ΕΦΤΑ ΕΦΤΑΣΤΙΧΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ - Του Δημήτρη Βασιλείου

 

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Στης ζωής το ταξίδι

μόνιμος επιβάτης.

Με μια βαλίτσα στο χέρι

σ’ αναζητούσα

και σε συνάντησα.

Αγάπησέ με

μ’ όλα μου τα υπάρχοντα.

ΙΕΡΗ ΞΑΓΡΥΠΝΙΑ

                        Όνειρο ήσουν

                        ημέρας φωτεινής,

                        ξαγρύπνιας ιερής,

                        αιώνιας αγωνίας

                        κι’ έγινες ζωή.

                        Αγάπησέ με

                        γι’ αυτό που είμαι.

ΛΑΦΥΡΟ

Σε πολύκλαγγη μάχη επαλέψαμε

και με κατέκτησες

αιώνια υποταγή στην αγάπη σου

κράτησέ με σαν κρίνο λευκό,

αγάπησέ με

σαν λάφυρο,

στους νικητές που δεν παρέδωσες.

ΟΝΕΙΡΟ

Θέλω να σ’ αγαπώ

μα δεν μπορώ

το φως σου δεν αντέχω,

με την αθέατη πλευρά σου

αγάπησέ με

σαν όνειρο,

που μυστικό εκράτησες απ’ τους αιώνες.

   ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Της ζωής μου το δρόμο

ανενδοίαστα ακολούθησα

και με οδήγησε στον απόκρυφο

παράδεισο της αγάπης σου

αγάπησέ με

σαν προφητεία,

που τα μέλλοντα του σύμπαντος ορίζει.

ΦΥΛΑΧΤΟ

Ηρεμίας δημιουργός

στο ανήσυχο πέλαγος των αισθημάτων,

απανεμιάς κολπίσκος

ευλογημένος από αιώνια αγάπη,

αγάπησέ με

σαν φυλαχτό,

που απ’ το κακό σ’ απομακρύνει.

ΥΠΑΡΞΗ

Στον ρου των αιώνων

σε έψαχνα,

εναγωνίως.

Ήξερα ότι υπάρχεις

και σε βρήκα.

Αγάπησέ με

έτσι, όπως είμαι.

ΑΝΑΠΟΛΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ - Του Δημήτρη Βασιλειου

 Θα είναι μια μέρα,

το βλέπω μέσα στα μάτια σου,

που το φως

θα υποδέχεται το μέλλον,

το μέλλον που θα έρχεται

με καθημερινές επαναστάσεις

και με την ποίηση

στα χείλη του καθενός.

 

Θα είναι μια μέρα ελευθερίας.

27.09.2023 - Αθήνα                                                                           

Λιβανιστήρια (του Δ.Βασιλείου)

“Τιμαί θεούς και ανθρώπους

καταδουλούνται.”.  (Ηράκλειτος)

 

Και τώρα, τούτοι εδώ

χτίζουν βαριά μνημεία,

μεγαλοπρεπή, δεν λέω,

αλλά βαριά, πολύ βαριά,

στων επαναστατών

τους τάφους πάνω,

μήπως εκείνοι σηκωθούν

και τα λιβανιστήρια

τους πάρουν απ’ τα χέρια

και μη τους μαστιγώσουν,

σαν ανταπόδοση κι’ αντίποινο

για την αγιοποίησή τους.

Γιατί αυτοί το ξέρανε

πως η Επανάσταση

είναι πράξη

και δοκιμασία

καθημερινή και αδιάκοπη!

Διαθήκες (του Δ.Βασιλείου)

Τις διαθήκες

των προγόνων της Επανάστασης,

αυτών που προσπαθήσανε

τον κόσμο να αλλάξουν,

προς την Ελευθερία και το Δίκιο

τον δρόμο να ανοίξουν,

πέτρινες εντολές και θείους λόγους

εμείς δεν θα τις κάνουμε,

μα οδηγούς ψυχής

και του μυαλού μας προβοκάτορες.

Πρέβεζα 28,08,2023

"Η καθωσπρέπει ποίηση" του Δημήτρη Βασιλείου

                                                                 Η καθωσπρέπει ποίηση

στους κήπους ανθεί της εξουσίας,

μεσ’ των αρχόντων τις αυλές

και μεσ’ στα κάστρα τα ψηλά των ηγεμόνων,

των ισχυρών υμνεί τη δύναμη

και των θεών τα θαύματα.

Μ’ όμορφες λέξεις, τρυφερές

κι’ επίθετα γλυκά

τον κόσμο των καημών, της πείνας  και του πόνου

αποκοιμίζει

μ’ ελπίδες ψεύτικες, κενές,

κούφιες, ξεφτιλισμένες.

 

Τ’ αυτιά μπουκώνει ψέματα,

τις γλώσσες ευνουχίζει,

τη μνήμη προσπαθεί να αφανίσει

και στη συνείδηση

φυτεύει υποταγή

σε πρίγκιπες θεόσταλτους

και διαδόχους θρόνων.

 

Η καθωσπρέπει ποίηση

σ’ αστραφτερά σαλόνια διασκεδάζει

και οι Ακαδημίες

μ’ επαίνους και βραβεία την ταΐζουν

για να μπορεί να ζει και να υμνεί

τις ματωμένες εξουσίες

και των ανθρώπων, της ζωής την απουσία

να την περιγελά με μια δευτέρα παρουσία.

14.06.2023    Αθήνα                                                               

ΟΙ ΜΥΘΟΙ ΖΟΥΝ, ΜΑ... (ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ) -Δημήτρης Βασιλείου

Του μαύρου σκότους όρνεα

τα φωτεινά μου όνειρα

αδίστακτα ραμφίζουν

κι εγώ, σαν άλλος Προμηθέας

με φως τα ανασταίνω

και τα κληρονομώ

 στων ανθρώπων τους αιώνες.

 

Του μαύρου μίσους τα καρφιά

τις ζωντανές ελπίδες μου

αναίσθητα σταυρώνουν

κι εγώ, σαν άλλος Σπάρτακος

τις αποκαθηλώνω

και λεύτερες απ’ τη σκλαβιά

αφήνω στους αιώνες.

 

Του χαμού τα μαύρα τα μαχαίρια

τις κόκκινες ιδέες μου

στυγνά τις αποκεφαλίζουν

κι εγώ, σαν άλλος Άρης

ζωή τους δίνω και καρδιά

και φυλαχτό από δικούς και ξένους

στους αιώνες να σταθούν ορθές.

 

Του κόσμου μαύροι χωροφύλακες

τα νέα σπίτια που στεριώνουν

τα καταστρέφουν με μανία

κι εγώ, σαν άλλος Τσε

με αίμα νέες βάσεις στήνω

δίκαιη να ορθώσουμε ζωή

στις λεωφόρους των αιώνων.

 

Και τώρα, που οι μύθοι όλοι

στους αιθέρες σεργιανούν

τα μυαλά θα πρέπει να δουλέψουν

και φωτιά να πάρουν οι καρδιές,

φέρτε στο σήμερα τον Κάρολο και τον Ιλίτς

κι ακούστε αυτόν τον Ποιητή

που ζει σε όλους τους αιώνες.

19.04.2023, Αθήνα

"Βάρκα από πηλό" της Κατερίνας Γιαμά

 
Πάνω στη φλόγα παγωτό

και πάνω στο παγωτό ηφαίστειο.

Οι κορυφές των παγόβουνων παγιδεύτηκαν στο φιλί

πλανεύτηκαν στην ηδονή του,

έλιωσαν στον έρωτα που το γέννησε

και κύλησαν στη σάρκα του επάνω

σχηματίζοντας μια φυσική λίμνη από δάκρυα χαράς.

Σε προσκαλώ.

Η πρόσκλησή μου ατομική

επώνυμη, και αυστηρά προσωπική.

"Θάρθεις;" σε ρώτησα

αβέβαια και ηττημένα.

Σου είπα νάρθεις πιο μετά

κολυμπώντας σε υγρό μετάξι

- ανατριχίλα -

εντελώς βέβαιη για τα λόγια μου.

Κ' εσύ πήρες μια βάρκα από πηλό

και την έριξες μες το μετάξι ανάποδα

μέχρι που ο πηλός μετασχηματίστηκε σε αγκαλιά που με πήρε

και σαν όνειρο κοντά στο ξημέρωμα, με αγάπησε

σαν να μην ήμουν σάρκα

αλλά μνήμη που σε κυνηγάει.

Αβέβαιοι και ηττημένοι οι δυο,

ξεδιψάσαμε με αλμύρα και λουστήκαμε με βροχή

σ' ένα τοπίο που άνθιζε η άνοιξη

και ξάνθιζε το στάχυ του καλοκαιριού.

ώριμο να θεριστεί από ανώριμα χέρια.

Οι εποχές μας άλλαξαν,

το κλίμα πρόδωσε την υγεία μας

κ' ο βρυχηθμός της θάλασσας παλλόταν σε σαράντα βαθμούς Κελσίου.

Ο φλοίσβος της απάλυνε μες το χειμώνα

κ' οι γλάροι πέταξαν ψηλά στο λόφο

- τι υπέροχη ανισορροπία!-

 ανίσχυροι σαν εμάς.

Το λάγνο ταξίδι τους

σε λάθος χάρτη και προορισμό.

Οι κορυφές των παγόβουνων δεν τους ταιριάζουν

όπως δεν ταίριαξε σε μας το όνειρο.

Στη μέση του χειμώνα

θα ταξιδεύει πάντα ένα καλοκαίρι,

κ' όταν η βάρκα από πηλό θα γέρνει

μέσα στο καλοκαίρι θα ξεκινά άγρια νεροποντή.

Θα εκλιπαρούμε τότε,
την εμπειρία

της απόλυτης καταστροφής.

"Καρδιοθραύστες" το πρώτο βιβλίο της Κάλλιας Βαβουλιώτη

Συνέντευξη στην Κατερίνα Γιαμά (https://katerinagiama.blogspot.com/ )

Γεννημένη στη Χαλκίδα,"ένα θερινό ξημέρωμα" όπως αυτοβιογραφείται, ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών"και εργάστηκε στον έντυπο - ηλεκτρονικό Τύπο, με πολλά γραπτά της να έχουν δημοσιευτεί σε ποικίλους λογοτεχνικούς ιστοτόπους. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με τη συγγραφή και το ραδιόφωνο.

Οι "Καρδιοθραύστες" της από τις εκδόσεις ΑΩ ξεπήδησαν ως εσωτερική ανάγκη μιας διεργασίας συναισθήματος και έμπνευσης, μιας μεταμόρφωσης, όπως λέει η ίδια, που καταγράφεται πυκνόρευστη στους στίχους της. Αν και νεαρή σε ηλικία, "εξαντλεί" το υλικό της ποιητικής της φλέβας σε μια πρωτόφαντη ωριμότητα, ίδιον ανθρώπων με έντονη εσωτερικότητα. Η συζήτηση - συνέντευξη ήρθε πολύ αυθόρμητα, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις όπου δυο άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι έχουν κοινές αναφορές, ικανές να ανοίξουν έναν ειλικρινή διάλογο.

Ερ: Ας ξεκινήσουμε από το τέλος. Αφορμή το πρώτο σου βιβλίο που εκδόθηκε το 2022. Πιστεύεις ότι σηματοδοτεί μια αρχή για το επόμενο συγγραφικό βήμα σου;

 Απ: Το πρώτο μου βιβλίο, όπως σχεδόν τα περισσότερα πράγματα που μου συμβαίνουν ή έτσι τουλάχιστον τα ερμηνεύω, έχει έναν διττό ρόλο στη ζωή μου συγγραφικά και γενικά.

 Όντας τρομερά αναβλητική, τολμώ να πω ότι είναι ένα βιβλίο που ως μορφή είχε ολοκληρωθεί από τον περασμένο Απρίλιο, ωστόσο σαν μια μαγνητική δύναμη να με κρατούσε πίσω, σαν να μην είχαν μπει οι οριστικές «τελείες», σαν να είχαν μείνει κάποια «κόμματα» ως στίξη.

Το βιβλίο αυτό είναι για εμένα ένας κύκλος πραγμάτων που έχει κλείσει οριστικά γιατί ακριβώς με ωρίμασε πνευματικά. Είναι η αποτίναξη ενός «μανδύα» εύπλαστου και ευεπηρέαστου, είναι μία μεταμόρφωση.

Είναι ένα τέλος και μία αρχή πράγματι και σου εξομολογούμαι ότι είμαι πολυγραφότατη αν και πλέον δημοσιεύω πολύ επιλεκτικά.

Αυτή τη χρονική στιγμή απολαμβάνω τις εναλασσόμενες εκλάμψεις λόγου με τις μακρόσυρτες παύσεις σιωπής.

Ερ:  Διαβάζοντας το βιβλίο σου συνδέθηκα με κάποιες αναφορές του όπως η έμφαση στην τέχνη, τα συμπυκνωμένα νοήματα, ο κοφτός λόγος("να ακούω αιχμηρά τραγούδια"). Πόσο κοφτός μπορεί να είναι ο ποιητικός λόγος;

Απ: Προσωπικά η Ποίηση νοείται ως η Τέχνη της αφαίρεσης, η Τέχνη της υπόνοιας, ως ο τρόπος να πεις σχεδόν τα πάντα όσο το δυνατόν πιο λακωνικά.

Όσον αφορά τον κοφτό λόγο, είναι για εμένα η ανάγκη για αμεσότητα, για ζωντάνια για επικοινωνία με τον αποδέκτη, εν προκειμένω τον αναγνώστη. Είναι μία ανάγκη απελευθέρωσης, μία τάση να αποποιηθούμε την περιοριστικότητα που επιβάλλει η εποχή, οι νόρμες, τα στερεότυπα που δεχόμαστε ως προσλαμβάνουσες ήδη από μικρά παιδιά.

Ερ:  Οι «Καρδιοθραύστες» σου είναι από μόνοι τους μια θεματολογία. ΄Ερωτας.΄Ερωτας και τι άλλο;

 Απ: Οι «Καρδιοθραύστες» είναι ένα βιβλίο για εμένα ολιστικό. Αφορμάται, ναι σαφώς από το Μέγα και Ύψιστο συναίσθημα του έρωτα, όμως αν και ενδεχομένως κανείς αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ποιητικό αντικείμενο, στην ουσία επιθυμεί ως έργο να εξυμνήσει τον έρωτα ως βίωμα, ως συναίσθημα ως πηγή Ζωής.

Συγχρόνως, επειδή πρόκειται για ένα έργο με πολλές πτυχές, μιλάει επίσης άλλοτε για την εξιδανίκευση και άλλοτε  για τον πόνο και την κακοποίηση που μπορεί να βιώνεται εντός αυτού .

Επιδιώκω όμως να αφήσω τους ανθρώπους που θα με διαβάσουν να κάνουν την δική τους ανάγνωση, άλλωστε, όπως έλεγε ο πολύ αγαπημένος μου Τίτος Πατρίκιος:

«Η ποίηση ξεκινά σαν αυτοβιογραφία του ποιητή και ολοκληρώνεται σαν αυτοβιογραφία του αναγνώστη».

Ερ:  Εποχές: Είναι σημεία αναφοράς όπως και η ομορφιά της φύσης. Κάτω από ποιες συνθήκες μπορείς να γράψεις; 

Απ:Θα σου πω σίγουρα ότι δεν είμαι «πρωινός τύπος»( γέλια.) Δεν μπορώ να ξυπνήσω το πρωί και να πω "8-14 θα γράψω" εκτός εάν μου έχει ζητηθεί κάποιο project.

Για εμένα η έμπνευση είναι ένα «ρεύμα», μια «αστραπή» που με διαπερνά και αισθάνομαι απευθείας την ανάγκη να καταγράψω όλα όσα με διαπέρασαν. Μπορεί να είμαι έξω λόγου χάρη και να δω κάτι που θα αγγίξει κάτι μέσα μου, να κάνω κάποιες σκέψεις και να τις καταγράψω.

Συνήθως γράφω αργά το βράδυ όταν όλοι κοιμούνται - ή πολύ περισσότερο – όταν εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ.

Ερ:  Ας βάλουμε καθρέφτη απέναντί μας αφού όπως γράφεις, "και οι λέξεις καθρέφτες είναι". Νιώθουμε επαρκείς ή η λαίμαργη εποχή που ζούμε, μας καθιστά πολύ λίγους απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό;

 Απ: Νομίζω, πως ο άνθρωπος αισθάνεται φύσει ανεπαρκής, γιατί συχνά δεν έχει απενδυθεί τα ένστικτά του. Αν τώρα λάβουμε υπόψιν και το πλαίσιο του χρόνου, η εποχή μας σίγουρα μοιάζει σαν να μας έχει «αλυσοδέσει» σε ένα ξέφρενο κυνήγι τελειότητας, επιτυχίας, χρημάτων, έρωτα που από μόνα τους μας καθιστούν ανεπαρκείς. Όχι γιατί απαραίτητα είμαστε αλλά γιατί πέφτουμε στην παγίδα να συγκρίνουμε εαυτούς με τους άλλους και όταν και αν το κάνουμε, πέφτουμε σε μία παγίδα, σε έναν φαύλο κύκλο που συχνά οδηγεί στη θλίψη, γι’αυτό και αν είναι η εποχή που έχουμε τα πάντα, συχνά αισθανόμαστε «άδειοι».

Ερ:  Mπλε και Κόκκινο. Είναι ένα δείγμα του ποιητικού σου χρωστήρα μέσα σε κάποιους στίχους σου. Τι σου γεννά το καθένα ξεχωριστά;

Απ: Δεν νοείται Τέχνη που δεν αλληλεπιδρά, που δεν επικοινωνεί. Δεν μπορώ να σου πω αν υποσυνείδητα φταίει το γεγονός ότι από παιδί ασχολήθηκα και για αρκετά χρόνια με τη ζωγραφική, μπορώ να πω όμως σίγουρα ότι το Μπλε, το Κόκκινο και το Λευκό αποτελούν την «Αγία Τριάδα» των χρωμάτων στην δική μου παλέτα.

