ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ (*)

(*) Τού Κώστα Καναβούρη, Αυγή 14/12/2008
Κοιμήσου πουλάκι μου και μη νοιάζεσαι. Τώρα εσύ δεν κάνει να νοιάζεσαι. Τώρα εσύ δεν κάνει να πεθαίνεις περισσότερο, αλλά αυτό δεν είναι δουλειά δική σου. Εσύ ξεκουράσου για πάντα κι άσε εμάς να το παλέψουμε όπως ξέρουμε (;) Κι όπως μπορούμε.
Άσε τους συνομήλικούς σου, αυτά τα δικά σου πατριωτάκια να πούνε τον λόγο τους, να πούνε την πράξη τους, να πούνε για μια ακόμη φορά στους κάθε λογής κλειδοκράτορες το "άρατε πύλας". Κοιμήσου εσύ πουλάκι μου και μη νοιάζεσαι για μάς που φωνάζουμε μαζί με τα παιδιά, τα παιδιά μας, "άρατε πύλας". Άσε εμάς να φωνάζουμε και να χτυπάμε τις πόρτες του Άδη και τις πόρτες της απελπισίας. Ή που θα μας ακούσουν, ή που θα τις σπάσουμε γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Η κάθοδος στον Άδη δεν γίνεται να είναι ο μοναδικός δρόμος των παιδιών μας και δεν γίνεται να τον πήρες κατάμονος. Κοιμήσου εσύ. Έχεις πολλή νύχτα μπροστά σου κι έχουμε κι εμείς πολλές μαύρες μέρες ώσπου να φωτίσουμε τον χαμό σου. Έχουμε δουλειά, που λες. Πρέπει να πάρουμε πολύ χώμα από την κλίνη σου ώσπου το χώμα που σε σκεπάζει να γίνει στ' αλήθεια ελαφρύ. Έχουμε με πολλούς νεκροθάφτες να παλέψουμε για να μη ρίχνουν κι άλλο χώμα επάνω στη θανή σου. Αλλά εσύ μη νοιάζεσαι. Εσύ πουλάκι μου κοιμήσου. Σε μας ανήκει η ντροπή που δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε τόσους και τόσους φονιάδες που έφτιαξαν τον φονιά που σε σκότωσε. Σε μας ανήκει η ντροπή που δεν ήμασταν εκεί σε τόσους και τόσους φόνους κάθε λογής και δεν προλάβαμε να κατανοήσουμε το χρονικό του προαναγγελθέντος θανάτου σου. Δική μας είναι η ντροπή να μην ακολουθήσουμε τα ίχνη των φονιάδων, να μην συγκρουσθούμε με τους φονιάδες, να προσπαθήσουμε να πείσουμε τους φονιάδες ότι έχουν άδικο. Εσύ βάδιζες στον θάνατο πουλάκι μου κι εμείς ανεμίζαμε άλλοτε σημαίες θριάμβων και άλλοτε την υγρή έπαρση μιας ήττας μακρινής. Τίποτα, τίποτα δεν είχαμε καταλάβει κι ίσως (ίσως όχι ίσως, αλλά βεβαίως) ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Και ντρεπόμαστε πολύ που δεν μπορούμε να καταλάβουμε κι όσοι καταλαβαίνουμε κλαίμε που δεν μπορούμε να σκεπαστούμε με κανενός είδους "δοξασμένη περηφάνια" για τον θάνατό σου. Κλαίμε από ντροπή κυρίως όχι από οργή. Κλαίμε και ντρεπόμαστε που σπαταλήσαμε τόνους οργής χωρίς να προκύψει ούτε ένα γραμμάριο από καθαρό μετάλλευμα συνθήκης που θα εμπόδιζε τον θάνατό σου. Όμως εσύ κοιμήσου.

Κι ας είναι κτέρισμα στην κλίνη σου η ντροπή μας. Μη νοιάζεσαι. Εσύ κουράστηκες για πάντα. Εμείς να δούμε τώρα. Εμείς να μετρήσουμε το μπόι μας μέσα στο αχανές της απουσίας σου. Εμείς να δοκιμάσουμε τη μνήμη μας πάνω στο πρόσωπο του κάθε παιδιού που είναι η άλλη όψη του προσώπου του δολοφόνου του. Γιατί ναι,το μάθαμε κι αυτό: Για το κάθε παιδί που ονειρεύεται υπάρχει κι ένας δολοφόνος. Ψέματα, δεν ήταν δολοφόνος αυτός που σε σκότωσε. Ήταν κοινός φονιάς. Εμείς λοιπόν πρέπει να μάθουμε τα πρόσωπα όλων των φονιάδων που σκοτώνουν παιδιά από την άλλη όψη του προσώπου των παιδιών. Κι εμείς πρέπει να πολεμήσουμε με τους φονιάδες συνειδήσεων, τους φονιάδες ψυχών, τους φονιάδες της κάθε εξέγερσης, τους φονιάδες της παιδικής διανόησης, τους φονιάδες που κρατούνε πιστόλι, τους φονιάδες που κρατούνε μικρόφωνο, τους φονιάδες που κρατούνε βιβλίο, τους φονιάδες που κρατούνε τη σιωπή από τον σβέρκο, τους φονιάδες που οδηγούν στο εκτελεστικό απόσπασμα των δρόμων τα καλύτερα παιδιά μας, παιδάκι μου που τώρα κοιμάσαι. Κοιμήσου.
Μη νοιάζεσαι. Και μη φοβάσαι πια που οι φονιάδες κυκλοφορούνε ελεύθεροι και που τα τροχοφόρα τους είναι πιο βαριά και από τα τανκς της χούντας. Ξέρεις τι θα πει χούντα πουλάκι μου; Πού να ξέρεις... Κι εμείς που ξέρουμε τι καταφέραμε; Να έρθει ο φονιάς, συνεπέστατα ακριβής στο δικό του ραντεβού με την ιστορία και να σου πάρει το κεφάλι. Γι' αυτό σου λέω, πως ο φονιάς είναι η άλλη όψη του προσώπου σου. Εμείς φτιάξαμε εσένα, εμείς αφήσαμε να γίνει κι ο φονιάς. Αν μια φορά δεν δικαιολογείται άγνοια των νόμων, χίλιες φορές δεν δικαιολογείται άγνοια των νόμων κίνησης της Ιστορίας.
Τους αγνοήσαμε και πλήρωσες εσύ τα επίχειρα. Κι εμείς την χλεύη των φονιάδων που μας κατηγορούνε κι από πάνω επειδή θέλουμε να είμαστε μαζί σου. Καλά να πάθουμε.
Αλλά εσύ κοιμήσου πουλάκι μου. Κοιμήσου μέσα σ' όλους τους χειμώνες και μέσα σ' όλα τα καλοκαίρια που δεν πρόλαβες να ζήσεις. Κοιμήσου στο πλάι όλων των κοριτσιών που δεν πρόλαβες να ερωτευτείς και που ούτε κι εκείνα πρόλαβαν να σε ονειρευτούν. Κοιμήσου όμως "εν βυθώ". Επειδή "εν βυθώ γαρ η αλήθεια". Κοιμήσου πουλάκι μου, σκεπασμένο με όλες τις αλήθειες που πήρες μαζί σου για πάντα, κοιμήσου σκεπασμένο με όλες τις θάλασσες όλων των βυθών, όπου εμείς πρέπει να καταδυθούμε για να βρούμε αυτό το λυγρό μαργαριτάρι της αλήθειας. Μη νοιάζεσαι για τους αριθμούς αυτής της μειονότητας που λέγεται ζωή. Εσύ κοιμήσου. Δεν κάνει να κουράζεσαι άλλο. Άφησε εμάς να κουραστούμε. Τουλάχιστον για να ξεπλύνουμε την ντροπή.
Γειά σου τώρα. Δεν σε αποχαιρετώ.
Σε χαιρετώ.