«Οι φίλοι μου δε φοράνε “αριστερές μάσκες” ούτε “φτιάχτηκαν” σοσιαλο/σαλονίζοντες. Δεν το παίζουν κυριλέ στις κοσμικές στήλες, σινιέ στις αγοραίες (συν)αλλαγές και λαϊκοί στις εξέδρες.
Οι φίλοι μου δεν είναι τα μικρά ανθρωπάκια με τα σπουδαία πτυχία που υπηρετούν επιστημονικοδουλικώς το μεγάλο κεφάλαιο. Δεν τα “πιάνουν” και δεν εξαγοράζουν συνειδήσεις.
Νταλί 1934 "η εμμονή της μνήμης"
Με προσωπικό κόστος εκθέτουν τις ιδέες τους και εκτίθενται καθώς σε καμία εξουσία δεν αρέσουν οι ανυπότακτοι, οι αρνούμενοι να αναγνωρίσουν προνόμια, να ανεχτούν την εκμετάλλευση τίτλων και σχέσεων προς όφελος της “παρεούλας”, να συναινέσουν στην παραγραφή του αγώνα που πληγώνει, στο όνομα της εφήμερης επιτυχίας που επιβραβεύει το τάλαντο της μπαμπεσιάς.
Τους αγαπάω (και μ’ αγαπούν) επειδή μείναμε παιδιά (σ’ έναν κόσμο κατειλημμένο από σοβαροφανείς ενήλικες) και ονειρευόμαστε σαν παιδιά (σε μια κοινωνία παγιδευμένη στις ψευδοσυνταγές του νεοφιλελευθερισμού και του ρεαλισμού).Κι’ όταν καμιά φορά βρίζουμε ή κλοτσάμε στο καλάμι, είναι γιατί δεν πρέπει να μας πιάσουνε τα κλάματα μπροστά στον κόσμο ή μάλλον στο κοινό, που τόσο κοινά θα μας αντιμετωπίσει ώστε δεν αξίζει καν να του εξηγήσουμε.
Με τους φίλους της εποχής της αθωότητας θα αντισταθούμε σε όλους και σε όλα»
Γ. Πανούσης 2013
