Προτάσεις ανάγνωσης δημοσιευμένων έργων απο το 1906 έως το 1911

"Ένας λογοτεχνικός χαρακτήρας που σε απασχολεί κατά τη διάρκεια μιας ώρας διαβάσματος, μπορεί να σου απεικονίσει τις εμπειρίες και τη φαντασία του συγγραφέα ή πολλών άλλων συγγραφέων από τους οποίους εμπνεύστηκε, που έγραψαν ακόμη και πριν από αιώνες. Όμως, ακόμη και η καταγραφή αυτή δεν είναι αρκετή για να περιγράψει το πλούτο των συναισθημάτων, σκέψεων, ανησυχιών και διαταραχών του ψυχισμού του συγγραφέα και αυτών από τους οποίους εμπνεύστηκε. Η ζωή πάντα ήταν και είναι πλουσιότερη από τη πιο δημιουργική φαντασία και περιγραφή".

"Μόνο η ψυχή μου σαν το πολικό τ’ αστέρι ασάλευτη, όμως λαχταρίζοντας προσμένει· δεν ξέρει από πού έρχεται, πού πάει δεν ξέρει". (Παλαμάς «Πατρίδες! Αέρας, γη…». 1906)

247. Η ζούγκλα ( Άπτον Σίνκλερ – 1906) Απεικονίζει ρεαλιστικά τις συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια του Σικάγο, κατά τις αρχές του 20ου αιώνα καθώς και τη φτώχεια των εργατών που φτάνει στα όρια της εξαθλίωσης, τις αρρώστιες και την απελπισία. Ο Γιούργκις νεαρός μετανάστης, που ήρθε με την αρραβωνιαστικιά του και την οικογένειά της για να ξεκινήσουν μια νέα ζωή βιώνουν όλα αυτά. καθώς και τον αγώνα των μεταναστών, την έλλειψη κοινωνικής υποστήριξης ή πρόνοιας και τις σκληρές συνθήκες που προκαλούν απελπισία ή κυνισμό και σκληρότητα στους ανίσχυρους καθώς και τη βαθιά ριζωμένη διαφθορά των ανθρώπων της εξουσίας. Ο Τζακ Λόντον, συνέκρινε τη Ζούγκλα με το πιο διάσημο μυθιστόρημα της Αμερικής που γράφτηκε για να αποκαλύψει ένα σκληρό σύστημα, αποκαλώντας το «Η καμπίνα του θείου Τομ της μισθωτής σκλαβιάς». Ο πιο άμεσος αντίκτυπος του μυθιστορήματος ήταν να προκαλέσει δημόσια κατακραυγή για αποσπάσματα που εκθέτουν ζητήματα υγείας και ανθυγιεινές πρακτικές στην αμερικανική βιομηχανία συσκευασίας κρέατος στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτό οδήγησε σε μεταρρυθμίσεις στον τομέα της υγιεινής, συμπεριλαμβανομένου του νόμου περί επιθεώρησης του κρέατος και άλλης νομοθεσίας για την ασφάλεια των προϊόντων. Το μυθιστόρημα καθιέρωσε επίσης το νεαρό συγγραφέα ως έναν σταυροφόρο των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ως έναν από τους καλύτερους παγκοσμίως ομιλητές υπέρ της ισότητας και της ανθρωπιάς.    

Ν..Χ'Κυριάκος Γκίκας  1941

248. Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες (Ρόμπερτ Μούζιλ – 1906) Ο έφηβος Τέρλες, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, στέλνεται σε ένα μακρινό σχολείο, αυστηρό και κλειστοφοβικό. Από την πρώτη στιγμή δίνεται το στίγμα και το χρώμα της ατμόσφαιρας. Όλα γκρίζα, μολυβένια, μαύρα νερά, λασπεροί και έρημοι κήποι, σκοτάδια και φωτοσκιάσεις, ομίχλες, υγρά πεζοδρόμια και βρώμικος αέρας. Και αν αυτό είναι το εξωτερικό περιβάλλον του οικοτροφείου, μέσα η σκοτεινιά είναι ακόμη πιο αδιαπέραστη. Κτίριο λαβύρινθος, δαιδαλώδεις στοές και μία απόκρυφη σοφίτα όπου καταφεύγουν οι νεαροί οικότροφοι για να πραγματοποιήσουν τα άνομα σχέδιά τους. Μια σοφίτα που στην πραγματικότητα είναι ένα δωμάτιο βασανισμού και απελπισίας, ένα γκέτο για κάθε άνομη επιθυμία, ένας «λησμονημένος μεσαίωνας». Ιστορία ενός νεαρού αποπροσανατολισμένου άνδρα που αναζητά ηθικές αξίες στην κοινωνία και το νόημά τους για αυτόν. Το εξπρεσιονιστικό μυθιστόρημα, βασισμένο στις προσωπικές εμπειρίες του Musil σε ένα οικοτροφείο στο Hranice, γράφτηκε σύμφωνα με τον συγγραφέα «λόγω πλήξης». Στη μετέπειτα ζωή του, ωστόσο, ο Μούζιλ αρνήθηκε ότι το μυθιστόρημα αφορούσε τις δικές του νεανικές εμπειρίες. Λόγω του ρητού σεξουαλικού περιεχομένου του, το μυθιστόρημα στην αρχή προκάλεσε σκάνδαλο στο αναγνωστικό κοινό και στις αρχές της Αυστροουγγαρίας. Αργότερα, στο κείμενο εντοπίστηκαν διάφορες προσομοιώσεις του φασισμού, συμπεριλαμβανομένων των χαρακτήρων του Beineberg και του Reiting, οι οποίοι φαίνονται να είναι τακτοποιημένοι μαθητές την ημέρα αλλά κακοποιούν αδιάντροπα τον συμμαθητή τους ψυχολογικά, σωματικά και σεξουαλικά τη νύχτα. «Ο συγγραφέας έβλεπε τη μετεξέλιξη της Γερμανίας σε φασιστικό κράτος αλλά δεν πρόλαβε να δει τις ολοκληρωμένες θηριωδίες τους στην κορύφωση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, αφού πέθανε στην Γενεύη, όπου είχε καταφύγει το 1942, καθώς κινδύνευε η ζωή της Εβραίας γυναίκας του. Εκεί έζησε με ένα μικρό επίδομα, οι Γερμανοί είχαν απαγορεύσει ήδη τον τρίτο τόμο του μεγάλου του έργου «Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες» που δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί ποτέ».(Θ. Γρηγοριάδης).  Σύμφωνα με την εφημερίδα "Die Zeit", συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 100 αριστουργήματα της παγκόσμια λογοτεχνίας.                                                                   

249. Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς Χόλγκερσον (Σέλμα Λάγκερλεφ, 1906–1907)  Ήταν η πρώτη γυναίκα που έλαβε Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1909. Η συγγραφέας πίστευε ότι ήταν απαραίτητο να δημιουργηθούν πολλά σχολικά βιβλία για μαθητές διαφορετικών ηλικιών: η πρώτη τάξη θα έπρεπε να είχε λάβει ένα βιβλίο για τη γεωγραφία της Σουηδίας, το δεύτερο - για την ιστορία της χώρας, το τρίτο και το τέταρτο - περιγραφές άλλων χωρών του κόσμου, ανακαλύψεις και εφευρέσεις, καθώς και την κοινωνική δομή της χώρας. Το όραμα της Λάγκερλεφ τελικά υλοποιήθηκε και το πρώτο σε μια σειρά σχολικών βιβλίων ήταν το «Το θαυμαστό ταξίδι του Νιλς...». Το βιβλίο αφορά τον νεαρό, Νιλς που ήταν σκανταλιάρης και του άρεσε να «βλάπτει» τα ζώα της οικογενειακής φάρμας.  Το πνεύμα-προστάτης του σπιτιού τον συρρικνώνει και του δίνει την ικανότητα να μιλάει με τα ζώα, τα οποία και ενθουσιάζονται από αυτή την αλλαγή γιατί πια μπορούν να τον εκδικηθούν για ότι τους είχε κάνει. Ενώ συμβαίνει αυτό, αγριόχηνες πετούν πάνω από το αγρόκτημα σε μια από τις μεταναστεύσεις τους, και ο Μάρτιν, η λευκή χήνα του αγροκτήματος, προσπαθεί να ενωθεί με τις άγριες. Σε μια προσπάθεια να σώσει κάτι πριν επιστρέψει η οικογένειά του, ο Νιλς κρατάει τον λαιμό του Μάρτιν καθώς αυτός απογειώνεται με επιτυχία και ενώνεται με τα άγρια ​​πουλιά. Οι αγριόχηνες, που δεν χαίρονται καθόλου που τους συνοδεύει ένα αγόρι και μια οικόσιτη χήνα, τελικά τις παίρνουν σε ένα περιπετειώδες ταξίδι σε όλες τις ιστορικές επαρχίες της Σουηδίας, παρατηρώντας περαστικά τα φυσικά χαρακτηριστικά, τους οικονομικούς τους πόρους αλλά και διάφορους χαρακτήρες και καταστάσεις.  Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ο Νιλς μαθαίνει ότι αν αποδείξει ότι έχει αλλάξει προς το καλύτερο, το πνεύμα μπορεί να είναι διατεθειμένο να τον επαναφέρει στο κανονικό του μέγεθος….                                                      

250.         Ο μυστικός πράκτορας (Τζόζεφ Κόνραντ – 1907) Η ιστορία εξελίσσεται το 1886 στο Λονδίνο, με πρωταγωνιστή τον μυστικό πράκτορα Βέρλοκ, που έχει ως προκάλυμμα ένα μαγαζί με μικροαντικείμενα, παλιές εφημερίδες και περιοδικά με άσεμνες φωτογραφίες. Συναναστρέφεται με μια ομάδα αναρχικών και συντηρεί την οικογένειά του προσφέροντας τις υπηρεσίες  στον κ. Βλαντιμίρ, τον Πρώτο Γραμματέα στην Πρεσβεία μιας ξένης χώρας. Όταν ο κ. Βλαντιμίρ τον ενημερώσει ότι για να αναβαθμιστεί ο ρόλος του πρέπει να βάλει βόμβα στο αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς, τα πράγματα θα πάρουν παράξενη τροπή.  Ένα αναρχικό κατασκοπικό μυθιστόρημα, όπου ο συγγραφέας μέσα από τον σκοτεινό κόσμο της τρομοκρατίας, των μυστικών υπηρεσιών, των πολιτικών μεθοδεύσεων ακτινογραφεί με υποδόρια χλευαστική διάθεση τη λονδρέζικη κοινωνία στα τέλη του 19ου αιώνα.

