Τα συνδικάτα να δείξουμε τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΜΕΙΣ-ΑΡΚΙ

Το πρόσφατο περιστατικό ξυλοδαρμού του σταθμάρχη στον σταθμό Βικτώρια της Γραμμής 1 (ΗΣΑΠ) έφερε στη δημοσιότητα τα προβλήματα που υπάρχουν εδώ και καιρό στην ασφάλεια στις δημόσιες μεταφορές και την αύξηση της βίας και της επιθετικότητας που θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των επιβατών και των εργαζομένων. Αφού ευχηθούμε καλή ανάρρωση στον συνάδελφο που υπέστη τη βία και τέθηκε σε κίνδυνο η ζωή του, οφείλουμε ως εργαζόμενοι-ες να πάρουμε θέση και να αναζητήσουμε τις αιτίες τέτοιων περιστατικών τυφλής βίας που συμβαίνουν πλέον σχεδόν καθημερινά γύρω μας. Οι καταγγελίες των εργαζομένων για λιγότερους συρμούς που τίθενται σε κυκλοφορία καθημερινά λόγω έλλειψης προσωπικού με συνακόλουθο τον συνωστισμό των επιβατών στις αποβάθρες είναι ένας παράγοντας ταλαιπωρίας, εκνευρισμού και διαπληκτισμών που σε καμία περίπτωση όμως δεν δικαιολογεί βίαιες, επιθετικές και εγκληματικές συμπεριφορές.

Δεν χρειάζεται να αναζητήσει κανείς πολύ στην καθημερινή ειδησεογραφία για να έρθει αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα που είναι η πολύ μεγάλη έκρηξη βίαιων συμπεριφορών και επιθετικότητας. Στην κοινωνία μας είναι διάχυτη η επιθετική και βίαιη συμπεριφορά με χαρακτηριστικά παραδείγματα στα σχολειά μας όπως καταγγέλλουν εκπαιδευτικοί και μαθητές, στους δρόμους μεταξύ οδηγών, μέσα στις ίδιες τις οικογένειες όπως φανερώνει η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας και των  γυναικοκτονιών. Η κατάσταση είναι πλέον δραματική και η επιθετική συμπεριφορά με ακραίο τρόπο είναι παρούσα παντού και βέβαια στο εργασιακό περιβάλλον. Ας αναλογιστούμε πόσοι είναι οι εργαζόμενοι που υφίστανται βία με διάφορες μορφές και τρόπους είτε από εργοδότες είτε από πελάτες-χρήστες των υπηρεσιών που παρέχουν. Πόσες φορές εργαζόμενοι γίνονται «ο σάκος του μποξ» και υφίστανται απαράδεκτες και αναξιοπρεπείς επιθέσεις;

Η ανακοίνωση της ΣΤΑΣΥ για το περιστατικό επιχειρεί να δείξει ότι το περιστατικό αντιμετωπίστηκε με τον καλύτερο τρόπο και αφού οδηγήθηκε ο δράστης στη φυλακή, το θέμα «θεωρείται λήξαν». Η αστυνόμευση είναι σαφώς απαραίτητη ειδικά σε δημόσιους χώρους όπως είναι τα μέσα μαζικής μεταφοράς και σε μια ευνομούμενη κοινωνία είναι εκ των ων ουκ άνευ αλλά μπορούμε να αρκεστούμε σε αυτή για την αντιμετώπιση τέτοιων περιστατικών που συνεχώς πληθαίνουν; Ως κοινωνία οφείλουμε να αναζητήσουμε τα πραγματικά αίτια αυτής της κατάστασης και να βρούμε τρόπους θεραπείας και αντιμετώπισης. Ως συνδικάτα οφείλουμε να αναδείξουμε τους πραγματικούς λόγους που οδηγούν τους ανθρώπους σε τέτοιες συμπεριφορές.

Η συνεχής υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, η υποβάθμιση της δημόσιας Παιδείας και Υγείας, η αύξηση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων και η περιθωριοποίηση ολοένα και μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας είναι κάποιες από τις ουσιαστικές αιτίες που γεννούν την επιθετικότητα και την βίαιη συμπεριφορά.

 Οι πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια δεν συμπιέζουν μόνο το εισόδημα των εργαζομένων αλλά δημιουργούν ένα ασφυκτικό και εχθρικό περιβάλλον διαβίωσης. Τα συνδικάτα, οι συλλογικοί φορείς των εργαζομένων οφείλουμε να κινητοποιηθούμε ώστε να σταματήσουμε τον κατήφορο που μας οδηγεί με γοργούς ρυθμούς σε συνθήκες ζούγκλας και επικράτησης των βασικών ενστίκτων.  Οφείλουμε να εμπνεύσουμε τα μέλη μας, τους συμπολίτες μας ώστε να διεκδικήσουμε μέσα από την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά καλύτερες συνθήκες σε όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής.

Τα συνδικάτα οφείλουμε απέναντι στη βαρβαρότητα να δείξουμε το δρόμο της αξιοπρέπειας, της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης.

ΜΑΚΡΙΑ, ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ (Δ.Βασιλείου) *

Στη Ρένα Χατζηδάκη - Μαρίνα

 

Ναι Μαρίνα,

μακριά, πολύ μακριά

στις λεύτερες, λουσμένες στο δίκιο,

φωτεινές πολιτείες του μέλλοντος,

θα θυμόμαστε τη μελωδία της κραυγής σου

κι αν δεν υπάρχουμε εμείς,

θα τη θυμούνται τα παιδιά που έρχονται.

 

Γιατί τα παιδιά έρχονται

και θα φτάσουν τα παιδιά,

αν όχι εμείς,

στις πολύχρωμες, λαμπερές πολιτείες.

 

Θα σπάσουμε τις αλυσίδες του μυαλού,

θα γκρεμίσουμε  τους τοίχους των φυλακών,

θα λύσουμε θριαμβικά την πολιορκία,

θα πάρουμε πίσω τις κλεμμένες ζωές,

θα κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή

και θα φτιάξουμε καινούργια τραγούδια.

Καινούργια τραγούδια,

που θα ενώνουν

αυτούς που ήταν, αυτούς που είναι

κι αυτούς που θα ’ρθουν.

 

Καινούργια τραγούδια,

σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου,

γιατί εκεί μακριά, πολύ μακριά,

όλοι μας θα ζούμε στις ίδιες

πολύχρωμες,

λαμπερές,

λουσμένες στο δίκιο,

φωτεινές,

λεύτερες πολιτείες.

 

 

 

17-18.07.2024, Αθήνα                                            

 *Στίχος από το ποίημα «Κατάσταση πολιορκίας» της Ρένας Χατζηδάκη (Μαρίνα), το οποίο μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο φάρος της "Βασιλίνα" στην άκρη της Βόρειας Εύβοιας (από το Horizon Levante)

Ανατολικά του Μαλιακού κόλπου και στην κορυφή του Βόρειου Ευβοϊκού στη θέση “Βασιλίνα” (38.871032, 22.850418) βρίσκεται ο ομώνυμος φάρος. Σας έχουμε πει για την αγάπη του Horizon Levante προς αυτά τα μοναδικά κτίσματα. Η κατασκευή του ανάγεται στα 1892 και  υπάγεται στην κατηγορία περί προστασίας Αρχαιοτήτων (Νεώτερα Μνημεία) Ν. 3028/02(Φ.Ε.Κ. : 153/Α/28-6-02).

 Όπως διαβάζω από την ιστοσελίδα του Π.Ν., ο τετράγωνος εξωτερικά  λιθόκτιστος πύργος του (κυκλικός εσωτερικά) έχει ύψος 8,60m και διάμετρο 1,30m. Στο ξεκίνημα του λειτούργησε με πετρέλαιο, με λευκό σκαρδαμύσσο και φωτοβολία τα 12nm. Στη διάρκεια του ΙΙ WW παρέμεινε σβηστός και επαναλειτούργησε το 1945. Το 1985 ο φάρος έγινε ηλεκτροδοτούμενος και από το 1991 πλήρως αυτοματοποιημένος. Το 2004 δε, επισκευάστηκε πλήρως. Το Π.Ν. τον έχει εξοπλίσει με όλα τα απαραίτητα για καλοκαιρινές διακοπές του προσωπικού του. Η απόσταση του φάρου από τον αιγιαλό είναι μερικά μέτρα.   

Η πρόσβαση ήταν για μένα ένα πολύωρο οδοιπορικό αφού με την ευκαιρία αυτή “μπήκε στο κάδρο” και η αρχαία Κύρινθος (εδώ) .

  Το πήγαινε έγινε μέσω Χαλκίδας: Μαντούδι, Κύρινθος, Αγία Άννα, Κερασιά, Ιστιαία, Γιάλτρα, Λιχάδα, Βασιλίνα. Το γύρνα, μέσω Λουτρών Αιδηψού και  Αρκίτσας. Το σύνολο χρόνου ήταν 11h και 15,’ με διάρκεια οδήγησης τις 7h. και στάσεων τις 4h. Φυσικά, αν η επίσκεψη περιοριστεί μόνο στο φάρο οι χρόνοι είναι κατά πολύ μικρότεροι. Να επισημάνω στον αναγνώστη ότι ο οδικός άξονας Λίμνης, Ροβιών , Αιδηψού δεν είχε πρόσβαση λόγω έργων… 

Ολόκληρη η παρουσίαση του "Horizon Levante" εδώ

Το σημείο όπου βρίσκεται ο φάρος, αποτελεί μια ευνοϊκή τοποθεσία για την διασύνδεση μέσω γέφυρας της Βόρειας Εύβοιας με τη Στερεά Ελλάδα, 

Δείτε και ενα βιντεάκι παρακάτω:

Ωδή στα "σύννεφα" της Joni Mitchell

Παρακάτω θα ακούσετε το remaster του 2021 της Joni Mitchell - "Both Sides Now" (1969) από το αρχικό άλμπουμ "Clouds". THE REPRISE ALBUMS (1968-1971). Η Joni Mitchell πριν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε το Blue, ολοκληρώνοντας τα τέσσερα παραγωγικά άλμπουμ της για την Reprise Records με ένα άλμπουμ που θεωρείται από πολλούς ως ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών. 

Τα συναρπαστικά, εξομολογητικά τραγούδια του έχουν αξιολογηθεί από τους λάτρεις της μουσικής της και τους κριτικούς ως τα καλύτερα δεκαετιών και έχουν εμπνεύσει μια μεγάλη σειρά καλλιτεχνών πολύ διαφορετικών μεταξύ τους, όπως ο Prince και η Taylor Swift. θεωρείται στο πέρασμα των χρόνων μέχρι σήμερα ενα αριστούργημα δημιουργικότητας και φιλοσοφικής προσέγγισης. πριν 3 χρόνια το άλμπουμ ήταν στη 3η θέση της λίστας του Rolling Stone με τα «500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών».

Παρακάτω ακολουθούν μερικοί στίχοι απο το "Both sides now", που έγιναν και για μένα έμπνευση για τον υπότιτλο του "Εγκόλπιου ντελικάτων επιχειρηματιών - Τα σύννεφα και τα ρολόγια στα επιχειρηματικά συστήματα":

«Rows and floes of angel hair. And ice cream castles in the air
And feather canyons everywhere. Looked at clouds that way

But now they only block the sun. They rain and they snow on everyone
So many things I would have done. But clouds got in my way

I've looked at clouds from both sides now. From up and down and still somehow
It's cloud illusions I recall. I really don't know clouds at all»…

Διαβάστε τη συναρπαστική βιογραφία και καλλιτεχνική πορεία της εδώ

Στις αρχές του 1970, η σχέση της Μίτσελ με τον Γκράχαμ Νας είχε λήξει και αποφάσισε να πετάξει στην Ευρώπη για ένα διάλειμμα ξεκούρασης απο τη μουσική βιομηχανία και το σχετικό στρες. Τα ευρωπαϊκά ταξίδια της περιελάμβαναν την Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ισπανία. Μετά από λίγες μέρες στην Αθήνα οι δύο φίλες ταξίδεψαν στην Κρήτη, νοίκιασαν ένα αυτοκίνητο και πήγαν στα Μάταλα. Εκεί, η Μίτσελ συνάντησε ενα κοκκινομάλλη, τον Κάρι Ράντιτς που εργαζόταν ως μάγειρας στο καφέ Mermaid. Έγραψε την πρώτη εκδοχή του «Carey» στα Μάταλα, για τα 24α γενέθλια του Raditz. Μετά από περίπου δύο μήνες, αυτή και ο Ράντιτς ταξίδεψαν μαζί στην Αθήνα, αλλά η Μίτσελ πέταξε μόνη της στο Παρίσι, όπου έγραψε το "California", αναφερόμενος στον Raditz ως "κόκκινο, κόκκινο απατεώνα" και όταν επέστρεψε στις ΗΠΑ ολοκλήρωσε το "Carey". μαζί με άλλα τραγούδια για το άλμπουμ Blue.

Οι αναφορές στο χωριό Μάταλα και στον υπαίθριο τρόπο ζωής των χίπηδων αφθονούν στους στίχους του τραγουδιού. Η Μίτσελ εισήγαγε συχνά ζωντανές παραστάσεις του "Carey" αφηγούμενη ανέκδοτα για τον Raditz και τις κρητικές περιπέτειές του. Τον Νοέμβριο του 2014, η Wall Street Journal δημοσίευσε συνεντεύξεις του Marc Myers με την Mitchell και τον Raditz σχετικά με το υπόβαθρο του τραγουδιού. Η Μίτσελ είπε ότι "κόλλησε με τον Κάρι γιατί φαινόταν άγριος και κράτησε το πλήθος μακριά από την πλάτη μου... Απόλαυσα τη συντροφιά του και το θράσος του...ήταν λίγο απατεώνας." Ο Ράντιτς επίσης σχολίασε: «Μου άρεσε πολύ η Τζόνι και δεν μου άρεσε που έχασα την παρέα της. Αλλά στο δρόμο, ξέρεις ήδη ότι οι φιλίες που αναπτύσσεις είναι βραχύβιες Αυτό είναι κανόνας της εμπειρίας.»

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Σοφοί κλέφτες (Του Δ.Βασιλείου)

Ραφαήλ Σχολή Αθηνών

  Ίδια, όπως και τα τραπέζια μας,

  άδεια και τα τελευταία ράφια

  στις βιβλιοθήκες μας.

  Τα βιβλία του χθες θαμμένα στη     σκόνη.

Αυτοί, που σοφοί μεταξύ τους λέγονται,

οι σοφοί του σήμερα, κάνουν πως απορούν.

Απ’ τις μακριές, καλοπληρωμένες, συζητήσεις τους

και τις βαθιές, καλοπληρωμένες κι αυτές, αναλύσεις τους,

τίποτα δεν παίρνει μορφή, λόγια του αέρα, που αύριο δεν έχουν.

Κι έτσι σιγά – σιγά χάνεται το αύριο. 

Χάνουμε το αύριο.

Αυτοί, όμως, θα συνεχίσουν να πληρώνονται

για να μας αφήνουν χωρίς αύριο.

Τα ωραία τους, καλοπληρωμένα, λόγια

δεν γεμίζουν τα τραπέζια μας, δεν γεμίζουν τις βιβλιοθήκες μας.

Ως πότε θα τους αφήνουμε να μας κλέβουν το αύριο;

Στην άκρη ν’ αφήσουμε τα ψέματά τους, τη δήθεν σπλαχνική σοφία τους.

Τα μυαλά μας εργοστάσια να κάνουμε, οι δικοί μας σοφοί να προκύψουν

κι όλοι μαζί να γεμίσουμε τα τραπέζια μας, να ξεσκονίσουμε τα παλιά μας βιβλία

και νέες βιβλιοθήκες να γεμίσουμε με τα σχέδια και τα όνειρα του αύριο.

Κι αυτό το αύριο να το κάνουμε δικό μας.

08.07.2024, Αθήνα