Η πολύπαθη επιχείρηση της ΛΑΡΚΟ και οι εργαζόμενοι σε αυτή, τα τελευταία 30 χρόνια έζησαν πολλές περιπέτειες, που πληρώθηκαν από το κοινωνικό σύνολο και τους φορολογούμενους της χώρας μας. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς?
Την υπερχρέωση της επιχείρησης από τον τότε όμιλο Μποδοσάκη? Το φθηνό ρεύμα που έπαιρνε από τη ΔΕΗ? Τη μεγάλη απεργία και τη πανελλαδική συμπαράσταση στους απεργούς?Την μετοχοποίηση των χρεών? Την ζημιογόνα λειτουργία της στις αρχές της δεκαετίας του 80 και την περίφημη «κοινωνικοποίηση» της εταιρείας? Το σφιχτό εναγκαλισμό της με ντόπια και ξένα μεγαλοσυμφέροντα υπό τη σκέπη μικροκομματικών πολιτικών όλα τα επόμενα χρόνια? Την ψηφοθηρική αντιμετώπιση των εργαζομένων – αλλά και των προσλήψεων – από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ? Την έλλειψη όχι μόνο περιβαλλοντικής ευαισθησίας και επιχειρηματικής ευθύνης όλα αυτά τα χρόνια αλλά και στοιχειώδους οικονομικού προγραμματισμού που απαιτούσαν και απαιτούν οι ριζικά μεταβαλλόμενες συνθήκες της διεθνούς αγοράς?
Σίγουρα για όλα αυτά δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι στην εταιρεία και πολύ περισσότερο οι φορολογούμενοι της χώρας που τη στήριξαν με το υστέρημα τους, μέσω των κατά καιρούς ρυθμίσεων για την εταιρεία που προώθησαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Η υπόθεση της ΛΑΡΚΟ δεν είναι θέμα της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά ένα εθνικό ζήτημα που απαιτεί υπερκομματική αντιμετώπιση γιατί έχει σχέση με τον ορυκτό πλούτο της χώρας, την παραγωγή και κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας,την βιώσιμη κατανάλωση και παραγωγή, την ανάπτυξη πέντε νομών, την προστασία του περιβάλλοντος, τις εξαγωγές αλλά και τη ζητούμενη εξειδίκευση της χώρας στη παραγωγή ενός στρατηγικής σημασίας προϊόντος για την Ευρώπη και τη παγκόσμια αγορά.
Η λύση των προβλημάτων της θα πρέπει να αναζητηθεί λοιπόν με δημόσιο διάλογο και διαβούλευση, σύμφωνα με τις αρχές και προκλήσεις της αειφόρου ανάπτυξης και με τη συμμετοχή όχι μόνο των κοινωνικών εταίρων (κυβέρνηση, εργοδότες, εργαζόμενοι) αλλά και της κοινωνίας των πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου