Πηγή: EIU |
Αειφόρος ανάπτυξη σημαίνει ότι οι ανάγκες της παρούσας γενιάς καλύπτονται χωρίς να υποθηκεύεται η ικανότητα των επόμενων γενεών να καλύψουν τις δικές τους ανάγκες. Αποσκοπεί στη διασφάλιση της ικανότητας της γης να ευνοεί όλες της μορφές ζωής και βασίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, της ισότητας των φύλων, της αλληλεγγύης, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μεταξύ άλλων της ελευθερίας και της ισότητας ευκαιριών για όλους.
Σύμφωνα με στοιχεία του 2022 (σύντομα θα δημοσιεύσουμε και για το 2023). Οι αριθμοί στο πίνακα είναι σε δισ. δολάρια και αφορούν το δημόσιο χρέος μόνο.
Το ύψος του χρέους της κεντρικής διοίκησης στη χώρα μας το τελευταίο τρίμηνο του 2022 ανήλθε στα 400 δισ., δηλαδή 44 δισ. επιπλέον του δημόσιου χρέους, που είναι 356 δις.. Όπως στις αρχές της δεκαετίας του 2000 το Δημόσιο με swaps (με τράπεζα του εξωτερικού) διαμόρφωσε άλλη εικόνα για τα οικονομικά, με όμοιο τρόπο σήμερα μέσω repos και δανεισμού του από φορείς, όπως ασφαλιστικά ταμεία, κρύβει μέρος του χρέους.
Ο χειμώνας της 1941-1942, υπήρξε ο χειρότερος για τη χώρα. Εκτός από τα άλλα δεινά του πολέμου και της κατοχής υπήρχε και ο συμμαχικός αποκλεισμός εφοδιασμού της Ελλάδας από τη θάλασσα για να πληγούν οι Γερμανοί. Οι τελευταίοι όμως έλυναν τα προβλήματά τους αλλιώς, με επιτάξεις, κατασχέσεις παραγωγής και εφοδιασμό από ξηράς. Ο ελληνικός λαός όμως πλήρωσε αυτό το μέτρο αποκλεισμού με χιλιάδες θύματα από τα πιο ανυπεράσπιστα και φτωχά κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα. Όσοι είχαν κάποια περιουσία στα χωριά μπόρεσαν να βρουν λύσεις. (Ο παπούς μου Μανώλης Μπαλογιάννης, λιμενεργάτης έμεινε στη Χαλκίδα όπου δούλευε αλλά έστειλε τη γιαγιά Μαρία Γκιζελή με τα τρία παιδιά (Βασιλική, Κωνσταντίνο και Δημήτηρη) στο Αυλωνάρι όπου και έζησαν στα χρόνια της πείνας).
Μετά από διαπραγματεύσεις ανάμεσα
στους εμπόλεμους επήλθε συμφωνία και η χώρα άρχισε να εφοδιάζεται τακτικά από
τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό από το φθινόπωρο του 1942. Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός
(ΔΕΣ) εγκατέστησε δικό του διοικητικό μηχανισμό στην Ελλάδα για να παραλαμβάνει
και να διανέμει υπό την εποπτεία του τη βοήθεια που ερχόταν.
Στη Χαλκίδα συγκροτήθηκε επιτροπή του ΔΕΣ με πρόεδρό της το Μητροπολίτη Γρηγόριο, το δήμαρχο Κώστα Ρεντίφη, τους γιατρούς Αγησίλαο Λεμπέση και Γιάννη Παπαστρατή και το μηχανικό Νότη Καπνίση. Με πρόταση του Γιώργου Γιαννάκη, σύμβουλου της επιτροπής, συγκροτήθηκε «Ειδική Επιτροπή για το Παιδί» με εφόρους την Άννα Καπνίση και το Σωτήρη Παπαστρατή από τις αρχές του 1943.
Η «Ειδική Επιτροπή για το Παιδί» οργάνωσε το βρεφικό σταθμό Χαλκίδας για τη σωτηρία των βρεφών τη δύσκολή εκείνη περίοδο. Καθήκον της ήταν η διανομή του γάλατος του ΔΕΣ, που όμως ερχόταν σε βαρέλια σκόνη και έπρεπε να δίνεται κάθε μέρα παρασκευασμένο από την Επιτροπή. Οι μητέρες ήθελαν να το παραλαμβάνουν σε σκόνη και να το παρασκευάζουν οι ίδιες, όμως ο ΔΕΣ δεν το επέτρεπε και για αυτό έπρεπε να οργανωθεί η διανομή του. Τα «καζάνια» του γάλατος στήθηκαν στο σημερινό χώρο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας.
