Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

Οι άγνωστες ανθρωπιστικές κρίσεις του 2019 (απο την huffingtonpost.gr)

Μια έκθεση που  κυκλοφόρησε την Τρίτη από την CARE International περιγράφει τις 10 «άγνωστες» ανθρωπιστικές κρίσεις του περασμένου έτους. Αναφέρει ότι περισσότεροι από 51 εκατομμύρια άνθρωποι υπέφεραν από αυτές τις κρίσεις, αλλά εμείς δεν δώσαμε την σημασία που τους άρμοζε. 
Paul Cézanne. Still Life with Skull (Nature morte au crâne), 1896–1898
Αναλυτικότερα, η μη κυβερνητική οργάνωση CARE συγκέντρωσε δεδομένα και ανέλυσε τη διαδικτυακή κάλυψη των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε πολλές γλώσσες για να προσδιορίσει με σαφήνεια ποιες κρίσεις έλαβαν την ελάχιστη προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης σε σχέση με τη σοβαρότητά τους το 2019. Διαπίστωσε ότι οι περισσότερες - 9 στις 10 - σημειώθηκαν στην αφρικανική ήπειρο:

  1. Δεκαετία συγκρούσεων, πείνας και εκτοπισμών στη λίμνη Τσαντ
  2. Υποσιτισμός εκατομμυρίων στην Αιθιοπία
  3. Σιωπηρή ανθρωπιστική καταστροφή στη Μπουρκίνα Φάσο
  4. Ξηρασία και πλημμύρες στη Κένυα
  5. Κρυμμένη πείνα στη Β.Κορέα
  6. Μετανάστευση εκατοντάδω χιλιάδων απο την Ερυθραία
  7. Πείνα στο Μπουρούντι
  8. Αυξημένες θερμολρασίες στη Ζάμπια
  9. Συγκρούσεις στη Κεντροαφρικανική Δημοκρατία που έχουν εκτοπίσει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους
  10. Πείνα στη Μαδαγασκάρη

Περισσότερα στην huffingtonpost.gr

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2020

Η πραγματική μετανάστευση στη διάρκεια της κρίσης (*)

(*) Του Μ.Δρεττάκη απο την efsyn

Στις 31.12.2019 η Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ) έδωσε στη δημοσιότητα βασικά στοιχεία για τις δημογραφικές εξελίξεις στη χώρα μας το 2018. Από τα στοιχεία αυτά φαίνεται ότι ο πληθυσμός μας την 1.1.2019 ανερχόταν σε 10.724.599, ενώ την 1.1.2011 είχε φτάσει τα 11.123.392, το ιστορικά υψηλότερο επίπεδό του. Η μείωσή του την οκταετία 2011-2018 ανήλθε στα 398.793 άτομα. Στη διάρκεια της ίδιας οκταετίας οι θάνατοι ήταν κατά 186.508 περισσότεροι από τις γεννήσεις. Αν αφαιρέσουμε τον αριθμό αυτό από τη συνολική αύξηση του πληθυσμού, η διαφορά είναι 212.285. Αυτή είναι η πραγματική μετανάστευση την περίοδο αυτή.
Σε ένα άρθρο του στο φύλλο της «Καθημερινής» της 15.12.2019 ο αναπληρωτής καθηγητής στο City University της Αγγλίας Γιώργος Γεωργανάς, με βάση στοιχεία από τον ιστότοπο SEESOX Diaspora, αναφέρει ότι οι Ελληνες στη Βρετανία, από 35.000 το 2011, σήμερα υπολογίζεται ότι είναι 75.000, διαφορά 40.000. Συνολικά γράφει: «Επί κρίσης χάσαμε, ίσως, 250.000». Σε έναν ανάλογο αριθμό (233.000) είχα υπολογίσει και εγώ τη μετανάστευση σε άρθρο μου στο φύλλο της «Εφημερίδας των Συντακτών» της 9.10.2018.
Εκτός από τα στοιχεία για τον πληθυσμό που προαναφέρθηκαν, η ΕΛΣΤΑΤ έδωσε στοιχεία και για τους εισερχόμενους και εξερχόμενους μετανάστες από το 1991 μέχρι το 2018. Την οκταετία 2011-2018 οι εισερχόμενοι μετανάστες ανήλθαν σε 648.298 και οι εξερχόμενοι σε 862.758, δηλαδή η καθαρή εκροή πληθυσμού (μετανάστευση) την οκταετία αυτή ανήλθε σε 214.460, όση, περίπου, με αυτήν που προαναφέρθηκε. Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ ταυτίζονται με εκείνα τα οποία περιλαμβάνονται στη βάση δεδομένων της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε., της Eurostat.
Σε αντίθεση με όλα τα παραπάνω πολλοί συνεχίζουν να γράφουν και να μιλούν για μετανάστευση 500.000, και μάλιστα νέων Ελλήνων, από τη χώρα μας στη διάρκεια της κρίσης.
Προκειμένου να επιβεβαιώσουμε την πραγματική έκταση της μετανάστευσης αναζητήσαμε στοιχεία για τους Ελληνες υπηκόους σε κράτη-μέλη της Ε.Ε., στα οποία μετανάστευσε ο κύριος όγκος εκείνων που έφυγαν από τη χώρα. Σχετικά πλήρη στοιχεία στη βάση δεδομένων της Eurostat υπάρχουν για ορισμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε. καθώς και την Ελβετία και τη Νορβηγία μόνο από την 1.1.2012 και μέχρι την 1.1.2018. Δυστυχώς για τη Βρετανία δεν υπάρχουν στοιχεία για την 1.1.2012. Για τον λόγο αυτό για την 1.1.2012 χρησιμοποιούμε τον αριθμό που αναφέρει στο άρθρο του ο Γιώργος Γεωργανάς για τη χώρα αυτή.
Στην 1η στήλη του πίνακα δίνεται ο αριθμός των Ελλήνων υπηκόων σε ορισμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε., την Ελβετία και τη Νορβηγία την 1.1.2012, στη 2η στήλη την 1.1.2018 και στην 3η η διαφορά τους.
Aπό την 3η στήλη του πίνακα φαίνεται ότι η μετανάστευση Ελλήνων σε ορισμένα κράτη-μέλη της Ε.Ε., την Ελβετία και τη Νορβηγία την 6ετία 2012-2017 ανήλθε στις 131.024. Αν στον αριθμό αυτό προσθέσουμε και την καθαρή μετανάστευση το 2011, η συνολική μετανάστευση Ελλήνων στις χώρες αυτές την επταετία 2011-2017 ήταν γύρω στις 150.000. Οι υπόλοιποι 62.285 από το σύνολο των 212.285 ήταν είτε Ελληνες που πήγαν σε άλλες χώρες είτε αλλοδαποί που επέστρεψαν στις πατρίδες τους ή σε άλλα κράτη της Ε.Ε., δεδομένου ότι τα στοιχεία για εισερχόμενους και εξερχόμενους μετανάστες της ΕΛΣΤΑΤ και της Eurostat περιλαμβάνουν κατοίκους της χώρας, Ελληνες και αλλοδαπούς.
Από τα επίσημα στοιχεία που παραθέσαμε είναι σαφές ότι ο ισχυρισμός πως από την Ελλάδα έφυγαν 500.000 και μάλιστα νέοι είναι παντελώς ανυπόστατος. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι αυτοί που μετανάστευσαν και δεν επέστρεψαν είναι μικρή απώλεια πληθυσμού για τη χώρα μας.
Αντίθετα η απώλεια αυτή είναι εξαιρετικά σημαντική, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι οι περισσότεροι από αυτούς που δεν επέστρεψαν είναι προσοντούχοι νέοι και ορισμένοι με παιδιά. Μια απώλεια –σε συνδυασμό με το γεγονός ότι από το 1998 μέχρι σήμερα οι θάνατοι των Ελλήνων είναι περισσότεροι από τις γεννήσεις από Ελληνίδες– που επιδεινώνει το ήδη οξύτατο δημογραφικό μας πρόβλημα. Ενα πρόβλημα για το οποίο καμιά κυβέρνηση δεν εφάρμοσε μια συγκροτημένη μακροπρόθεσμη πολιτική για την αντιμετώπισή του.

ΟΗΕ: 45 εκατ.κάτοικοι της Αφρικής απειλούνται απο τη πείνα

Περισσότερο έχουν πληγεί το Λεσότο, η Μαδαγασκάρη, το Μαλάουι, η Μοζαμβίκη, η Ναμίμπια, η Ζάμπια, η Ζιμπάμπουε και το Εσουατίνι (πρώην Σουαζιλάνδη)
Pablo Picasso. Cooking Pot (La Marmite), 1907
Σαράντα πέντε εκατομμύρια άνθρωποι στη Nότια Αφρική -αριθμός χωρίς προηγούμενο- έχουν επείγουσα ανάγκη βοήθειας σε τρόφιμα εξαιτίας της ξηρασίας, των πλημμυρών και της οικονομικής δυσπραγίας, ανακοίνωσε σήμερα το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (WFP) του ΟΗΕ.
«Η κρίση πείνας βρίσκεται σε επίπεδο που δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν και τα στοιχεία δείχνουν ότι πρόκειται να επιδεινωθεί», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η περιφερειακή διευθύντρια της οργάνωσης Λόλα Κάστρο.
Περισσότερα εδώ

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2020

Bloomberg: Η Ελλάδα έγινε Ρουμανία (απο το sofokleousin.gr)

Το επίμαχο άρθρο του Leonid Bershidsky στο πρακτορείο Bloomberg είναι το ακόλουθο:
Το ανακοινωθέν κλείσιμο του γραφείου του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Αθήνα μοιάζει με ορόσημο, μολονότι η Ελλάδα, σε αντίθεση με πολλά άλλα κράτη που έχουν πληγεί από κρίσεις τις τελευταίες δεκαετίες, δεν διασώθηκε με κεντρικό πυλώνα διάσωσης το ΔΝΤ. Είναι μια στιγμή κατά την οποία μπορούμε να αναλογιστούμε εάν τελικώς η Ελλάδα διασώθηκε στ’ αλήθεια από οποιονδήποτε.
Από τεχνική άποψη, η Ελλάδα δεν είναι πλέον χώρα σε κρίση. Είναι βαρύτερα χρεωμένη σε σχέση με την ετήσια οικονομική της παραγωγή έναντι οποιουδήποτε άλλου κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ο δείκτης του χρέους προς το ΑΕΠ ανερχόταν στο 180,2% στο τέλος του β΄ τριμήνου του 2019, σε σύγκριση με έναν μέσο όρο 80,5% στην ΕΕ, ενώ δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια ισχυρά πτωτική τάση σε αυτό το ποσοστό. Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θεωρεί ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο και εκτιμά ότι το ποσοστό του επί του ΑΕΠ θα έχει πέσει στο 100% έως το 2041. Η συμφωνία του 2018, η οποία εξομάλυνε τις αποπληρωμές της Ελλάδας, βοήθησε πολύ σε αυτό.
Άλλοι δείκτες μοιάζουν σε κακό, όχι όμως και αποκαρδιωτικό επίπεδο. Η ανεργία έχει μειωθεί στο 16,4%, έναντι του ιστορικού υψηλού του 27,8% το 2014. Ο ρυθμός οικονομικής ανάπτυξης έχει επιτέλους θετικό πρόσημο, με τους οικονομικούς αναλυτές του Bloomberg να εκτιμούν ότι θα διαμορφωθεί στο 1,7% για το 2019 και στο 2% για το 2020.
Από τη σκοπιά του ΔΝΤ, ειδικότερα, υπάρχουν λίγα πράγματα για να κάνει πια στην Ελλάδα. Πέρυσι, η χώρα προέβη σε πρόωρη αποπληρωμή 2,7 δισ. ευρώ (3 δισ. δολ.) από το σχετικά ακριβό της χρέος προς το Ταμείο. Τώρα, οφείλει πλέον στο IMF, το οποίο έκανε την τελευταία του εκταμίευση στην Ελλάδα το 2014, μόλις 6,3 δισ. δολ., σε σύνολο 340 δισ. δολ. εξωτερικού χρέους.

