Αειφόρος ανάπτυξη, περιβάλλον, ανάπτυξη και οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής (*)

(*) Του Παναγιώτη Ήφαιστου από: www.ifaistosedu.gr

Η κρατούσα άποψη διεθνώς είναι ότι βιώσιμη ανάπτυξη μπορεί να σημαίνει μόνο αειφόρο ανάπτυξη:

α) διαφύλαξη ενός κρίσιμου φυσικού κεφαλαίου,

β) διασφάλιση αναπλήρωσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων που χρησιμοποιούνται για αναπτυξιακούς λόγους,

γ) διασφάλιση της βιοποικιλότητας και

δ) κανονιστικές ρυθμίσεις που διασφαλίζουν ότι η ευημερία μελλοντικά είναι ευθέως ανάλογη φιλικών με το περιβάλλον οικονομικών δραστηριοτήτων που διαφυλάττουν τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά. 

Χωρίς ασφαλώς να εξαντλήσουμε αυτή τη μεγάλη υπόθεση θα εστιάσουμε την προσοχή στο οικονομικό σκέλος και τη σχέση του με τη φυσική και πολιτισμική κληρονομιά.

Παρά το γεγονός ότι επίκεινται αποφάσεις μεγάλης περιβαλλοντολογικής σημασίας, παρατηρείται ένας ανερμήνευτος εφησυχασμός στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού, των μέσων ενημέρωσης, των οργανώσεων στο πεδίο της περιβαλλοντολογικής προστασίας και των επιστημονικά αρμόδιων. Εφησυχασμός ο οποίος θα οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου και ανεπίστροφη καταπάτηση εκείνων των κομματιών του ελληνικού θαλάσσιου οικοσυστήματος που μέχρι σήμερα έτυχε να μείνει άθικτο.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές έχω μπροστά μου ογκώδεις συλλογικούς τόμους για την «αειφόρο ανάπτυξη» γραμμένους από εκλεκτούς επιστήμονες. Για λόγους οικονομίας χώρου και για να καταδείξω το γεγονός ότι εδώ δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό αλλά λέμε μόνο το αυτονόητο, καταγράφω ενδεικτικούς τίτλους επιστημονικών παρεμβάσεων:

·                     «Δικαιώματα του ανθρώπου και των λαών στον πολιτισμό και το περιβάλλον: Μια τελευταία ανάγνωση της διεθνούς πρακτικής και της νομολογίας».

·                     «Το δικαίωμα σ’ ένα υγιές και αρμονικό περιβάλλον ως συλλογικό ανθρώπινο δικαίωμα». 

·                     «Η αειφορική ανάπτυξη στο πλαίσιο προστασίας και διαχείρισης της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».

·                     «Προστασία της πολιτισμικής και φυσικής κληρονομιάς, διεθνής και ευρωπαϊκή διάσταση».

·                     «Η οικονομική διάσταση στην προστασία της φυσικής και πολιτισμικής κληρονομιάς».

·                     «Η αειφορία ως παράδειγμα προστασίας και διαχείρισης του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος».

·                     «Ο ρόλος του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στην τήρηση και εφαρμογή του Κοινοτικού δικαίου για το περιβάλλον».

·                     «Οργανωμένα συμφέροντα και ομάδες πίεσης στην Κοινή Ευρωπαϊκή Πολιτική περιβάλλοντος».

·                     «Λειτουργική σχέση Ανθρώπου και Φύσης».

·                     «Ο ρόλος των ΜΜΕ στην παραγωγή κοινωνικής προβληματικής και της πολιτικής για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτισμικής κληρονομιάς».

·                     «Αειφορία και ανάπτυξη των θαλασσών και των ωκεανών». «Η επίτευξη της αειφόρου ανάπτυξης μέσα από τον χωροταξικό σχεδιασμό».

Συντομογραφικά συνοψίζουμε την ουσία αυτού του ζητήματος. Ήδη από τον 18ο αιώνα αλλά πολύ περισσότερο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα έγινε ευρέως αποδεκτό ότι η άκριτη ανάπτυξη εις βάρος του περιβάλλοντος σημαίνει υποβάθμιση του οικοσυστήματος και υποβάθμιση του ανθρώπου. Η μαζικοπαραγωγή και η μαζικοκατανάλωση δεν σημαίνει αυτόματα και πάντοτε πρόοδο, ιδιαίτερα όταν ανταγωνίζεται ευθέως το περιβάλλον και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ζωής. Μεταξύ άλλων, τους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής τους, την πολιτισμική τους κληρονομιά, τις κοινωνικές σχέσεις, την άκριτη αστικοποίηση, τις οικογενειακές σχέσεις, την ερωτική συμπεριφορά και τη δημοκρατία.

Ένας «πλαστικός» και μηχανοποιημένος τρόπος ζωής προκαλεί ανθρωπολογική υποβάθμιση κάθε είδους και σίγουρα διαφθορά της διατροφικής αλυσίδας.

Αειφόρος ανάπτυξη σημαίνει:

α) Διασφάλιση πόρων για το μέλλον με χρήση τους που είναι μικρότερη από την ανανέωσή τους,

β) μέριμνα ούτως ώστε να διαφυλαχθεί η χλωρίδα και πανίδα και

γ) μέριμνα ούτως ώστε να μην θίγεται η εν γένει φυσική και πολιτισμική κληρονομιά, της οποίας το δικαίωμα απόλαυσης των αγαθών ανήκει σε όλους.

«Αειφόρος ή συντηρούμενη ανάπτυξη (Sustainable Development)», επιπλέον, «είναι εκείνο το είδος της ανάπτυξης που αντιμετωπίζει τις ανάγκες του παρόντος χωρίς να αποστερεί από τις επόμενες γενιές τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις δικές τους ανάγκες» (Έκθεση των Ηνωμένων Εθνών).

Κάποια πράγματα είναι τόσο αντικειμενικά και τόσο πασίδηλα ορθά, ούτως ώστε με λογικούς όρους δεν τίθεται καν ζήτημα αμφισβήτησής τους. Η ηθικολογία ή αντίστροφα η «αναπτυξιακή ρητορική» περιττεύει. Έτσι, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα ότι οι αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας, όπως και κάθε άλλης χώρας η οποία (ευτυχώς για τους κατοίκους της) δεν διαθέτει βαριά και ρυπογόνο βιομηχανία, σχετίζεται με δύο βασικά αλληλένδετους παράγοντες:

Πρώτον, τη φιλική με το περιβάλλον και με τους υπάρχοντες πόρους τεχνολογία αιχμής που επιτυγχάνει οικονομική ανταγωνιστικότητα εκεί όπου η χώρα έχει συγκριτικά πλεονεκτήματα (υπηρεσίες, ναυτιλία, τουρισμό υψηλής στάθμης –όχι μαζικό και όχι ενθαρρυντικό της χυδαίας υποκουλτούρας–, κατασκευαστικός τομέας, εκπαίδευση, γεωργία υψηλών προδιαγραφών βιολογικού προσανατολισμού, συμμετρικές ξένες επενδύσεις σε αυτούς και άλλους τομείς κ.τ.λ.  

Δεύτερον,  διαφύλαξη ως κόρη οφθαλμού των φυσικών πόρων, δηλαδή την ακεραιότητα όσων φυσικών τοπίων και πολιτισμικών αγαθών έμειναν άθικτα από την άκριτη αστικοποίηση, την άναρχη ανάπτυξη και την αυθαίρετη και χωρίς πολεοδομικό και χωροταξικό σχεδιασμό δόμηση σε πλείστες περιοχές.

Βασικά, θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι εξ αντικειμένου και αποφεύγοντας κάθε βαρβαρισμό, πιθηκισμό και υπανάπτυκτων νοοτροπιών (για παράδειγμα, τη βάρβαρη εκποίηση μερικών πανέμορφων παραλιών της Τουρκίας και την συνεπαγόμενη οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε), η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε οικονομικό θάνατο, εάν δεν κατανοήσει ότι το αειφόρο οικονομικό πλεονέκτημά της είναι εκείνα τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της που έτυχε να μην πληγούν τις τελευταίες δεκαετίες.

Κανένας «φιλοξενούμενός μας επισκέπτης» –έτσι θεωρεί όσους επισκέπτονται την Ελλάδα μια σωστή αναπτυξιακή πολιτική αυτού που συμβατικά ονομάζεται «τουρισμός»– δεν θα έλθει μελλοντικά στην Ελλάδα αν δεν έχουν μείνει ανέπαφα τα φυσικά τοπία που ακόμη δεν έχουν κατακλυστεί από μαζική υποκουλτούρα και αν δεν έχει διαφυλαχθεί ακέραια η πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων.

Δεν αντιλέγουμε ότι τα πιο πάνω δεν είναι άσχετα με το πώς βλέπουμε την πατρίδα μας και με το πόσο αγαπούμε το συλλογικό Είναι μας: Μεταξύ άλλων, πώς και πόσο είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε την αξιοπρέπειά μας και τον τρόπο ζωής μας στη μεταμοντέρνα βαρβαρότητα. Πώς και πόσες ξενοκρατικές λογικές θα εισρεύσουν στην επικράτειά μας. Πώς και πόσο ταυτιζόμαστε με την ιδιοσυστασία της κοινωνίας στην οποία ανήκουμε. Πως και πόσο σεβόμαστε την πολιτισμική μας κληρονομιά και το φυσικό περιβάλλον του τόπου μας. Πόσο θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι ή εάν αντίθετα έχουν ήδη κυριαρχήσει αξιοθρήνητα σύνδρομα ξενοκρατίας και υποτέλειας.

Για να συνδέσουμε αυτά τα ζητήματα με την ζώσα καθημερινότητα: ποιος από τους δύο δίσκους της πλάστιγγας βαραίνει όταν από τη μία πλευρά είναι το οικοσύστημα και ο πολιτισμός που κληρονομήσαμε και από την άλλη πλευρά αχρείαστα μωροφιλόδοξα σύνδρομα και συμπλέγματα. Αρχοντοχωριάτικα ντυσίματα, περιττά αυτοκίνητα «πολυτελείας» και κωμικοτραγικές επιδειξιομανείς συμπεριφορές κάθε είδους που υποβαστάζουν ελλειμματικές προσωπικότητες και ασθενείς ψυχές.

Εν κατακλείδι, πόσο αγαπάμε και σεβόμαστε την πατρίδα μας ή αντίστροφα πόσο θεωρούμε τους εαυτούς μας παροδικούς αχθοφόρους, άπληστους επιβήτορες των φυσικών και πολιτισμικών αγαθών και εφήμερους μεταπράτες ξεπουλήματός τους.

Καμιά αντίρρηση δεν μπορεί να υπάρξει ότι αμφίπλευρες επιλογές στα πιο πάνω «διλήμματα» προσδιορίζουν τις ποιοτικές βαθμίδες μιας οποιασδήποτε κοινωνίας: Ποια κοσμοθεωρητικά θέσφατα υποβόσκουν στα κοινωνικοπολιτικά της θεμέλια; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες της πολιτικής της ανθρωπολογίας και του κοινωνικοπολιτικού της συστήματος; Τι κυρίαρχα πολιτισμικά πρότυπα προσδιορίζουν την αισθητική των πολιτών; Ποιες είναι οι ποιοτικές βαθμίδες του τρόπου ζωής τους; Ποιες πολιτικές προσεγγίσεις υιοθετούνται εάν σκοπός είναι υψηλές ποιοτικές βαθμίδες ζωής;

Πολύ σωστά και πολλοί επισημαίνουν ότι αειφόρος ανάπτυξη, πολιτισμός και πολιτική είναι άρρηκτα αλληλένδετα. Υπό αυτό το πρίσμα θα πρόσθετα ότι το πολιτισμικό και πολιτικό παράδειγμα που επιλέγεται είναι και το μέτρο στάθμισης και εκτίμησης των ποιοτικών μας βαθμίδων και των πιθανοτήτων εθνοκρατικής επιβίωσης.

Επειδή επιπλέον παρά τις εξελίξεις στο πεδίο αυτό στους διεθνείς θεσμούς, όπως και για πολλά άλλα ζητήματα απουσιάζει κάποια παγκόσμια εξουσία για να υποδείξει και εφαρμόσει περιβαλλοντολογικά υγιείς αποφάσεις, αρμόδιο και υπεύθυνο για ότι συμβαίνει και ότι αποφασίζεται είναι το κοινωνικοπολιτικό σύστημα κάθε κράτους. Ότι και να λέγεται και να πράττεται αλλού, σημασία έχει ότι θα πάθουμε αυτό που μας αξίζει ανάλογα και αντίστοιχα με τις αποφάσεις που υιοθετούνται και εφαρμόζονται τώρα.

Ανάπτυξη ή θανατηφόρα τροχιά υπανάπτυξης; (*)

(*) Του Παναγιώτη Ήφαιστου από το www.ifestosedu.gr

Η Ελλάδα υποβαθμίζεται, ο δημόσιος πλούτος ξεπουλιέται, η φυσική κληρονομιά εκποιείται και η πολιτιστική κληρονομιά ροκανίζεται. 
Μπροστά στα μάτια μας και εν μέσω γενικής απάθειας προωθείται μια αναπτυξιακά διαστρεμμένη απόφαση. Συμβολίζει την εκμηδένιση του κοινωνικοπολιτικού μας συστήματος και την επαπειλούμενη επερχόμενη εκμηδένιση του νεοελληνικού κράτους.

Απειλείται, μεταξύ άλλων, η κατάληψη και περιβαλλοντολογική καταστροφή νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που αποτελούν φυσική και πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων. Λαμβάνοντας υπόψη διεθνείς συμβάσεις και τις αποφάσεις της ΕΕ για την αειφόρο ανάπτυξη, μια τέτοια απόφαση μπορεί ενδεχομένως να υιοθετηθεί από το λικνιζόμενο πολιτικό προσωπικό και να δημιουργήσει «νομικά» και κυρίως μη αντιστρέψιμα περιβαλλοντολογικά τετελεσμένα, πλην κατά βάση είναι άνομη, καταχρηστική και πολιτικά ανήθικη.

Καταστέλλει τις φυσικές ομορφιές και επιφέρει ανεπίστροφο πλήγμα κατά των φυσικών τοπίων του οικοσυστήματός μας τα οποία δεν έχουν μέχρι στιγμής πληγεί από αδηφάγες και άπληστες αυθαιρεσίες. Σε προγενέστερη παρέμβασή μας (http://www.ifestosedu.gr/111Vraxonisides.htm) εξηγήσαμε γιατί η «αξιοποίηση» με «ενοικίαση» για διάρκεια … μόνο 50 ή 100 χρόνων (έτσι μεταμφιέζεται το ξεπούλημα) νήσων, νησίδων και βραχονησίδων βλάπτει το δημόσιο συμφέρον. Είναι μια περιβαλλοντολογικά αξιοθρήνητη και από οικονομικής άποψης άσκοπη απόφαση.

 Εδώ θα υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί, επίσης, μια απόφαση που παρακάμπτει επιδεικτικά την έννοια της αειφόρου ανάπτυξης. Έννοια η οποία αποτελεί μια ευρύτατα εμπεδωμένη οικουμενική παραδοχή. Εδώ και δεκαετίες θεωρείται οικουμενικό κεκτημένο στον ΟΗΕ, στις διεθνείς συνδιασκέψεις για το περιβάλλον, στους διεθνείς θεσμούς, στο διεθνές δίκαιο, στην ΕΕ και στην εσωτερική δικαιοταξία πολλών κρατών.

Σκανδαλωδώς παρακάμπτονται κεκτημένα του περιβαλλοντολογικού προβληματισμού για τη σχέση οικοσυστήματος, των πλουτοπαραγωγικών πόρων και οικονομικής ανάπτυξης. Υποθηκεύεται το δικαίωμα των μελλοντικών γενεών, επιπλέον, να απολαύσουν τα φυσικά και πολιτισμικά αγαθά της πατρίδας τους. Αγαθά τα οποία θεωρούνται αναγκαία προϋπόθεση μιας ισόρροπης αειφόρου οικονομικής προόδου και μιας ευημερίας που δεν οδηγεί στην ανθρωπολογική εκμηδένιση. 

Η δήθεν «αξιοποίηση» των νήσων, νησίδων και βραχονησίδων, που μέχρι στιγμής γλίτωσαν από τα νύχια όσων επί δεκαετίες αυθαιρετούν και καταπατούν, συμβολίζει πολιτική υποκρισία, ανομία, επερχόμενες αρνητικές οικονομικές αποδόσεις, οικολογικό πλήγμα, αισθητικό πλήγμα, υποβάθμιση της νεοελληνικής κοινωνίας στις διεθνείς ιεραρχίες και περιφρόνηση του γεγονότος ότι το πλέγμα νήσων, νησίδων και βραχονησίδων σχετίζεται με την εθνική μας ασφάλεια και τους υποθαλάσσιους πλουτοπαραγωγικούς πόρους.

Κοντολογίς, σημαίνει ανεπανόρθωτη περιβαλλοντολογική βλάβη κατά φυσικών τοπίων που έμειναν ανέγγιχτα επί χιλιετίες, επέλαση της ιδιωτείας, κατάληψη και αισθητικό βιασμό φυσικών τοποθεσιών που δεν είναι μόνο απείρου κάλλους αλλά και αναγκαία προϋπόθεση μιας ανθρωπολογικά, οικονομικά και οικολογικά ισόρροπης ανάπτυξης και ευημερίας.

 Ο κάθε ενδιαφερόμενος και ιδιαίτερα όποιος φέρει το βάρος της ευθύνης στη διαμόρφωση των αποφάσεων, είναι υποχρεωμένος να ενημερωθεί έγκυρα και αξιόπιστα για την κρατούσα σήμερα αντίληψη της σχέσης περιβάλλοντος και ανάπτυξης, την πολιτική της ΕΕ για το θέμα αυτό όπως αποτυπώνεται σε πάμπολλα κείμενα, τις αποφάσεις διεθνών διασκέψεων για το περιβάλλον και την οικουμενική πλέον αξίωση της πλειονότητας των ανθρώπων για ενσωμάτωση σε κάθε αναπτυξιακή απόφαση των κοινωνικών, πολιτισμικών και περιβαλλοντικών κριτηρίων και παραγόντων.

Ακόμη και η νήσος Φλέβα απέναντι από την Βουλιαγμένη, για παράδειγμα, τόπος απείρου κάλλους και μοναδικής χλωρίδας και πανίδας –όπου επιπλέον κάθε άνοιξη δεκάδες χιλιάδες πετούμενα γεννούν, επωάζουν και εκκολάπτουν τα θαύματα της φύσης– και έκτασης φυσικού τοπίου 1500 στρεμμάτων στην αυλή 5 εκατομμυρίων αστικοποιημένων πολιτών, χρησιμοποιείται ως «αναπτυξιακό δόλωμα», για να εκμαυλιστούν οι πολίτες συνειδησιακά.  

Περίπου λένε στους έλληνες πολίτες: «Δεν πειράζει που θα διώξουμε τους γλάρους που επωάζουν. Δεν πειράζει που θα εκμηδενίσουμε μια από τις πλουσιότερες χλωρίδες και πανίδες της Μεσογείου. Δεν πειράζει που θα ρυπανθεί μια από τις πλουσιότερες υποθαλάσσιες περιοχές του Σαρωνικού. Αυτό που χρειάζεστε είλωτες έλληνες ιθαγενείς, είναι καζίνα να ξενυχτάτε, σκυλάδικα να αποχαυνώνεστε και κορδωμένους ξένους «αστέρες» του Σινεμά που θα καταλάβουν τις παραλίες και τα υψώματα τα οποία θα περιφρουρεί ιδιωτική αστυνομία. Αυτόν τον χυδαίο μεταμοντέρνο τόπο εσείς, ιθαγενείς, θα τον βλέπετε από μακριά ή θα είστε θυρωροί και ιδιωτικοί αστυνομικοί της βαρβαρότητας». Αυτή είναι η αειφόρος «ανάπτυξη» στην εποχή της τρόικας;    

Την ίδια στιγμή που το ίδιο πολιτικό προσωπικό το οποίο με χονδροειδή «λάθη» ή παραλείψεις εξανεμίζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια, ασυνάρτητοι μεταπράτες ψεύτικων ονείρων οχλαγωγούν κραυγάζοντας χυδαία συνθήματα περί δήθεν οικονομικής ανάπτυξης που δήθεν θα φέρει η «αξιοποίηση» με μια κατά τα άλλα άνομη, καταχρηστική και οικολογικά καταστροφική εκποίηση της φυσικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς.

Ένα αχρείαστο, άσκοπο και αξιοθρήνητο ξεπούλημα που υποθηκεύει πανέμορφες  τοποθεσίες στη μαζική υποκουλτούρα. Η ιδέα για μια ισόρροπη και αειφόρο οικονομική ανάπτυξη που σέβεται το περιβάλλον, τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους και την ανθρώπινη οντότητα, σαρώνεται κάτω από το χαλί εν μέσω απειλών, αβεβαιότητας και κίβδηλων υποσχέσεων. Αφήνουμε την πατρίδα μας να βεβηλωθεί ανεπίστροφα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ- Πολίτες Ενάντια στο Μνημόνιο για την επεξεργασία και προβολή των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αναπτυξιακά ζητήματα της Στερεάς

    Πραγματοποιήθηκε στην Χαλκίδα την Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012, σύσκεψη της παράταξης                ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ- Πολίτες Ενάντια στο Μνημόνιο για την επεξεργασία 

     και προβολή των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ σε αναπτυξιακά ζητήματα της Στερεάς

Στην σύσκεψη όπου μετείχε, ο Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ  και υπεύθυνος της ΚΟ για τα Αγροτική θέματα Β. Αποστόλου, οι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ υποψήφιοι αντιπεριφειάρχες των ΠΕ Ενοτήτων Βοιωτίας, Εύβοιας, Ευρυτανίας, Φωκίδας, Φθιώτιδας, και η Ομάδα Πολιτικού σχεδιασμού της παράταξης, επιστημονικοί συνεργάτες της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ , την εισήγηση έκανε ο περιφερειακός σύμβουλος επικεφαλής της παράταξης και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Ν. Στουπής

Αντικείμενο της σύσκεψη ήταν η :

· Η τοποθέτηση παράταξης για το Επιχειρησιακό Σχέδιο της Περιφέρειας και για τον Αναπτυξιακό Προγραμματισμό της περιόδου 2012-2014 που συζητούνται στο επόμενο Περιφερειακό Συμβούλιο.  

· H εξειδίκευση και περιφερειοποίηση του προγράμματος της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς  για την Περιφέρεια της Στερεάς Ελλάδας, σύμφωνα με τους άξονες που ετέθησαν από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξη Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2014, με στόχο την ανατροπή της σημερινής μνημονιακής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ στην περιφέρεια και για την διαμόρφωση μιας  νέας περιφερειακής πλειοψηφίας για την διακυβέρνηση της περιφέρειας. 

Σύντομα και σε συνεργασία με τους περιφερειακούς Βουλευτές της ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η παράταξη με όλες της τις δυνάμεις θα συμμετάσχει στην σχετική διαδικασία και το διάλογο με τους περιφερειακούς φορείς και τις κοινωνικές αυτοδιοικητικές δυνάμεις που αντιτίθενται στις καταστροφικές μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζει η  Κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και οι παρατάξεις τους στην περιφέρεια και στην αυτοδιοίκηση.  

Προειδοποίηση Αυστριακού οικονομολόγου για τα «παράλογα μέτρα» στην Ελλάδα (*)

Προειδοποίηση για καταστροφική οπισθοδρόμηση που θα γυρίσει την Ελλάδα πίσω στις δεκαετίες του 1950 και 1960, αν εφαρμοστούν τα νέα μέτρα της τρόικας απηύθυνε ο διάσημος Αυστριακός οικονομολόγος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών της Αυστρίας Στέφαν Σουλμάιστερ.

Όπως ανέφερε, όλες αυτές οι «συνταγές» αντιβαίνουν στην οικονομική πραγματικότητα, επιτείνουν μαζικά την κρίση, προκαλούν τεράστια αύξηση της ανεργίας, χωρίς βέβαια και σε καμιά περίπτωση η προτεινόμενη αύξηση του χρόνου εργασίας να συνεπάγεται αύξηση του ΑΕΠ.

Κατά την άποψή του, η βαθύτατη κρίση δεν είναι ελληνική αλλά είναι κρίση του οικονομικού μας συστήματος, είναι μια κρίση στα μυαλά της οικονομικο-επιστημονικής «ελίτ», της ίδιας που πριν από 40 χρόνια διατεινόταν πως θα πρέπει να απελευθερωθούν οι αγορές, κάτι που οδήγησε ανθρώπους και επιχειρήσεις σε οικονομικές «αλχημίες» για να αποκτήσουν πολλά χρήματα, προετοιμάζοντας έτσι τη μεγάλη οικονομική κρίση.

Επικρίνοντας τον παραλογισμό των μέτρων, που, όπως είπε, δεν θα πρότεινε κανείς λογικός άνθρωπος, παρέπεμψε στο αποκαλούμενο «παράδοξο της λιτότητας», το οποίο είναι γνωστό ότι αφαιρεί από το κράτος τη δυνατότητα να λειτουργήσει, χειροτερεύοντας τη δική του οικονομική κατάσταση.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος θεωρεί, μοναδική ελπίδα να πλήξει τώρα η κρίση τη Γερμανία, κάτι που ήδη διαφαίνεται, που δεν θα μπορεί πλέον να εξάγει τα προϊόντα της στον ευρωπαϊκό Νότο και να συνειδητοποιήσουν οι Γερμανοί πολιτικοί ότι θα πρέπει να αφήσουν το ρόλο του «υπερπαιδαγωγού» των άλλων λαών.                                                                                                                                                                                                          

(*)  Από τη Ναυτεμπορική, http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2232775

ΛΑΡΚΟ, Ευβοϊκός, Μεσσάπια: χρονικό ρύπανσης και κρατικής αναλγησίας (*)

(*)  Η ευθύνη και το δέος της εξουσίας, του Δημήτρη Χρήστου (Αυγή 2/9/12)

...... ένα επίκαιρο ζήτημα όπως αυτό της ΛΑΡΚΟ. Έχει μελετηθεί και αναλυθεί η πορεία της μεγάλης αυτής βιομηχανίας σιδηρονικελίου; Τι έγινε από τότε που η επιχείρηση πέρασε από τα χέρια του Μποδοσάκη (που φέσωνε τη ΔΕΗ) στο κράτος και εντάχθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου στον περιβόητο Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων για να εξυγιανθεί; Εξυγιάνθηκε; Πώς και γιατί βρέθηκαν να ελέγχουν την εταιρεία η ΔΕΗ με ποσοστό 29% των μετοχών και η Εθνική Τράπεζα με ποσοστό 36%; Πότε η επιχείρηση υπήρξε πραγματικά κερδοφόρα και ποιες είναι σήμερα οι προοπτικές, διότι όπως λειτουργεί, προκαλεί τεράστια οικολογική καταστροφή σε όλον σχεδόν τον Βόρειο Ευβοϊκό κόλπο. Στην ευρύτερη περιοχή της Λάριμνας, όπου βρίσκεται το εργοστάσιο επεξεργασίας, ο πυθμένας έπειτα από 46 χρόνια λειτουργίας, από τις ρίψεις των υπολειμμάτων με μορφή σκουριάς, έχει ανέβει 4 μέτρα! Σε λίγα χρόνια ο πανέμορφος και πλούσιος Βόρειος Ευβοϊκός, σε συνδυασμό με την άναρχη ανεξέλεγκτη και χωρίς υποδομές παράνομη δόμηση, θα είναι μια νεκρή θάλασσα, με μηδενική αξία για τουρισμό, αλιεία και εξοχική κατοικία. Παράλληλα, απέναντι, στη μεριά της Εύβοιας, όπου βρίσκονται τα μεταλλεία, η ρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα της μεγάλης καλλιεργήσιμης πεδιάδας των Μεσσαπίων είναι εφιαλτική.

ΣΕ ΕΚΘΕΣΗ του 2009 από το εργαστήριο υδρογεωλογίας του γεωλογικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών και το ΙΓΜΕ αναφέρεται ότι στον υδροφόρο ορίζοντα της πεδιάδας βρέθηκαν εξασθενές χρώμιο 60 μg/L (!!!) και νικέλιο 30 μg/L, συν άλλες τοξικές ουσίες. Τι μέτρα πάρθηκαν από την υπεύθυνη για την υγεία των πολιτών πολιτεία; Τίποτα.....

Περισσότερα στο: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=710450

Τριάντα ελληνικά νησιά για μακροχρόνια μίσθωση 40 - 50 ετών (*)

 (*) Από το news247 Σεπτέμβριος 01 2012 10:06

Τα δέκα επικρατέστερα πρότζεκτ αξιοποίησης νησιών του Δημοσίου, που μπορεί να προσελκύσουν επενδύσεις και να ανατρέψουν το κλίμα στην Ελλάδα, παρουσιάζουν κατ' αποκλειστικότητα "Τα Νέα".

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι εκτάσεις με τα νησιά - φιλέτα εντοπίζονται στον Σαρωνικό, τον Ευβοϊκό, τις Κυκλάδες, τον Αργολικό Κόλπο, το Ιόνιο, το Κεντρικό και το Βόρειο Αιγαίο.

Πρόκειται για περισσότερα από 30 μικρά νησιά και νησίδες με εμβαδόν από 100 έως 3.100 στρέμματα.

"Φιλέτα" θεωρούνται τα νησιά που βρίσκονται στα Σύβοτα στην Θεσπρωτία, οι Στροφάδες Νήσοι στο Ιόνιο, ένα σύμπλεγμα 10 νησίδων στο Ιόνιο, η Θαλασσοπούλα στην Καβάλα, οι Νησίδες του Ευβοϊκού, οι Νησίδες του Σαρωνικού, η Τσουγκριά στην Σκιάθο, η Πρώτη στη Μεσσηνία, οι Νησίδες των Κυκλάδων και οι Νησίδες του Αργολικού Κόλπου.

Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται η εφημερίδα, έχει ήδη πραγματοποιηθεί έρευνα για 585 νησιά και νησίδες, τα οποία εξετάστηκαν με κριτήρια εθνικής ασφάλειας, εμπορικότητας, δυνατότητα διασύνδεσης και απόστασης από το κοντινότερο σημείο με υποδομές, ενώ σημαντικό ρόλο έπαιξε αν έχουν παραλίες ή όχι, αν υπάρχουν όρμοι και άλλες παράμετροι που μπορεί να καταστήσουν ελκυστικά για επενδυτές.

Από όλα τα νησιά που μπήκαν στο μικροσκόπιο της έρευνας, επιλέχθηκαν αρχικά 47 και μετά από νέο φιλτράρισμα, οι ειδικοί κατέληξαν σε δέκα ομάδες που θα  μπορούσαν να αποτελέσουν πόλο έλξης για τους "μεγάλους παίκτες" - επενδυτές.

Βέβαια, για να γίνει πρακτικά εφικτή η αξιοποίηση των νησιών θεωρείται απαραίτητο ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο, αφού με τα σημερινά δεδομένα για να υπάρξει πολεοδομικός σχεδιασμός, θα πρέπει ο ενδιαφερόμενος να ανέβει έναν γραφειοκρατικό Γολγοθά 30-35 διαφορετικών αδειών.

Το ισχύον νομικό πλαίσιο δεν δίνει τη δυνατότητα στο Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου να προχωρήσει στις απαραίτητες διαδικασίες για την αξιοποίηση νησιών.

Για τις αιτίες καταστροφής της Ελληνικής οικονομίας (*)

(*) Του Περικλή Γκόγκα, Επίκουρου Καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (αναδημοσίευση από το: http://justiceforgreece.wordpress.com )

Πολλαπλά κύματα μειώσεων μισθών, παροχών και συντάξεων στην Ελλάδα με το επιχείρημα των σχεδιαστών του προγράμματος “βοήθειας” -στην πραγματικότητα δανεισμού και όχι βοήθειας- ότι η Ελλάδα καθώς ανήκει σε μια νομισματική ένωση χρειάζεται μια εσωτερική υποτίμηση ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά της και το ισοζύγιο πληρωμών της μέσω του μειωμένου κόστους παραγωγής.

Ας δεχτούμε ότι το παραπάνω έχει κάποια λογική. Όμως ποιος “υπεύθυνος” των κυβερνήσεων που περάσανε έως και την σημερινή μετά τα μνημόνια μπορεί να μας δώσει απαντήσεις στα παρακάτω;

1. Γιατί έχουμε τόσο τεράστια εμμονή στην μείωση των μισθών – και μόνο;
2. Πόσο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά μας εφόσον ακόμα και δωρεάν να δουλεύουμε όλοι το εργασιακό κόστος αντιπροσωπεύει στην χειρότερη περίπτωση το 8-10% της τελικής τιμής του προϊόντος;
3. Δεν είναι παράδοξο που οι ίδιοι οι εργοδότες δεν το έθεσαν ποτέ ως προτεραιότητά τους;
4. Γιατί η Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Αμερική, Καναδάς έχουν τόσο σημαντική βιομηχανική παραγωγή ενώ έχουν ακριβά ημερομίσθια;
5. Γιατί η Βουλγαρία με μισθούς το 1/5 των πριν την κρίση ελληνικών και αντίστοιχα η Αλβανία, Σκόπια και άλλοι γείτονες δεν έχουν γεμίσει με ξένες επενδύσεις και βιομηχανική παραγωγή εφόσον το εργατικό κόστος είναι τόσο σημαντικό;
6. Γιατί στα πλαίσια της “εσωτερικής υποτίμησης” δεν μειώνονται και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ που δεν αντιπροσωπεύουν μικρότερο ποσοστό στα κόστη των επιχειρήσεων από αυτό των μισθών και επί πλέον επιβαρύνουν τα μειωμένα εισοδήματα των καταναλωτών;
7. Γιατί δεν μειώνεται ο ειδικός φόρος στα καύσιμα που όλοι γνωρίζουν ότι αυτά επιβαρύνουν πολύ σημαντικά
   • την τελική τιμή των προϊόντων μας,
   • την ανταγωνιστικότητα της χώρας,
   • τον πληθωρισμό
   • και τελικά την εσωτερική ζήτηση;
8. Γιατί ενώ με την αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα το δημόσιο χάνει από την μείωση της κατανάλωσης περί τα €500 εκατομμύρια τον χρόνο κανείς δεν επαναφέρει τον φόρο στα προηγούμενα επίπεδα ώστε να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου και να μειωθεί το κόστος παραγωγής και διάθεσης ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας;
9. Πώς θα έχουμε ανάπτυξη όταν η ζήτηση εξαιτίας των παραπάνω μειώνεται συνεχώς;
10. Γιατί δεν μειώνονται οι χρεώσεις στα διόδια στα πλαίσια της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας;
11. Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η μείωση του εσωτερικού τουρισμού κατά 40% φέτος είναι αποτέλεσμα του παραπάνω κόστους;
12. Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι πλέον είναι πολύ φθηνότερο να κάνει κανείς διακοπές στο εξωτερικό από ότι στο εσωτερικό εξ αιτίας των παραπάνω;
13. Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι σε μια πλήρως ανοιχτή αγορά η επιβάρυνση του εσωτερικού κόστους οδηγεί στην υποκατάσταση των εγχώριων προϊόντων με εισαγωγές;
14. Ποιος δεν γνωρίζει ότι αυτό που ζητούν οι επενδυτές για να εγκατασταθούν σε μια χώρα είναι ένα σταθερό φορολογικό σύστημα;
15. Γιατί μετά από 3 χρόνια κρίσης δεν έχει τεθεί σε ισχύ ένα νέο, απλό και εγγυημένα μόνιμο φορολογικό σύστημα;
16. Γιατί αλλάζει κάθε χρόνο ο τρόπος φορολόγησης;
17. Γιατί ως μακροοικονομολόγος δεν μπορώ να βρω σε κανένα βιβλίο και καμία θεωρία οικονομικής ανάπτυξης και αντιμετώπισης κρίσεων ως ενδεδειγμένη πολιτική την δραματική αύξηση των φόρων και την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών;
18. Γιατί οι παρεμβατικοί οικονομολόγοι Κεϋνσιανοί κλπ προτείνουν την αύξηση των κρατικών δαπανών σε μια περίοδο βαθειάς ύφεσης;
19. Γιατί οι αντίπαλοι στην οικονομική θεωρία μη-παρεμβατικοί οικονομολόγοι νεο-κλασικοί, μονεταριστές, κλπ προτείνουν την μείωση των φόρων σε μια περίοδο βαθειάς κρίσης;
20. Γιατί ο Stiglitz -νομπελίστας οικονομολόγος- λέει ότι “τα χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε μια ύφεση είναι να απολύσεις δημοσίους υπαλλήλους;
21. Ποιος αποφασίζει και για ποιο λόγο εφαρμόζει ακριβώς την αντίθετη από την ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική σε περιόδους ύφεσης και κρίσης;
22. Ποιος δεν βλέπει την συνεχιζόμενη ύφεση από τα παραπάνω μέτρα σε ύψος ρεκόρ του 7% ετησίως;
23. Γιατί δεν αλλάζει η αποδεδειγμένα –πέρα από τις υποδείξεις της οικονομικής θεωρίας- αποτυχημένη πολιτική συνταγή εξαθλίωσης της χώρας και των πολιτών της;
24. Τι κάνουν επιτέλους τόσοι υπουργοί επί 3 χρόνια στην κρίση και τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα κάθε χρόνο;
25. Με βάση όλα τα παραπάνω που έχουν τόση σχέση με την λογική όση και η ακολουθούμενη πολιτική με την διάσωση της Ελλάδας, ποιος τελικά επωφελείται από την συντήρηση της κρίσης και της ύφεσης στην χώρα μας;

Αρνητικό ρεκόρ συρρίκνωσης των πάγων της Αρκτικής (*)

(*) Από το http://news.in.gr

Φωτο: NASA GSFC

Η πρόβλεψη που είχε ανακοινωθεί την περασμένη εβδομάδα επιβεβαιώθηκε τώρα επίσημα, και μάλιστα νωρίτερα από το αναμενόμενο. Οι θαλάσσιοι πάγοι της Αρκτικής έχουν συρρικνωθεί στον μεγαλύτερο βαθμό που έχει παρατηρηθεί ποτέ σύμφωνα με τις μετρήσεις πολλών διαφορετικών αρμόδιων υπηρεσιών. Το αρνητικό ρεκόρ ανησυχεί τους ειδικούς, ιδιαίτερα τη στιγμή που η περίοδος κατά την οποία οι πάγοι λιώνουν δεν έχει τελειώσει ακόμη –αντιθέτως «μετράει» τουλάχιστον τρεις εβδομάδες αφού η λήξη της τοποθετείται από τα μέσα ως τα τέλη του Σεπτεμβρίου.
Συγκεκριμένα η έκταση των θαλάσσιων πάγων της Αρκτικής κάλυπτε την Κυριακή 26η Αυγούστου μόλις 4,1 εκατομμύρια τ.χλμ. με βάση τους υπολογισμούς του αμερικανικού Εθνικού Κέντρου Δεδομένων Χιονιού και Πάγου (NSIDC), της Ιαπωνικής Υπηρεσίας Εξερεύνησης του Διαστήματος καθώς και νορβηγικών, δανικών και άλλων εθνικών οργανισμών που παρακολουθούν την εξέλιξή τους. Ο αριθμός είναι κατά δυο εκατομμύρια τ.χλμ. μικρότερος από το ιστορικό χαμηλό που είχε παρατηρηθεί το 2007, όταν οι πάγοι είχαν μειωθεί στα 4,3 εκατομμύρια τ.χλμ.....

Οι θαλάσσιοι πάγοι της Αρκτικής δεν έχουν σταθερή έκταση: αυξάνονται σε έναν βαθμό περιμετρικά με το κρύο κατά τη διάρκεια του χειμώνα και υποχωρούν λιώνοντας με τη ζέστη κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Ένα μέρος της παγοκάλυψης όμως – οι μόνιμοι πάγοι – διατηρείται καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες οι δορυφορικές εικόνες δείχνουν ότι η έκταση των θαλάσσιων πάγων κατά τους θερινούς μήνες συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, με ρυθμό μείωσης περίπου 13% ανά δεκαετία, ενώ παράλληλα μειώνεται και το πάχος τους....

Από την πλευρά του ο Γουόλτ Μάιερ του NSIDC τόνισε σχολιάζοντας τη νέα αρνητική επίδοση: «Από μόνο του είναι απλώς ένα νούμερο και κατά καιρούς σημειώνονται διάφορα ρεκόρ. Αν το δούμε όμως μέσα στο πλαίσιο του τι έχει συμβεί μέσα στα τελευταία χρόνια και του τι δείχνουν οι δορυφορικές εικόνες αποτελεί μια ένδειξη ότι οι θαλάσσιοι πάγοι της Αρκτικής αλλάζουν ριζικά».

Περισσότερα στο: http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231210705

Μετα από τρία μνημονιακά χρόνια η παραοικονομία παραμένει στο 24,2% του ΑΕΠ (*)

(*) Απο το www.naftemporiki.gr

Σταθερή αξία στο χρόνο αποδεικνύεται η παραοικονομία στη χώρα μας η οποία φαίνεται να αντέχει ακόμη και εντός μνημονίου καταγράφοντας για το διάστημα 2005 -2011 μείωση μόλις κατά 6% στα 50,5 δισ. ευρώ (24,2% του ΑΕΠ ) από 53,3 δισ. ευρώ (27,6% του ΑΕΠ ) που ήταν το 2005.

Από την κατάταξη της έκθεσης η Ελλάδα είχε το έκτο μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ στην Ευρώπη των «27» το μεταολυμπιακό 2005. Πρώτη ήταν η Βουλγαρία με ποσοστό μαύρης οικονομίας στο 34,4% του ΑΕΠ της, δεύτερη η Ρουμανία με ποσοστό παραοικονομίας 32,2% του ΑΕΠ, τρίτη η Εσθονία με ποσοστό 30,2% του ΑΕΠ, τέταρτη η Λετονία με ποσοστό 29,2% του ΑΕΠ της και πέμπτη η Κύπρος με 28,1% του ΑΕΠ.

Το 2011 μετά από τρία χρόνια πρωτοφανούς διεθνούς οικονομικής κρίσης και στο δεύτερο χρόνο του πρώτου μνημονίου, όταν η οικονομία είχε μέτρα λιτότητας ύψους 60,6 δισ. ευρώ, η Ελλάδα έχασε μόνο μια θέση στην κατάταξή της και έμεινε έβδομη με ποσοστό παραοικονομίας στο 24,3% του ΑΕΠ, ενώ την έκτη θέση κατέλαβε η Πολωνία με ποσοστό 25% του ΑΕΠ της.

Από τις χώρες οι οποίες βρίσκονται εντός ή στην πόρτα ενός μνημονίου, πιο κοντά στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά το ποσοστό μαύρης οικονομίας, βρίσκεται η Κύπρος με ποσοστό παραοικονομίας που έφτανε το 26% για το 2011. Πολύ πιο μακριά βρίσκεται η Πορτογαλία με ποσοστό παραοικονομίας στο 19,4% του ΑΕΠ της, με επόμενη την Ισπανία με παραοικονομία που φτάνει το 2011 το 19,2% του ΑΕΠ. Η Ιρλανδία βρίσκεται ακόμη χαμηλότερα, στο τέλος του 2011, που έφτανε σε ποσοστό το 12,8% του ΑΕΠ.

Η έρευνα αντιμετωπίζει τη «μαύρη οικονομία» ως συγκοινωνούν δοχείο με τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή. Ως μια από τις προτεινόμενες λύσεις για την αντιμετώπισή της αναφέρει την ποινικοποίηση της μη φορολογικής συμμόρφωσης του αγοραστή κάποιου αφορολόγητου είδους ή υπηρεσίας. Με άλλα λόγια εκτιμάται ότι η καταπολέμηση της μαύρης οικονομίας θα πρέπει να επικεντρωθεί στη συλλογή αποδείξεων για κάθε αγορά ή συναλλαγή και σε δεύτερο βαθμό στην καθολική χρήση του «πλαστικού» χρήματος.

Παράλληλα, όμως, επισημαίνει ότι η συνολική εκρίζωση της παραοικονομίας εκτός από δύσκολο έργο μπορεί να πλήξει και την ίδια την πραγματική οικονομία, αφού η αλλαγή από την μια ημέρα στην άλλη θα στοιχίσει την εξαφάνιση συγκεκριμένων οικονομικών κλάδων οι οποίοι συντηρούνται από τη μαύρη οικονομία.

Συνεπώς, θα πρέπει οι κινήσεις να είναι αποφασιστικές μεν, αλλά μεθοδικές, ώστε και τα χρήματα που διακινούνται εκτός του φορολογικού συστήματος (διαφεύγοντας από την παρακράτηση άμεσων και έμμεσων φόρων) να αρχίσουν σιγά σιγά να μειώνονται, φέρνοντας περισσότερα έσοδα στα δημόσια ταμεία.

Περισσότερα στο: http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2226649

Για μια νέα, ενιαία, αποδοτική και πραγματικά αναπτυξιακή ετιαρεία της περιφέρειας (*)

(*) Του Νίκου Στουπή, Περιφερειακού Συμβούλου

Η ιστορία με τις Αναπτυξιακές στην Στερεά Ελλάδα έχει καταντήσει  -με ευθύνη κυρίως των Πολιτικών Διοικούντων  – «γόρδιος δεσμός».

Και πώς να εξελίσσονταν  αλλιώς, όταν παρά τις διαρκείς οχλήσεις του υποφαινόμενου,  και όχι μόνο, σε πολλαπλές συνεδριάσεις του Περιφερειακού Συμβουλίου, το θέμα δεν αντιμετωπιζόταν με πολιτικούς όρους, στα πλαίσια του Καλλικράτη, αλλά αποσπασματικά, με τον χαρακτήρα της καθημερινότητας και των  επειγόντων χρονικά κάθε φορά αποφάσεων που καλούνταν να πάρει το Περιφερειακό, γινόταν προσπάθεια συστηματικά να βρεθούν «οικονομικά φιλιά ζωής», δημιουργούνταν όλο και νέες δεσμεύσεις για την συνέχιση της λειτουργίας τους.