Ο ΔΕΣ προέβλεπε τη χορήγηση γάλατος σε παιδιά έως ενός έτους αλλά ήταν φανερό ότι και τα μεγαλύτερα το είχαν ανάγκη. Η τοπική επιτροπή αποφάσισε να παρουσιάζει στον ΔΕΣ και τις ληξιαρχικές πράξεις γέννησης των πεθαμένων στο μεταξύ παιδιών και να παίρνει τις μερίδες τους που τις χορηγούσε στη συνέχεια στα μεγαλύτερα παιδιά.
Μετά την πρώτη αυτή νίκη, τα μέλη της τοπικής επιτροπής του ΔΕΣ και της Επιτροπής για το Παιδί αποφάσισαν να οργανώσουν συσσίτια για τα μεγαλύτερα παιδιά. Το ονόμασαν «το πιάτο του εξαντλημένου παιδιού» και αποφάσισαν να μην είναι μια καταθλιπτική διανομή συσσιτίου αλλά ένα είδος εστιατορίου με τραπέζια. Εξασφαλίστηκε για αίθουσα το Εργατικό Κέντρο, τότε πάνω απ’ την Κεντρική Αγορά. Καθαρίστηκε, ασπρίστηκε, τοποθετήθηκαν τραπέζια και καρέκλες. Στην αρχή επιλέχτηκαν τριάντα παιδιά, τα πιο εξαντλημένα και ξεκίνησε το «εστιατόριο» στις αρχές Απριλίου 1943.
Η επιτροπή έπαιρνε βασικά είδη απ’ τον ΔΕΣ (μακαρόνια, όσπρια) αλλά και από τη βοήθεια της τοπικής κοινωνίας. Την Πρωτομαγιά του 1943 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του πρώτου παιδικού εστιατορίου με εκατό πενήντα πλέον παιδιά. Τα γεύματα ήταν πλήρη και ειδικά για τα μέτρα της εποχής, αφού προσφερόταν τακτικά και κρέας και ψάρι και φρούτα. Επίσης εξοικονομώντας αλεύρι από τα ατομικά δελτία διανομής του ΔΕΣ, πράγμα «παράνομο», δινόταν σε κάθε παιδί και ένα φραντζολάκι με το φαΐ του.
Η επιτυχία της προσπάθειας οδήγησε τους εμπνευστές της στην επέκταση της. Βρέθηκε μεγαλύτερη αίθουσα, ο κινηματογράφος «Παλλάς», στην περιοχή Παζάρι. Στις 18.7.1943 έγιναν τα εγκαίνια του δεύτερου εστιατορίου με χίλια τριακόσια πενήντα παιδιά!
Με άρθρα στον τοπικό Τύπο, τα μέλη της Επιτροπής παρουσίαζαν το έργο της και ζητούσαν τη στήριξή της επικρίνοντας ταυτόχρονα την απουσία ενδιαφέροντος από μερίδα των εύπορων της πόλης. Η καμπάνια αυτή είχε αποτέλεσμα να αυξηθούν οι εισφορές και να κερδηθεί και αυτή η μάχη προς όφελος των παιδιών της Χαλκίδας.
Πηγή: Σωτήρης Παπαστρατής. Μέρες του 1943-1944 στην Εύβοια. Χατζηνικολής, 1995.
Το στάρι είναι το δεύτερο περισσότερο εμπορευόμενο χρηματιστηριακά δημητιακό στο κόσμο μετά το καλαμπόκι. Η παραγωγή σταριού τη τελευταία εικοσαετία στο κόσμο φαίνεται παραστατικά σε ποσοστά στο παρακάτων διάγραμμα.
Στη Κίνα αντιστοιχούσε το μεγαλύτερο ποσοσστό παραγωγής και ακολουθείτε απο την Ινδία. Οι Ρωσία και ΗΠΑ έχουν το ίδιο ποσοστό. Η Ουκρανία παρήγε πιο λίγο απο τη Γαλλία, ή το Καναδά, ή τη Γερμανία και σχεδόν το ίδιο ποσοστό με το Η.Β και την Τουρκία. Η Ελλάδα είχει το 0,3% της παγκόσμιας παραγωγής.
Οφείλονται στο πόλεμο στην Ουκρανία (με το 3,1% της παγκόσμιας παραγωγής) οι αυξημένες τιμές του σταριού και των παραγώγων του ή σε ασυδοτη κερδοσκοπία των "αγορών";
Η απάντηση δικιά σας
Διαβάζω σε σημερινό άρθρο του Οικονομικού Ταχυδρόμου με τίτλο "UNDP: Η κρίση κόστους ζωής βυθίζει εκατομμύρια σε ακραία φτώχεια" το παρακάτω:
¨Οργανισμοί όπως ο ΟΗΕ, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν μια «αριθμητική σειρά» αναφορικά με το «όριο φτώχειας», ένα για τις φτωχότερες χώρες όπου οι άνθρωποι ζουν με 1,90 δολάρια ή λιγότερο την ημέρα, ένα για τις οικονομίες χαμηλότερου και μεσαίου (προς τα κάτω - σημείωση δικιά μας) εισοδήματος, όπου το όριο είναι στα 3,20 δολ. την ημέρα, και ένα για οικονομίες ανώτερου και μεσαίου (προς τα πάνω - σημείωση δικιά μας) εισοδήματος με το όριο της φτώχιας να τοποθετείται στα 5,50 δολ. την ημέρα.¨
Μπορεί να σκεφτεί κάποιος, για την Ελλάδα (αλλά και άλλες χώρες) που κατατάσσεται προς το παρόν τουλάχιστον στις οικονομίες μεσαίου προς τα πάνω εισοδήματος, ότι το όριο φτώχειας των 165 δολαρίων το μήνα είναι ουσιαστικό ή έχει τεχνηέντως μειωθεί για να εμφανίζονται στατιστικά λιγότεροι φτωχοί; Το γελοίο του θέματος είναι ότι το ίδιο όριο ισχύει και για τις οικονομίες ανώτερου εισοδήματος, πχ Ελβετία ή Νορβηγία ή ΗΒ.
Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι για όλες τις χώρες ισχύει ο ίδιος κανόνας, της τεχνητής δηλαδή μείωσης του αριθμού των φτωχών για πολιτικούς λόγους που έχουν σχέση με αυτούς τους οργανισμούς.
Έκθεση της επιτροπής FACTΙ του ΟΗΕ που δημοσιεύτηκε στα τέλη του προηγούμενου μήνα κάνει 14 συστάσεις στις κυβερνήσεις για τη μεταρρύθμιση και τον επανασχεδιασμό του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, επισημαίνοντας ότι η χρηματοπιστωτική ακεραιότητα, η λογοδοσία, η διαφάνεια και η νομιμότητα αποτελούν προϋποθέσεις για την παγκόσμια αειφόρο ανάπτυξη.
Η έκθεση, παίρνει υπόψη της πολλές έρευνες και μελέτες που τεκμηριώνουν μεταξύ των άλλων τα παρακάτω:
Η έκθεση καλεί σε πιο πλήρη και ευρύ συντονισμό τα κράτη για την την επιβολή κυρώσεων για τους δράστες των παραπάνω οικονομικών εγκλημάτων. «Το κλείσιμο των παράθυρων που επιτρέπουν το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, η επιβολή μπλόκου σε τραπεζίτες, λογιστές και δικηγόρους που διευκολύνουν το οικονομικό έγκλημα αποτελούν βήματα για τον μετασχηματισμό της παγκόσμιας οικονομίας προς το κοινό καλό», τονίζει ο υπεύθυνος της Γραμματείας της Επιτροπής Ιμπραήμ Μαγιακί.
Η έκθεση υποστηρίζει και καλεί τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν ενα
παγκόσμιο ελάχιστο φόρο στα κέρδη των επιχειρήσεων, ειδικά στη φορολογία των
εταιρειών υψηλής τεχνολογίας, μέτρα βελτίωσης της διαφάνειας μέτρα ελέγχου του ιδιοκτησιακού
καθεστώτος και των δημόσιων δαπανών. Επισημαίνει
ότι ένας ελάχιστος παγκόσμιος φόρος 20%-30% στα εταιρικά κέρδη θα περιορίσει τα
κίνητρα μεταφοράς της κερδοφορίας των πολυεθνικών σε φορολογικούς παραδείσους
και θα ελλατώσει τον φορολογικό ανταγωνισμό προς τα κάτω μεταξύ των χωρών για
την προσέλκυση πολυεθνικών.
Paul Cézanne. Still Life with Skull (Nature morte au crâne), 1896–1898 |
Pablo Picasso. Cooking Pot (La Marmite), 1907 |