To Σάββατο 21 Μαρτίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Εμείς ωστόσο δεν χρειαζόμαστε υπενθύμιση για να πολεμήσουμε τον ρατσισμό. Ζούμε, εργαζόμαστε, χαιρόμαστε και αγωνιζόμαστε μαζί και δίπλα στους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τις μειονότητες, τους «διαφορετικούς» και σε όλους όσους για την κυβέρνηση είναι «ξένοι». Όμως για εμάς δεν είναι ξένοι ούτε «ευπαθείς ομάδες», έχουν όνομα, είναι φίλοι και σύντροφοι που ταλαιπωρούνται από την γραφειοκρατία, τις ουρές, την κρατική αναλγησία. Γνωρίζουν τι σημαίνει να είναι πάντα οι «συνήθεις ύποπτοι», οι εύκολοι στόχοι μιας αποτυχημένης κυβέρνησης που τους χρησιμοποιεί ακόμα μια φορά για εξιλαστήρια θύματα, βαφτίζοντάς τους συλλήβδην εγκληματίες για να δικαιολογήσει την ανικανότητα της και της αδυναμία των πολιτικών της. Ορίστε λοιπόν ο πραγματικός ένοχος. Γιατί ο χειρότερος ρατσισμός είναι ο θεσμικός, ο ρατσισμός της έλλειψης υποδομών, της απουσίας των δημόσιων υπηρεσιών, της άρνησης του κράτους να αντιμετωπίσει την κατάσταση που γεννάει το αυγό του φιδιού στον Άγιο Παντελεήμονα, της εθελοτυφλίας στα κρούσματα ρατσιστικής βίας. Και δίπλα σε όλα αυτά, οι βάρκες στο Αιγαίο με απελπισμένους άνδρες και γυναίκες, εξαντλημένα και φοβισμένα παιδιά συχνά χωρίς γονείς, που όταν πατήσουν στη στεριά καταλήγουν παράνομοι.
Για εμάς ο ρατσισμός δεν είναι φυσικό φαινόμενο, ξένη αρρώστια που δεν μας αφορά. Οι αιτίες του είναι πολιτικές και κοινωνικές και τα αποτελέσματα του διαρκούν πολύ. Αλλά η λύση του είναι απλή και για αυτήν θα αγωνιστούμε με κάθε τρόπο. Μέσα στα σχολεία, ώστε ο σεβασμός να είναι μέρος της εκπαίδευσης και όχι «πολυτέλεια» θεωρητικών συζητήσεων που μένουν σε επίπεδο προγραμμάτων. Με χορήγηση της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών. Με ενίσχυση των δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών με καθολικό χαρακτήρα, τα οποία θα απολαμβάνουν όλοι οι κάτοικοι, ανεξαρτήτως καταγωγής. Με αγώνα για ένα κράτος που θα σέβεται τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα όλων των ανθρώπων που κατοικούν στο έδαφός του. Αλλά κυρίως και πάνω από όλα, ξεκινώντας από το πιο σημαντικό, τη μόνη λύση, δυστυχώς όχι και τόσο αυτονόητη για κάποιες πολιτικές δυνάμεις: μία νέα μαζική νομιμοποίηση, στα πλαίσια μιας διαρκούς διαδικασίας τακτικής νομιμοποίησης των μεταναστών, που θα βάλει τέλος στην κοινωνική τους ομηρεία και την εργασιακή τους εκμετάλλευση. Ο ρατσισμός έχει αρχίσει να σηκώνει κεφάλι. Εμείς θα του το κόψουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου