«Είναι καταστροφή τα μέτρα λιτότητας»
Η περίπτωση της Ελλάδος αντικατοπτρίζει αρκετά κρίσιμα προβλήματα στο τρέχον τοπίο του financialization (χρηματοοικονομικού ; χρηματιστηριακού καπιταλισμού;) - και χρειάζεται να τη δούμε σε μια ευρύτερη εικόνα προκειμένου να αξιολογήσουμε τη φύση της και το αν τα μέτρα λιτότητας θα δουλέψουν ή όχι.
Πρώτον, αποτυπώνει τον καταστρεπτικό ρόλο των νέων χρηματοοικονομικών εργαλείων όπως τα παράγωγα και τον καταστροφικό ρόλο μεγάλων ιδρυμάτων όπως η Goldman Sachs στη δημιουργία αυτών των τεράστιων προβλημάτων. Η Goldman Sachs και άλλες τεράστιες εταιρείες του χρηματοπιστωτικού τομέα έβγαλαν εκατομμύρια δολαρίων από τη δημιουργία διαβολικών παραγώγων που επέτρεψαν στις ελληνικές κυβερνήσεις να κρύψουν από τους πολίτες τους τεράστια ποσά δανεισμού και ώθησαν την Ελλάδα στην κρίση χρέους πέρα από αυτά που γνώριζαν οι έλληνες πολίτες.
Δεύτερον, οι οίκοι αξιολόγησης. Ηταν εν μέρει υπεύθυνοι για τη διάδοση τοξικών και καταστρεπτικών χρηματοπιστωτικών αξιών. Κέρδισαν εκατομμύρια σε αμοιβές προσφέροντας γελοίες αξιολογήσεις και παράλληλα κέρδισαν υποβαθμίζοντας το ελληνικό χρέος και κατά συνέπεια βοηθώντας στην τεράστια αύξηση των επιτοκίων με τα οποία χρεώνουν την ελληνική κυβέρνηση τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Αντί να χορηγούν μια αληθινή πληροφορία για την ασφάλεια του δημόσιου χρέους- που ο οποιοσδήποτε μεγάλος επενδυτής μπορεί να κρίνει από μόνος του- λειτουργούν σαν ένα παγκόσμιο καρτέλ χειραγώγησης των πιστώσεων, σηματοδοτώντας πότε πρέπει να αυξηθούν τα επιτόκια, εμποδίζοντας τον ανταγωνισμό στις κεφαλαιαγορές ο οποίος ενδεχομένως να οδηγούσε σε χαμηλότερα επιτόκια το δημόσιο χρέος.
Ενα διεθνές ινστιτούτο έπρεπε να προσφέρει αξιολογήσεις δημόσιου χρέους. Αυτό θα βοηθούσε τον ανταγωνισμό στις πιστωτικές αξιολογήσεις και θα μείωνε τον μονοπωλιακό ρόλο των κορυφαίων οίκων αξιολόγησης.
Από τα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν, τα αποτελέσματα πιθανόν να είναι καταστροφικά όπως ήταν για τόσες άλλες χώρες που έπεσαν θύματα των διαρθρωτικών προγραμμάτων του ΔΝΤ.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη να κινηθεί προς την κατεύθυνση της οικονομικής ανάπτυξης και της αύξησης της απασχόλησης, όμως αυτό δεν θα συμβεί με τα νεοφιλελεύθερα μέτρα λιτότητας. Ο δρόμος της εξόδου είναι η καταστροφή της ιδεολογικής ηγεμονίας της χρηματοοικονομικής ορθοδοξίας. Εάν κάτι πρέπει να μάθουμε από αυτήν την κρίση, είναι ότι πολιτικές οι οποίες βάζουν την τραπεζική πάνω από την πραγματική οικονομία προορίζονται να μας καταστρέψουν. Πληθωρισμός-στόχος και απελευθέρωση των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών αποτελούν παραδείγματα αυτών.
Ο στόχος πρέπει να είναι η πραγματική επένδυση, η πραγματική δημιουργία απασχόλησης. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι τίποτα άλλο από ένας μηχανισμός διευκόλυνσης αυτών. Η κυβέρνηση, τα συνδικάτα, οι οργανώσεις των αγροτών, πρέπει να σταματήσουν να ακούν αποκλειστικά τις συμβουλές των τραπεζιτών για την οικονομία και να ακούσουν περισσότερο αυτούς που εμπλέκονται στην πραγματική οικονομική δραστηριότητα -τους εργαζόμενους, τις βιομηχανίες, τους αγρότες. Γνωρίζουν τι θέλουν από το χρηματοπιστωτικό σύστημα: περισσότερη και καλύτερη πίστωση, μεγαλύτερη πρόσβαση στις τραπεζικές διευκολύνσεις, καλύτερα ασφαλιστικά πακέτα. Ο επανασχεδιασμός της πολιτικής οικονομίας και των ινστιτούτων που υπηρετούν τις ανάγκες των ανθρώπων είναι ο μοναδικός δρόμος εξόδου από τις διαρθρωτικές κρίσεις της καπιταλιστικής οικονομίας.
Gerald Epstein, καθηγητής Οικονομικών και συνδιευθυντής του Political Economy Research Institute στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου