Η ζούγκλα της ανθρώπινης κοινωνίας είναι αδύνατον να μην καθρεφτίζεται – σε άλλους πιο λίγο και σε άλλους πιο πολύ - και να έχει σημαντικό ρόλο στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά του κάθε ανθρώπου και πολύ περισσότερο των συγγραφέων, που έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στην παγκόσμια λογοτεχνία.
![]() |
Arno Rafael Minkkinen, Finland, 1976 |
90. Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ (Τζόναθαν Σουϊφτ – 1726) Είναι τόσο μια σάτιρα για την ανθρώπινη φύση, όσο και μια παρωδία του είδους των «ταξιδιωτικών ιστοριών». Έχει δεχθεί πολλούς χαρακτηρισμούς και ταξινομήσεις: από Μενίππεια σάτιρα μέχρι ιστορία για παιδιά, και από πρώτο-επιστημονική φαντασία μέχρι έργο πρόδρομο του σύγχρονου μυθιστορήματος.
![]() |
Gullivera by Milo Manara |
Καθώς πρωτοεκδόθηκε επτά χρόνια μετά τον Ροβινσώνα Κρούσο, θεωρείται επίσης ως μια συστηματική αντίκρουση του οπτιμισμού του Ντεφόε για τις ανθρώπινες ικανότητες. Μπορεί να σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα για πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους. Περιέχει τρία βασικά μοτίβα: Σάτιρα της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, καθώς και των μικροπρεπών διαφορών ανάμεσα στις θρησκείες - Αναζήτηση απάντησης στο ερώτημα αν οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους διεφθαρμένοι ή διαφθείρονται ζώντας μέσα στην κοινωνία - Επαναδιατύπωση της παλαιότερης διαμάχης «αρχαίοι έναντι σύγχρονων», που είχε προηγουμένως απασχολήσει τον συγγραφέα στο «The Battle of the Books». Αξίζει να αναφερθεί μία από τις ανακαλύψεις που επηρέασαν το έργο του Σουίφτ, και η οποία εντοπίζεται στα Ταξίδια του Γκιούλιβερ. Πρόκειται για τη νευτώνεια φυσική φιλοσοφία που κυριάρχησε στην κοινωνία της εποχής. Ο Τζόναθαν Σουίφτ δεν είχε μια «αντί-πειραματική φιλοσοφία», αλλά ουσιαστικά κατέκρινε την επιστήμη που δεν βοηθούσε στη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων, η πλειοψηφία των οποίων εκείνη την εποχή ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Γι’ αυτό και ένα από τα μέρη που επισκέπτεται ο Γκιούλιβερ είναι το ιπτάμενο νησί της Λαπούτα το οποίο αιωρείται με μαγνητική ανύψωση. Οι άνθρωποι της Λαπούτα έχουν εμμονή με την ακριβή μέτρηση, ωστόσο χρησιμοποιούν μη αποτελεσματικές μεθόδους όπως για παράδειγμα τη χρήση μοιρογνωμονίων στο ράψιμο που έχει ως αποτέλεσμα την κακή εφαρμογή των ρούχων. Είναι αξιοπερίεργο επίσης ότι αναφέρει στο έργο δύο φυσικούς δορυφόρους του Άρη, περίπου 150 χρόνια πριν την πραγματική τους ανακάλυψη από τον Έιζαφ Χωλ, περιγράφοντας τις τροχιές τους. (19ο κεφ. Γ΄μέρους).
91. Svenska Argus (Ολοφ φον Ντάλιν, 1732-1734) Περιοδικό με σατιρικά άρθρα που κριτίκαραν την κοινωνία και τις παραδόσεις της εποχής. Ανήκει στη σουηδική «χρυσή εποχή» της λογοτεχνίας και επηρέασε τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις. Περιείχε διηγήματα, ποιήματα, θεατρικά έργα και εκδοτικά άρθρα. Το πρώτο του τεύχος, που δημοσιεύτηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1732, θεωρείται συνήθως ως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της Παλαιότερης Νέας Σουηδικής και της Νεότερης Νέας Σουηδικής γλώσσας. Ο Dalin έγραψε το περιοδικό με έναν ελεύθερο και ζωντανό τόνο συνομιλίας που έρχεται σε αντίθεση με άλλους σημαντικούς Σουηδούς συγγραφείς της εποχής. Η δημοσίευση είχε επίσης σημαντική επιρροή στην ανάπτυξη της σουηδικής ορθογραφίας. Ο Dalin ήταν μόλις 25 ετών τη στιγμή της δημοσίευσης και δεν είχε ταξιδέψει ακόμα στο εξωτερικό. Στη συνέχεια, το Swänska Argus εντάχθηκε σε μια ευρύτερη λογοτεχνική τάση στην Ευρώπη, που αντιπροσωπεύεται από ελαφριά και ζωηρά περιοδικά όπως το The Tatler και το The Spectator. Το Den Svenska Argus αποδείχθηκε τόσο δημοφιλές που ανατυπώθηκε ολόκληρο το 1754. Η δημοτικότητά του ώθησε επίσης την καριέρα του Dalin, καθώς ανήλθε από βασιλικός βιβλιοθηκάριος το 1737, μέσω των ευγενών, σε μυστικό σύμβουλο το 1753.
![]() |
93. Νυχτερινές σκέψεις (Έντουαρντ Γιάνγκ, 1742-1745) Σειρά από ποιήματα που ασχολούνται με την ανθρώπινη ύπαρξη, τη θρησκεία, και την απώλεια. Είναι γραμμένο σε στίχους χωρίς ομοιοκαταληξία και αποτελείται από περίπου 10.000 στίχους. Περιγράφει τις σκέψεις του ποιητή για τον θάνατο σε μια σειρά από εννέα «νύχτες», στις οποίες συλλογίζεται την απώλεια της γυναίκας και των φίλων του και θρηνεί για τις ανθρώπινες αδυναμίες. Επηρέασε την αγγλική ποίηση και την φιλοσοφία της εποχής. Ο Young χρησιμοποιεί την ποίηση για να εξερευνήσει τις σκοτεινές πτυχές της ζωής και τον θάνατο. Θεωρείται έργο-πρόδρομος του ρομαντισμού.
94. Τομ Τζόουνς (Χένρι Φίλντινγκ – 1749) Το πρώτο αγγλικό μυθιστορημα που έφερε σεισμό στο συντηρητικό Λονδίνο, δίνει μια πανοραμική εικόνα της αγγλικής μεσαίας τάξης, δοσμένη με πολύ χιούμορ και εκφραστική δύναμη. Ο Σόμερσετ Μομ το 1954 το κατέταξε μεταξύ των 10 καλύτερων μυθιστορημάτων που έχει διαβάσει. Εκτός από αυτό θεωρείται ένα από τα πρώιμα μυθιστορήματα με τη μεγαλύτερη επιρροή στην αγγλική λογοτεχνία. Είναι κωμικό μυθιστόρημα που συνδυάζει ρομαντισμό, ρεαλισμό, πικαρέσκο και κοινωνικό σχολιασμό, ενώ προσεγγίζεται ως μια αληθινή ιστορία καθώς και ως αντανάκλαση της ανθρώπινης φύσης. Ενώ ορισμένοι κριτικοί θεώρησαν ότι τα κωμικά στοιχεία ήταν επιπόλαια και η συνολική ιστορία στερείται ηθικού τόνου, οι περισσότεροι σύγχρονοι επαίνεσαν το μυθιστόρημα για τους ζωηρούς χαρακτήρες και ρυθμό, την περίπλοκη δομή και τη σάτιρα.
95. Αγαθούλης «Candide ou l'optimisme» (Βολταίρος - 1759) Σάτιρα με στόχο, μεταξύ άλλων, την αισιόδοξη πεποίθηση του Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς, (ότι αυτός είναι ο καλύτερος όλων των δυνατών κόσμων), όπου με χιούμορ, σαρκασμό και ειρωνεία κοροϊδεύει την αλαζονική αριστοκρατία, την Ιερά Εξέταση, τον πόλεμο, τη σκλαβιά και το ουτοπικό όνειρο του απλού ανθρώπου για μια ανέμελη ζωή. «Ας δουλέψουμε χωρίς σκέψη... επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε τη ζωή υποφερτή». Ο Βολταίρος μαζί με άλλους σύγχρονους του, όπως οι Jean-Jacques Rousseau, Denis Diderot και Montesquieu, το δημοσίευσε στο απόγειο του Γαλλικού Διαφωτισμού και επικεντρώθηκε σε ζητήματα λογικής, επιστημονικής μεθόδου, σωματικών αισθήσεων και πηγών γνώσης, καθώς και ιδανικά όπως ελευθερία, πρόοδος, ανεκτικότητα, αδελφοσύνη και κοσμικότητα. Ο Αγαθούλης βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τη φιλοσοφία και τις επιστημονικές τάσεις του 17ου και 18ου αιώνα στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε την πολεμική πεζογραφία για να ασχοληθεί με τη σύγχρονη φιλοσοφία και την κοινωνική κριτική. Η πλοκή του είναι γρήγορη και πικαρέσκα, παίζει με κλισέ, αφηγείται χωρίς υπερβολές και παρουσιάζει τα γεγονότα με ευθύ τρόπο. Το κείμενο περιλαμβάνει μια σειρά από ένθετες ιστορίες, όπου η κύρια ιστορία σταματά ενώ διάφοροι χαρακτήρες αφηγούνται τις δικές τους ιστορίες. Ο Αγαθούλης και οι συνοδοιπόροι του συμμετέχουν επίσης σε συχνούς φιλοσοφικούς διαλόγους, συζητώντας μια σειρά από θέματα της εποχής του Διαφωτισμού. Η επιτυχία του βασίζεται σε έναν στεγνό συνδυασμό πνευματώδους χιούμορ και σπαρακτικής τραγωδίας, ώστε να ασκήσει επιτυχώς την κριτική του για την ανθρώπινη κατάσταση.
96. Τρίστραμ Σάντυ (Λόρενς Στερν, 1759-1767) Δεν μπορεί να εξηγήσει τίποτα με απλό τρόπο και προσθέτει επεξηγηματικές ιστορίες που εκτρέπουν από την κεντρική, ώστε να προστεθεί πλαίσιο και χρωματισμός στην αφήγηση. Μια σημαντική επιρροή του είναι οι Gargantua και Pantagruel του Rabelais που ήταν μακράν ο αγαπημένος συγγραφέας του Sterne και στην αλληλογραφία του έκανε σαφές ότι θεωρούσε τον εαυτό του διάδοχο του Rabelais στη χιουμοριστική γραφή. Ένα απόσπασμα που ενσωμάτωσε ο Sterne αφορά «το μήκος και την καλοσύνη της μύτης». Η αφήγηση του Tristram Shandy οργανώνεται όχι σύμφωνα με χρονολογική σειρά, αλλά σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες του μυαλού του αφηγητή και των χαρακτήρων του. Οι ιδιόρρυθμοι συσχετισμοί των χαρακτήρων με λέξεις, ήχους, αντικείμενα και ιδέες τραβούν συνεχώς την προσοχή τους σε παρεκβάσεις, οι περισσότερες από αυτές φαινομενικά άσχετες με την κατάσταση. Όταν ο γιατρός Σλοπ κάνει μια γέφυρα για να επισκευάσει τη μύτη του Τρίστραμ αφού τη συνέτριψε με τη λαβίδα του, για παράδειγμα, η λέξη «γέφυρα» θυμίζει στον Τόμπι το μοντέλο μάχης του και αποσπάται αμέσως η προσοχή του από το πολύ σοβαρό θέμα - ότι ο νεογέννητος ανιψιός του έχει τραυματιστεί - για να επικεντρωθεί στο χόμπι του. Στιγμές όπως αυτές απεικονίζουν παιχνιδιάρικα τη θεωρία του Locke για τη συσχέτιση των ιδεών, που υποστηρίζει ότι ο ανθρώπινος νους σχηματίζει συσχετισμούς μεταξύ αισθητηριακών εμπειριών και νοητικών διεργασιών που υπαγορεύουν τι «ξέρουμε» και πώς νιώθουμε. Οι χαρακτήρες του Tristram Shandy συχνά ωθούν τη συσχέτιση ιδεών του Locke σε εσκεμμένα ανόητα άκρα, καθώς παρασύρονται από τους συνειρμούς του μυαλού τους σε παράλογη συμπεριφορά. Αλλά το αφηγηματικό στυλ του Tristram Shandy δεν είναι απλώς κωμικό. Ανεξάρτητα από το πόσο αυθαίρετοι ή ανόητοι μπορεί να είναι, οι συνειρμοί και οι παρεκκλίσεις των χαρακτήρων έχουν πραγματικά αποτελέσματα στη ζωή του και διαμορφώνοντας την αφήγησή του γύρω τους, επεξηγεί σημαντικές πτυχές της ανθρώπινης εμπειρίας (Ο Άρτουρ Σοπενχάουερ το χαρακτήρισε ως «ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα που είχαν γραφτεί»).
97. Ζυλί, ή Η νέα Ελοΐζα «Julie ou la Nouvelle Héloïse» (Ζαν Ζακ Ρουσσώ – 1761) Αποτελείται από 163 επιστολές που ανταλλάσσουν οι ήρωες και εκτείνεται σε μια περίοδο περίπου 12 ετών. Ο αρχικός τίτλος ήταν «Γράμματα δύο εραστών που ζουν σε μια μικρή πόλη στους πρόποδες των Άλπεων». Ο υπότιτλος του νέου τίτλου παραπέμπει στην τραγική μεσαιωνική ερωτική ιστορία της Ελοΐζας και του Πέτρου Αβελάρδου. Το έργο αναφέρεται στην ιστορία ενός νέου αδιανόητου έρωτα, λόγω διαφοράς της κοινωνικής τάξης, ανάμεσα σε έναν δάσκαλο ταπεινής καταγωγής και την αριστοκράτισσα μαθήτριά του και πρεσβεύει την κατάργηση των τάξεων μέσω του έρωτα. Προβάλλει επίσης την αγάπη για τη φύση και την αγροτική ζωή. Παρά τη μυθιστορηματική μορφή του, το έργο παρουσιάζεται και ως φιλοσοφικός διαλογισμός στον οποίο ο Ρουσσώ εκθέτει το όραμα και την ηθική του που συμφιλιώνει την αγνότητα και το απόλυτο πάθος σε μια αρμονική κοινωνία.
98. Ossian (Τζέιμς Μακφέρσον, 1762-1763) Είναι ο αφηγητής και ο υποτιθέμενος συγγραφέας ενός κύκλου επικών ποιημάτων που δημοσιεύτηκε από τον Σκωτσέζο Τζέιμς Μακφέρσον. Ο Μακφέρσον ισχυρίστηκε ότι είχε συλλέξει υλικό από στόμα σε στόμα στα σκωτσέζικα Γαελικά, που προερχόταν από αρχαίες πηγές, και ότι το έργο ήταν η δική του μετάφραση αυτού του υλικού. Ο Ossian βασίζεται στον Oisín, γιο του Fionn mac Cumhaill, ενός θρυλικού βάρδου στην ιρλανδική μυθολογία. Οι σύγχρονοι κριτικοί διχάστηκαν στην άποψή τους για την αυθεντικότητα του έργου, αλλά η τρέχουσα αποδοχή είναι ότι ο Μακφέρσον συνέθεσε σε μεγάλο βαθμό τα ποιήματα ο ίδιος, βασιζόμενος εν μέρει στην παραδοσιακή Γαελική ποίηση που είχε συλλέξει. Το έργο ήταν διεθνώς δημοφιλές, μεταφράστηκε σε όλες τις λογοτεχνικές γλώσσες της Ευρώπης και είχε μεγάλη επιρροή τόσο στην ανάπτυξη του ρομαντικού κινήματος όσο και στην Γαελική αναγέννηση. Η φήμη του Μακφέρσον στέφθηκε με την ταφή του ανάμεσα στους λογοτεχνικούς γίγαντες στο Αβαείο του Γουέστμινστερ. Ο W. P. Ker, στο Cambridge History of English Literature, παρατηρεί ότι «όλη η τέχνη του Μακφέρσον ως φιλολογικού απατεώνα δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τη λογοτεχνική του ικανότητα».