"Βάρκα από πηλό" της Κατερίνας Γιαμά

 
Πάνω στη φλόγα παγωτό

και πάνω στο παγωτό ηφαίστειο.

Οι κορυφές των παγόβουνων παγιδεύτηκαν στο φιλί

πλανεύτηκαν στην ηδονή του,

έλιωσαν στον έρωτα που το γέννησε

και κύλησαν στη σάρκα του επάνω

σχηματίζοντας μια φυσική λίμνη από δάκρυα χαράς.

Σε προσκαλώ.

Η πρόσκλησή μου ατομική

επώνυμη, και αυστηρά προσωπική.

"Θάρθεις;" σε ρώτησα

αβέβαια και ηττημένα.

Σου είπα νάρθεις πιο μετά

κολυμπώντας σε υγρό μετάξι

- ανατριχίλα -

εντελώς βέβαιη για τα λόγια μου.

Κ' εσύ πήρες μια βάρκα από πηλό

και την έριξες μες το μετάξι ανάποδα

μέχρι που ο πηλός μετασχηματίστηκε σε αγκαλιά που με πήρε

και σαν όνειρο κοντά στο ξημέρωμα, με αγάπησε

σαν να μην ήμουν σάρκα

αλλά μνήμη που σε κυνηγάει.

Αβέβαιοι και ηττημένοι οι δυο,

ξεδιψάσαμε με αλμύρα και λουστήκαμε με βροχή

σ' ένα τοπίο που άνθιζε η άνοιξη

και ξάνθιζε το στάχυ του καλοκαιριού.

ώριμο να θεριστεί από ανώριμα χέρια.

Οι εποχές μας άλλαξαν,

το κλίμα πρόδωσε την υγεία μας

κ' ο βρυχηθμός της θάλασσας παλλόταν σε σαράντα βαθμούς Κελσίου.

Ο φλοίσβος της απάλυνε μες το χειμώνα

κ' οι γλάροι πέταξαν ψηλά στο λόφο

- τι υπέροχη ανισορροπία!-

 ανίσχυροι σαν εμάς.

Το λάγνο ταξίδι τους

σε λάθος χάρτη και προορισμό.

Οι κορυφές των παγόβουνων δεν τους ταιριάζουν

όπως δεν ταίριαξε σε μας το όνειρο.

Στη μέση του χειμώνα

θα ταξιδεύει πάντα ένα καλοκαίρι,

κ' όταν η βάρκα από πηλό θα γέρνει

μέσα στο καλοκαίρι θα ξεκινά άγρια νεροποντή.

Θα εκλιπαρούμε τότε,
την εμπειρία

της απόλυτης καταστροφής.