Για μένα το Κόκκινο είναι το Αίμα αλλά και το Πάθος – άλλωστε το ένα δίχως το άλλο δεν υπάρχει οντολογικά. Το Κόκκινο είναι η Ζωοδόχος Πηγή των χρωμάτων, αυτό που επιβεβαιώνει ότι είμαστε ζωντανοί.

Όσο για το Μπλε – είναι το χρώμα της Αβύσσου αλλά και της Γαλήνης για εμένα. Γιατί κάποιες φορές χρειάζεται ενδοσκόπηση, επαφή με τον Πυρήνα της ύπαρξής μας – που ίσως ενίοτε απαιτεί και μία μοναχικότητα. Το Μπλε μου, είναι η ησυχία πριν από την επιστροφή στην φασαρία της αλληλεπίδρασης.

Ερ:  Η περιπλάνησή σου μέσα από την ποίηση, σε οδηγεί κάπου; Τυγχάνει ενίοτε η τέχνη να είναι το μέσον διαφυγής από πράγματα που μας πληγώνουν ή θέλουμε να εξιδανικεύσουμε..

 Απ: Έχω μία πεποίθηση ότι η Τέχνη είναι μία διέξοδος από τον ρεαλισμό, ένα άδειασμα για να μην ξεχειλίσουμε, μία λάβα που χύνεται σιγά σιγά για να μην εκραγούμε.

Σίγουρα, είναι μία μορφή Θεραπείας επίσης από τραύματα που μπορεί να φέρουμε υποσυνείδητα και συγχρόνως ένας τρόπος να επικοινωνήσουμε με τον βαθύτερο εαυτό μας και να τον αγκαλιάσουμε, γι’αυτό και με θλίβει που στα σχολεία δυστυχώς οι Τέχνες ήταν και είναι σε δεύτερη μοίρα.

Ερ:  Ανήκεις στη γενιά που πρώτα απ’όλα επικοινωνεί με το διαδίκτυο. Με βάση την εμπειρία σου, διαβάζουν οι νέοι ποίηση μέσω e-book ή τα θεωρούν χαμένο χρόνο;

 Απ: Αν υπάρχει κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα, είναι ότι όχι μόνο οι νέοι αλλά και μεγαλύτεροι άνθρωποι έχουν αντιληφθεί την τεχνολογία ως ευκαιρία και όχι ως τροχοπέδη.

Συναντώ πολλούς ανθρώπους λοιπόν που διαβάζουν βιβλία μέσω kindles και tablets, καθότι τους δίνει την ευχέρεια να «κουβαλούν» μαζί τους πολλά βιβλία χωρίς αυτά να πιάνουν χώρο στην τσάντα τους ή να είναι βαριά στη μεταφορά.

Ωστόσο δεν είναι πάντα εύκολο να θέσουμε τα όριά μας στις «έξυπνες συσκευές» αφού συχνά χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και αν είναι για διάβασμα έχει καλώς. Αν όχι, τότε οφείλουμε να προβληματιστούμε!

Ερ: Eλεύθερη ποίηση: Πού κατά τη γνώμη σου βρίσκεται ο ρυθμός της;

 Απ: Αν και αγαπώ ιδιαίτερα τον έμμετρο λόγο και γενικότερα τον λόγο που εμπεριέχει μία μουσικότητα, μία πολύ καλά κεντημένη «αρμονία» και θαυμάζω τους αριστοτέχνες του έμμετρου λόγου, θεωρώ ότι ο παλμός της Ελεύθερης Ποίησης χτυπάει εντός του ανθρώπου.

Την αντιλαμβάνομαι ως μία μορφή ποίησης που από μόνη της δεν κάνει «εκπτώσεις» στην ελευθερία της, έρχεται σε ρήξη με τα στενά όρια, είναι ανατρεπτική, εκρηκτική και αποσπασματική.

Άλλωστε, ο ποιητής οφείλει να είναι πρώτα ποιητής της εποχής του και έπειτα να γράψει. Οφείλει στον άνθρωπο να είναι κοινωνικός παρατηρητής και επίκαιρος χωρίς όμως να χάνει τη διαχρονικότητα του.

Έχετε φανταστεί να έγραφε κάποιος σήμερα στην καθαρεύουσα; Σίγουρα δεν θα ήταν σε θέση να διαβαστεί απ’όλους.

Και για μένα η «Ποίηση» είναι μια πανανθρώπινη αξία. Οι λέξεις είναι σημαντικές όταν μπορούν να γίνουν αντιληπτές απ’όλο τον κόσμο και να προκαλέσουν συγκίνηση  στον οποιονδήποτε.

 Ερ: Να τολμήσω να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο. Αν υποθέσουμε ότι η έμπνευση πηγάζει κυρίως από τη λύπη ή τη χαρά, έχεις να προσθέσεις τη δική σου εμπειρία σ΄αυτό; Μήπως η σύγχρονη ποίηση  απαιτεί πιο δυναμική παρέμβαση στους κοινωνικούς προβληματισμούς από ο,τι ένα προσωπικό συναίσθημα;

 Απ: Έχω να πω ότι είναι μία πολύ ωραία ερώτηση αυτή. Η Ποίηση από μόνη της είναι πολιτική πράξη. Γράφουμε για να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος. Ακόμα και ο έρωτας που αποτελεί ένα από τα πολύ βασικά θέματα στη ζωή του ανθρώπου και έπειτα της συγγραφής, είναι πολιτική πράξη.

Οπότε ναι, σίγουρα θεωρώ ότι η Τέχνη οφείλει να παίρνει θέση, να καυτηριάζει τα κακώς κείμενα, να παίρνει το λόγο και να παλεύει για να εξαλειφθεί η κοινωνική αδικία, για να έρθει λίγο περισσότερο φως σε αυτό τον κόσμο, λίγη περισσότερη ελπίδα.

"Πυξίδα " της Κατερίνας Γιαμά

 Στάθηκα στο κέντρο

Γύρω οι σκιές του παρελθόντος'

Εγώ στο κέντρο

Το μέλλον σαν κινούμενη άμμος κρυβόταν και περίμενε

Παραμόνευε!

Πίσω από μάσκα το πρόσωπό του

Διχασμένο, σαν απρόβλεπτος χαρακτήρας

μια μάζευε και μια απλωνόταν .

Πηλός από όνειρα,

άλλα θαμμένα και άλλα έτοιμα να τραπούν σε φυγή 

Εγώ στο κέντρο.

Όχι, δεν ήμουν το κέντρο του κόσμου

Μόνο η αρχή του τέλους του

Πιάστηκα στο δίχτυ

Σαν ψάρι σπαρταρώ μες το νερό

Φεγγάρια, αστέρια ανάποδα στην ανάσα μου

Αν το νερό είναι θολό

φλερτάρω με την απώλειά μου

Αν ο βυθός είναι σκοτεινός

φτάνει να κρατηθώ απ' το σκοτάδι του

Μου μένει μόνο αυτό:

Να σπάσει αυτό το δίχτυ

κ' εγώ - το ψάρι - να γλιστρήσω

δίπλα στο ατίθασο δελφίνι. 

Έζησα σαν Ίκαρος

που έκαιγε τα φτερά του ο ήλιος

Μα αν δεν είναι πέταγμα η ζωή μας

Αν δεν ακροβατεί πάνω στη μαγεία του απίθανου

Τότε τι άλλο της μένει

παρά να πεθαίνει κάθε μέρα

χωρίς τη συγκίνηση του ρίγους;

Αυτό το ρίγος

που ο έρωτας σκορπάει αλόγιστα, χωρίς να το λυπάται.

Που διαμελίζει το κορμί

σε θραύσματα ουράνιου τόξου

Στο κέντρο βρίσκομαι ακόμη

Εδώ που ο ήλιος δεν καίει τα φτερά μου

Μόνο η βροχή ξεπλένει την έρημό τους

Έχω το δίχτυ της φυλακής μου σκισμένο

κ' εγώ έχω φύγει

Η πυξίδα μου δείχνει ανοιχτό ορίζοντα

Οι δείκτες της οριακά κατευθύνουν

Μόλις που προλαβαίνουν..

"Αόνειροι" του Δημήτρη Βασιλείου

Τρέχανε τα όνειρά μας,

μα εμείς κολλημένοι στα πλάνα της ζωής μας

δεν τα προλαβαίναμε.

Προσπαθούσαμε

να φέρνουμε τα όνειρα στην άσφαλτό μας,

μα τα ‘καιγε η κάψα της.

Κι έτσι, αόνειροι κουτσά – στραβά πεθαίναμε,

ώσπου μια μέρα μίλησε ένας Ποιητής και είπε:

τα όνειρά σας κατάσαρκα να τα φοράτε, 

να είστε ένα με αυτά!

Αθήνα, 22/7/2021

" Ανταρσία " της Κατερίνας Γιαμά

 Απόψε βρέχει αστέρια

αλλά κατέβασες στους δρόμους το φεγγάρι.

Πλάκωσαν οι αστυνόμοι του σκότους,

έριξαν δακρυγόνα να διαλυθεί το ασήμι.

Έσπευσαν οι ειδήμονες να χειριστούν το θέμα,

μπούκαρε η εξουσία του ρομάντζου

μετά φανών και λαμπάδων.

Ήρθαν τα πάνω κάτω στο σύμπαν.

Αναστατώθηκαν οι αισθήσεις,

ματαιώθηκαν τα ..προγραμματισμένα ραντεβού τους,

σήκωσαν "κόκκινη"επανάσταση.

Με λάβαρα υποταγής παρουσιάστηκαν

ενώ περίμενες να υπερισχύσει η λογική.

Περίμενες..

αλλά δεν υπολόγισες σωστά.

Ποντάρισες  σε λάθος "άλογο"

που ο αναβάτης του δεν κρατούσε τα γκέμια.

Συνωμοσία των πάντων!

Ο Κάσσιος κ' ο Βρούτος σε πλήρη διάταξη.

Κ' εσύ στη μέση

κρατούσες το φεγγάρι ανάποδα σαν βάρκα

αγωνιούσες να περάσει τον Εύριπο,

να μη την παρασύρουν τα ρεύματα

και την κουρσέψει ο κοινωνικός περίγυρος.

Φώναζες από ανάγκη να εκφραστείς,

ικέτευες κατά βάθος να παρασυρθείς

σ' ένα ταξίδι στο πουθενά.

Όταν σε είδα πια,

η δίνη σε ρουφούσε,

σε κατάπινε πλαταγίζοντας τα χείλη της

με απληστία,

κτητικά, αδηφάγα.

Στα χέρια σου που παραδίνονταν,

ξιφομαχούσαν τ' αστέρια με το φεγγάρι

κ' η βάρκα σ' εγκατέλειπε αργά

ακολουθώντας το ρεύμα..

Το καρνάγιο - Δ.Βασιλείου

 

Μικρό κι’ αν ήταν το καρνάγιο

μεγάλο εγίνη το σκαρί μας,

χωρίς Θεό, χωρίς και Άγιο

μας σεργιανάει στη ζωή μας.

 

Μπαντιέρες τα όνειρά μας ανεμίζει.

Παρ’ όλα τα ναυάγια

ορθοπλωρεί και συνεχίζει

για νέους κόσμους και μουράγια.

 

Το άστρο της Ανατολής συνάντησε

τ’ άστρο της Τραμουντάνας

κι’ ήρθε και κοντραστάρησε

τα πλάνα λόγια μιας Μοργκάνας.

 

Όσα χαμσίνια κι’ αν μας βρήκαν

ποτέ δεν χάσαμε τη ρότα,

τα σταντάρδα μας ψηλά σταθήκαν.

Τα όνειρά μας πάντα πρώτα.

Πρέβεζα - 11.09.2021

ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ

 Μιας καθωσπρέπει σιωπής

φυλακισμένοι.

 

Το αίμα κυλάει με σιγουριά

στις φλέβες της ύπαρξης,

ποτίζει λειμώνες άρρητου έρωτα.

Το δάκρυ χαράς ατελεύτητης

μιας άφατης ένωσης,

οξειδώνει τα ρολόγια του χρόνου,

μηδενίζει την έλλειψη.

 

Η παρουσία είναι ολοσχερής

εντός κι εκτός φυλακής.

  

                                                                         12.07.2021

Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων (Κ.Καρυωτάκης)

Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι,

σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,

μαραίνονται οι Βερλέν· τους απομένει

πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.

Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή

των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.

Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,

και αν οι Μποντλέρ εζήσανε νεκροί,

η Αθανασία τους είναι χαρισμένη.

Κανένας όμως δεν ανιστορεί

και το έρεβος εσκέπασε βαρύ

τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.

Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τους βαραίνει

κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι και ωχροί,

στην τραγική απάτη τους δοσμένοι

που κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,

παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.

Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε,

νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι.

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:

«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε

«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή

μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι;»

Δελφικό

          Άγρια η κραυγή σου στη σιωπή.

        Αετού φωλιά η αναπνοή σου, αντέχει.

Μάγισσας καιόμενης στη πυρά ο αναστεναγμός σου,

ο θυμός και η έκρηξή του.

Μνήμη που πληγώνει η σκέψη σου.

Δωρικού ρυθμού η ύπαρξή σου.

Εξώφυλλο τριμμένης εφημερίδας η ελπίδα σου.

Θάλασσας που αποκαλύπτει τους βυθούς της η μαρτυρία σου.

Στάση ανακωχής η παρουσία σου.

Εσύ! Πιστός ακόλουθος της αλήθειας που ξέρουν οι λίγοι,

οι διαλεκτικοί!

Όσοι απέμειναν να χρεώνουν τις επιλογές τους στο όνειρο.

Αυτοί, οι Δον Κιχώτες που εγκατέλειψαν το άλογό τους

αναζητώντας νέους τρόπους έκφρασης.

 

Άγρια η κραυγή σου ανάμεσα στις κραυγές

όσων δεν πείστηκαν να ενδώσουν στην οργή,

στο χαμαιρπισμό, στην ανεξήγητη υποταγή.

Στα αισθήματα που σκοτώνουν.

Ο,τι σκοτώνει, δε γεννάει ελπίδα.

Παράγει θάνατο κ’ όχι ζωή.

Μιλάει για πόλεμο κ’ όχι για ειρήνη.

«Κραδαίνει» λέξεις, όχι πράξεις.

Και τα οράματα δεν φτιάχνονται με λέξεις που διχάζουν!

Σκάβουν βαθιά πηγάδια στη μνήμη.

Ποτίζουν με αλμυρό νερό τα αγκάθια της.

Τα μετουσιώνουν σε ανοιξιάτικους βλαστούς.

Κ’ όταν με το καλό ανθίσουν

τα προσφέρουν σε ένδειξη συμφιλίωσης.

Αυτοί, οι οργισμένοι ρομαντικοί.

Οι λιγοστοί, οι ερωτικοί, οι ατίθασοι..

Κατερίνα Γιαμά 23-04-2017

Αν (Κ.Βάρναλης)

Αν ημπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη, αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν, 

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων, 

κι αν το κακό που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις, 

κι αν όσα ψέματα σου λεν με πιότερα απανταίνεις, 

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε 

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις. 

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις 

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο, 

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις το νικητή, 

μα και τους δυό ξετσίπωτα προδίνεις, 

αν ο τι γράφεις κι ο τι λες, το ξαναλέν κ' οι άλλοι γι' αληθινό- να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη, 

αν λόγια κ' έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας τα διαβολοσκορπά και συ ξαναμολάς καινούριον. 

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις, κι αν να πλερώνεις την πεντάρα που χρωστάς αρνιέσαι και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το ' χεις, 

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν, αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος 

κι αν όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός»! εσύ φωνάζεις «πίσω»! 

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυό λυγάς τη μέση 

κι αν μήτε φίλους μήτε εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν, 

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις και μόνο, 

αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει, 

δικιά σου θά ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη πού χει 

κ' έξοχος θά σαι Κύριος, 

αλλ' Άνθρωπος δε θά σαι.

Δον Kιχώτες (Κ.Καρυωτάκης)

Oι Δον Kιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ώς την άκρη

του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Iδέα.

Kοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ

για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία.

Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά των άλλων,

αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,

ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ‘λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων

σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ’ άλογό μου!»

Έτσι αν το θέλει ο Θερβαντές ― εγώ τους είδα, μέσα

στην μίαν ανάλγητη Zωή, του Oνείρου τους ιππότες

άναντρα να πεζέψουνε και, με πικρήν ανέσα,

με μάτια ογρά, τις χίμαιρες ν’ απαρνηθούν τις πρώτες.

Tους είδα πίσω να ‘ρθουνε ―παράφρονες, ωραίοι

ρηγάδες που επολέμησαν γι’ ανύπαρχτο βασίλειο―

και σαν πορφύρα νιώθοντας χλευαστικιά πως ρέει,

την ανοιχτή να δείξουνε μάταιη πληγή στον ήλιο!

Εικαστικό ερωτικό (Μάγια Τερίνα)

Ενα κομμάτι ασήμι στα χέρια σου
δυο κομμάτια χρυσού στα μαλλιά μου
μινόρε έρωτα παίζουν τ΄αστέρια μου
σατέν δεσμίδες κυλούν στην ποδιά μου

Σκύβω να πιάσω το φίνο μετάξι, μα
νιώθω ένα κόμπο στεγνό να με πνίγει
μία σου λέξη φτάνει να διώξει απλά
τη γκρίζα ομίχλη που ζει στην καρδιά μου...

ήρθε η λέξη, τα λόγια ...κοχύλια υγρά
στάζουν το βάλσαμο, χρώμα στο γκρίζο
χρυσός...ασήμι με λούζουν, δώρα ακριβά
κ΄εγώ με λίπασμα ζωής τα ραντίζω

Υ.Γ: Οι εικαστικοί ψάχνουν να βρούν την ουσία του έργου τους σχηματίζοντας μορφές, σώματα, φόρμες ...μα η ουσία του ερωτικού γλυπτού βρίσκεται ακριβώς μέσα στην αναζήτησή της και την άγνοιά της, με τη γοητεία του ταξιδιού αυτού να συνεπαίρνει μόνο τους άγνωστους ποιητές της ζωής. Σ΄αυτούς και το παραπάνω αφιέρωμα! (5/2/2011)