Βαγγέλης Αποστόλου: Το περιβάλλον βάλλεται ακόμη μια φορά (*)

(*) Άρθρο του Β.Αποστόλου, βουλευτή Εύβοιας, πρώην υπουργού στην Εφημερίδα των Συντακτών

Η τωρινή παρέμβαση της κυβέρνησης στην περιβαλλοντική νομοθεσία έρχεται ως οδοστρωτήρας, αφού προσεγγίζει τη διαδικασία της περιβαλλοντικής αδειοδότησης και ιδιαίτερα τη χωροθέτηση των σταθμών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, τη διαχείριση των προστατευόμενων περιοχών, τους δασικούς χάρτες και τις λεγόμενες οικιστικές πυκνώσεις, τη λειτουργία του Κτηματολογίου και τη διαχείριση των αποβλήτων, ενώ παράλληλα ενσωματώνει στο ελληνικό δίκαιο οδηγίες της Ε.Ε. σχετικές με ενεργειακά θέματα.

Ολα αυτά γίνονται με την ίδια τεκμηρίωση που είχαν όλες οι περιβαλλοντοκτόνες νομοθετικές παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον της χώρας μέχρι σήμερα, παρά τις σαφείς διατάξεις του Συντάγματος του 1975, που με τα άρθρα 24 και 117 θεσμοθετούσε την υποχρέωση της Πολιτείας στην υπεράσπιση του περιβάλλοντος από επιθέσεις αλλαγής χρήσης και κυριότητας.

Το αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις εφαρμογής της συγκεκριμένης νομοθεσίας ήταν όχι μόνο η μείωση των προστατευόμενων εκτάσεων του δασικού οικοσυστήματος, αλλά και η επιβράβευση της αυθαιρεσίας, της καταπάτησης και της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας.

Ολα αυτά, παρότι ο εκτελεστικός νόμος 998/1979 του Συντάγματος για την προστασία των δασών και των δασικών εν γένει εκτάσεων της χώρας καθιστούσε υποχρεωτική τη σύνταξη Δασολογίου για την επόμενη δεκαετία. Η σύνταξη αυτή προϋπέθετε την κατάρτιση των δασικών χαρτών, μια διαδικασία που καθυστέρησε 40 χρόνια και ξεκίνησε μόνον όταν ήρθε στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η πορεία καταγραφής των δασικού χαρακτήρα εκτάσεων στο 50% των εκτάσεων της χώρας και ιδιαίτερα στις περιοχές όπου έχει γίνει μερική κύρωση των δασικών χαρτών, ανέδειξαν πολλά προβλήματα, όπως αυτά των δασωμένων αγρών, των χορτολιβαδικών εκτάσεων, της αυθαίρετης δόμησης και της παράνομης εκχέρσωσης για αγροτική χρήση.

Αυτά όμως που κυριάρχησαν ήταν πρώτον το δικαίωμα του Δημοσίου να προβάλλει το τεκμήριο κυριότητας που έχει στις άγριες γαίες, δηλαδή στο σύνολο της χερσαίας επιφάνειας της χώρας, πλην των οικιστικών και των γεωργικώς καλλιεργούμενων εκτάσεων και δεύτερον η δυνατότητα των Δήμων να ορίζουν ως οικιστικές πυκνώσεις, που θα εξεταστούν στο μέλλον (!!!) δασικές εκτάσεις που περιέχουν αυθαίρετα κτίσματα.

Το τεκμήριο κυριότητας υπάρχει, όχι γιατί θέλησαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις μετά την απελευθέρωση να δημεύσουν αυτές τις γαίες, αλλά ως απόρροια διαδοχής του οθωμανικού κράτους από το ελληνικό Δημόσιο. Από την άλλη, δεν είναι εύκολο να χωνέψουν οι αγρότες ότι τα ελαιοπερίβολα, για παράδειγμα, που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους και τα καλλιεργούσαν όλες οι επόμενες γενιές δεν τους ανήκουν. Μπορούν να υπάρξουν λύσεις, αρκεί να αντιμετωπιστεί η αποχή των τοπικών κοινωνιών από τη διαδικασία κατάρτισης των δασικών χαρτών.

Για να γίνει αντιληπτή η έννοια «οικιστική πύκνωση», περιγράφω μία από τις δεκάδες χιλιάδες περιπτώσεις που έχουν προταθεί από τους δημάρχους που ανταποκρίθηκαν (αφορούν 250.000 στρ. και ξεπερνούν τα 500.000 αυθαίρετα). Στην επικράτεια ενός δήμου, όπου υπάρχει ένα αυθαίρετο κτίσμα σε δασική έκταση, ακόμη και σε απόσταση 500 μέτρων από οικισμό, μπορεί να δημιουργηθεί τέτοιο σχήμα οικιστικών πυκνώσεων (ο όρος «οικιστικά χταπόδια» αποδίδει κυριολεκτικά την εικόνα), ώστε να μη μείνει κανένα υπό την απειλή της κύρωσης του δασικού χάρτη. Στην πραγματικότητα, όμως, το μόνο που πετυχαίνει είναι να δημιουργεί την πεποίθηση ότι και η επόμενη γενιά αυθαιρέτων θα νομιμοποιηθεί, συμβάλλοντας, με τον τρόπο αυτό, στη διαιώνιση του φαινομένου, το οποίο υποτίθεται ότι επιχειρούσε να σταματήσει.

Για τις οικιστικές πυκνώσεις το ΣτΕ απέδειξε, ακόμη μια φορά, με την απόφαση για την αντισυνταγματικότητά τους, ότι αποτελεί βασικό υπερασπιστή του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας μας. Για μένα προσωπικά, αποτελεί και μια δικαίωση των αταλάντευτων απόψεών μου για τέτοιου είδους ρυθμίσεις. Το ζήτημα δεν είναι αν οι περιοχές που δηλώθηκαν ως οικιστικές καλύπτουν τα κριτήρια της σχετικής ρύθμισης, αλλά αν έγιναν οι απαραίτητοι έλεγχοι με την υποβολή τους. Για παράδειγμα ήλεγξε κανείς αν οι εκτάσεις αυτές είχαν κηρυχθεί κάποτε αναδασωτέες;

Το χειρότερο όλων είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν βλέπει την απαράδεκτη εικόνα των οικιστικών χταποδιών, αλλά και εισάγει στη δασική νομοθεσία αντισυνταγματικούς όρους, όπως είναι οι οικιστικές πυκνώσεις, που ενδέχεται να βρουν εφαρμογή σε άλλου είδους παρεμβάσεις στο φυσικό περιβάλλον της χώρας μας.

Οφείλει η κυβέρνηση να σεβαστεί την απόφαση του ΣτΕ, όχι μόνο σταματώντας τη συγκεκριμένη διαδικασία στους υπό κατάρτιση δασικούς χάρτες, αλλά και επαναφέροντας με συμπληρωματική πράξη τις δασικές εκτάσεις που είχαν εξαιρεθεί για οικιστικούς σκοπούς, στα δασικού χαρακτήρα εδάφη. Μόνον τότε μπορεί να υπάρξει προσέγγιση στο πρόβλημα, που ασφαλώς δεν θα είναι οριζόντια, αλλά εξατομικευμένη.

Η προσπάθειά της να εξωραΐσει τις οικιστικές πυκνώσεις θα έχει την ίδια τύχη, αφού η οικιστική χρήση των δασικών εκτάσεων έρχεται σε σύγκρουση με τα άρθρα 24 και 117 του Συντάγματος.

Καλό Πάσχα με υγεία, ειρήνη, αλληλεγγύη και αγάπη

Καλό Πάσχα με υγεία, ειρήνη, αλληλεγγύη και αγάπη - 
Joyeuses Pâques avec santé, paix, solidarité et amour - 
Buona Pasqua con salute, pace, solidarietà e amore - 
Happy Easter with health, peace, solidarity and love - 
Счастливой Пасхи со здоровьем, миром, солидарностью и любовью - 
Frohe Ostern mit Gesundheit, Frieden, Solidarität und Liebe

Θα πρέπει όλοι μαζί να αναρωτηθούμε αν η δίκαιη μάχη κατά της επιδημίας απαιτεί πραγματικά το μπλακ-άουτ στη σκέψη μας - 

Together, we need to ask ourselves if a fair fight against the epidemic really requires blackout in our minds - 
Dovremmo chiederci tutti se la giusta lotta contro l'epidemia richiede davvero un blackout nel nostro modo di pensare. - 
Мы все должны спросить себя, действительно ли для честной борьбы с эпидемией нам нужно отключить сознание - 
Wir sollten uns alle fragen, ob der faire Kampf gegen die Epidemie wirklich einen Blackout in unserem Denken erfordert - 
Nous devons tous nous demander si la lutte équitable contre l'épidémie nécessite vraiment une panne de courant dans notre réflexion.

Μπερνάρ-Ανρί Λεβί: Όχι στην επιδημία του τρόμου – Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου

«Δύο πανδημίες, το 1957 και το 1968, συγκρίσιμες στο μέγεθος τουλάχιστον με την Covid19, που προκαλεί ο νέος κοροναϊός, έχουν διαγραφεί από τη μνήμη. Και τώρα ξανατροφοδοτούν τις στήλες. Τι μαθήματα μπορεί να αντλήσει κανείς;

Καλοκαίρι 1968. Ένας άγνωστος ιός σαρώνει την υφήλιο. Ξεκίνησε από την Κίνα για να προκαλέσει τουλάχιστον ένα εκατομμύριο νεκρούς, εκ των οποίων 50.000 στις ΗΠΑ και τουλάχιστον 30.000 στη Γαλλία. Από τον ιό θα μολυνθεί κι ένας αρχηγός κράτους, ο (Δυτικογερμανός) Βίλι Μπραντ. Ελλείψει μασκών σιδηροδρομικοί υπάλληλοι τραβούν χειρόφρενο. Εμβολιασμοί γίνονταν εντατικά στα «πεζοδρόμια», αφηγούνται γιατροί, που ζουν μέχρι σήμερα.

Τα θύματα πέθαιναν με «κυανωμένα χείλη» από πνευμονική αιμορραγία ή ασφυξία. Και το κακό εξαπλωνόταν τόσο γρήγορα που δεν υπήρχε χρόνος για να απομακρυνθούν τα πτώματα, που συσσωρεύονταν στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Ας είναι ειλικρινείς όσοι είχαν βιώσει αυτήν την πανδημία: Με εξαίρεση τους νοσηλευτές, δεν έχουν κρατήσει καμία ανάμνηση απ’ αυτή. Κι οι ζαλισμένοι με τον κορωνοϊό νεότεροι να σκεφτούν ότι ουδεμία αναφορά γίνεται στα κανάλια γι’ αυτή την πανδημία, που είχε βαφτιστεί «γρίπη του Χονγκ Κόνγκ». Κι οι αρχειοθέτες ας το ελέγξουν: ο Τύπος της εποχής μιλούσε επί 18 μήνες γι’ αυτό το θέμα, αλλά χωρίς να θίξει το ενδεχόμενο περιοριστικών μέτρων και χωρίς να φανταστεί κανείς να βάλει τη ζωή στον πάγο.

1957-1958. Άλλη ανάμνηση. Η επιδημία, που εκείνη τη φορά είχε βαπτιστεί «ασιατική γρίπη», ξεκίνησε από τις επαρχίες Γκουϊζού και Γιουνάν, δηλαδή και πάλι από την Κίνα. Πέρασε από το Ιράν, την Ιταλία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ. Και δεν χρειάστηκε πάνω από έξι μήνες για να κάνει το γύρο του κόσμου. Δύο εκατομμύρια νεκροί συνολικά, ιδιαιτέρως δε διαβητικοί και καρδιοπαθείς. 100.000 στις ΗΠΑ, μεταξύ 25.000 και 100.000 στη Γαλλία.

Σκηνές τρόμου σε πενιχρά εξοπλισμένα, «γονατισμένα» νοσοκομεία. Όμως, παρά τη φρίκη, παρά το πένθος, παρά τη συζήτηση στο Συμβούλιο του Παρισιού, όπου σχεδίαζαν, χωρίς τελικά να καταλήξουν, στο κλείσιμο ορισμένων σχολείων, δεν ελήφθησαν ούτε τότε περιοριστικά μέτρα.

Το θέμα απασχολούσε τις εφημερίδες, χωρίς να επισκιάζει όμως τον πόλεμο της Αλγερίας, ούτε την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης ούτε την επιστροφή του Ντε Γκολ στην εξουσία. Και ένα πολύ περίεργο φαινόμενο μ’ αυτή την πανδημία ήταν ότι και αυτή διαγράφηκε από τη μνήμη μας.

Αυτά τα δύο προηγούμενα, με την ανησυχητική ομοιότητα με την παρούσα κατάσταση, μας υπενθυμίζουν κάτι προφανές: το θέαμα κυριαρχεί. Κι ένα γεγονός δεν είναι «ιστορικό», δεν «αλλάζει τον κόσμο» και δεν διαχωρίζει το «πριν» από το «μετά» παρά μόνον στο βαθμό που θα το αποφασίσουν τα ΜΜΕ μέσα στην αυτοεκπληρούμενη μέθη τους.

Αλλά θα αντλήσουμε, πάνω απ’ όλα, δύο συμπεράσματα.

Το πρώτο είναι ότι ο πλανήτης έχει προοδεύσει. Θεωρεί ανυπόφορες τις εκατόμβες θυμάτων, που εμφανίστηκαν χθες στη φυσική τάξη πραγμάτων. Η ανησυχία για τη Δημόσια Υγεία έχει γίνει κυρίαρχη αποστολή για τα κράτη στον ίδιο βαθμό με την ασφάλεια ή τα ζητήματα ειρήνης και πολέμου μεταξύ εθνών. Κινητοποιούνται τεράστιοι πόροι, όπως και στην περίπτωση του AIDS – το οποίο παρεμπιπτόντως προκάλεσε συνολικά 25 εκατομμύρια θανάτους – για την ανάπτυξη φαρμάκων και εμβολίων. Κι η ανθρωπότητα, ως ένας άνθρωπος, προτάσσει τη ζωή από την οικονομία. Αυτό είναι θαυμάσιο.

Αλλά, από την άλλη πλευρά, το παρατραβάμε λίγο με το θέμα της «άνευ προηγουμένου πανδημίας». Απατώμεθα όταν μας λένε ότι μ’ αυτήν την Covid-19 αντιμετωπίζουμε «τη χειρότερη υγειονομική καταστροφή εδώ και έναν αιώνα».

Εκτός και υπάρξει κάποια επιτάχυνση [στην εξάπλωσή της επιδημίας], που δεν αναμένουν προς το παρόν οι ειδικοί, απέχουμε ακόμη πόρρω, σε μια χώρα όπως η Γαλλία, από τα νούμερα του 1958 και του 1968. Και το έτερο συμπέρασμα είναι – κι αυτή η παρατήρηση είναι λιγότερο ευχάριστη – ότι υπάρχει κάποια υπεραντίδραση και πανικός στη στάση μας σήμερα.

Σχετίζεται λοιπόν μ’ αυτό; Είναι η έμμονη ιδέα η αναπόφευκτη άλλη όψη του νομίσματος της προόδου; Ή είναι ακόμη δυνατόν να έχουμε τη μία (τη νέα ιδέα, όχι μόνον στην Ευρώπη, αλλά και στις πιο φτωχές ηπείρους ότι τίποτε δεν είναι υπέρτερο μιας ζωής) χωρίς κατ’ ανάγκη να ενδίδουμε στην άλλη (μια ανθρωπότητα τρομοκρατημένη, η οποία με το ρυθμό που προχωρά η μόλυνση των απόψεων, θα αποδεχθεί μια μέρα ως προφανές το κλείσιμο των συνόρων, τη δυσπιστία έναντι των άλλων ή την ψηφιακή «ιχνηλάτηση»;).Για να γίνει το δεύτερο θα πρέπει να μάθουμε να τηρούμε αποστάσεις ασφαλείας από τα αντι-κοινωνικά δίκτυα και τον πυρετό τους των fake news.

Θα πρέπει να ξανασκεφτούν οι ιθύνοντες των ΜΜΕ τη σκηνοθεσία, που προκαλεί άσκοπα άγχος, ενός παγκόσμιου και ημερήσιου απολογισμού νεκρών, στον οποίο ουδέποτε έχουμε υποβληθεί επί παραδείγματι αναφορικά με τα θύματα του καρκίνου.

Θα πρέπει όλοι μαζί να αναρωτηθούμε αν η δίκαιη μάχη κατά της επιδημίας απαιτεί πραγματικά το μπλακ-άουτ στα μυαλά μας για την επιστροφή του ISIS στη Μέση Ανατολή, την πρόοδο της ρωσικής και κινεζικής αυτοκρατορίας ή την ολέθρια αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Είναι βασικό, χωρίς να αμφισβητούμε τις θυσίες των νοσηλευτών μας και του υπόλοιπου προσωπικού των νοσοκομείων, να βάλουμε στην ατζέντα των μελλοντικών μας συζητήσεων το θέμα ποια προνόμια, αλλά και ποια δικαιώματα και ελευθερίες είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε στον βωμό του ονείρου μας για ένα υγειονομικό Κράτος, που θα μας θεραπεύει απ’ όλα μέχρι τον θάνατο.

Κι έπειτα, αν αληθεύει ότι το να κυβερνάς δεν σημαίνει μόνον να προβλέπεις, αλλά και να επιλέγεις, δεν θα ήταν ανώφελο, τελικά, οι ιθύνοντες στα κέντρα αποφάσεων να έχουν το θάρρος να πουν ποιο θα είναι το κόστος της διακοπής της παραγωγής, αν γενικευθεί, όσον αφορά την καταστροφή του πλούτου με τη συνεπαγόμενη μαζική ανεργία, την εξαθλίωση, τα δεινά για την κοινωνία, τις ανθρώπινες ζωές. 

ΠΗΓΗ: in.gr

Μια παγκόσμια προσέγγιση για την καταπολέμηση του COVID-19 (Του Μπιλ Γκέϊτς,απο την Καθημερινή)

Τις τελευταίες εβδομάδες έχω μιλήσει με δεκάδες ειδικούς για τον CΟVID-19 και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι η ασθένεια κάνει διακρίσεις, με διάφορους τρόπους: σκοτώνει τους ηλικιωμένους συχνότερα απ’ ό,τι τους νέους, τους άνδρες συχνότερα από τις γυναίκες και επηρεάζει δυσανάλογα τους φτωχούς. Αλλά ιδού κάτι για το οποίο δεν έχω δει κανένα αντίστοιχο στοιχείο: ότι ο CΟVID-19 κάνει διακρίσεις με βάση την εθνικότητα. Ο ιός δεν ενδιαφέρεται για τα σύνορα.

Το αναφέρω αυτό επειδή από τη στιγμή που ο κόσμος έμαθε για αυτόν τον ιό στις αρχές Ιανουαρίου, οι κυβερνήσεις επικεντρώθηκαν στις δικές τους εθνικές απαντήσεις – πώς μπορούν να προστατεύσουν τους ανθρώπους που ζουν μέσα από τα σύνορά τους. Και αυτό είναι κατανοητό. Αλλά με έναν τόσο μολυσματικό και ευρέως διαδεδομένο ιό, οι ηγέτες πρέπει επίσης να αναγνωρίσουν ότι, εφόσον υπάρχει κάπου CΟVID-19, αυτό αφορά τους ανθρώπους παντού.

Ο CΟVID-19 δεν έχει πλήξει ακόμη πολλές χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Δεν είμαστε βέβαιοι για ποιον λόγο. Αλλά αυτό που ξέρουμε είναι ότι η ασθένεια τελικά θα εξαπλωθεί ευρέως σε αυτά τα έθνη, και χωρίς περισσότερη βοήθεια, τα κρούσματα και οι θάνατοι θα είναι πιθανώς χειρότερα από οτιδήποτε έχουμε δει μέχρι στιγμής. Σκεφτείτε το εξής: o CΟVID-19 έχει κατακλύσει πόλεις όπως η Νέα Υόρκη, αλλά τα νούμερα δείχνουν ότι ακόμη και ένα νοσοκομείο του Μανχάταν έχει περισσότερα κρεβάτια εντατικής φροντίδας από τις περισσότερες αφρικανικές χώρες. Εκατομμύρια θα μπορούσαν να πεθάνουν.

Δεν χρειάζεται να ζείτε σε μια αναπτυσσόμενη χώρα για να ανησυχήσετε ότι αυτό μπορεί να σας επηρεάσει. Ακόμη και αν τα πλούσια έθνη επιτύχουν να επιβραδύνουν την ασθένεια τους επόμενους μήνες, ο CΟVID-19 θα μπορούσε να επιστρέψει αν η πανδημία παραμείνει αρκετά σοβαρή αλλού. Είναι πιθανώς μόνο θέμα χρόνου προτού ένα μέρος του πλανήτη μολύνει ξανά κάποιο άλλο.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρειαζόμαστε μια παγκόσμια προσέγγιση για την καταπολέμηση αυτής της νόσου. Το πώς αυτή διαμορφώνεται σίγουρα θα αλλάζει, καθώς εξελίσσεται η πανδημία. Αλλά υπάρχουν τουλάχιστον τρία βήματα τα οποία οι παγκόσμιοι ηγέτες – ιδίως εκείνοι που συμμετέχουν στο G20 –  μπορούν να κάνουν αμέσως τώρα.

Το πρώτο είναι να διασφαλίσουν ότι οι παγκόσμιοι πόροι για την καταπολέμηση αυτής της πανδημίας κατανέμονται αποτελεσματικά – πράγματα όπως μάσκες, γάντια και διαγνωστικά τεστ. Τελικά, ελπίζουμε ότι θα είναι αρκετά για όλους. Αλλά από τη στιγμή που η παγκόσμια προσφορά είναι περιορισμένη, χρειάζεται να κάνουμε δύσκολες επιλογές με έξυπνους τρόπους. Δυστυχώς, για την ώρα, αυτό δεν συμβαίνει πάντα.

Υπάρχουν κάποια ζητήματα στα οποία οι ηγέτες αρχίζουν να συμφωνούν – για παράδειγμα, ότι οι υγειονομικοί εργαζόμενοι της πρώτης γραμμής θα πρέπει να εξεταστούν πρώτοι και να έχουν κατά προτεραιότητα πρόσβαση σε εξοπλισμό ατομικής προστασίας. Αλλά σκεφτείτε τις επιλογές που κάνουμε σε μεγαλύτερη κλίμακα: Πώς αυτές οι μάσκες και τα τεστ κατανέμονται σε μια κοινότητα ή σε ένα έθνος έναντι κάποιου άλλου; Αυτή τη στιγμή η απάντηση οδηγεί συχνά σε μια προβληματική ερώτηση: Ποιος είναι ο πλειοδότης;

Είμαι ένας μεγάλος υποστηρικτής του καπιταλισμού – αλλά κάποιες αγορές απλώς δεν λειτουργούν κατάλληλα σε μια πανδημία και η αγορά για τις προμήθειες διάσωσης είναι ένα προφανές παράδειγμα. Ο ιδιωτικός τομέας έχει να διαδραματίσει έναν σημαντικό ρόλο, αλλά αν η στρατηγική μας για την καταπολέμηση του COVID-19 μετατραπεί σε έναν πόλεμο πλειοδοσίας μεταξύ των χωρών, τότε αυτή η ασθένεια θα σκοτώσει πολύ περισσότερους ανθρώπους απ’ ό,τι θα έκανε σε διαφορετική περίπτωση.

Πρέπει να διαθέσουμε πόρους με βάση τη δημόσια υγεία και τις ιατρικές ανάγκες. Υπάρχουν πολλοί βετεράνοι των επιδημιών Εμπολα και HIV που μπορούν να βοηθήσουν να χαράξουμε τις κατευθυντήριες γραμμές για να το πετύχουμε, και οι ηγέτες τόσο των ανεπτυγμένων όσο και των αναπτυσσόμενων χωρών πρέπει να συνεργαστούν με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τους εταίρους του για να τις καταγράψουν. Στη συνέχεια, όλα τα έθνη που συμμετέχουν πρέπει να συμφωνήσουν δημοσίως με αυτές τις οδηγίες, ώστε όλοι να είναι υπόλογοι. Αυτές οι συμφωνίες θα είναι ιδιαιτέρως σημαντικές όταν θα γίνει τελικά διαθέσιμο ένα εμβόλιο για τον COVID-19, διότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να τερματίσουμε απολύτως αυτήν την πανδημία είναι η ανοσοποίηση των ανθρώπων απέναντί της.

Αυτό με φέρνει στο δεύτερο βήμα που πρέπει να κάνουν οι ηγέτες: να δεσμευθούν στην αναγκαία χρηματοδότηση R&D (έρευνα και ανάπτυξη) για την παρασκευή ενός εμβολίου.

Εχουν υπάρξει πολύ λίγες θετικές ιστορίες για τον COVID-19, αλλά μία από αυτές αφορά την επιστήμη. Πριν από τρία χρόνια, το ίδρυμά μας, το Wellcome Trust, και διάφορες κυβερνήσεις θέσπισαν τον Συνασπισμό για τις Καινοτομίες Επιδημιολογικής Ετοιμότητας (CEPI). Ο στόχος ήταν να επιταχύνουμε τη διαδικασία της δοκιμής εμβολίων και να χρηματοδοτήσουμε νέους, γρηγορότερους τρόπους ανάπτυξης ανοσοποιήσεων. Αν ένας νέος ιός επρόκειτο να αρχίσει να εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο, θέλαμε να είμαστε έτοιμοι.

Ο CEPI ήδη αναπτύσσει τουλάχιστον οκτώ δυνητικά εμβόλια για τον COVID-19 και οι ερευνητές αισθάνονται βέβαιοι ότι θα έχουν έτοιμο τουλάχιστον ένα μέσα σε 18 μήνες. Αυτό θα ήταν το πιο σύντομο χρονικό διάστημα που θα έχει χρειαστεί ποτέ ο άνθρωπος από τη στιγμή που είδε ένα εντελώς καινούργιο παθογόνο μέχρι τη στιγμή που ανέπτυξε ένα εμβόλιο εναντίον του.

Το χρονοδιάγραμμα αυτό, ωστόσο, εξαρτάται από τη χρηματοδότηση. Πολλά έθνη έχουν συνεισφέρει στον CEPI τις τελευταίες δύο εβδομάδες, αλλά ο συνασπισμός χρειάζεται τουλάχιστον 2 δισ. δολάρια για το έργο του. Αυτό είναι μόνο χονδρικά το νούμερο –η καινοτομία είναι μια απρόβλεπτη επιχείρηση– αλλά οι ηγέτες του G20 πρέπει τώρα να αναλάβουν ουσιαστικές δεσμεύσεις.

Θα πρέπει επίσης να αναγνωρίσουν ότι αυτή η χρηματοδότηση είναι μόνο για τη δημιουργία του εμβολίου και όχι για την παραγωγή ή την παράδοσή του, που θα απαιτήσουν ακόμη περισσότερα χρήματα και προγραμματισμό. Αυτό είναι το τρίτο θέμα που θα πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται το G20.

Δεν είμαστε σίγουροι ακόμη για το ποια εμβόλια θα είναι τα πιο αποτελεσματικά και το καθένα απαιτεί μοναδική τεχνολογία για τη δημιουργία του. Αυτό σημαίνει ότι τα έθνη πρέπει να επενδύσουν τώρα σε πολλά διαφορετικά είδη εγκαταστάσεων παραγωγής, γνωρίζοντας ότι κάποια δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ. Διαφορετικά, θα χάσουμε μήνες από τη στιγμή που το εργαστήριο θα αναπτύξει μια ανοσοποίηση, περιμένοντας τον σωστό παραγωγό ώστε να αποκτήσει την απαιτούμενη κλίμακα.

Ενα άλλο στοιχείο που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι το κόστος: εάν ο ιδιωτικός τομέας είναι πρόθυμος να βγει μπροστά και να φτιάξει αυτό το εμβόλιο, για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να χάσει χρήματα για να το κάνει. Ταυτόχρονα, οποιοδήποτε εμβόλιο για τον COVID-19 πρέπει να χαρακτηριστεί «παγκόσμιο δημόσιο αγαθό» και να παραμείνει προσιτό και προσβάσιμο σε όλους. Ευτυχώς, υπάρχουν οργανώσεις όπως η Gavi, η Συμμαχία Εμβολίων, η οποία έχει μακρά ιστορία να βοηθάει τα έθνη χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος ώστε να έχουν πρόσβαση σε κρίσιμους εμβολιασμούς.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, σε μεγάλο βαθμό χάρη στην υποστήριξη από το Ηνωμένο Βασίλειο, η Gavi συνεργάστηκε με τον ΠΟΥ και τη UNICEF για την εισαγωγή 13 νέων εμβολίων, συμπεριλαμβανομένου του εμβολίου για τον Eμπολα, στις 73 φτωχότερες χώρες του κόσμου. Είναι πρόθυμοι και ικανοί να κάνουν το ίδιο με ένα εμβόλιο για τον COVID-19, αλλά και αυτοί χρειάζονται περισσότερη χρηματοδότηση. Συγκεκριμένα, η Gavi θα χρειαστεί 7,4 δισ. δολάρια για τα επόμενα πέντε χρόνια – και αυτό είναι μόνο για να διατηρήσει την τρέχουσα προσπάθεια ανοσοποίησης. Η παράδοση εμβολίου για τον COVID-19 θα κοστίσει ακόμη περισσότερο.

Αυτές οι ετικέτες τιμών, πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, ίσως φαίνονται πολλά χρήματα – ιδίως σε μια εποχή κατά την οποία ολόκληρες οικονομίες επιβραδύνουν. Αλλά δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με το κόστος μιας πρόχειρης προσπάθειας ανοσοποίησης και μιας πιο μακράς έξαρσης.

Εδώ και 20 χρόνια ζητώ από τους παγκόσμιους ηγέτες να επενδύσουν στην υγεία των φτωχότερων ανθρώπων του κόσμου. Εχω υποστηρίξει ότι ήταν το σωστό – και είναι. Αλλά οι πανδημίες μάς θυμίζουν ότι η βοήθεια προς τους άλλους δεν είναι απλώς το σωστό. Είναι και το έξυπνο.

Η ανθρωπότητα, εξάλλου, δεν συνδέεται μόνο με κοινές αξίες και κοινωνικούς δεσμούς. Είμαστε επίσης συνδεδεμένοι βιολογικά, μέσα από ένα μικροσκοπικό δίκτυο μικροβίων που συνδέει την υγεία του ενός με την υγεία όλων των υπολοίπων.

Σε αυτή την πανδημία είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Αντίστοιχη πρέπει να είναι και η απάντησή μας.

* Ο κ. Μπιλ Γκέιτς είναι συμπρόεδρος του Bill & Melinda Gates Foundation και συνιδρυτής της Microsoft.

Υδροπλάνα και στον Ευβοϊκό?

DORNIERSEAWINGS

Το νέο τεχνολογικό επίτευγμα στα υδροπλάνα, έχει όνομα. Το Seastar Dornier, όπως λέει και το όνομά του, είναι ένα αστέρι της θάλασσας, ένα πραγματικά ξεχωριστό σε σχεδίαση υδροπλάνο, με απίστευτες δυνατότητες.

Η διαφορετικότητά του έγκειται στο γεγονός ότι δεν φέρει τους κινητήρες στα φτερά, αλλά είναι τοποθετημένοι πάνω από την άτρακτο του υδροπλάνου, ένας μπροστά και ένας πίσω.

Επίσης, το γεγονός ότι είναι αμφίβιο, το καθιστά ικανό να προσεγγίζει τόσο τους λιμένες, δια θαλάσσης, όσο και τα αεροδρόμια, κάτι που χρησιμεύει σε περιοχές όπως η Ελλάδα....

Το νέο Seastar Dornier είναι υπερσύχρονο δικινητήριο (υπερσύγχρονα μοτέρ Pratt & Whitney PT6A-135A ισχύος 1300 ίππων) 12 επιβατικών θέσεων, με εξαιρετικά επιχειρησιακά χαρακτηριστικά (ταχύτητα πτήσης στα 333 χιλιόμετρα/ώρα και εμβέλεια στα 1667 χιλιόμετρα). Εχει μήκος 12,70 μ., άνοιγμα φτερών 17,74 μ. και ύψος 4,73 μ.

DORNIERSEAWINGS

Επιπλέον η δομή του Seastar είναι ιδιαιτέρως ανθεκτική στη διάβρωση του νερού, με αποτέλεσμα να μειώνεται το  κόστος συντήρησης. Επίσης, μπορεί να χρησιμοποιεί και για ιατρικούς σκοπούς, με συγκεκριμένα διασκευή. Μπορεί να πετάξει μέχρι 15.000 πόδια (4.573 μ.) ύψος, έχει μέγιστο βάρος απογείωσης 5.100 κιλά και μέγιστο βάρος προσγείωσης 4.850 κιλά (βάρος αποσκευών 180 κιλά).

Αυτό το υδροπλάνο πρόκειται να έρθει στη χώρα μας από την εταιρεία «Ελληνικά Υδατοδρόμια», από τη στιγμή που θα ξεπεράσουμε την υγειονομική κρίση που βιώνουμε. 

Πηγη: Huffingtonpost - του Δ.Μπαλή

Περισσότερα στη Huffingtonpost.gr

Η «ατμοσφαιρική ρύπανση» ή το γενετικό προφίλ ευθύνονται για την γρήγορη διάδοση του Covid-19;

Νεώτερες μετρήσεις τείνουν να αποδείξουν ότι ο ενας άρρωστος μολύνει άλλους 4-5 αντί των αρχικών εκτιμήσεων για 2,5. Γιατί γίνεται αυτό? Τι ευθύνεται για την γρήγορη διάδοσή του εκτός απο την πυκνότητα και την κινητικότητα του πληθυσμού?  Ακολουθούν ενδιαφέρουσες απόψεις που εξετάζουν το θέμα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης αλλά και το γενετικό προφίλ του πληθυσμού. 
Πηγή: https://www.efsyn.gr

Από το άρθρο της κ. Π. Νικολοπούλου Σταμάτη (Καθηγήτριας Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ, άμισθης Επιστημονικής Σύμβούλου της Μόνιμης Επιτροπής Περιβάλλοντος της Βουλής)

¨ Ζούμε σε πόλεις πυκνοκατοικημένες και η λέξη «ρύπανση» βρίσκεται στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούμε περί τίνος πρόκειται και αυτό είναι φυσικό γιατί ο αέρας που αναπνέουμε αν και φορτωμένος με «αιωρούμενα σωματίδια» είναι αόρατος. Σε δημοσίευση από το 2017 στο έγκριτο επιστημονικό περιοδικό Nature ο καθηγητής Zhang Qian του πανεπιστημίου Tsinghua του Πεκίνου μαζί με μια ομάδα λοιμοξιολόγων και γιατρών εξειδικευμένων στην περιβαλλοντική έκθεση, επεσήμανε ότι σύμφωνα με έγκυρα στατιστικά στοιχεία περισσότεροι από 3.000.000 θανάτους ετησίως οφείλονται στην ατμοσφαιρική ρύπανση και μάλιστα σε αιωρούμενα σωματίδια της τάξεως των PM 2,5.

Αλλά και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Περιβάλλοντος  έχει ήδη επισημάνει στην ετήσια έκθεση για την ποιότητα του αέρα (EEA, Quality of Air in Europe, 2019), ότι η αυξημένη θνησιμότητα στην Ευρώπη σχετίζεται με τρεις περιβαλλοντικές παραμέτρους του αναπνεόμενου αέρα: PM2,5, NO2 και Ο3. Σε τελευταία εκτίμηση του για την Ιταλία (2016 στοιχεία) αναφέρει συνολικά 76.200 θανάτους λόγω αυτών των παραμέτρων, η πλειονότητα (περίπου 77%) αφορούσε τα σωματίδια (PM2.5). Υπάρχει όμως και προ-δημοσίευση από την πληγείσα Ιταλία, από το πανεπιστήμιο της Μπολόνια ο καθηγητής Leonardo Setti στο περιοδικό  The Economist 29/3/2020 διατυπώνει την υπόθεση ότι ο Covid-19 μπορεί να βοηθείται στην νοσογόνο εξάπλωση του από την ατμοσφαιρική ρύπανση.

Υπάρχουν επιστημονικές ενδείξεις ότι τα αιωρούμενα σωματίδια PM 2,5 μπορούν να επιφέρουν τοξικές επιδράσεις στα σωματικά μας κύτταρα και είναι δυνατόν να προκαλέσουν καρκινογένεση ή και μεγάλη ανάπτυξη συνδετικού ιστού στο καρδιοαναπνευστικό σύστημα.Παρόλα αυτά δεν είναι απόλυτα αποκρυπτογραφημένη η τοξικότητα των σωματιδίων αυτών που είναι όμως γνωστό ότι στην επιφάνεια του προσκολλώνται άλλα μόρια όπως μικρόβια, ιοί, βαρέα μέταλλα, βακτήρια, μύκητες, DNA,  αρχέγονοι προκαρυωτικοί οργανισμοί και ακάρεα.

Αν και δεν είναι δυνατόν να διατυπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα εντούτοις υπάρχουν σοβαρές μελέτες που αξιολογούν συγκεκριμένα ευρήματα που επιτρέπουν την επιστημονική διαπίστωση ότι η χρόνια ατμοσφαιρική ρύπανση, με την μορφή συγκέντρωσης λεπτόκοκκης σκόνης και άλλων ρύπων,  ενεργεί ως ενισχυτικός παράγοντας σε περιπτώσεις επιδημιών. Και είναι απολύτως εύλογο ότι αυτό συμβαίνει γιατί ίσως τα αιωρούμενα σωματίδια συμπεριφέρονται τόσο ως ένα πιθανό όχημα που ενισχύει την μεταφορά και εξάπλωση του ιού αλλά και ως ένα χρόνιο παράγοντα ερεθισμού του αναπνευστικού συστήματος που φθείρει το ανοσοποιητικό σύστημα θα μπορούσε να κάνει τον πληθυσμό πιο ευάλωτο στις επιπτώσεις της επιδημίας.

Είναι γεγονός ότι η προέλευση τους είναι η βιομηχανία και οι ρύποι των μέσων μεταφοράς (οχήματα, αεροπλάνα),τα τζάκια, οι πυρκαγιές, ακόμα όμως και τα ηφαίστεια και η σκόνη που μεταφέρεται από την Αφρική. Όλα αυτά επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα με αιωρούμενα σωματίδια. Επειδή είναι μικροσκοπικά και ελαφρά τείνουν να παραμένουν στην ατμόσφαιρα περισσότερο από τα μεγαλύτερα σωματίδια και έτσι να αυξάνεται η πιθανότητα εισπνοής τους. Mελέτες ιδίως στην Κίνα (Env. Sci. Technology 2014 Feb 4; 48(3): 1499-1507 έχουν αποδείξει ότι τα αιωρούμενα σωματίδια είναι φορείς παθογόνων στοιχείων και είναι επικίνδυνα για την υγεία ιδίως ηλικιωμένων και ατόμων με προβλήματα του ανοσοποιητικού.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό γνώρισμα των μικροσκοπικών σωματιδίων είναι ότι δεν μένουν μόνο στον πνεύμονα όταν εισπνέονται αλλά περνούν και στην κυκλοφορία του αίματος και όπως προκύπτει από κλινικές παρατηρήσεις προκαλούν δυσκολίες στην αναπνοή, ερεθισμό ματιών, μύτης, λαιμού, βήχα, φτέρνισμα, διαταραχές της λειτουργίας του πνεύμονα (Lancet Commission on Pollution and Health 2015).

Είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να αναλογιστούμε και να εφαρμόσουμε την Αρχή της Προφύλαξης, ο ιατρικός κόσμος μπορεί και δικαιούται  να δώσει  στην πολιτεία και στους νομοθέτες ένα σαφές και καθαρό μήνυμα: Αυστηρότερες περιβαλλοντικές πολιτικές για την μείωση όλων των σημαντικών πηγών πρωτογενών ή δευτερογενών σωματιδίων για τη βελτίωση της ποιότητας του αέρα είναι επιτακτικές, δεδομένου ότι μαζί και με άλλους ρύπους σιγά σιγά φθείρουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που βιώνουμε δεν αφήνει αμφιβολίες ούτε δικαιολογίες για αναβολές της μείωσης όλων των σημαντικών πηγών πρωτογενών ή δευτερογενών σωματιδίων αλλά και την ευαισθητοποίηση των πολιτών ώστε να συνδράμουν στην υλοποίηση τους ώστε άμεσα να εφαρμόσουν:

• την ελαχιστοποίηση της  κυκλοφορίας κάθε οχήματος
• την απαγόρευση ανάματος τζακιών  

Ακόμα είναι επιτακτικός ο επανασχεδιασμός της βιώσιμης μετακίνησης για να καταφέρουμε αυτό που μας έδειξε ο ιός: Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την εποχή των ορυκτών καυσίμων να περιορίσουμε τους ρύπους αλλά ταυτόχρονα να μειώσουμε το αποτύπωμα του άνθρακα και έτσι να αντιμετωπίσουμε μια άλλη σημαντική απειλή που φαίνεται ότι προς στιγμή την ξεχάσαμε: την Κλιματική Αλλαγή.

Η πανδημία του COVID-19 είναι ίσως ένα παράθυρο στο μέλλον από όπου φαίνεται ο δρόμος για την απομάκρυνση μας από την ιδέα να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Ίσως είναι μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε άρρηκτα συνδεμένοι με τον αέρα που αναπνέουμε. Είναι η στιγμή μεγάλων αποφάσεων, αναγκαίων για να επιζήσουμε¨

Από συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ του Ε. Δερμιτζάκη (πρόεδρου του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας Τεχνολογίας και Καινοτομίας, καθηγητή Γενετικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γενεύης) 

¨Το γενετικό προφίλ του ασθενούς σε συνδυασμό με το γονιδιωματικό προφίλ του κορονοϊού, ευθύνονται  σε ένα μεγάλο ποσοστό για τις τεράστιες διαφορές που παρατηρούνται στα κλινικά συμπτώματα από άνθρωπο σε άνθρωπο, εκτιμά ο  και Διευθυντής στο Κέντρο Γονιδιωματικής «Health 2030» Εμμανουήλ  Δερμιτζάκης...

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες διαφορετικότητας μεταξύ των ασθενών, όπως για παράδειγμα το αρχικό ιικό φορτίο που καθορίζει το χρόνο που έχει το ανοσοποιητικό μας σύστημα να αντιδράσει, μέχρι να εξελιχθούν πλήρως τα συμπτώματα...

Όσον αφορά τον τρόπο μετάδοσης, για τον οποίο συνεχώς προκύπτουν νέα δεδομένα, ο καθηγητής γενετικής αναφέρει, ότι ο τρόπος που μεταφέρεται ο ιός στον αέρα είναι κάτι υπό διερεύνηση και οι μελέτες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας είναι πρώιμες, για να οδηγήσουν σε τελικές αποφάσεις και οδηγίες προς το κοινό. Όπως επίσης και για το θέμα της ανοσίας, εξηγεί ότι είναι  πολύ νωρίς να μιλήσουν οι επιστήμονες για αυτό: «Θα είναι ένα σημαντικό μέρος των ερευνών τους επόμενους μήνες, γιατί τα επίπεδα ανοσίας σε ατομικό επίπεδο, αλλά και στον πληθυσμό θα καθορίσουν τη στρατηγική αντιμετώπισης του ιού μέχρι να βρεθεί κάποιο φάρμακο, ή εμβόλιο.

Διαβάστε και αυτό: Ευθύνεται το γενετικό προφίλ για τη διάδοσή του?

Διαβάστε και εδώ γιατι δεν είναι προϊόν ανθρώπινης παρέμβασης

Μια ματιά στην οικονομία και τις αγορές μετά τον κορονοϊό

Η δεκαετία του 1920 δεν έμοιαζε ιδιαίτερα "ειδυλλιακή", μέχρι την εποχή που μπορούσε κανείς να την παρατηρήσει από την οπτική της υφεσιακής δεκαετίας του 1930.

Ομοίως, μετά από τη σοβαρή παγκόσμια ύφεση που πιστεύω ότι έχει εκκινήσει η κρίση του κορονοϊού, η δεκαετία του 2010 θα μοιάζει με "χρυσή εποχή" αργής αλλά σταθερής οικονομικής ανάπτυξης, με την αύξηση της απασχόλησης και την υποχώρηση του πληθωρισμού και των επιτοκίων.

Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε όταν τα πράγματα επιστρέψουν στην "κανονικότητα";

1. Η στροφή από το ελεύθερο διεθνές εμπόριο και την παγκοσμιοποίηση προς τον προστατευτισμό, η οποία άρχισε όταν η Κίνα εισήλθε στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ) το 2001 θα επιταχυνθεί.
Η μείωση της μεταποιητικής δραστηριότητας και των συναφών με αυτήν θέσεων εργασίας στη Δύση, η οποία ήταν απόρροια της παγκοσμιοποίησης, καθώς και η ευπάθεια των παγκόσμιων αλυσίδων εφοδιασμού, θα προωθήσει την στροφή προς την εθνική αυτάρκεια, με τις ελλείψεις ωστόσο που αναπόφευκτα θα τη συνοδεύουν.
Οι ελπίδες ορισμένων πολιτικών ότι ο προστατευτισμός προωθεί την αύξηση των θέσεων εργασίας και των εισοδημάτων εντός της χώρας τους θα κατακερματιστούν καθώς, όπως και στη δεκαετία του '30, τα εμπόδια στο διεθνές εμπόριο γενικά περιορίζουν την οικονομική ανάπτυξη και οδηγούν σε αποπληθωρισμό.

2. Η διακοπή λειτουργίας εταιρικών δραστηριοτήτων και δομών εκπαίδευσης λόγω του ιού αποκαλύπτει το άσκοπο μεγάλου μέρους των επαγγελματικών ταξιδιών, αλλά και του περίσσιου χρόνου που δαπανάται στις σχολικές αίθουσες ανά τον πλανήτη.
Οι αλληλεπιδράσεις πρόσωπο με πρόσωπο δεν θα εξαφανιστούν, αλλά θα μειωθούν, προς όφελος του hardware, αλλά και του λογισμικού ψηφιακών επικοινωνιών και εις βάρος των αεροπορικών εταιρειών και των ξενοδοχειακών μονάδων.
Η εργασία στο σπίτι θα γίνει ακόμα πιο διαδεδομένη και αποδεκτή.

3. Η συγκράτηση των καταναλωτών σε σχέση με τις ατομικές δαπάνες τους θα διατηρηθεί και πέραν της κρίσης του κορονοϊού, όπως συνέβη και μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2008.
Η λογική του "χρησιμοποιώ κάτι μέχρι τα όριά του πριν το πετάξω" ή του "μπορώ να κάνω ή θα αναγκαστώ να κάνω και χωρίς αυτό το προϊόν ή αγαθό" μπορεί να επικρατήσει για χρόνια, σε βάρος των καταναλωτικών δαπανών και των λιανικών πωλήσεων διεθνώς.

4. Η δημοσιονομική ώθηση θα μεγεθυνθεί, καθώς η νομισματική πολιτική αποδεικνύεται από μόνη της ανίσχυρη.
Πέραν της αναπόφευκτης αύξησης των επιδομάτων ανεργίας που θα προκληθεί από την ύφεση, καθώς και της αύξησης των κρατικών "συμπληρωμάτων" στο εισόδημα των πολιτών, είναι πιθανό να υπάρξουν σημαντικές κρατικές δαπάνες στον τομέα των υποδομών. Και οι Ρεπουμπλικανοί και οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ συμφωνούν ότι αυτό είναι απαραίτητο, ενώ η κατάρρευση των αποδόσεων των κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ (T-Bonds) ενόψει των αυξανόμενων ομοσπονδιακών ελλειμμάτων έχει μετριάσει τους φόβους στην Ουάσιγκτον για τον τεράστιο δανεισμό που συνεπάγεται η χρηματοδότηση τέτοιων ελλειμμάτων.

5. Σε περίπτωση που ο εθνικός εμπορικός προστατευτισμός δεν λάβει θηριώδη χαρακτηριστικά, η παγκόσμια προσφορά θα συνεχίσει να υπερβαίνει την παγκόσμια ζήτηση.
Η επακόλουθη στροφή στην αποταμίευση θα συμπιέσει περαιτέρω πληθωρισμό και επιτόκια.
Τα χαμηλά ποσοστά πληθωρισμού, ενδεχομένως ακόμη και η τάση αποπληθωρισμού, θα αμβλύνουν τον ζήλο για δαπάνες, περιορίζοντας περαιτέρω την όποια οικονομική ανάκαμψη.

6. Η ύφεση είναι πολύ πιθανό να εξανεμίσει τις ελπίδες επανεκλογής του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ (και του Μπ.Τζόνσον θα λέγαμε εμείς) και να δώσει στους Δημοκρατικούς τον έλεγχο του Λευκού Οίκου και του Κογκρέσου. Μετά από μια τέτοια πολιτική αλλαγή, είναι πιθανότατη η λήψη μέτρων για κάποιου είδους ομοσπονδιακό πρόγραμμα καθολικής υγειονομικής περίθαλψης στις ΗΠΑ, με κρατική χρηματοδότηση. Επίσης, θα υιοθετηθούν μέτρα φορολογικής μεταρρύθμισης για αναδιανομή εισοδήματος από τους πλούσιους προς τους φτωχούς.

7. Η "βουτιά" στις διεθνείς τιμές του αργού πετρελαίου πιθανόν να εξαναγκάσει τους Σαουδάραβες και τους Ρώσους να συνεργαστούν προκειμένου προσπαθήσουν να πετάξουν εκτός αγοράς τους παραγωγούς σχιστολιθικού πετρελαίου στις ΗΠΑ.
Οι τιμές του πετρελαίου θα ανακάμψουν στη συνέχεια στα 40 με 60 δολάρια το βαρέλι, ωστόσο οι ανθεκτικοί Αμερικανοί παραγωγοί θα επιβιώσουν και θα συνεχίσουν να τους ανταγωνίζονται, λίγα βήματα πίσω τους.

8. Η ύφεση θα ωθήσει πολλά ομόλογα μη επενδυτικής πιστοληπτικής βαθμίδας (junk), ειδικά ορισμένα του κλάδου της ενέργειας, σε χρεοκοπία.
Το διαρκώς αναπτυσσόμενο σύμπαν των "έκπτωτων αγγέλων" ή εκείνων των εκδοτών ομολόγων τα οποία θα έχουν χάσει την επενδυτική βαθμίδα, μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση των τιμών των ομολόγων επιπέδου junk και να προκαλέσει μια μαζική προσφυγή προς τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα.
Οι όροι δανεισμού θα καταστούν αυστηρότεροι, όπως συνέβη με τα στεγαστικά δάνεια μετά την κατάρρευση των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου (subprime mortgages).

9. Τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ, τα οποία είναι τα απόλυτα περιουσιακά στοιχεία - "επενδυτικά "καταφύγια", θα συνεχίσουν να είναι ελκυστικά ακόμη και με μηδενικές ή και αρνητικές πραγματικές αποδόσεις, μέσα σε ένα γενικότερο αποπληθωριστικό κλίμα.
Αντίθετα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και την Τράπεζα της Ιαπωνίας (BoJ), ωστόσο, η Federal Reserve των ΗΠΑ θα αποφύγει πιθανότατα να υιοθετήσει μία πολιτική αρνητικού βραχυπρόθεσμου επιτοκίου.

10. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα αντιμετωπίσουν πρόβλημα, καθώς η μετάβασή τους σε πιο ριψοκίνδυνα επενδυτικά προϊόντα τα τελευταία χρόνια, σε αναζήτηση υψηλότερων αποδόσεων, αποδεικνύεται επιλογή με απογοητευτικά αποτελέσματα.
Οι επιλογές τους προκειμένου να επιτύχουν φιλόδοξους στόχους επιστροφών - δηλαδή η μείωση των συνταξιοδοτικών παροχών, η αύξηση των εισφορών των εργαζομένων ή η αύξηση της χρηματοδότησης από χορηγούς - είναι όλες μη ελκυστικές.

11. Όταν οι επενδυτές αποκτήσουν τελικά μια κάποια αίσθηση του βάθους και της διάρκειας της ύφεσης, οι μετοχές θα ανακάμψουν, ωστόσο πιθανόν σε επίπεδα από 20% έως 30% χαμηλότερα από τα σημερινά.
Όπως και μετά την bear market του 2007-2009, οι μεμονωμένοι ιδιώτες επενδυτές θα αργήσουν να επιστρέψουν.
Μακροπρόθεσμα, οι μετοχές ενδέχεται να κινούνται με ρυθμούς ανάκαμψης χαμηλότερους εκείνων της πραγματικής οικονομίας, καθώς οι υψηλοί δείκτες αναλογίας τιμών προς κέρδη των τελευταίων τριών δεκαετιών θα επανέρχονται σε λογικότερα επίπεδα ή και θα υποχωρούν.

12. Ως συνήθως, θα χρειαστούν αποδιοπομπαίοι τράγοι για να αναλάβουν την ευθύνη για την κρίση του κορονοϊού και την ύφεση που ο τελευταίος εκκίνησε, μαζί με την κατάρρευση των χρηματιστηρίων.
Οι υποψήφιοι στις ΗΠΑ περιλαμβάνουν την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ιδιαίτερα τους αξιωματούχους του τομέα υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και τις αυτοματοποιημένες ψηφιακές συναλλαγές στη Wall Street. Ως συνήθως, μπορούμε να περιμένουμε περισσότερη κρατική - κυβερνητική ρύθμιση σε αυτούς τους τομείς ως απάντηση.Πηγή: Bloomberg. A.G.Shilling
Όλο το άρθρο εδώ

Αόρατο κοκτέιλ ρύπων στον Ασωπό (*)

(*) https://www.kathimerini.gr/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΛΙΟΣ

• 
  Ο Ασωπός κατάμαυρος από ρύπους των βιομηχανιών και άλλων μονάδων της περιοχής.

ΕΤΙΚΕΤΕνα μοναδικό παράδοξο αποκαλύπτει η συστηματική παρακολούθηση των υδάτων του Ασωπού στην Αττική. Ενώ η ρύπανση από χρώμιο και εξασθενές χρώμιο έχει σαφώς μειωθεί, χάρη στις προσπάθειες της προηγούμενης δεκαετίας, στο ποτάμι ανιχνεύεται ένας τεράστιος αριθμός άλλων τοξικών ενώσεων, που συνδέονται άμεσα με τη βιομηχανία και τη γεωργική παραγωγή και οι περισσότερες δεν καταγράφονται καν. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι ρύποι αυτοί, παραμένοντας στο νερό ή στο χώμα «αλλάζουν μορφή» και πολλαπλασιάζονται, με άγνωστη τοξικότητα για το οικοσύστημα και τον άνθρωπο.

Τα στοιχεία αυτά έρχονται στο φως από την τετραετή έρευνα του Εργαστηρίου Αναλυτικής Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, για λογαριασμό της Περιφέρειας Αττικής. Το πρόγραμμα στη Λεκάνη του Ασωπού (επιστημονικός υπεύθυνος ο αναπλ. καθηγητής Αναλυτικής Χημείας Νικόλαος Θωμαΐδης) αφορά όχι μόνο το νερό και τα ιζήματα του ποταμού, αλλά και τον υπόγειο υδροφορέα της περιοχής και το πόσιμο νερό, δηλαδή τις πηγές της Μαυροσουβάλας από τις οποίες υδροδοτείται η περιοχή του Δήμου Ωρωπού. Η πρωτοτυπία του συγκεκριμένου προγράμματος έγκειται στο ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα έγινε συστηματική παρακολούθηση όχι μόνο των «συμβατικών» ρύπων, αυτών που επιβάλλεται να μετρούνται από την εθνική και κοινοτική νομοθεσία, αλλά των αναδυόμενων ρύπων, δηλαδή τα χημικά που χρησιμοποιούνται καθημερινά από τους ανθρώπους (λ.χ. απορρυπαντικά) ή τη βιομηχανία και για τα οποία υπάρχει ελάχιστη εικόνα.

Η ομάδα επέλεξε δύο θέσεις δειγματοληψίας στον (αττικό) Ασωπό για νερό και ιζήματα (μία κοντά στα όρια Αττικής και Βοιωτίας και μία κοντά στις εκβολές). Εκεί τοποθετήθηκαν σταθερά μηχανήματα που λαμβάνουν 24ωρα δείγματα: το πρώτο έτος πήραν μετρήσεις για έναν ολόκληρο μήνα και τα υπόλοιπα από μία εβδομάδα σε κάθε εποχή. Επίσης ελήφθησαν δείγματα από δέκα σημεία (σε κατοικίες της ευρύτερης περιοχής) για το πόσιμο νερό και από δώδεκα γεωτρήσεις για τα υπόγεια νερά. Συνολικά συγκεντρώθηκαν 148 δείγματα τα οποία και αναλύθηκαν εργαστηριακά, «σαρώνοντας» πάνω από 60.000 ρύπους, από τους οποίους ελέγχθηκαν συστηματικά περίπου 2.500.

Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2017 και ολοκληρώνεται τον φετινό Σεπτέμβριο. Οι ερευνητές έχουν πλέον καταλήξει στα πρώτα συμπεράσματα για τον ποταμό, τα οποία ανακοινώθηκαν τους προηγούμενους μήνες σε επιστημονικά συνέδρια και περιοδικά, ενώ θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες τα συμπεράσματα για τις γεωτρήσεις και το πόσιμο νερό. «Στις μετρήσεις μας στον Ασωπό φαίνεται ότι η ρύπανση συνεχίζεται με μία σειρά από ρύπους προερχόμενους από βιομηχανική δραστηριότητα: επεξεργασία μετάλλων, υφαντουργία, βιομηχανία τροφίμων, φαρμακοβιομηχανία», λέει στην «Κ» ο κ. Θωμαΐδης. «Από τις ενώσεις που εντοπίζονται, οι πιο επικίνδυνες για την υγεία είναι εκείνες που συσσωρεύονται στο περιβάλλον και κατόπιν περνούν στην τροφική αλυσίδα και στο νερό. Για παράδειγμα, οι υπερφθοριωμένες ενώσεις, που συνδέονται με την παραγωγή των επικαλύψεων που τοποθετούνται σε δοχεία ή σακούλες τροφίμων, με την αντικολλητική επίστρωση σε μαγειρικά σκεύη ή τα πρόσθετα σε υφάσματα, έχουν συνδεθεί από μελέτες με διαταραχές του ενδοκρινικού συστήματος. Οι βενζοτριαζόλες, επίσης, που χρησιμοποιούνται ως αντιδιαβρωτικό κατά την επεξεργασία μετάλλων και εντοπίστηκαν σε μεγάλες ποσότητες στον Ασωπό, δυνητικά επηρεάζουν το οικοσύστημα – για τον άνθρωπο δεν υπάρχει επαρκής επιστημονική γνώση ακόμα».

Αντίθετα, τα επίπεδα χρωμίου και εξασθενούς χρωμίου κινούνται σε φυσιολογικά επίπεδα. «Η βιομηχανία εστίασε στο εξασθενές και στα βαρέα μέταλλα, αγνοώντας το υπόλοιπο ρυπαντικό φορτίο. Πολλά από τα χημικά που ανιχνεύουμε δεν είναι επαρκώς μελετημένα και οι διαθέσιμες τεχνολογίες δεν τα απομακρύνουν αποτελεσματικά. Πάντως, είναι δεδομένο ότι προέρχονται από τη βιομηχανική περιοχή, καθώς εντοπίζονται πιο έντονα στον σταθμό μέτρησής μας που βρίσκεται στα σύνορα της Αττικής με τη Βοιωτία».

Φάρμακα και φυτοφάρμακα

Εκτός από τη βιομηχανία υπάρχουν ακόμα δύο πηγές ρύπων του Ασωπού: οι φαρμακευτικές ενώσεις και τα φυτοφάρμακα. «Εντοπίσαμε μεγάλες ποσότητες μετφορμίνης, ένα αντιδιαβητικό φάρμακο. Με δεδομένο πως όταν η μετφορμίνη περνά από τον οργανισμό μας μεταβολίζεται και αποκτά άλλη μορφή, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως η ποσότητα που βρήκαμε απορρίφθηκε απευθείας στον Ασωπό, δεν προέρχεται από την κατανάλωση του φαρμάκου από τους ανθρώπους. Ομοίως, βρέθηκε μόνο στα ιζήματα ισοκοναζόλη, ένα αντιμυκητιασικό φάρμακο. Οσον αφορά τα φυτοπροστατευτικά, εντοπίσαμε ενώσεις που χρησιμοποιούνται σε ζιζανιοκτόνα (MCPA, μετολαχλόρη) και μυκητιοκτόνα. Οι ποσότητες δείχνουν κατάχρηση των φυτοφαρμάκων από τους γεωργούς. Το ενδιαφέρον είναι η εποχική διακύμανση και η εξέλιξή τους: για παράδειγμα, τον χειμώνα η μετολαχλόρη εντοπίζεται 32 φορές περισσότερο από ό,τι την άνοιξη. Την άνοιξη ανιχνεύσαμε τον μεταβολίτη της (σ.σ. την «εξέλιξή» της), δηλαδή η μετολαχλόρη δεν εξαφανίστηκε από το έδαφος, απλά μετασχηματίστηκε». Σε μικρότερες ποσότητες εντοπίστηκαν και πολλές ουσίες οι οποίες συνδέονται με τις συνήθειές μας και τα προϊόντα ή τα φάρμακα που χρησιμοποιούμε.

Ενα από τα σταθερά μηχανήματα που λαμβάνουν δείγματα (και από τον υδροφόρο ορίζοντα) όλο το 24ωρο.

Χάρη στις συνεχείς μετρήσεις εντοπίστηκε και το περιστασιακό... «ξεφόρτωμα» χημικών ή άλλων ουσιών στον Ασωπό. «Το ενδιαφέρον είναι ότι οι περισσότερες “διαρροές” συνδέονται με βροχοπτώσεις. Για παράδειγμα, έπειτα από μια βροχερή ημέρα εντοπίζαμε μεγάλες ποσότητες από βιοφαινόλες, δηλαδή κάποιο ελαιουργείο βρήκε ευκαιρία να πετάξει στο ποτάμι τον κατσίγαρο. Το ίδιο έχει συμβεί και με χημικά που συνδέονται με τη βιομηχανία. Δυστυχώς δεν μπορούμε να εντοπίσουμε την πηγή».

Οι επικίνδυνοι μεταβολίτες

Ενα σημαντικό ζήτημα που απασχολεί την επιστημονική κοινότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο είναι ο εμπλουτισμός του καταλόγου των ουσιών που πρέπει να παρακολουθούνται· αλλά και ο τρόπος, καθώς οι ενώσεις «εξελίσσονται» και αλλάζουν μορφή. «Οι ενώσεις αλλάζουν περνώντας μέσα από τον ανθρώπινο οργανισμό ή μέσα από αβιωτικές διεργασίες, από την παραμονή στο περιβάλλον, λ.χ. υδροδιάλυση, φωτοδιάσπαση.

Ετσι παράγονται νέες ουσίες», εξηγεί ο κ. Θωμαΐδης. «Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί οι λ.χ. δέκα ενώσεις που περνούν σε μεγάλες ποσότητες στο περιβάλλον, πολλαπλασιάζονται με άγνωστη τοξικότητα. Μπορεί μάλιστα μια ένωση να μην είναι η ίδια τόσο τοξική, αλλά ο μεταβολίτης της να είναι τοξικότερος. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αναλύουμε τα δείγματα με τις νέες μεθόδους, για να ανακαλύπτουμε τι κρύβεται».

Το πρόγραμμα παρακολούθησης του Εργαστηρίου Αναλυτικής Χημείας θα χρησιμεύσει όχι μόνο στην Περιφέρεια Αττικής, για τη λήψη αποφάσεων, αλλά και στο υπουργείο Περιβάλλοντος, στη συζήτηση που γίνεται σε επίπεδο Ε.Ε. για τις νέες χημικές ουσίες που θα πρέπει να παρακολουθούνται. «Βάσει της κοινοτικής νομοθεσίας, η χώρα πρέπει να υποβάλει στην Ε.Ε. μια λίστα των ουσιών που εκτιμά ότι ενέχουν κίνδυνο για το περιβάλλον. Κατόπιν θα πρέπει να καταρτίσει ένα διαχειριστικό σχέδιο για να βρει τις πηγές ρύπανσης και να λάβει μέτρα, τα οποία θα ελεγχθούν. Στόχος είναι η θέσπιση ορίων και σε άλλες ουσίες, που σήμερα παραμένουν αόρατες στη νομοθεσία».