251.  Η μάνα (Μαξίμ Γκόρκι – 1907) Με το ξέσπασμα της Επανάστασης του 1905, το έργο του Γκόρκι πολιτικοποιήθηκε όλο και περισσότερο. Το έργο  αφηγείται την ιστορία της μεταμόρφωσης μιας μητέρας από μια καταπιεσμένη γυναίκα σε μια αντικυβερνητική ακτιβίστρια υπό την επιρροή του γιου της, ενός επαναστάτη εργάτη. Ο τελευταίος, ως ιδανικός ήρωας, έμελλε να γίνει ο κεντρικός χαρακτήρας στο άγραφο έργο «Γιός». Στους λογοτεχνικούς κύκλους, το μυθιστόρημα εκτιμήθηκε μόνο από τον Λ. Αντρέγιεφ, ο Λένιν το χαρακτήρισε «επίκαιρο» και ο Κάουτσκι έστειλε μια εγκωμιαστική κριτική. Ο Γκόρκι δέχτηκε κριτικές για τη σχηματική φύση των χαρακτήρων και την επιθυμία του να τους αναγάγει σε μια ενιαία ιδέα καθώς και την επιθυμία να υποταχθεί το έργο στην ιδεολογία σε βάρος του καλλιτεχνικού στοιχείου. Μετά τη «Μάνα», ο Γκόρκι δημοσίευσε τις αλληλένδετες ιστορίες «Η ζωή ενός περιττού ανθρώπου» και «Εξομολόγηση», που είχαν πιο θετικές κριτικές. Η "Εξομολόγηση" αντανακλούσε πιο έντονα τις ιδέες της θεϊκής οικοδόμησης, για τις οποίες ο Γκόρκι επικρίθηκε έντονα από τον Λένιν. Ο ίδιος ο Γκόρκι θεωρούσε το μυθιστόρημα «Μητέρα» ως ένα από τα λιγότερο επιτυχημένα έργα του και η διάφοροι κριτικοί, γράφοντας για το «τέλος του Γκόρκι», συμφώνησαν με αυτό. Το μυθιστόρημα «αγιοποιήθηκε» στην ΕΣΣΔ ως «το πρώτο έργο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού». Αν και οι σύγχρονοι κριτικοί έχουν επίσης μιλήσει αρνητικά, ταυτόχρονα αναδεικνύουν τις θετικές του ιδιότητες και παραμένει ένα από τα πιο διάσημα έργα του Γκόρκι. Ο Πάβελ Μπασίνσκι το αποκαλεί «μια προσπάθεια να γραφτεί ένα νέο Ευαγγέλιο» και «ένα αμφιλεγόμενο αλλά ενδιαφέρον έργο».

 

By Ruslan Bolgov

252.  Έντεκα Χιλιάδες Βέργες (Γκιγιώμ Απολλιναίρ - 1907) Επίσημα απαγορευμένο στη Γαλλία μέχρι το 1970, κυκλοφορούσε ευρέως σε διάφορες παράνομες εκτυπώσεις για πολλά χρόνια.  Ο τίτλος κάνει ένα λογοπαίγνιο με την καθολική λατρεία των «Έντεκα χιλιάδων Παρθένων» (γαλλικά: les onze mille vierges), αντικαθιστώντας τη λέξη vierge (παρθένος) με verge (ράβδος) λόγω γλωσσικού ολισθήματος του πρωταγωνιστή και ως οιωνό της μοίρας του. Η χρήση της ράβδου μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως λογοπαίγνιο, καθώς χρησιμοποιείται ως χυδαιολογία για το αρσενικό όργανο. Το Hospodar είναι σλαβικό τιμητικό προσωνύμιο. Το μυθιστόρημα αφηγείται τη φανταστική ιστορία ενός Ρουμάνου Πρίγκιπα, στον οποία ο Απολλιναίρ εξερευνά όλες τις πτυχές της σεξουαλικότητας. Η γραφή είναι ζωηρή, φρέσκια και συγκεκριμένη, το χιούμορ είναι πάντα παρόν και ολόκληρο το μυθιστόρημα αποπνέει μια «κολασμένη χαρά», που βρίσκει την αποθέωσή της στην τελική σκηνή.                               

253. Τ' ακροβλάσταρα του αμπελιού (Σιντονί Γκαμπριέλ Κολέτ – 1908) Συλλογή από δεκαοκτώ διηγήματα , που συγκεντρώθηκαν το 1908 και επανεκδόθηκαν το 1934 με πέντε επιπλέον. Ουσιαστικά βιογραφικής προέλευσης στα οποία εκφράζει το γούστο της για τη φύση και τη νοσταλγία για το χωριό των παιδικών χρόνων.                                                                                                   

254.  Η μηχανή σταματά (Έντουαρντ Μ. Φόρστερ – 1909) Προέβλεψε όχι μόνο την εποχή του διαδικτύου αλλά και αυτήν της πανδημίας και του αποκλεισμού. Το έργο έκανε την αρχή της τεχνολογικής δυστοπικής μυθοπλασίας, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν υπόγεια σε απομόνωση και λατρεύουν τη «Μηχανή». Η Βάστι πηγαίνει να συναντήσει τον γιο της Κούνο που έχει ήδη παραπέσει σε ένα μεγάλο παράπτωμα, μοιραίο ακόμη και για τη ζωή του: τόλμησε να αναδυθεί στην επιφάνεια της γης και έγινε άθεος, αφού δεν πίστεψε στην Μηχανή. Ο Κούνο βγήκε έξω στα τυφλά, αλλά έχοντας πίστη μέσα του, στον ξεχασμένο άνθρωπο, «ο άνθρωπος είναι το μέτρο», είπε και προχώρησε. Συνειδητοποίησε ότι «δημιουργήσαμε τη Μηχανή για να κάνει ό,τι θέλουμε εμείς, όμως τώρα… η Μηχανή αναπτύσσεται χωρίς εμάς… όχι για τον δικό μας σκοπό». Ο Μ. Κιθ Μπούκερ δηλώνει ότι το αυτό το έργο μαζί με το «Εμείς», και το «Θαυμαστό καινούργιο κόσμο» είναι «τα σπουδαία καθοριστικά κείμενα του είδους της δυστοπικής μυθοπλασίας, τόσο στη ζωντάνια της ενασχόλησής τους με τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα του πραγματικού κόσμου, όσο και στο εύρος της κριτικής τους για τις κοινωνίες στις οποίες επικεντρώνονται». Ο Γουίλ Γκόμπερτζ για το BBC γράφει: «Το «…δεν είναι απλώς προφητικό. Είναι μια εκπληκτικά, συναρπαστικά, εκπληκτικά ακριβής λογοτεχνική περιγραφή της ζωής στην καραντίνα το 2020.                                                           

255.  Μάρτιν Ήντεν (Τζακ Λόντον – 1909) Αφηγείται τη δύσκολη ζωή ενός αμόρφωτου νεαρού ναυτικού που αγωνίζεται απεγνωσμένα να μορφωθεί και να γίνει συγγραφέας για να βελτιώσει την κοινωνική του θέση, με κίνητρο τον έρωτά του για μια μεγαλοαστή κοπέλα. Αν και τελικά κατακτά την επιτυχία που επιθυμεί, χάνει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους με τραγικό αποτέλεσμα. Η κοσμοθεωρία του Μάρτιν Ήντεν βασίζεται σε ένα ιδιόμορφο μείγμα υλισμού του Χέρμπερτ Σπένσερ και ορθολογισμού και ηθικής του Νίτσε. «Ο Νίτσε είχε δίκιο… Ο κόσμος ανήκει στους ισχυρούς, στους ισχυρούς που είναι ευγενείς και δεν βουτούν στις γουρουνιές του εμπορίου και της κερδοσκοπίας. Ο κόσμος ανήκει σε ανθρώπους αληθινής ευγένειας, σε υπέροχα ξανθά ζώα που ξέρουν πώς να επιβάλλουν τον εαυτό τους και τη θέλησή τους. Και θα σας καταπιούν, σοσιαλιστές που φοβάστε τον σοσιαλισμό και φαντάζεστε τον εαυτό σας ατομικιστές. Η ηθική των υποτακτικών και των σεβαστών δεν θα σας σώσει καθόλου. Ναι, φυσικά, δεν καταλαβαίνετε τίποτα γι' αυτό, δεν θα σας ενοχλήσω άλλο. Αλλά να θυμάστε ένα πράγμα. Στο Ώκλαντ υπάρχουν μόνο λίγοι ατομικιστές, και ένας από αυτούς είναι ο Μάρτιν Ήντεν.» Στην ψυχολογία, υπάρχει μια έννοια όπως το «Σύνδρομο Martin Eden», την οποία οι συγγραφείς της Rotenberg V.S. και Arshavsky V.V., αποδίδουν στην κατάθλιψη της επίτευξης. Η απογοήτευση υποδηλώνει πλήξη μετά την επίτευξη ενός πολυαναμενόμενου στόχου. Κάνοντας τον Μάρτιν ένα ατομικιστικό alter-ego του, που φτάνει στην καταστροφή λόγω έλλειψης δεσμών και κοινωνικής συνοχής, ο συγγραφέας προσπάθησε να αναδείξει την ανάγκη για οργάνωση και κοινωνική αλληλεγγύη.              

256. Γκιταντζάλι (Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ – 1910) Ποιητική συλλογή που θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ινδικής λογοτεχνίας. Υπάρχουν 157 ποιήματα στο βιβλίο, όλα στη γλώσσα της Βεγγάλης. Περιέχει επίσης το ειδικό ποίημα που είναι γνωστό ως "το μυαλό είναι χωρίς φόβο". Συνταιριάζει φιλοσοφικά, πνευματικά και πατριωτικά θέματα. Είναι ποιήματα γεμάτα με έντονη συναισθηματική φόρτιση και φιλοσοφικό βάθος, συνδυάζοντας τον ινδουισμό με την προσωπική πνευματικότητα του ποιητή.                                                  

257.  Οι Σημειώσεις του Μάλτε Λάουριτς Μπρίγκε (Ράινερ Μαρία Ρίλκε – 1910) Άρχισε να το γράφει στη Ρώμη το 1904 και "μπορεί να θεωρηθεί ο πρόδρομος της γραφής των Υπαρξιστών". Είναι το μοναδικό μυθιστόρημα του συγγραφέα. Το έργο είναι ένα ημερολόγιο χωρισμένο σε δύο σημειωματάρια στα οποία ο πρωταγωνιστής καταγράφει τις σκέψεις του. Έχει ημι-αυτοβιογραφικό χαρακτήρα και είναι γραμμένο σε εξπρεσιονιστικό ύφος. Οι «Σημειώσεις» αποκαλύπτουν έναν «συνθετικό τύπο παρουσίασης»: από το χαρακτηριστικό στην ουσία και αποτελούν από πολλές απόψεις μια απάντηση σε έργα της σύγχρονης ζωγραφικής και γλυπτικής. «Σελίδες γραμμένες με ρεαλιστικό τρόπο, συνυπάρχουν εδώ με νεορομαντικές παραδόσεις γραφής, οι οποίες μετατρέπονται σε εξπρεσιονισμό, κάτι που μόλις είχε προβλεφθεί εκείνη την εποχή. Ορισμένες φράσεις στο μυθιστόρημα διαβάζονται σαν ποίηση, ενώ μεμονωμένα αποσπάσματα της αφήγησης είναι ρυθμική πρόζα» (Ι.Β. Παχόμοβα).                        

258.  Ποιήματα (Κ. Καβάφης – 1911)  Συλλογή που αν και μικρή σε όγκο, περιλαμβάνει σημαντικά έργα (Πόλις, Τείχος, Σατράπης, Δένδρα, Αιτρία) που αντικατοπτρίζουν τις θεματικές που θα αναπτύξει αργότερα σε όλη τη διάρκεια της ποιητικής του πορείας. Περιέχει και την "Ιθάκη", γνωστή για την βαθιά φιλοσοφική της διάσταση και τα διαχρονικά μηνύματα που μεταφέρει. Μιλά για το ταξίδι της ζωής, την αναζήτηση του σκοπού και της αυτογνωσίας, και την αξία της διαδρομής, παρά του τελικού προορισμού.