Η πανάκεια της αλλαγής

Της Έλενας Αποστόλου, Δικηγόρου, αναδημοσίευση από την Αυγή

Συζητήσεις επί συζητήσεων, βαθυστόχαστες ή επιπόλαιες, γίνονται καθημερινά από κάθε Έλληνα ειδικό ή μη, για το θέμα της αναθεώρησης του Συντάγματος, τόσο για το άρθρο 16 (παιδεία), όσο και για το άρθρο 24 (περιβάλλον). Η κυβέρνηση λοιπόν της Νέας Δημοκρατίας έχει βαλθεί να αλλάξει το συνταγματικό τοπίο της Ελλάδας και οι Έλληνες ετοιμαζόμαστε να υποδεχθούμε την αλλαγή, άλλοι πρόθυμα και άλλοι όχι. Τί είναι αυτό όμως που ωθεί στην απόφαση για αλλαγή και γιατί η αλλαγή έχει ταυτιστεί πλέον με την πρόοδο; Και επιτέλους γιατί μια χώρα έχει καταλήξει να θεωρείται ότι είναι ευνομούμενη δημοκρατία μόνο όταν επικρατεί ησυχία τάξη και ασφάλεια και οι πολίτες υπνωτισμένοι δεν αντιδρούν σε τίποτα;

Θα ήθελα να αρθρώσω μια σοβαρή αντίρρηση σε όσους υποστηρίζουν ότι χρειάζονται πολλές αλλαγές στο ελληνικό κράτος προκειμένου να βρει κι αυτό το δρόμο του ανάμεσα στα άλλα προοδευμένα και αναπτυγμένα ευρωπαϊκά κράτη, χωρίς να υπεισέλθω σε θέματα ειδικά και επί της ουσίας για τις συζητήσεις περί συνταγματικών αναθεωρήσεων. Η αλλαγή είναι μια έννοια χωρίς ηθική χροιά, δεν είναι καλή ή κακή, ούτε απαραίτητα σημαίνει ώθηση προς την πρόοδο. Μπορεί κάλλιστα να ωθήσει και προς την καταστροφή. Η αλλαγή, εν προκειμένω αναθεώρηση δύο άρθρων που θεμελιώνουν σημαντικές δημοκρατικές αξίες για την παιδεία και την προστασία του περιβάλλοντος, δεν είναι πανάκεια για την αντιμετώπιση προβλημάτων που θα μπορούσαν κάλλιστα να λυθούν με άλλους τρόπους.

Δυστυχώς μέσα στο πνεύμα της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και του εκσυγχρονισμού, που τόσο όμορφα περιτυλιγμένο μας τον πλασάρουν τα δύο μεγάλα κόμματα, έχουμε καταλήξει να πιστεύουμε πως ναι, η αλλαγή είναι επιθυμητή και εντέλει επιβάλλεται, γιατί πως αλλιώς θα βάλουμε μυαλό εμείς οι Έλληνες και θα προοδεύσουμε; Ναι, λοιπόν να έρθουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια για να γίνουν ανταγωνιστικά τα οκνηρά δημόσια, ναι, να καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο για να μη μας πετάνε πέτρες οι κουκουλοφόροι, κλπ κλπ στο ίδιο πνεύμα «αλλαγής» και επιβολής τάξης, ηρεμίας και «ελκυστικού» εκσυγχρονισμού.

Ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι θα ήταν πολιτικά ωριμότερο να κατανοήσουμε πως σε μια δημοκρατία πρέπει να εκφράζονται διαφορετικές απόψεις και να ακούγονται όλες οι φωνές, όχι όμως να αφήσουμε τις σειρήνες του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού να συμπαρασύρουν και την ίδια τη δημοκρατία μας. Στην περίπτωση των συνταγματικών διατάξεων που θεμελιώνουν και θωρακίζουν την ελληνική δημοκρατία και τα δικαιώματα των ελλήνων πολιτών, δε χρειάζεται αλλαγή αλλά διατήρηση και προάσπισή τους. Το γεγονός ότι αυτές οι αξίες δεν προωθούνται καθημερινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, δε σημαίνει ότι είναι λάθος οι ίδιες και πρέπει να αλλαχθούν. Και έπειτα αν η αλλαγή είναι ο διακαής πόθος του καθενός από εμάς που έχει μπουχτίσει με την κατάντια ορισμένων φορέων ή και θεσμών του ελληνικού κράτους, μπορούμε να ικανοποιήσουμε την επιθυμία μας με το να αλλάξουμε εμείς στάση απέναντι σε όσα γίνονται. Διαδηλώσεις ,πορείες, συζητήσεις και ενημερώσεις γίνονται σε καθημερινή βάση για τα παραπάνω θέματα, ίσως με την ενημέρωση μπορέσει καθένας να συνειδητοποιήσει πόσο αναγκαία είναι η διατήρηση του ισχύοντος συνταγματικού πλαισίου και όχι η αλλαγή.