ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ- Πολίτες Ενάντια στο Μνημόνιο για την επεξεργασία και προβολή των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αναπτυξιακά ζητήματα της Στερεάς

    Πραγματοποιήθηκε στην Χαλκίδα την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012, σύσκεψη της παράταξης                ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ- Πολίτες Ενάντια στο Μνημόνιο για την επεξεργασία 

     και προβολή των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αναπτυξιακά ζητήματα της Στερεάς

Στην σύσκεψη όπου μετείχε, ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ  και υπεύθυνος της ΚΟ για τα Αγροτική θέματα Β. Αποστόλου, οι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ υποψήφιοι αντιπεριφειάρχες των ΠΕ Ενοτήτων Βοιωτίας, Εύβοιας, Ευρυτανίας, Φωκίδας, Φθιώτιδας, και η Ομάδα Πολιτικού σχεδιασμού της παράταξης, επιστημονικοί συνεργάτες της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ , την εισήγηση έκανε ο περιφερειακός σύμβουλος επικεφαλής της παράταξης και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Ν. Στουπής

Αντικείμενο της σύσκεψη ήταν η :

· Η τοποθέτηση παράταξης για το Επιχειρησιακό Σχέδιο της Περιφέρειας και για τον Αναπτυξιακό Προγραμματισμό της περιόδου 2012-2014 που συζητούνται στο επόμενο Περιφερειακό Συμβούλιο.  

· H εξειδίκευση και περιφερειοποίηση του προγράμματος της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς  για την Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας, σύμφωνα με τους άξονες που ετέθησαν από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξη Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014, με στόχο την ανατροπή της σημερινής μνημονιακής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια και για την διαμόρφωση μιας  νέας περιφερειακής πλειοψηφίας για την διακυβέρνηση της περιφέρειας. 

Σύντομα και σε συνεργασία με τους περιφερειακούς Βουλευτές της ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η παράταξη με όλες της τις δυνάμεις θα συμμετάσχει στην σχετική διαδικασία και το διάλογο με τους περιφερειακούς φορείς και τις κοινωνικές αυτοδιοικητικές δυνάμεις που αντιτίθενται στις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζει η  Κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και οι παρατάξεις τους στην περιφέρεια και στην αυτοδιοίκηση.  

Για μια νέα, ενιαία, αποδοτική και πραγματικά αναπτυξιακή ετιαρεία της περιφέρειας (*)

(*) Του Νίκου Στουπή, Περιφερειακού Συμβούλου

Η ιστορία με τις Αναπτυξιακές στην Στερεά Ελλάδα έχει καταντήσει  -με ευθύνη κυρίως των Πολιτικών Διοικούντων  – «γόρδιος δεσμός».

Και πώς να εξελίσσονταν  αλλιώς, όταν παρά τις διαρκείς οχλήσεις του υποφαινόμενου,  και όχι μόνο, σε πολλαπλές συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου, το θέμα δεν αντιμετωπιζόταν με πολιτικούς όρους, στα πλαίσια του Καλλικράτη, αλλά αποσπασματικά, με τον χαρακτήρα της καθημερινότητας και των  επειγόντων χρονικά κάθε φορά αποφάσεων που καλούνταν να πάρει το Περιφερειακό, γινόταν προσπάθεια συστηματικά να βρεθούν «οικονομικά φιλιά ζωής», δημιουργούνταν όλο και νέες δεσμεύσεις για την συνέχιση της λειτουργίας τους.

Οι επιλογές του Περιφερειακού Συμβουλίου, απλά υπηρετούσαν μια αντίληψη καταμερισμού ρόλων του πολιτικού προσωπικού σε κάθε περιοχή μέσω των ΑΝΕΤ…

Σήμερα όμως, με δεδομένες τις οικονομικές ζημιές και «τρύπες» των σχημάτων αυτών, την αδυναμία πια ανάθεσης  έργων «αναπνοής» για αυτές, τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, και κυρίως με το γενικό πολιτικό κλίμα, αλλά και την αναγκαιότητα η Περιφέρεια να έχει το δικό της μοναδικό και αποκλειστικό αναπτυξιακό εργαλείο, ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Απόλυτη Νομιμότητα, Πλήρη Διαφάνεια στις ΑΝΕΤ 

Η λύση είναι απλή, δίκαιη και αποτελεσματική. Απαιτεί την αξιοποίηση της εμπειρίας. Απαιτεί Πολιτική Βούληση και Πολιτική συνεννόηση…Συμπεριλαμβάνει δύο κινήσεις:

1^η ΚΙΝΗΣΗ.  : Εφαρμογή των Νόμων για τα θέματα που δημόσια έχουν τεθεί για τις ΑΝΕΤ. Ακολούθως και εφόσον ξεκαθαρίσει το τοπίο σε μια σοβαρή συζήτηση και εκδοχή οι υφιστάμενες πλέον ΑΝΕΤ, με δωρεάν μεταβίβαση των μετοχών τους και μεταβίβαση της Διοίκησης αυτών στην Αυτοδιοίκηση του Α’ βαθμού, μετατρέπονται  σε τοπικά σχήματα, όπως τους αρμόζει  αφού αυτά έχουν τοπικό χρώμα και τοπική δράση. Είναι σαφές ότι ούτε η ΕΥΒΟΙΚΗ,  ούτε η ΦΘΙΩΤΙΚΗ, ούτε περισσότερο ΦΩΚΙΚΗ και η ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ, ούτε βέβαια  πολύ περισσότερο η αδρανής Βοιωτική, δεν μπορούν να σχεδιάζουν και να μιλούν για το όλον της περιφέρειας…Ως τοπικές εταιρείες ξεκίνησαν, ως τέτοιες μπορούν να συνεχίζουν να υπάρχουν…εφόσον φυσικά δεν θα έχουν προβλήματα νομιμότητας…

Η διαδικασία αυτή – η απόλυτη δηλ. μεταβίβαση της ιδιοκτησίας τους  στους πρωτοβάθμιους ΟΤΑ -, είναι μια κατ εξοχή πολιτική διαδικασία και μεθοδολογικά συνδέει σκοπούς, μέσα και στόχους.

Προφανώς και σε μια τέτοια προοπτική απαιτείται πολιτική συνεννόηση ανάμεσα στον Α και Β βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης και διάφορες Νομικές και Νομοθετικές  ρυθμίσεις προκειμένου

α) να λυθούν πολιτικά, αδιέξοδα και εμπλοκές (προφανώς και δεν αναφερόμαστε σε πιθανές οικονομικές ατασθαλίες όπου οι διοικητικές, ανεξάρτητες  και εξουσιοδοτημένες προς τούτο αρχές οφείλουν να εκτελέσουν το καθήκον τους.)

β) να επιλυθεί η αντίφαση των Αναπτυξιακών σχημάτων. Να ξεκαθαριστούν δηλ. οι ρόλοι Α και Β Βαθμού όχι ως προς τις περιοχές και το ρόλο των αιρετών αλλά με βάση τον εφαρμοζόμενο προγραμματισμό… 

Μία Περιφερειακή Αναπτυξιακή Ανώνυμη Εταρεία εδώ και τώρα

2^η ΚΙΝΗΣΗ. : Εδώ και τώρα δημιουργία Αναπτυξιακού σχήματος εξ υπαρχής,  για να μην κουβαλά τις αμαρτίες του παρελθόντος, πιθανά αξιοποιώντας σχήματα και παραδείγματα ήδη υφιστάμενων ΑΝΕΤ, Περιφερειακού χαρακτήρα με αντίστροφη μεταβίβαση μετοχών του Α΄ Βαθμού Αυτοδιοίκησης και των Διοικήσεων των Εταιρειών στην Περιφέρεια…

Ο ρόλος του περιφερειακού σχήματος θα είναι δεσμευτικός και σαφής,  ρόλος τεχνικού συμβούλου στον Περιφερειακό Προγραμματισμό-Υποστήριξη του ΠΕΠ

Σε αυτή την κατεύθυνση αφετηριακά αντιμετωπίζονται κρίσιμα και υπαρκτά προβλήματα που ενδέχεται να εμφανισθούν. Ενδεικτικά αναφέρουμε χάριν παραδείγματος :

·     Για τους Επιστήμονες που έχουν σύμβαση με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών στις όποιες εταιρείες, εφόσον ολοκληρώσουν το έργο που έχουν αναλάβει, θα διερευνηθεί η περαιτέρω συνεργασία μαζί τους με νέα αντικειμενική αξιολόγηση και εφόσον βέβαια εξακολουθεί να υπάρχει αντικείμενο εργασίας  του νέου φορέα…

·     Το προσωπικό που έχει σχέση εργασίας αορίστου χρόνου με τις ΑΝΕΤ μεταφέρεται στον μεγαλομέτοχο/ους. 

·     Το νέο περιφερειακό σχήμα αναπτύσσεται αρχικά με ολιγομελές εξειδικευμένο προσωπικό και με εξωτερικούς συμβούλους.

·     Στο management του νέου σχήματος δεν θα εμπλέκεται άμεσα η Περιφέρεια, η οποία απλά ορίζει διαπαραταξιακή εκπροσώπηση στο Διοικητικό και Εποπτικό Συμβούλιο για τον πολιτικό έλεγχο του φορέα. Δημιουργείται  σχήμα εναλλαγής στην Διοίκηση (θητεία προέδρου μέχρι  δύο χρόνια) 

·     Θεσπίζονται εξ αρχής κανόνες Εσωτερικής Λειτουργίας 

·     Εξασφάλιση στην μετοχική σύνθεση των ΑΕΙ / ΤΕΙ της Περιφέρειας

·     Δεν θα αποτελεί προσανατολισμό για την Περιφέρεια ούτε θα τίθεται ως προϋπόθεση η εξασφάλιση  πλειοψηφίας στην μετοχική σύνθεση του νέου σχήματος

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΑΛΛΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ, και που κοινό παρανομαστή τους έχουν, το πώς δήθεν πρέπει να σώσουμε τα προγράμματα και τις αναληφθείσες δεσμεύσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων. 

Σενάριο 1: Οι ΑΝΕΤ ενσωματώνονται σε μια και δημιουργούνται υποκαταστήματα.

Αυτό το μοντέλο  ( Κέντρο / Αντένες) - γνήσιο Πασοκικό κόλπο της περιόδου 2002-2006 -  δεν μπορεί να σταθεί, (παρόλο που επιτυγχάνεται ο στόχος Ενιαίο Κέντρο και Διοίκηση), αφού στην ουσία αναπαραγάγετε το γνωστό γαϊτανάκι αυτονόμησης των τοπικών εξουσιών, όταν η Περιφέρεια οφείλει να έχει συνολική απεύθυνση σχεδιασμού / αναπτυξιακού προγραμματισμού.

Σε μια τέτοια περίπτωση,

·     Θα ξαναδούμε  μάλλον τα ίδια με το παρελθόν ευτράπελα στον αναπτυξιακό προγραμματισμό. Τόποι δηλ. να χωρίζονται (οι λεγόμενες τρύπες στο χάρτη) στα προγράμματα επειδή έτσι το ήθελαν οι αιρετοί, έτσι το καταλάβαιναν, ή έτσι το «ήθελαν» τα στελέχη των ΑΝΕΤ υποκύπτοντας στον πολιτικαντισμό των διαφόρων αιρετών.

·     Θα αντιμετωπίσουμε σημαντικές δυσκολίες στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση προγραμμάτων Τοπικής Ανάπτυξης στην περίοδο 2014-2020.

·     Θα συνεχίζονται τα προβλήματα Κέντρου- Περιφέρειας-Προσωπικού 

·     Θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα βιωσιμότητας των σχημάτων, λόγω τεράστιου όγκου προσωπικού και αντίστοιχου κόστους, και κυρίως προβλήματα με τους ρόλους που θα κληρονομηθούν από την συγχώνευση των εταιρειών  (ποιος κάνει τι…)

Σενάριο 2 : Τα σχήματα υλοποιούν τα αναληφθέντα έργα και μετά κλείνουν

Τότε ναι μεν :

Θα γίνει δρομολόγηση από τώρα νέας–κυριολεκτικά νέας- ΑΝΕΤ, με οικονομοτεχνική μελέτη,

Θα έχουμε την Δημιουργία νέου Σχήματος χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος,

Θα ικανοποιήσουμε τις ανάγκες διαφάνειας και καταλογισμού πολιτικών και ποινικών – όπου υπάρχουν – ευθυνών,

όμως,

Τo σχήμα για πολύ μεγάλο διάστημα–ακόμα και πέραν της σημερινής θητείας του Περιφερειακού Συμβουλίου - δεν θα μπορεί να τεθεί σε λειτουργία λόγω της ύπαρξης των παλιών Αναπτυξιακών.

Θα έχουμε  δηλαδή μια μελέτη στα χαρτιά και ασκήσεις «επί χάρτου» αφού ήδη η Περιφέρεια θα μετέχει σε άλλες ΑΝΕΤ, πράγμα απαγορευτικό από τον Καλλικράτη. 

Καταθέτουμε την παρούσα πρόταση  διεξόδου σήμερα στο Περιφερειακό Συμβούλιο, αφού μόνο έτσι:

·     Ξεμπερδεύουμε τους λογαριασμούς μας με το αμαρτωλό παρελθόν.

·     Δημιουργούμε άμεσα  υγιές εργαλείο αναπτυξιακής πολιτικής.

·     Διασφαλίζουμε την υλοποίηση των όποιων ανειλημμένων υποχρεώσεων.

·     Ξεκαθαρίζουμε όρια και ρόλους ανάμεσα σε τοπικό και περιφερειακό χαρακτήρα των αναπτυξιακών σχημάτων.

·     Δεν απαλλάσσουμε, δεν παραγράφουμε  και δεν δίνουμε αμνηστία σε κανέναν από οποιαδήποτε  λάθος, παράλειψη, ευθύνη οιασδήποτε μορφής.

·     Ικανοποιούμε την κοινωνική απαίτηση για διαφάνεια, δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα.

·     Σώζουμε την «πολιτική τιμή και την υπόληψη» του θεσμού του Περιφερειακού Συμβουλίου.

Στο χέρι της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου αλλά και στο χέρι ενός καθενός Περιφερειακού Συμβούλου ξεχωριστά είναι αν αυτό τον δρόμο διεξόδου θα τον ακολουθήσει ή θα εγκλωβιστεί  στα σημερινά αδιέξοδα αναλαμβάνοντας πλήρως και προσωπικά την πολιτική ευθύνη για όλα όσα μέχρι σήμερα συνέβησαν...αλλά κυρίως και  για όσα, προειδοποιούμε, θα ακολουθήσουν!

Σκέψεις για δημιουργία μίας Πανελλήνιας Συνεταιριστικής Τράπεζας (*)

(*) Του Γιώργου Μητροπέτρου, Οικονομολόγου 

Μετά την απορρόφηση του υγιούς ενεργητικού της ΑΤΕ από την Τράπεζα Πειραιώς και τις επερχόμενες αλλαγές σε όλο το τραπεζικό περιβάλλον, με την δημιουργία τεσσάρων ή λιγότερων τραπεζών, πρέπει να γνωρίζουμε προς τα πού πάει το όλο σύστημα.

Πρέπει, να δούμε δηλαδή, ποια είναι η μετοχική σύνθεση αυτών των νέων τραπεζών, όπου, από μια μικρή ματιά βλέπομε, πως είναι ένας κυκεώνας από υπόγειες διαδρομές ανάμεσα σε ντόπιους και ξένους «επενδυτές» από θεσμικούς , offshore,επενδυτικά funds κ.λ.π. 

Όλοι αυτοί είναι, που προτεραιότητα τους έχουν τα χρηματοοικονομικά κερδοσκοπικά  παιχνίδια.

Βρίσκεις σε όλες τις μετοχικές συνθέσεις που διαχέονται σε όλες αυτές τις τράπεζες, κάθε καρυδιάς καρύδι, επώνυμους αλλά και ανώνυμους, θεσμικούς και μη επενδυτές.

Είναι έτσι διαμορφωμένη η μετοχική τους σύνθεση, που φωνάζει, ότι αυτές δεν είναι τράπεζες στην υπηρεσία και την προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας και για την χρηματοδότηση υγιών επενδυτικών πρωτοβουλιών, αλλά μόνο για κερδοσκοπία και τζόγο, σε βάρος των καταθετών και τη συμμετοχή τους στο γενικό ξεπούλημα της χώρας, μέσω του «πλυντηρίου» του μαύρου πολιτικού και αθέμιτου χρήματος.

Αυτές οι τράπεζες έχουν επιλεγεί από την τρόικα, ως ευέλικτες στο συνολικό παιχνίδι της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας.

Έτσι, με την Τραπεζική συρρίκνωση, δημιουργείτε ένα κερδοσκοπικό «καρτέλ» από το οποίο η υγιής οικονομία, ο καταθέτης και ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα.

Ένα τραπεζικό καρτέλ που απολαμβάνει την προστασία αλλά και την προνομιακή μεταχείριση όλων με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις και χρηματικές στηρίξεις από το πόνο και το αίμα των Ελλήνων πολιτών.

Μέσα σε αυτό τον οικονομικό καμβά, εντάσσεται και η μεταβίβαση του υγιούς τμήματος της ΑΤΕ στην  Πειραιώς, στην Τράπεζα αυτή που ελέγχεται για παιχνίδια χορηγήσεων σε πλήθος εταιρειών συμφερόντων μελών του Δ.Σ.!

Αυτό δε, που λένε οι τραπεζίτες, αλλά και η κυβερνητική τρόικα, ότι δήθεν οι τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίηση δεν είναι ιδιωτικές, είναι μπαρούφα ολκής.

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που είναι ο βασικός μέτοχος μετά την ανακεφαλαιοποίηση δεν είναι του Ελληνικού δημοσίου αλλά είναι ένας μηχανισμός της Τρόικας.

Το Τ.Χ.Σ. λαμβάνει, με την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, κοινές μετοχές οι οποίες δεν είναι μετά ψήφου, δεν μπορούν να διαπραγματευτούν στην  αγορά, ούτε εισπράττουν μέρισμα από τα τυχόν θετικά αποτελέσματα της τράπεζας.

Είναι δηλαδή, συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών «δήθεν», χωρίς πρακτική ουσία.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν αλλάζει, ούτε το μάνατζμεντ, ούτε ποιος παίρνει τις αποφάσεις για την χρήση των κεφαλαίων που τους δίδονται κάθε τόσο από τις θυσίες του Έλληνα φορολογούμενου.

Εύλογα μπαίνει το ερώτημα.

Τι είδους τραπεζικό σύστημα θέλει η χώρα μας, σε αυτή την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα;

Θέλει τράπεζες καθαρά εμπορικές και κερδοσκοπικές; ή τράπεζες με αναπτυξιακές επιλογές; οι οποίες να μπορούν να χρηματοδοτούν συγκεκριμένους κλάδους και στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, με στόχο την αύξηση της απασχόλησης αλλά και των εισοδημάτων των εργαζομένων;

Σίγουρα θέλουμε τράπεζες που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη και όχι τράπεζες τζόγου και κερδοσκοπίας.

Αυτό πρέπει να είναι το διαρκές αίτημα αλλά και η διεκδίκηση τόσο των εργαζομένων όσο και των κοινωνικών φορέων της υγιούς επιχειρηματικότητας και της παραγωγής.

Χρειαζόμαστε τράπεζες (ή τράπεζα) που να πληρούν μερικά βασικά κριτήρια:

• Να έχουν καθαρό και Ελληνικό μετοχικό κεφάλαιο.
• Να διέπονται από καθεστώς δημόσιας διαφάνειας και ελέγχου.
• Να επικεντρωθούν στην χρηματοδότηση τόσο του αγροτικού τομέα, όσο και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
• Να λειτουργούν καθαρά αναπτυξιακά, να καθοδηγούν και να συμβουλεύουν τον δημιουργικό αγρότη και επιχειρηματία.
• Να είναι κοντά στο παλμό της περιφέρειας και να αγκαλιάζουν νέες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να τα επιτελέσουν οι Συνεταιριστικές Τράπεζες, όταν όλες μαζί ενωθούν σε μία Ελληνική Συνεταιριστική Τράπεζα, που θα καλύψει και το κενό της ΑΤΕ και θα συμβάλλει αποτελεσματικά στο ζωντάνεμα της υπαίθρου, τόσο στον αγροτικό όσο και στην στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης.

Είναι, πιστεύω, η ώρα για μεγάλες και τολμηρές αποφάσεις από όλες τις Συνεταιριστικές Τράπεζες της χώρας και με άμεση ανοιχτή πρόσκληση- πρωτοβουλία της δικής μας, Ευβοϊκής Πίστης.

Άμεση συνένωση-συγχώνευση των τοπικών Συνεταιριστικών δυνάμεων και κεφαλαίων, κάτω από ενιαία διοίκηση και σε κάθε Νομό διοικούσας τοπικής επιτροπής, που θα έχει την εποπτεία του Νομού αρμοδιότητάς της.

Οι νέες διοικήσεις, πρέπει να είναι απομακρυσμένες από λογικές και πρακτικές ρουσφετολογικές και «εξυπηρέτησης» ημετέρων, ώστε απρόσκοπτα ο υπηρεσιακός μηχανισμός να λειτουργεί καθαρά και με τα κριτήρια που θα επιβάλλουν οι κάθε φορά συνθήκες.

Αυτό πρέπει να είναι το αίτημα όλων των τοπικών κοινωνιών, των εργαζομένων, των Επιμελητηρίων, των επιστημονικών φορέων και τοπικής αυτοδιοίκησης κάθε βαθμού.

Τα όποια κεφάλαια υπάρχουν ακόμα, αντί να χρησιμοποιούνται από τα «καρτέλ» των  εμπορικών και ελεγχόμενων τραπεζών για…άλλα παιχνίδια, και να καταδυναστεύουν τους πολίτες-δανειολήπτες, πρέπει να συγκεντρωθούν στις Συνεταιριστικές τράπεζές μας, που τελικά θα πιάσουν τόπο στο… τόπο τους ! 

Βασίλης Κεδίκογλου (7/2/12) για την επάνοδο στη δραχμή

Άρθρο του Βασίλη Κεδίκογλου (7/2/12) για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας και την άποψή του για έξοδό μας απο την πολιτική και οικονομική κρίση.

Εδραιώθηκε η πίστη, πως η κρίση που διέρχεται η Ευρώπη σήμερα οφείλεται πρωτίστως στο ΕΥΡΩ. Η Ελλάδα δεν θα περνούσε αυτά που βιώνει σήμερα, χωρίς το ΕΥΡΩ.

Κρίσεις περάσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, μεγαλύτερη αυτή του 1985-87, μετά τις εκλογές του 1985, όταν ο λαός έδωσε την εντολή στο ΠΑΣΟΚ, «για ακόμη καλύτερες μέρες». Τα διαθέσιμα του Κράτους ήταν περί τα 300 εκατ. δολάρια. Και όμως! Με μια υποτίμηση του νομίσματος, ένα μικρό δανεισμό περί τα 3.00 δις δολ., με ένα τριετές πάγωμα των μισθών και μια αύξηση των επιτοκίων ξεπεράστηκε η κρίση και μάλιστα ενωρίτερα. Και χωρίς κούρεμα χρέους οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης και οι αναμενόμενες εκλογές του 1989 οδήγησαν στη διακοπή εκείνες της οικονομικής πολιτικής, ενωρίτερα από ό, τι επιβαλλόταν.

Ποια η διαφορά τότε και τώρα; Τότε η χώρα μέλος της Ε.Ο.Κ, είχε το δικό της εθνικό νόμισμα, τη δραχμή. Υπήρχε το ECU όμως η δραχμή δεν ήταν σταθερά συνδεδεμένη με το ECU, κυμαινόταν σύμφωνα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης και είχε πρωθυπουργό, ο οποίος επρέσβευε την αρχή πως «η πολιτική καταξιώνεται όταν έχει ανατρεπτική πνοή», τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Τώρα η χώρα είναι μέλος της Ο.Ν.Ε, της Οικονομικής ναι Νομισματικής Ένωσης, η οποία λειτούργησε μόνον ως νομισματική και ποτέ ως οικονομική ένωση. Η χώρα μας έχει κοινό νόμισμα , το ΕΥΡΩ, χωρίς πολιτική εξουσία επ’ αυτού. Είναι ένα οθνείον νόμισμα, όπως παρατήρησε ο δημοσιογράφος Κων. Κόλμερ.

Τώρα η χώρα δεν έχει κυριαρχία επί του ΕΥΡΩ, δηλ. έλεγχο της ποσότητας που κυκλοφορεί , του επιτοκίου, της συναλλαγματικής ισοτιμίας, που είναι τα κύρια όπλα διεξόδου από την οικονομική κρίση.

Ο πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 2009, δεν ετόλμησε το ανατρεπτικό βήμα, έξοδο από την ΟΝΕ και επάνοδο σε εθνικό νόμισμα, δραχμή ή φοίνικα, ανεξάρτητο, οπότε μπορούσε να εφαρμοστεί πολιτική ανάλογη με το 1985.

Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Ιωάννης Βαβούρας:

1. Εάν η Ελλάδα είχε το δικό της νόμισμα δεν θα χρεοκοπούσε, στο μέτρο που τα δημόσια ελλείμματα θα καλύπτονταν με έκδοση νέου χρήματος (το οποίο βέβαια προκαλεί πληθωρισμό, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα). Η έκδοση νέου χρήματος για κάλυψη των ελλειμμάτων ουσιαστικά λειτουργεί ως μια μορφή φορολογίας, με διαφορετικές όμως αναδιανεμητικές επιπτώσεις και χωρίς να οδηγεί σε ύφεση. Στις χώρες με ανεξάρτητη νομισματική πολιτική το δημόσιο χρέος αποτελείται ουσιαστικά από το εξωτερικό χρέος.

2. Εάν είχαμε δικό μας νόμισμα, θα μπορούσαμε μεταβάλλοντας τη συναλλαγματική ισοτιμία να αυξήσπουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, πράγμα που τώρα δεν μπορεί να γίνει, (εξ αιτίας της ΟΝΕ), με αποτέλεσμα η ανταγωνιστικότητα να βελτιώνεται αποκλειστικά μέσω της συρρίκνωσης του κόστους παραγωγής. Στη χώρα μας η συρρίκνωση του κόστους παραγωγής θεωρείται ότι επιτυγχάνεται μέσω του περιορισμού του εργασιακού κόστους. Ποτέ δεν δόθηκε έμφαση στην αύξηση της παραγωγικότητας ή στην καινοτομία.
 

3. Ήταν γνωστό ευθύς εξ αρχής ότι η ΟΝΕ δεν αποτελούσε ένα ενιαίο νομισματικό χώρο. Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκαν τα διαρθρωτικά ταμεία. Όμως δεν αξιοποιήθηκαν κατάλληλα οι πόροι και η ελληνική οικονομία δεν συνέκλινε προς την κοινοτική. Οι διαφορές παραγωγικότητας έτσι παρέμειναν.

4. Ο περιορισμός των δημοσίων ελλειμμάτων μέσω της μείωσης των δαπανών για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες οδηγεί αναπόφευκτα στον περιορισμό της ζήτησης και συνακόλουθα στην ύφεση, η οποία είναι ακόμη μεγαλύτερη από το αίσθημα αβεβαιότητας που προκαλείται. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας. Οι μειώσεις, με τον τρόπο μάλιστα που έγιναν (προσδοκίες για άλλες περικοπές), είχαν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, με αποτέλεσμα να επιτείνουν ακόμη περισσότερο την ύφεση».

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκλωβισμένοι στην υφεσιακή πολιτική της εσωτερικής νομισματικής υποτίμησης, της μείωσης των δαπανών, προβαίνουν και σε ανακριβείς δηλώσεις, επιτείνοντας τον πανικό από τον οποίο φαίνεται να διακατέχονται, όπως «αγωνιζόμαστε κατά της υποτίμησης η οποία θα ευνοήσει αυτούς που έβγαλαν τα χρήματά τους έξω με σκοπό να αγοράσουν τις περιουσίες της χώρας μας μπιρ-παρά». Πανικοβλημένοι δείχνουν από τη μια να βραβεύουν αυτούς που άδειασαν τη χώρα από συνάλλαγμα και από την άλλη να αγνοούν ότι η ισοτιμία που θα καθοριστεί και ασφαλώς θα είναι και ως προς τα δύο νομίσματα, ΕΥΡΩ και Δολάριο, θα είναι η ίδια, εδώ και έξω, σε όλες τις χώρες. Κι εδώ μπορεί να υπάρχουν καταθέσεις σε ξένο νόμισμα. Όσοι θα έχουν τα χρήματά τους εδώ θα απολαμβάνουν μεγαλύτερο επιτόκιο καταθέσεων, όσοι επαναφέρουν τα χρήματά τους θα καταβάλουν και φόρο αδικαιολόγητης εξαγωγής, 5%. Γιατί δεν υπήρξαν ζημίες από προηγούμενες υποτιμήσεις , όπως το 1985;.

Αφήνουν να εννοηθεί κάτι χειρότερο για να δικαιολογήσουν τον πανικό τους: ότι μπορεί να υπάρξει κάποια διολίσθηση. Όταν τα πράγματα υπολογιστούν σωστά διολίσθηση δεν υπάρχει και πάντως το επιτόκιο των καταθέσεων θα υπερκαλύπτει την τυχόν απώλεια.

Χωρίς αμφιβολία αν μετά τον καθορισμό της ισοτιμίας η Τράπεζα της Ελλάδας προσφέρει ειδική τιμή συναλλάγματος για διάστημα, 15 ημερών, με εγγυημένη χρονικώς ισοτιμία και προείσπραξη των τόκων, αφθόνως, θα εισρεύσει συνάλλαγμα.

Μύθος είναι η τάχα έλλειψη καυσίμων στη χώρα μας που διαθέτει πέντε διυλιστήρια. Οι δαπάνες λειτουργίας αυτών υπερβαίνουν, ως αξία, το κόστος των καυσίμων που χρειαζόμαστε. Στροφή ολοταχώς λοιπόν. Επίθεση αντί άμυνας.

ΤΕΕ: φρένο σε παράτυπες και παράνομες ενέργειες του Δήμου Χαλκιδέων

«Συμμετείχαμε σήμερα στη δημόσια συνεδρίαση της Δημοτικής Επιτροπής Διαβούλευσης του Δήμου Χαλκιδέων με θέμα «παρουσίαση κυκλοφοριακών μελετών-ρυθμίσεων και εφαρμογή αυτών στην πόλη της Χαλκίδας», χωρίς όμως να έχουμε λάβει εγκαίρως όλα τα στοιχεία της «μελέτης», ώστε να είμαστε σε θέση να εκφράσουμε τις απόψεις μας ως ο θεσμοθετημένος Τεχνικός Σύμβουλος της Πολιτείας που είμαστε.

Συμμετείχαμε σε μια διαδικασία διαβούλευσης, ενώ οι αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί σχετικά με τη πεζοδρόμηση του αρχικού τμήματος της οδού Αβάντων και την ένταξη του συνολικού έργου στο ΕΣΠΑ με προϋπολογισμό 9.188.601 ευρώ, όπως ανέφερε ο Δήμαρχος.

Από την παρουσίαση της «μελέτης» από τον Καθηγητή ΕΜΠ κ. Θάνο Βλαστό προκύπτει ότι η εργασία η οποία παρουσιάστηκε, δεν αποτελεί μελέτη σύμφωνα με την έννοια και τις προδιαγραφές του Ν. 3316/2005 περί «Ανάθεσης και εκτέλεσης δημοσίων συμβάσεων και εκπόνησης μελετών», ενώ μόνο τέτοιες μελέτες μπορούν να υποβληθούν στο ΕΣΠΑ.

Τα Πανεπιστήμια δεν είναι μελετητικά γραφεία και δεν έχουν το δικαίωμα να εκπονούν μελέτες. Μπορούν να διεξάγουν μόνο έρευνες, που είναι δυνατόν να προσανατολίσουν τις όποιες μελέτες εφαρμογής πρέπει να ακολουθήσουν ώστε να μπορέσει να υλοποιηθεί συγκεκριμένο έργο.

Στη προκειμένη περίπτωση, θέλοντας να ξεπεράσουν το νόμο, ανέθεσαν απευθείας ερευνητική εργασία, για να χρησιμοποιηθεί ως μελέτη και έτσι να καταστρατηγηθεί ο νόμος για τις μελέτες αλλά και για τις απευθείας αναθέσεις που απαγορεύονται.

Τα ΑΕΙ σύμφωνα με τις ειδικές διατάξεις του Ν.1514/1985 και τις αποφάσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου μπορούν να συνάπτουν προγραμματικές συμβάσεις απευθείας μόνο για ερευνητικές εργασίες. Βασικό χαρακτηριστικό της επιστημονικής έρευνας είναι η πρωτοτυπία ως προς το εξεταζόμενο ζήτημα.

Αυτή η εργασία την οποία θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν ως μελέτη για το ΕΣΠΑ, δεν είναι δυνατό να την αξιολογήσει σοβαρά κανείς για τους εξής λόγους:

• Δεν αποτυπώνει την υφιστάμενη κυκλοφοριακή κατάσταση του συνόλου της πόλης της Χαλκίδας.

• Δεν υπάρχουν μετρήσεις του κυκλοφοριακού φόρτου των κυριοτέρων αρτηριών, σύμφωνα με τις προδιαγραφές των συγκοινωνιακών μελετών.

• Δεν υπάρχουν προσομοιώσεις των κυκλοφοριακών φορτίων, ώστε να φανεί πως επιβαρύνονται οι κύριες οδοί από τα διάφορα σενάρια πεζοδρομήσεων και έτσι να μπορούμε να κρίνουμε την αποτελεσματικότητα των διαφόρων προτάσεων.

• Δεν υπάρχουν εναλλακτικά σενάρια. Τα μόνα εναλλακτικά σενάρια είναι γύρω από το ποιο ύψος θα πεζοδρομηθεί η οδός Αβάντων.

• Δεν αντιμετωπίζει καθόλου το γεγονός ότι ολόκληρη η κυκλοφορία της πόλης οδηγείται προς το κέντρο της, που η «μελέτη» θέλει να αναβαθμίσει, λόγω του μεγάλου αριθμού Παρκινγκ αυτοκινήτων που υπάρχουν (δημόσιων και ιδιωτικών), με συνέπεια το κέντρο της πόλης να έχει μετατραπεί σε ένα μεγάλο Παρκινγκ.

• Οι παρεμβάσεις που προτείνονται είναι τμηματικές για τη περιοχή του Κέντρου, τη περιοχή της Λ. Χαϊνά, τη περιοχή του Κάστρου και δεν εξετάζονται οι μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις.

• Δεν υπάρχει καθόλου επιμέτρηση των προτεινόμενων εργασιών, ώστε να ξέρουμε πως προέκυψε ο προϋπολογισμός των 9.188.601 ευρώ που έχει υποβληθεί για χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ. Γιατί να είναι αυτό το νούμερο και να μην είναι 2.000.000 ευρώ ή 12.000.000 ευρώ?

• Η εργασία αυτή δεν διασφαλίζει ότι οι παρεμβάσεις που προτείνονται (μονοδρομήσεις οδών, πεζοδρομήσεις οδών, κατασκευή ποδηλατοδρόμων, κλπ) θα είναι χρηστικές και βιώσιμες και ούτε εξασφαλίζει ότι το δημόσιο χρήμα που θα επενδυθεί θα πιάσει τόπο.

• Η εργασία αυτή αποτελεί μια Τεχνική Έκθεση και δεν αποτελεί συγκοινωνιακή μελέτη της Πόλης της Χαλκίδας.

Η Χαλκίδα έχει ανάγκη από μια ολοκληρωμένη συγκοινωνιακή μελέτη που θα λάβει υπόψη της όλες τις περιοχές της πόλης αλλά και τις μελλοντικές επεκτάσεις της, ώστε να προκύψουν μόνιμες λύσεις που δεν θα υποθηκεύουν το μέλλον της για δεκαετίες.

Διαφωνούμε απολύτως με τη πρακτική του Δήμου Χαλκιδέων να αναθέτει μελέτες χωρίς διαγωνισμούς με το πρόσχημα των ερευνητικών εργασιών ή να αναθέτει απευθείας μελέτες με κατάτμηση παρακάμπτοντας το Ν. 3316/2005 ή να μη προκηρύσσει Αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς για έργα σημαντικά για το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία της Πόλης μας».

Ο Πρόεδρος Γιώργος Μπουραντάς

Για το Πανεπιστήμιο Στερεάς (*)

(*) Του Νίκου Στουπή, Περιφερειακού Συμβούλου (Ριζοσπαστική & Οικολογική Συνεργασία)

Ένα χρόνο μετά την ειδική συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου (16 Ιουνίου 2011) το Υπουργείο Παιδείας της «συγκυβέρνησης», αυτή την φορά όχι μέσω Διαμαντοπούλειων ψιθύρων, αλλά με ανοιχτά  χαρτιά σχεδιάζει την προοπτική να κλείσει το Πανεπιστήμιο Στερεάς μέσω – οποία ειρωνεία - του νομοθετήματος «ΑΘΗΝΑ», της θεάς της Σοφίας. Η συζήτηση πραγματοποιείται  στην σκιά:

1. Των οριζόντιων περικοπών χωρίς μελέτη και αξιολόγηση που στα πλαίσια του επαχθούς μνημονίου και κατ επιταγή των πατρώνων μας  ακολουθεί η  εσωτερική τρόικα, (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) ιδιαίτερα στους κοινωνικούς τομείς της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας και της κοινωνικής ασφάλισης  (συνενώσεις – καταργήσεις σχολικών μονάδων, μονάδων υγείας και περίθαλψης κλπ )

2. Των  διαχρονικά γενικότερων σχεδιαζόμενων αναδιαρθρώσεων που στοχεύουν:

α. στην αμφισβήτηση του Δημόσιου χαρακτήρα της  Εκπαίδευσης και στην ραγδαία εισβολή του ιδιωτικού τομέα σε όλες τις βαθμίδες της

β. στην κατάλυση του αυτοδιοίκητου της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και στον απόλυτο έλεγχο της λειτουργίας της από την οικονομική και πολιτική εξουσία

γ. στην μεγαλύτερη ασφυξία της αυτόνομης έρευνας και της διασύνδεσης της με τους στόχους της οικονομικής ολιγαρχίας

δ. στον απόλυτο έλεγχο κάθε φωνής αμφισβήτησης και αντίστασης αυτών των σχεδιασμών

ε. στην όρθωση με νέους όρους ταξικών φραγμών στην μόρφωση των παιδιών που προέρχονται κυρίως από τα λαϊκά στρώματα

3. Των αδιέξοδων που δημιούργησε  ο τρόπος που αναπτύχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια συνολικά τα  Περιφερειακά Πανεπιστήμια στην Ελλάδα, όχι με Επιστημονικά και Αναπτυξιακά κριτήρια,  αλλά με λαϊκίστικους και πολιτικάντικους πελατειακούς όρους, που ακολούθησε το πολιτικό σύστημα κάθε εποχής, με την λογική «κάθε πόλη και στάδιο, κάθε Περιφέρεια και Πανεπιστήμιο», λογική που δυστυχώς ακολουθήθηκε και στην δική μας Περιφέρεια .

Οι «λαλίστατοι» κατά τα άλλα σε άλλες εποχές εκπρόσωποι των δυνάμεων του Περιφερειακού Συμβουλίου της πλειοψηφίας και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όμως σήμερα σιωπούν.

Που πήγαν οι διαβεβαιώσεις του Περιφερειάρχη κ. Περγαντά  ότι το ελέγχει και το παρακολουθεί το θέμα; Τι απέγιναν οι λεονταρισμοί του κ. Χειμάρα που εκστόμιζε ανένδοτους; Υποτάχθηκαν όλα στις ανάγκες επιβίωσης της τρικομματικής Κυβέρνησης «μακράς πνοής» όπου συμμετέχουν τα κόμματά τους.  

Σε ότι μας αφορά ως Αριστερά, είναι σαφές πως είμαστε υπέρ του πιο μεγάλου ανοίγματος των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην κοινωνία, της σύνδεσής τους με την παραγωγική διαδικασία, το δέσιμό τους με την καθημερινότητα των τοπικών κοινωνιών. Μακριά από λαϊκίστικες και εθνικιστικές κορώνες.

Μακριά από οικονομίστικες λογικές  να αντιμετωπίζεται απλά το πανεπιστήμιο ως πρωτογενές μέγεθος για την ανάπτυξη μιας περιοχής. Μακριά από κάθε είδους τοπικά, οικονομικά  και ακαδημαϊκά  συμφέροντα.

Προφανώς και γενικά είμαστε υπέρ της ίδρυσης και περιφερειακών πανεπιστημίων, όχι μόνο κεντρικών, μέσα από έναν ορθολογικό σχεδιασμό, με αυστηρά επιστημονικά και ακαδημαϊκά κριτήρια, αφού αυτά μπορούν υπό προϋποθέσεις να συμβάλλουν:

·   στην βελτίωση συνολικά της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης της χώρας,

·   στην αύξηση της ενεργού ζήτησης στην περιοχή και στην ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας,

·   στην αναβάθμιση των τοπικών κοινωνιών πολιτισμικά  και πνευματικά 

·   στην αύξηση του “κοινωνικού γοήτρου” των κατοίκων

·   στη συγκράτηση/ προσέλκυση πληθυσμού 

·   στην “αναβάθμιση” του ανθρώπινου δυναμικού, 

·   στην αναβάθμιση των φυσικών υποδομών  και τέλος,

·   στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης στο χώρο με την έννοια της ισότιμης φυσικής, οικονομικής και κοινωνικο-πολιτισμικής  προσιτότητας και προσβασιμότητας.

·   Στη συγκέντρωση γνώσης στην περιφέρεια, στην συμβολή στην Περιφερειακή Ανάπτυξη, στην ανάπτυξη καινοτόμων πρακτικών που υστερούμε, στην διασύνδεση τοπικής παραγωγής και επιστημονικής έρευνας

Με  αυτές  ακριβώς τις σκέψεις και σε αυτή την λογική:

ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ στην ανάπτυξή της λειτουργίας του Πανεπιστήμιου Στερεάς σε ένα πραγματικά ολοκληρωμένο Δημόσιο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα που θα μπορούσε ως κορμό του να είχε ένα μεταφερόμενο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο από την Αθήνα στον φυσικό του χώρο αυτόν της Αγροτικής Περιφέρειας, συμπληρούμενου από τα επιστημονικά αντικείμενα του Δάσους, το αντικείμενο της Περιφερειακής ανάπτυξης με αιχμή την Aγροτική Aνάπτυξη και τον Oρυκτό Πλούτο, καθώς και την ίδρυση τμήματος Φυσικής Αγωγής με αντικείμενο τα χειμερινά σπορ.

Ταυτόχρονα υποστηρίζουμε πως μελλοντικά θα πρέπει να ανοίξει  μια εσωτερική συζήτηση αποκλειστικά ανάμεσα στο ίδιο το Πανεπιστήμιο και τους Τοπικούς Φορείς με καθαρά επιστημονικά και εκπαιδευτικά κριτήρια όσον αφορά την σκοπιμότητα χωρικού διασκορπισμού των τμημάτων ή την χωρική συγκέντρωσή τους. Σε ότι μας αφορά από τώρα διατυπώνουμε την άποψη πως θα πρέπει να ακολουθηθεί η δεύτερη επιλογή και όχι η διασπορά.  

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε και με την εμπειρία των προηγούμενων χειρισμών στον καθένα γίνεται εμφανές πως η μεθοδολογία των Επιστολών, των Επαφών, και των παρεμβάσεων μέσω φίλων και γνωστών, το μόνο που κάνει είναι να υπονομεύει την όποια προοπτική του ίδιου του Πανεπιστήμιου.

Σήμερα  πάνω από όλα προτάσσετε  η ανάγκη να διεκδικήσουμε  τους όρους και τις προϋποθέσεις θεσμικής – οικονομικής – πολιτικής υποστήριξης από την Πολιτεία σε αυτό το Πανεπιστήμιο που προηγούμενα περιγράψαμε να ανταποκριθεί στον ρόλο του.

Η Περιφέρεια οφείλει να πρωταγωνιστήσει στην συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού  μετώπου των φορέων της Περιφέρειας που πάνω απ’  όλα θα αμφισβητεί τον πυρήνα των μνημονιακών επιλογών ιδιαίτερα σε πλευρές των κοινωνικών υπηρεσιών και του Δημόσιου χώρου, που ακολουθεί η σημερινή Κυβέρνηση.

Σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα είχε κανένα νόημα ένα Πανεπιστήμιο με ανόμοια γνωστικά αντικείμενα που δεν προσμοιάζουν ούτε καν στους τίτλους τους, χωρίς ουσιαστικά προγράμματα σπουδών, χωρίς ουσιαστικά Πανεπιστημιακούς, χωρίς υλικοτεχνική υποδομή, ξεκομμένα από την τοπική κοινωνία, με μια παρέα φοιτητές ξεκομμένους από την υπόλοιπη παιδαγωγική κοινότητα, με ένα κόστος τελείως δυσανάλογο του έργου που παράγει και των πλεονεκτημάτων που επιφέρει.

Η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης είναι καταστροφική, και κυρίως υπονομευτική για την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία και την υπόσταση της ίδιας της έννοιας του Πανεπιστήμιου.

Η υπόθεση της Αγροτικής και η νέα φάση εδραίωσης του παρασιτισμού (*)

(*) Του Θέμη Τζήμα tvxsteam tvxs.gr/node/101914 στις 29/7/12

Ξαφνικά λοιπόν, μια Παρασκευή απόγευμα μάθαμε ότι η Τράπεζα Πειραιώς θα αγοράσει τα “καλά”-   “υγιή” στοιχεία της Αγροτικής Τράπεζας, ενώ για τα υπόλοιπα, τους σκελετούς στην ντουλάπα της δεύτερης θα φτιαχτεί μια κρατική “κακή τράπεζα”, που θα τα φορτωθεί.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τράπεζα Πειραιώς προσπαθεί να τσιμπήσει μερικά κρατικά φιλέτα: στις αρχές της “μνημονιακής περιπέτειας¨είχε προσπαθήσει να πάρει το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και την Αγροτική, χωρίς επιτυχία.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι: οι τραπεζίτες μας πρώτα κερδοσκόπησαν εις βάρος του δημοσίου, δανειζόμενοι με εγγυήση τα ομολογά του από την ΕΚΤ με 1% και δανείζοντας κατόπιν το ελληνικό δημόσιο με τεραπλάσια και πενταπλάσια επιτόκια. Έπειτα κατάφεραν να μείνουν πλήρως ανέλεγκτοι για τη διαχείριση των τραπεζών τους και να πάρουν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ ως εγγυήσεις και ζεστό χρήμα από το ελληνικό δημόσιο, που επιβάρυνε το χρέος της χώρας.
Πέτυχαν να επιβάλλουν έναν πρωθυπουργό του γούστου τους, ώστε να μην υποστούν τον παραμικρό, ουσιαστικό κρατικό έλεγχο μετά το PSI+, χάρη κυρίως στους Βενιζέλο, Παπανδρέου και Σαμαρά. Μας “έσωσαν από την "ανευθυνότητα” της αριστεράς στις 17 Ιούνη και διασφάλισαν την “αντικειμενική” μας ενημέρωση από τα γνωστά ΜΜΕ.
Ε, τώρα ήρθε η ώρα να μας “ευεργετήσουν”.
Έτσι λοιπόν η Τράπεζα Πειραιώς αγοράζει τα “υγιή” στοιχεία της Αγροτικής. Πώς; Όχι φυσικά με δικά της λεφτά. Αυτό θα ήταν αναχρονιστικό. Με χρήματα που δανείστηκε το ελληνικό δημόσιο και που τα έδωσε στην Πειραιώς για την ανακεφαλαιοποίησή της. Σας ακούγεται περίεργο ή ύποπτο; Ελάτε τώρα...

Από τότε που κρίθηκε, το 2008, στις ΗΠΑ και κατόπιν παγκοσμίως ότι οι τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν, ο τραπεζικός τομέας, η αιχμή του δόρατος του παγκοσμίου παρασιτισμού, ο “πυροκροτητής” της παγκόσμιας κρίσης, εξαιρείται των κανόνων του “καπιταλιστικού παιχνιδιού” όπως το ξέραμε στη Δύση. Πάνε οι εποχές που κάποιος ιδιώτης μάζευε ή δανειζόταν κεφάλαια και αγόραζε κάτι, από άλλους ιδιώτες ή από το δημόσιο.

Τώρα πλέον, οι μέθοδοι που δοκιμάστηκαν πετυχημένα στην Α. Ευρώπη και πέτυχαν τη συγκρότηση μιας κυρίαρχης παρασιτικής και εξαρτημένης από το διεθνές κεφάλαιο ολιγαρχίας, κατά τη διάρκεια της “αποσοβιετοποίησης” που τόσο πολύ θαυμάζουν γνωστά φερέφωνα του κατεστημένου, έρχονται και στην Ελλάδα.
Επομένως είναι “λογικό” να δανείζεται το δημόσιο για να σώσει τους τραπεζίτες από τις συνέπειες των επενδύσεών τους, οι τελευταίοι να διατηρούν πλήρως τον έλεγχο των τραπεζών τους και μετά, με τα λεφτά του δημοσίου να αγοράζουν ό,τι αξίζει από το ελληνικό δημόσιο και να του αφήνουν- στο κράτος δηλαδή- τον κατιμά και τους σκελετούς στην ντουλάπα.
Άλλωστε οι προβλέψεις περί αυτών των μεθόδων υπάρχουν στο μνημόνιο ΙΙ και στο τελευταίο  πακέτο “ανάπτυξης” της τάξης των 15 δις σε βάθος περίπου δεκαετίας, που ανακοίνωσε ο περιχαρής κος Χατζηδάκης και από το οποίο τα μισά χρήματα θα τα δώσει το ελληνικό δημόσιο στους ιδιώτες για να αγοράσουν τα περιουσιακά του στοιχεία κοψοχρονιά.

Πώς λέγεται λοιπόν η διαδικασία κατά την οποία με λεφτά του κράτους- για να το θέσουμε απλά- ένας ιδιώτης αγοράζει ό,τι αξίζει από το κράτος, χωρίς να αναλαμβάνει κανένα μάλιστα από τα προβληματικά στοιχεία του κράτους;
Βάσει των καναλιών μας εθνική ευεργεσία. Βάσει των νόμων του καπιταλισμού αποεπένδυση έως και σκανδαλώδης διαχείριση. Βάσει της ακριβέστερης κατά την άποψή μου περιγραφής, η παραπάνω διαδικασία είναι η γιγάντωση και πλήρης εδραίωση του ολιγαρχικού παρασιτισμού στην οικονομία και στην πολιτική. Μια χούφτα άνθρωποι, με τα πολιτικά και μιντιακά τους φερέφωνα και φυσικά χάρη στο μνημονιακό πλαίσιο υφαρπάζουν τον πλούτο του δημοσίου δηλαδή του λαού, από τη γη έως την ενέργεια και από τα νερά έως τις κομβικές υποδομές, σε εξευτελιστικές τιμές και συχνά μάλιστα χωρίς να βάζουν φράγκο από την τσέπη τους. Φροντίζει για τα χρήματα το ελληνικό δημόσιο.

Δίπλα στα παραπάνω υποθέτω ότι είναι αφελές να αναρωτηθεί κανείς πότε και με ποια διαδικασία αποφασίσθηκε ο χωρισμός της Αγροτικής Τράπεζας σε “καλή” και “κακή τράπεζα”, με ποιές μελέτες και με ποιά κριτήρια, πότε ενημερώθηκε η Βουλή κτλ, πότε αποφασίστηκε συνακόλουθα να πουληθει το υγιές τμήμα  και εν προκειμένω στη συγκεκριμένη ιδιωτική τράπεζα.

Ποια είναι η θέση των μετόχων της Αγροτικής, μεταξύ των οποίων και ασφαλιστικά ταμεία; τι θα γίνει με την αγροτική γη και με αγροτικούς συνεταιρισμούς; Η απάντηση είναι προφανής: ό,τι αξίζει θα χρησιμοποιηθεί για τη βελτίωση των στοιχείων της Πειραιώς. Τα υπόλοιπα θα πουληθούν σε τιμή ευκαρίας.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η αγροτική τράπεζα δημιουργήθηκε ακριβώς για να εγγυάται την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα και ότι ο αγρότης όπως και η γη του δε θα ήταν έρμαια του όποιου ιδιώτη τραπεζίτη. Αυτό που επετεύχθη στον 20ο αιώνα ξηλώνεται στον 21ο. Ποιός εγγυάται ότι δε θα υπάρξει ένα κύμα κατασχέσεων αγροτικής γης μεσοπρόθεσμα; και ποιος θα πάρει αυτήν την κατασχεμένη γη αργότερα και για ποιό σκοπό; μήπως κάποια άλλη εταιρεία για να εγκαταστήσει φωτοβολταϊκά ή για άλλες επενδύσεις, περαιτέρω συρρίκνωσης της αγροτικής παραγωγής.

Επιπλέον πρέπει να αναρωτηθεί κανείς: τι ακριβώς θα μείνει στην “κακή” αγροτική τράπεζα; μήπως ορισμένα από τα δάνεια σε πολιτικά κόμματα, που άρα μέσα σε μια διαδικασία εκκαθάρισης θα “ρυθμιστούν” μέσα σε πλήρη αδιαφάνεια;

Κυρίως όμως, το ξεπούλημα της αγροτικής τράπεζας καταδεικνύει γιατί συγκροτήθηκε η κυβέρνηση της μνημονιακής παλινόρθωσης και ζωγραφίζει την εικόνα της Ελλάδας που φιλοδοξεί να δημιοργήσει το κατεστημένο χάρη στα μνημόνια, είτε με ευρώ,  είτε με δραχμή: πλήρης και απόλυτη κυριαρχία του παρασιτισμού. Ξεπούλημα στο παρασιτικό, μεταπραττικό και μεγάλο εν γένει κεφάλαιο, τόσο στο ντόπιο, όσο και στο επικυρίαρχο ξένο κεφάλαιο, κάθε κομβικού τομέα της εθνικής οικονομίας και κάθε κερδοφόρου δραστηριότητας με αντίστοιχη απόσυρση του κράτους. Εγκατάλειψη και διάλυση κάθε δημοσίου κοινωνικού δικτύου και θεσμού προστασίας, προκειμένου  να δημιουργηθούν νέες ιδιωτικές, παρασιτικές δραστηριότητες στο πεδίο του κατεδαφιζομένου κοινωνικού κράτους, που θα μπορούν να απολαμβάνουν τα πλουσιότερα στρώματα, ενώ οι υπόλοιποι θα αρκούνται στη φιλανθρωπία όπως και σε νέου περιτυλίγματος και παλαιότατης νοοτροπίας, δίκτυα εξάρτησης.

Η απόφαση άρον- άρον ξεπουλήματος της αγροτικής τράπεζας λοιπόν λειτουργεί τόσο χρηστικά, όσο και “εκπαιδευτικά”. Χρηστικά, στην κατεύθυνση διευθετήσεων του τραπεζικού κεφαλαίου και της πολιτικής ελίτ, με τους μπόλικους σκελετούς στην ντουλάπα. Παράλληλα διαλύει κάθε πιθανότητα συγκρότησης δημοσίου τραπεζικού πυλώνα. “Εκπαιδευτικά”, προκειμένου η ελληνική άρχουσα τάξη να στείλει το μήνυμα στους πάτρωνές της στο εξωτερικό και στο λαό στο εσωτερικό ότι θα “τρέξει” τις βίαιες αναδιαρθρώσεις υπέρ του παρασιτισμού, χωρίς τον παραμικρό πολιτικό δισταγμό και κινούμενη στα όρια της τυπικής νομιμότητας ή και πέραν αυτών.
Για τους πολλούς φτώχεια, για τους λίγους υπερκέρδη. Για τους πολλούς η ενοχοποίηση του “όλοι μαζί τα φάγαμε”, για τους λίγους επιβράβευση του ίδιου του παρασιτισμού που γέννησε την κρίση.

Καλώς ορίσαμε λοιπόν, στο κυρίως μέρος της κρίσης και της στρατηγικής της “ανατολικοευρωπαιοποίησης”.
Αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα άλλωστε: ακόμα και όταν πέσει αυτή η συγκυβέρνηση, ακόμα και αν κυβερνήσει μια συμμαχία αριστερών, σοσιαλιστικών και προοδευτικών δυνάμεων και κομμάτων, ποια εργαλεία θα διαθέτει; 
Ο στόχος του κατεστημένου είναι μέσα από την εδραίωση του παρασιτισμού να έχει ακυρώσει εκ των προτέρων κάθε δυνατότητα εναλλακτικής επιλογής.
Γι' αυτό πρέπει η αριστερά και οι εν γένει προοδευτικές δυνάμεις να καταστήσουν σαφές ότι οι συμφωνίες ξεπουλήματος θα ακυρωθούν. Ότι ο δημόσιος πλούτος και τα δημόσια αναπτυξιακά εργαλεία θα ανακτηθούν με κάθε κόστος. Αλλιώς δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής πολιτικής.
Θα είναι βεβαίως δύσκολος ο αγώνας της εσωτερικής “από- αποικιοποίησης” και των συγκρούσεων με στοιχεία του ξένου παράγοντα, ωστόσο είναι αναγκαίος για να πετύχουμε εναλλακτική βιώσιμη στρατηγική εξόδου από την κρίση και ανασυγκρότησης της χώρας.

Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο; (*)

(*) Από συνέντευξη του Αδ. Πεπελάση

Ναι, ναι, ναι…Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ.Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά; Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού; Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;

Περισσότερα:

http://www.eviorama.gr/eidiseis/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF-%CE%BA

Το κίνημα της πατάτας: δείχνει το δρόμο, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα (*)

(*) Του Βαγγέλη Αποστόλου (από την Αυγή της 18/3/12) 

Σήμερα ο καταναλωτής ζαλικώνεται ένα τσουβάλι  πατάτες , αύριο ένα τενεκέ λάδι , μεθαύριο ένα τελάρο ντομάτες … κι΄ όλα αυτά για να αποφύγει τους μεσάζοντες που χρόνια τώρα λυμαίνονται το χώρο , από το χωράφι μέχρι το ράφι . Γι αυτό και αξίζει να σταθούμε στη πατατολογία των ημερών ,  όχι μόνο γιατί συμβάλλει στη προμήθεια  των τοπικών κοινωνιών με συγκεκριμένα φθηνά αγροτικά διατροφικά προϊόντα , αλλά και γιατί  δείχνει στους παραγωγούς το σταυροδρόμι της συνάντησής τους  με τους καταναλωτές .

Ασφαλώς ο  πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει  στα κινήματα πολιτών αλλά η επιτυχία στηρίχτηκε και σε μεμονωμένες ομάδες αγροτών .Τα κινήματα  ( στα οποία βέβαια συμμετέχουν τα ίδια άτομα που έδωσαν τη μάχη προχθές των διοδίων , χθες  των χαρατσιών κι  έχουν να κάνουν πολλά κι άλλα  πράγματα στο μέλλον ) και  οι ομάδες των αγροτών μπορεί να  εξασφαλίζουν  σήμερα τη διάθεση μιας συγκεκριμένης παραγωγής , δεν λύνουν όμως  τα μεγάλα προβλήματα στην εμπορία της αγροτοδιατροφικής αλυσίδας . Το  σίγουρο είναι ότι δείχνουν το δρόμο για την απελευθέρωση από τα δεσμά των μεσαζόντων .

Το βασικό ερώτημα όμως που μπαίνει είναι αν η διαδικασία αυτή μπορεί να συνεχιστεί με προοπτική  και στόχο να αντιμετωπίσει  το χρόνιο πρόβλημα της διάθεσης του μεγαλύτερου μέρους της αγροτικής παραγωγής ; Η απάντηση είναι ότι  μπορεί , αρκεί  να υπάρχουν οι απαραίτητες  υποδομές , οργάνωση και στήριξη .

Υποδομές: Από το 1932 που ξεκίνησε ο θεσμός , οι λαϊκές αγορές  αποτελούσαν τους τόπους  συνάντησης  των παραγωγών αγροτικών προϊόντων με τους καταναλωτές , ιδιαίτερα τους οικονομικά ασθενέστερους ,  με σκοπό την αποφυγή των μεσαζόντων για να μπορούν  οι πρώτοι να διαθέτουν πιο εύκολα τη παραγωγή τους και οι δεύτεροι να την αγοράζουν σε χαμηλότερες τιμές .

Δυστυχώς όμως οι έχοντες την υπευθυνότητα της σωστής λειτουργίας τους , δηλαδή η  πρώην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση και δευτερευόντως η Τοπική Αυτοδιοίκηση ,  με την αθρόα  χορήγηση για καθαρά ρουσφετολογικούς σκοπούς αδειών σε μη δικαιούχους ,  αλλά και την ανοχή  των εκπροσώπων των αγροτών   ¨κατάφεραν¨ να τις μετατρέψουν σε εμποροπανηγύρεις.  Οι αγρότες σήμερα αποτελούν μειοψηφία, αφού τα 2/3 της συμμετοχής καλύπτονται από εμπόρους  ειδών διατροφής , ένδυσης , υπόδησης και γενικότερα  όλων  των καταναλωτικών αναγκών.

 Οι  λαϊκές αγορές πρέπει  να περιοριστούν στη κάλυψη των διατροφικών αναγκών των τοπικών κοινωνιών κι επειδή αυτό είναι δύσκολο να γίνει  στο σύνολό του από τους  παραγωγούς  να συμμετέχουν και οι έμποροι του κλάδου , υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι θα λειτουργούν σε συγκεκριμένες διακριτές  θέσεις ( δύο λαϊκές στον ίδιο χώρο)  .

   Τα δημοπρατήρια , ένα ή δύο , που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία κατά Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση πρέπει άμεσα να λειτουργήσουν γιατί μπορούν να αποτελέσουν το τόπο συνάντησης των εμπόρων με τους  μεμονωμένους αλλά και οργανωμένους παραγωγούς αγροτικών προϊόντων που δεν μπορούν από μόνοι τους να τα διαθέσουν στις  λαϊκές αγορές .

Οργάνωση: Το υπάρχον νομικό πλαίσιο προβλέπει τη λειτουργία ενώσεων καταναλωτών  καθώς και τη συνεργατική δραστηριότητα των αγροτών-παραγωγών προϊόντων διατροφής , αλλά για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του ρόλου τους πρέπει να τους επιτραπεί ουσιαστικότερη θεσμική παρέμβαση. Πέραν  όμως αυτών είναι καιρός να γίνει αντιληπτό πλέον , ιδιαίτερα  από τους  αγρότες  , ότι  οι  πελατειακές και κομματικές εξαρτήσεις  δεν βοηθούν στη  λειτουργία αυτών των παρεμβάσεων  στον  αγροτικό χώρο .

Στήριξη: Θετική η προσπάθεια της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης στην ανάδειξη του αγροτικού καλαθιού της αλλά το βασικό ζητούμενο είναι η στήριξη της διάθεσής του και προς τη κατεύθυνση αυτή  μπορούσε η ίδια να συμβάλλει με την ίδρυση των θεσμοθετημένων δημοπρατηρίων . Δυστυχώς  το μόνο που κάνει σήμερα  είναι να διαγκωνίζεται με τη Τοπική Αυτοδιοίκηση για τον έλεγχο των λαϊκών αγορών. Θετική η συνεισφορά της δεύτερης στο κίνημα των ημερών κατά των μεσαζόντων…θετικότερη θα γίνει αν  μπορέσει να συμβάλλει στη μετατροπή  των λαϊκών αγορών σε χώρους συνάντησης παραγωγών και καταναλωτών. Η στήριξη της ελληνικής διατροφικής αλυσίδας περνά βεβαίως και μέσα από τη στροφή της παραγωγής και της κατανάλωσης προς διατροφικά προϊόντα που μπορούν να αντικαταστήσουν  τόσο   από πλευράς ποιότητας  όσο και τιμής αντίστοιχα εισαγόμενα .

ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΧΑΛΚΙΔΑΣ: Κρατάει χρόνια αυτή η κοροϊδία

Του Βαγγέλη Αποστόλου

Εδώ και χρόνια οι πολίτες της Εύβοιας βιώνουν έναν «μαυρογιαλουρισμό» που  αφορά  στην ανέγερση του Γενικού Νοσοκομείου Χαλκίδας  .  Από τα εγκαίνια του κ. Αβραμόπουλου το 2009  σε καταπατημένο οικόπεδο  μέχρι τη πρόσφατη διαβεβαίωση του κ. Περγαντά για άμεση έναρξη των εργασιών κατασκευής, συνεχίζεται ένα σήριαλ εμπαιγμού για ένα έργο που είναι συνυφασμένο με την ίδια μας την επιβίωση.

     Πολλά τα ερωτήματα , με βασικότερο αυτό της ανακοίνωσης  από την εκτελεστική εξουσία, Κεντρική και Περιφερειακή, τουλάχιστον ανά 15ήμερο  της  έναρξης  των εργασιών , όταν ουδέποτε ως σήμερα  έχει εξασφαλιστεί η συνολική χρηματοδότηση του έργου ύψους 70,5 εκατ. ευρώ .

     Ειδικά τη τελευταία περίοδο παρατηρείται κι  ένας χειρισμός  που ακόμη κι ο πλέον καλοπροαίρετος κάτοικος της Εύβοιας αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για κοροϊδία .

      Όπως είναι γνωστό  το περασμένο Σεπτέμβριο το Γενικό Νοσοκομείο Χαλκίδας εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ για το κόστος των 22 εκατ. ευρώ , ενώ  τα υπόλοιπα 48,5 εκατ. ευρώ έμειναν  σε εκκρεμότητα με την ελπίδα να καλυφθούν στο μέλλον από εθνικούς πόρους , πράγμα που παραπέμπει σε χρόνους πολύ μακρινούς , όχι μόνο λόγω δημοσιονομικής κρίσης αλλά και γιατί  ακόμη οφείλονται υπέρογκα ποσά σε αναδόχους έργων της δεκαετίας του 1990 . Κι επειδή με την ελπίδα δεν γίνονται  ασφαλώς έργα , ο  ανάδοχός του , παρά την εγκατάστασή του , δεν άρχισε τις εργασίες .

     Η  κατάσταση αυτή έδωσε  την ευκαιρία στον κ. Περγαντά  ,  με αφορμή την επικαιροποίηση αρχές Δεκεμβρίου του ΕΣΠΑ Στερεάς Ελλάδας , να απεντάξει  από τη σχετική  λίστα των έργων  της Εύβοιας  το Γενικό Νοσοκομείο της   Χαλκίδας , ενώ λίγες ημέρες αργότερα γνωστοποιήθηκε ότι   τα συγκεκριμένα  22 εκατ. ευρώ  δεν συμπεριλαμβάνονται  ούτε στα συμβασιοποιημένα έργα ύψους 513,2 εκατ. ευρώ  του ΕΣΠΑ της Περιφέρειας που καλύπτουν κατά 99,7% το συνολικό ποσό των 514,5 εκατ. ευρώ .

    Χρήματα λοιπόν  άμεσα δεν υπάρχουν  ούτε από το ΕΣΠΑ ούτε από εθνικούς πόρους. Πάραυτα μπροστά στις αντιδράσεις των Ευβοιωτών Κεντρική και Περιφερειακή εξουσία θα συνεχίσουν το σήριαλ του εμπαιγμού με  ένα ακόμη επεισόδιο ( το τελευταίο της χρονιάς) . Στις 22/12/2011 ο κ. Περγαντάς θα  επανεντάξει το έργο με το ποσό των 22 εκατ. ευρώ και την επομένη ο αρμόδιος Υφυπουργός Ανάπτυξης Θάνος Μωραϊτης θα συμφωνήσει εξαπαντώντας τον Ευβοϊκό λαό , αφού βάζει ως  προϋπόθεση  την εξασφάλιση εντός τριμήνου των 48,5 δις ευρώ , που  γνωρίζει καλά ότι δεν πρόκειται να βρεθούν .  

      Έτσι με τη καινούρια  χρονιά θα συνεχιστεί το σήριαλ με νέα επεισόδια που λόγω προεκλογικής περιόδου ενδέχεται να φτάσουν ακόμη και σε  δήθεν εκσκαφές κι άλλα εγκαίνια  .

      Επιτέλους  πότε ο  Ευβοιώτης πολίτης θα σπάσει τα δεσμά της κοροϊδίας και του εμπαιγμού που ο δικομματισμός του έχει επιβάλλει .

Πρόσκληση του Κοινού Ωρωπιών: "Αφιέρωμα στη Μικρασία ΙΙ (6,10-11 Σεπτέμβρη)"

Λαμβάνουμε την τιμή να επικοινωνήσουμε μαζί σας για να σας προσκαλέσουμε στις φετινές εκδηλώσεις με τίτλο "Αφιέρωμα στη Μικρασία ΙΙ", που γίνονται σε συνεργασία με τον Πνευματικό και Πολιτιστικό Όμιλο Νέων Παλατίων, τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο Νέων Παλατίων και ευρύτερης περιοχής, τον Εξωραϊστικό Σύλλογο "ο Βόσπορος", τον Σύλλογο Ποντίων Ωρωπού "ο Εύξεινος Πόντος" και την Νεολαία - Ευρωπαϊκή Έκφραση. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, το Κοινό των Ωρωπίων τιμά την επέτειο του ξεριζωμού των Παλατιανών και της Μικρασιατικής Καταστροφής με τρείς εκδηλώσεις, στις 6, 10 και 11 Σεπτεμβρίου 2011. Την Τρίτη 6/9, στις 19.30 στον Πνευματικό Όμιλο Νέων Παλατίων στην οδό Γ. Γεννηματά, θα έχουμε προσκεκλημένους τον αναγνωρισμένο ακαδημαϊκό Καθηγητή κ. Νεοκλή Σαρρή και τον καταξιωμένο λογοτέχνη και γιατρό κ. Βαγγέλη Μαυρουδή. Στην εκδήλωση θα συζητηθούν οι άγνωστες πτυχές της ζωής στην Μικρά Ασία και τα πολιτικά γεγονότα που οδήγησαν στον ξεριζωμό και στην εθνοκάθαρση, μεσα από αρχεία και προσωπικές μαρτυρίες από το αρχείο των δύο προσκεκλημένων ομιλητών. Επίσης, η ανθρωπολόγος κα Ηρώ Δράκου θα παρουσιάσει μια ιστορική αναδρομή των Παλατίων βασισμένη στο αρχείο του Συλλόγου. Θα ακολουθήσει κέρασμα. Το Σάββατο 10/9, πάλι στις 19.30 στον Πνευματικό Όμιλο Νέων Παλατίων στην οδό Γ. Γεννηματά, θα παρουσιάσουμε την εκδήλωση με τίτλο: "Τα Παλάτια χτές, σήμερα, αύριο;". Κάνουμε το επόμενο βήμα και με αφορμή τις ημέρες μνήμης αναζητούμε το πέρασμα στο ελπιδοφόρο μέλλον. Στη συζήτηση αυτή θέτουμε το ερώτημα τι είδους κοινωνία θέλουμε μετά από 10 ή 15 χρόνια στον Ωρωπό; Θέλουμε μια κοινωνία ανοικτή, ελεύθερη, αδέσμευτη, ανεκτική και ευρωπαϊκή, με θεσμούς σεβαστούς, με οικονομία ανταγωνιστική και σχέσεις αξιών όχι συμφέροντος ή μήπως θέλουμε μια κοινωνία κλειστή και συντηρητική; Και πώς θα προσεγγίσουμε τον στόχο μας; Συμμετέχουν ο διεθνούς φήμης Κοινωνιολόγος Καθηγητής κος Δημήτρης Δημητράκος (Université Paris-Sorbonne, Université Reims, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών), ο ιστορικός κος Βλάσης Αγτζίδης (βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), ο Διευθυντής του Κοινού των Ωρωπίων κος Αθανάσιος Γραμμένος (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας) και η αρχιτέκτων κα Γεωργία Γκουμοπούλου (Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο). Θα συντονίσει ο δημοσιογράφος και Γενικός Γραμματέας του Δήμου Βριλησσίων κος Βαγγέλης Φανίδης (βραβείο Μπότση ρεπορτάζ Τοπικής Αυτοδιοίκησης). Θα ακολουθήσει κέρασμα. Τέλος, την Κυριακή 11/9, στις 10.30 στον μώλο των Νέων Παλατίων, τα παιδιά του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου θα κάνουν έναν αγώνα επίδειξης για να συμβολίσουν τον "ερχομό" των Παλατιανών. Θα ακολουθήσει απονομή διπλωμάτων από τους επισήμους. Η παρουσία σας θα είναι ιδιαίτερα σημαντική και ίσως επιβεβλημένη γιατί στηρίζει τις πρωτοβουλίες πολιτισμού και διάδοσης της νηφάλιας και κριτικής ιστορικής γνώσης σε μια εποχή που οι σχέσεις και οι αξίες επαναπροσδιορίζονται και η Ελλάδα αναζητά τον ρόλο και την ταυτότητας της στο περιφεριακό και παγκόσμιο γίγνεσθαι. Θα χαρούμε πολύ να σας έχουμε κοντά μας. ΚΟΙΝΟΝ ΩΡΩΠΙΩΝ, Μαρμαρά 54, Νέα Παλάτια, info@koinonoropion.org www.koinonoropion.org - 6944 696729

Βόρειος Ευβοϊκός: η μοναδική θάλασσα που οδηγείται στο θάνατο νομίμως (*)

(*) Του Βαγγέλη Αποστόλου, πρώην βουλευτή Εύβοιας Με αφορμή τη παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος (5/6) αξίζει να σταθούμε σε μια παγκόσμια πρωτοτυπία που βιώνει εδώ και 40 χρόνια ο Βόρειος Ευβοϊκός : Είναι η μοναδική θάλασσα που οδηγείται στο θάνατο νομίμως . Και αυτουργός αυτής της εγκληματικής οικολογικής καταστροφής είναι η ΛΑΡΚΟ . Δεν αρκούσαν φαίνεται στη συγκεκριμένη επιχείρηση οι επιφανειακές μεταλλευτικές εξορύξεις της , που μετέτρεψαν μεγάλες εκτάσεις της κεντρικής Εύβοιας σε σεληνιακό τοπίο , ούτε η τεράστια ρύπανση της Ανατολικής Φθιώτιδας από τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακος των βιομηχανικών της εγκαταστάσεων , έπρεπε να της δοθεί και η δυνατότητα να απορρίπτει κάθε χρόνο , στο μέσον του Βόρειου Ευβοϊκού , γύρω στο 1,5 εκατομμύριο τόνους σκουριάς με μεγάλη περιεκτικότητα σε βαρέα μέταλλα . Στη περιβαλλοντοκτόνο αυτή διαδικασία υπάρχει και μια ιδιαιτερότητα: Η σκουριά λόγω των ισχυρών ρευμάτων του Ευβοϊκού έχει απλωθεί στο πυθμένα της θάλασσας σε μια έκταση 25 τετραγωνικών χιλιομέτρων και ύψους 3 μέτρων ,πράγμα που έχει προκαλέσει τη νέκρωση του βυθού . Κι αν το μπάζωμα συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό σε λίγα χρόνια όλος ο κόλπος θα μεταβληθεί σε μια νεκρή κλειστή θάλασσα . Η κατάσταση στο Βόρειο Ευβοϊκό γίνεται ακόμη χειρότερη από την υπεραλίευση , ιδιαίτερα με τις μηχανότρατες που σαρώνουν το βυθό , αλλά και λόγω των επιδράσεων που δέχεται από τις παράκτιες περιοχές της Φθιώτιδας , της Βοιωτίας και της Εύβοιας με τα λιπάσματα και τα φυτοφάρμακα των εντατικών καλλιεργειών , τα οργανικά κατάλοιπα των πτηνοτροφικών και χοιροτροφικών μονάδων και τα λύματα των βιομηχανικών δραστηριοτήτων Πολλοί θα αναρωτηθούν αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα τα παραπάνω και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη της Πολιτείας ; Δυστυχώς συμβαίνουν , αφού τα συναρμόδια Υπουργεία συνεχίζουν και σήμερα να ανανεώνουν τη σχετική άδεια και μάλιστα όταν στο Υπουργείο Περιβάλλοντος αυτάρεσκα η επικεφαλής του δηλώνει πράσινη . Όπως δε φαίνεται είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσουν κι όταν η εταιρεία πουληθεί, παρότι έχουμε υπογράψει και κυρώσει ως νόμο τη Διεθνή Σύμβαση του Λονδίνου για τη πρόληψη της θαλάσσιας ρύπανσης από απόρριψη καταλοίπων και άλλων υλών . Βέβαια ανάλογη στάση τηρεί και η Τοπική Αυτοδιοίκηση . Μένουν μόνοι τους οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες και οι περιβαλλοντικές κινήσεις να συνεχίζουν τον αγώνα τους .