Η μετατροπή σε χώρα της Ανατολικής Ευρώπης

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η κρίση και οι απόπειρες διάσωσης έριξαν την Ελλάδα, μέλος της ΕΕ από το 1981, στο οικονομικό επίπεδο ορισμένων από τα νεότερα κράτη-μέλη. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, προσαρμοσμένο σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης (PPP), σταθεροποιήθηκε λίγο πάνω από τα δύο τρίτα του μέσου επιπέδου της ΕΕ, περίπου στα ίδια επίπεδα με εκείνο της Λετονίας ή της Ρουμανίας. Οι υψηλοί φόροι τους οποίους εξαναγκάστηκε από τους πιστωτές να επιβάλει η Ελλάδα δημιούργησαν μια "μαύρη", παράλληλη οικονομία περίπου τόσο μεγάλη, σε σχέση με το ΑΕΠ, όσο και εκείνες στις προαναφερθείσες και σε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, η καθαρή ροή μετανάστευσης ήταν θετική τα τελευταία χρόνια, ωστόσο αυτό είναι περισσότερο ένα πρόβλημα παρά ευχάριστη εξέλιξη. Οι Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα των περίπου 11 εκατομμυρίων κατοίκων με ρυθμό άνω των 100.000 ετησίως από την έναρξη της κρίσης. Η εκροή αντισταθμίστηκε μόνο από την άφιξη των μεταναστών από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική κατά τη διάρκεια του πρόσφατου προσφυγικού κύματος - ένα βάρος που η Ελλάδα αγωνίζεται να σηκώσει.
Οι παράτυποι μετανάστες που καταφθάνουν στην Ελλάδα δεν μπορούν να θεωρηθούν πραγματικό αντίβαρο στη μετανάστευση Ελλήνων πολιτών στο εξωτερικό
Σε αντίθεση με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ωστόσο, η Ελλάδα δεν έλαβε ποτέ σημαντική εισροή εμβασμάτων από τους μετανάστες της στο εξωτερικό. Στην πραγματικότητα, οι μεταφορές κεφαλαίων αυτού του τύπου μειώθηκαν αντί να αυξηθούν από την έναρξη της μαζικής μετανάστευσης Ελλήνων στο εξωτερικό που έφερε η κρίση.
Η Ελλάδα έχει επίσης μικρότερη ευελιξία για να προωθήσει την οικονομική επέκταση σε σχέση με εκείνη που έχουν τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης: συμφωνίες με τους πιστωτές την έχουν αναγκάσει να επιτυγχάνει πρωτογενή πλεονάσματα του κρατικού προϋπολογισμού κάθε χρόνο και, παρά τα χαμηλά επιτόκια που κυριαρχούν σήμερα διεθνώς, οι ανάγκες χρηματοδότησής της είναι πολύ υψηλότερες από εκείνες των ανατολικών χωρών, εξαιτίας του τεράστιου όγκου του σωρευμένου χρέους της. Η Ρουμανία, για παράδειγμα, έχει δείκτη δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ της τάξης μόλις του 34%.
Επιπλέον, σε αντίθεση με τις ανατολικοευρωπαϊκές ομόλογές τους, οι ελληνικές τράπεζες βαρύνονται με τεράστιο όγκο μη εξυπηρετούμενων δανείων (NPLs), τα οποία δεν μειώνονται αρκετά γρήγορα ώστε να επιτρέψουν στις τράπεζες να αρχίσουν να επεκτείνουν ξανά την τραπεζική πίστη. Ο δείκτης NPLs του ελληνικού τραπεζικού συστήματος διαμορφώθηκε σε 42,1% τον Σεπτέμβριο, τον τελευταίο μήνα για τον οποίο υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία. Στη Ρουμανία, ο δείκτης κυμαίνεται κάτω του 5%.
Η Ελλάδα, με άλλα λόγια, δεν ξεκινά απλώς από χαμηλή βάση όπως οι Ανατολικοευρωπαίοι - το κάνει αυτό ενώ σέρνεται γύρω από μια μπάλα, φορώντας μια αλυσίδα. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη προσπαθεί να εκφορτώσει το "κακό" χρέος από τα βιβλία των τραπεζών και να μειώσει φόρους, ωστόσο η ευελιξία των ελληνικών κυβερνήσεων προκειμένου να μπορούν να αναλάβουν δράση για την ανάταξη της οικονομίας θα παραμείνει περιορισμένη για πολλά χρόνια μετά τη λήξη της πρωθυπουργικής θητείας Μητσοτάκη.

Η "τιμωρία" της Ελλάδας και τα όριά της

Κατά κάποιον τρόπο, οι περιορισμοί αυτοί είναι μια "εκδίκηση" για όσα πήγαν στραβά στην Ελλάδα και την οδήγησαν στην κρίση. Σε μια ομιλία του τον Σεπτέμβριο του 2019, ο Poul Thomsen, διευθυντής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ, ανέφερε ότι η κρίση στην Ελλάδα ήταν διαφορετικής φύσης από εκείνες με τις οποίες συνέπεσε στην Ισπανία, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Στις χώρες αυτές, η υιοθέτηση του ευρώ προκάλεσε μια ιδιωτική πιστωτική επέκταση που οδήγησε σε μια "μη βιώσιμη άνθηση της ζήτησης". Στην Ελλάδα, αντιθέτως, ήταν οι κυβερνήσεις που προχώρησαν σε αλόγιστη επέκταση, αυξάνοντας συντάξεις και κοινωνικές μεταβιβάσεις κατά 7% του ΑΕΠ από την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος έως και την έναρξη της κρίσης. Αυτό, κατά την άποψη του Thomsen, εξηγεί την ατυχή θέση της Ελλάδας να έχει να αντιμετωπίσει μια μεγαλύτερη δημοσιονομική αυστηρότητα σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα θύματα της κρίσης στην Ευρώπη.
Ως εκ τούτου, η πολιτική ελίτ της Ελλάδας πρέπει να μάθει να ζει με τους συγκεκριμένους μακρόπνοους περιορισμούς. Κάποιος ο οποίος έχει μάθει να σπαταλά μανιωδώς θα πρέπει να στερείται τις πιστωτικές του κάρτες. Αντίθετα με την κυρίαρχη άποψη, οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας τιμωρήθηκαν επίσης για την υποστήριξη που παρείχαν στις ορέξεις των ελληνικών κυβερνήσεων προ κρίσης - δεχόμενοι ένα μεγαλοπρεπές "κούρεμα" το 2012.
Με άλλα λόγια, έχουν γίνει πολλά για την ελαχιστοποίηση του ηθικού κινδύνου εκ μέρους των Ελλήνων πολιτικών και των ιδιωτών επενδυτών. Ωστόσο, ο κίνδυνος αυτός εξακολουθεί να υφίσταται για το ΔΝΤ και την ΕΕ, που επεξεργάστηκαν από κοινού την "τιμωρία" που συνόδευσε τη χρηματοοικονομική διάσωση της Ελλάδας. Δεν θα κριθούν άλλωστε ποτέ υπεύθυνοι για τα λάθη που έκαναν κατά τη διάρκεια των προγραμμάτων διάσωσης - την υποτίμηση του βάθους της κρίσης, την απαίτηση για δραστικές αυξήσεις φόρων, την επιμονή για υπέρ το δέον περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, μολονότι όλα τα παραπάνω μεταφράστηκαν σε διαρκή οικονομική ύφεση.
Το ΔΝΤ λαμβάνει πίσω τα χρήματά του νωρίτερα του αναμενομένου. Οι αποδόσεις των ομολόγων που εκδίδει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) προς υποστήριξη της Ελλάδας είναι αρνητικές, οπότε η Ευρώπη μπορεί να αντέξει οικονομικά το να είναι επιεικής όσον αφορά τους όρους αποπληρωμής των δανείων εκ μέρους της Ελλάδας. Η ελληνική κρίση έδωσε σκληρά μαθήματα στην ελληνική ελίτ και στους τραπεζίτες. Ωστόσο, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ελεύθεροι να διαχειριστούν την επόμενη κρίση με τις ίδιες κακοσχεδιασμένες μεθόδους, παγιδεύοντας το θύμα, αλλά αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα ελάχιστο μέρος του κόστους.
Φυσικά, ο κόσμος δεν είναι απαραιτήτως δίκαιος, ωστόσο οι θεσμικοί πιστωτές της Ελλάδας θα μπορούσαν να εξετάσουν το ενδεχόμενο να αναλάβουν μεγαλύτερο μερίδιο του συνολικού βάρους που κουβαλά η Ελλάδα. Εάν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, και ίσως η διάδοχός της, πραγματοποιήσουν σημαντική πρόοδο στην προσπάθεια να εκκινήσουν ξανά τις μηχανές ανάπτυξης της οικονομίας και να φέρουν πίσω στην χώρα τους Έλληνες μετανάστες, δεν θα πρέπει να αποκλείεται και η ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους. Δεν είναι λάθος το γεγονός ότι η Ελλάδα αναγκάστηκε να φορέσει την αλυσίδα με την μπάλα, ωστόσο η διάθεση να διατηρηθεί υπό αυτό το καθεστώς εις στο διηνεκές είναι ξεκάθαρα υπερβολική.

Οι δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Το κείμενο γράφτηκε από τον Sylvain Timsit, το 2002, στον ιστότοπο sytinet και πρωτοδημοσιεύτηκε στα ελληνικά τον Απρίλη του 2015 στο www.enallaktikos.gr

Το «κόκκινο χάπι» που έλεγε ο Μορφέας στον Νέο στην ταινία Μatrix. Αν υπάρξει έστω μια φευγαλέα στιγμή αφύπνισης όλο το οικοδόμημα καταστρέφεται και πέφτει όπως μια κουρτίνα, και το κυριότερο η κουρτίνα αυτή δεν μπορεί να αναρτηθεί ξανά. Για αυτό σας παρουσιάζουμε τις 10 τεχνικές, μόλις τις παρατηρήσετε ότι συμβαίνουν γύρω σας και εφαρμόζονται κάθε μέρα, η αφύπνιση έρχεται νομοτελειακά

Να λοιπόν οι 10 τεχνικές:

1.    Η τεχνική της διασκέδασης
2.    Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων
3.    Η τεχνική της υποβάθμισης
4.    Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποίηση)
5.    Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά
6.    Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική
7.    Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία
8.    Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα
9.    Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή
10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους





Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2020

Η παραγωγή και κατανάλωση υδρογονανθράκων και η θέση της Ευρώπης

Η Ευρώπη μαζί με την Ν.Α.Ασία αποτελούν δυό περιοχές που είναι οι βασικοί εισαγωγείς πετρελαίου και φυσικού αερίου απο τον υπόλοιπο κόσμο Η πρώτη γιατί έχει ελάχιστα κοιτάσματα σε σχέση με τις ανάγκες της και η δεύτερη λόγω της εκρηκτικής αύξησης της ανάπτυξής και των αναγκών της. 
Ο δείκτης παραγωγής που παρουσιάζεται πιο κάτω δείχνει την αυτάρκεια σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο κάθε περιοχής. Η Ευρώπη έχει μόνο 23% για πετρέλαιο και 46% για φυσικό αέριο.


Το 2018 η Ευρώπη αντιπροσώπευε περίπου το 14% της παγκόσμιας κατανάλωσης φυσικού αερίου. Η μεγαλύτερη ζήτηση φυσικού αερίου προήλθε από τη Γερμανία, η οποία το ίδιο έτος χρησιμοποίησε 88 δισεκατομμύρια κ.μ. ή το 16% της περιφερειακής κατανάλωσης. Το Ηνωμένο Βασίλειο κατανάλωσε το 14% του φυσικού αερίου στην Ευρώπη ή 79 δισεκατομμύρια κ.μ. Στις δύο αυτές χώρες, το φυσικό αέριο έχει καταστεί καύσιμο επιλογής, καθώς οι πυρηνικές εγκαταστάσεις και οι πιο ρυπογόνοι σταθμοί άνθρακα και λιγνίτη κλείνουν λόγω θεμάτων ασφάλειας ή περιβαλλοντικών προβλημάτων. Η Ιταλία ακολούθησε με 13% και η Τουρκία ακολούθησε το 9%. Το φυσικό αέριο αποκτά όλο και μεγαλύτερη σημασία στην Πολωνία. Εκεί, η ζήτηση αυξήθηκε σε ένα υψηλό όλων των εποχών ύψους 20 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων το 2018
.
Η Ευρώπη δυστυχώς κατέχει μόνο το 2% των παγκοσμίως αποδεδειγμένων αποθεμάτων φυσικού αερίου. Ο μεγαλύτερος όγκος των αποθεμάτων αυτών κατανέμεται μεταξύ Νορβηγίας (41%), Ουκρανίας (28%), Κάτω Χωρών (15%) και Ηνωμένου Βασιλείου (5%).
Η κατανάλωση φυσικού αερίου στην Ευρώπη ήταν το 2018 στα 549 δισεκατομμύρια κ.μ., λίγο πιο κάτω από το μέσο όρο της δεκαετίας για την ήπειρο συνολικά  (που ήταν 555 δισεκατομμυρίων κ.μ). (Πηγή: www.iogp.org)

Από την άλλη μεριά ακόμη και το πιο ευνοϊκό σενάριο ζήτησς που είναι το σενάριο αειφορίας έχει μεγάλη διαφορά απο την πρόβλεψη παραγωγής φ.α. για το 2040 (αν δεν γίνουν άλλες επενδύσεις). Είναι φανερό ότι χρειάζεται να ακολουθηθεί άλλη δραστική πολιτική ενίσχυσης και εισαγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας το συντομότερο δυνατόν.Ειδικά στην Ευρώπη και στη Ν.Α.Ασία 



Η πλήρης έκθεση του IOGP εδω

Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020

4 ΑΡΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ 2020 ! - Ricken και Avaaz

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Για πάνω από μια δεκαετία, το Αvaaz έχει δώσει και έχει κερδίσει αμέτρητες μάχες με σκοπό να αλλάξει νόμους και πολιτικές. Έχουμε πετύχει τεράστιες νίκες.
Αλλά δεν είναι αρκετό.

Υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό από νόμους και πολιτικές. Εμείς οι ίδιοι. Η κουλτούρα, οι αξίες και οι πεποιθήσεις μας. Και ενώ εμείς προσπαθούσαμε να αλλάξουμε τους νόμους, η οργή και ο φόβος, το Facebook και τα κοινωνικά δίκτυα άλλαζαν τον κόσμο μας και εμάς τους ίδιους σπέρνοντας fake news.
Henri Matisse. Le Bonheur de vivre, also called The Joy of Life,
October 1905 - March 1906

Μια τεράστια μάχη για την ψυχή της ανθρωπότητας μαίνεται - μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, εμπιστοσύνης και καχυποψίας, αλήθειας και ψεύδους, φόβου και αγάπης, διχόνοιας και ενότητας, γνώσης και άγνοιας. Κι αυτή η σύγκρουση συμβαίνει μέσα στον καθένα και καθεμία από εμάς.
Τα τάγματα εφόδου στη μια πλευρά αυτής της μάχης μάς είναι ήδη γνωστά: τα τρολ. Είτε είναι γέννημα της ντροπής και των κακουχιών που αντιμετωπίζουν, είτε είναι απλώς έργο επί πληρωμή, τα τρολ δηλητηριάζουν την κοινωνία μας.

Αλλά η λογική δεν είναι «εμείς» και οι «άλλοι». Γιατί ποιοί είναι οι «άλλοι»; Όλοι και όλες εμείς. Και εδώ είναι που το Avaaz έρχεται να παίξει ρόλο.

Τα τρολ και η τάση όλων μας για «τρολάρισμα» μας έχουν στερήσει πάρα πολλά: τα κοινωνικά δίκτυα, τα μέσα ενημέρωσης και την πολιτική, ακόμα και πολλές προσωπικές και οικογενειακές μας σχέσεις.

Είναι θλιβερό. Ας κάνουμε λοιπόν τη νέα δεκαετία των ΄20, τη δεκαετία που θα τα κερδίζουμε και πάλι όλα πίσω.

Και ας ξεκινήσουμε από εκεί που πρέπει - από εμάς τους ίδιους - με τέσσερις αρχές που μπορούμε να δεσμευτούμε να ακολουθήσουμε στο διαδίκτυο, αλλά και εκτός διαδικτύου, ώστε να χαλιναγωγήσουμε το τρολ που κρύβουμε μέσα μας και να δείξουμε στον κόσμο έναν καλύτερο δρόμο: (αυτές οι αρχές προκύπτουν επίσης από δημοσκόπηση και έχουν την στήριξη της πλειοψηφίας των μελών του Avaaz)

1. Ας ξε-μπριζωθούμε
Όλοι μας έχουμε ευαίσθητα σημεία που πολύ γρήγορα μπορούν να μας προκαλέσουν οργή και φόβο - μας στερούν τον καλύτερο και βγάζουν το χειρότερό μας εαυτό. Μας συμβαίνει συχνά, αλλά αν αποδεχτούμε όσα μας μπριζώνουν (πχ. «το Χ με τσατίζει, επειδή νιώθω ανασφάλεια με το Ψ») και μιλήσουμε ανοιχτά γι’ αυτά, τότε θα σταματήσουμε να κατηγορούμε τους άλλους και να τρολάρουμε, και θα αρχίσουμε να πράττουμε με αγάπη και γνώση.

2. Ας αφουγκραστούμε τη γνώση
Όταν δεν είμαστε στην τσίτα, μπορούμε πιο εύκολα να ακούσουμε τη γνώμη των άλλων, αλλά και τον εαυτό μας - τα συναισθήματά της καρδιάς μας, τη λογική του μυαλού μας και το ένστικτό μας... μπορούμε να ακούσουμε την ήρεμη φωνή μέσα μας που βάζει σε αρμονία όλα τα παραπάνω και μας προτείνει σύνεση.

3. Ας δείξουμε καλοσύνη αλλά ΚΑΙ δύναμη
Η καλοσύνη χωρίς δύναμη συχνά είναι δηλία. Και η δύναμη χωρίς καλοσύνη, ασπλαχνία. Χρειαζόμαστε και τα δύο, γινκ και γιανγκ μαζί, για να προστατεύσουμε με επιτυχία όσα αγαπάμε κι από κοινού μοιραζόμαστε.

4. Ας σταματήσουμε το κουτσομπολιό και ας ψάξουμε την αλήθεια
Τα fake news, οι μισές αλήθειες, τα υπονοούμενα και η φορτισμένη με συναισθήματα παραπληροφόρηση, βγάζουν προς τα έξω το χειρότερο εαυτό μας. Οι άνθρωποι είμαστε εκ φύσεως τίμιοι και ειλικρινείς, αλλά πολύ γρήγορα τείνουμε να ασπαζόμαστε εύκολες δαιμονοποιήσεις για να δικαιολογήσουμε το κακό που κάνουμε ο ένας στον άλλον. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τον άνθρωπο αντί τον εχθρό και να κατανοήσουμε την, κάποιες φορές, περίπλοκη αλήθεια.

Περισσότερα για την εκστρατεία Ricken και Avaaz

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2020

Τεράστια οικολογική καταστροφή στην Αυστραλία

Εκκένωση περιοχών απο τις πιο πυκνοκατοικημένες στη χώρα (Βικτώριας & Νέα Νότια Ουαλίας) Ήδη 19 νεκροί και 28 αγνοούμενοι. Χιλιάδες άγρια ζώα και κοπάδια κάηκαν. Εκατοντάδες κατοικίες και αγροκτήματα καταστράφηκαν. Κάηκε σχεδόν 6 φορές μεγαλύτερη έκταση απο τις πυρκαγιές του 2019 στον Αμαζόνιο και σχεδόν διπλάσια έκταση απο τις αντίστοιχες στη Σιβηρία. Ακόμη και σήμερα συνεχίζονται αμείωτες με ανυπολόγιστες συνέπειες για τη χώρα και την ευρύτερη περιοχή. Πάνω απο 20 χρόνια τώρα όλες οι κυβερνήσεις της χώρας προσπάθησαν να ανατρέψουν τις διεθνείς συμφωνίες για την κλιματική αλλαγή και να δώσουν γη και ύδωρ στις βιομηχανίες ορυκτών καυσίμων της χώρας. Η Αυστραλία που είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας άνθρακα  στον κόσμο έχει την τελευταία - 57η θέση ανάμεσα σε 57 χώρες σχετικά με την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.