Ένα δώρο για τις γιορτές που έρχονται: "Focus Anima" της Κατερίνας Γιαμά (με φωτογραφίες της Ζησούλας Ντάσιου)

 " Η φαντασία είναι ένα είδος οικονομικού μετανάστη. Έχει ταχθεί να "μετακομίζει" όταν δεν διαθέτει τα μέσα για να επιβιώσει".

"Την αποκαλούσαν αλαφροϊσκιωτη, μυστήριο τρένο, ξινή, ιδιόρρυθμη και δύσκολη στο να συνάψει φιλικές σχέσεις. Με τους άνδρες όμως η Στεφανία έβρισκε έναν κώδικα επικοινωνίας που όσοι δεν τον καταλάβαιναν, δεν προχωρούσαν σε περαιτέρω προσέγγιση.΄Αρεσε πολύ στους ιδιόρρυθμους όπως εκείνη, στους κουλτουριάρηδες και στους τύπους που ασχολούνταν με τη μουσική, τη φωτογραφία, και με οτιδήποτε παρέπεμπε σε δημιουργική προσωπικότητα πέρα από σφιχτά πλαίσια και δυσκολονόητες ορολογίες. 

Είχε τον τύπο της γυναίκας  που η έμφυτη μελαγχολία και σοβαρότητα στο βλέμμα, η ανεπιτήδευτη νωθρότητα στις κινήσεις και οι λιγοστές κουβέντες που έβγαιναν απ΄τα χείλη της, τραβούσαν σαν μαγνήτης. Οι γυναίκες την επέλεγαν για το χάρισμά της ν΄ακούει χωρίς να κρίνει και οι άνδρες για τη γοητεία της μοναχικής της παρουσίας. Η Στεφανία δεν πολυκυκλοφορούσε, όταν όμως το έκανε έκρυβε στην τσάντα της τη φωτογραφική μηχανή. Κάθε βόλτα, τέσσερις ή πέντε φωτογραφίες. ΄Ενα υλικό πολύτιμο για το σκοπό της.

Γύριζε στο σπίτι και ταξινομούσε σε ηλεκτρονικούς φακέλους τις φωτογραφίες. Αποκάτω έμπαιναν τίτλοι και ημερομηνίες. Το σπίτι της μεταμορφωνόταν σε στούντιο επεξεργασίας υλικού και έμπνευσης.΄Ηταν σα να μην υπήρχε κόσμος από εκεί και πέρα, σα να μη χτυπούσαν τηλέφωνα. Τα μάτια της εστίαζαν πάνω στην οθόνη και ακίνητη έψαχνε να βρει τίτλους, λέξεις πάνω στο θέμα της φωτογραφίας, που να «κουμπώνουν» μεταξύ τους και ταυτόχρονα να θέτουν ερωτηματικά σε όσους την έβλεπαν και προσπαθούσαν να την ερμηνεύσουν.

Αυτή και ο φανταστικός της κόσμος παράλληλος προς τον πραγματικό που περνούσε έξω από το σπίτι της. Πορείες ομόρροπες αλλά και αντίρροπες. Τίποτε δεν προεξοφλούσε το πού θα κατέληγαν. Ο έρωτας για τη φωτογραφία δεν μπορούσε να περιμένει, ερχόταν και έφευγε σαν κλέφτης. Νύχτα την επισκεπτόταν στο κρεβάτι της και μέρα στην επαφή της με ανθρώπους που είχαν κοινές αναφορές και κυρίως δεν είχαν κάψει τον εγκέφαλό τους με ατελέσφορες, συναισθηματικές μεταπτώσεις" ....

Φωτο: Ζησούλα Ντάσιου

Είναι η αρχή της μιας απο τις τριάντα ιστορίες για το δρόμο που ακολουθούν τα χνάρια τριάντα φράσεων. Τόσο μικρές αλλά ταυτόχρονα περιεκτικές, γλυκόπικρες χωρίς περιθώρια ωραιοποίησης. Το τέλος τους, κοφτό,  «επενδύει» στη φαντασία του αναγνώστη περισσότερο παρά στη φλυαρία του συγγραφέα. Στοχεύουν στο κυρίως θέμα που είναι οι σχέσεις, οι πληγές της ψυχής και οι ελπίδες μετά την επούλωσή τους, τα κατάλοιπα του εγκλεισμού, οι μικροχαρές χωρίς την ετικέτα της επιφανειακής ευτυχίας, τα συναισθηματικά αδιέξοδα, ο θάνατος ως αξεπέραστη απώλεια, ο έρωτας ως προοπτική ή και ως εξάρτηση, το μεγαλείο της ευαισθησίας. 

Ιστορίες για ν΄αγναντεύετε από τα παράθυρα της ελπίδας σας που ενδεχομένως κάποιες φορές να είναι και φεγγίτες.

Το βιβλιο πωλειται στα βιβλιοπωλεια "Πορθμος" και "Σβουρα" στη Χαλκιδα και στο ηλεκτρονικο βιβλιοπωλειο των εκδοσεων www.bookstars.gr