Οι επιλογές του Περιφερειακού Συμβουλίου, απλά υπηρετούσαν μια αντίληψη καταμερισμού ρόλων του πολιτικού προσωπικού σε κάθε περιοχή μέσω των ΑΝΕΤ…

Σήμερα όμως, με δεδομένες τις οικονομικές ζημιές και «τρύπες» των σχημάτων αυτών, την αδυναμία πια ανάθεσης  έργων «αναπνοής» για αυτές, τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας, και κυρίως με το γενικό πολιτικό κλίμα, αλλά και την αναγκαιότητα η Περιφέρεια να έχει το δικό της μοναδικό και αποκλειστικό αναπτυξιακό εργαλείο, ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Απόλυτη Νομιμότητα, Πλήρη Διαφάνεια στις ΑΝΕΤ 

Η λύση είναι απλή, δίκαιη και αποτελεσματική. Απαιτεί την αξιοποίηση της εμπειρίας. Απαιτεί Πολιτική Βούληση και Πολιτική συνεννόηση…Συμπεριλαμβάνει δύο κινήσεις:

1^η ΚΙΝΗΣΗ.  : Εφαρμογή των Νόμων για τα θέματα που δημόσια έχουν τεθεί για τις ΑΝΕΤ. Ακολούθως και εφόσον ξεκαθαρίσει το τοπίο σε μια σοβαρή συζήτηση και εκδοχή οι υφιστάμενες πλέον ΑΝΕΤ, με δωρεάν μεταβίβαση των μετοχών τους και μεταβίβαση της Διοίκησης αυτών στην Αυτοδιοίκηση του Α’ βαθμού, μετατρέπονται  σε τοπικά σχήματα, όπως τους αρμόζει  αφού αυτά έχουν τοπικό χρώμα και τοπική δράση. Είναι σαφές ότι ούτε η ΕΥΒΟΙΚΗ,  ούτε η ΦΘΙΩΤΙΚΗ, ούτε περισσότερο ΦΩΚΙΚΗ και η ΕΥΡΥΤΑΝΙΑ, ούτε βέβαια  πολύ περισσότερο η αδρανής Βοιωτική, δεν μπορούν να σχεδιάζουν και να μιλούν για το όλον της περιφέρειας…Ως τοπικές εταιρείες ξεκίνησαν, ως τέτοιες μπορούν να συνεχίζουν να υπάρχουν…εφόσον φυσικά δεν θα έχουν προβλήματα νομιμότητας…

Η διαδικασία αυτή – η απόλυτη δηλ. μεταβίβαση της ιδιοκτησίας τους  στους πρωτοβάθμιους ΟΤΑ -, είναι μια κατ εξοχή πολιτική διαδικασία και μεθοδολογικά συνδέει σκοπούς, μέσα και στόχους.

Προφανώς και σε μια τέτοια προοπτική απαιτείται πολιτική συνεννόηση ανάμεσα στον Α και Β βαθμό Τοπικής Αυτοδιοίκησης και διάφορες Νομικές και Νομοθετικές  ρυθμίσεις προκειμένου

α) να λυθούν πολιτικά, αδιέξοδα και εμπλοκές (προφανώς και δεν αναφερόμαστε σε πιθανές οικονομικές ατασθαλίες όπου οι διοικητικές, ανεξάρτητες  και εξουσιοδοτημένες προς τούτο αρχές οφείλουν να εκτελέσουν το καθήκον τους.)

β) να επιλυθεί η αντίφαση των Αναπτυξιακών σχημάτων. Να ξεκαθαριστούν δηλ. οι ρόλοι Α και Β Βαθμού όχι ως προς τις περιοχές και το ρόλο των αιρετών αλλά με βάση τον εφαρμοζόμενο προγραμματισμό… 

Μία Περιφερειακή Αναπτυξιακή Ανώνυμη Εταρεία εδώ και τώρα

2^η ΚΙΝΗΣΗ. : Εδώ και τώρα δημιουργία Αναπτυξιακού σχήματος εξ υπαρχής,  για να μην κουβαλά τις αμαρτίες του παρελθόντος, πιθανά αξιοποιώντας σχήματα και παραδείγματα ήδη υφιστάμενων ΑΝΕΤ, Περιφερειακού χαρακτήρα με αντίστροφη μεταβίβαση μετοχών του Α΄ Βαθμού Αυτοδιοίκησης και των Διοικήσεων των Εταιρειών στην Περιφέρεια…

Ο ρόλος του περιφερειακού σχήματος θα είναι δεσμευτικός και σαφής,  ρόλος τεχνικού συμβούλου στον Περιφερειακό Προγραμματισμό-Υποστήριξη του ΠΕΠ

Σε αυτή την κατεύθυνση αφετηριακά αντιμετωπίζονται κρίσιμα και υπαρκτά προβλήματα που ενδέχεται να εμφανισθούν. Ενδεικτικά αναφέρουμε χάριν παραδείγματος :

·     Για τους Επιστήμονες που έχουν σύμβαση με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών στις όποιες εταιρείες, εφόσον ολοκληρώσουν το έργο που έχουν αναλάβει, θα διερευνηθεί η περαιτέρω συνεργασία μαζί τους με νέα αντικειμενική αξιολόγηση και εφόσον βέβαια εξακολουθεί να υπάρχει αντικείμενο εργασίας  του νέου φορέα…

·     Το προσωπικό που έχει σχέση εργασίας αορίστου χρόνου με τις ΑΝΕΤ μεταφέρεται στον μεγαλομέτοχο/ους. 

·     Το νέο περιφερειακό σχήμα αναπτύσσεται αρχικά με ολιγομελές εξειδικευμένο προσωπικό και με εξωτερικούς συμβούλους.

·     Στο management του νέου σχήματος δεν θα εμπλέκεται άμεσα η Περιφέρεια, η οποία απλά ορίζει διαπαραταξιακή εκπροσώπηση στο Διοικητικό και Εποπτικό Συμβούλιο για τον πολιτικό έλεγχο του φορέα. Δημιουργείται  σχήμα εναλλαγής στην Διοίκηση (θητεία προέδρου μέχρι  δύο χρόνια) 

·     Θεσπίζονται εξ αρχής κανόνες Εσωτερικής Λειτουργίας 

·     Εξασφάλιση στην μετοχική σύνθεση των ΑΕΙ / ΤΕΙ της Περιφέρειας

·     Δεν θα αποτελεί προσανατολισμό για την Περιφέρεια ούτε θα τίθεται ως προϋπόθεση η εξασφάλιση  πλειοψηφίας στην μετοχική σύνθεση του νέου σχήματος

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΑΛΛΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ, και που κοινό παρανομαστή τους έχουν, το πώς δήθεν πρέπει να σώσουμε τα προγράμματα και τις αναληφθείσες δεσμεύσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων. 

Σενάριο 1: Οι ΑΝΕΤ ενσωματώνονται σε μια και δημιουργούνται υποκαταστήματα.

Αυτό το μοντέλο  ( Κέντρο / Αντένες) - γνήσιο Πασοκικό κόλπο της περιόδου 2002-2006 -  δεν μπορεί να σταθεί, (παρόλο που επιτυγχάνεται ο στόχος Ενιαίο Κέντρο και Διοίκηση), αφού στην ουσία αναπαραγάγετε το γνωστό γαϊτανάκι αυτονόμησης των τοπικών εξουσιών, όταν η Περιφέρεια οφείλει να έχει συνολική απεύθυνση σχεδιασμού / αναπτυξιακού προγραμματισμού.

Σε μια τέτοια περίπτωση,

·     Θα ξαναδούμε  μάλλον τα ίδια με το παρελθόν ευτράπελα στον αναπτυξιακό προγραμματισμό. Τόποι δηλ. να χωρίζονται (οι λεγόμενες τρύπες στο χάρτη) στα προγράμματα επειδή έτσι το ήθελαν οι αιρετοί, έτσι το καταλάβαιναν, ή έτσι το «ήθελαν» τα στελέχη των ΑΝΕΤ υποκύπτοντας στον πολιτικαντισμό των διαφόρων αιρετών.

·     Θα αντιμετωπίσουμε σημαντικές δυσκολίες στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση προγραμμάτων Τοπικής Ανάπτυξης στην περίοδο 2014-2020.

·     Θα συνεχίζονται τα προβλήματα Κέντρου- Περιφέρειας-Προσωπικού 

·     Θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα βιωσιμότητας των σχημάτων, λόγω τεράστιου όγκου προσωπικού και αντίστοιχου κόστους, και κυρίως προβλήματα με τους ρόλους που θα κληρονομηθούν από την συγχώνευση των εταιρειών  (ποιος κάνει τι…)

Σενάριο 2 : Τα σχήματα υλοποιούν τα αναληφθέντα έργα και μετά κλείνουν

Τότε ναι μεν :

Θα γίνει δρομολόγηση από τώρα νέας–κυριολεκτικά νέας- ΑΝΕΤ, με οικονομοτεχνική μελέτη,

Θα έχουμε την Δημιουργία νέου Σχήματος χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος,

Θα ικανοποιήσουμε τις ανάγκες διαφάνειας και καταλογισμού πολιτικών και ποινικών – όπου υπάρχουν – ευθυνών,

όμως,

Τo σχήμα για πολύ μεγάλο διάστημα–ακόμα και πέραν της σημερινής θητείας του Περιφερειακού Συμβουλίου - δεν θα μπορεί να τεθεί σε λειτουργία λόγω της ύπαρξης των παλιών Αναπτυξιακών.

