Μικρό χρονικό διάστημα μετά την "ανεπαρκή πολιτικά" νίκη στις πρόωρες εκλογές, των κομμάτων που επιζητούν την ανεξαρτησία της Καταλονίας από την Ισπανία μία δημοσκόπηση σε μικρό βέβαια δείγμα (900 άτομα) επαναφέρει στην επικαιρότητα την πολυπλοκότητα του θέματος. Η ανεξαρτησία είναι βήμα προς τα εμπρός ή προς τα πίσω; Οι πολίτες φαίνονται διχασμένοι.
Στις εκλογές του Σεπτεμβρη το μπλοκ των κομμάτων «Μαζί για το 'ναι'» (JxSi) συγκέντρωσε το 39,6% και 62 έδρες. Το δεύτερο κόμμα των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας, το αριστερό CUP (που τάσσεται όμως κατά της ΕΕ) έλαβε 8,2% και 10 έδρες. Μαζί οι δυο σχηματισμοί συγκεντρώνουν το 47,8% των ψήφων αλλά ελέγχουν 72 έδρες (ή το 53,33%) στο τοπικό Κοινοβούλιο των 135 εδρών..
Στην πρόσφατη έρευνα της Metroscopia που δημοσιεύει η El Pais, το 52% των ερωτηθέντων τάσσεται κατά της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας μέσα από τη διαδικασία που είχαν υποσχεθεί.
Εκτός από αυτό το 71% των ερωτηθέντων δεν θέλει τον επικεφαλής του "Μαζί για το ναι" στην προεδρία. Είναι φανερό ότ στον συνασπισμό των αυτονομιστών υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες αφού ο Αρτούρ Μας βρίσκεται μόλις στην τέταρτη θέση των προτιμήσεων ως καταλληλότερος για την προεδρία της Καταλονίας.
Έτσι το ερώτημα όχι μόνο απαντάται αλλά ξανατίθενται ακόμη πιο πολλά από την αρχή: Είναι η ενοποιηση σε ενιαία κρατική υπόσταση διαφορετικών εθνών και εθνικοτήτων ικανή να αντιμετωπίσει τα σύγχρονα πολύπλοκα προβλήματα ή μπορούν αυτό να το κάνουν καλλίτερα "αμιγή εθνικά" κράτη;
Και τι σημαίνει αμιγές εθνικό κράτος; υπάρχει έστω ένα στο σύγχρονο κόσμο; αμφίβολο
Είναι στα πλαίσια ενός πολυεθνικού κράτους η οικονομική ολοκλήρωση επιθυμητή και ικανή ή απαιτεί ταυτόχρονα και κοινωνική συνοχή και πολιτική συννενόηση και ολοκλήρωση χωρίς ανισότητες και ανισομερείς προσεγγίσεις;
Ακόμη ένα ερώτημα αφορά την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση και κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη διαφορετικών κρατών (βλ. ΕΕ αλλά και άλλες προσπάθειες ολοκλήρωσης σε όλο το κόσμο)
Δείτε στους χάρτες και στο πίνακα που ακολουθεί τα κράτη που έχουν αποσχισθεί και ανεξαρτοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Το θέμα είναι ότι κανένα από αυτά δεν έχει βρεί το στόχο που έψαχνε (ανεξαρτησία με κοινωνική ευημερία, φυσικά ειρήνη και προόδο), ούτε φαίνεται φως στον ορίζοντα.
Ούτε οι εμφύλιες συγκρούσεις, ούτε η πολιτική αστάθεια, ούτε η εξωτερική βοήθεια (πλασματική και πραγματική) έλυσαν προβλήματα. Βέβαια αυτά τα ανεξάρτητα κρατίδια δεν είναι όλα το ίδιο. Άλλο οι κωμικοτραγικές περιπτώσεις των Πριγκηπάτων Σίλαντ και Σεμπόργκα και άλλο η Παλαιστίνη, άλλο η "Βόρεια Κύπρος" και άλλο η Ταϊβάν και η Υπερδνειστερία. Τραγική περίπτωση η Σομαλία που έχει κυριολεκτικά διαμελιστεί στα πέντε....
Μην ξεχνάμε και τις περιπτώσεις της Σκωτίας (που ακολουθεί σύντομα) αλλά και του Βελγίου...
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι όλα αυτά χρειάζονται πραγματική δημοκρατία, πολιτική συννενόηση, διάλογο, ειρήνη και ίσως και επανεξέταση ορισμένων θεμάτων (αλλά αυτό ειναι άλλη κουβέντα)....
Στις εκλογές του Σεπτεμβρη το μπλοκ των κομμάτων «Μαζί για το 'ναι'» (JxSi) συγκέντρωσε το 39,6% και 62 έδρες. Το δεύτερο κόμμα των υπέρμαχων της ανεξαρτησίας, το αριστερό CUP (που τάσσεται όμως κατά της ΕΕ) έλαβε 8,2% και 10 έδρες. Μαζί οι δυο σχηματισμοί συγκεντρώνουν το 47,8% των ψήφων αλλά ελέγχουν 72 έδρες (ή το 53,33%) στο τοπικό Κοινοβούλιο των 135 εδρών..
Στην πρόσφατη έρευνα της Metroscopia που δημοσιεύει η El Pais, το 52% των ερωτηθέντων τάσσεται κατά της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας μέσα από τη διαδικασία που είχαν υποσχεθεί.
Εκτός από αυτό το 71% των ερωτηθέντων δεν θέλει τον επικεφαλής του "Μαζί για το ναι" στην προεδρία. Είναι φανερό ότ στον συνασπισμό των αυτονομιστών υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες αφού ο Αρτούρ Μας βρίσκεται μόλις στην τέταρτη θέση των προτιμήσεων ως καταλληλότερος για την προεδρία της Καταλονίας.
Έτσι το ερώτημα όχι μόνο απαντάται αλλά ξανατίθενται ακόμη πιο πολλά από την αρχή: Είναι η ενοποιηση σε ενιαία κρατική υπόσταση διαφορετικών εθνών και εθνικοτήτων ικανή να αντιμετωπίσει τα σύγχρονα πολύπλοκα προβλήματα ή μπορούν αυτό να το κάνουν καλλίτερα "αμιγή εθνικά" κράτη;
Και τι σημαίνει αμιγές εθνικό κράτος; υπάρχει έστω ένα στο σύγχρονο κόσμο; αμφίβολο
Είναι στα πλαίσια ενός πολυεθνικού κράτους η οικονομική ολοκλήρωση επιθυμητή και ικανή ή απαιτεί ταυτόχρονα και κοινωνική συνοχή και πολιτική συννενόηση και ολοκλήρωση χωρίς ανισότητες και ανισομερείς προσεγγίσεις;
Ακόμη ένα ερώτημα αφορά την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση και κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη διαφορετικών κρατών (βλ. ΕΕ αλλά και άλλες προσπάθειες ολοκλήρωσης σε όλο το κόσμο)
Δείτε στους χάρτες και στο πίνακα που ακολουθεί τα κράτη που έχουν αποσχισθεί και ανεξαρτοποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Το θέμα είναι ότι κανένα από αυτά δεν έχει βρεί το στόχο που έψαχνε (ανεξαρτησία με κοινωνική ευημερία, φυσικά ειρήνη και προόδο), ούτε φαίνεται φως στον ορίζοντα.
Ούτε οι εμφύλιες συγκρούσεις, ούτε η πολιτική αστάθεια, ούτε η εξωτερική βοήθεια (πλασματική και πραγματική) έλυσαν προβλήματα. Βέβαια αυτά τα ανεξάρτητα κρατίδια δεν είναι όλα το ίδιο. Άλλο οι κωμικοτραγικές περιπτώσεις των Πριγκηπάτων Σίλαντ και Σεμπόργκα και άλλο η Παλαιστίνη, άλλο η "Βόρεια Κύπρος" και άλλο η Ταϊβάν και η Υπερδνειστερία. Τραγική περίπτωση η Σομαλία που έχει κυριολεκτικά διαμελιστεί στα πέντε....
Μην ξεχνάμε και τις περιπτώσεις της Σκωτίας (που ακολουθεί σύντομα) αλλά και του Βελγίου...
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι όλα αυτά χρειάζονται πραγματική δημοκρατία, πολιτική συννενόηση, διάλογο, ειρήνη και ίσως και επανεξέταση ορισμένων θεμάτων (αλλά αυτό ειναι άλλη κουβέντα)....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου