΚ έχει ζητήσει ορισμένες νομοθετικές αλλαγές για την αντιμετώπιση της κατάχρησης λογισμικών κατασκοπείας στην Ευρώπη από τον Ιούνιο του 2023, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει ακόμη παρουσιάσει σχέδιο για το πώς προτίθεται να αντιδράσει στις απειλές αυτές για τους ανθρώπους και τη δημοκρατία. Καλώντας την Επιτροπή να σεβαστεί τη σχετική διοργανική συμφωνία, το Κοινοβούλιο ζητά να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα επιβολής της νομοθεσίας.

Όπως αναφέρεται στη σύσταση που εγκρίθηκε από τους ευρωβουλευτές, η Επιτροπή θα πρέπει επίσης να αξιολογήσει έως το τέλος Νοεμβρίου κατά πόσον η Κύπρος, η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Ισπανία πληρούν τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση της χρήσης λογισμικού κατασκοπείας.

Οι ευρωβουλευτές υπογραμμίζουν τις νέες περιπτώσεις κατάχρησης λογισμικού κατασκοπείας στην Ευρώπη μετά την έγκριση των τελικών τους συστάσεων, γεγονός που υποδηλώνει ότι το ισχύον νομικό πλαίσιο δεν επαρκεί για την πρόληψη της κατάχρησης λογισμικού κατασκοπείας. Σημειώνουν ότι το λογισμικό Pegasus έχει χρησιμοποιηθεί κατά της εξόριστης στη Γερμανία δημοσιογράφου Galina Timchenko και ότι οι ίδιοι οι ευρωβουλευτές έχουν στοχοποιηθεί.

Αναφερόμενοι στις πρόσφατες εξελίξεις στις έρευνες στα κράτη μέλη, οι ευρωβουλευτές σημειώνουν ότι στην Ελλάδα δύο αξιωματούχοι της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών αντιμετωπίζουν ποινικές διώξεις και ότι η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών αντιμετώπισε αιφνίδιες αλλαγές στο πλαίσιο της σχετικής έρευνάς της, αλλά και ότι οι φάκελοι διαβιβάστηκαν σε άλλον εισαγγελέα. Στην Πολωνία, η εθνική εξεταστική επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι άνθρωποι στοχοποιήθηκαν με κατασκοπευτικό λογισμικό για πολιτικούς λόγους, ενώ στην Ισπανία η έρευνα ανεστάλη προσωρινά λόγω έλλειψης συνεργασίας από τις ισραηλινές αρχές.

Επιπλέον, η γαλλική εταιρεία Nexa Technologies πούλησε το λογισμικό κατασκοπείας Predator σε καταπιεστικά καθεστώτα (συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, του Βιετνάμ και της Μαδαγασκάρης), ενώ και στην Ιρλανδία ζητήθηκε από την Επιτροπή Δικαιοσύνης του Ιρλανδικού Κοινοβουλίου να διερευνήσει τον ρόλο του ομίλου Intellexa στην πώληση λογισμικού κατασκοπείας.

Αν και οι εκθέσεις υποδηλώνουν παραβιάσεις των ελέγχων των εξαγωγών ειδών διπλής χρήσης στην ΕΕ, δεν υπήρξε αξιόπιστη παρακολούθηση από τις εθνικές αρχές ή την Επιτροπή. Αυτό δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για κακόβουλους δρώντες στην Ευρώπη, σημειώνουν οι ευρωβουλευτές, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες οι αρχές έχουν συμπεριλάβει στη σχετική «μαύρη λίστα» τις εταιρείες κατασκοπευτικού λογισμικού Intellexa και Cytrox με έδρα την ΕΕ».

Σαφές μήνυμα στις αρχές του Ιράν το Νόμπελ Ειρήνης 2023 στην άδικα φυλακισμένη Ναργκίς Μοχαμάντι

Η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης 2023 Ναργκίς Μοχαμαντί πρέπει να απελευθερωθεί άμεσα και άνευ όρων!

Η σημερινή αναγνώρισή της από την επιτροπή Νόμπελ Ειρήνης δεν θα την απελευθερώσει, αλλά στέλνει σαφές μήνυμα στις αρχές του Ιράν ότι η καταστολή των ειρηνικών φωνών κριτικής και υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα μείνει αδιαμφισβήτητη

Παγιδευμένοι στην κόλαση της Κεντρικής Αμερικής (της Μ.Δεδούση)

Φωτο από www.avgi.gr

" Στο Ελ Σαλβαδόρ το 2% του πληθυσμού είναι στη φυλακή. Δεν είναι απαραίτητα εγκληματίες, κυρίως είναι αντιφρονούντες, αλλά και τυχαίοι άνθρωποι· οι πραγματικοί εγκληματίες είναι έξω ανενόχλητοι. Η κατάσταση στη χώρα, υπό τον Πρόεδρο Ναγίπ Μπουκέλε, είναι επιεικώς τραγική, καθώς κατ’ ουσίαν κυβερνούν οι συμμορίες, που σκοτώνουν, ληστεύουν, βιάζουν και απάγουν ανεξέλεγκτα. Ο επίσημα κεντροδεξιός αλλά κατ’ ουσίαν απολιτικός Μπουκέλε, με πρόφαση την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος, καταπατά κάθε δημοκρατική ελευθερία, παρακολουθεί τους πάντες και συλλαμβάνει αδιακρίτως ό,τι κινείται, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Στο Ελ Σαλβαδόρ οι άνθρωποι στριμώχνονται είτε στη φυλακή είτε στα σύνορα προσπαθώντας να διαφύγουν. Κι αν τα καταφέρουν, καταλήγουν στα κέντρα υποδοχής της Κόστα Ρίκα μαζί με άλλους ανθρώπους, από τη γειτονική Νικαράγουα, ας πούμε.

Στη Νικαράγουα ο Πρόεδρος Ντανιέλ Ορτέγκα, ο οποίος συγκυβερνά με τη σύζυγό του Ροζάριο Μουρίλο, ανακατέλαβε την εξουσία το 2007. Ο Ορτέγκα, πρώην ηγέτης των Σαντινίστας, εξελίχθηκε από αριστερό επαναστάτη σε στυγνό δικτάτορα, ο οποίος έχει καταργήσει κάθε ελευθερία, ενώ εμφανίζει και σημάδια κανονικής παράνοιας. Το 2021 εξελέγη για τέταρτη φορά, κάτι όχι και τόσο παράξενο, αφού όποιος του αντιτίθεται είτε εξαφανίζεται είτε καταλήγει στη φυλακή και παραμένει εκεί χωρίς να ελπίζει καν σε δίκη. Ο Ορτέγκα έχει κλείσει όλες τις ξένες ή ανεξάρτητες οργανώσεις που δρούσαν στη χώρα, έχει περισσότερους από 300 νεκρούς διαδηλωτές στο «ενεργητικό» του, άγνωστο αριθμό βασανισμένων και «εξαφανισμένων» και μια υπερσυντηρητική πολιτική που απαγορεύει τις εκτρώσεις αλλά και κάθε ελεύθερη έκφραση. Οι κάτοικοι της χώρας φεύγουν προς κάθε κατεύθυνση και με όποιον τρόπο μπορούν.

Στη Γουατεμάλα, στα μέσα Αυγούστου είχαν εκλογές, τις οποίες κέρδισε το κόμμα του προοδευτικού Μπερνάρντο Αραβέλο. Και μετά έγινε κάτι απίθανο: Ένας χαμηλόβαθμος δικαστής είπε ότι το κόμμα του Αραβέλο είναι παράνομο και η Εκλογική Επιτροπή της χώρας το δέχτηκε και απέκλεισε τον Αραβέλο από την εξουσία, παρά τη σαρωτική νίκη του στις εκλογές και παρά το γεγονός ότι όλοι οι ανεξάρτητοι παρατηρητές επικύρωσαν το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Αραβέλο έκανε λόγο για πραξικόπημα με μοχλό το δικαστικό σύστημα, και μάλλον δεν έχει άδικο. Στο μεταξύ, το 60% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και οι διαδηλώσεις συνταράσσουν τη χώρα.

Στην Ονδούρα όσα συμβαίνουν περιγράφονται εξαιρετικά με τα λόγια του Γιαν Έγκελαντ, γενικού γραμματέα του Νορβηγικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες, ο οποίος επισκέφθηκε πρόσφατα τη χώρα: «Οι ιστορίες που μου λένε εδώ οι άνθρωποι είναι παρόμοιες με εκείνες των ανθρώπων σε εμπόλεμες ζώνες, όπως η Συρία, η Υεμένη ή η Ουκρανία». Η βία είναι στην ημερήσια διάταξη των ανθρώπων, οι οποίοι δεν προστατεύονται από κανέναν. Φεύγουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες από τα σπίτια τους, χωρίς όμως να έχουν κάπου να πάνε. Μετά από χρόνια πραξικοπημάτων και πολιτικής βίας, τον Ιανουάριο του 2022 η Σιομάρα Κάστρο ορκίστηκε Πρόεδρος, καθώς το κόμμα της, το αριστερό Ελευθερία και Επανίδρυση (LIBRE), κέρδισε τις εκλογές του Νοεμβρίου του 2021. Η Κάστρο έχει πολλές και καλές ιδέες, είναι λίαν αμφίβολο όμως εάν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν μέσα στο γενικευμένο χάος".

Όλο το άρθρο απο την ¨Αυγή¨εδώ

Ήρωες του καιρού μας: Χάλεντ Άσαντ

 Φόρος τιμής στον Σύρο Αρχαιολόγο Χάλεντ Άσαντ

Σαν σήμερα, στις 18 Αυγούστου 2015, ο Σύρος Αρχαιολόγος Χάλεντ Άσαντ (Khaled al-Asaad), Διευθυντής του Μουσείου και του Αρχαιολογικού χώρου της Παλμύρας και για πολλές δεκαετίες επικεφαλής των ανασκαφών στην περιοχή, δολοφονήθηκε από στρατιώτες του ISIS επειδή αρνήθηκε να τους αποκαλύψει πού είχε κρύψει αρχαιολογικά ευρήματα προκειμένου να τα προστατέψει από τους τζιχαντιστές.

Ο Άσαντ μιλούσε πέντε σύγχρονες και έξι αρχαίες, ιδιωματικές γλώσσες, μερικές από τις οποίες έχουν εξαφανιστεί πλέον. Στα χρόνια του πολέμου στη Συρία, αρκετές ευρωπαϊκές χώρες του πρόσφεραν κατοικία και ιθαγένεια, αλλά εκείνος αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη Συρία.

Ο Άσαντ, παρά τα εκτενή βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε από τους στρατιώτες του ISIS, δεν φανέρωσε την τοποθεσία των θησαυρών του Μουσείου και για την άρνησή του αποκεφαλίστηκε στην κεντρική πλατεία της Παλμύρας, μπροστά από το Mουσείο στο οποίο εργαζόταν για περισσότερα από 50 χρόνια. Το ακρωτηριασμένο σώμα του κρεμάστηκε στη συνέχεια σε ένα φωτεινό σηματοδότη.

Ο Χάλεντ Άσαντ δεν υπήρξε μεγάλος αρχαιολόγος μόνο διότι παρήγαγε σπουδαίο επιστημονικό έργο, για περισσότερο από μισό αιώνα. Υπήρξε μεγάλος αρχαιολόγος διότι υπηρέτησε τον Πολιτισμό, δηλαδή τον Άνθρωπο, μέχρι τέλους, με τίμημα τη ζωή του. Σε αυτόν χρωστάμε, μεταξύ άλλων, τη σωτηρία σπάνιων, πολύτιμων για την ιστορία και την αρχαιολογία, τεχνουργημάτων από την περιοχή της Αρχαίας Παλμύρας. Με την αφοσίωση και τη θυσία του, φωτίζει τις σκοτεινές εποχές της νέας βαρβαρότητας στις οποίες όλοι ζούμε

Πηγή: https://www.facebook.com/profile.php?id=100057517388024

(Σύλλογος Εκτάκτων Αρχαιολόγων - ΣΕΚΑ)

Λιγότερο ασφαλής ο κόσμος χρόνο με το χρόνο

" Ο κόσμος μας είναι λίγο λιγότερο ασφαλής από ό,τι ήταν πέρυσι, σύμφωνα με τα αποτελέσματα του δείκτη 2023 Global Peace Index και την λίστα με τις πιο ειρηνικές χώρες στον κόσμο. Η μελέτη του Institute for Economics and Peace 2023 αφορά τις τάσεις σχετικά με την ειρήνη, την οικονομική της αξία, και πώς αναπτύσσονται οι ειρηνικές κοινωνίες. Η έρευνα καλύπτει 163 χώρες που αποτελούν το 99,7%. του παγκόσμιου πληθυσμού, χρησιμοποιώντας 23 ποιοτικές και ποσοτικούς δείκτες. Μετράει το επίπεδο «αρνητικής ειρήνης» μιας χώρας χρησιμοποιώντας τρία κριτήρια:

• Συνεχιζόμενες εσωτερικές και διεθνείς συγκρούσεις
• Κοινωνική ασφάλεια και προστασία
• Στρατιωτικοποίηση

Τα φετινά αποτελέσματα διαπίστωσαν ότι το μέσο επίπεδο της παγκόσμιας ειρήνης επιδεινώθηκε κατά 0,42%, καταγράφοντας την δέκατη τρίτη επιδείνωση στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, με την κατάσταση σε 84 χώρες να βελτιώνεται και σε 79 να επιδεινώνεται το 2022...Η Ευρώπη είναι η πιο ειρηνική περιοχή στον κόσμο, καθώς οι επτά από τις δέκα πιο ειρηνικές χώρες βρίσκονται στην Γηραιά ήπειρο. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 60η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, έχοντας υποχωρήσει κατά έξι θέσεις. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο βρίσκεται στην 30η θέση, μία θέση κάτω από το Μαυροβούνιο και μία θέση πάνω από τη Βοσνία και την Κύπρο." 

Πηγή: https://www.naftemporiki.gr 

Όλο το άρθρο εδώ

Για τη παγκόσμια μέρα της γυναίκας πέρα απο τα μεγάλα λόγια και τις φανφάρες

Ο Αντόνιο Γκουτέρες προειδοποίησε ότι «η ισότητα των φύλων απομακρύνεται όλο και περισσότερο» και ζήτησε «συλλογική δράση» για να γεφυρωθεί το χάσμα.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση Women in the Workplace από τη McKinsey, οι γυναίκες στελέχη αλλάζουν δουλειά με τα υψηλότερα ποσοστά από ποτέ. Στην πραγματικότητα, οι ειδικοί το αποκαλούν «Μεγάλο Χωρισμό», καθώς οι γυναίκες σε υψηλές θέσεις απαιτούν περισσότερα από τους εργοδότες τους και εγκαταλείπουν τις εταιρείες τους σε πρωτοφανείς αριθμούς για να προχωρήσουν στην καριέρα τους. Με τις γυναίκες να υποεκπροσωπούνται ήδη σημαντικά σε ανώτερους ρόλους, οι εταιρείες πλέον αγωνίζονται όλο και περισσότερο να διατηρήσουν τα βασικά γυναικεία ταλέντα. Οι οργανισμοί που δεν αναλαμβάνουν δράση κινδυνεύουν να χάσουν όχι μόνο τις σημερινές γυναίκες ηγέτες, αλλά και τις μελλοντικές, καθώς οι νέες γυναίκες είναι ακόμη πιο φιλόδοξες και δίνουν υψηλότερη αξία στην απασχόληση σε χώρους ισότιμης, δίκαιης και υποστηρικτικής εργασίας χωρίς αποκλεισμούς. Καθώς παρακολουθούν ανώτερες γυναίκες συναδέλφους να φεύγουν για καλύτερες ευκαιρίες, πολλές προετοιμάζονται να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Λοιπόν, πώς μπορείτε να υποστηρίξετε τις γυναίκες στο χώρο εργασίας σας;

Αναγνωρίστε δημόσια τη συνεισφορά τους

Όσο πιο συχνά γίνεται, δώστε στις γυναίκες της ομάδας σας την ευκαιρία να λάμψουν. Δίνοντας την ευκαιρία να επιδείξουν τις ιδέες και τις επιτυχίες τους σε ένα μεγαλύτερο φόρουμ, τις κάνει να αισθάνονται ότι τις εκτιμούν και τις ενθαρρύνει να συνεχίσουν να μιλούν προς τα εμπρός. Επιπλέον, να θυμάστε ότι η πίστωση γρήγορα μειώνεται και χάνει την επίδρασή της όταν την παίρνουν όλοι (ακόμη και αυτοί που δεν έπαιξαν κάποιο ρόλο). Επομένως είναι σημαντικό να προσέχετε ποιος συνέβαλε ουσιαστικά και να προσφέρετε αυθεντική και συγκεκριμένη αναγνώριση.

Ενθαρρύνετέ τες να μιλήσουν για τα επιτεύγματά τους

Συχνά, οι γυναίκες στην εργασία λένε «εμείς» και «η ομάδα» όταν περιγράφουν τις δικές τους συνεισφορές ή τα επιτεύγματά τους για να φαίνονται σαν ομαδικές και να αποφεύγουν να ακούγονται αλαζονικές. Και ενώ είναι σίγουρα σημαντικό να τιμάμε τις νίκες της ομάδας και να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους που τις βοήθησαν να επιτύχουν τους στόχους τους, είναι εξίσου σημαντικό να αναγνωρίζουμε τη δική τους συνεισφορά. Επομένως, κάντε ό,τι καλύτερο μπορείτε για να δημιουργήσετε ένα περιβάλλον όπου οι γυναίκες μπορούν να αισθάνονται δυνατές, για να γιορτάσουν τις προσωπικές τους νίκες. Ενθαρρύνετε τις γυναίκες υπαλλήλους σας να χρησιμοποιούν τη λέξη «εγώ» όταν αναφέρονται σε κάτι που μόνο αυτές έκαναν συγκεκριμένα, ώστε να λάβουν πραγματικά την πίστωση που τους αξίζει.

Να ανταποκρίνεστε στις ανάγκες τους

Δημιουργήστε χώρο για τις γυναίκες υπαλλήλους σας για να έρχονται σε εσάς όταν χρειάζονται υποστήριξη. Στις κατ' ιδίαν συναντήσεις, κάντε ένα γρήγορο κι φιλικό έλεγχο και δώστε τους την ευκαιρία να μοιραστούν πώς νιώθουν, για να βεβαιωθείτε ότι εάν έρθει κάποια στιγμή που αισθάνεται άβολα με ανάρμοστη συμπεριφορά, θα σας ενημερώσει. Και με αυτόν τον τρόπο, μπορείτε πραγματικά να αναλάβετε δράση για να διασφαλίσετε ότι οι ανάγκες τους αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά.

Μοιραστείτε το μικρόφωνο

Μερικές φορές σε συναντήσεις οι αντρικές φωνές κυριαρχούν στη συζήτηση και  κάνουν τις γυναίκες να αισθάνονται υποδεέστερα. Γι' αυτό, κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε για να προσέξετε τα μέλη της ομάδας που φαίνονται ότι έχουν κάτι να πουν αλλά δεν έχουν την αυτοπεποίθηση να μιλήσουν. Εάν η κλήση είναι απομακρυσμένη, μπορείτε να τους στείλετε μήνυμα ιδιωτικά για να επιβεβαιώσετε ότι έχουν κάτι να μοιραστούν πριν τους δώσετε τον λόγο και εάν συνάντηση είναι φυσικής παρουσίας μπορείτε να δοκιμάσετε να κάνετε μια οπτική επαφή για να τις ενθαρρύνετε να μιλήσουν. Αυτές οι μικρές προσπάθειες από πλευράς σας μπορούν να μεταδώσουν αποτελεσματικά στις γυναίκες υπαλλήλους σας ότι τις βλέπετε και εκτιμάτε πραγματικά τη συνεισφορά τους.

Υποστηρίξτε την ανάπτυξή τους ακόμα κι αν δεν το ζητήσουν

Πρόσφατη έρευνα από το MIT βρήκε μια σύνδεση με τις υποτιθέμενες δυνατότητες, με τους διευθυντές να πιστεύουν ότι οι άνδρες υπάλληλοί τους έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες απόδοσης, παρά οι γυναίκες. Άλλη έρευνα από το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon διαπίστωσε ότι ο κύριος λόγος για το χάσμα είναι ότι οι γυναίκες δεν διαπραγματεύονται τόσο συχνά όσο οι άνδρες. Επίσης έρευνα της Marketplace-Edison διαπίστωσε ότι οι γυναίκες στην πραγματικότητα ρωτούν τόσο συχνά όσο και οι άνδρες, αλλά απλά δεν λαμβάνονται υπόψη λόγω μεροληψίας. Ανεξάρτητα από τον λόγο, ως υπεύθυνος, θα πρέπει να κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε για να υπερασπιστείτε τις γυναίκες υπαλλήλους σας και να καλύψετε μόνοι σας τα κενά. Όταν μια γυναίκα στην ομάδα σας είναι πρωταγωνιστής, πιέστε για την ανάπτυξή της, ακόμα κι αν δεν το έχει ζητήσει - κάντε το μέρος της ρουτίνας σας για να τη βοηθήσετε να προχωρήσει.

Παρέχετε ευελιξία

Οι γυναίκες εργαζόμενες που μπορούν να επιλέξουν την προτιμώμενη εργασία τους, είτε εξ αποστάσεως είτε αυτοπροσώπως, είναι λιγότερο κουρασμένες, πιο ευτυχισμένες στη δουλειά τους και πολύ λιγότερο πιθανό να σκεφτούν να εγκαταλείψουν τις εταιρείες τους. Επιπλέον, βιώνουν λιγότερες μικροεπιθετικότητες και υψηλότερα επίπεδα ψυχολογικής ασφάλειας – ιδιαίτερα έγχρωμες γυναίκες, γυναίκες LGBTQ+ και γυναίκες με αναπηρίες. Επειδή έχουν συνήθως περισσότερες ευθύνες φροντίδας στο σπίτι, η παροχή ευελιξίας τους δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουν μια πιο υγιή ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής.