Άδειο το καράβι,
χωρίς κωπηλάτες, χωρίς καπετάνιο,
χωρίς πανιά και άρμπουρα,
ακυβέρνητο.
Μόνος, σύντροφε! Καταπέλαγα!
Των Σειρήνων το τραγούδι παραγλύκανε;
Η Σκύλλα κι η Χάρυβδη έβγαλαν κι άλλα κεφάλια;
Των λωτών οι τιμές μειώθηκαν;
Πολλοί κοιτάνε, κάνουν, από μακριά, σινιάλα,
μα δεν μπαρκάρουν!
Διστάζουν; Φοβούνται;
Απ’ τη στεριά μαντήλια κουνούν!
Και τα κύματα όλο κι αγριεύουν
κι οι άνεμοι κόντρα, δυναμώνουν.
Βλέπω όμως σύντροφε,
αραιά – αραιά, αλλά τα βλέπω
κι άλλα καράβια θαλασσοδέρνονται,
χωρίς πανιά κι αυτά,
χωρίς πυξίδα.
Έναν όρμο να βρούμε,
ήρεμος πολύ κι αν δεν είναι δεν πειράζει,
αλλά να βρούμε έναν όρμο
και κομμάτι – κομμάτι απ’ τα σκαριά μας
ένα καινούργιο να φτιάξουμε καράβι,
να το πούμε «Ουτοπία»,
να το καλαφατίσουμε
και να μπούμε όλοι μέσα!
Με πορτολάνους
τα όνειρα των παιδιών του αύριο,
τιμώντας το χθες και μπούσουλα
την ανάγκη του σήμερα,
να καβατζάρουμε τον καιρό,
να ορθοπλωρίσουμε
και να σαλπάρουμε.
Την ουτοπία
να κάνουμε ζωή!
3/6/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου