Ο αυριανός
κόσμος, ο βιομηχανικός, μαζικός, μηδενιστικός, ηλεκτρονικός και
τεχνικοποιημένος πολιτισμός, θα τεχνικοποιήσει ακόμη και τη φαντασία. Υπάρχει
ένα πέρα από την τεχνική; Και από ποιον κυριαρχείται η τεχνική; Δεν μπορώ να
απαντήσω.
Έχουμε αναγκαία
εξάρτηση από τους άλλους ανθρώπους. Η εξάρτηση πάλι δημιουργεί τα κενά της.
Εξάρτηση και μη εξάρτηση έχουν το αναγκαίο στοιχείο που είναι και θετικό και
αρνητικό.
Οι ιδεολογίες γενικευμένες
πεθαίνουν. Μετά από αυτές, μια μέση απατηλή νοοτροπία θα κυριαρχήσει για πολύ
με στοιχεία από όλα. Λίγο φιλελεύθερα, λίγο σοσιαλιστικά, λίγο χριστιανικά,
λίγο εβραϊκά, λίγο προλεταριακά, λίγο αστικά, λίγο από τις φιλοσοφίες, αλλά
είναι πάντα ένα μπέρδεμα, χωρίς αυτό να είναι σκέψη. Κάνει τους ανθρώπους να
νομίζουν ότι σκέπτονται.
Η πίστη είναι υπόθεση θρησκευτική. Με την ποίηση και τη σκέψη ο άνθρωπος μπορεί να ανοιχτεί στη φύση, στην τεχνική και στο περιπλανώμενο παιχνίδι επάνω σε έναν ληξιπρόθεσμο πλανήτη.
Όλα τα παραπάνω είναι του Αξελού
Διαβάστε παρακάτω τι λέει και ενας καλλιτέχνης (Κ.Μαραβέγιας):
"Νομίζω ότι έχει προκύψει μία σύγχυση, γεμάτη αντιθέσεις και αντιφάσεις που μπορεί να είναι και δημιουργική αλλά και αποπροσανατολιστική. Ξέρεις, αισιοδοξώ πως καμιά φορά μπορεί αυτό να οδηγήσει σε ένα μοντέλο πιο κοινωνικό, πιο οικουμενικό και δεν είναι κατ’ ανάγκη η παραδοσιακή αριστερά ή το παραδοσιακό κέντρο ή η παραδοσιακή δεξιά. Μπορεί να υπάρξει κάτι, μέσα σε όλη αυτή τη γενικότερη ιδεολογική σύγχυση, που να είναι ανθρωποκεντρικό και να υπερβαίνει τις έννοιες αυτές όπως τις ξέραμε".
1 σχόλιο:
Μια οπτική ενός πραγματικού καλλιτέχνη (από συνέντευξη του Κ.Μαραβέγια στο news247)
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ
Ωραία, άκου τώρα. Έχεις μελοποιήσει Ναζίμ Χικμέτ, σε έχω ακούσει να λες πόσο σου αρέσουν οι συλλογικότητες, πόσο σου άρεσε αυτό το μοίρασμα που είδες από κοντά στην Κούβα, πόσο σου αρέσουν κάποιες ιδέες του Καστοριάδη, κάποτε έπαιζες και στις Αναιρέσεις. Μήπως είσαι αριστερός τελικά;
Ε, ξεκάθαρα ήμουν είμαι και θα ‘μαι πάντα.
Είσαι αριστερός, αλήθεια;
Έτσι αισθάνομαι. Όπως αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον την αριστερά.
Δεν περίμενα να το πεις έτσι ξεκάθαρα.
Ναι, γιατί;
Δεν εννοώ κομματικά τι είσαι… Καταλαβαίνεις πώς το λέω.
Αριστερός με την έννοια του πιο ανθρωποκεντρικού επειδή παραδοσιακά η αριστερά ήταν μια δύναμη πιο ανθρωποκεντρική, αγκάλιαζε τις μειονότητες, υποστηρίζοντας την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, πιο ανεκτική, πιο ευαίσθητη, με οξυμένη ενσυναίσθηση, πιο αξιοκρατική και πιο δίκαιη. Αισθάνομαι έτσι. Αλλά δεν νομίζω ότι πια στον πολιτικό χάρτη βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό τόξο, κομματικά τουλάχιστον, που είναι αναφορικό εκατό τοις εκατό στην αριστερά, τη δεξιά και το κέντρο. Όπως επίσης είναι δυσδιάκριτος έως άτοπος ο δείκτης πια “αριστεροσύνης” ή “δεξιοσύνης”.
Εννοείς όπως αντιλαμβανόμαστε τις ιδεολογίες σήμερα;
Όπως αντιστοιχούμε τις ιδεολογίες στα κόμματα για την ακρίβεια. Υπάρχει μια μεγάλη απόκλιση οπότε μπορείς να βρεις αριστερές σκέψεις σε κεντρώα κόμματα -θα τολμήσω να πω σε δεξιά κόμματα αν και ρισκάρω, γιατί ίσως να είναι ένας στους εκατό εκεί ή δεν ξέρω στους πόσους. Ή μπορείς να βρεις συγκαλυμμένες φωνές παραδοσιακής λαϊκίστικης δεξιάς σε αριστερά κόμματα επίσης. Κι αυτό το είδαμε.
Νομίζω ότι έχει προκύψει μία σύγχυση, γεμάτη αντιθέσεις και αντιφάσεις που μπορεί να είναι και δημιουργική αλλά και αποπροσανατολιστική. Ξέρεις, αισιοδοξώ πως καμιά φορά μπορεί αυτό να οδηγήσει σε ένα μοντέλο πιο κοινωνικό, πιο οικουμενικό και δεν είναι κατ’ ανάγκη η παραδοσιακή αριστερά ή το παραδοσιακό κέντρο ή η παραδοσιακή δεξιά. Μπορεί να υπάρξει κάτι, μέσα σε όλη αυτή τη γενικότερη ιδεολογική σύγχυση, που να είναι ανθρωποκεντρικό και να υπερβαίνει τις έννοιες αυτές όπως τις ξέραμε. Να είναι πιο κοντά στον πολίτη και να τους αγκαλιάζει όλους.
Καταρχάς να εξηγήσω και να το γράψουμε αυτό και να το τονίσουμε πως δεν έχω σπουδάσει πολιτικές επιστήμες ούτε είμαι ειδικός, μιλάω τώρα σαν ένας άνθρωπος απλός που βρισκόμαστε για μια κουβέντα και έναν καφέ. Απλά ανοίγω την καρδιά μου και είμαι ειλικρινής όπως θα ‘μουν με έναν φίλο.
Τέλος πάντων αισθάνομαι πως ζούμε σε μια μεταβατική πολιτική κατάσταση και ελπίζω όλο αυτό να ανεβάσει το επίπεδο της πολιτικής ζωής και επιτέλους να ανεβεί και το επίπεδο του δημοσίου λόγου στη χώρα. Η διαφωνία να είναι γόνιμο έδαφος και όχι αρένα αποκλεισμού και μισαλλοδοξίας.
Πρέπει να ενωθεί ο δημοκρατικός κόσμος και να σταθεί ανάχωμα στην απειλητική άνοδο της ακροδεξιάς παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα. Για μένα αυτός είναι ο υπαρκτός μεγάλος κίνδυνος.
(για περισσότερα βλ. https://www.news247.gr/magazine/talks/kostis-maravegias-aisthanomoun-kai-tha-aisthanomai-panta-aristeros/)
Δημοσίευση σχολίου