Θα έχουμε  δηλαδή μια μελέτη στα χαρτιά και ασκήσεις «επί χάρτου» αφού ήδη η Περιφέρεια θα μετέχει σε άλλες ΑΝΕΤ, πράγμα απαγορευτικό από τον Καλλικράτη. 

Καταθέτουμε την παρούσα πρόταση  διεξόδου σήμερα στο Περιφερειακό Συμβούλιο, αφού μόνο έτσι:

·     Ξεμπερδεύουμε τους λογαριασμούς μας με το αμαρτωλό παρελθόν.

·     Δημιουργούμε άμεσα  υγιές εργαλείο αναπτυξιακής πολιτικής.

·     Διασφαλίζουμε την υλοποίηση των όποιων ανειλημμένων υποχρεώσεων.

·     Ξεκαθαρίζουμε όρια και ρόλους ανάμεσα σε τοπικό και περιφερειακό χαρακτήρα των αναπτυξιακών σχημάτων.

·     Δεν απαλλάσσουμε, δεν παραγράφουμε  και δεν δίνουμε αμνηστία σε κανέναν από οποιαδήποτε  λάθος, παράλειψη, ευθύνη οιασδήποτε μορφής.

·     Ικανοποιούμε την κοινωνική απαίτηση για διαφάνεια, δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα.

·     Σώζουμε την «πολιτική τιμή και την υπόληψη» του θεσμού του Περιφερειακού Συμβουλίου.

Στο χέρι της πλειοψηφίας του Περιφερειακού Συμβουλίου αλλά και στο χέρι ενός καθενός Περιφερειακού Συμβούλου ξεχωριστά είναι αν αυτό τον δρόμο διεξόδου θα τον ακολουθήσει ή θα εγκλωβιστεί  στα σημερινά αδιέξοδα αναλαμβάνοντας πλήρως και προσωπικά την πολιτική ευθύνη για όλα όσα μέχρι σήμερα συνέβησαν...αλλά κυρίως και  για όσα, προειδοποιούμε, θα ακολουθήσουν!

Σκέψεις για δημιουργία μίας Πανελλήνιας Συνεταιριστικής Τράπεζας (*)

(*) Του Γιώργου Μητροπέτρου, Οικονομολόγου 

Μετά την απορρόφηση του υγιούς ενεργητικού της ΑΤΕ από την Τράπεζα Πειραιώς και τις επερχόμενες αλλαγές σε όλο το τραπεζικό περιβάλλον, με την δημιουργία τεσσάρων ή λιγότερων τραπεζών, πρέπει να γνωρίζουμε προς τα πού πάει το όλο σύστημα.

Πρέπει, να δούμε δηλαδή, ποια είναι η μετοχική σύνθεση αυτών των νέων τραπεζών, όπου, από μια μικρή ματιά βλέπομε, πως είναι ένας κυκεώνας από υπόγειες διαδρομές ανάμεσα σε ντόπιους και ξένους «επενδυτές» από θεσμικούς , offshore,επενδυτικά funds κ.λ.π. 

Όλοι αυτοί είναι, που προτεραιότητα τους έχουν τα χρηματοοικονομικά κερδοσκοπικά  παιχνίδια.

Βρίσκεις σε όλες τις μετοχικές συνθέσεις που διαχέονται σε όλες αυτές τις τράπεζες, κάθε καρυδιάς καρύδι, επώνυμους αλλά και ανώνυμους, θεσμικούς και μη επενδυτές.

Είναι έτσι διαμορφωμένη η μετοχική τους σύνθεση, που φωνάζει, ότι αυτές δεν είναι τράπεζες στην υπηρεσία και την προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας και για την χρηματοδότηση υγιών επενδυτικών πρωτοβουλιών, αλλά μόνο για κερδοσκοπία και τζόγο, σε βάρος των καταθετών και τη συμμετοχή τους στο γενικό ξεπούλημα της χώρας, μέσω του «πλυντηρίου» του μαύρου πολιτικού και αθέμιτου χρήματος.

Αυτές οι τράπεζες έχουν επιλεγεί από την τρόικα, ως ευέλικτες στο συνολικό παιχνίδι της χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας.

Έτσι, με την Τραπεζική συρρίκνωση, δημιουργείτε ένα κερδοσκοπικό «καρτέλ» από το οποίο η υγιής οικονομία, ο καταθέτης και ο λαός δεν μπορεί να περιμένει τίποτα.

Ένα τραπεζικό καρτέλ που απολαμβάνει την προστασία αλλά και την προνομιακή μεταχείριση όλων με συνεχείς ανακεφαλαιοποιήσεις και χρηματικές στηρίξεις από το πόνο και το αίμα των Ελλήνων πολιτών.

Μέσα σε αυτό τον οικονομικό καμβά, εντάσσεται και η μεταβίβαση του υγιούς τμήματος της ΑΤΕ στην  Πειραιώς, στην Τράπεζα αυτή που ελέγχεται για παιχνίδια χορηγήσεων σε πλήθος εταιρειών συμφερόντων μελών του Δ.Σ.!

Αυτό δε, που λένε οι τραπεζίτες, αλλά και η κυβερνητική τρόικα, ότι δήθεν οι τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίηση δεν είναι ιδιωτικές, είναι μπαρούφα ολκής.

Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που είναι ο βασικός μέτοχος μετά την ανακεφαλαιοποίηση δεν είναι του Ελληνικού δημοσίου αλλά είναι ένας μηχανισμός της Τρόικας.

Το Τ.Χ.Σ. λαμβάνει, με την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου, κοινές μετοχές οι οποίες δεν είναι μετά ψήφου, δεν μπορούν να διαπραγματευτούν στην  αγορά, ούτε εισπράττουν μέρισμα από τα τυχόν θετικά αποτελέσματα της τράπεζας.

Είναι δηλαδή, συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών «δήθεν», χωρίς πρακτική ουσία.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς δεν αλλάζει, ούτε το μάνατζμεντ, ούτε ποιος παίρνει τις αποφάσεις για την χρήση των κεφαλαίων που τους δίδονται κάθε τόσο από τις θυσίες του Έλληνα φορολογούμενου.

Εύλογα μπαίνει το ερώτημα.

Τι είδους τραπεζικό σύστημα θέλει η χώρα μας, σε αυτή την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται σήμερα;

Θέλει τράπεζες καθαρά εμπορικές και κερδοσκοπικές; ή τράπεζες με αναπτυξιακές επιλογές; οι οποίες να μπορούν να χρηματοδοτούν συγκεκριμένους κλάδους και στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, με στόχο την αύξηση της απασχόλησης αλλά και των εισοδημάτων των εργαζομένων;

Σίγουρα θέλουμε τράπεζες που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη και όχι τράπεζες τζόγου και κερδοσκοπίας.

Αυτό πρέπει να είναι το διαρκές αίτημα αλλά και η διεκδίκηση τόσο των εργαζομένων όσο και των κοινωνικών φορέων της υγιούς επιχειρηματικότητας και της παραγωγής.

Χρειαζόμαστε τράπεζες (ή τράπεζα) που να πληρούν μερικά βασικά κριτήρια:

• Να έχουν καθαρό και Ελληνικό μετοχικό κεφάλαιο.
• Να διέπονται από καθεστώς δημόσιας διαφάνειας και ελέγχου.
• Να επικεντρωθούν στην χρηματοδότηση τόσο του αγροτικού τομέα, όσο και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
• Να λειτουργούν καθαρά αναπτυξιακά, να καθοδηγούν και να συμβουλεύουν τον δημιουργικό αγρότη και επιχειρηματία.
• Να είναι κοντά στο παλμό της περιφέρειας και να αγκαλιάζουν νέες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και δράσεις.

Όλα τα παραπάνω μπορούν να τα επιτελέσουν οι Συνεταιριστικές Τράπεζες, όταν όλες μαζί ενωθούν σε μία Ελληνική Συνεταιριστική Τράπεζα, που θα καλύψει και το κενό της ΑΤΕ και θα συμβάλλει αποτελεσματικά στο ζωντάνεμα της υπαίθρου, τόσο στον αγροτικό όσο και στην στήριξη της μικρομεσαίας επιχείρησης.

Είναι, πιστεύω, η ώρα για μεγάλες και τολμηρές αποφάσεις από όλες τις Συνεταιριστικές Τράπεζες της χώρας και με άμεση ανοιχτή πρόσκληση- πρωτοβουλία της δικής μας, Ευβοϊκής Πίστης.

Άμεση συνένωση-συγχώνευση των τοπικών Συνεταιριστικών δυνάμεων και κεφαλαίων, κάτω από ενιαία διοίκηση και σε κάθε Νομό διοικούσας τοπικής επιτροπής, που θα έχει την εποπτεία του Νομού αρμοδιότητάς της.

Οι νέες διοικήσεις, πρέπει να είναι απομακρυσμένες από λογικές και πρακτικές ρουσφετολογικές και «εξυπηρέτησης» ημετέρων, ώστε απρόσκοπτα ο υπηρεσιακός μηχανισμός να λειτουργεί καθαρά και με τα κριτήρια που θα επιβάλλουν οι κάθε φορά συνθήκες.

Αυτό πρέπει να είναι το αίτημα όλων των τοπικών κοινωνιών, των εργαζομένων, των Επιμελητηρίων, των επιστημονικών φορέων και τοπικής αυτοδιοίκησης κάθε βαθμού.

Τα όποια κεφάλαια υπάρχουν ακόμα, αντί να χρησιμοποιούνται από τα «καρτέλ» των  εμπορικών και ελεγχόμενων τραπεζών για…άλλα παιχνίδια, και να καταδυναστεύουν τους πολίτες-δανειολήπτες, πρέπει να συγκεντρωθούν στις Συνεταιριστικές τράπεζές μας, που τελικά θα πιάσουν τόπο στο… τόπο τους ! 

Βασίλης Κεδίκογλου (7/2/12) για την επάνοδο στη δραχμή

Άρθρο του Βασίλη Κεδίκογλου (7/2/12) για τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας και την άποψή του για έξοδό μας απο την πολιτική και οικονομική κρίση.

Εδραιώθηκε η πίστη, πως η κρίση που διέρχεται η Ευρώπη σήμερα οφείλεται πρωτίστως στο ΕΥΡΩ. Η Ελλάδα δεν θα περνούσε αυτά που βιώνει σήμερα, χωρίς το ΕΥΡΩ.

Κρίσεις περάσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, μεγαλύτερη αυτή του 1985-87, μετά τις εκλογές του 1985, όταν ο λαός έδωσε την εντολή στο ΠΑΣΟΚ, «για ακόμη καλύτερες μέρες». Τα διαθέσιμα του Κράτους ήταν περί τα 300 εκατ. δολάρια. Και όμως! Με μια υποτίμηση του νομίσματος, ένα μικρό δανεισμό περί τα 3.00 δις δολ., με ένα τριετές πάγωμα των μισθών και μια αύξηση των επιτοκίων ξεπεράστηκε η κρίση και μάλιστα ενωρίτερα. Και χωρίς κούρεμα χρέους οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης και οι αναμενόμενες εκλογές του 1989 οδήγησαν στη διακοπή εκείνες της οικονομικής πολιτικής, ενωρίτερα από ό, τι επιβαλλόταν.

Ποια η διαφορά τότε και τώρα; Τότε η χώρα μέλος της Ε.Ο.Κ, είχε το δικό της εθνικό νόμισμα, τη δραχμή. Υπήρχε το ECU όμως η δραχμή δεν ήταν σταθερά συνδεδεμένη με το ECU, κυμαινόταν σύμφωνα με τις αποφάσεις της κυβέρνησης και είχε πρωθυπουργό, ο οποίος επρέσβευε την αρχή πως «η πολιτική καταξιώνεται όταν έχει ανατρεπτική πνοή», τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Τώρα η χώρα είναι μέλος της Ο.Ν.Ε, της Οικονομικής ναι Νομισματικής Ένωσης, η οποία λειτούργησε μόνον ως νομισματική και ποτέ ως οικονομική ένωση. Η χώρα μας έχει κοινό νόμισμα , το ΕΥΡΩ, χωρίς πολιτική εξουσία επ’ αυτού. Είναι ένα οθνείον νόμισμα, όπως παρατήρησε ο δημοσιογράφος Κων. Κόλμερ.

Τώρα η χώρα δεν έχει κυριαρχία επί του ΕΥΡΩ, δηλ. έλεγχο της ποσότητας που κυκλοφορεί , του επιτοκίου, της συναλλαγματικής ισοτιμίας, που είναι τα κύρια όπλα διεξόδου από την οικονομική κρίση.

Ο πρωθυπουργός τον Οκτώβριο του 2009, δεν ετόλμησε το ανατρεπτικό βήμα, έξοδο από την ΟΝΕ και επάνοδο σε εθνικό νόμισμα, δραχμή ή φοίνικα, ανεξάρτητο, οπότε μπορούσε να εφαρμοστεί πολιτική ανάλογη με το 1985.

Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Ιωάννης Βαβούρας:

1. Εάν η Ελλάδα είχε το δικό της νόμισμα δεν θα χρεοκοπούσε, στο μέτρο που τα δημόσια ελλείμματα θα καλύπτονταν με έκδοση νέου χρήματος (το οποίο βέβαια προκαλεί πληθωρισμό, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα). Η έκδοση νέου χρήματος για κάλυψη των ελλειμμάτων ουσιαστικά λειτουργεί ως μια μορφή φορολογίας, με διαφορετικές όμως αναδιανεμητικές επιπτώσεις και χωρίς να οδηγεί σε ύφεση. Στις χώρες με ανεξάρτητη νομισματική πολιτική το δημόσιο χρέος αποτελείται ουσιαστικά από το εξωτερικό χρέος.

2. Εάν είχαμε δικό μας νόμισμα, θα μπορούσαμε μεταβάλλοντας τη συναλλαγματική ισοτιμία να αυξήσπουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, πράγμα που τώρα δεν μπορεί να γίνει, (εξ αιτίας της ΟΝΕ), με αποτέλεσμα η ανταγωνιστικότητα να βελτιώνεται αποκλειστικά μέσω της συρρίκνωσης του κόστους παραγωγής. Στη χώρα μας η συρρίκνωση του κόστους παραγωγής θεωρείται ότι επιτυγχάνεται μέσω του περιορισμού του εργασιακού κόστους. Ποτέ δεν δόθηκε έμφαση στην αύξηση της παραγωγικότητας ή στην καινοτομία.
 

3. Ήταν γνωστό ευθύς εξ αρχής ότι η ΟΝΕ δεν αποτελούσε ένα ενιαίο νομισματικό χώρο. Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκαν τα διαρθρωτικά ταμεία. Όμως δεν αξιοποιήθηκαν κατάλληλα οι πόροι και η ελληνική οικονομία δεν συνέκλινε προς την κοινοτική. Οι διαφορές παραγωγικότητας έτσι παρέμειναν.

4. Ο περιορισμός των δημοσίων ελλειμμάτων μέσω της μείωσης των δαπανών για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες οδηγεί αναπόφευκτα στον περιορισμό της ζήτησης και συνακόλουθα στην ύφεση, η οποία είναι ακόμη μεγαλύτερη από το αίσθημα αβεβαιότητας που προκαλείται. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Ελλάδας. Οι μειώσεις, με τον τρόπο μάλιστα που έγιναν (προσδοκίες για άλλες περικοπές), είχαν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα, με αποτέλεσμα να επιτείνουν ακόμη περισσότερο την ύφεση».

Κυβερνητικοί αξιωματούχοι εγκλωβισμένοι στην υφεσιακή πολιτική της εσωτερικής νομισματικής υποτίμησης, της μείωσης των δαπανών, προβαίνουν και σε ανακριβείς δηλώσεις, επιτείνοντας τον πανικό από τον οποίο φαίνεται να διακατέχονται, όπως «αγωνιζόμαστε κατά της υποτίμησης η οποία θα ευνοήσει αυτούς που έβγαλαν τα χρήματά τους έξω με σκοπό να αγοράσουν τις περιουσίες της χώρας μας μπιρ-παρά». Πανικοβλημένοι δείχνουν από τη μια να βραβεύουν αυτούς που άδειασαν τη χώρα από συνάλλαγμα και από την άλλη να αγνοούν ότι η ισοτιμία που θα καθοριστεί και ασφαλώς θα είναι και ως προς τα δύο νομίσματα, ΕΥΡΩ και Δολάριο, θα είναι η ίδια, εδώ και έξω, σε όλες τις χώρες. Κι εδώ μπορεί να υπάρχουν καταθέσεις σε ξένο νόμισμα. Όσοι θα έχουν τα χρήματά τους εδώ θα απολαμβάνουν μεγαλύτερο επιτόκιο καταθέσεων, όσοι επαναφέρουν τα χρήματά τους θα καταβάλουν και φόρο αδικαιολόγητης εξαγωγής, 5%. Γιατί δεν υπήρξαν ζημίες από προηγούμενες υποτιμήσεις , όπως το 1985;.

Αφήνουν να εννοηθεί κάτι χειρότερο για να δικαιολογήσουν τον πανικό τους: ότι μπορεί να υπάρξει κάποια διολίσθηση. Όταν τα πράγματα υπολογιστούν σωστά διολίσθηση δεν υπάρχει και πάντως το επιτόκιο των καταθέσεων θα υπερκαλύπτει την τυχόν απώλεια.

Χωρίς αμφιβολία αν μετά τον καθορισμό της ισοτιμίας η Τράπεζα της Ελλάδας προσφέρει ειδική τιμή συναλλάγματος για διάστημα, 15 ημερών, με εγγυημένη χρονικώς ισοτιμία και προείσπραξη των τόκων, αφθόνως, θα εισρεύσει συνάλλαγμα.

Μύθος είναι η τάχα έλλειψη καυσίμων στη χώρα μας που διαθέτει πέντε διυλιστήρια. Οι δαπάνες λειτουργίας αυτών υπερβαίνουν, ως αξία, το κόστος των καυσίμων που χρειαζόμαστε. Στροφή ολοταχώς λοιπόν. Επίθεση αντί άμυνας.