Το καρνάγιο - Δ.Βασιλείου

 

Μικρό κι’ αν ήταν το καρνάγιο

μεγάλο εγίνη το σκαρί μας,

χωρίς Θεό, χωρίς και Άγιο

μας σεργιανάει στη ζωή μας.

 

Μπαντιέρες τα όνειρά μας ανεμίζει.

Παρ’ όλα τα ναυάγια

ορθοπλωρεί και συνεχίζει

για νέους κόσμους και μουράγια.

 

Το άστρο της Ανατολής συνάντησε

τ’ άστρο της Τραμουντάνας

κι’ ήρθε και κοντραστάρησε

τα πλάνα λόγια μιας Μοργκάνας.

 

Όσα χαμσίνια κι’ αν μας βρήκαν

ποτέ δεν χάσαμε τη ρότα,

τα σταντάρδα μας ψηλά σταθήκαν.

Τα όνειρά μας πάντα πρώτα.

Πρέβεζα - 11.09.2021

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ

 Μιας καθωσπρέπει σιωπής

φυλακισμένοι.

 

Το αίμα κυλάει με σιγουριά

στις φλέβες της ύπαρξης,

ποτίζει λειμώνες άρρητου έρωτα.

Το δάκρυ χαράς ατελεύτητης

μιας άφατης ένωσης,

οξειδώνει τα ρολόγια του χρόνου,

μηδενίζει την έλλειψη.

 

Η παρουσία είναι ολοσχερής

εντός κι εκτός φυλακής.

  

                                                                         12.07.2021

Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων (Κ.Καρυωτάκης)

Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι,

σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,

μαραίνονται οι Βερλέν· τους απομένει

πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.

Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή

των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.

Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,

και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,

η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.

Κανένας όμως δεν ανιστορεί

και το έρεβος εσκέπασε βαρύ

τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.

Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει

κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,

στην τραγική απάτη τους δοσμένοι

που κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,

παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.

Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,

νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:

«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε

«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;»

Δελφικό

          Άγρια η κραυγή σου στη σιωπή.

        Αετού φωλιά η αναπνοή σου, αντέχει.

Μάγισσας καιόμενης στη πυρά ο αναστεναγμός σου,

ο θυμός και η έκρηξή του.

Μνήμη που πληγώνει η σκέψη σου.

Δωρικού ρυθμού η ύπαρξή σου.

Εξώφυλλο τριμμένης εφημερίδας η ελπίδα σου.

Θάλασσας που αποκαλύπτει τους βυθούς της η μαρτυρία σου.

Στάση ανακωχής η παρουσία σου.

Εσύ! Πιστός ακόλουθος της αλήθειας που ξέρουν οι λίγοι,

οι διαλεκτικοί!

Όσοι απέμειναν να χρεώνουν τις επιλογές τους στο όνειρο.

Αυτοί, οι Δον Κιχώτες που εγκατέλειψαν το άλογό τους

αναζητώντας νέους τρόπους έκφρασης.

 

Άγρια η κραυγή σου ανάμεσα στις κραυγές

όσων δεν πείστηκαν να ενδώσουν στην οργή,

στο χαμαιρπισμό, στην ανεξήγητη υποταγή.

Στα αισθήματα που σκοτώνουν.

Ο,τι σκοτώνει, δε γεννάει ελπίδα.

Παράγει θάνατο κ’ όχι ζωή.

Μιλάει για πόλεμο κ’ όχι για ειρήνη.

«Κραδαίνει» λέξεις, όχι πράξεις.

Και τα οράματα δεν φτιάχνονται με λέξεις που διχάζουν!

Σκάβουν βαθιά πηγάδια στη μνήμη.

Ποτίζουν με αλμυρό νερό τα αγκάθια της.

Τα μετουσιώνουν σε ανοιξιάτικους βλαστούς.

Κ’ όταν με το καλό ανθίσουν

τα προσφέρουν σε ένδειξη συμφιλίωσης.

Αυτοί, οι οργισμένοι ρομαντικοί.

Οι λιγοστοί, οι ερωτικοί, οι ατίθασοι..

Κατερίνα Γιαμά 23-04-2017

Αν (Κ.Βάρναλης)

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη, αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν, 

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων, 

κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις, 

κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις, 

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε 

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις. 

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις 

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο, 

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή, 

μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις, 

αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη, 

αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον. 

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις, κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις, 

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν, αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος 

κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»! 

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση 

κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν, 

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις και μόνο, 

αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει, 

δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει 

κ' έξοχος θά σαι Κύριος, 

αλλ' Άνθρωπος δε θά σαι.

Δον Kιχώτες (Κ.Καρυωτάκης)

Oι Δον Kιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ώς την άκρη

του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Iδέα.

Kοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ

για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,

αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,

ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ‘λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων

σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ’ άλογό μου!»

Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές ― εγώ τους είδα, μέσα

στην μίαν ανάλγητη Zωή, του Oνείρου τους ιππότες

άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,

με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν’ απαρνηθούν τις πρώτες.

Tους είδα πίσω να ‘ρθουνε ―παράφρονες, ωραίοι

ρηγάδες που επολέμησαν γι’ ανύπαρχτο βασίλειο―

και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,

την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

Εικαστικό ερωτικό (Μάγια Τερίνα)

Ενα κομμάτι ασήμι στα χέρια σου
δυο κομμάτια χρυσού στα μαλλιά μου
μινόρε έρωτα παίζουν τ΄αστέρια μου
σατέν δεσμίδες κυλούν στην ποδιά μου

Σκύβω να πιάσω το φίνο μετάξι, μα
νιώθω ένα κόμπο στεγνό να με πνίγει
μία σου λέξη φτάνει να διώξει απλά
τη γκρίζα ομίχλη που ζει στην καρδιά μου...

ήρθε η λέξη, τα λόγια ...κοχύλια υγρά
στάζουν το βάλσαμο, χρώμα στο γκρίζο
χρυσός...ασήμι με λούζουν, δώρα ακριβά
κ΄εγώ με λίπασμα ζωής τα ραντίζω

Υ.Γ: Οι εικαστικοί ψάχνουν να βρούν την ουσία του έργου τους σχηματίζοντας μορφές, σώματα, φόρμες ...μα η ουσία του ερωτικού γλυπτού βρίσκεται ακριβώς μέσα στην αναζήτησή της και την άγνοιά της, με τη γοητεία του ταξιδιού αυτού να συνεπαίρνει μόνο τους άγνωστους ποιητές της ζωής. Σ΄αυτούς και το παραπάνω αφιέρωμα! (5/2/2011)

Σε σένα (Της Μαγια Τερινα)

Kαταιγίδα η ζωή και ξεσπάει
σε θυμό και παλμό και σε πάει
στην απέναντι όχθη σ΄αφήνει
το ταξίδι τελειώνει και σβήνει...

Μένεις άδειος μα όχι μονάχος
η καρδιά σου κύμα και βράχος
ότι έζησες δε θα πεθάνει
θα υπάρχει μα δεν θα σου φτάνει...

25/1/2011

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΑΝ ΣΤΗ ΓΗ (Του Δημήτρη Βασιλείου)

Ήταν ο καιρός που οι καρδιές πήραν φωτιά
και τα όνειρα περπάτησαν στη γη
ο καιρός του απόλυτου φωτός και της απόλυτης ελπίδας
ο καιρός της Επανάστασης

Κι ήρθ’ ο καιρός των νεκρών ηρώων και των ψυχρών αγαλμάτων
ο καιρός των στεγνών λόγων και των ανάπηρων ελπίδων
ο καιρός που στα νεκροταφεία
την Επανάσταση δοξάζαν

Κι έφτασ’ ο καιρός των ξεχασμένων νεκρών και των κενών συνειδήσεων
ο καιρός των προδομένων ονείρων και των άδειων ελπίδων
ο καιρός που με μνημόσυνα και μύθους
την Επανάσταση εξοστρακίζουν

Θάρθει ξανά ο καιρός της Επανάστασης
Τα όνειρα θα απαρνούνται τη φύση τους και οι νεκροί θα κοινωνούν δικαίωση

Θάρθει ξανά ο καιρός της Επανάστασης
Το δίκιο θ΄αγκαλιάζεται με την ιστορία και η ζωή μια-μια θα ξεπερνά τις ελπίδες

Θάρθει ξανά ο καιρός της Επανάστασης
Το φάντασμα δεν θα πλανιέται πια και οι άνθρωποι θα ζουν στο φως και στην αλήθεια

Έρχεται ο καιρός της Επανάστασης

ΑΣ ΑΝΑΒΑΛΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ! (Του Δημήτρη Βασιλείου*)

William James Glackens. Sunday on the Marne, c. 1915–1916. Oil on canvas Barnes Foundation BF2033. Public Domain.

Ας αναβάλλουμε τις Κυριακές !
Μέχρι να γίνει κάτι
να γιορτάσουμε
κάτι αληθινό
κάτι φωτεινό
κάτι σαν τον Μέγα Οκτώβριο

Ως τότε
ας χαμογελάμε τις καθημερινές !
Γιατί ακόμα ζούμε
γιατί ακόμα ονειρευόμαστε
γιατί ακόμα προσπαθούμε
να φέρουμε στη ζωή
ξανά τις Κυριακές.

(Από τη συλλογή "Τα όνειρα περπάτησαν στη γη")

(*) *Ο Δημήτρης Βασιλείου γεννήθηκε στις 4 Φλεβάρη του 1958 στην Πρέβεζα όπου και μεγάλωσε. Από το 1970 μένει στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτική Οικονομία στη Σοβιετική Ένωση (1978-1984) και έχει διδακτορικό (Ph.D.) στα οικονομικά. Από το 1989 εργάζεται ως οικονομολόγος στη Διεύθυνση Μελετών του Ο.Α.Ε.Δ.

Το μήνυμα (*)

(*) Της Κατερίνας Γιαμά

Χτίζω στην άμμο ένα σπιτάκι
Με ξυλαράκια και πηλό
Του βάζω γέφυρες κ΄ένα πορτάκι
Μα μ΄αγναντεύει σιωπηλό

Του ορθώνω κάστρα και πολεμίστρες
Για να το σώσω απ΄το νερό
Ξόρκια του κάνω σαν τις μαγίστρες
Για να γλυτώσει απ΄τον καιρό…