Του Τάκη Δημητρακόπουλου
Η θάλασσα καθρέφτης ακύμαντη κάτι γλάροι παίζουν στο ακρωτήρι, τα πουλιά τρέχουν να φιάξουν φωλιές ένας γέρο κότσυφας κατοπτεύει τον χώρο όσο η θηλυκιά κλωσάει , και που και που της φέρνει φαγητό.
Η καημένη εκείνη ξέρει πως είναι ευάλωτη πως είναι εύκολη λεία στους εχθρούς αλλά το ένστικτο την κρατάει εκεί... Έχω δει την φωλιά αλλά δεν πλησιάζω μην τρομάξουν και την αφήσουν φοβισμένα. Ήταν και πέρσι εκεί, είχα δει τους νεοσσούς με την απίστευτη όρεξη να φωνάζουν με τα ράμφη ορθάνοικτα βιαστικοί να "πάρουν" φτερό να πετάξουν ...
Η εποχή της γονιμότητας τα έντομα εν αγνοία τους επικονιάζουν και γονιμοποιούν τα λουλούδια δέντρων και θάμνων ο σπόρος ταξιδεύει αφού σκίστηκε στα δυό μισός στο βάθος να βρεί νερό και μισός προς την επιφάνεια να συναντήσει τον Ήλιο. Άραγε πονάνε και οι σπόροι όταν "γεννούν" ποιος ξέρει
Ένας κορυδαλλός τιτιβίζει κι αυτός καθισμένος στο σύρμα. Σπάνια εικόνα αλλά τώρα έχει την ευθύνη της προστασίας της φωλιάς.
Και να τα χελιδόνια μαζεύουν λάσπη και χτίζουν ή επισκευάζουν τις φωλιές τους . Κάπου μακριά ακούγεται ένας κούκος που ότι κι αν λένε την φέρνει την Άνοιξη . Ένα σμήνος τρυγονιών πετάει χαμηλά πάνω από την θάλασσα προς τον Χτυπά και ο τσαλαπετεινός σκαλίζει κι αυτός στο χώμα του μικρού πάρκου να βρεί τροφή γι αυτόν την σύντροφο ή τα μικρά του ποιος ξέρει.
Η ομορφιά του κόσμου λέω αλλά σκεφτείτε πόση αγριότητα στον αγώνα της επιβίωσης ... Ο θάνατος σου η ζωή μου νόμος αιώνιος που ισχύει και εφαρμόζεται ακόμη και μέσα στην ήρεμη και ακύμαντη θάλασσα.
Εκεί κάπου στην <<μύτη>> στο ακρωτήρι μικρά ψάρια πηδούν έξω από το νερό απελπισμένα πίσω τους σίγουρα ο θηρευτής ... Είχε δίκηο ο παλιός φίλος μου είχε και σ' αυτό δίκηο. Δεν υπάρχει τόπος πουθενά στην γη που να μην ισχύει ο νόμος της επιβίωσης, πουθενά ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου