1967: Έργα που άλλαξαν τον τρόπο ανάπτυξης λογοτεχνικών ειδών και θεματολογίας

Εκατό Χρόνια Μοναξιά (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες – 1967) Είναι το βιβλίο που καθιέρωσε τον μαγικό ρεαλισμό στη διεθνή λογοτεχνία και έγινε το κύριο μανιφέστο της Λατινοαμερικανικής "Λογοτεχνικής έκρηξης".

Κεντρικοί ήρωες της ιστορίας είναι τα μέλη της οικογένειας Μπουενδία, τα οποία ακολουθεί ο αφηγητής περιγράφοντας παράξενες και φανταστικές ιστορίες από τη ζωή του καθενός. Το έργο, συγχρόνως με την αφήγηση λογικών σκέψεων και περιστατικών, διακατέχεται από το στοιχείο του παράλογου, καθώς επίσης και από στοιχεία παραμυθιού. «Έτσι, είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρει τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του. Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός. Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά. Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σε εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει να αγαπήσει τον χειρότερο εχθρό του..».

Εξερευνά βαθιά θέματα όπως η μοναξιά, η μνήμη, ο χρόνος, η ιστορία, η πολιτική και η ανθρώπινη φύση, όλα τοποθετημένα στο πλαίσιο της μυθιστορηματικής πόλης Μακόντο. Το ύφος του έργου έχει επηρεαστεί από το μοντερνισμό (ευρωπαϊκό και βορειοαμερικάνικο) καθώς και το κουβανέζικο λογοτεχνικό κίνημα Vanguardia. Είναι ένα κλασικό παράδειγμα μαγικού ρεαλισμού, μιας λογοτεχνικής τεχνικής που συνδυάζει τον υπερβατικό με τον καθημερινό κόσμο με τρόπο που φαίνεται φυσικός και αβίαστος. Η αφηγηματική δομή, η χρήση χρονολογικών κύκλων και η πλοκή που ακολουθεί πολλές γενιές της οικογένειας Μπουένδια είναι στοιχεία καινοτομίας.

Επηρέασε αμέτρητους συγγραφείς παγκοσμίως. Παραμένει ένα από τα πιο σημαντικά και ευρέως αναγνωρισμένα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, με συνεχόμενη ακαδημαϊκή και λαϊκή αποδοχή.

Ο Μαιτρ και η Μαργαρίтα (Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ – 1967) Αν και γράφτηκε δεκαετίες νωρίτερα (1928-1940), δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Ρωσία το 1967 και άσκησε τεράστια επιρροή, αποκαλύπτοντας μια εναλλακτική πνευματική παράδοση εντός του ρωσικού κανόνα.

Ένα μυθιστόρημα που συνδυάζει σατιρική κωμωδία, γοτθικό φανταστικό, ιστορική αφήγηση και θρησκευτική αλληγορία με αξιοθαύμαστο τρόπο. Η δομή του, με τρεις διακριτές, αλλά αλληλοσυμπλεκόμενες αφηγηματικές γραμμές (η δράση και οι περιπέτειες του διαβόλου στη Μόσχα, η σχέση και επικοινωνία του Πόντιου Πιλάτου με τον Ιησού και ο έρωτας της Μαργαρίτας και του Μαιτρ), ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Επικεντρώνεται σε αιώνια θέματα όπως η ουσία και η σύμφυση του καλού και του κακού, η ελευθερία της τέχνης απέναντι της καταπίεσης, η ελευθερία επιλογής και η θρησκευτική πίστη, η ανθρώπινη φύση και η «απάνθρωπη» αμαρτία.

Η σάτιρα, το δράμα, η κωμωδία, η σύγχρονη διήγηση και η φιλοσοφική περιπλάνηση συνθέτουν ένα συγκλονιστικό σύνολο. Ο μεγάλος έρωτας που αντιμετωπίζει πολλά εμπόδια από τη κοινωνία της εποχής και απρόσμενα βοηθιέται από το διάβολο, που έχει κωμικοτραγικές και βαθιά φιλοσοφημένες περιπέτειες στη σοβιετική Μόσχα, ενώ στη διήγηση παρεμβάλλονται σύντομα αποσπάσματα που περιγράφουν το αδιέξοδο του Πόντιου Πιλάτου.  Εξετάζει την Σοβιετική γραφειοκρατία, τη πιθανότητα ύπαρξης μεταφυσικών όντων, την ιστορικότητα ή μη των Ευαγγελίων και το θέμα του ιδανικού έρωτα. Το όνομα της ηρωίδας, παραπέμπει τόσο στο Γκαίτε, όσο και στη Μαργαρίτα της Γαλλίας (Reine Margot), που αποτέλεσε και ηρωίδα του Αλέξανδρου Δουμά (πατέρα) και στοχοποιήθηκε από την αυλή, εξαιτίας των προοδευτικών της απόψεων.                                                                          

Θεωρείται αριστούργημα της ρωσικής και παγκόσμιας λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, με μια λατρεία που συνεχίζει να μεγαλώνει παγκοσμίως.

Το Αστείο (Μίλαν Κούντερα) Σάτιρα για τη φύση του ολοκληρωτισμού της κομμουνιστικής περιόδου. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στην Τσεχοσλοβακία.  Ο πρωταγωνιστής, φοιτητής Λούντβικ, στέλνει ένα φαινομενικά αθώο, ειρωνικό καρτ-ποστάλ σε μια φίλη του, με σχόλια όπως: «Ο αισιόδοξος είναι το όπιο του λαού! Ένα “υγιές” κλίμα βρωμάει ηλιθιότητα! Ζήτω ο Τρότσκι!» Η πράξη αυτή έχει ως συνέπεια να αποβληθεί από το Πανεπιστήμιο, να διαγραφεί απ’ το Κομμουνιστικό κόμμα, και να σταλεί σε καταναγκαστική εργασία. Το μυθιστόρημα αναπτύσσει την προσωπική του ζωή, τις ερωτικές του σχέσεις, τις φιλίες αλλά και την ένταση μεταξύ ιδεολογίας, πίστης (συχνά χριστιανικής) και παράδοσης. Χωρίζεται σε επτά μέρη, με αφηγηματικές μετατοπίσεις — εναλλαγές αφηγητών — που επιτρέπουν την παρουσία διαφορετικών οπτικών: του Ludvík, εραστών και φίλων του.

Το παρελθόν και το παρόν αλληλοεπιδρούν: η επίδραση ενός “αστείου” που έγινε σε νεανική ηλικία επηρεάζει ολόκληρη τη ζωή του ήρωα, η αίσθηση της εκδίκησης, η αποξένωση, η τραγική συνειδητοποίηση ότι οι πράξεις, τα ιδανικά, ακόμη και τα πιο “αθώα”, κάτω από ένα ολοκληρωτικό ή περιοριστικό καθεστώς, μπορεί να έχουν καταστρεπτικές συνέπειες.

Είναι καινοτόμο στη δομή του, χρησιμοποιώντας πολλαπλές αφηγηματικές οπτικές γωνίες και έναν μη γραμμικό χρόνο για να διερευνήσει πώς η προσωπική ιστορία διαστρεβλώνεται από την ιδεολογία. Η αφηγηματική δομή (διαφορετικές φωνές, παρελθόν / παρόν) επιτρέπει μια πολυπρισματική εξέταση των χαρακτήρων, των ιδεών, της συνέπειας ιδανικών και πραγματικότητας. Η γραφή του συνδυάζει το φιλοσοφικό με το αφήγημα.

Εξετάζει βαθιά τα θέματα της πολιτικής λήθης και μνήμης, του τραύματος, του ειρωνικού χιούμορ ως μηχανισμού επιβίωσης και της σύγκρουσης μεταξύ του ατόμου και της ιστορίας. Αναδεικνύει πώς η πολιτική ιδεολογία και η καταστολή επεμβαίνουν στη ζωή, στο συναίσθημα, στην ελευθερία της έκφρασης. Το “αστείο” γίνεται μεταφορά για το πώς η εξουσία μπορεί να παρεξηγήσει, να τιμωρήσει, να εκμηδενίσει.

Ήταν ένα από τα κύρια κείμενα της "Άνοιξης της Πράγας" και έγινε σύμβολο της αντίστασης ενάντια στον ολοκληρωτισμό. Ξεκίνησε τη διεθνή καριέρα του Κούντερα και άνοιξε το δρόμο για άλλους συγγραφείς. Παραμένει ένα θεμελιώδες έργο για την κατανόηση της εποχής του Ψυχρού Πολέμου και της ανθρώπινης εμπειρίας στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Επηρέασε βαθιά τη μετά κομμουνιστική λογοτεχνία της Κεντρικής Ευρώπης, καθώς και τη σκέψη γύρω από την ατομική ευθύνη, τη μνήμη, το χιούμορ ως μορφή αντίστασης.

Στα ελληνικά πρωτοκυκλοφόρησε το 1971 από τις εκδόσεις Κάλβος σε μετάφραση Ανδρέα Τσακάλη

Παρασκευάς ή στις μονές του Ειρηνικού (Μισέλ Τουρνιέ) Είναι μια επανερμηνεία και αποδόμηση του μύθου του Robinson Crusoe, όπως τον έγραψε ο Defoe, αλλά με φιλοσοφικές, ψυχολογικές και πολιτισμικές προεκτάσεις. Εξετάζει τη σχέση Πολιτισμού-Φύσης, εξουσίας, μοναξιάς, τι σημαίνει “άλλος πολιτισμός”. Είναι μυθιστόρημα ταυτότητας, μεταμόρφωσης, και αναστροφής της αποικιακής προσέγγισης.

Ο Ροβινσώνας ναυαγεί σε ένα ερημονήσι που ονομάζει “Ελπίδα¨. Αρχικά προσπαθεί να επιβληθεί στη φύση, να οργανώσει τον χώρο, να εδραιώσει την τάξη. Με την άφιξη του “Παρασκευά”, ενός ανθρώπου που αντιπροσωπεύει τη φύση, το αρχέτυπο του ¨Άλλου¨, έρχεται σε κρίση: ο πολιτισμός του, οι αντιλήψεις του περί κυριαρχίας πάνω στη φύση και τον άνθρωπο, αμφισβητούνται. «Δεν είναι πια ο Ροβινσώνας που διδάσκει πολιτισμό στον Παρασκευά, αλλά ο Παρασκευάς που διδάσκει την άγρια ζωή στον Ροβινσώνα». Μέσα από αυτήν την σχέση παρατηρείται μια μεταμόρφωση (ψυχολογική, φιλοσοφική) του Ροβινσώνα: εγκαταλείπει σταδιακά την επιδίωξη να επιστρέψει στην ανθρώπινη κοινωνία με τους κανόνες της, την εξουσία του ανθρώπου πάνω στη φύση, αποδέχεται την απλότητα, τη σύνδεση με το φυσικό στοιχείο, το “Άλλο” ως πηγή γνώσης και αλλαγής. Όταν μετά από 28 χρόνια έρχεται ένα πλοίο στο νησί, ο Ροβινσώνας αποφασίζει να μην φύγει, αλλά ο Παρασκευάς εξαφανίζεται. Σκέφτεται να αυτοκτονήσει, όταν βλέπει να εμφανίζεται ένα μικρό παιδί, ένα ναυτόπουλο, που εγκατέλειψε το πλοίο λόγω κακομεταχείρισης. Ο Ροβινσώνας ονομάζει το νέο του σύντροφο Πέμπτη - ημέρα ξεκούρασης για τα παιδιά - και τον μυεί με τη σειρά του στην άγρια ​​και φυσική ζωή.   

Αυτό το έργο άλλαξε ριζικά τον τρόπο με τον οποίο η δυτική κουλτούρα αντιλαμβάνεται αυτόν τον μύθο. Εισήγαγε μια μετα-μοντερνιστική, αντί-αποικιακή ανάγνωση που επηρέασε τη λογοτεχνική θεωρία και τη φιλοσοφία. Εξερευνά θέματα όπως: η "άγρια" κατάσταση έναντι του "πολιτισμού", η κατασκευή της πραγματικότητας και η σχέση μεταξύ του Εγώ και του Άλλου, η μοναξιά, η ψυχή του ανθρώπου όταν απογυμνώνεται από τις κοινωνικές του ταυτότητες, το άλλο ως καθρέφτης.

Είναι ένα κλασικό έργο της γαλλικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα και συνεχίζει να μελετάται εκτενώς σε πανεπιστημιακά προγράμματα λογοτεχνίας και φιλοσοφίας. Σε μετάφραση του Χρήστου Λάζου κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Εξάντας το 1986

Το Ποδόσφαιρο της Χρονιάς (Κενζαμπούρο Όε) Πολύ σημαντικό έργο για την Ιαπωνική μεταπολεμική λογοτεχνία, που ασχολείται με τα τραύματα της σωματικής αναπηρίας, ψυχολογικών ενοχών και ευρύτερα ζητήματα πολιτισμού, ταυτότητας και γλώσσας.

Το μυθιστόρημα εξετάζει τη ζωή δύο αδελφών, του Μιτσουσάμπουρο, που είναι άτομο με προβλήματα όρασης και παντρεμένος καθηγητής αγγλικών στο Τόκιο, και του νεότερου αδελφού του Τακάσι, ο οποίος επιστρέφει από τις ΗΠΑ. Ο Μιτσουσάμπουρο και η γυναίκα του έχουν αφήσει το παιδί τους με ειδικές ανάγκες σε ίδρυμα. Ο Τακάσι αντιμετωπίζει εσωτερικά σκοτεινά βιώματα, συμπεριλαμβανομένης της ενοχής για την αυτοκτονία της αδελφής τους, μετά από ερωτική σχέση που είχε εκείνος με αυτήν. Η αφήγηση περιπλέκεται επίσης με το παρελθόν της οικογένειας: την ιστορία του προπάππου, που είχε συμμετάσχει σε κάποια αποτυχημένη εξέγερση γύρω στα 1860 (πρώτο έτος της εποχής Man’en), γεγονός που λειτουργεί ως ιστορικό παράλληλο με τα τραύματα και τις κρίσεις των χαρακτήρων στο παρόν.

Κεντρικά θέματα: οικογενειακή ενοχή, ψυχολογικός και ηθικός ανταγωνισμός, η αίσθηση της αποξένωσης, η σχέση παρελθόντος-παρόντος, ιστορικής μνήμης και ατομικής ευθύνης. Υπάρχει επίσης έντονη συμβολική χρήση των φυσικών τοπίων και της παράδοσης, καθώς οι χαρακτήρες επιστρέφουν στη γενέτειρά τους, έρχονται αντιμέτωποι με τα ιστορικά και οικογενειακά ιδεώδη και τις απογοητεύσεις.  Η συμβολική διάσταση της ιστορίας — ιστορικές εξεγέρσεις, προσωπικά τραύματα, κοινωνική αλλαγή — το καθιστούν έργο που υπερβαίνει την περίπτωση μιας οικογενειακής τραγωδίας και αγγίζει ευρύτερα ζητήματα πολιτισμού, ταυτότητας και γλώσσας.

Το έργο θεωρείται από τα πιο ώριμα και πολυδιάστατα του Ōe, καθώς αντιμετωπίζει μνήμες, ηθικά διλήμματα, τα ταυτοτικά ζητήματα του μεταπολεμικού και του σύγχρονου ιαπωνικού κοινωνικού πλαισίου.

Οι εξομολογήσεις του Νατ Τέρνερ (Γουίλιαμ Στάιρον) Παρουσιάζει τη ζωή ενός μορφωμένου Αμερικανού σκλάβου και θρησκευτικού προφήτη που οργάνωσε μια εξέγερση σκλάβων στη Βιρτζίνια το 1831, η οποία είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο πολλών λευκών και μεγάλο κοινωνικό αναβρασμό.

Η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο, με τον ίδιο τον Νατ να αφηγείται από τη φυλακή, λίγο πριν την εκτέλεσή του. Μέσα από αναδρομές στη ζωή του, βλέπουμε τις κακουχίες της σκλαβιάς: τη βία, την αδικία και τη θρησκευτική του πίστη που τον καθοδηγεί. Ο Νατ βιώνει την σκλαβιά με μια σύνθετη ηθική και ψυχική κατάσταση - πίστη, ενοχή, απογοήτευση, πάθος για ελευθερία - όλα συγκρούονται με τους περιορισμούς που του επιβάλλουν οι συνθήκες.

Έχει την έμπνευση του στην ιστορία - τη μοναδική εξέγερση σκλάβων στην αμερικανική ιστορία. Πριν τον απαγχονίσουν, υπαγόρευσε μια τελική διαθήκη, ένα έγγραφο που υπάρχει ακόμα. Αλλά το βιβλίο του Styron δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια επινοημένη εκδοχή αυτού του κειμένου, που πλημμυρίζει από πίκρα και φωτιά. Τροφοδοτεί το μυαλό ενός ανθρώπου που πίστευε ότι είχε οριστεί να σφάζει λευκούς ως αντίποινα για τις δοκιμασίες της σκλαβιάς, αλλά που βρέθηκε σχεδόν ανίκανος να βάλει τη λεπίδα. Εφαρμόζει ευρύτερα φανταστικά στοιχεία, ξαναχτίζοντας τον χαρακτήρα του Turner με έμφαση στην ανθρώπινη ψυχή και το εσωτερικό χάος, όχι μόνο στη δράση. Ο  Νατ όπως τον φαντάζεται ο συγγραφέας δεν είναι άγιος από γύψο, ούτε τέρας από χαρτόνι. Είναι ένας άνθρωπος, του οποίου οι άγριες επιθυμίες σχηματίστηκαν στο καζάνι ενός καθεστώτος μίσους.

Αντιπαραβάλλει ντοκουμέντα με μυθοπλασία, ανοίγοντας ερωτήματα για το ποια είναι η “αλήθεια” όταν γράφεις ιστορία, για τη δυνατότητα της λογοτεχνίας να ανασυνθέτει το παρελθόν, αλλά επίσης και για τους κινδύνους της καταχρηστικής μυθοπλασίας.

Προκάλεσε τεράστιο διαπολιτισμικό διάλογο και διαμάχη στις ΗΠΑ, αλλά η σημασία του είναι πιο πολύ ιστορικά και κοινωνικά εντοπισμένη, παρά καθαρά λογοτεχνική. Προκάλεσε έντονες αντιδράσεις λόγω της προσέγγισης ενός λευκού συγγραφέα που από κάποιους «λανθασμένους» ισχυρισμούς υποτίθεται ότι παίρνει το μέρος του αφροαμερικανού εξεγερμένου.

Ένας Σπόρος Σταριού (Νγκούγκι Γουά Τιονγκ'ο) Θεμελιώδες έργο για την Αφρικανική λογοτεχνία, που σηματοδοτεί τη μετάβαση του συγγραφέα στη γλώσσα Kikuyu. Ο τίτλος παραπέμπει στη βιβλική ιδέα ότι κάτι πρέπει να πεθάνει για να φέρει καρποφορία - η θυσία ως μεταφορική αλλά και πραγματική διαδικασία αλλαγής. Η επιρροή του είναι τεράστια στην Αφρική και στη μετα-αποικιακή θεωρία.

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται σε ένα χωριό της Κένυας, λίγες ημέρες πριν από την ανεξαρτησία της. Ο Mugo, ένας ήσυχος, μοναχικός άνθρωπος, έχει ένα μυστικό: πρόδωσε τον ηγέτη της εξέγερσης Kihika, γεγονός που τον βασανίζει ψυχικά. Ο Kihika σκοτώνεται ως μάρτυρας. Ο Gikonyo, που συνελήφθη και είναι φυλακισμένος, του οποίου η σχέση του με τη γυναίκα του Mumbi, περνάει κρίση αφού κατά τη διάρκεια της κράτησής του η Mumbi γεννά παιδί. Ο Karanja, πατέρας του παιδιού και παρακλάδι των διαπλεκόμενων σχέσεων  έρωτα, πολιτικής και προδοσιών. Την ημέρα της ανεξαρτησίας, οι χωρικοί σχεδιάζουν να τιμήσουν τον Kihika, με την παράλληλη δημόσια τιμωρία του προδότη που τον παρέδωσε. Ο Mugo τελικά αναλαμβάνει να αποκαλύψει την αλήθεια για τη δική του πράξη προδοσίας.

Η πλοκή κινείται με ανάδρομες αφηγήσεις, καθώς οι χαρακτήρες αναπολούν, βιώνουν ενοχές, προδοσία, θυσία, την πίεση της συλλογικής μνήμης. Εξετάζει πώς οι προσωπικές πράξεις (προδοσίες, ενοχές, θυσίες) συνδέονται με το συλλογικό πεπρωμένο μιας χώρας που περνάει από αποικιοκρατία σε ανεξαρτησία. Η μνήμη, η ιστορία, το συναίσθημα του μαρτυρίου γίνεται κεντρικό στοιχείο. Εντάσσεται στη λογοτεχνία του αποικιακού και μετα-αποικιακού κόσμου, επιδεικνύοντας πως η ανεξαρτησία δεν είναι μόνο πολιτική χειραφέτηση αλλά και εσωτερική, ψυχική, κοινωνική.

Θεωρείται το πιο ώριμο από τα πρώτα έργα του Ngũgĩ wa Thiong’o, μια ώθηση προς πιο περίπλοκη δομή, πολυφωνία, και βαθύτερη πολιτική / ηθική διαπραγμάτευση. 

Πινακοθήκη Τέχνης Buronzu. Η μούσα της αφύπνισης

Πραγματεία περί Πάθους (Γκεντούν Τσόφελ)  Ένα μοναδικό και σημαντικό φιλοσοφικό και ποιητικό κείμενο από τον Θιβετιανό πολυμαθή, που ολοκληρώθηκε το 1939 και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά μετά θάνατον. Είναι σπάνιο παράδειγμα δημοσίως γνωστού Θιβετιανού ερωτικού ποιητικού έργου με τόσο άμεση και αποκαλυπτική γλώσσα.

Ο Gendün Chöphel, πρώην μοναχός, μετά την παραίτηση από τους μοναστικούς όρκους, γράφει το έργο μέσα σε ένα πλαίσιο προσωπικής ελευθερίας, αντιπαράθεσης με θρησκευτικές / κοινωνικές απαγορεύσεις, και με έμφαση στη σεξουαλική απόλαυση ως ανθρώπινο δικαίωμα. Γραμμένο σε τετράστιχα, αυτό το ποιητικό και πρακτικό έργο εμπνεύστηκε τόσο από την ανάγνωση και τη μερική μετάφραση του Κάμα Σούτρα, όσο και από τη δική του πρόσφατη και παραγωγική σεξουαλική αφύπνιση. Το έργο στοχεύει να παρέχει εκτενή καθοδήγηση σχετικά με την ετεροφυλοφιλική ερωτική ζωή και τη σεξουαλική ευτυχία, τόσο για γυναίκες όσο και για άνδρες με ένα απροκάλυπτα δημοκρατικό πνεύμα. Πρώην μοναχός πλέον, ο Chöphel ήταν πρόθυμος να συγκρίνει ευνοϊκά τις λεπτομερείς σεξουαλικές του οδηγίες (γραμμένες από λαϊκή οπτική γωνία) με εκείνες που περιέχονταν σε ένα προηγούμενο - και πολύ λιγότερο σαφές - έργο με παρόμοιο τίτλο που συνέθεσε ο Mipham ο Μέγας.

Το έργο έχει στοιχεία Θιβετιανής παράδοσης και ινδικών επιρροών, καθώς ο συγγραφέας έζησε στην Ινδία, μελέτησε σανσκριτική λογοτεχνία, και είχε εμπειρίες που τον έκαναν να συγκρίνει / συνδυάσει πολιτισμικά στοιχεία. Υπογραμμίζει τη σύγκρουση μεταξύ πολιτισμικής / θρησκευτικής παράδοσης και της ανθρώπινης φύσης, της προσωπικής ελευθερίας, καθώς και της ηθικής γύρω από τον έρωτα και την σεξουαλική έκφραση. Είναι έργο που διεκδικεί την αξία του πάθους ως πηγή γνώσης, χαράς, συναισθηματικής και σωματικής εμπειρίας, όχι ως κάτι που πρέπει να καταπνίγεται ή να ελέγχεται.